ดินสอไม้

เนื้อเรื่อง อัปเดต 18 มิ.ย. 46 / 19:46

เวลาเย็นๆแบบนี้ ต้องเหมาะกับหนิงและนพ ทั้งสองคนชอบเดินออกมาแยกจากฝูงผู้คนและ พยายามหนีไปให้ไกล ไปให้ไกลจนไม่มีใครสามารถเห็นได้
แล้วพวกเขาก็จูบกัน
\"ประจำเลยนะ\" หนิงบ่น เธอมักบ่นแบบนี้เสมอเวลานพไม่ยอมพูดกับเธอ
\"เธอเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย ยิ่งนานวันยิ่งเหมือนเป็นใบ้\"หนิงบ่นเพิ่มอีก เเต่นพก็ยังไม่พูดอะไรเหมือนเดิม เขากลับยื่นมือไปหยิบดินสอแท่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋า
\"เก็บไว้ซะ อย่าให้หายน่ะ\"นพวางดินสอใส่มือหนิงแล้วก็ออกเดินจากไป ทิ้งหนิงไว้อยู่เบื้องหลังอย่างไม่เหลียวแล
ดินสอไม้นี่มันคืออะไรกันนะ หนิงอดคิดไม่ได้ แต่เธอก็คิดว่าจะเก็บรักษาเอาไว้อย่างดี
วันต่อมานพพักการเรียนไปต่างประเทศ นพไปโดยไม่ล่ำลาหนิงซักคำ
เพื่อนๆของนพทุกคนต่างบอกหนิงว่าครอบครัวของนพส่งนพไปนอก คงกลับมาปีหน้า
\"ทำไมเขาไม่บอกฉันหล่ะ ทำไมเขาไม่ลาฉันเลย\"หนิงคิดไปคิดมาอย่างไม่มีสิ้นสุด ไม่มีคำตอบ ไม่มีใครรู้ หนิงจมปรักอยู่กับความคิดนี้นาน จนกระทั่งนึกถึงสิ่งๆหนึ่งที่นพให้ไว้
ดินสอแท่งนั้นไงละ
ดินสอแท่งนี้มีอะไรน่ะ เขาเอาอะไรซ่อนไว้ นี่หรือคือคำบอกลา
เธอจ้องดินสอแท่งนั้นราวกับเป็นสิ่งที่น่าเกลียดชัง เธอเริ่มเกลียดนพแล้ว เขาไม่ยอมบอกลาเธอเลย เธอกำดินสอไว้แน่นขึ้น ในใจเริ่มมีแต่ความเคียดแค้น ความคิดอันเลวร้ายเริ่มผุดก้าวเข้ามาในหัวเธอ ดินสอแท่งนั้นเริ่มปริแล้ว แต่เธอกลับหยุด เธอจ้องดินสอแท่งนั้นอีกครั้ง เธอเริ่มหากระดาษแล้วใช้ดินสอแท่งนี้เขียนลงไป
ทำไมเธอต้องไปจากฉัน ฉันยังรักเธอมากน่ะ เธอคิดถึงฉันบ้างรึเปล่า
หนิงเขียนประโยคเหล่านี้ต่อไปเรื่อยๆไม่หยุด ยิ่งเขียน เธอยิ่งกดหนักขึ้น ดินสอแท่งนั้นก็เริ่มสั้นลง สั้นลง  สั้นลง   สั้นลง    สั้นลง
หนิงเรียนจบแล้ว เธอได้ทำงานซักที เธอคิดอย่างดีอกดีใจ เธอจบออกแบบมาด้วยคะแนนเกียรตินิยม วันนี้เธอรับปริญญาด้วยความดีใจอย่างถึงที่สุด แต่เธอก็อดไม่ได้ ที่จะมายืนในสถานที่แห่งนี้อีกครั้ง
สถานที่ลับตาคน
สถานที่ที่มีความฝังใจ
เธอไปนั่งอยู่ที่ใต้ต้นไม้ เธอนั่งจ้องพื้นหญ้าสีเขียวนั้นอยู่นาน
ความรักของเธอคงหมดไปเพียงเท่านี้หรือนี่
เธอชักเริ่มไม่แน่ใจ
แต่เธอต้องเข้าใจ
หนิงหยิบสมุดเล่มหนึ่งออกมาจากระเป๋าของเธอ พร้อมกับดินสอแท่งจิ๋วแท่งนี้
เธอเริ่มขุดหลุมที่พื้นดิน ให้ลึกจนสามารถฝังสมุดเล่วนี้ได้อย่างมิดชิด
เธอออกแรงขุ ดินแข็งจัง เธอบ่น แต่ก็ยังขุดต่อไป
สมุดนี่
มันจมอยู่ในกองดินซึ่งดูเหมือนจะมีคนนำมาฝังไว้ เช่นกัน มันมีดินสอด้วย กุดกว่าของเธอเสียอีก สมุดเล่มนั้นดูยังไม่เก่ามาก เธอลองเปิดอ่าน
ฉันคิดถึงเธอมาก ฉันอยากกลับมาหาเธอ ฉันคิดถึงเธอมาก ฉันอยากกลับมาหาเธอ ฉันคิด...
มันเขียนยาวออกไป ยาวขึ้นเรื่อยๆ
หนิงนึกไม่ถึงกับการเขียนแบบนี้ หนิงอยากรู้เหลือเกินว่าใครหนอ ที่มีความรู้สึกตรงกับเธอมากถึงเพียงนี้ ทำไมเจ้าดินสอแท่งนี้จึงบังคับให้เธอเขียนคำเหล่านี้ออกมาได้
มือของหนิงสั่นมากจนมีกระดาษแผ่นหนึ่งหลุดออกมาจากสมุดเล่มนั้น มันเป็นกระดาษที่เขียนด้วยดวามรวดเร็วแต่แถบซ้ายเกือบทั้งหมดมีคราบเลอะสีแดงๆกระจายออกไป เมื่อหนิงอ่านจบแล้วเธอก็นำสมุดทั้งเล่มของเธอและอีกเล่มหนึ่งที่ขุดขึ้นมาเก็บฝังไว้ที่เก่า แต่ยิ่งลึกกว่าแต่ก่อน จะไม่มีใครพรากคู่ของสมุดเล่มนี้ไปได้ และดินสอไม้นั้น หนิงโยนลงไปในบึงที่อยู่บริเวณนั้นให้ไกลที่สุด และจะต้องไม่มีใครสามารถงมมันทั้งคู่ขึ้นมาได้อีก
ไม่มีวัน


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ดินสอบอกอะไรบ้าง มันบอกความคิดของตัวเองได้ดี ถึงแม้จะไม่เร็วเท่าปาก ไม่ละเอียดเท่าตา แต่มันก็ยังบอกความจริงที่เราโกหกไม่ได้ เธอเขียนอะไร ฉันก็จะเขียนอย่างนั้น เพราะฉันจะไม่มีวันอยู่ห่างจากดินสอแท่งนี้ ตราบใดที่ฉันยังไม่ตายจากเธอไป -นพ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------