เรื่องของฉัน.... - เรื่องของฉัน.... นิยาย เรื่องของฉัน.... : Dek-D.com - Writer

    เรื่องของฉัน....

    เรารักอาร์ม เพราะประโยคนี้ถึงทำให้เกิดเรื่องของฉัน

    ผู้เข้าชมรวม

    333

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    333

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  13 ม.ค. 47 / 14:35 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      เรื่องของฉัน............
      28 ตุลา
      …….หนาว…หนาวจังเลยนะ นานแล้วนะที่เราต้องอยู่คนเดียวอย่างนี้ เจาจากเราไปนาน…นานเหลือเกิน ทำไมเราสองคนถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะเพราะเราหรือเปล่านะที่ทำให้เราสองคนต้องห่างเหินกัน เขาจะคิดถึงเราบ้างหรือเปล่านะ จะมีเพียงแค่เราคนเดียวอย่างนี้อีกนานแค่ไหนนะ ผู้คนมากมายที่อยู่ข้างกายเราแต่ทำไมเราถึงได้รู้สึกเหมือนไม่มีใครเลยนะ ไม่มีใครมีความหมายกับเราเท่าเขา เพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่เราต้องการในตอนนี้ เขาจะรู้หรือเปล่านะ สักวัน … ต้องมีสักวันที่เขาจะกลับมา … กลับมาหาเราเขาต้องรู้สิว่าเรารอเขาอยู่รอเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น………23:49 น.
      01 พฤศจิ
      ไม่เลยเขาไม่เคยรับรู้ ไม่เคยสนใจเลยด้วยซ้ำ เขาทำอย่างนี้กบเราได้ยังไงทำไมเขาเป็นคนแบบนี้ใจร้าย ใจร้ายเหลือเกินนะ ทำไมนะ … ทำไม  ทำไมถึงต้องตอกย้ำความรู้สึกเราแบบนี้ เขาไม่รู้เลยหรือไงนะว่าแค่เขาไม่รับความรักของเราเราก็เจ็บเกินทนแล้วไม่ต้องตอกย้ำเราด้วยการแสดงความรักกับหญิงอื่นต่อหน้าเราก็ได้ ถ้าเขาคิดว่าทำแบบนั้นแล้วความรักที่เรามีให้เขาจะหมดไปล่ะก็เขาคิดผิดแล้ว ไม่มีทาง ไม่มีทางที่เราจะเลิกรักเขา……..  เจ็บจัง ทำไมถึงได้ปวดใจขนาดนี้นะ ทำไมนะทำไมเราต้องรักเขาด้วยรู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางจะสมหวังแต่ก็ยังรัก ผิดด้วยเหรอที่เรารักเขามากมายแบบนี้ เจ็บยังไงก็ยังรัก ต้องมีสักวันที่เขาจะรักเรา  ……….02:34 น.
      เอาอีกแล้ววันนี้เขาก็กลับมาพร้อมผู้หญิงของเขาอีกแล้วทำไมถึงต้องพากันมาที่นี่ด้วยนะ ทำไมต้องมาให้เราเห็นว่าเขารับคนอื่นไม่ใช่เรา ไม่อยากให้เขาเห็นเราเลยทำไงดีนะ มาแล้วเขาเดินใกล้เขามาแล้ว 10  9  8  7  อีกไม่กี่ก้าวเขาก็จะมาถึงตรงที่เรายืนอยู่แล้วทำไงดีไม่มีทางหลบได้แล้ว 6  5  4  ใจดีๆ ไว้อย่าทำหน้าเศร้าอย่างนี้สิ ยิ้ม  ยิ้มสิยิ้มไว้ อืมอย่างนั้น 3  2  1  ….
      “พลอย! จาไปไหนอ่ะ” เขาทักเราด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเช่นเคย ใบหน้าแบบนี้ไงที่ทำให้เราหลงรัก
      “เออ  ไปหาเพื่อนจ้ะ” ตอบเขาด้วยรอยยิ้มเช่นกัน จะให้เราทำอย่างไรล่ะในเมื่อเขายังเห็นเราเป็นแค่เพื่อนอยู่ถึงแม้เขาจะไม่เหมือนเดิมก็ตาม
      “มืดแล้วนะ จะไปหาใครอ่ะ” เขาถามปล่อยมือจากมือผู้หญิงของเขา
      “พลอยเค้าก็ไปหาแฟนเค้าสิค่ะพี่อาร์ม” ผู้หญิงของเขาพูดขึ้น
      เขาก้าวเข้ามาหาเราอีกก้วจ้องหน้าเราไม่กระพริบเราไม่รู้ว่าเขามองเราทำไม เขาถามเราว่า “จริงเหรอ”  เรายังไม่ทันได้ตอบอะไร ผู้หญิงของเขาก็พูดขึ้นเสียก่อนว่า   “แน่นอนสิค่ะ มืดค่ำขนาดนี้แล้วคงไม่ออกไปหาเพื่อนธรรมดาแน่ๆ นอกจากเพื่อนคนพิเศษ” ผู้หญิงของเขาพูดยิ้มๆ ก่อนจะก้าวขึ้นมายืนเคียงข้างเขา ทำไม่นะคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นถึงไม่ใช่เรา เรามองผู้หญิงของเขาด้วยสายตาเย็นชา เป็นการตอบแทนที่เธอช่างแสนรู้เรื่องของเราเหลือเกิน
      “จริงเหรอ” เขาถามย้ำอีกครั้งโดยไม่สนใจคำพูดของผู้หญิงที่เขาพามาด้วย เขามองเราเหมือนจะรอฟังคำตอลจากเราและพร้อมจะเชื่อเรามากกว่าผุ้หญิงของเขา  เรามองเขาเช่นกันมองเพื่อจะดูว่าเขาสนใจด้วยเหรอว่าเราจะไปหาใครในเมื่อเขาไม่เคยสนใจเราเลย  ไม่เคยสนใจความรู้สึกของเราแล้วทำไมวันนี้ถึงได้นึกสนใจขึ้นมา
      …….ผู้ชายที่เรารักกับผู้หญิงของเขายืนอยู่ตรงหน้าเราสงสารตัวเองจังเลย………
      “จ้ะ” เราตอบด้วยรอยยิ้ม แล้วเดินจากมาไม่อยากเห็นไม่อยากรับรู้ ภาพเขากับผู้หญิงของเขามันทำให้เราเจ็บ เจ็บตรงที่ใจ เราไม่รู้หรอกว่าคำตอบของเราจะทำให้เขารู้สึกอย่างไร ตอนนั้นเรารู้เพียงแค่ว่าอยากปกป้องตัวเองบ้าง แกป้อยตัวเองจากอะไรนะเหรอ ก็ปกป้องตัวเองจากความรักไงล่ะ ความรักที่ทำให้เราเจ็บปวดแต่ก็ยังยินดีที่จะรักพร้อมที่จะเจ็บปวด ด้วยเพียงหวังว่าสักวันความเจ็บปวดจะหายไป แล้วเราจะต้องรออีกนานแค่ไหนกันนะ 19:43น
      11 พฤศจิ
      ตั้งแต่วันนั้นเรายังไม่เจอเขาเลยนะ คิดถึงจัง เป็นอะไรไปหรือเปล่านะหรือว่าไม่สะบาย ไปดูหน่อยดีกว่า  เราเดินออกจากห้องพักของเรา ตรงไปยังห้องของเขาที่อยู่ตรงข้ามห้องเรา ก๊อก  ก๊อก เราเคาะประตูหน้าห้องเขายืนรออยู่พักแต่ก็ยังเงียบ  ก๊อก  ก๊อก  เราเคาะอีกรอบแต่ก็ยังเงียบ เราหันหลังกลับไปยังห้องของเรา ออกไปไหนนะ วันนี้ไม่มีเรียนนี่นาหรือออกไปหาผู้หญิงของเขา แล้วออกไปตอนไหนทำไมไม่เห็นนะ เราตัดสินใจโทรถามยามข้างล่าง ยามบอกว่ายังไม่เห็นเขาออกไปไหนเลยสองวันแล้ว จริงหรือเปล่าแล้วทำไมไม่เปิดประตูให้เรานะ หรือว่าจะไม่สะบายจริงๆ เราหยิบกุญแจสำรองที่เขาเคยให้เราไว้ แล้วเดินไปที่ห้องของเขาลองเคาะประตูแต่ก็ยังไม่มีใครเปิดประตู เราตัดสินใจไขกุญแจเข้าไป
      “นึกแล้วว่าต้องเข้ามาจนได้” เสียงเขาพูดขึ้นเมื่อเราเปิดประตูก้าวเข้าไปในห้องเขา เหมือนเขาจะรู้ว่าเราจะต้องเข้ามาเขารอเราอยู่หรือเปล่านะ
      “ว้าย” เราร้องเสียดังเพราะไม่นึกว่าเขาจะอยู่ เขาเดินเข้ามาดึงมือเราเข้าไปในห้องและให้เรานั่งลงบนเตียงแล้วเขาก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะอ่านหนังสือ
      “อยู่แล้วทำไมไม่เปิดประตูล่ะ” เราถามมองเขา
      “ไม่อยากเปิด” คำตอบของเขาทำให้เราชะงัก เขาไม่อยากเจอเรางั้นเหรอน่าจะรู้แต่แรกนะ เขารู้ว่าเป็นเราถึงได้ไม่เปิดประตูให้เราแต่แรก เรานี่โง่จังเลย
      “ขอโทษนะ” เราพูดแล้วลุกจากเตียงของเขา เรามองหน้าเขาด้วยความเสียใจแล้วเดินออกมา แม้แต่หน้าเราเขายังไม่อยากเจอเรานี่บ้าจริงๆ ที่อยากเจอเขาอยู่ฝ่ายเดียว โดยไม่นึกว่าเขาคงไม่ได้อยากเจอเรา น่าจะรู้ผู้หญิงคนเดียวที่เขาไม่จากเจอก็คือเรา
      “เลิกรักเราแล้วใช่ไม” เสียงของเขาดังขึ้นก่อนที่เราจะเปิดประตูห้องออกไป เสียงของเขามันทำให้เราหยุด หยุดอยู่แค่นห้าประตู เราหันกลับไปมองเขาที่กำลังเดินเข้ามาหาเรา เขาหยุดตรงหน้าเรามองเรา เราไม่เคยเลิกรักเขาไม่มีสักวินาทีที่เราไม่รักเขา เราบอกเขาผ่านสายตาที่กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน เขาจะอ่านมันออกหรือเปล่านะจะรับรู้ได้หรือเปล่า เขามองเราอยู่อย่างนั้นเหมือนจะอ่านทุกข้อความที่เราสั่งถึงเขา เราต่างมองกันและกันอย่างนั้นไม่รู้ว่านานแค่ไหน นานพอที่เขาจะรับรู้ความรู้สึกของเราได้หมดหรือเปล่านะ
      “ไม่รักเราแล้วสินะ” เขาพูดก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้อง …ไม่รักเราแล้วสินะ… นี่หรือสิ่งที่เขารับรู้ได้จากเราทำไมนะทำไม น้ำตาที่ไหลออกมาจากหัวใจของเราเขาไม่มีทางเห็น อย่าว่าแต่น้ำตาเลยความรักของเราเขาก็ไม่มีทางเห็นไม่รับรู้ เราบอกเขาแล้วนี่นาว่าว่ารักเขาและจะไม่มีทางเลิกรักเขาจำไม่ได้หรือว่าไม่เชื่อเรา…14:20 น.
      19 พฤศจิ
      เขานั่งเรียนติดกับเราเหมือนเช่นทุกวัน เขาหมุนปากกาในมือไปมาเขาไม่ได้ฟังที่อาจารย์พูดหรอกเรารู้ เขามักจะเป็นแบบนี้เวลาคิดอะไร เขาคิดอะไรอยู่นะอยากรู้จัง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาต้องบอกเราแน่นอน
      “พลอย มองเราทำไม” เขาพูดขึ้นทั้งๆ ที่ไม่ได้หันมามองเรา เขมักเป็นแบบนี้จะรู้ตัวเสมอ แต่ทำไมถึงไม่รู้เสียทีว่าเรารักเขาจริงๆ รักจริงๆ ไม่ใช่แค่ล้อเล่น
      “อยากมอง” … “จะมองไปถึงไหน” … “ไม่ถึงไหน” … “มองทำไม” … “จะมอง”  เขาพูดกับเราโดยไม่หันมามองเรา  ผิดกับเราที่มองเขาอยู่ตลอด
      “วันนี้ไว้แค่นี่ก่อน อย่าลืม proposal ส่งคาบหน้านะค่ะ” อาจารย์ผู้สอนบอกก่อนจะเดินออกจากห้องนักศึกษาคนอื่นๆ ก็ทยอยเดินตามออกไป เหลือเพียงเขาและเราสองคนเท่านั้น เขานั่งอยู่ไม่ขยับไปไหน เรานั่งอยู่ข้างๆ เขาเช่นเดิม เขาไม่พูดอะไรเราก็ไม่พูดอะไรจนกระทั่งนักศึกษาที่เรียนห้องนี้ต่อจากเราทยอยเข้ามาในห้อง เราสองคนถึงเดินออกจากห้องนั้น เดินด้วยกันแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรมันเป็นความเงียบที่น่ากลัวมากสำหรับเรา เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ แล้วในทีสุดเขาก็เดินแยกจากเรา เขาเดินตรงไปยังกลุ่มนักศึกษาหญิงที่นั่งกันอยู่หน้าสึกเรียน … เรามองตามแผ่นหลังของเขาไปเขาเดินไปจากเรา…ไปหาผู้หญิงของเขาที่นั่งอยู่หน้าตึกเรียน
      ….เขาคิดอะไรอยู่นะ ทำไมถามเราแบบนั้น หรือกลัวว่าเราจะเลิกรักเขา เขาคิดว่าเรามีแฟนจริงๆ เหรอ….
      ผู้หญิงของเขาเดินเข้ามาบอกเราว่า “พี่อาร์มเขารักเรา ไม่ใช่เธอ จำไว้นะพลอย” ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจจัง ทำไมต้องมาพูดแบบนี้กับเราด้วย ไม่ต้องมาย้ำกับเราก็ได้เรารู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ได้รักเรา เขาแสดงออกอย่างชัดเจนขนาดนั้น แต่เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้กับเรา “มาบอกเราทำไม”  เราถามจ้องหน้าผู้หญิงของเขาที่มาแสดงความเป็นเจ้าของเขากับเรา
      “พี่อาร์มให้มาบอก” ผู้หญิงของเขาพูดหันไปยังเขาที่นั่งอยู่กับเพื่อนเธอซึ่งเขาก็กำลังมองเราอยู่เช่นกัน  ผู้หญิงของเขามองเราด้วยใบหน้ายิ้มๆ มันเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ย เราพยักหน้าแล้วรีบเดินจากมาก่อนที่น้ำตาจะไหล ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วยเราเชื่อว่าเขาเป็นคนยอกผู้หญิงของเขาให้มาพูดกับเราแบบนี้จริง ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ ทำแบบนี้เพื่ออะไรเพื่อจะให้เราเจ็บมากไปกว่านี้งั้นเหรอ ใจร้ายจังเลยนะ ผู้ชายที่เรารักทำร้ายจิตใจเราได้ขนาดนี้เลยหรือ ถ้าเราเลิกรักเขาเราจะเป็นอย่างไรนะ จะอยู่ไห้หรือเปล่าถ้าไม่มีเขา  18:40 น.
      12 ธันวา
      วันนี้เพื่อนที่เรียนด้วยกันมาส่งเราที่ที่พัก เราออกจากลิฟท์ เดินตรงมายังห้องพักของเราวันนี้เขาอยู่ห้องและเปิดประตูห้องไว้ด้วย เราเดินมาถึงหน้าห้องหยิบกุญแจออกมาแล้วไขกุญแจเข้าห้องปิดประตู เราไม่เข้าไปทักเขาทั้งที่ทุกครั้งเราจะต้องเข้าไปทักเขาในห้องเสมอถ้าเห็นเขาเปิดประตูห้องไว้แต่วันนี้เรากลับไม่ทำแบบนี้นคงเป็นเพราะเราไม่อยากเห็นหน้าเขาละมั้งไม่อยากตอกย้ำความรูสึกของตัวเอง ถ้าไม่เห็นหน้าเราอาจจะลืมเขาได้บ้าง ตั้งแต่วันที่เขาให้ผู้หญิงของเขามาพูดกับเราว่าเขามาพูดกับเราว่าเขารักเธอไม่ใช่เรา เราก็ไม่ได้คุยกับเขาเลย ใจก็อยากคุยกับเขาเหลือเกินเพราะคิดถึง แต่เขามักจะอยู่กับผู้หญิงของเขาตลอดเวลาแม้แต่มองหน้าเราก็ไม้กล้าแม้แต่จะมองเขาตรงๆ ได้แต่แอบมองไม่ให้เขารู้ มองเขาแสดงความรักต่อผู้หญิงของเขา เขาเอาอกเอาใจผู้หญิงของเขา เขาแสดงออกชัดว่าเขารักผู้หญิงของเขาไม่ใช่เรา เราเจ็บก็สมควรแล้วเพราะเราเองไม่ใช่เหรอที่ทำให้เป็นแบบนี้ถ้าเราไม่บอกรักเขาเมื่อหกเดือนที่แล้วตอนนี้เหตุการณ์ต่างๆ ก็คงไม่เป็นแบบนี้เราก็คงยังเป็นเพื่อนสนิทของเขาเช่นเดิม ยังเป็นคนที่เขาจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง เป็นคนที่เขาเอาใจใส่ เราเองที่ทำให้มันเป็นแบบนี้เขาเปลี่ยนไปตั้งแต่วันนั้น แสดงออกชัดเจนว่าไม่ได้คิดกับเราเกินคำว่าเพื่อน
      “ผู้ชายคนนั้นใครอ่ะ” เขาถามเมื่อเปิดประตูห้องเราเข้ามา เขาเข้ามาได้เพราะเราไม่ได้ล็อกประตูไว้ เรามองเขาที่เดินเข้ามาภายในห้องเขาเลือกที่จะนั่งลงบนเตียงเของเรา เรายืนอยู่หน้าตู้เย็นมือถือแก้วน้ำอยู่มองเขาอยู่นาน
      “อาร์มคิดว่าใครล่ะ”  เขามองหน้าเราสายตาเข้าทำให้เรารูสึกเมือนตัวเองถูกเครื่องเอ็กซ์เรย์ที่กำลังฉายแสงดูรายละเอียดในหัวใจของเราค้นหาความตริงที่อยู่ในใจเรา เรามองเขาบอกเขาว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นใครก็ตามมันไม่สำคัญเท่าเขาหรอก
      “คนที่พลอยรักสินะ” นั่นไงคำตอบที่เขาได้จากการเอ็กซ์เรย์เรา
      “ใคร” เราถามเขาด้วยแววตาตัดพ้อ เราไม่เคยมองเขาแบบนี้เลยไม่เคยคิดที่จะตัดพ้อต่อว่าเขาที่ไม่เคยเห็นความสำคัญของความรักของเราไม่เคยมองเห็นความรักทีเรามีให้เขาเขาเพียงคนเดียว
      “ผู้ชายคนนั้นไง” เขาพูด
      “ไม่ใช่  ผู้ชายคนนี้ต่างหากที่เรารัก” เราชี้มือไปที่เขา
      “อาร์ม  อาร์มไม่รักเราเราไม่ว่า แต่ทำไมละอาร์ม ทำไมอาร์มต้องพยายามทำให้เรารักคนอื่นมันไม่สำเร็จหรอกอาร์ม” เราพูดกับเขาด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้คงเพราะความอัดอั้นข้างในหัวใจที่ทำให้น้ำตามันไหลออกมาได้มากมายขนาดนี้ เป็นไงเป็นกันสิวันนี้ ยังไงก็ต้องคุยให้รู้เรื่องกันไปเลย เราเจ็บมามากแล้วนี่ ถ้าวันนี้จะเจ็บอีกจะเป็นไรไปยังไงก็คงจะไม่เจ็บมากกว่าที่เจ็บอยู่ตอนนี้หรอก เราปล่อยให้น้ำตามันไหล  “ไม่ต้องทำขนาดนั้น ที่เรารักอาร์มมันผิดมากใช้ไม อาร์มไม่พอใจมากใช้ไม ความรักของเรามันไม่มีค่าพอที่อาร์มจะสนใจ” เขาไม่ตอบได้แต่มองเรามันยิ่งทำให้เราเจ็บปวด
      “เราขอโทษ ที่รบกวนอาร์ม อาร์มรำคาญเราสินะ ไม่เป็นไรต่อไปนี้ราจะอยู่ให้ห่างอาร์มนะ จะไม่ให้อาร์มเห็นหน้าอีก”
      “จะทำยังล่ะก็ในเมื่อพลอยอยู่ห้องตรงข้ามเราแบบนี้ แถมยังเรียนด้วยกันอีก” เขาถามมองหน้าเรา เรามองเขา เขาไม่อยากเห็นหน้าเราขนาดนี้เลยเหรอ “ได้ เดี๋ยวเราจะย้ายออก ส่วนที่มหาลัยเราจะพยายามไม่ให้อาร์มเห็นหน้า พอใจรึยัง” … “ยัง” เขาพูดเสียงดัง เรายอมทำขนาดนี้เขายังไม่พอใจอีกรไงจะให้เราลาออกจากมลาวัยเลยใช่มั้ย มันจะไม่มากไปหน่อยหรือ เราหันมาเผชิญหน้ากับเขามองเขาด้วยความน้อยใจ เขายิ้ม ยิ้มเหมือนผู้ชนะ
      “แล้วจะเอาไง จะให้เราลาออกจากมลาลัยด้วยมั้ย”  …..  “ทำได้รึเปล่าล่ะ” เขาถามอย่างท้าทาย เรามองหน้าเขาตัดสินใจ เทอมนี้เราก็จะเรียนจบแล้ว แต่ถ้าเขาต้องการทำไมจะไม่ได้ล่ะ
      “ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”  เราบอกเขาอย่างนั้นดูท่าทางเขาจะพอใจมากเพราะเขายิ้ม ยิ้มอย่างผู้ชนะคงดีใจมากสินะ
      “เมื่อไหร่ล่ะ” เขาถาม เขาใจร้ายจังทำไมอยากให้เราไปไกลๆ เร็วๆ ใช่มั้ย ไม่สนใจว่าเราจะรู้สึกยังไงเลย
      “ได้งั้นพรุ่งนี้เราจะจักการทุกอย่างให้เรียบร้อย คงพอใจแล้วนะ” ในเมื่อเกลียดเราขนาดนี้เราก็จะไปให้ไกลๆ จากเขาพอกันทกับความเจ็บปวดที่ยอมจากไปไม่ใช่เพราะจะตัดใจหรือเลิกรัก แต่จะไปรักเขาให้ไกลๆ  อยู่ไกลๆ เราอาจเจ็บน้อยลงก็ได้
      “ยัง” เขาตอบหน้าตาเฉย เขายังไม่พอใจอีกเหรอหรือกลัวว่าเราจะไม่ทำอย่างที่พูด เขาน่าจะรู้ดีกว่าใครว่าเราพูดจริงทำจริงเสมอ
      “แล้วจะให้เราทำยังไง อาร์มถึงจะพอใจ”
      “แน่ใจนะว่าจะทำให้เราพอใจ”  เขาถามมองหน้าเราด้วยใบหน้ายิ้มๆ ยิ้มแบบนี้สินะที่ทำให้เราใจอ่อนเสมอมา เราพยักหน้าถอนสายตาจากใบหน้านั้นแล้วหันหลัง ตั้งใจจะเดินออกไปให้ห่างเขา ห่างพอจะมองไม่เห็นใบหน้าของเขาที่แสดงออกเหลือเกินว่าพอใจที่ทำให้เราไปจากเขาได้
      “จะไปไหน” เจขาพูดขณะยื่นมือมาฉุดแขนเราไว้ เราไม่หันกลับไปมองเขาหรอกนะไม่อยากเห็นหน้าและไม่อยากให้เขาเห็นว่าตอนนี้เรากำลังร้องไห้อีกแล้ว เขาลุกขึ้นยืนดึงให้เราหันหน้าไปหาเขา เราขืนตัวไว้ไม่ให้หันไปตามแรงเขา เขาปล่อย เป็นฝ่ายเดินมายืนตรงหน้าเราแทนเราหันหน้าหนีไม่ยอมมองเขาทั้งที่ใจอยากจะมองเขาเหลือเกิน อยากจะมองเขาให้นานๆ เพื่อจะได้จดจำใบหน้าเขาไว้เพราะเราคงต้องไปจากเขาจริงๆ ตามที่เขาต้องการ เขาคงจะดีใจสินะ … อยู่ๆ เขาก็ดึงเราเข้าไปกอดเขากอดเรา กอดเราจริงๆ กอดแน่นด้วย เขากอดเราทำไมหรือจะกอดเพื่อลาเพราะอย่างน้อยเราก็เป็นเพื่อนกันมา เขากอดเราโดยที่ไม่ยอมพูดอะไร เป็นแบบนี้อีกแล้วเขาเงียบมันทำให้เราไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่  เงียบทำไมนะ คงจะดีใจจนพูดไม่ออกสินะ
      “ดีใจจัง” ในที่สุดเขาพูดออกมา เขาดีใจจริงๆ ด้วยนี่เขาอยากให้เราไปจริงๆ หรือนี่
      “….” เราพูดอะไรไม่ออก พูดไม่ได้หรอกหนอกจากเงียบ เรากลั้นเสียงสะอื้น ไม่ต้องการให้เขารู้ว่าเรากำลังร้องไห้ แต่เขาก็คงรู้อยู่ดีว่าตอนนี้เรากำลังร้องไห้เพราะน้ำตาขจองเราคงซืมเข้าไปถึงผิวของเขาแล้วล่ะ อ้อมกอดของเขามันช่างอบอุ่นเหลือเกิน คงดีไม่น้อยถ้าการกอดครั้งนี้เขาอดเราด้วยความรัก อิจฉาผู้หญิงของเขาจังที่ได้ความรักความอบอุ่นจากเขา ถ้าเขาคอยปกป้องเราเหมือนเมื่อก่อนคงจะดีนะ
      “พลอย รักเราใช่ไม” เขาถามทั้งๆ ที่ยังกอดเราไว้แน่น ทำไมล่ะทำไมถึงยังถามอีก จะให้เราบอกกี่ครั้งกัน ได้เราจะบอกอีกครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้าย ที่เราจะได้บอกรักเขา เราดันตัวเองออกจากอกกว้างของเขา
      “จะยังไงเราก็รักอาร์มเสมอ” เขาจ้องหน้าเรา
      “ดีใจจัง” เราได้ยินเขาพูดว่าดีใจ หูฝาดไปรึเปล่านะ เขาดีใจที่เราบอกรักหรือดีใจที่เราจะไปจากชีวิตเขากันแน่นะ….. 19:20 น.

      …………………………………….


      อ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไงช่วยแสดงความคิดเห็นด้วยนะค่ะ จะติจะชมยังไงก็ตามสะบายนะค่ะ
      เราอยากให้ช่วยบอกว่าเราเขียนเป็นไงบ้าง ช่วยหน่อยนะค่ะ .....  ขอบคุณค่ะ
      ลดายุ...
      เดี่ยวจะมีเรื่อง ความทรงจำของผม มาลงเพื่ออธิบายเรื่องราวของเรื่องของฉันให้กระจ่างขึ้นนะค่ะ ช่วยติดตามด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ ..ลดายุ

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×