เรื่องโลกนี้จะมีแค่เราสองคน

เนื้อเรื่อง

เรื่องโลกนี้จะมีแค่เราสองคน
               พลอยเด็กสาวอายุ 18 พลอยเป็นเด็กที่ร่าเริงเหมือนกับเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ พลอยเป็นเด็กที่หน้าตาดี จึงทำให้มีหนุ่มๆมาตามจีบเธอเต็มไปหมด แต่พลอยก็ไม่เคยจะแบ่งใจที่เธอมีให้กับหนุ่มที่มาจีบเธอเลย พลอยเป็นเด็กเรียบร้อยตั้งใจเรียนเป็นลูกสาวที่ดีของพ่อแม่ เรียกได้ว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่เพียบพร้อมไปซะทุกอย่างก็ว่าได้
               แต่แล้ววันหนึ่งขณะที่เธอกำลังเปิดประตูหน้าบ้าน สายตาเธอก็ได้เห็นเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเธอกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ที่สวนหน้าบ้านของเค้า มันเหมือนกับว่ามีอะไรบ้างอย่างดึงดูดให้พลอยสนใจเด็กหนุ่มคนนั้น วันนั้นทุกอย่างผ่านไปตามปกติของมันพระอาทิตย์ยังตกทิศเดิมของมัน พระจันทร์ก็ยังขึ้นทิศเดิมของมัน เหมือนกับชีวิตประวันของพลอยที่ยังขึ้นและลงตามทิศทางของมัน เช่นกัน  
           “เช้าแล้วลูก ตื่นเดี๋ยวจะไปเรียนไม่ทันนะจ๊ะ” เสียงหญิงวัยกลางคนดังขึ้น
           “ตื่นแล้วจ๊ะแม่” พลอยบอกแม่ของเค้า และก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ลงมาทานข้าวแล้วก็ไปโรงเรียน วันนี้ที่ป้ายรถเมล์ พลอยเห็นเด็กผู้ชายคนเมื่อวานยืนรอรถอยู่เช่นเดียวกับเธอ เด็กผู้ชายคนนั้นเห็นพลอยก็เลยเข้าไปทัก
           “สวัสดี” เสียงเด็กชายคนนั้นดังขึ้นทัก
           “อืม สวัสดี” พลอยตอบกลับ
           “เราเห็นเธอมองเราอยู่ก็เลยเข้ามาทัก เธอใช่คนที่อยู่ข้างๆบ้านเรารึเปล่าเมื่อวานเราก็เห็นเธอกำลังเปิดประตูบ้านอยู่ เธอชื่อไรหรอ” เด็กผู้ชายคนนั้นพูดออกมาอย่างเป็นกันเอง
           “เราชื่อพลอย เธอชื่ออะไรหรอ” พลอยถามกลับไป
           “เราชื่อบอส” เค้าตอบพลอยกลับไปเช่นกัน
           “รถมาแล้วล่ะเราไปก่อนนะ ไว้วันหลังคงได้คุยกันอีก” พลอยพูดร่ำลาเด็กหนุ่มที่เธอเพิ่งจะรู้จัก
               ทุกๆเช้าพลอยและบอสจะเจอกันอยู่เสมอๆที่ป้ายรถเมล์ ทั้งสองคนเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น มากเกินกว่าที่จะใช้คำว่าเพื่อนได้
           “พลอยเดี๋ยวคืนนี้บอส โทรไปหาพลอยนะ” เค้ากำลังบอกลาแฟนก่อนที่ขึ้นรถเมล์ไปเรียน
               วันนี้ช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกินพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ได้เวลาที่พระจันทร์จะได้เข้ามาทำหน้าที่ของมันแทน
           “กริ๊ง กริ๊ง” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พลอยรีบไปรับโทรศัพท์เหมือนกับว่ามันเป็นอะไรที่เธอรอมานานแสนนาน
           “พลอยนึกว่าบอสจะไม่โทรหาพลอยซะแล้ว” เสียงเธอตัดพร้อ
           “พอดีบอสเพิ่งทำการบ้านเสร็จ แล้วก็รีบโทรมาหาพลอยเลยนะ พลอยจ๋าพรุ่งนี้บอสมีอะไรจะให้พลอยด้วยล่ะ”
           “อะไรหรอ” เธอถาม
           “พรุ่งนี้วันอะไรล่ะพลอย”
           “อ๋อวันวาเลนไทน์” เธอตอบกลับไป
           “เดี๋ยวคืนนี้บอสจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปเอาดอกไม้ที่บอสสั่งเอาไว้ล่ะ งั้นคืนนี้พลอยนอนหลับฝันดีนะ อย่าลืมฝันถึงบอสด้วยล่ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะจ๊ะ” เสียงเด็กหนุ่มร่ำลาแฟนสาวของเค้าแล้วก็วางสายไป
              
               เช้าวันรุ่งขึ้นที่หน้าป้ายรถเมล์ รถรายังคงวิ่งกันอย่างแออัด วันนี้มีคนถือดอกไม้เดินกันเต็มไปหมด พลอยมองหาบอส สายแล้วนะทำไมบอสยังไม่มาอีก เธอคงจะรอแฟนของเธอนำดอกไม้มาให้เหมือนกับที่คนอื่นๆได้ จะแปดโมงกว่าแล้ว คนอื่นๆขึ้นรถไปเรียนกันหมดแล้ว แฟนหนุ่มของเธอก็ยังไม่มาซักที วันนั้นเธอไปเรียนกลับมาบ้าน เธอโทรไปที่บ้านบอสกะจะต่อว่าบอสที่ผิดสัญญากับเธอทำให้เธอโกรธมาก
            “ฮัลโหล ขอสายบอสค่ะ” เธอพูดบอกปลายสาย
            “บอสมาพูดกับหนูไม่ได้หรอกจ๊ะ”
            “บอสไปไหนล่ะคะ” เธอถามปลายสายกลับไป
            “บอสตายแล้วเมื่อคืนนี้จ๊ะ” เสียงนั้นตอบมาอย่างสะอึกสะอื้น
            “เมื่อกี๊พูดว่าอะไรนะคะ” พลอยถามย้ำกลับไปอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
            “บอสตายแล้วเมื่อคืนนี้ตอนออกไปเอาดอกไม้”
                พลอยวางสายไปเพราะทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างมันสับสนไปหมด เธอร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครทั้งนั้น ในใจเธอคิดโทษตัวเองต่างๆนานาที่ทำให้บอสตาย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอบอสก็คงไม่ต้องไปเอาดอกไม้ ก็คงไม่ถูกรถชนตายแน่ๆ  เธอทำใจไม่ได้จริงๆที่ต้องเสียคนเป็นที่รักไป ทุกวันๆหลังจากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมดซะทุกอย่าง พลอยไม่ร่าเริงเหมือนเช่นทุกวัน ไม่มีกระจิตกระใจจะเรียน กินไม่ได้นอนไม่หลับ และทุกๆคืน เธอจะหยิบโทรศัพท์มาพูดกับตัวเองอยู่เสมอ
            “บอสหรอ วันนี้ไปเรียนเป็นยังไงบ้าง”
            “ทานข้าวรึยัง วันนี้พลอยไปสอบมาด้วยแหละทำข้อสอบไม่ค่อยได้เลย”
            “บอสล่ะสอบเมื่อไหร่หรอ” เธอพูดไปน้ำตาก็เริ่มไหลลงมาเรื่อยๆ และเธอจะมาคุยโทรศัพท์คนเดียวอย่างนี้ทุกคืนเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่เธอได้เจอมา และถามทุกข์สุขของแฟนหนุ่ม คงเป็นเพราะเธอคิดถึงแฟนเธอมาก และคงยังทำใจไม่ได้ที่ต้องเสียคนที่เธอรักไป
พระอาทิตย์ยังคงตกตามทิศทางเดิมของมัน พระจันทร์ก็ยังขึ้นมาทางทิศทางเดิมของมันเช่นกัน แต่ชีวิตพลอยตอนนี้ไม่ได้เป็นไปตามทิศทางเดิมๆ
            “ฮัลโหลบอสหรอ พลอยคิดถึงบอสจัง บอสคิดถึงพลอยรึเปล่า” เธอพูดไปน้ำตาก็ไหลไป
            “บอสรอพลอยด้วยนะ เดี๋ยวพลอยจะไปหาบอส” “ปัง”
                                                                    เจ้าชายน้อย