เด็กชายกระดาษ

เนื้อเรื่อง

เรื่อง : เด็กชายกระดาษ
                   ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำตกลงมาอย่างไม่หยุด ราวกับว่ามีพายุห่าฝนสักร้อยลูกพันลูกเดินทางมารวมตัวกันเพื่อที่จะทำลายพื้นที่ที่มันผ่านมาให้เรียบราบเป็นหน้ากลอง เม็ดฝนนับล้านๆหล่นร่วงลงมาปะทะกับแผ่นพื้นดิน ทำให้เกิดเสียงดังราวกับพายุลูกเห็บตกลงมาบนหลังคาบ้านอย่างนั้น เสียงสายฟ้าผ่าฟาดลงมาบนแผ่นพื้นพสุธา ก่อให้เกิดเสียงอันดังสนั่นหวั่นไหวสั่นสะเทือนไปทั่วพื้นพิภพ ราวกับว่าโลกกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆภายเวลาอันใกล้นี้
                    เด็กชายกระดาษผู้บอบบาง นอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มผืนบางๆที่ไม่เคยทำเขาเกิดความอบอุ่นเลยแม้สักนิด เด็กชายกระดาษเกลียดความมืด ความมืดทำให้เขากลัวทุกอย่าง ถึงแม้ว่าจะเป็นตุ๊กตาตัวโตที่เขารักและหวงมันมากก็ตามมันนั่งอยู่ตรงมุมห้อง แต่ทุกทีที่แสงสายฟ้าแล้บส่องผ่านเข้ามายังภายในห้องก็ทำให้ดูเหมือนกับตัวปีศาจร้ายที่คอยจ้องจะขย้ำเขาได้ทุกโอกาส เด็กชายกระดาษมักคิดอย่างนี้เสมอ ความหนาวเย็นของอากาศจากภายนอก เริ่มค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามาภายในห้อง มันค่อยๆซึมซับผ่านเข้ามาอย่างช้าๆ เหมือนควันไฟที่ลอยพัดมาตามสายลม มันเข้ามาในผ้าห่มของเด็กชายกระดาษ ความหนาวเหน็บ เย็นจับใจ ซึมเข้าสู่ร่างกายของเด็กชายกระดาษ เสียงลมหายใจเริ่มเพิ่มความถี่ขึ้นเรื่อยๆ ขนบนผิวหนังอันบอบบางเริ่มลุกฝีปากเริ่มเปลี่ยนสี ผิวหนังกลายเป็นสีซีดเซียว เหมือนกับว่าเด็กชายกระดาษกำลังจะขาดใจตาย ในมือของเด็กชายกระดาษกำตุ๊กตาตัวเก่งสีแดงที่พ่อเขาซื้อให้ไว้อย่างแน่น  เขากำลังต่อสู้กับสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก สิ่งนั้นก็คือธรรมชาติ ธรรมชาติที่พวกมนุษย์ตัวดีทั้งหลายนั้นพยายามกระตุ้นให้มันทวีรุนแรงเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม เขานึกสาปแช่งมนุษย์ทุกคนที่ทำให้ธรรมชาติเป็นอย่างนี้ และตัวเขาเองที่ต้องมารับกรรมที่เขาไม่ได้ก่อไว้  เด็กชายกระดาษนอนหลับตาปี๋ และตัวสั่นเป้นจังหวะๆที่อากาศหนาวเย็นเข้าปะทะ เขาสะดุ้งตัวทุกครั้งทีได้ยินเสียงฟ้าผ่า เมื่อไหร่นะที่ค่ำคืนอันยาวนานอย่างนี้จะจบลงสักที เด็กชายกระดาษนึกในใจ เขาภาวนาให้คืนนี้มันจบลงตลอดเวลา ตลอดนาที
           ความอ่อนแรงเริ่มเกิดขึ้นภายในตัวของเด็กชายกระดาษ จากที่นอนขดตัวก็เริ่มพลิกตัวไปมา ใบหน้าที่เกร็งมาตลอดก็เริ่มผ่อนคลาย ในมืออันบอบบางที่กำตุ๊กตาเอาไว้แน่นก็เริ่มคลายออกมา เสียงลมหายใจเริ่มเป็นจังหวะหายใจอย่างช้าๆเบาๆ ในค่ำคืนนี้เขาไม่อยากจะรับรู้เรื่องอื่นใดอีกต่อไปแล้ว เด็กชายกระดาษเข้าสู่ภวังค์ ไปพร้อมๆกับเมฆดำที่เริ่มถอยห่างออกไป พายุที่โหมกระหน่ำบัดนี้กลายเป็น สายฝนที่โปรยปรายอย่างอ่อนกำลังลงแล้วค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ ความเงียบสงัดแผ่เข้ามาปกคลุมแทนที่ ความเงียบทำให้เด็กชายกระดาษนอนหลับอย่างสนิท เด็กชายกระดาษชอบนอนดิ้น ผ้าห่มมักตกลงไปอยู่บนพื้น ตุ๊กตาตัวเก่งสีแดงตอนนี้ไปอยู่ปลายเตียง หมีน้อยตรงมุมห้องเปลี่ยนใบหน้าเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสอีกที ค่ำคืนที่โหดร้ายได้ผ่านพ้นไป ทุกอย่างเริ่มเข้าสู่ภาวะปกติ เด็กชายกระดาษนอนยิ้มอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข  
               แสงอาทิตย์สีทองค่อยๆโผล่พ้นขึ้นมาจากปลายฟ้า นกต่างสีสันต่างชนิดบินออกมาหากินในยามเช้าพร้อมกับส่งเสียงร้องเพลงกันเจี้ยวจ้าวฟังดูไพเราะเป็นอย่างยิ่ง ผีเสื้อสีสวยสดบินมาดื่มกินน้ำหวานในท้องทุ่งดอกไม้ หยาดน้ำค้างๆค่อยไหลเคลื่อนลงมาบนปลายของยอดหญ้าอันเขียวชอุ่ม ประกอบกับแสงสีรุ้งทั้งเจ็ดอันงดงามบนขอบฟ้า เมื่อแสงอาทิตย์ที่แสนอบอุ่นกระทบลงบนหยาดน้ำค้าง ก่อให้เกิดแสงเปล่งประกายระยิบระยับราวกับเม็ดเพชรเม็ดเล็กๆนับพันนับหมื่นมาแข่งกันส่องแสง ให้บรรเจิดจ้าไปทั่วท้องทุ่ง มันช่างสวยสดงดงามอะไรอย่างนี้ เด็กชายกระดาษนึกในใจ   เด็กชายกระดาษบิดขี้เกียจไปมาแล้วมองไปยังท้องทุ่งไกลให้สุดลุกหูลุกตา สายลมเอื่อยๆพัดมาปะทะกับร่างกายของเด๊กชายกระดาษอย่างแผ่วเบา ทำให้เขารู้สุกสดชื่นและอบอุ่นใจในแสงอาทิตย์ยามเช้า เขารักธรรมชาติอย่างนี้เป็นที่สุด
                 \" ก๊อก ก๊อก ก๊อก \" เสียงแม่ของเด็กชายกระดาษเคาะประตูเรียก ให้เขาไปอาบน้ำและเตรียมตัวมาทานข้าวเช้าอย่างเอ็นดู  เด็กชายกระดาษขานรับ และ กำลังจะออกไป  เด็กชายกระดาษยิ้มอย่างมีความสุข เขาอยากให้ธรรมชาตินั้นสวยงามอย่างนี้ตลอดไป เขานึกสัญยากับตัวเองว่า ถ้าโตเขาขึ้นเมื่อไหร่เขาจะพยายามทุกวิถีทางที่จะทำให้ธรรมชาติยังคงเป็นอย่างนี้ตลอดไป เด็กชายกระดาษลืมเรื่องราวในคืนที่ผ่านมาทั้งหมดได้อย่างง่ายดายตามประสาเด็ก เขายิ้มรับอรุณของเช้าวันใหม่ ในมือกำตุ๊กตาตัวเก่งสีแดงไว้ แล้วเดินออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้มในเช้าวันใหม่อีกวัน.
                                                                                                                               /กรินทร์วรรณ