“แม่ครับ ผมขอโทษ”

เนื้อเรื่อง

แหลมเป็นนักศึกษาคนหนึ่งที่ศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยเทคนิค  เขาเป็นคนที่ทำตัวเสเพลไปวันๆ  ไม่ตั้งใจศึกษาเล่าเรียน  แม่ของเขามีอาชีพขายผลไม้หาเงินได้วันละสิบยี่สิบบาท  ก็ต้องเอาไปให้แหลมใช้  แม่ของเขาหวังว่าจะให้แหลมเรียนจบแล้วก็หาเงินดูแลนาง   แต่นางกลับต้องเป็นฝ่ายหาเงินให้แหลม  ใช้ซื้ออุปกรณ์การเรียน  แต่แหลมกลับเอาเงินที่ได้จากมารดานั้น  ไปซื้อเหล้า  ซื้อยาเสพติด  เมื่อเขาเงินหมดเขาก็จะกลับบ้านเพื่อไปขอเงินจากมารดาของเขา  
          
          และวันนี้ก็อีกเช่นกัน  เขาใช้เงินซื้อเหล้าซื้อยาเสพติดจนหมด  เขาจึงกลับบ้านเพื่อจะเอาเงินจากแม่ของเขา  “แม่  เปิดประตู เร็ว เร็วสิแม่”  ด้วยความที่มารดาของเขา  เป็นคนที่อยู่ในวัยชรา  ทำอะไรก็จะช้า  ทำให้แหลมโมโหเป็นอย่างยิ่ง  “นี่  แม่ทำอะไรอยู่เนี่ย  ชักช้าจริงๆเลย  นี่ผมเป็นลูกแม่นะ  ปล่อยให้ยืนอยู่ตรงประตูตั้งนาน ฮุ้ย”  แหลมตะคอกใส่หน้ามารดาของเขา  ทำให้มารดาของเขาตกใจมาก  “แม่วันนี้มีเงินเท่าไหร่เอามาเร็ว  ผมจะเอาเงินไปใช้แม่”  “แม่มีไม่เท่าไหร่หรอกลูก  ไม่กี่บาท  แม่ต้องเก็บไว้ใช้ซื้อกับข้าวจ่ายค่าน้ำค่าไฟลูก”  มารดาของเขาพูดอย่างเหนื่อยใจ  “ไม่ต้องแล้วแม่  เอามาให้ผมก่อนเร็ว  ถ้าแม่ไม่ให้ผมดึงไปแล้วนะ”  แต่มารดาของเขาก็ยังไม่ยอมให้  แหลมจึงกระชากเงินไปทั้งกระเป๋า  ทำให้หญิงชราคนหนึ่งที่ยืนกอดกระเป๋าเงินอยู่ถึงกับล้มลง  ฟุบอยู่กับพื้น  เมื่อนางฟื้นขึ้นมา  และนางนึกถึงเรื่องทั้งหมด  ทำให้นางนั้นตรอมใจมาก  จนกระทั่งไม่สบาย
          
           1  สัปดาห์  ผ่านไป  อาการของนางนั้นทรุดโทรมลงเรื่อย  เนื่องจากไม่มีใครคอยดูและนาง  แหลมก็ไม่อยู่บ้าน  นางกินข้าวเองก็ไม่ค่อยได้  ข้าวมื้อสุดท้ายที่นางกิน  คือ  ข้าวเปล่าๆ  กับเกลือ  เพราะนางไม่มีเงินที่จะไปซื้ออาหารที่ดีๆกิน  ส่วนของหวานนั้น  ก็คือผลที่นางแบกขาย  จนกระทั่งวันนี้  แหลมใช้เงินที่ได้ไปหมด  เขาจึงกลับบ้านมาเพื่อขอเงินมารดาของเขาเหมือนทุกครั้ง  “แม่เปิดประตูเร็ว  ผมเอง  ....  แม่ๆ  เร็วๆ  เปิดซะทีซิ  ถ้าแม่ไม่เปิดผมจะพังประตูเข้าไปแล้วนะแม่”  แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบกลับหรือมีท่าทางขยับเขยื้อนของประตูเลย  ส่วนมารดาของเขานั้นก็พยายามที่จะไปเปิดประตูเต็มที  แต่นางนั้นไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว  เมื่อแหลมพังประตูเข้าไปในบ้านของเขาแล้ว  เขาก็พบกับมารดาของเขาในสภาพที่อ่อนแอมาก  “กลับมาแล้วหรอลูก  อยู่ด้วยกันนะลูกนะ”  เสียงของมารดาของเขานั้นแผ่วเบามาก  ในตอนนั้นแหลมรู้สึกสำนึกผิดขึ้นมา  “ครับแม่  ผมกลับมาแล้ว  ผมจะกลับมาอยู่กับแม่ครับ”  เมื่อเขาพูดจบนั้นมารดาของเขาก็ยิ้ม  ออกมา  และในที่สุดนางก็สิ้นใจตาย  
                                                            “แม่ครับ ผมขอโทษ”  
      
            แหลมพูดกับร่างไร้วิญญาณของมารดาของเขา  มันคงจะสายเกินไปแล้วที่เขาจะสำนึกผิด