คำขอโทษจากใครคนหนึ่ง

เนื้อเรื่อง

เรามีเพื่อนคนหนึ่งชื่อตุ๊กตา เค้าเป็นคนที่ขี้อายนิดๆ หน้าตาก้อน่ารักนิดๆอ่ะนะ พวกเราเรียนอยุ่ห้องเดียวกัน ตอนนี้ก้อใกล้จะจบ ม ปลายแล้ว ตอนนี้พวกเราก้อเลยกลายเป็นพี่ใหญ่ที่สุดในโรงเรียน แล้วก้อไม่มีรุ่นพี่ให้แอบกรี๊ดเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ก้อได้แต่แอบมองแอบกรี๊ดรุ่นน้องที่หน้าตาน่ารักๆ ป๊อบๆ ระดับโรงเรียน
     วันนี้เป็นวันรับน้องห้องชั้น ม 4 ซึ่งตุ๊กตาก้อได้เจอกับน้องคนหนึ่งชื่อน้องกร น้องกรเป็นเด็กผู้ชายที่ขาว ตี๋แต่ตาโต ยิ้มหวาน เป็นผู้ชายที่มีความรับผิดชอบสูงซึ่งหาได้ยากในโรงเรียนเรา แถมยังพูดจาสุภาพเรียบร้อย จนรุ่นพี่แอบปลื้มกันเป็นแถวๆ อีกทั้งยังเป็นนักกีฬาโรงเรียน เล่นกีฬาได้หลายประเภท ทำให้ตุ๊กตามีคู่แข่งมากมาย แต่เพื่อนๆก้อรับรู้ว่าคนนี้คือคนที่ตุ๊กตาชอบมาก
     ตุ๊กตาเริ่มที่จะจู่โจมน้องกร จนได้เบอร์โทรมาแต่ตุ๊กตาก้อไม่กล้าที่จะโทรไป ได้แต่ส่งยิ้มหวานๆ ให้เท่านั้น วันหนึ่งตุ๊กตาก้อได้เมลล์น้องกรมา แล้วตุ๊กตาก้อเริ่มเล่น msn กับน้องกรตั้งแต่นั้นมา เราเองก้อรู้เรื่องราวทุกอย่างแต่ก้อไม่สนใจมากนักเพราะน้องกรไม่ใช่สเปคของเรา ตุ๊กตาเล่น msn กับน้องกรบ่อยขึ้น จนน้องเค้าเริ่มรู้ว่าพี่ตุ๊กตารู้สึกยังงัยกับเค้า น้องกรพยายามที่จะหลบหน้า ทั้งที่โรงเรียนและเวลาแชต ทำให้ตุ๊กตาอยู่ในอารมณ์เศร้าแต่ก้อยังไม่เลิกที่จะตามตื๊อน้องกร
     แล้วคืนหนึ่งตุ๊กตาโกรธน้องกรมากที่น้องกรไม่ยอมคุยตอบกลับมา ทำให้เรานึกสนุกอยากแกล้งน้องกรที่ทำอย่างนั้น ก้อเลยบอกตุ๊กตาว่าเอาเมลล์น้องเค้ามาให้เรา เดี๋ยวเราจะแกล้งให้ พอเราได้เมลล์เราก้อเริ่มคุยกับน้องกรทันที โดยใช้ชื่อสมมติว่า \" น้องเมย์ \" อายุน้อยกว่าน้องกรหนึ่งปี เรียนคนละจังหวัดกัน และเราก้อได้ส่งรูปเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งน่ารักมากไปให้น้องกรโดยหลอกว่าเป็นน้องเมย์
     น้องกรกับน้องเมย์เริ่มคุยกันสนิทขึ้น( และตุ๊กตากับเราก้อเริ่มสนุกขึ้นเหมือนกัน  ) จากคนไม่รู้จักกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน สนิทจนไว้ใจได้ทุกเรื่อง  ตัวน้องเมย์นั้น ( ก้อคือเรางัย ) ก้อไว้ใจน้องกรและมักที่จะปรึกษาปัญหาต่างๆอยู่เสมอ ( เวลาที่ตุ๊กตาไม่อยู่ ) ทั้งๆที่รู้ว่าน้องเค้าเด็กกว่าเราไม่น่าจะมีคำปรึกษาที่ดีได้ แต่ไม่น่าเชื่อเลยว่าน้องเค้าสามารถทำให้เราสบายใจได้  จนกระทั่งวันหนึ่งเรารู้สึกว่าคำที่น้องเค้าพูดกับเรานั้นมันไม่เหมือนเดิม เปลี่ยนไปมากๆ น้องเค้าเริ่มพูดหวานๆ ชวนไปเที่ยวแต่เราก้อหลีกเลี่ยงเอาตัวรอดมาจนได้ มันเป็นที่สะใจของตุ๊กตามากในฐานะที่น้องเค้าไม่รับรักของพี่ตุ๊กตา
     เราเริ่มรู้ว่าน้องกรคงเกิดความรู้สึกดีๆ( แบบที่ไม่ใช่พี่ชายกับน้องสาวอีกแล้ว )กับเด็กผู้หญิงที่ชื่อน้องเมย์ซึ่งแม้จะยังไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันเลยก้อตาม บางครั้งเวลาที่เราเดินสวนทางกับน้องกรที่โรงเรียนยังแอบได้ยินน้องกรพูดถึงน้องเมย์ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม ดูมีความสุข ตอนแรกเราก้อสะใจไปพร้อมๆกับตุ๊กตา แต่หลังๆเราก้อเกิดความรู้สึกสงสารน้องเค้าเหมือนกัน ทั้งๆที่น้องเค้าไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องของเรา แต่เรากลับเอาความรู้สึกที่อ่อนโยน จริงใจ ของผู้ชายคนหนึ่งมาเป็นเรื่องสนุกของผู้หญิงสองคน ( แก่กว่าตั้ง 2 ปี )
     ในตอนนี้ถึงตุ๊กตาจะยังสนุกอยู่กับเรื่องของน้องเมย์กับน้องกร แต่สำหรับเราแล้วความรู้สึกสนุกหายไป บางครั้งเวลาที่เราเข้ามาออนใน msn แล้วน้องเค้ากำลังรอน้องเมย์อยู่ เราก้อจะรีบบล๊อคชื่อน้องเค้าเพราะไม่อยากต่อเรื่องราวให้มากไปกว่าเดิม แต่พอตุ๊กตาเห็นน้องกร
ออนอยู่ก้อจะให้เราเข้าไปคุยกับน้องเค้าทันที เราเองก้อไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร เราผิดเองแหละ ที่เป็นคนเริ่มต้นความคิดบ้าๆ แบบนี้ ทำให้เด็กผู้ชายคนหนึ่งเหมือนกับเป็นคนโง่ในสายตาพวกเรา ถึงน้องเค้าจะรู้ความจริงว่าน้องเมย์ไม่มีตัวตน น้องกรก้อคงว่าอะไรเราไม่ได้อยู่ดีเพราะเราคือรุ่นพี่ น้องกรเป็นรุ่นน้อง ย่อมทำอะไรเราไม่ได้
     ตอนนี้เรารู้สึกผิดมากๆ อยากจะบอกกับตุ๊กตาว่าเราอยากจะเลิกเป็นน้องเมย์แล้ว และที่สำคัญที่สุดเราอยากจะสารภาพกับน้องกรแต่เราก้อไม่กล้าพอที่จะทำอย่างนั้น เรากลัวที่จะเห็นใบหน้าที่ผิดหวังของเค้า แต่ยังงัยเราก้ออยากจะขอโทษและหวังว่าน้องกรคงได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ เพื่อที่จะได้รับรู้ว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจและเสียใจมากๆกับการกระทำที่ร้ายกาจแบบนี้............พี่............ขอโทษนะ...............น้องกร