เพราะเธอคือเธอ

เนื้อเรื่อง

คิตาฮาระ  เอริกะ  เป็นนักเรียนสาวชั้น ม.5  ผู้มากไปด้วยความสามารถ   เธอเป็นทั้งกรรมการนักเรียนและผู้จัดการทีมบาสเก็ตบอลชาย     แต่เธอก็เป็นคนร่าเริง  แจ่มใส  ฉลาด  คุยเก่ง และที่สำคัญยังมีหน้าตาที่สะสวยอีกด้วย   ทำให้มีคนมารุมจีบมากมายตั้งแต่รุ่นน้อง-รุ่นพี่เลยทีเดียว   แต่ทุกคนก็ต้องผิดหวังเพราะเอริกะมีคนที่ชอบอยู่แล้ว  นั่นก็คือ  มิสึชิตะ  อากิระ  นักกีฬาบาสที่ทั้งเก่งและหล่อลากดิน จนรุ่นน้องรุ่นพี่มาหว่านเสน่ห์กันจนหัวปั่น    ทั้งอากิระและเอริกะเป็นเพื่อนคู่หู  คู่กัดกันมาตั้งแต่ม.2แล้ว    เวลาที่ทั้งสองทำอะไรมักถูกจับตามองเสมอ  เนื่องจากอากิระซึ่งเป็นประธานนักเรียนและเอริกะซึ่งเป็นกรรมการนักเรียนยิ่งทำให้เป็นจุดเด่นนั่นเอง   แต่ทั้งสองก็กัดกันทุกวันจนเพื่อนแซวว่า  ถ้าคู่นี้รักกันฟ้าคงถล่มแน่   แต่ใครเลยจะรู้ว่าแท้จริงแล้ว  เอริกะแอบรักแอบมอง อากิระข้างเดียวมานานแล้ว   ที่ทะเลาะกันก็เพราะไม่รู้ว่าถ้าพูดดีๆด้วยแล้วอาจจะทำให้ความสัมพันธ์ห่างเหินออกไป
    เอริกะมีน้องสาวคนหนึ่ง ชื่อ  มาริอะ  อยู่ม.3  มาริอะเป็นสาวสวยมีเสน่ห์  เรียบร้อยอ่อนหวาน    มาริอะเองก็ชอบอากิระมากด้วยและดูเหมือนว่า  อากิระเองก็จะชอบมาริอะซะด้วยแถมยังชมมาริอะน่ารัก  อ่อนหวาน  ทั้งๆที่ว่าเอริกะว่าเป็นสาวโหด  ใจร้าย  เหมือนผู้ชายอีกต่างหาก
    วันนี้อาจารย์มาบอกพวกกรรมการนักเรียนว่าจะพานักเรียนไปทัศนศึกษาที่  โอกินาวะ   เมื่อวันทัศนศึกษามาถึงทุกคนต่างก็ตื่นเต้นกันใหญ่   เอริกะเองก็ตื่นเต้นมากเหมือนกัน  เธอคิดว่า  -----แหม…นานๆทีได้มาเที่ยวทะเลกับอากิระก็ดีเหมือนกัน (ถึงจะมากันทั้งรร.ก็เถอะ)  อยากเดินป่ากับอากิระด้วย     ขอให้หนูโชคดีเถอะนะคะ  พระเจ้า  เพี้ยง ! -----    เมื่อไปถึงทุกคนต่างแยกย้ายกันเข้าที่พัก  เหล่ากรรมการนักเรียนต้องนอนในเต็นท์ริมหาดเนื่องจากห้องพักไม่พอ   เอริกะนอนกับฮิคารุจัง  แต่ไม่วายนอนเต็นท์ตรงข้ามกับอากิระซึ่งบ่นให้อาสึชิคุงฟังว่า

“ไม่น่ามานอนตรงข้ามกับยัยเอริกะเลย   โชคร้ายชะมัด  ถ้ายัยนี่บุกเข้ามาปล้ำเราจะทำไงละเนี่ย”
    เอริกะได้ยินจึงบอกว่า

“แหวะ…หน้าอย่างนายเนี่ยฉันไม่เอาหรอกย่ะ  ไม่สมกับคนน่ารักๆอย่างฉัน”  เอริกะพูดและทำเชิดใส่อากิระ

“เหอะ..หน้าอย่างเธอฉันก็ไม่เอาหรอก  สู้มาริอะจังก็ไม่ได้  น่ารัก  สมเป็นผู้หญิง  ไม่เหมือนเธอหรอกยัยโหด  ”  อากิระต่อทันที      
    
คำว่า   ไม่สมเป็นผู้หญิง   ของคนที่แอบชอบทำให้เอริกะอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะแลบลิ้นใส่อากิระและกับไปนอนที่เต็นท์       คืนนั้นเอริกะคิดเรื่องที่อากิระพูดจนนอนไม่หลับจึงออกมานั่งดูดาวเล่น แต่เธอรู้สึกเหงามากจนอยากร้องไห้  เอริกะมองรอบตัวเห็นว่าไม่มีใครจึงปล่อยน้ำตาให้ไหลไปเรื่อยๆจนเผลอหลับไป     ในขณะที่อากิระเองก็ออกมาสูดอากาศด้านนอกเหมือนกันก็มาเจอเอริกะเข้าจึงปลุกเธอให้ไปนอนแต่อากิระเองก็เห็นน้ำตาของเอริกะด้วยแม้จะไม่รู้ว่าเธอร้องไห้ทำไมก็ตาม    
    วันรุ่งขึ้น  ทุกคนเปลี่ยนชุดเพื่อมาลงทะเล   เอริกะนั่งมองทะเลอยู่สักครู่ก็ตั้งใจจะว่ายไปแกล้งอากิระซักหน่อย   แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นว่า  

“พี่เอริกะคะ   มาริอะจมน้ำค่ะ”
    เอริะกะลุกขึ้นและวิ่งไปทันที  อากิระเห็นเอริกะวิ่งไปจึงตามไปด้วย    เมื่อไปถึงก็เห็นมาริอะนอนนิ่งอยู่  อากิระรีบวิ่งไปปฐมพยาบาลมาริอะด้วยการผายปอดให้   ในขณะที่เอริกะก็เอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัวให้พร้อมกับร้องเรียกมาริอะ     เมื่อมาริอะฟื้นขึ้นมาในสายตาของเธอก็เห็นแต่อากิระเท่านั้น   เธอผวาเข้ากอดเขาอย่างคนขวัญเสีย   ซึ่งอากิระเองก็ลูบหัวปลอบโยนมาริอะอย่างรักใคร่เช่นกัน   ซึ่งมันทำให้เอริกะรู้สึกเจ็บปวดมาก    จนไม่สามารถทนดูได้อีกจึงเดินหนีไป  เมื่ออากิระหันมาจึงไม่เห็นเอริกะ  

“เฮ้อ !…ยัยเอริกะไปไหนนะ…น้องสาวตัวเองแท้ๆ”   อากิระบ่น


“ไม่ต้องสนใจพี่เอริกะหรอกค่ะ   แค่พี่อากิระมาช่วยก็ดีมากเลยค่ะ…มาริอะขอบคุณพี่มากเลยนะคะ”   มาริอะอ้อน

    
เมื่ออากิระพามาริอะไปห้องพยาบาลแล้วก็ตามหาเอริกะพบเอริกะนั่งมองทะเลอยู่จึงเดินเข้ามาบอกว่า

“ฉันพามาริอะจังไปห้องพยาบาลแล้วนะ”


“ขอบใจ”  เอริกะตอบแต่ไม่มองหน้าอากิระ


“ทำไมตอนที่ฉันช่วยมาริอะจังเธอถึงเดินออกมาล่ะ  นั่นน่ะน้องเธอนะ”  อากิระต่อว่า


“ฮื่อ…ฉันรู้  แต่ยังไงมาริอะก็ไม่ต้องการฉันหรอกเขามีนายคนเดียวก็พอแล้ว”


“เธอไม่สนใจเลยใช่มั๊ยว่าน้องเธอจะเป็นตายร้ายดียังไงน่ะ”   อากิระชักยัวะจึงพูดพร้อมดึงเอริกะให้หันหน้ามาจึงพบว่าเอริกะน้ำตาคลออยู่


“ใช่สิ   ฉันมันใจแข็ง  ไม่เคยสนใจใครทั้งนั้นแหละ   อย่ามายุ่งกับฉันเลย”   เอริกะพูดแล้วก็สะบัดมือของอากิระออกแล้ววิ่งหนีไป   อากิระจึงได้แต่มองตามงงๆ

    คืนนั้น  มีการจับคู่เดินป่า   เอริกะขอผ่านโดยอ้างว่าไม่สบายแต่ก็โดนตื๊อให้ไปจนได้  และเอริกะก็ยังจับคู่กับอากิระโดยบังเอิญ    เอริกะรีบเดินโดยเร็วและไม่มองอากิระเลยแต่อากิระก็เดินตามจนทันและถามว่า
“วั้นนี้  เธอร้องไห้ทำไมน่ะ  เอริกะ”


“ช่างฉันเถอะ   ฉันจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับนายนี่”  เอริกะตอบ


“ที่ถามน่ะเพราะฉันเป็นห่วงเธอนะ”  อากิระบอก


“ขอบใจนะ  ฉันไม่เป็นไร  ไม่ต้องห่วง”  เอริกะตอบ
    อากิระจึงไม่พูดอะไร  ที่เอริกะนั้นคิดว่า  ---เป็นห่วงในฐานะอะไรล่ะ…แต่ช่างเถอะแค่นายเป็นห่วงฉันก็ดีใจแล้ว---

    ความมืดเริ่มเข้ามาเยือนเรื่อยๆเอริกะเดินไปสะดุดอะไรบางอย่างล้มลง

“โอ๊ย!”


“เฮ้ !เอริกะ เป็นอะไรหรือเปล่า”


“ไม่เป็นไร  ไปต่อเถอะ”  เอริกะพูดแต่กลับลุกไม่ไหว   อากิระจึงแบกขึ้นหลัง   ระหว่างนั้นเอริกะรู้สึกได้ถึงไออุ่นของอากิระ  และคิดว่า   อยากหยุดเวลานี้ไว้ตลอดไป

แต่เมื่อเดินออกมาแล้ว  มาริอะก็ชวนอากิระไปเล่นดอกไม่ไฟกัน  เอริกะจึงถูกทิ้งไว้กับฮิคารุจัง  2คน
    รุ่งขึ้น   มีการประชุมกรรมการนักเรียนก่อนกลับ  อากิระสังเกตเห็นว่าเอริกะนั่งเหม่อบ่อยๆจึงเป็นห่วง   ตอนที่นั่งด้วยกันตอนกลับจึงถามขึ้น  เอริกะก็ปฏิเสธว่าไม่มีอะไรแต่ก็นั่งซึมไม่พูดไม่จาจนกลับถึงโรงเรียน
    ต่อมาเอริกะเริ่มดีขึ้น  จึงกลับมาทะเลาะกับอากิระอีกโดยวันนี้เรื่องเริ่มมาจาก  เอริกะมีผู้ชายมาสารภาพรัก  แต่ก็ถูกเอริกะปฏิเสธ  อากิระจึงว่า

“เฮอะ..ไม่นึกว่ายังมีผู้ชายโง่ๆมาหลงชอบเธออีกนะ”


“แหม…ก็คนมันออกจะน่ารักเพอร์เฟคต์  ขนาดนี้ก็ต้องมีบ้างเป็นธรรมดาแหละน่า”


“ไอ้นั่นมันหน้ามืดชั่วคราวมั้งอย่างเธอน่ะให้ฟรียังไม่เอาเลย”


“อ๋อ..เหรอ  คงมีแต่นายน่ะแหละที่ไม่เอาแต่อย่างว่าแหละนะคนโง่ๆก็มักจะตาถั่วเสมอ”


“ฮึ!  ยังหลงตัวเอง”


“อะไรนะ  ไอ้ตาถั่ว”
    ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“พี่อากิระคะวันนี้มาริอะทำคุกกี้มาให้ค่ะ”  


“ขอบใจนะท่าทางน่าอร่อย”  อากิระพูดและหันมาแขวะเอริกะต่อ  “น้องทำอาหารเก่งอย่างนี้แต่พี่ไม่เห็นทำอะไรได้เลย  ดีแต่ปากเก่ง”


“พี่เอริกะเขาเรียนเก่งค่ะ   แต่มาริอะเรียนไม่เก่ง  เลยต้องหัดทำไว้น่ะค่ะ”


“ใช่แล้ว   รู้แล้วก็เลิกว่าฉันซักที   ตาบ้า”  แล้วเอริกะก็เดินหนีไป
    สัปดาห์ต่อมา  ชมรมบาสต้องซ้อมถึงดึกเลย    เมื่อเลิกแล้ว อากิระจึงแวะไปส่งเอริกะที่บ้านทุกวัน  แถมตอนเช้าก็ต้องมารับด้วยเพราะซ้อมเช้ามาก      วันหนึ่ง  อากิระมารับเอริกะที่บ้านแต่ มาริอะ ชวนอากิระคุย  เอริกะไม่อยากขัดคอน้องจึงออกมาก่อนโดยที่อากิระไม่รู้ตัว    พออากิระรู้ก็รีบตามเอริกะมา     ฝ่ายเอริกะเมื่อเดินมาคนเดียวแถมยังสวยด้วยก็ถูกพวกจิกโก๋คิดจะทำมิดีมิร้าย    เอริกะวิ่งหนีไปถึงถนนใหญ่   หน้าโรงเรียน  ก็พอดีว่าอากิระตามมาทัน   และพวกจิกโก๋ก็ใกล้เข้ามา   เอริกะจึงวิ่งหลับหูหลับตาข้ามถนนไป   อากิระซึ่งตามมาเห็นรถยนต์วิ่งเข้ามาก็ร้องว่า


“เอริกะ !  ระวัง !!”   อากิระตะโกน

    เอริกะจึงเงยหน้ามองเห็นรถกำลังจะชน  ก็ร้อง

“กรี๊ด !! ”  
--ตึง !….เอี๊ยด !!!
    ---เอริกะได้ยินเสียงใครบ้างคนพูด---

“เฮ้ !  เอริกะเป็นไรรึเปล่า”  


“เฮ้ยอย่าตายนะ…รู้มั๊ย….เธอตายไม่ได้นะ…ฉัน..ระ…”

    แล้วสติของเอริกะก็ดับวูบลง     อากิระพาเอริกะส่งโรงพยาบาล    เอริกะหัวแตกเพราะเสียเลือดมาก   อากิระจึงบริจาคเลือดซึ่งกรุ๊ปเดียวกันให้   ทำให้เอริกะรอดเงื้อมมือมัจจุราชมาได้    เมื่อเอริกะฟื้นขึ้นมา  ก็เห็นอากิระหลับอยู่ข้างๆ  มือของอากิระจังมือของเอริกะไว้  เมื่อมือของเอริกะขยับ  อากิระก็ตื่นขึ้นมาและดีใจมากที่เอริกะฟื้นขึ้น     ต่อมา  มาริอะมาและขอให้อากิระไปคุยกับเธอหน่อย  


“พี่อากิระคะ…คือว่า..เอ่อ..   มาริอะ  ชอบพี่นะคะ…ชอบมานานแล้วด้วยค่ะ”  มาริอะกล่าวตะกุกตะกักและมีท่าทีเขินอาย

    เอริกะอยากรู้จึงแอบฟังเมื่อได้รู้แล้วก็อึ้งไปและก็กลับไปนอนต่อในใจก็คิดว่า   ----ถ้าเป็นมาริอะล่ะก็   อากิระคงมีความสุขแน่---    แต่ส่วนที่เอริกะไม่ได้ยินนั้นอากิระบอกว่า


“มาริอะจัง….ขอโทษด้วยนะ  คือพี่มีคนที่ชอบอยู่แล้วน่ะ”


“พี่เอริกะหรือคะ”


“อืม”


“มาริอะคิดอยู่แล้วล่ะค่ะว่าต้องเป็นอย่างงี้….ฝากพี่เอริกะด้วยนะคะพี่อากิระ…ไปล่ะค่ะแล้วตอนเย็นๆจะมาเยี่ยมอีกค่ะ”  มาริอะเดินจากไปด้วยใจที่เศร้าแต่ก็ดีใจที่พี่สาวคงจะมีความสุข    

    ฝ่ายอากิระก็เดินกลับเข้าไปในห้องเห็นเอริกะนอนร้องไห้อยู่


“เป็นอะไรไป…เจ็บตรงไหนเหรอ”  อากิระถาม

เอริกะรีบเช็ดน้ำตาแล้วบอกว่า

“มาริอะล่ะเป็นไงบ้าง”


“อืม…กลับไปก่อนน่ะ…บอกว่าเย็นๆจะมาอีก”


“อากิระฝากมาริอะด้วยนะ…คือเธอน่ารัก  อ่อนหวาน  เหมือนที่นายชอบเลยนะ  ดูแลเธอดีๆล่ะ”  เอริกะพูดแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลจึงเบือนหน้าไปทางอื่น


“เธอพูดอะไรน่ะ   ฉันงงไปหมดแล้วนะ”
    --เงียบไม่มีเสียงตอบ

“เธอได้ยินที่มาริอะจังมาบอกฉันแล้วใช่มั๊ย    แล้วเธอรู้ไหมว่าฉันปฏิเสธไปแล้ว”


“หา !   อะไรกัน  ทำไมน่ะ”


“เพราะว่าฉัน…เอ่อ..ฉันชอบเธอไง”   อากิระพูดแล้วก็จับหน้าของเธอให้หันมา


“ว่าไง  เอริกะ  ได้ยินหรือยัง  ฉันชอบเธอ”

    ที่นี้เอริกะ  น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้  พลางว่า

“จริงหรือ…ฉันไม่ได้ฝันไปนะ”

    อากิระจึงก้มลงจูบเอริกะเนิ่นนาน  พลางถามว่า

“ทีนี้รู้หรือยังว่าฝันหรือเปล่า…เธอรักฉันบ้างมั๊ย  เอริกะ”


“หา!…เอ่อคือ..คือว่า …ก็  นะ”  


“หมายความว่าไง ?”


“เอ่อ  คือรักสิ   รักที่สุดเลยนะ”   “อ๊ะ !! แต่ฉันทำกับข้าวไม่เป็น   ไม่น่ารัก  ทำไมนายรักฉันล่ะ”


“ฉันรักเพราะเธอคือเธอไง”   อากิระพูดแล้วก้มลงหอมแก้มเอริกะทีนึงด้วยความรัก


THE  END