...ฉันไม่ใช่เจ้าชาย...

เนื้อเรื่อง

\"…สวัสดีครับ จำผมได้รึเปล่าคนที่เคยยิ้มฟันหลอ ให้กับคุณวันนั้น…\"เรย์ ร้องเป็นเพลง แต่จะว่าไปออกจะตะโกนมากกว่า
\"เฮียคร๊าบ มันร้องว่ายิ้มฟันขาว มะใช่ยิ้มฟันหลอ  เฮ้อ…\"
\"อ๋อ อ้าวมันมะใช่ยิ้มฟันหลอหรอ แฮะๆๆ\" เรย์พูดแก้เก้อ
\"อย่าบอกนะว่าเฮียไม่รู้อ่ะ\"จิมถามอย่างไม่ค่อยเชื่อ
\"รู้มานานแล้วโว๊ย รู้ก่อนที่แกจะเกิดอีก(อ้าวเวอร์) แล้วนี่แกเป็นอะไรของแกวะ ถอนหายใจอยู่ได้ เป็นไรของแกห๊ะ\"เรย์ถามอย่างไม่ใส่ใจ แต่ลึกๆก็เป็นห่วงอยู่ไม่น้อยทีเดียว
\"เปล่าครับ ผมไม่เป็นไรหรอก\" จิมบอกปัดๆ
\"แกไม่สบายใช่มั๊ย ป่ะเดี๋ยวชั้นพาไปหาหมอหมา\" เรย์พูดทีเล่นทีจริง
\"เฮ๊ย เฮียผมไม่ใช่หมานะ\" จิมตะโกนออกมาดังพอสมควร
\"แล้วแกเป็นอะไรของแก บอกชั้นได้มะ\"
\"ไม่มีอะไรหรอก ผมไปนอนก่อนนะ\"
\"อื้อ แล้วแต่แกนะแต่ถ้ามีอะไรจะปรึกษาก็บอกชั้นได้นะ\"
\"ครับ อย่านอนดึกนะเฮีย\"จิมว่าอย่างเป็นห่วงพี่ชายเหลือเกินนะ
\"อื้อ\"ว่าแล้วจิมก็เดินกลับห้องของตนไป
- - - เรย์หนุ่มน้องหน้าใส ฟันหลอ เอ๊ย ฟันขาวน่ารักน่าชัง และน่าเตะ ถ้ามองดูจากภายนอก หรือคนที่ไม่รู้จักเค้าดีจริงๆก็จะมองว่าเค้าเป็นคนที่ไม่จริงจัง ขี้เล่น กะล่อน ไม่จริงใจ แต่หารู้ไม่ ความจริงเค้าเป็นคนที่จริงใจใช่ไก่กา จริงจังกับทุกเรื่อง แคร์คนอื่นเสมอแต่เขาไม่ค่อยแสดงออกมาให้เห็นบ่อยครั้งนัก เขามักคิดเสมอว่า \"การที่เห็นคนอื่นมีความสุข เราก็จะมีความสุขตามไปด้วย…\"
\"เฮียคร๊าบบบบบ ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วครับ\" จิมพูดอย่างเบื่อหน่าย
\"อืออ หมะม้าาคร๊าบเรย์ขอต่ออีก5นาทีน้าาา\"อ้าวเรย์ชักขี้เกียจ
\"รัยวะเนี่ย เฮ๊ยหมะม้ากะปะป๊าน่ะไปออสเตรเรียตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้วนะเฮีย\"จิมพูดอย่างเหลืออดอ่ะ
\"อืม ปอเรย์ขอนอนต่อนะครับ\"
\"เฮ๊ยเฮีย นี่จิมน้องชายสุดที่รักของเฮียนะ\"จิมว่าพลางตะโกนกรอกหูเรย์ที่นอนขี้เซา แล้วดึงผ้าห่มคู่ชีพของเรย์ออกมา
\"รัยวะ น้องอะไรโหดชิบ\"
\"เออ บ่นอยู่ได้ไปอาบน้ำได้แล้ว ตื่นสายแล้วยังชักช้าอีก\"
\"คร๊าบบบบ จะรีบๆๆเลยครับ\"
\"เอ…พี่ปอ ทำไมต้องพี่ปอหว่า อืมมมม์ เหอะอย่าว่าน้าเฮีย\" …
\"อรุณสวัสดิ์คร๊าบบบปอ\"
\"อือ อรุณสวัสดิ์จ้ะเรย์\"
\"ปอทำอะไรอยู่อ่ะ\"
\"ปอหรอ ปอทำเอ่อ…ปออ่านหนังสืออยู่อ่ะ
\" \"หนังสืออะไรล่ะ ปอ\"
\"…\"ว่าแล้วเรย์ก้อเห็นหน้าปกเขียนว่า…\"วิญญาณ…มิติลี้ลับ\"
\"เฮ้อ…ปออ่ะอีกแล้วนะยังสยองอยู่อีกหรอ\"
\"เอะนี่เรย์ ทำไมปออ่านเรื่องแบบนี้ไม่ได้หรอ\"
\"ก็ได้น่ะนะ อืมมมม์งั้นเรย์ไปเตะบอลก่อนนะ\"
\"อื้อ\"
…เฮ้อปออ่ะ ยิ่งรู้ว่าเรากลัวปี๋อยู่ยังจะมาอ่านอีก แง้ๆๆปอมะเข้าใจเรย์…
\"เรย์ ทำคณิตฯข้อนี้ได้มะอ่ะ\"
\"อืมมม์ไหน ปอไม่เข้าใจหรอ\"
\"อืออออ อธิบายหน่อยดิ\"
\"อื้อ อันนี้ต้องแก้สมการ แล้วก็ถอดรูทนะ อะเดี๋ยวทำให้ดู มันก็เป็นอย่างนี้นะ\"ว่าแล้วเรย์ก็ทำให้ปออออดู
\"อื้ม ปอเข้าใจยัง\"เรย์ถามเพราะเห็นสีหน้าปองงๆอยู่
\"อ๋อจ้ะ แป๊บนะพยายามอยู่\"ปอตอบแบบงงเล็กน้อย
\"อื้อ คร๊าบบบบ\"
ติ๊งต๊อง…ต๊องติ๊ง(เอ๊ ออดโรงเรียนนี้มันแปลกๆๆนะสงสัยติดโรคบ้าจากนายเรย์แน่เลยอ่ะ)
\"เย้ พักเที่ยงแล้ว ไปทานข้าวเถอะเรย์\" ปอบอกอย่างดีใจที่ผ่านวิชาที่เธอเกลียดมากที่สุด
\"จ้ะ ไปทานข้าวววว โอ๊ยหิวจัง\" เรย์ตะโกนออกมาดังมาก ดังพอที่คนทั้งห้อง รวมถึงห้องข้างๆได้ยินทีเดียว
\"เฮ๊ยไอ้เรย์ เบาๆๆหน่อยดิวะ\" เพื่อนคนนึงในห้องตะโกนออกมา
\"อ๊ะคร๊าบบบๆๆๆผมจะเบาๆให้\"เรย์ตะโกนดังกว่าเก่าอีก
\"พอเถอะเรย์อย่าไปแกล้งเค้าน่า\"ปอทำเสียงดุพลางตีแขนเรย์เบาๆ
- - -ปอ สาวน้อยหน้าใสปิ๊ง(รึเปล่า) แต่ใสไม่ใสก็พิชิตใจหนุ่มเรย์ของเรา(คนเขียนอ่ะ)ได้แล้วจ้า ปอจัดได้ว่าเป็นคนที่หน้าตาดีทีเดียว ดีขนาดมีแมวมองมาทาบทามให้เป็นดารามากมาย เธอคนนี้ก็คือ…เพื่อนสนิท…ของนายเรย์ของเรานั่นเอง หล่อนจะคอยเป็นกำลังใจ เป็นเพื่อน เป็นคนที่คอยปราบนายเรย์ แล้วก็เป็นแม่(ทูนหัว)ของนายเรย์อีกนั่นแหละ - - -
\"ปอ เรย์อยากกินไอ้นั่นอ่ะ\"เรย์ชี้ไปที่เกี๊ยวสุดโปรดของปอ
\"อืมมม์ เรย์อ่ะชอบแย่งปออยู่เรื่อย\"ปอบ่นพลางคีบเกี๊ยวของเธอให้เรย์
\"ป้อนหน่อยดิ\" นายเรย์อ้อน
\"รัยเนี่ย ขอเค้าแล้วยังจะให้เค้าป้อนอีก\"
\"นะ นะ\"อ้อนอีกแล้ว อ้อนไว้อ้อนไว้
\"อืมมม์ก็ได้ เอ้าเร็วอายเค้า\" ปอพูดพลางหันไปมองซ้ายมองขวา
\"อ้าามมมม อาหย่อยจางเลยอ่า\"เรย์พูดขณะที่ยังเคี้ยวไม่เสร็จทำให้ปอต้องดุเอา
\"เรย์ปอบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าพูดขณะที่เคี้ยวอาหารยังไม่เสร็จอ่ะ\"
\"คร๊าบบบบ\" เรย์ว่าออกมา
\"เฮ้เรย์ แกเป็นแฟนกะปอแล้วหรอวะ\"แบงค์เพื่อนของเรย์ที่ชอบเตะฟุตบอลด้วยกันเดินมาถาม
\"เฮ๊ยยังโว๊ย นี่แกอย่าไปพูดให้ใครฟังนะ เดี๋ยวปอเค้าจะเสียหายน่ะ\"
\"เหอะ ถึงข้าไม่พูด เค้าก็รู้เรื่องกันหมดแล้วโว๊ย\"
\"เออ ช่างเถอะ ข้ารีบไปนัดกะ…เอ้อข้าก่อนนะ\"
\"แล้วตกลงมันนัดใครไว้วะ เฮ้อ\" แบงค์พูดอย่างหนังใจ
\"มาแล้วคร๊าบบบ\"เรย์ร้องมาก่อนที่ตัวจะมาซะอีก
\"ช้าจังเลยอ่ะเรย์ เนี่ยปอรอตั้งนานแล้วนะ เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านค่ำหรอก\"
\"อือ พอดีไอ้แบงค์มันชวนคุยอ่ะ\"
\"อื้อ มาทำรายงานกันเถอะ\"
\"ครับผม\"  แล้วทั้งสองก็เดินเข้าห้องสมุดไป
…ตอนนี้ก็ประมาณ  6.30นะแล้วอ่ะ…
\"อื้อเรย์ กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวที่เหลือปอเอากลับไปทำที่บ้านเองจ้ะ เหลือนิดเดียวเองแหละ\"
\"อื้อ โอเชคร๊าบบบผมเดี๋ยวเรย์ส่งขึ้นรถนะ\"
\"จ้ะ\"
…บ้านเรย์…
\"เฮียครับกลับมาแล้วหรอครับ\"จิมตะโกนออกมาจากห้องรับแขก พลางมองดูที่ประตูบ้าน
\"ก็กลับมาแล้วน่ะสิน้องรัก ไม่งั้นแกจะเห็นชั้นได้ไงล่ะ\"
\"เหอะ กวนมาเลยนะ แล้วนี่เฮียทานข้าวมายังล่ะ\"
\"อื้อ ยังเลย\"
\"แล้วอื้อทำไมล่ะ\" จิมว่าพลางทำหน้ากวนประสาทใส่
\"แล้ววันนี้มีอะไรทานบ้างล่ะ\"
\"\"อ๋อวันนี้มีบะหมี่สำเร็จรูปรสต้มยำกุ้งค่ะที่รัก\"จิมดัดเสียงพลางทำตาหวาน จะเข้ามาจูบเรย์
\"อ๋อเหรอจ๊ะที่รัก มะมาหอมหน่อยมาอุตส่าห์หาอะไรให้ผมทาน ช่างน่ารักจริงๆ\"น่านเรย์ยังรับมุขอีก
\"เฮ๊ยพอเลยเฮีย ไม่ต้องมาประชดมีให้กินก็ดีแล้วนะ\" จิมว่าพลางทำท่าจะวิ่งหนี
\"ครับ เออแล้วไม่กินด้วยกันหรอ\"
\"ไม่ละ วันนี้เพื่อนเลี้ยงวันเกิดน่ะ อิ่มแล้ว เอแต่ผมก็ทานเผื่อเฮียแล้วนะ เฮียยังไม่อิ่มหรอ\"
\"อ้อ ทานเผื่อชั้นด้วยหรอ มิน่าหละอิ่มพิลึก\"เรย์ทำเสียงประชดเต็มที่ พลางทำตาหมั่นไส้ แล้ววิ่งเข้าไปเตะก้นจิมทันที
\"เฮ๊ย!!!\"ว่าแล้วทั้งคู่ก็วิ่งไล่กันประมาณ5นาทีจบลงด้วยจิมวิ่งหนีไปในครัวชนถ้วยมาม่าของเรย์หก
\"อ้าว แล้วชั้นจะกินอะไรล่ะเนี่ย\"เรย์พูดอย่างหมดอะไรตายอยาก
\"โถๆๆเฮีย ไม่ต้องเสียใจหรอกเฮีย\" จิมบอกแถมทำหน้ากวนอีก
\"แกลองเป็นชั้นดูมั๊ยล่ะ หิวก็หิว แถมยังไม่มีอะไรกินอีก\"
\"แล้วใครบอกเฮียกันล่ะว่าผมไม่ซื้ออะไรมาฝากเฮีย\"ว่าแล้วจิมก็เดินไปที่เค้าเตอร์หยิบกล่องพิซซ่าส่งให้เรย์
\"เอ้าเอาไป อุตส่าห์เอามาฝากนะเนี่ย\"
\"โอ้น้องชายสุดที่รัก มามาหอมทีนะ\"
\"โอ้ไม่หละพี่ชายไม่\"จิมวิ่งหนีไปที่โซฟาพลางตะโกนว่า\"ถ้าเฮียเข้ามาผมโทรบอกพี่ปอแน่\"
\"แล้วพปอมาเกี่ยวอะไรด้วยวะเนี่ย ห๊ะไอ้น้องชาย\"เรย์ว่า
\"ก็ไม่หนิ\"
\"เออ แกไปทำการบ้านได้แล้วไป
\" \"อื้อครับ ไปหละนะ\"ว่าแล้วจิมก็เดินไป
\"ปออยู่ไหนอยู่ไหน ฮื้มมม\"หนุ่มเรย์ครางเป็นเพลงมาช่างน่าฟัง(ถ้าคนอื่นร้องนะ)…
\"ปอ เธอคบกับนายเรย์นั่นหรอ\"เมย์ถามขึ้นขณะที่นั่งเล่นคุยกันเรื่องยเปื่อยอยู่กับปอ
\"เปล่านี่\" ปอปฏิเสธ
\"แล้วเธอคิดยังไงกับเรย์ล่ะ\"
\"ก็…เรย์เค้าเป็นเพื่อนคนนึงของปอนะ แล้วปอจะคิดยังงั้นกะเรย์เค้าได้ยังไงล่ะ\"
\"อืมมม์เปล่าหรอก ชั้นก็แค่เห็นว่าเธอสนิทกะเรย์เค้ามากน่ะ\"
\"อืม งั้นเธอสบายใจได้นะเมย์…ชั้นไม่มีทางคิดอย่างนั้นกะเรย์เค้าได้หรอก\"
…ปอ…เรย์ถึงกับหน้าสลดลงเมื่อได้ยินเรื่องทุกอย่าง
\"ปอ\"นายเรย์ซึ่งเงียบอยู่นานหลังจากแอบฟังปอคุยกะเมย์อย่างไม่ได้ตั้งใจ
\"เฮ๊ย เอ๊ย อ้าวเรย์มาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ\" ปอเอ่ยอย่างตะกุกตะกักกลัวเรย์ได้ยินเรื่องที่คุยกะเมย์ตะกี้
\"\"อ๋อพึ่งมาน่ะ\" เรย์บอก
\"อืม เรย์คงไม่ได้ยินอะไรนะ\"
\"ได้ยินอะไรหรอออ\"เรย์ทำเสียงให้ปกติที่สุด
\"เปล่าหรอก อื้อปอขอตัวนะ\"
\"ปอจะไปไหนอ่ะ\"เรย์ถามขึ้น
\"ปอจะไป…ห้องน้ำจ้ะไปด้วยกันมั๊ยหึ\"
\"อืมก็ดี เฮ๊ยปอก็เค้าเป็นผู้ชายยยนะจะบ้าหรออ\"เรย์ทำท่าเหมือนตุ๊ดอีกแล้วง่ะ
\"หง่ะ ทุเรศน่ะเรย์\"ปอพูดกับเรย์พลางค้อนเรย์เบาๆ
\"อื้อปอไปเถอะ เดี๋ยวราดนะ\" เรย์ยังไม่หายกัดปออีก(ไม่ใช่หมานะ คือหยอกปออ่ะ)
\"เอ้อ ปอลืม ไปนะ\"ปอพูดพลางเกาศีรษะแก้เก้อ
\"อื้อ\"พอปอเดินไปแล้ว เรย์ก็ลังเลว่าจะเดินตามไปหรือเปล่า แต่ในที่สุดก็อดเดินตามไปไม่ได้
\"น้องปอครับ\" เอมหนุ่มหล่อประจำโรงเรียนคนที่ปอแอบปลื้มพูดเรียกปอ
\"คะ อ้าวพี่เอมมีอะไรคะ\" ปองงที่เอมเรียก เพราะปกติเอมจะเป็นคนเงียบขรึม
\"คือพี่…อยากขออะไรปอหน่อยได้มั๊ย\"เอมบอกพลางเกาศีรษะแบบเขินๆ
\"อะไรล่ะคะ ถ้าปอให้ได้ปอก็คงจะให้ค่ะ\"ปอว่าบ้าง
\"คือ…พี่อยากให้น้องปอคบกพี่อ่ะ ได้มั๊ย\"
…ตายหละหว่า มาเจอคนบอกรักกัน… เรย์คิดในใจ
\"เอ่อปอ มันคงจะไม่ได้หรอกค่ะพี่เอม คือปอน่ะมีคนที่ชอบอยู่แล้ว\"ปอปฏิเสธ
\"อืมม์ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ถ้าปอไม่มีใครปอยังมีพี่อยู่นะ\"เอมพูดพร้อมกับทำหน้าสลดลงเล็กน้อย
\"ค่ะ\"พอเอมเดินจากไปได้ไม่นานเรย์ซึ่งยืมหลบอยู่ก็เดินเข้ามา
\"ปอ\"เรย์เรียกปอ
\"มีอะไรหรอเรย์\"ปอหันมามองเรย์ที่เรียกตนเมื่อครู่
\"ปอชอบใครอยู่\" เรย์ถามพลางทำหน้าซีเรยส
\"ใครปอชอบใครล่ะ\"ปอทำท่าไม่รู้ไม่ชี้แกล้งเรย์
\"ก็ปอบอกพี่เอมเค้าว่าปอมีคนที่ชอบแล้ว\" เรย์ยังไม่ลดละ
\"ก็อืม\" เรย์อึกอัก
\"ใครเหรอบอกเราหน่อยได้มั๊ย\"คราวนี้เรย์เริ่มอ่อนลงแล้ว
\"เรย์อยากรู้เหรอ\"ปอถามกลับ
\"อือ ก็พี่เอมน่ะเป็นสเปคของปอเลยไม่ใช่หรอ แล้วทำไมปอไม่…\" เรย์ถามพลางทำหน้าเศร้าๆ
\"สเปคกับคนที่ชอบมันไม่เหมือนกันหรอกนะเรย์\"
\"แล้วใครกันล่ะ คนที่ปอชอบ\"ตอนนี้เรย์เริ่มมีความหวังบ้างแล้ว
\"อยู่แถวนี้แหละ\" ปอทำท่าไม่รู้ไม่ชี้แก้เขินอีก
\"ใครล่ะ\"(ดูท่าเรย์ของเราจะไม่รู้ตัวนะ)
\"ก็…นี่เรย์ไม่รู้หรอ\"ปอถามกลับ
\"ถ้ารู้ คงไม่ถาม\" เรย์พูดพลางทำหน้ากวนๆ
\"แหม วันนี้ดุจัง\"
\"ใคร\"
\"จะให้ปอบอกจริงๆหรอ\"
\"จริง\"
\"ปรฤทธิ์ เกษมนุรักษ์\"ปอพูด
\"ปอชอบ…เค้าหรอ\"ตอนนี้เรย์เริ่มเขินๆแล้วเพราะชื่อที่ปอเอ่ยน่ะเป็นชื่อของเค้าเอง
\"ใช่ปอชอบเค้า\"
\"แต่เค้าไม่ใข่สเปคของปอนะ\"
\"ไม่ใช่แล้วไง สเปคกับคนที่ชอบมันไม่เหมือนกันหรอกนะ\" ปอพยายามอธิบายให้เรย์เข้าใจ
\"งั้นปออยากคบกับคนนั้นมั๊ย\"เรย์ถามปออย่างเขินๆ
\"อยากซิ ก็ปอชอบเค้าหนิ\"ปอว่ากลับด้วยท่าทีเช่นเดียวกัน
\"งั้นทำไมปอถึงบอกกับเมย์ว่าปอไม่ชอบเค้าล่ะ\"
\"ก็ปอเขินนน(มาก)น่ะ\"
\"อืองั้นเราคบกันนะ\" ทีนี้เรย์เป็นฝ่ายเริ่มบ้าง
\"จ้ะ\"
\"แต่เรย์คงไม่ใช่คนที่เหมาะสมกะปอหรอกนะ แต่ยังไงเรย์ก็รักปอนะ\"
\"ปอก็รักเรย์จ้ะ\"ประโยคสุดท้ายปอตัดสินใจกระซิบกะเรย์
…ฉันไม่ใช่เจ้าชาย…
ขอเธออย่ามองฉันอย่างเช่นเจ้าชายในฝันที่แสนดี
ฉันมันก็เท่านี้ไม่รู้จะดีอย่างใจที่เธอคิดไว้หรือเปล่า
แค่เพียงว่ามีคนคนหนึ่งที่เงียบเหงาใน
หัวใจ อยากมีเธอร่วมทางไปข้างๆกัน
ฉันอาจจะไม่ใช่คนที่ดีพร้อม
แต่ฉันพร้อมจะเป็นคนดีของเธอ
ฉันอาจไม่ใช่เจ้าชายที่เลิศเลอ
แต่ฉันจะเป็นผู้ชายที่รักเธอตลอดไป
ขอเพียงเค้าเธอนั้นโปรดไว้วางใจให้ฉันเคียงข้างกาย
สายลมที่อ่อนไหวช่วยพัดความจริงจากใจกระซิบข้างใจเธอ
ว่ามีคนคนหนึ่งที่เงีบยเหงาในหัวใจอยากมีเธอร่วมทางไปข้างๆกัน