นี่หรือ..ที่เรียกว่ารัก

เนื้อเรื่อง

ตอนแรกที่เราเห็นหนุ่มสาวคู่นั้น เราไม่เข้าใจ เขาทำอะไรกันหนอ?? ทำไมถึงเดินช้าช้าหยุดหยุด ทำไมชายหนุ่มผู้มีรูปร่างสูงรูปหล่อคนนั้นถึงเดินเงอะงะเอามือเกาะเกี่ยวหญิงสาวคนนั้น ราวกับเธอคนนั้นเป็นเสมือนไม้เท้าของชายหนุ่มคนนั้น
     พอพวกเขาเดินเข้ามาใกล้ เราจึงได้ทราบ ภายใต้แว่นกันแดดสีดำ ชายหนุ่มคนนั้นตาบอดสนิท!!!!
     เธอเป็นไม้เท้าของเขาจริงจริงด้วย เธอเป็นทั้งผู้นำทาง คู่ชีวิต แม่ และเพื่อนรัก เธอเปรียบเสมือนดวงตาของเขาจริงจริง
     ดูสิ เธอกำลังจูงมือชายหนุ่มคนนั้นเดิน จากมุมหนึ่งของห้องเรียนไปสู่อีกมุมหนึ่งเดินนับก้าวไปอย่างช้าช้า เดินไปคลำไป ชายหนุ่มจะได้นึกภาพเก่าเก่าออก ว่าอย่างน้อยเมื่อครั้งก่อนเขาก้อได้มาสอนที่นี่ แต่บัดนี้ไม่ใช่อีกแล้ว!!
     เดินไปก้ออธิบายไป วาดภาพให้ชายหนุ่มฟัง ด้านหน้าของห้องเป็นกระดานดำที่เขาเคยใช้สอน แล้วที่เหลือก้อจะเป็นโต๊ะของเด็กนักเรียน และบัดนี้โต๊ะตัวเดิมที่เขาเคยใช้อยู่เป็นประจำ มันก้อยังคงอยู่กับที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด
     ชายหนุ่มค่อยค่อยหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวโปรดของเขา มือทั้งสองค่อยค่อยลูบคลำโต๊ะเบาเบา และค่อยค่อยระลึกถึงภาพเก่าเก่าที่นักเรียนเคยมาห้อมล้อมตัวเขา จนเขาไปไหนไม่ได้เลย ระลึกถึงวันเกิดที่มีของขวัญมากมายกองอยู่บนโต๊ะ นึกถึงวันวานที่หญิงสาวมาดูเขาสอนหนังสือนักเรียนโดยเขาทำการสอนอย่างภาคภูมิใจอย่างเป็นที่สุด
     แต่แล้ว....วันนี้เขาไม่มีโอกาสกลับไปเป็นอย่างเก่าได้อีกแล้ว ทำไมฟ้าดินต้องลงโทษคนอย่างเขาด้วย ไม่เมตตาในความรักของคนทั้งสองเลยหรืออย่างไร
     ทั้งหมดทั้งปวงนี้ เราเห็นได้จากสีหน้าแสนซื่อที่เต็มไปด้วยความตั้งใจจดจ่อชายหญิงคู่นั้นเห็นมากกว่าเราเสียอีก
     อย่างนี้แหละ หญิงสาวจึงไม่ท้อใจ ไม่อ่อนเพลีย ทั้งทั้งที่เพลีย ไหนจะต้องพูดตลอดเวลา ไหนจะต้องคอยระวังไม่ให้เขาหกล้ม แทนที่หญิงสาวจะเหนื่อยรำคาญ แต่ไม่เลยสายตาของหญิงสาวนั้นสว่าง อ่อนโยน และเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก
                                                    ~~~นี่หรือคือความรัก สิ่งที่ทำให้ชีวิตมีค่า~~~