The voice from my heart

เนื้อเรื่อง

อาทิตย์ที่สองของภาคเรียน ในระหว่างที่พิงค์กำลังเดินเปลี่ยนห้องเรียน พิงค์มีความรู้สึกว่า มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองมา พิงค์จึงหันไปมอง ก็พบกับสายตาคู่หนึ่ง กำลังจ้องมาที่พิงค์ เค้ายิ้มให้พิงค์  พิงค์รู้สึกงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำอะไรไม่ถูก จึงรีบเดินขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่หันไปยิ้มตอบให้เค้าคนนั้นแม้แต่ครั้งเดียว
    ต่อจากนั้น 1 สัปดาห์เต็ม พิงค์ต้องเจอกับสายตาคู้นี้ทุกๆที่ ไม่ว่าพิงค์จะไปที่ไหน จนวันหนึ่งพิงค์ก็รู้ว่า คนๆนั้น เค้าเป็นเพื่อนสนิทกับแพท ซึ่งแพทก็เป็นเพื่อนสนิทของพิงค์เหมือนกัน เค้าชื่อว่า นัท อยู่แผนศิลป์-ภาษา  ซึ่งพิงค์อยู่วิทย์-คณิต พิงค์จึงบอกแพทถึงเรื่องรวที่เกิดขึ้นทั้งหมด และแล้ว แพทก็ได้นำเรื่องนี้ไปเล่าให้นัทฟัง
    “นี่ มามองเพื่อนเราทำไม เพื่อนเราเค้ากลัวนะ”
    “ก็ ...เราชอบพิงค์นี่”
    แล้วแพทก็นำเรื่องนี้มาเล่าให้พิงค์ฟัง ด้วยความที่พิงค์ไม่เคยมีคนบอกรักอะไรอย่างนี้ จึงตอบไปว่า “หน้าตาอย่างนั้นนะ ไม่เอามาเป็นแฟนหรอก บรื๋อ” พอแพทฟังแพทก็ไปเล่าให้นัทฟังอีก ทีนี้นัทจึงถามแพทว่า “เราหน้าตาน่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรือว่ะ ทำไมเค้าถึงกลัวเราอย่างนั้น” พอแพทมาเล่าให้พิงค์ฟัง พิงค์รู้สึกผิดมากที่ตัวเองพูดอย่างนั้นไป นับจากนั้น เวลาที่พิงค์เจอนัท พิงค์ก็ไม่กล้าสบตา ไม่กล้าทักทาย พิงค์คิดว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุด ที่ทำให้เค้าไม่เข้าใจพิงค์ผิดไปมากกว่านี้ แต่ไม่ เค้ากลับคิดว่า พิงค์เกลียดเค้ามาก มันทำให้พิงค์ ต้องรวบรวมความกล้าออกปากทักทายนัทออกไป วันนั้นพิงค์จำได้ดีว่า มันเป็นวันศุกร์ พิงค์ยืนรอนัทที่บันได ซึ่งเป็นที่ที่นัทต้องผ่านเป็นประจำ นั่นไงนัทมาแล้ว พิงค์จะทำยังไงดี...
    “หวัด...หวัดดีนัท” พิงค์พูดออกไปอย่างติดๆขัดๆ
    “หวัดดี พิงค์ นึกว่าทั้งเทอมนี้พิงค์จะไม่ทักเราเสียแล้ว” นัทตอบกลับ
    แต่ยังไม่ทันที่พิงค์จะได้พูดอะไรออกไป ขาของพิงค์มันก็สั่งให้วิ่ง วิ่งออกมาจากที่นั่นให้เร็วที่สุด ในตอนนั้นพิงค์รู้ตัวแล้วว่า พิงค์รักนัทเข้าให้แล้ว
    พิงค์รู้ว่านัทชอบเบคแคมมาก พิงค์จะคอยเก็บสะสมรูปของเบคแคมไว้ แล้วฝากแพทให้เอาไปให้นัทเสมอ
    วันสอบ พิงค์มาโรงเรียนตามปกติ กำลังจะไปติวหนังสือกับแพท แล้วแพทก็บอกว่า
    “พิงค์ ..นัทฝากมาบอกว่า ทำข้อสอบดีๆนะ ตั้งใจทำ ถ้าคิดอะไรไม่ออกก็ถึงนัทนะ”
    “โอ๊ย..ได้นึกถึงนัทแน่วันนี้ เพราะวันนี้ต้องเขียนเรียงความคุณทองแดง” พิงค์พูดติดตลกออกไป แต่ในใจตอนนั้นพิงค์รู้สึกดีใจมากที่นัทบอกอย่างนั้น ในตอนแรกพิงค์ก็คิดว่า แพทอาจจะหลอกพิงค์เล่นก็ได้ พิงค์ก็ยังไม่ได้คิดอะไรมาก จนกลางวันเดินมาทานข้าว เจอกับนัทพอดี
     “เป็นไงพิงค์ ทำข้อสอบได้มั้ย แต่อย่างพิงค์น่ะ ทำได้อยู่แล้ว”
    พิงค์พยักหน้าแทนคำพูด
    “เห็นมั้ยหล่ะ เราว่าแล้ว เดี๋ยวภาคบ่ายมีสอบเลข ตั้งใจทำนะ เราจะเป็นกำลังใจให้”
    พิงค์พยักหน้าอีกเช่นเคย
    “งั้น..เราไปแล้วนะ บาย” นัทเดินหันหลังกลับไป
    ทำไงหล่ะ ยังไม่ได้คุยกะนัทเลย แล้วเค้ามาพูดกะเราอย่างนี้ แต่เราไม่ทักเค้าตอบ เค้าจะมีกำลังใจทำข้อสอบรึเปล่าหล่ะ แล้วถ้าเค้าทำข้อสอบไม่ได้หล่ะ...คำถามแต่ละคำถามผุดขึ้นมามากมาย และแล้วในที่สุด
    “นัท...ทำข้อสอบให้ได้นะ เราก็จะเป็นกำลังใจให้นัทเหมือนกัน”
    พอนัทได้ยิน นัทรีบหันมา ใบหน้าของนัทในตอนนั้น มันทำให้พิงค์มีความสุขขึ้นมาในทันที หน้าตาของนัทดูมีความสุขมาก พิงค์ไม่แปลกใจแล้ว ว่าทำไมการที่เราเห็นคนที่เรารักมีความสุข เราจึงมีความสุขไปด้วย เพราะในตอนนี้พิงค์ได้รู้แล้ว
    นัทรีบเดินก้าวเข้ามาหาพิงค์
    “ไปนัท เราไปอ่านหนังสือกัน ไม่เข้าใจตรงไหนเดี๋ยวพิงค์ติวให้”
    วันนั้น ข้อสอบเลขก็ไปเรื่องหมูๆไปเลยสำหรับเราสองคน
                                    nj