บันทึกครั้งสุดท้าย

เนื้อเรื่อง

บันทึกครั้งสุดท้าย
    “นี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสำหรับชีวิตเราที่จะได้คุยกับพวกแก ลาเลยละกัน อย่าร้องไห้ล่ะ มันไม่ได้เศร้าขนาดนั้น”
    ทุกๆครั้งที่ฉันเปิดบันทึกนี้ขึ้นอ่าน โดยเฉพาะบันทึกหน้าสุดท้าย มันทำให้น้ำตาฉันไหลทุกครั้ง และก็ความรู้สึกผิดก็เกิดขึ้นในใจชนิดที่ไม่มีวันหายไป
    “สวัสดี นักเรียนทุกคนนะจ๊ะ วันนี้เป็นวันแรกของทุกคนในโรงเรียนนี้ ครูคิดว่าหลายคนเคยอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่บางคนก็ยังไม่รู้จักกันเอาเป็นว่าเรามาแนะนำตัวกันก่อนก็แล้วกันนะ เริ่มจากแถวไหนดีล่ะ แถวนี้ละกัน” เสียงของอาจารย์ในวันแรกของการเรียนในชั้น ม.1 ฉันยังจำได้ดี ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในห้องนั้น ฉันเองก็ตื่นเต้นไม่น้อยที่ต้องออกไปแนะนำตัวหน้าชั้น “ สวัสดีค่ะ ชื่อกิ่งดาว สุรวรดิษฐ์ ค่ะ ชื่อเล่นชื่อ กิ่งค่ะ” กิ่งเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในห้อง หน้าตาก็ดูธรรมดา ไม่โดดเด่นน่าสนใจซักเท่าไหร่ แต่ดูท่าทางมั่นใจ เรียนเก่ง ซึ่งต่อมากลายมาเป็นเพื่อนคนหนึ่งของฉันที่ลืมไม่ลง อาจจะเพราะบุญพาวาสนาส่ง กิ่งเป็นเด็กเรียน น่ารัก นิสัยดีห่วงใยเพื่อนเสมอ ไม่น่าจะได้มาอยู่ในกลุ่มของพวกเราเลย แต่เพราะกิ่งกับฟางเป็นคนตัวสูงเลยต้องย้ายมานั่งหลังห้อง ทำให้เราได้เริ่มรู้จักกัน ทำให้ฉันได้รู้ว่ากิ่งเป็นคนตลก และน่ารักมากๆ ผิดกับที่เห็นในตอนแรกๆ
    เราเรียน เล่น กินข้าว กลับบ้านด้วยกันอย่างนี้ทุกวันจนขึ้นชั้น ม.ปลายก็ยังได้อยู่ห้องเดียวกันอีก “ ปิ่น ทำการบ้านอาจารย์วิทย์ มารึยัง” ปิ่นมักจะถามอย่างนี้กับเพื่อนๆทุกครั้ง และคำตอบที่ได้รับก็คือ “ยังไม่ได้ทำเลยกิ่ง เอามาลอกหน่อยสิ” มักจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง กลุ่มเพื่อนสนิทของเรามีอยู่ 7-8 คน ทุกคนทำการบ้านโดยการลอกกิ่งทุกคน เวลาสอบก็ลอกกิ่ง เวลาทำงานก็ทำบ้านกิ่ง รายงานกิ่งก็ทำ กิ่งดีกับพวกเรามากๆถึงแม้ว่ามันจะเป็นมาแบบนี้ 4-5 ปี กิ่งก็ไม่เคยว่าพวกเราเลย มีแต่ความห่วงใยเท่านั้นที่กิ่งมีให้ แต่พวกเรากลับมองไม่เห็นค่าของสิ่งที่กิ่งให้ซักเท่าไหร่ แต่กิ่งกลับไม่เคยเสียใจ
    “กิ่งวันนี้สอบเสร็จแล้ว ไปเที่ยวกันมั้ย” ฟางชวนปิ่นไปเที่ยว แต่คำตอบที่ได้ก็เหมือนเดิม “ไม่หรอกกิ่งจะกลับบ้าน” ดาวก็เลยล้อกิ่ง “ อะไรกันกิ่งโตจนป่านนี้แล้วยังติดบ้านอยู่อีก” กิ่งเป็นอย่างนี้เสมอ ไม่ว่าจะชวนไปไหนก็ไม่ไป ซึ่งฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมกิ่งที่ชอบอยู่กับบ้านมากกว่าไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แต่ก็ไม่เคยใส่ใจอะไรมากไปกว่าการสงสัย
    วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกในชั้น ม.6 แต่ละคนต่างก็พากันคุยกันถึงเรื่องปิดเทอมที่ผ่านมาว่าใครไปทำอะไรมาบ้าง แต่วันนี้กลุ่มเราเหมือนขาดอะไรไป กิ่งนั่นเอง วันนี้แปลกมากๆเลยกิ่งไม่เคยมาโรงเรียนสายเลย แต่วันนี้กลับไม่เห็นกิ่งเลยจนเลิกแถวขึ้นชั้นเรียน ทุกคนต่างสงสัยว่าทำไมกิ่งไม่มาโรงเรียน แล้วอาจารย์ก็เดินเข้ามาเช็คชื่อนักเรียน “จิรารัตน์ วรรณพร วรดา กิติมา.....” แปลกมากที่ไม่มีชื่อกิ่งดาวในนั้น หรือว่ากิ่งย้ายโรงเรียน ทำไมกิ่งไม่บอกล่ะ ฟางเลยถามอาจารย์ “ ทำไมไม่มีชื่อกิ่งดาวคะ” อาจารย์ทำหน้างงใส่พวกเรา “ อะไรกันพวกเธอไม่รู้อะไรเลยเหรอ จะมีได้ยังก็กิ่งดาวเขาไม่อยู่แล้ว” แล้วอาจารย์ก็เดินไปที่โต๊ะเหมืนค้นหาอะไร ปล่อยให้พวกเรางงว่ากิ่งไปไหน เอ้เลยตั้งข้อสันนิษฐานว่ากิ่งย้ายโรงเรียนเพราะพ่อแม่กิ่งย้ายไปอยู่ทางเหนือ “เจอละ อานี่เป็นของที่พ่อแม่ของกิ่งดาวเขาฝากไว้ให้พวกเธอ แล้วพรุ่งนี้พวกเออย่าลืมไปงานของกิ่งดาวล่ะ” อาจารย์ยื่นสมุดบันทึกซึ่งจำได้ว่าฉันเป็นคนซื้อให้เอง แต่งานล่ะงานอะไร “งานอะไรคะอาจารย์” ฉันถาม “ งานครบรอบ 100 วันของกิ่งดาว เขาเสียตั้งแต่หนึ่งสัปดาห์หลังสอบ” ทุกคนในห้องเงียบกริบเหมือนถูกสะกด สำหรับฉันแล้วไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้น น้ำตาไหลไม่รู้ตัว ยืนตัวแข็ง เรียงลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก แล้วภาพของกิ่งก็เกิดขึ้นภายในสำนึก “ ปิ่น หลังสอบเราต้องไปหาหมออีกแล้ว ไม่อยากไปเลย” ฉันไม่คิดเลยว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้คุยกับกิ่งดาว เพื่อนที่เป็นมากกว่าเพื่อน บันทึกแต่ละหน้าของปิ่น เป้นเรื่องราวเกี่ยวกับเพื่อนๆทุกคนในห้อง และถึงฉัน “ ปิ่น กว่าปิ่นจะได้อ่านบันทึกเล่มนี้ เราคงจะจากไปแล้วรักปิ่นมากนะ อย่ามาโรงเรียนสาย ตั้งใจเรียนเอ็นให้ติดนะ เราจะเอาใจช่วย ปิ่นจำได้มั้ยวันแรกที่เราเจอกัน ที่ปิ่นช่วยเราย้ายโต๊ะไปไว้หลังห้อง ขอบคุณมาก แล้วก็ขอบคุณที่ไปส่งเรากลับบ้านทุกวัน ขอบคุณที่ปิ่นช่วยทำให้เราได้หัวเราะ ลืมเรื่องโรคร้ายของเราได้ช่วงหนึ่ง มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของชีวิตเราเลยรู้มั้ย ปิ่นทำให้ชีวิต 5 ที่เหลือรอวันตายของเรามีค่าที่สุด อยากจะเขียนมากกว่านี้ แต่หมดแรงแล้ว ชาติหน้าเราคงจะเจอกันนะ และหวังว่าชาติหน้าเราจะได้เกิดมาสมประกอกว่านี้ จะได้เป็นเพื่อนกันไปนานๆ ลาก่อนนะ นี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสำหรับชีวิตเราที่จะได้คุยกับพวกแก ลาเลยละกัน อย่าร้องไห้ล่ะ มันไม่ได้เศร้าขนาดนั้น”
    กิ่งจากไปแล้วหลายปี แต่ฉันก็ลืมไม่ได้ ฉันไม่ได้แม้จะลากิ่ง หลายปีที่ผ่านมากิ่งดูมีความสุขเหมือนไม่เป้นอะไร แต่ทำไมวันนี้ถึงไม่มีกิ่งดาว