รักเราคือฝันไป

เนื้อเรื่อง

รักคือฝันไป
        เช้าวันนี้ท้องฟ้าช่างแจ่มใส นกน้อยส่งเสียงดังไพเราะเหมือนมีวงดนตรีมาบรรเลงอยู่ข้างๆ วันนี้แล้วสินะที่ภัทรจะได้กลับไปทวงถามสัญญาจากคนที่เค้ารัก ภัทรมาเรียนที่อังกฤษได้ 2 ปีแล้วเวลา 2 ปีมันช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนจะยาวนานในความรู้สึกของภัทร เค้ารู้สึกเหมือนว่ามาอยู่ที่นี่นานเป็นสิบๆปีแต่ละวินาทีของภัทรช่างเดินผ่านช้าเสียจริงๆ นั่นคงเป็นเพราะความรักความคิดถึงที่เค้ามีให้กับณัชชาแฟนสาวของเค้า
        ภัทรกับณัชชาได้คบกันมานานทีเดียว แต่ทั้งสองก็ต้องมีอันต้องพรากจากกัน เมื่อพ่อและแม่ของภัทรต้องการส่งลูกชายอันเป็นที่รักไปเรียนต่อที่อังกฤษ และก่อนวันที่ภัทรจะเดินทางนั้น ทั้งสองคนต่างก็ให้สัญญากันไว้ว่าจะซื่อสัตย์ต่อกัน และวันนี้เค้าก็จะได้กลับไปทวงถามสัญญาที่เคยให้ไว้เมื่อ2ปีก่อนเสียที
        เวลาผ่านไปเรื่อยๆตามหน้าที่ของมัน และแล้วภัทรก็มาถึงประเทศไทยแผ่นดินอันเป็นบ้านเกิดของเค้า
        “ภัทร ภัทร แม่อยู่นี่ลูก” เสียงหญิงวัยกลางคนดังเรียกขึ้นมา
        “สวัสดีครับคุณแม่ ภัทรคิดถึงคุณแม่จังครับ” ภัทรตอบกลับพร้อมกับเข้าไปสวมกอดแม่ของเค้า
        “อ้าวสมบัติเอากระเป๋าคุณหนูไปเก็บไว้ที่รถนะ” หญิงวัยกลางคนสั่งคนรับใช้ของเค้า
        “ครับคุณผู้หญิง” สมบัติเดินจูงกระเป๋าเดินทางไปเก็บไว้ที่หลังรถ
        “ไปขึ้นรถกันเถอะลูก เดี๋ยวจะได้กลับไปพักผ่อนที่บ้าน”
        รถเบนซ์สปอร์ตสีดำเลี้ยวเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ มันใหญ่ซะจนเรียกว่าคฤหาสได้เลยทีเดียว
        “คุณแม่ครับ แล้วคุณพ่อไม่อยู่หรอครับ”
        “อ๋อคุณพ่อของลูกติดประชุมคณะรัฐมนตรีน่ะลูก”
        “งั้นผมขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะครับ” ภัทรพูดจบแล้วก็รีบเดินขึ้นบันได เมื่อถึงห้องเค้ารีบยกหูโทรศัพท์ละกดเลขหมายอย่างใจร้อน
        “ฮัลโหล ณัชชาพูดค่ะ” เสียงสาวดังมาจากปลายสาย เสียงนั้นช่างฟังดูลื่นหูจริงๆ
        “ทายซิจ๊ะว่าใคร” ภัทรถามเชิงหยอกล้อกับแฟนสาว
        “ภัทรหรอ นั่นภัทรจริงๆด้วย” ณัชชาส่งเสียงดีใจประสมความตื่นเต้น
        “ใช่จ๊ะคิดถึงณัชจังเลย อยากจะไปกอดให้ชื่นใจ”
        “ณัชก็คิดถึงภัทรเช่นกันค่ะ แล้วภัทรกลับมาถึงเมื่อไหร่คะแล้วทำไมภัทรไม่บอกณัชว่าภัทรจะกลับมาล่ะ ณัชจะได้ไปรับภัทรที่สนามบิน” ณัชต่อว่าแฟนหนุ่ม
        “มาถึงเมื่อเย็นอ่ะจ๊ะ แล้วถ้าภัทรบอกณัชแล้วจะเซอร์ไพส์หรอจ๊ะ พรุ่งนี้ภัทรไปหาณัชที่บ้านนะ ภัทรมีของฝากจากอังกฤษมาฝากณัช กับคุณพ่อคุณแม่ณัชด้วยนะ” ภัทรบอกแฟนสาว
        “ค่ะพรุ่งนี้เราเจอกันนะคะ”
        “คืนนี้ณัชอย่าลืมฝันถึงภัทรนะ” ภัทรออดอ้อนแฟนสาว
        “ค่ะภัทรก็อย่าลืมฝันถึงณัชเหมือนกันนะคะ”
        เช้าแล้วภัทรรีบขับรถออกจากบ้านเพื่อจะไปหาแฟนสาวของเค้า ปรี๊นๆๆเสียงแตรรถดังขึ้น
        “สมใจไปดูซิว่าใครมาน่ะ” เจ้านายสั่งคนรับใช้
        “สวัสดีครับคุณอา” ภัทรทักแม่ของณัช
        “อ้าวตาภัทรกลับมาเมื่อไหร่เนี่ยลูก”
        “เมื่อวานน่ะครับ”
        “มาหาน้องหรอลูก งั้นเดี๋ยวอาให้สมใจไปตามมาให้นะลูกรอเดี๋ยว สมใจไปตาม    คุณหนูลงมาทีซิ” เค้าสั่งคนรับใช้
        “ภัทรมาถึงนานรึยังคะ” ณัชถามภัทร
        “เมื่อสักครู่น่ะจ๊ะ นี่ของฝากของณัช และนี่ของคุณอาครับ” ภัทรส่งถุงที่ใส่ของมาด้วยให้กับณัชและแม่ของณัช
        “ไม่น่าจะต้องลำบากซื้อมาฝากอาเลยนะตาภัทร”
        “ไม่ลำบากอะไรหรอกครับคุณอา”
        “นั่งคุยกันตามสบายนะลูกเดี๋ยวแม่จะไปดูที่ครัวซักหน่อย”    
        ทั้งสองนั่งคุยกันอย่างมีความสุขวันนี้เป็นวันที่ภัทรตั้งใจที่จะบอกอะไรบางอย่างกับณัช
        “ณัชจ๋า ภัทรมีอะไรที่อยากจะบอกกับณัช ณัชหลับตาสิ” เค้าส่งแหวนให้ณัช
        “ณัชแต่งงานกับภัทรนะ” เค้าขอหญิงสาวต่างงาน
        ณัชพูดอะไรไม่ออกนอกนาจนั่งพยักหน้า หน้าของเค้าแดงไปทั่ว
        “แล้วภัทรจะให้คุณพ่อคุณแม่ภัทรมาสู่ขอณัชนะ”
        “ค่ะภัทร” ว่าที่เจ้าสาวในอนาคตของเค้าตอบกลับมา
        “เฮ้ยๆไอ้ภัทรตื่นๆๆๆๆมาหลับอยู่ได้นี่เวลางานนะโว้ยไม่ใช่เวลานี่ลื้อจะมานอนหลับฝันกลางวันอย่างนี้” เสียงชายวัยกลางคนปลุกเค้าให้ตื่นจากความฝัน
        “ครับเฮีย ขอโทษครับคือผมเพลียไปหน่อย” เค้าบอกเถ้าแก่ของเค้า
        “งั้นลื้อก็รีบไปแบกของต่อได้แล้วโน่นยังเหลืออีกเยอะเลย ไป”
        บัดนี้ภัทรได้กลับสู่โลกของความเป็นจริงแล้ว ในโลกแห่งความฝันของเค้าและโลกความเป็นจริงต่างกันเสียนี่กระไร
        “รักเราคือฝันไปหรอกหรอเนี่ย”