รักอลวน

เนื้อเรื่อง

ตอนที่ 1 (ก้าวแรก)
เช้าวันนี้ เป็นวันเปิดเทอมใหม่ของเจน สาวน้อยหน้าใส น่ารักแต่สายตาเทอสั้นมากถึง 400 เลยทีเดียว และด้วยความที่เทอสายตาสั้นเนี่ยแหละ ทำให้เทอ เปงคนซุ่มซ่ามเล็กน้อย ( อืม ไม่สิ มากเลยด้วยแหละ) ขณะที่เจนกะลังดูรายชื่อที่บอร์ด น้ำ เพื่อนเก่าของเจนก้อได้เข้ามาทัก
น้ำ – อ้าว เจน ดีใจจัง เราได้อยู่ร.ร เดียวกันอีกแร้ววว
เจน – อ้าว อืม ดีจังเนอะ เทออยู่ห้องไหหนล่ะ
น้ำ – อ๋อ ห้อง ม.1/12 น่ะจ๊ะ
เจน – ว้าว ดีจัง ห้องเดียวกันเรย
น้ำ – อิอิ เช้านี้โชคดีจังเรยเนอะ เจอเรื่องดีๆตั้งหลายเรื่องแน่ะ
เจน – อืม ใช่จ๊ะ
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง สันยานเข้าเรียนดังขึ้น
อาจารย์ – อืม เอาล่ะนักเรียน วันนี้ classroom meeting กันไปก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวอาจารย์จะไปประชุมเรื่องนักเรียนใหม่แป๊บนึงนะจ๊ะ แนะนำตัวเองกะเพื่อนๆ ได้เลยจ๊ะ
เมื่ออาจารย์ออกไป เจนได้ชี้ให้น้ำดูผู้ชายคนหนึ่ง
เจน – น้ำๆ ดูผู้ชายคนนั้นซิน้ำ น่ารักจังเลยเนอะ เราอยากรุจักจังเลยอ่ะ
น้ำ – อ้าว ก้อเข้าไปทักดิ ม่ะเปงไรหรอก ตอนนี้ก้อคลาสรูมมีทติ้งอยู่อ่ะ
เจน – เราม่ะก้าอ่ะ
น้ำ – เหอะน่าา
ขณะที่ทั้งสองคนกะลังเถียงกันอยู่นั้น ชายคนนั้นก้อได้เดินเข้ามาหาพวกเทอพอดี
ชายคนนั้น – หวัดดีครับ
น้ำ – เจน  - เฮ้ยยยยย
น้ำ – หวัดดีค่ะ ชื่อไรคะ ชื่อน้ำค่ะ
ชายคนนั้น – หวัดดีครับ ผมชื่ออะตอมครับ แล้วคุนล่ะ อะตอมมองมาที่เจน
เจน – อะ…เอ่ออ ชะชื่อ จะเจน ค่ะ
อะตอม – อ๋อ งั้นหวัดดีนะ ยายเจนแว่น 55555
เมื่ออะตอมพูดดังนั้น ความอายที่เจนมีอยู่ก้อหายไปทันที
เจน – ยังกะนายหล่อนักแระ
น้ำ – อ้าว ก้อเมื่อกี้ยังชมเขาอยู่เลยม่ะใช่เหรอ
เจน – บ้าเหรอ น้ำ ชั้นชี้อีกคนนึงตะหากย่ะ ว่าพลางค้อนไห้น้ำหลายตลบ
น้ำ – อ๋อ อืม ใช่ๆๆๆ
อะตอม  - เออ งั้นเราขอเปงเพื่อนด้วยได้ม่ะ
น้ำ – ว่างัยล่ะ เจน ชั้นน่ะ ได้อยู่แร้ว
เจน – อ้าว เราเพื่อนกัน ถ้าเทอได้ ก้อคงได้..มั้ง เจนตอบอย่างไว้ฟอร์ม
ตกลง เราเปงเพื่อนกันน่านเอง
ตกเย็น
เจน – อะตอมๆ เดี๋ยวสิ
อะตอม – ว่างัยยายแว่น
เจน – นี่อย่าเรียกเราอย่างงั้นได้ม่ะ เออ ว่าแต่บ้านนายอยู่แถวไหนล่ะ
อะตอม – แถวบางนาน่ะ หมู่บ้านสายลมนิเวด รุจักม่ะ
เจน – อ้าว แถวบ้านเราเลย บ้านเราก้ออยู่ในหมู่บ้านนั้น
อะตอม – อ้าวเหรอ ซอยไหนล่ะ
เจน – ซอย 8 น่ะ
อะตอม – เราอยู่ซอย 9 นะ
เจน – อืมมม ดี งั้นเรากลับด้วยได้ป่ะ
อะตอม – ได้ แต่เราเดินกลับนะ ( ร.ร.ของทั้งสองนั้นอยู่ไก้บ้าน ม่ะไกลมากนัก)
เจน – ได้สิ ม่ะมีปันหา เจนตอบ ทั้งๆที่เทอไม่เคยเดินเลย ม่ะว่าจะไก้ไกแค่ไหน แต่เพียงเทออยากไก้ชิดอะตอม เทอจึงพูดไปเช่นนั้น
ระหว่างทางเดินกลับบ้าน
เจน – โอ๊ย เหนื่ยยจะแย่เเร้ว พักก่อนได้ม่ะ เจนพูดแล้วพิงกำแพงแห่งหนึ่ง
อะตอม – ไรกัน แค่เนี้ย ทามบ่น แล้วบอกว่าไหว
เจน – ก้อเราม่ะเคยเดินไกลขนาดนี้นี่
อะตอม – อ่ะๆ งั้นขี่หลังเราก้อได้
เจน – ห๊า อะไรนะ เจนถามแบบดีใจสุดๆ
อะตอม – ก้อบอกว่าขี่หลังไง ขืนรอเทอนั่งพัก มืดแล้วจะถึงบ้านมั้ยเนี่ย
เจน – อ่ะ จิงเหรอ
จากนั้น อะตอมก้อเดินทางกลับบ้าน (โดยมี เจน ขี่หลังอยู๋อย่างมีคามสุข)
อะตอม – โอ๊ย เทอนี่ หนักเปงบ้าเลย     อะตอมบ่นเมื่อพาเจนมาส่งถึงบ้าน
เจน – อืม แต่งัยก้อชอบใจ เอ๊ย ขอบใจนะ นายนี่มีน้ำใจดีมั่กๆเลยล่ะ เออ นี่บ้านเราเองนะ บ้านเลขที่ 257 น่ะ
อะตอม – ไม่ได้ตาบอด เหงแล้ว
เจน – อืม งั้นพรุ่งนี้ นายมารอเราด้วยนะ ไปพร้อมกันงัย
ตั้งแต่นั้นมา เจนและอะตอมก้อสนิทกันมากขึ้น โดยที่เจนนั้นเเอบชอบอะตอม แต่อะตอมคงไม่รุ หลายครั้งที่อะตอม ช่วยให้เจนเปงแม่สื่อให้กะเพื่อนของเจนหลายๆคนที่อะตอมไปแอบชอบ เจนก้อเสียใจ แต่เพราะเทออยากเหงอะตอมมีความสุขเทอจึงทำทุกอย่าง จนวันหนึ่ง
อาจารย์ – อ้าว นักเรียน วันนี้มีเดกเข้าไหม่นะจ๊ะ เพื่อนใหม่ของเราเองจ๊ะ เอ้า เข้ามาสิจ๊ะ
สวัสดีค่ะ เราชื่อ ซันนี่ ค่ะ ยินดีที่ได้รุจักทุกคนค่ะ    สาวน้อยนัยตาสวยคนนั้นเอ่ยขึ้น
อะตอม – โห เจน ดูดิ คนไร น่ารักจัง เจนต้องช่วยเราด้วยนะ คราวนี้
เจน – อะะอีกแร้วเหรอ อะตอม วันก่อนยายเชอรี่เพิ่งหักอกนี่ยังไม่เข็ดเหรอ
อะตอม – โถ่ นั้นมันเชอรี่ นี่มัน ซันนี่ เหมือนกันที่ไหนเล่า
เจน – อืม งั้น ก้อได้
จากนั้น เจนก้อได้ทำให้ซันนี่กะอะตอมได้รุจักกัน แต่ดูเหมือน ซันนี่จะชอบมองเทอแบบเหยียดหยามและบางครั้งก้อชอบทำเหมือนหนิดหนมกะอะตอมใส่น่าเทอ อืม เค้าสมกันดีแล้วเนอะ เจนคิดอย่างเส้าๆ
จนวันหนึ่ง แม่ให้เจนลาเรียนเปงเวลา  1 เดือน เพื่อไปทำทุระ ที่ต่างประเทดกะคุนพ่อ (อย่าแปลกใจที่เรื่องแค่นี้ต้องตามพ่อไปด้วย เพราะมันเปงเจดตะนารมของผู้เขียนอ่ะคะ)
ก่อนที่เจนจะไป เจนก้อเดินเล่นไปรอบๆร.ร.กะอะตอม ระหว่างที่อะตอมเตะฟุตบอลเล่นอยู่นั้น เจนก้อได้ยินซันนี่พูดกะเพื่อนของเทออยู่
ซันนี่ – ฮึ คอยดูนะ ชั้นจะทำให้อะตอมหลงชั้นอย่างหัวปักหัวปำให้ได้ เพราะจะได้ทำให้นังเจนนั่นจ๋อยไปเลยไงล่ะ
เพื่อนๆ – แต่..ซันนี่ เขาสองคนสนิทกันมากนะ เทอจะทำได้เหรอ แล้วทามมายเทอถึงต้องหมั่นใส้ยายนั่นด้วยล่ะ
ซันนี่ – ก้อแค่ชั้นไม่ถูกชะตาน่ะ ไม่มีเหดผลอื่น พอใจม่ะ
เพื่อนๆ – แต่ถ้าอาจานรุและหาว่าเทอกลั่นแกล้งล่ะ
ซันนี่ – ชั้นไม่สน พวกเทอก้อรุนี่ว่าพ่อชั้นน่ะ ไหย่แค่ไหน
เพื่อน ๆ – อืม ตามใจเทอละกัน แต่พวกชั้นขอหนับหนุนด้วย เพราะซันนี่ว่างัย พวกเราก้อว่าง้านนนแหละ ออิอิอิอิ
เมื่อเจนได้ยินดังนั้น ก้อเกิดรุสึก เสียดายที่อุดส่าแนะนำซันนี่ให้รุจักกะอะตอมเทอจึงไปบอกอะตอมเกี่ยวะเรื่องที่เทอได้ยินมา
อะตอม – ไม่ใช่หรอก ซันนี่น่ะ เค้านิสัยดีจะตาย
เจน – จริงๆนะ ชั้นนได้ยินมากะหูเลยอ่ะ เค้าจะใช้เทอเปงเครื่องมือเพื่อแก้งชั้นน่ะ
อะตอม – เทออย่ามาโกดหกเลยดีกว่า เทอแค่อิจฉาที่ซันนี่ดูดีกว่าเทอ ที่ชั้นชอบซันนี่ใช่มั้ยล่ะ อย่ามาใส่ร้ายเค้าเลยนะ อะตอมพูดด้วยความโมโห
เจน – นี่นายม่ะเชื่อชั้นเหรอ ชั้นพูดความจริงนะ ทำไม ทำไม ทั้งๆที่ชั้นมาก่อน รุจักนายก่อนเค้า แล้วทำไมนายไม่เชื่อใจชั้น
อะตอม – ก้อเพราะว่าเทอมันคนลวงโลกไงล่ะ ยังงัยเราก้อไม่เชื่อเทอหรอก อะตอมพูดแล้วผลักเจนล้มลง ( ปามานหนังเรื่อง แฟนฉัน อ่ะนะ ) เจนก้อได้แต่ร้องไห้และนั่งรดกลับบ้านไปคนเดียว
จากนั้นเมื่อเจนไปต่างประเทด(ออดเตรเลีย) กะพ่อแล้วนั้น อะตอมซึ่งช่วงแรกๆม่ะค่อยสนใจเท่า ไหร่ ก้อเริ่มรุสึกแปลกๆขึ้นมา เมื่อซันนี่เริ่มเหินห่างเทอไป เมื่อเข้าไปถาม ซันนี่ก้อตอบเพียงว่า ชั้นม่ะว่าง อย่ามากวนใจได้มั้ย  อะตอมได้แต่คิดอยู่ในใจ ว่าเรื่องที่เจนเคยบอกเขาจะเปงจริงหรือไม่
จนวันหนึ่งเมื่อเขาไปได้ยินซันนี่คุยกะเพื่อน (อีกแร้วครับท่าน)
ซันนนี่ – เฮ้อ ชั้นละเซ็งเลย ยายเจนไปแร้ว ไม่มีใครไห้แกล้งเลย เบื่ออะตอมจะตายแร้ว
เพื่อนๆ – อ้าว ไหนเทอว่าเทอรักอะตอมหนักหนานี่
ซันนี่ – เทอนี่ซื่อบื้อจิงๆเลยนะ ที่ชั้นทำไปก้อเพื่อแค่แกล้งมันแค่ไหนแหละ อย่างอะตอมเนี่ยนะ จะมีอะไร ชั้นไม่ชอบหรอก แค่เปงของเล่นของชั้นซะมากกว่า
อะตอม เมื่อได้ยินดังนั้นก้อเดินกลับบ้านอย่างเสียใจที่เคยคิดว่าซันนี่เปงคนดีและที่เคยเข้าใจผิดเจน ระหว่างทางกลับบ้าน อะตอมก้อนึกถึงวันแกรที่เปิดเทอม ที่เขาให้เจนขี่หลังและพาไปส่งบ้าน เด็กหญิงใส่แว่นคนนึงที่บ่นเมื่อยขาแต่ก้อยังคงอยากเดินกลับบ้านพร้อมเขา อะตอมคิดแล้วได้แต่ยิ้ม เมื่อกลับถึงบ้านเค้าก้อคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่เค้าเคยมีร่วมกะเจน จนเค้ารำพึงออกมาว่า
ที่แท้เราก้อชอบเจนนี่เอง เราขอโทดนะที่เราม่ะเคยรุคามรุสึกของเทอมาก่อนเลย เมื่อไหร่เทอจะกลับมาน้า ชั้นคิดถึงเทอ
ที่ออสเตรเลีย
เฮ้อ ป่านนี้อะตอมคงมีความสุขกับซันนี่เเล้วล่ะสิ เฮ้อ ทามมายน้าคนเราทำดีแล้วไม่ได้ดี แต่ยังงัยทำไมชั้นตัดใจเท่าไหร่ก้อไม่เลิกชอบเทอได้ซะทีเนี่ย อะตอม เเล้วเจนก้อคิดถึงวันแรกที่เทอขี่หลังของอะตอม วันต่างๆที่เทอกะอะตอมเคยเล่น เคยหยอกล้อกัน แล้วพูดเบาๆกะฟ้าว่า แล้วเราจะมีวันดีๆแบบนั้นกะเขาอีกมั้ยน้าา
1 เดือนผ่านไป ไวเหมือนโกหก
อะตอมได้ซื้อช่อกุหลาบสีขาวเพื่อไปรับเจนที่สนามบิน
อะตอม – เจน ชั้นมาหาเทอแล้วนะ
เจน – แล้วซันนี่ไปไหนล่ะ
อะตอม – โห นี่ยังโกดกันอยู่เหรอเนี่ย
เจน – ไปหาซันนี่เถอะนะ ชั้นน่ะ มันจอมลวงโลกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ พูดจบแล้วเจนก้อเดินไปขึ้นรถกลับบ้าน
ที่บ้านลขที่ 25 7
แม่คะ เจนออกไปเดินเล่นที่สวนสาทาระนะของหมู่บ้านแป๊บนะคะ
ที่สวนสาทาระนะ
เฮ้อ ทามมมายยน้า เราถึงมัวแต่คิดถึงตาบ้าอะตอมอยู่ได้
เพราะเทอชอบเค้ามั้ง เสียงหนึ่งดังขึ้น
อืม คงใช่น่ะสิ แต่… เฮ้ยยยยยยย เจนตกใจเมื่อหันไปเหงอะตอมอยู่ด้านหลังของเทอ
อ้าว นายยยย เจนพูดไม่ออก
เฮ้อ คนไรน้า แอบชอบเค้าแล้วยังทำปากแข็งอีก
ใคร ใครชอบนายมิทราบ  เจนถาม
อืม ก้อคนแถวนี้แหละมั้ง อะตอมตอบแล้วอมยิ้ม
ขอโทด แล้วเอาซันนี่ไปไว้ที่ไหนมิทราบ เจนยังงอน
โถ เราขอโทดเรารุความจริงเเล้วนะ เราขอโทด แล้วเราก้อรุแร้วว่า เราา….
นายทามมาย เจนใจเต้น
เรา ชอบบบ เจน น ะ แล้วเอากุหลาบสีขาวยื่นให้เทอ
แหวะ (ปามานเรื่อง เซ็กโฟน อ่ะนะ ) แต่เทอก้อรับกุหลาบสีขาวดอกนั้นมาแล้วบอกกะอะตอมว่า
เราก้อชอบเทอเหมือนกัน นะ
จากนั้น ทั้งสองก้อปั่นจักรยานเล่นด้วยกันอย่าง แฮปปี้ที่สุดเลยยล่ะ
(เรื่องนิอาจจะดูแก่แดดนะคะ บางท่านอาจคิดว่า อะไรกัน เดกม.1แค่เนี้ย มีแฟนแล้ว แต่ก้อถือซะว่าเปงเรื่องของรักเด็กๆ วัยใสๆก้อแล้วกันนะคะ ขอบคุนทุกท่านที่อ่านจนมาถึงบันทัดนี้ค่ะ ยังงัยช่วยแสดงความคิดเหงด้วยนะคะ ก้อมือใหม่หัดเขียนน่ะค่ะ)