เรื่องตลกๆเกี่ยวกับรถไฟใต้ดินในญี่ปุ่น

เนื้อเรื่อง

เรื่องต่อไปนี้เป็นเรื่องตลกๆเกี่ยวกับรถไฟใต้ดินของญี่ปุ่นนะคะ        

\"ได้ยินข่าวว่ายืนก็ยังแทบไม่ได้เลยจิงไหม\"

\"จิง เราต้องมีเจ้าหน้าที่รถไฟคอยต้อนคนอัดเข้าไปในโบกี้ อัดจนอัดไม่ได้อีก แล้วจึงปิดประตู ประตูโบกี้รถไฟของญี่ปุ่นถึงได้แข็งแรงมาก

ไงหล่ะ ถ้าคุณขึ้นรถไฟญี่ปุ่น คุณจะใส่รองเท้าหลวมไม่ได้นะเพราะคุณไม่ได้เดินเอง คุณจะไหลไปกับฝูงชน เพราะฉะนั้นถ้ารองเท้าหลวมมัน

ก็หลุดง่าย คุณหยุดใหม่ไม่ได้เสียด้วยเพราะต้องไหลไปเรื่อยๆ ทุกๆปีการรถไฟของญี่ปุ่นเก็บรองเท้าที่ตกค้างอยู่ได้เป็นพันๆคู่เลยนะ\"

\"ต๊ายตาย\" คนฟังร้องกรี๊ดกร๊าด \"ไม่น่าเชื่อเลยนะ\"

\"ยิ่งกว่านั้นนะ\" ตามิโกะหัวเราะคิก \"มีกางเกงในของผู้หญิงตกทิ้งกับพื้นรถเป็นร้อยๆตัวทุกปี\"

\"ตาเถร\"คราวนี้สาวไทยร้อง

\"ก็กางเกงในมันหลวมน่ะ คุณไม่มีที่จะสอดมือลงไปดึงไว้นี่ รถกระเทือนเข้ามันก้อค่อยๆเลื่อนลง...เลื่อนลง\"

\"ว้าย\"

\"แล้วก็หลุดลงไปกองที่ปลายเท้า พอรถจอดที่สถานี้ คุณมีเวลาแค่เตะมันออกจากรองเท้าเท่านั้นเอง แล้วก็ต้องไหลออกจากโบกี้ไปแล้ว\"


ตะกี้เป็นเรื่องที่หนึ่งนะคะเดี๋ยวมีเรื่องที่สองต่อ

    เรื่องของเรื่องเกิดเมื่อแม่สาวโนริโกะโมริแกเกิดอยากกินกล้วยหอมขึ้นมา แม่โนริโกะนี่แกเป็นสาวสวยพริ้ง บ้านอยู่เมืองเล็กๆ ใกล้ๆ

โตเกียว นี่งรถไฟมาทำงานเมืองหลวงและนั่งกลับทุกวัน วันหนึ่งเธอเกิดเจอกล้วยหอมจากเมืองไทยหน้าตาแสนจะน่ากิน ก็กัดฟันซื้อมา 1 ลูก

ถือประคับประคองอย่างดีขึ้นรถไฟกลับบ้าน ทีนี้พอจะขึ้นรถไฟเธอก็นึกได้ว่า รถไฟมันแน่นมาก ถ้าขืนใส่กล้วยหอมลงในกระเป๋าถือแบนๆละ

เป็นถูกเบียดเหลวแน่ คิดไปคิดมาหลายตลบ โนริโกะก็ใส่ในกระเป๋ากางเกง...กระเป๋าหลัง เพราะผู้ชายญี่ปุ่นเค้าสุภาพมาก มักจะขืนๆตัวไม่

ยอมเบียดผู้หญิงจนติด ยังไงๆกล้วยต้องปลอดภัยแน่ แต่เพื่อความไม่ประมาทโนริโกะก็เอามือกุมไว้อีกที
  
          โหนรถไปพักใหญ่ จนคนชักบางลง เพราะลงตามทางไปเลียส่วนใหญ่ โนริโกะฝันหวานไปถึงกล้วยหอมสีเหลืองทองทีกุมไว้อย่างมี

ความสุข แต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงกระแอมค่อยๆจากเบื้องหลัง

      หนุ่มญี่ปุ่นผู้แสนสุภาพคนหนึ่งยิ้มแหยๆ บอกอย่างขอโทษขอโพย

             \"คุณครับ...อ้า...คือ...คือผมจะลงสถานีหน้านี้แล้วล่ะครับ ปละ...ปล่อยผมไปเถอะครับ...\"

          บอกแล้วว่าคนญี่ปุ่นเค้าสุภาพ

                                                                                       จากหนังสือเรื่อง ตลกก็ไม่บอก โดยมนันยา