ความรู้สึกอ้างว้างวังเวงเริ่มเกาะกุมหัวใจขึ้นเรื่อย ๆ นับตั้งแต่ที่ผมย่างก้าวเดินเข้ามาในซอยลึกซอยเปลี่ยวแห่งนี้ ตลอดระยะทางที่เดินมา ไม่มีแม้กระทั่งแสงไฟจากข้างทาง หรือแม้แต่รถราก็ยังไม่มีแล่นผ่านมาสักคัน ยิ่งทำให้บรรยากาศรายรอบตัวมืดมิดจนผมรู้สึกแปลก ๆ ที่ต้องเดินคนเดียวในยามวิกาลเช่นนี้...
ถ้าไม่ใช่เพราะความจำเป็นเรื่องเงินเรื่องทอง ผมคงไม่เลือกที่จะอยู่อพาร์ตเม้นต์แห่งนี้หรอก ก็ใครล่ะอยากจะไปอยู่ เข้ามาก็ลึก แถมข้างทางยังเต็มไปด้วยดงหญ้าที่ขึ้นสูงเกือบเท่าหัว อีกข้างหนึ่งก็ยังเป็นบ้านร้าง แค่นั้นยังไม่พอ.. ท้ายซอยนี้ยังเป็นวัดอีกต่างหาก... ฉะนั้นถ้าไม่มีความจำเป็นอะไร ผมก็จะไม่กลับดึกหรอก...แต่กับวันนี้ผมเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ ทั้ง ๆ ที่อยากจะเลี่ยงจะตาย...
เดินมาได้ถึงกลางซอย... หัวใจผมเริ่มเต้นผิดจังหวะ เมื่อเห็นเงาตะคุ่ม ๆ ของอะไรบางอย่างตรงมุมเสาไฟฟ้าข้าง ๆ กองขยะที่ส่งกลิ่นเหม็นโชยตลอดเวลา... เท้าสองข้างชักก้าวไม่ค่อยออก ทั้งที่ใจจริงสั่งให้มันวิ่งแล้วด้วยซ้ำ... ยิ่งเดินเข้าใกล้เท่าไหร่ หัวใจผมแทบจะหยุดเต้นเสียให้ได้ ขณะที่เงาตะคุ่ม ๆ นั้นยังคงเคลื่อนไหวไปมา ผมตัดสินใจเดินเลี่ยงไปอีกข้างถนนหนึ่ง ในขณะที่ผมกำลังจะเดินผ่านเงาตะคุ่ม ๆ และกองขยะนั้น... ร่างของเจ้าเงาตะคุ่ม ๆ นั้นก็ขยับตัวออกมาจากกองขยะ...
ทันทีที่ได้เห็นร่างของมัน ผมก็แทบอยากจะเข้าไปเตะมันสักป๊าบ โทษฐานที่ทำให้ผมเกือบหัวใจวาย.. แต่ผมก็ไม่กล้าทำอย่างที่ใจคิด เพราะกลัวมันจะงับน่องขาว ๆ ของผมเข้า จึงปล่อยเป็นปาก้อนหินใส่มันแทน...
“ไป๊.. ไอ้หมาจรจัด”
หลังจากที่เจ้าหมานั้นวิ่งร้องเอ๋ง ๆ หนีไป ผมก็กลับมาเดินต่ออย่างไม่สนใจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น... อย่างน้อยสิ่งที่ผมทำลงไปเมื่อครู่.. ก็เข้ามาแปรเปลี่ยนอารมณ์และความคิดก่อนหน้านั้นได้ จากความกลัว ๆ บางสิ่งบางอย่างก็กลับเป็นโมโหเจ้าหมาตัวนั้นแทน...
นั่นไง...อพาร์ตเม้นต์ของผม...อยู่ข้างหน้าอีกไม่ไกลนัก เดินไม่กี่ก้าวก็ถึง... ทำให้ผมไม่รีบเดินนักเมื่อเทียบกับเมื่อครู่...
แต่ทันใดนั้น...
ซอยที่เงียบสงัด ไม่มีเสียงใดส่งเสียงร้อง.. ก็กลับมีเสียงร้องเห่าหอนของหมาดังลั่นทั่วซอย... เสียงเห่าหอนของมันโหยหวนจนขนหลังต้นคอของผมลุกตั้งชันขึ้นมาดื้อ ๆ อย่างไร้การควบคุม...
ผมหันรีหันขวากลับไปมองหาเจ้าหมาตัวนั้น หวังจะเอ่ยปากปรามให้มันหยุดส่งเสียงโหยหวนของมันเสีย... แต่ภาพที่เห็น มันกลับตั้งหน้าตั้งตารวมถึงตั้งคอเห่าหอนอย่างจริงจัง จนผมยั้งมอไม่อยู่หยิบก้อนหินปาไปที่มันอีกครั้ง... แต่คราวนี้กลับไม่ได้ผล..มันเพียงแต่เขยิบหนีไปอีกนิด ก่อนจะตั้งคอเห่าหอนอีก...
ผมเริ่มโมโหเจ้าหมาตัวนั้น และกลัว ๆ ในสิ่งที่มองไม่เห็นขึ้นมาพร้อม ๆ กันอย่างไม่ได้นัดหมาย...
ไม่ได้การล่ะ... ขืนมัวยืนอยู่ตรงนี้ มีหวังได้เจอดีแน่ ๆ ผมละสายตาจากเจ้าหมาตัวนั้นก่อนหันกลับมา...แต่สิ่งที่เห็นก็เกือบทำให้ผมช็อคดิ้นอยู่ตรงนั้น..
“โธ่...ยาย มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ พร้อม ๆ กับเอามือข้างหนึ่งกุมหน้าอกข้างซ้ายไว้ ขณะที่เสียงเต้นของหัวใจยังคงเต้นแรงผิดจังหวะ...
“จะตีสองแล้วยายยังไม่กลับมาอีกเหรอครับ”
ผมส่งเสียงถามแข่งกับเสียงเห่าหอนของเจ้าหมาตัวนั้นที่ดังขึ้น เป็นระยะ ๆ จนผมต้องหันกลับไปปรามมันอีกครั้ง...
“อะไรยาย...วันนี้ขนมเหลือเต็มตะกร้าเลยเหรอ”
ผมยังคงถามยายต่อ ขณะที่สายตากวาดมองไปที่ตะกร้าขนมของยาย... แต่แล้วผมก็ไม่ได้รับคำตอบจากยายอีกเช่นเคย... มีเพียงแต่ความเงียบกริบจากปาก และเสียงเห่าหอนของเจ้าหมาตัวนั้นที่ผมได้ยินในตอนนี้
“มายาย...เดี๋ยวผมช่วยซื้อสิบอัน ยายจะได้กลับบ้านไปนอนพักผ่อน”
ผมเอ่ยปากบอก และไม่รอช้า ผมรีบคว้าถุงพลาสติกในตะกร้าหยิบขนมใส่ลงไปอย่างเช่นเคยทุกครั้ง... ก่อนจะส่งเงินให้...
“ผมไปก่อนนะยาย....”
ไม่มีเสียงตอบจากปากยายอีก มีเพียงแต่รอยยิ้มจาง ๆ จากมุมปากเท่านั้นที่ผมได้รับ... ผมก้าวเดินจากมาทั้ง ๆ ที่เจ้าหมาตัวนั้นยังคงส่งเสียงเห่าหอนอยู่...ผมไม่รอช้า รีบจ้ำอ้าวทันที...
ก่อนที่มจะเดินเข้าอพาร์ตเม้นต์ ผมหันกลับมามองยายอีกครั้ง แต่ไม่พบแล้ว...ยายคงเดินหายเข้าไปในความมืดแล้ว..ผมอดนึกสงสารยายคนนั้นไม่ได้... ป่านนี้แล้วยังขายขนมไม่หมดอีก ทุกวันเห็นขายดีชนิดเทน้ำเทท่าเชียว... เรียกได้ว่าออกขายตอนเย็นไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็หมดแล้ว...แต่วันนี้เกิดอะไรขึ้นนะ...
ผมสลัดความนึกคิดทั้งหมดหลังจากเปิดประตูห้องเข้าไป...ไฟในห้องสว่างไสวขึ้น ก่อนที่ถุงขนมในมือจะถูกวางลงบนโต๊ะ ผมแหงนมองดูนาฬิกาเรือนเก่าที่กำแพง..อีกไม่กี่นาทีก็จะตีสามแล้ว... อาการง่วงเริ่มออกอาการแผงฤทธิ์ ความตั้งใจที่จะอาบน้ำให้สบายเนื้อสบายตัวหลังจากถอดเสื้อพงเสื้อผ้าก็หายเป็นปลิดทิ้ง ก่อนที่ผมจะทิ้งตัวลงนอนอยย่างหมดเรี่ยวหมดแรง และง่วง...
........
แสงแดดเจิดจ้าในตอนเที่ยงสาดส่องแผ่ความร้อนเข้าไปในห้องจนผมรู้สึกร้อน ๆ จนผมกวาดมือคลำหารีโมทพัดลมสั่งความแรงของใบพัดให้แรงมากขึ้นอีก...
ไม่นานนักเสียงเคาะประตูก็ดังรัวขึ้น พร้อม ๆ กับเสียงร้องเรียกจนผมรำคาญ จำต้องลุกคว้าผ้าเช็ดตัวมาปิดบังท่อนล่างไว้ ก่อนจะเปิดประตู...
“ไอ้เชนเองเหรอ”  ผมพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“อะไรวะ ป่านนี้แล้วยังไม่ตื่นอีกเหรอ?” ผู้มาเคาะประตูเอ่ยปากาม หลังจากที่ผมทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง...
“ตื่น ๆ ตื่นได้แล้ว วันนี้มีสอบตอนบ่ายนะโว้ย เดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก”
“กี่โมงแล้ว?” ผมถาม
“เที่ยงแล้ว” ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ผมก็ดีดตัวเองลุกขึ้นจากที่นอนอย่างไว “แล้วทำไม เพิ่งมาบอกว่ะ” ผมค่อนว่าอีกฝ่ายก่อนเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ...
......
“อ่านเต็มที่แล้วสิท่า กะฟันเอล่ะสิ” ผมพูดขณะที่เดินลงบันไดมาชั้นล่าง
“เอ๊ย...เอข้าไม่ฟันไม่เอาหรอกว่ะ แต่อย่างอื่นไม่แน่”
“ไอ้บ้าเอ๊ย!”  อีกฝ่ายหันมาว่า พร้อมกับใช้ฝ่ามือตบบ่าผมอย่างแรง “สมพรปากนะเอง”
ทันทีที่ผมเดินลงมาถึงชั้นล่าง... สิ่งที่ผมเห็นก็คือ ภาพของผู้คนที่กำลังมุงดูบางสิ่งบางอย่างอยู่ริมถนนห่างจากอพาร์ตเม้นต์ไม่มากเท่าไหร่ และใกล้ ๆ กันนั้นก็มีรถตำรวจและรถมูลนิธิจอดเรียงรายข้างทางสามสี่คน ด้วยสัญชาติญาณบ่งบอกว่าต้องเกิดเรื่องอะไรร้าย ๆ แน่...
เมื่อเท้าสาวก้าวเข้าไปใกล้ที่เกิดเหตุ...ความใคร่อยากรู้สงสัยที่รุมเร้าอยู่เต็มหัวของผมอย่างยากจะแกะออกนั้น บังคับให้ปากขยับถามผู้คนที่รุมอออยู่ก่อนแล้ว...
“พี่ ๆ เกิดอะไรขึ้นครับ”
“อ้อ...มีคนตายนะ...” ยังไม่ทันที่ผมจะถามต่อว่าใคร เขาคนนั้นก็พูดต่อ “ยายแก่ ๆ นะ ยายคนที่ขายขนมนะ รู้จักไหม\"
จบประโยคผมแทบจะเข่าทรุดทันที จะมียายแก่ที่ไหนอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่ยายคนนั้น...
“ได้ยินตำรวจบอกว่า ถูกแทงตายมาแล้วหลายวัน”
จะเป็นไปได้อย่างไร...ก็เมื่อคืนผมยังคุยกับยายอยู่เลยนี่...หรือว่า...คิดได้แค่นี้ ขนบริเวณต้นคอก็เริ่มลุกทันที....
“เฮ้ย...เป็นอะไรว่ะ หน้าซีดจัง ไม่สบายหรือเปล่า...”  เพื่อนผมถามหลังจากที่ผมหยุดนิ่งไปชั่วครู่
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ...
“ไป... เดี๋ยวก็ไม่ทันสอบพอดี”
อีกฝ่ายเอ่ยปากพร้อม ๆ กับดึงผมออกไปจากเหตุการณ์ตรงหน้า แต่...หัวสมองผมก็ยังกรุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อคืน... ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนยังวนเวียนเข้ามาในหัวอย่างห้ามไม่ได้...งั้นสิ่งที่ผมเห็นทั้งหมดเมื่อคืนก็คือ...ผีๆๆๆ น่ะสิ...คิดได้แค่นี้ ผมก็แทบจะจับไข้หัวโกร๋นแล้... มีหวังงานนี้ผมคงไม่กล้าไปไหนแล้วกลับดึก ๆ อีกเป็นแน่...
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น