คนในมุมนึง...ที่แอบมองเธอ

เนื้อเรื่อง

วันนี้เป็นวันเเรกของการเปิดเรียน...โอ้พระเจ้านี่ชั้นอยู่ ม.3 เเล้วหลอนี่ !!!!!!!!!!!
         ชีวิตประจำวันกับเพื่อนๆในกลุ่มก็กลับมาอีกครั้ง  ชั้นต้องลงไปกินข้าวกับเพื่อนทุกเช้าเเต่ชั้นไม่ได้กินไลหรอก  ชั้นไปนั่งเป็นเพื่อนเฉยๆ  เเล้วก็ขึ้นห้องมาทำการบ้านเเต่ต้นฉบับของห้องเราช่างมาสายจังเลย  วันนั้นชั้นกับเพื่อนในกลุ่มเลยส่งงานไม่ทัน  เเละเรื่องทำการบ้านเนี่ยชั้นกับเพื่อนๆไม่ค่อยถนัดเลย  เเต่กิจวัตรของพวกเราคือนั่งส่องรุ่นพี่( ผู้ชายน่ารักๆ ) 5555555555555555555
  
         \" โอ๊ย!!!!!ไลเนี่ยน่ารักกันทั้งนั้นเลย \"  เพื่อนคนนึงพูดขึ้นมา  เเล้วพวกเราทั้งหมดก็หันไปมองพี่คนนั้น
         \" โอ้วพระเจ้า..ทำไมถึงน่ารักไม่เกรงใจใครเลย \"  ชั้นเเอบคิดในใจ  (อาจเป็นเพราะชั้นขี้อายที่สุดในกลุ่มก็ได้..ชั้นเลยไม่กล้าพูด)
นั่นเเหละที่ทำให้กลุ่มพวกเราอาจถูกมองไม่ดีในสายตาของคนหลายๆคน  เฮ้อ...นอกจากรุ่นพี่คนนั้นยังมีอีกคนนึงที่ดูเเล้วน่ารักเเต่ว่าสู้พี่คนนั้นไม่ได้  ชั้นมองดูรุ่นพี่คนที่เพื่อนชั้นบอกว่าน่ารักน้อยกว่าทุกเช้าที่เจอเค้าที่โรงอาหารเเล้วมองเค้าทุกครั้งที่เจอเค้า  ซึ่งปกติเเล้วชี้นไม่เคยจะเป็นเเบบนี้เลย...จนวันนึงชั้นได้รู้จักชื่อของพี่คนนั้นเค้า  ชื่อเทพ อยู่ม.6(สมมติชื่อเอานะ) เเต่ก็นั่นเเหละชั้นก็ไม่กล้าเข้าไปคุยกับพี่คนนั้น...ได้เเต่มองๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอยู่อย่างนั้น  เเต่ชั้นก็พยายามที่จะเจอหน้าพี่เค้าให้บ่อยที่สุด  เพื่อนชั้นคนนึงเห็นนิสัยของชั้นที่เปลี่ยนไปจากที่เป็นคนขี้เกียจเดินออกจากห้อง  กลับอยากเดินไปโน่นมานี่  มันเลยถามชั้นว่า
  
        \"  เป็นไลเนี่ย...แปลกๆไปปะปกติเห็นไม่ค่อยชอบเดินไปไหน  \"  ตอนนั้นชั้นไม่ได้ยินหรอกเพราะมัวเเต่มองพี่คนนั้น  มันเลยมองตามที่ชั้นมอง  วันนั้นเเหละมัยเลยรู้ว่าชั้นเเอบชอบรุ่นพี่คนนั้นซะเเล้ว  ชั้นเลยขอร้องว่าอย่าบอกไคเพื่อนชั้นเลยรับปากว่าจะไม่บอกไค   เเละตั้งเเต่นั้นมาชั้นเลยได้เพื่อนคนนั้นเป็นที่ปรึกษาเรื่องนี้เเหละ  เเต่ชั้นอาจเป็นคนขี้อายขนาดหนักมั้งเจอพี่คนนั้นทีไรก็คอยมองเค้าเเบบหลบตาเสมอจนบางครั้งทำอะไรจนเค้าขำๆ (เรานี่บื้อจิงๆ) มันเป็นอย่างมานี้เรื่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  
        
        จนถึงวันนึง...วันที่พี่เค้าใกล้จบ ม.6  ชั้นเอาเฟรนชิพไปให้เค้าเซ็นเเต่กว่าจะกล้าได้ก็ใช้เวลาเกือบๆ 2 อาทิตย์  มีทั้งเพื่อนในกลุ่มเเล้วก็เพื่อนของชั้นที่เคยเรียนด้วยกันตอนประถมคอยให้กำลังใจชั้น  พอถึงวันที่ชั้นกล้าพอที่จะพูด   ชั้นเดินตามพี่คนนั้นไปตอนที่เค้าไปซื้อข้าวกับเพื่อนเค้า  ชั้นรอจังหวะที่พี่เค้ายืนอยู่คนเดียว  เเล้วตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปขอให้เซ็นเฟรนชิบให้
     พี่เค้าบอกว่า \" เอาไว้กลางวันนะครับ \"
     ชั้นเลยบอกว่า   \" เเล้วพี่นั่งไหนอะคะ \"
     พี่เค้าบอกว่า  \" นั่งที่เดิมอะครับ..ที่น้องเห็นพี่นั่งกะเพื่อนอะ \"
     ชั้นตอบว่า  \" คะ...เเล้วจะเอาไปนะคะ \"

        ชั้นนั่งเรียนรอเวลาให้ถึงกลางวัน>>>>เเละเเล้วก็มาถึงคาบที่พี่เค้ากินข้าวเเล้วชั้นเรียนพละ (ม.ต้น กับ ม.ปลายกินข้าวไม่ตรงกัน)
ชั้นชวนเพื่อนไปกับชั้นเเต่พี่เค้าเดินไปกับเพื่อนชั้นเลยไม่กล้าเอาไปให้เค้า   พอถึงตอนเย็นชั้นเจอเพื่อนของพี่เค้าที่ชั้นรู้จักเลยฝากให้พี่คนนั้นเอาไปให้   ชั้นรออยู่นานเหมือนกัน 2 - 3 อาทิตย์เเล้วพี่คนนั้นก็เอามาคืน  ชั้นรีบเปิดอ่านเค้าเขียนว่า
    
        \" ขอให้มีความสุข...สมปรารถนาทุกอย่างที่หวัง \" เเล้วก็เขียนเบอร์ของเค้าด้วย  โอ้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!พระเจ้าชั้นดีใจมากมายเลย
        
        เเละเเล้ววันนั้นก็มาถึง...วันเลี้ยงอำลาของ ม.6 ชั้นชวนเพื่อนของชั้นไปขอพี่เค้าถ่ายรูปในงานรอถึง 5 โมงเย็นที่พี่เค้าลงมาจากทำพิธีบนหอประชุม  ชั้นไปหาพี่ที่ชั้นรู้จักให้เค้าเรียกพี่คนนั้นมา \" ไอ้เทพ  มานี่ดิ้ \" พอพี่เค้ามาพี่ที่ชั้นรู้จักบอกพี่เค้าว่า \" น้องเค้าขอมึงถ่ายรูปอะ \"
ชั้นรู้สึกอิจฉาพี่คนนั้นที่ได้พูดคุยกับคนที่ชั้นชอบได้อย่างสนิทขนาดนี้  พอพี่ที่ชั้นชอบเค้าเดินมายืนถ่ายรูปข้างๆชั้น  ชั้นรู้สึกเหมือนฝันเลยอะเเล้วก็ไม่อยากให้มันผ่านไป  (เเต่มันคงเป็นไปไม่ได้) เวลาวันนั้นผ่านไปอย่างเร็วมั่กมากในความรู้สึกของชั้น
        
        วันต่อมาชั้นรู้สึกว่ามันเงียบเหงามากทั้งโต๊ะที่พี่เค้าเคยนั่งกินข้าวกับเพื่อน  หน้าห้องน้ำหลังตึกที่พี่เค้าแอบอาจารย์มานั่งพักเวลาเรียน  สนามบาสที่พี่เค้าเคยสอบบาสเเล้วก็เล่นไม่ได้เรื่อง  ห้องเรียนที่พี่เค้าเคยนั่งหลับตอนอาจารย์สอน  ตอนนี้มันช่างเงียบเหงาซะจิงๆ
    ตอนนี้ชั้นอยู่ ม.4 เเล้วเเต่ในใจชั้นยังทำใจให้ลืมไม่ได้เลย  มันเป็นไลที่เเย่เเละน่าเศร้ามากสำหรับคนที่เเอบรักเค้าข้างเดียวอย่างชั้น        
        


   *** อ่านเเล้วขอความเห็นด้วนยนะคะ>>>มันเป็นเรื่องเเรกที่เราเเต่งอะ>>>อาจไม่ค่อยดีพอ ***