ใครคนหนึ่ง...กับเวลาที่สายไป

เนื้อเรื่อง

ใครหลายคนอาจไม่รู้ว่าความรักนั้นมีความหมายสำหรับพวกเขาอย่างไร แต่ก็ยังมีใครหลายคนที่รู้ว่าความรักนั้นยิ่งใหญ่และมีค่ามากที่สุดในชีวิตของตัวเขา และก็ยังมีอีกหลายคนที่เก็บความรักนี้ไว้
จนสายเกินไปที่จะบอก….
    ทุกๆวันหลังเลิกเรียนผมมักจะกลับบ้านกับฟางเสมอ….บ้านของเราอยู่ไกล้กัน ฟางเป็นเพื่อนผู้หญิงที่ผมสนิทที่สุดในห้องเลยก็ว่าได้ ฟางเป็นคนร่าเริง ไม่ยอมอะไรใครง่ายๆ หากใครกล่าวหาเธอรับรองได้มีเรื่องกับเธอแน่ครับ….ส่วนผมเป็นคนเงียบๆหรือว่าขรึมๆก็ไม่รู้นะ ทุกๆครั้งเวลาที่ผมมีเรื่องทุกข์ใจอะไรฟางมักจะคอยปลอบใจผมเสมอแต่เธอจะรู้มั้ยว่าทุกๆครั้งที่เธอทำกับผมแบบนี้มันทำให้ผมยิ่งชอบเธอมากขึ้นๆ จนกลายเป็นรักเลยก็ว่าได้….
    วันสุดท้ายของชีวิตมัธยมต้นผมและฟางก็ต่างปรึกษากันว่าเราจะไปเข้าที่โรงเรียนอะไรดี
เธอเลือกที่จะสอบเข้าโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งซึ่งเธอก็ชวนผมไปสอบด้วย เธอสอบติดครับ
ส่วนผมสอบไม่ติด ต้องไปเข้าโรงเรียนอื่นแทน..หลังจากวันนั้นชีวิตของผมไม่เหมือนเดิม
ผมกับฟางแทบไม่เจอกัน เวลาเจอหน้า  เธอก็ไม่ทักผม ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร…แต่ทุกครั้งที่ผมเจอเธอ
ใจผมมันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย คงเป็นเพราะผมรักเธอมากขึ้นแต่จะทำยังไงล่ะในเมื่อเราเป็นเพื่อนกัน….
    เย็นวันนี้ผมเจอฟาง…แต่ฟางดูท่าทางไม่สนใจผมเลย ผมเดินเข้าไปทักฟาง
“หวัดดี ฟาง”
“อืม..หวัดดี… มีไร”
“ที่โรงเรียนฟางเป็นไงมั่ง สนุกมั้ย”
“ก็ดี ขอโทษนะเราต้องรีบไป ไปก่อนนะ\"
เธอเป็นอะไรของเธอ ปกติแล้วฟางไม่ใช่คนแบบนี้ เมื่อก่อนสำหรับผมแล้ว ฟางว่างเสมอ…มักจะชวนผมไปไหนมาไหน  แต่เดี๋ยวนี้ฟางเป็นอะไรไม่เข้าใจเลยจริงๆ….หลังจากวันนั้นมาผมก็ไม่ทักฟางอีกเลย……
    วันหนี่งผมไปเที่ยวกับเพื่อนที่สยาม ผมเจอฟางด้วย…เธอกำลังเดินจับมือกับใครที่ไหนไม่รู้ ผมพยามให้เพื่อนๆผมไปทางอื่นเพราะว่าถ้ามันเจอฟางต้องเป็นเรื่องแน่ๆแต่แล้วก็ไม่พ้นสายตาของไอ้กอล์ฟ
“เฮ้ย!! ดูดิ ฟางนี่หว่า”
“เออว่ะ โหควงผู้ชายมาด้วย อย่างงี้ต้องไปแซวแล้วว”
“กูว่าพวกมึงอย่าไปยุ่งกับเค้าดีกว่านะ เดี๋ยวเค้าโมโหขึ้นมาจะแย่”
“มึงกลัวอะไรวะไอ้ มิน”
“ไม่ได้กลัวแต่ทำแบบนี้มันจะไปรบกวนเวลาความสุขของเขานะ”
“ไม่รู้แหละกูจะเข้าไปหาอ่ะ ใช่ป่ะพวกเรา”
“เออ…งั้นก็ตามใจพวกมึงกูอยู่นี่แหละ”
“ไปด้วยกันดิ ไม่รู้แหละ…ลากไอ้มินไปเลย”
มันลากผมไปหาฟางด้วย…ฟางเจอพวกเพื่อนๆเก่าแค่นั้นแหละ เธอพาคนของเธอเดินหนีไปเลย พวกเพื่อนๆผมก็ตามไปนะ…มันตื๊อจิงๆคับไอ้พวกนี้ ฟางหยุดแล้วถามว่า
“พวกนายมีธุระอะไร”
“เปล่าหรอกแต่เหนเธอเดินกะใครไม่รู้..เลยจะมาถาม”
“แฟนเราเองแหละ ทำไม มีอะไร”
“เหรอ ว้า กลับเหอะมินเค้ามากะแฟนแฮะ”
.....ฟางมีแฟนแล้ว มิน่าล่ะเธอถึงเปลี่ยนไปเวลาเจอหน้าผมเธอก็เชิดใส่ เข้าไปคุยด้วย
ก็ทำเหมือนคนไม่รู้จัก เพราะแฟนเธอใช่มั้ยที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปขนาดนี้…
    หลังจากวันนั้น…ทุกครั้งที่ผมเจอเธอ ผมมักจะหลบหน้าเธอเสมอ ผมก็ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
ทำไมต้องหลบหน้าเธอด้วย… พักนี้ฟางดูสวยขึ้นมากอาจเป็นเพราะว่าฟางไว้ผมยาวแล้วก็เป็นสาว
ขึ้นแหละมั้ง…และบ่อยๆครั้งที่ผมเจอฟางผมมักจะเห็นมันอยู่กับฟางตลอด….หน้าตามันไม่น่าไว้ใจเลย
ผมไม่รู้ว่าผมห่วงหรือหวงฟางกันแน่…แต่ผมก็ไม่มีสิทธ์ที่จะเข้าไปพูดได้ ในเมื่อเธอไม่เห็นผมเป็นเพื่อนแล้ว…
    คืนนี้ของผมก็เหมือนทุกๆคืน ผมชอบดูดาวครับ…ทุกๆครั้งที่ผมมองขึ้นไปบนฟ้า มักจะเห็นรูปฟาง
กำลังยิ้มให้ผมอยู่ ก็คงเป็นแค่ความฝันของผู้ชายคนหนึ่งนั่นแหละ…ผมคิดแล้วว่าขนาดตอนนี้
ฟางยังไม่เห็นว่าผมเป็นเพื่อนเลย..แล้วจะมาอะไรกับเรื่องแฟนล่ะ…คิดแล้วก็กลุ้ม
กริ๊งๆ!!  กริ๊ง!!
“สวัสดีครับ จะพูดกับใครครับ”
“มินเหรอ ฟางนะ”
“หา!! ฟางเหรอ” ผมตกใจมากไม่คิดว่าฟางจะโทรมาเลยแต่เธอเป็นอะไรน่ะ ไมเสียงสั่นจัง
“ออกมาหาหน่อยได้มั้ย ฟางมีเรื่องกลุ้มใจ”
“ได้สิ ที่เดิมใช่มั้ย”
ผมรีบไปสวนที่เรานัดกัน…ฟางเป็นอะไรทำไมถึงร้องให้น่ะ…คนรักของเธอบอกเลิกกับเธอเมื่อไม่กี่วัน
มานี้เอง เธอทำใจไม่ได้เลย ผมก็ได้แต่ปลอบเธอ
“มินจะมาเข้าใจอะไรฟาง!! มินไม่รู้หรอกว่าการรักใครสักคนแล้วไม่สมหวังมันเจ็บแค่ไหน”
“ทำไมมินจะไม่รู้ล่ะ”
“มินจะรู้ได้ไง มินไม่เคยมีแฟนมินไม่เคยรักใคร!!”
“…………..”
“คืนนี้ฟางอยากจะร้องให้ก็ร้องไปเถอะนะร้องไปให้หมดมินจะอยู่เป็นเพื่อนเอง”
ทำไมผมจะไม่รู้ล่ะ…ผมรักฟางไงล่ะ และก็รักมาตลอดแต่เธอจะเข้าใจผมบ้างมั้ยล่ะ…ใช่ ผมไม่เคยมีแฟนก็จริง
แต่ผมก็มีคนที่ผมรักและเป็นห่วงมาก  ถึงเธอจะคิดกับผมแค่เพื่อนก็ตาม….
    พักนี้เธอมักจะมีเรื่องกลุ้มใจมาให้ผมเสมอ…ผมเป็นห่วงเธอมาก ฟางปล่อยตัวเองให้โทรม
ไม่ยอมกินอะไรเลยเธอคงยังเสียใจที่คนรักเธอทิ้งเธอไป ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงให้เธอหายเศร้าดี เวลานี้ผมอยาก
จะบอกสิ่งหนึ่งที่มันอยู่ในใจผมมาหลายปี…แต่ก็ยังไม่กล้าพอที่จะเอ่ยออกมาสั้นๆ ว่ารักเธอ
ผมมันปอดแหก…ทั้งที่รักเธอมาก…
“ถึงเค้าจะไม่รักฟางแต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่รักและเป็นห่วงฟางนะ”
“ใครจะมารักจะมาห่วงฟาง!!”
“ พ่อ แม่ แล้วก็พี่ฟางไง ถ้าฟางเป็นอะไรไปพวกเค้า จะอยู่ยังไง”
“เราเป็นห่วงฟางนะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอฟาง เพื่อนขอเพื่อนน่ะจะได้มั้ย อย่าทำร้ายตัวเองอีกนะ”
“…….”
    หลังจากวันนั้นผมก็มักจะไปไหนมาไหนกับฟางจนเพื่อนผมหลายคนคิดว่า
ผมเป็นแฟนกับเธอไปแล้ว…แต่ผมก็มักจะแก้ตัวได้ทุกครั้ง..ฟางมีเรื่องไม่สบายใจผมเลยต้องไปไหนมาไหนด้วยตลอด…เราไปไหนมาไหนด้วยกันประมาณ 2 เดือน เรากลับมาสนิทกันอีกครั้ง…ฟางดูร่าเริงขึ้นมาก
เธอลืมเค้าคนนั้นได้แล้วมั้ง….ผมอยากให้เธอรู้จังว่าผมรักเธอแค่ไหน แต่ก็หาวิธีเหมาะไม่ได้เลย
แล้วอีกอย่างเธอก็เป็นเพื่อน…..ผมจะทำยังไงดี เพราะนับวันผมยิ่งรักเธอขึ้นมาก จนตอนนี้มันล้นออกมาแล้ว
ผมไม่อยากเก็บความในใจของผมอีก….แต่แล้วผมก็ต้องหยุดความคิดนั้นทันที เมื่อวันหนึ่ง
คนรักคนเก่าของฟางมาขอคืนดี…และก็ไม่รู้เพราะอะไรทั้งที่เขาทำเธอเจ็บขนาดนั้นเธอยังยินดี
ที่จะไปรักเค้าอีก…ถึงเวลานี้ผมคงเป็นแค่ตัวประกอบ แต่ผมก็มีความสุขในช่วงเวลาหนึ่งถึงแม้มันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม…
“ดีใจด้วยนะ เค้ากลับมาคืนดีกับฟางแล้ว”
“อืม…^^”
“มินคงไม่ต้องเป็นทีปรึกษาให้ฟางแล้วสินะ”
“ใครว่ามินเป็นที่ปรึกษาล่ะ มินเป็นเพื่อนฟางนะ”
ในเวลานี้ผมก็กลับมาเหมือนเดิม ใช้ชีวิตที่ขาดฟางไป…ช่วงนี้ผมจะเจอฟางบ่อยมาก เธอมักจะร้องให้บ่อยๆ
คงจะเป็นคนรักเธอน่ะแหละทำเธอ..ทำไมนะคนน่ารักอย่างฟางมันยังทำได้ขนาดนี้!!
    ฟางเริ่มกลับมาเหมือนเดิมอีกแล้ว เธอดูซึมลง ไม่ยอมกินอะไรแล้วก็ไม่ไปเรียนด้วยผมเข้าไปปลอบเธอ
หลายๆครั้ง เธอก็จะไล่ผมตลอด จะว่าเธอก็ไม่ได้เดี๋ยวจะแย่กว่าเดิม…ผมเป็นห่วงเธอจัง เป็นห่วงมากๆ
หลายครั้งที่ผมคิดจะไปคุยกับแฟนของฟางแต่ฟางก็จะห้ามผมตลอด ผมถามฟางทำไมถึงไม่เลิกกับเค้า
เธอบอกเพราะรักมากและตัดใจจากเค้าไม่ได้เลย…..ผมควรทำไงดีให้เธอลืมเรื่องนี้
    เวลานี้ฟางไม่สนใจใครเลย เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน โรงเรียนก็ไม่ยอมไป ไม่ยอมกินอะไรตัดขาดจาก
โลกภายนอกโดยสิ้นเชิง…ผมคิดว่าถ้าขืนฟางเป็นแบบนี้ต่อไปคงจะไม่ดีแน่  ผมตัดสินใจไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง
“ทำไมมึงทำแบบนี้ รู้มั้ยฟางเสียใจแค่ไหน”
“แล้วมึงยุ่งอะไรด้วยวะ มันเรื่องของกูกับฟาง”
“แต่ฟางเพื่อนกูนะ”
“กูว่าไม่จริงมั้งมึงชอบฟางมากกว่า เอาไปเลยกูให้”
“ไอ้เลว ทำไมมึงพูดแบบนี้วะ เห็นฟางเป็นของเล่นหรือไง”
“ถ้าใช่แล้วมึงจะทำไม”
คำพูดคำนั้นของมัน..ทำให้ผมโมโหสุดๆ ผมต่อยมันโดยไม่รู้ตัวจนเพื่อนผมมาห้ามไว้….
“ถ้าขืนฟางเป็นอะไรไป...มึงจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้ด้วยจำไว้”
หลังจากวันนั้นมันทำตัวทุเรศขึ้น มันควงผู้หญิงคนอื่นให้ฟางเห็นต่อหน้าต่อตา ฟางร้องให้ฟูมฟายเหมือนคนบ้า
ผมบอกกับเธอให้เลิกสนใจเค้าซะ เค้าไม่ใช่คนดีแบบที่ฟางคิดนะ…เธอไม่ฟังผมเลย
    ในปีนั้นฟางต้องออกจากโรงเรียนเนื่องจากเธอไม่มาโรงเรียนหลายสัปดาห์…ทั้งๆที่ฟางเป็นเด็กเรียนเก่ง แต่พอฟางเจอมันก็ทำให้ฟางเป็นแบบนี้ ฟางเลือกอยู่โรงเรียนเดียวกับผม….เวลานี้ผมไกล้ชิดกับเธอมากขึ้น…ผมมีเวลาดูแลเธอมากขึ้น แต่เดี๋ยวนี้ฟางไม่เคยยิ้มให้ผมเลย ….เธอมักจะเหม่อลอยทักก็ไม่ตอบ
ผมพยายามทำให้เธอดีขึ้น ผมต้องใช้เวลาถึง1ปีเพื่อทำให้เธอลืมเขา ผมเพิ่งเข้าใจว่ารักที่ไม่สมหวังมันเป็นแบบนี้…แล้วมันก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมไม่กล้าพอที่จะบอกว่ารักกับเธอ….
“มินนี่ดีจังเลยนะถ้าใครได้เป็นแฟนมินเค้าคงจะโชคดีแน่เลย”
“ทำไมล่ะ ?”
“ก็มินเป็นคนดีน่ะสิไม่ว่ากับเพือนหรือใครก็ตาม…ขนาดเราเปนเพื่อนกัน มินยังดูแลฟางเหมือนแฟนเลย”
“ก็เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กนี่ จะให้มินทิ้งฟางได้ยังไง”
“ก็ใช่เนอะ…แต่…ใครน้าจะโชคดีได้มินเป็นแฟน ถ้ามินมีแฟนอย่าลืมบอกฟางล่ะ”
“ได้สิ^^”
ผมไม่คิดที่จะรักใคร…เพราะผมรักฟาง ผมก็ไม่รู้ว่าผมควรจะทำไงให้เธอรู้ให้เธอเข้าใจว่าผม รักเธอมาก
ตลอดเวลา 3 ปีในชั้นมัธยมปลายที่อยู่ด้วยกัน เราไม่เคยแยกจากกันเลย ผมจะดูแลฟางอยู่ไกล้ๆ
แล้วก็ถึงเวลา เอนท์ ของเราทั้ง2คนผมเลือกที่จะอยู่คณะเดียวกับเธอซึ่งโดยส่วนตัวผมก็จะเข้าอยู่แล้ว
เราสอบติดทั้งคู่   แต่แล้ว….
    วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกผมกับฟางมาเรียนตามปกติพอเลิกเรียนเราก็กลับบ้านด้วยกัน
เธอซีเรียสมากเธอบอกว่าเธอไปหาหมอที่โรงพยาบาลมา…ตอนแรกก็คิดว่าปวดท้องธรรมดาแต่…
พอตรวจไปกลับพบก้อนเนื้อที่ลำใส้ใหญ่ หมอสงสัยว่าจะเป็นเนื้อร้าย
“พูดเล่นน่ะฟาง ไม่ขำนะ”
“ฟางจะพูดเล่นทำไมล่ะ”
“แล้วมันจะหายมั้ย”
“หมอบอก มันอันตรายไม่แน่ใจว่าจะหายมั้ย”
“……”
ผมพูดอะไรไม่ออกได้แต่เดินก้มหน้ากลับบ้าน…แล้วก็แยกทางกับฟาง ผมมองรูปฟางแล้วบอกกับตัวเอง
ผมควรจะบอกความในใจกับฟางดีมั้ย ผมกลัวว่ามันจะสายไปแต่ในใจก็คิดว่ายังไงฟางก็ต้องหายอยู่แล้วเพราะที่หมอบอกก็ไม่ใช่จะไม่หายนิ…ผมมองโลกในแง่ดีเสมอแต่มันสิมักจะส่งเรื่องร้ายมาให้ผมกลุ้มใจตลอด….
    สองเดือนหลังจากนั้นฟางต้องออกจากมหาวิทยาลัย….อาการเธอทรุดลงมากจนน่าใจหาย
ผมได้แต่มองมองเธอ ไม่สามารถที่จะช่วยอะไรได้เลย…
    อาการของฟางแย่ลงทุกวัน พ่อแม่เธอทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้ฟางหาย ทั้งการฝังแร่
หาสมุนไพรมากิน..แต่ดูเหมือนจะแย่ลงเรื่อยๆ  ทุกๆวันนี้ที่ผมไปมหาวิทยาลัยมันเหมือนกับขาดอะไรไป
ชีวิตผมตอนนี้มันขาดอะไรไปนะ... บางครั้งนั่งดูดาวจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา  
“ไม่สิฟางต้องหายแน่นอนแล้วพอถึงเวลานั้นเราจะบอกว่ารักฟางนะ”
ผมพร่ำบ่นต่อหน้ารูปฟางอยู่หลายครั้ง…ถ้าฟางหายผมต้องบอกให้ได้แต่….มันไม่เป็นแบบนั้น
ตอนนี้คุณหมอบอกให้ทุกคนทำใจได้แล้ว…ฟางท่าทางจะไม่รอดแน่นอนแต่ผมทำใจไม่ได้แน่
ถ้าหากต้องขาดเธอไป…แต่แล้ว....
    กริ๊ง!! กริ๊ง!! กริ๊ง!!
“สวัสดีครับ”
“มินเหรอลูก…ฟางแย่แล้วนะ เค้าอยากเจอมิน”
“ว่าไงนะครับ…ครับๆ..ผมจะรีบไป”
ที่ห้องพยาบาลเพื่อนของฟางมากันเต็ม ทุกคนต่างร้องห่มร้องให้
“ฟางๆฟางจะหนีพวกเราไปไม่ได้นะ” แก้วเพื่อนของฟางคนหนึ่งกุมมือเธอไว้
“ฟางอยากพักผ่อนแล้วล่ะเพื่อนๆ ไม่ว่าฟางนะฟางทนไม่ไหวแล้วล่ะ..”
“อ้าวมิน!! ทำไมมาไม่บอกฟางเลยล่ะ”
“เราขอคุยกับมินได้มั้ย”
ผมอยู่ในห้องกับเธอลำพัง เราคุยเรื่องเก่าสมัยมัธยม
“ขอบคุณนะมิน สำหรับทุกๆอย่าง”
“ไมเป็นอะไรหรอก เราเต็มใจนะ”
“จากวันนั้นถึงวันนี้ มินก็ยังดูแลฟางเหมือนเดิมเลยนะ”
“ฟางดีใจจังนะที่มีคนแบบมินอยู่ข้างๆ”
“ไมว่าจะเกิดอะไรขึ้นมินก็จะอยู่ข้างฟางเสมอ”
ผมคิดว่านี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วก็ได้ที่ผมจะได้บอกคำว่ารักกับเธอ…
“ฟาง…”
ผมกำลังจะบอกสิ่งที่เก็บไว้มานานแต่แล้วจู่ๆฟางก็ช็อคขึ้นมาผมทำอะไรไม่ถูกรีบไปเรียกหมอ….
ทุกคนต่างภาวนาขอให้เธอปลอดภัย แต่แล้ว….
“เสียใจด้วยนะครับ เพื่อนคุณเสียแล้ว”
ไม่จริงใช่มั้ย…ทุกคนต่างเข้าไปดูร่างอันไร้ลมหายใจของเธอ ผมเข้าไปกอดเธอทั้งน้ำตา..
“ฟาง ขอโทษนะที่มินมันขี้ขลาด เวลานี้มันคงสายไปแล้ว มินรักฟางนะ ฟางตื่นขึ้นมาฟังมินสิครับ
ฟางงงง”
    หลังจากเสร็จงานศพของฟางแม่เธอเอาสมุดมาให้ผมอ่าน ก่อนตายฟางบอก
กับแม่ไว้ว่าถ้าฟางเป็นอะไรไปฝากหนังสือเล่มนี้ให้ผมด้วย…
……………………………………………………………………………………………………………………
มินเพื่อนรัก
    ตลอดเวลาหลายปีมานี้ฟางก็ไม่รู้ว่าจะขอบคุณมินยังไงดี ….ขอบคุณนะสำหรับ
กำลังใจ ความหวัง และความรู้สึกดีๆที่มินมีให้กับฟาง ฟางอาจจะทำอะไรให้มินหนักใจหลายๆครั้ง
แต่มินก็ทำให้ฟางยิ้มได้ทุกครั้ง…ฟางเกิดมาโชคดีจังที่ได้เจอมิน สมุดเล่มนี้คงอยากจะบอกอะไรมินนะ
เวลานี้มันคงจะสายไปแล้วล่ะ แต่ฟางอยากบอก ว่าฟางรักมินนะ รักมาตั้งแต่ขึ้น มปลายแล้ว แต่ฟางกลัวว่า
มินจะรับไม่ได้เพราะว่าฟางเคยมีใครอยู่แล้ว….ฟางเคยคิดนะว่าที่มินไม่ยอมมีใครเลยก็เพราะว่ามินคงจะชอบ
ฟาง…ตลอดเวลาฟางรอคำตอบจากมินแต่มินก็ไม่เคยปริปากพูดเลย ฟางเลยคิดว่ามินคงจะแค่เป็นห่วง…
ถึงวันนี้ฟางก็ได้บอกซะทีนะ…แต่เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว….
                                รักมินนะ
                                  ฟาง
……………………………………………………………………………………………………………………..
    “ขอโทษนะฟาง…มินมันขี้ขลาดเอง ถึงเวลานี้มันคงสายไปใช่มั้ยที่มินจะบอกว่ารักกับฟาง”
ผมมองรูปฟางทั้งน้ำตา
    หลังจากวันนั้นผมเปลี่ยนเป็นคนใหม่ ผมไม่เคยลังเลในสิ่งที่ผมทำไป แต่ผมคงไม่อาจย้อนเวลากลับไปเพื่อที่จะบอกบางสิ่งบางอย่างอย่างที่ผมได้พลาดใปครั้งนั้น..
เรื่องนี้ผมต้องการที่จะบอกทุกคนว่า…อย่าลังเลที่จะบอก จงกล้าในสิ่งที่ถูกต้อง ความรักเป็นสิ่งสวยงาม
ถึงแม้คำตอบที่เราได้มาจะไม่สมหวังก็ตาม แต่เราก็มีความสุขที่ได้รักไม่ใช่เหรอ…….