อาถรรพ์พระจันทร์สีเลือด [The Death Moon II]

เนื้อเรื่อง

“ความหนาวเหน็บ ความมืด ความเงียบ และพระจันทร์สีเลือด นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอทิ้งฉันไว้ที่นี่ อาจจะ 10 ปี 20 ปี
หรือมากกว่านั้น Nanasae บอกฉันหน่อยสิ เธอทิ้งฉันไว้ที่นี่ทำไม บอกฉัน……” ใบหน้าของชายผมดำสนิท
ที่สะท้อนแสงจันทร์สีแดงกล่าวขึ้นด้วยสายตาเศร้าสร้อย แต่ในแววตาของเขากลับแฝงไปด้วยความความอ่อนโยน
แม้จะเป็นสีเลือดก็ตาม “Nanasae ช่วยปลดปล่อยฉันออกไปที ช่วยฉันที ฉันเข้าใจความทุกข์ของเธอแล้ว ฉันทรมาน…..”
ชายผมดำสนิทผู้มีนัยตาสีเลือดยื่นมือเข้ามาหาหญิงสาวที่ยืนตะลึงอยู่เมื่อมือของชายผู้นั้นแตะถูกหญิงสาวสติของเธอก็ดับวูบ
“ฝันแบบนี้อีกแล้ว ทำไมนะหมู่นี้ถึงฝันเห็นเขาเรื่อยเลย ชายผู้มีนัยตาสีเลือด อืม….เมื่อนึกเรื่องฝันอยู่นั้นแหละ
เอ…นี่กี่โมงแล้วนะ”หญิงสาวร่างบางผมสีน้ำตาลอ่อนเหลือบไปดูนาฬิกาที่หัวเตียงอย่างงัวเงีย “ว้าย… 7 โมงแล้ว สายแล้ว
นัด Seya ไว้ตอน เจ็ดโมงครึ่งด้วย แย่แล้ว” ร่างนั้นรีบกระวีกระวาดด้วยความรีบร้อน

“โอ้ย! เลทไปตั้งเกือบครึ่งชั่วโมง Seya รอแย่เลย อ๊ะ! รออยู่แล้วจริงๆด้วย Seya ขอโทษทีนะ ตื่นสายไปหน่อย” หญิงสาวดูนาฬิกาแล้วรีบวิ่งไปหาชายหนุ่มผมสีเทาเข้มที่ยืนรออยู่ด้วยความรีบร้อน “ไม่เห็นต้องแก้ตัวเลยนี่หน่า Rie ผมเองก็ไม่ได้รอนานเท่าไหร่แค่ 10กว่านาทีเอง” ชายหนุ่มยิ้มและลูบผมของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน “ก็ Rei คิดว่า Seya มารอนานแล้วน่ะซีและก็Rei ไม่ชอบให้ Seya รอ Rie นานๆด้วย” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดทำให้ชายหนุ่มรู้สึกขำเป็นกำลัง “เป็นเด็กดีเสมอเลยนะ Rie ว่าแต่วันนี้นัดผมมามีเรื่องอะไรหรือเปล่า หรือแค่อยากนัดเดทกับผมเพราะคิดถึง” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงยียวน ทำให้หญิงสาวหน้าแดงและทุบร่างนั้นเบาๆไปหลายที “คนบ้า ไม่ใช่สักหน่อย คือ มีเรื่องอยากปรึกษานิดหน่อยน่ะ” หญิงสาวพูดกระเง้ากระงอดชายหนุ่มร่างสูงอีกครั้ง “Rie งั้นเราไปคุยกันใน Coffee Shop ร้านข้างหน้ากันก่อนดีไหม ผมหิวแล้วหล่ะ ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้ทานเลยนะ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพร้อมกับคว้าข้อมือหญิงสาว
กึ่งลากกึ่งจูงไปยัง Coffee Shop

ใน Coffee Shop ร้านเล็กๆ ขณะนี้คนเริ่มซาลงไปบ้างแล้วแต่ยังมีหนุ่มสาวคู่หนึ่งยังนั่งคุยกันอยู่ตรงโต๊ะริมประตู โ
ดยที่ชายหนุ่มสั่งกาแฟร้อนกับขนมปังมาทานพร้อมกับสั่งน้ำส้มคั้นกับชุดอาหารเช้ามาให้หญิงสาว
“Rie ทานอาหารเช้าซะมั่งนะ ผอมจะเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกอยู่แล้ว รู้ไหม แพทย์เขาวินิจฉัยมาแล้วนะ คนเรายิ่งผอมน่ะ
จะยิ่งเหี่ยวไวนะจะบอกให้ อ๊ะ!มาพอดีเลย ทานเยอะๆนะ น่าอร่อยจะตายไป” ชายหนุ่มพูดพลางยกกาแฟที่บริกรเพิ่งนำมาเสิร์ฟ
ขึ้นมาจิบและยิ้มอย่างอ่อนโยน “แหม ยังอำเก่งเหมือนเดิมนะ Seya มีที่ไหนกันยิ่งผอมยิ่งเหี่ยวเร็ว แพทย์สถาบันไหนกันจ้ะที่วินิจฉัย”
หญิงสาวพูดขำๆพร้อมยกน้ำส้มคั้นขึ้นดื่ม “ก็ผมชอบคนมีน้ำมีนวลนี่นา Rie ผอมเกินไปแล้วรู้ไหมและดูเหมือนคนนอนไม่พอด้วย
อย่าหักโหมงานเกินไปนะ ผมเป็นห่วง ว่าแต่มีเรื่องอะไรจะปรึกษาผมเหรอ” ชายหนุ่มพูดไปยิ้มไป “อืม…เกือบลืมไปแล้วนะเนี่ย
คือ หมู่นี้ Rie ฝันเห็นผู้ชายคนหนึ่งบ่อยๆหล่ะ” หญิงสาวพูดจบก็รีบดื่มน้ำส้มคั้นเพราะขนมปังติดคอ “ชายหนุ่มคนนั้นก็คงเป็น
Seya สุดหล่อคนนี้ใช่ม้า คิดถึงผมจนเก็บเอาไปฝันล่ะสิ แต่ถ้าไม่ใช่ผมเขาเป็นใครกัน ผมหึงนะจะบอกให้” ชายหนุ่มพูดกวนๆ
“Seya นี่ฉันซีเรียสนะ Rie ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เขาเป็นใครเหมือนกันแต่ Rie รู้สึกคุ้นเคยกับเขามากๆเลยหล่ะ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แล้วทุกครั้งที่ Rie เห็นเขาน่ะ บรรยากาศในฝันเป็นไงบ้าง แล้วเขามีลักษณะเป็นไงบ้าง หล่อไหม?” ชายหนุ่มจิบกาแฟ
แล้วยืดตัวนั่งสบายๆเพื่อฟังเรื่องของหญิงสาว “เขาหล่อมากเลยหล่ะผมสีดำสนิท ผิวขาวซีด ริมฝีปากกับนัยตาของเขามีสีเลือด
แต่ในแววตาจากนัยตาสีเลือดของเขาน่ะมีความอ่อนโยนกับความเศร้าแฝงอยู่ ทุกครั้งที่ฝันเห็นน่ะ เขาจะยืนอยู่บนผืนทะเลสีดำ
บนท้องฟ้ามีพระจันทร์สีแดง ไม่ใช่สีแดงสิ สีเลือดต่างหาก สีเดียวกับสีนัยตาของเขาเลย ส่องสว่างอยู่ ตัวเขาเปียกปอนมาก
ทุกครั้งในฝันเขาจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้ามาก พูดเรื่องที่ Rie ไม่เข้าใจ แต่พอจับใจความได้ว่า พูดถึงผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ Nanasae
อะไรทำนองเนี้ยแหละ มันก็ไม่มีอะไรมากหรอก แต่เดี๋ยวนี้ Rie ฝันทุกคืนเลย เวลาตื่นขึ้นมาแล้ว Rie รู้สึกไม่สบายใจเลยหล่ะ Seya ไม่รู้ทำไม” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างไม่สบายใจ ชายหนุ่มก็คว้าขนมปังปิ้งอุ่นๆขึ้นมาทาเนย แล้วก็กัดขนมปังเคี้ยวไปพูดไป
“แล้ว Rie ไปหาหมอมารึยัง Rie อาจจะเครียดเกินไปรึเปล่า เรื่องงานอะไรทำนองเนี้ย” ชายหนุ่มพูดเหมือนปกติ
แต่ในใจนั้นเขาเป็นห่วงหญิงสาวมากโดยเหตุใดก็ไม่ทราบเหมือนกันแต่เหตุการณ์นี้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่าหญิงสาวไม่ปลอดภัย
“ไปมาแล้วหล่ะ Seya หมอเขาก็บอกว่าคงเป็นจิตใต้สำนึกที่เกิดขึ้นเวลาเราเครียด หมอให้พักผ่อนมากๆหรือไม่ก็ควรลาพักร้อนสัก1 อาทิตย์ 2 อาทิตย์อะไรอย่างเงี้ย” หญิงสาวรวบมีดกับส้อมไว้ด้วยกันในจานอาหารเช้าพร้อมเรียกบริกรมาเก็บจานและสั่งกาแฟมาอีกถ้วย “
เห็นมะ เครียดเกินไปจริงๆด้วย งั้นวันนี้เราไปเที่ยวกันนะจะได้หายเครียด แต่พูดถึงลาพักร้อนผมว่าเราสองคนก็ไม่ได้ไปเที่ยวไกลๆกันนานแล้วนะ ควรลาพักร้อนไปเที่ยวไกลๆกันนะว่าไหม Rie” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงคลายกังวลลงไปบ้าง
“ก็ดีเหมือนกัน Rie อยากไปทะเล อยากดูพระจันทร์กับทะเลยามราตรีเพราะว่าโรแมนติกดี” หญิงสาวพูดแล้วยกกาแฟขึ้นจิบ
แต่คำว่า “ทะเล” นั้นสะกิดใจชายหนุ่มอย่างจัง ชายหนุ่มรู้สึกว่าไม่อยากให้ไปทะเลเลย เพราะชายหนุ่มมีลางสังหรณ์บางอย่าง
แต่เห็นหญิงสาวกำลังเครียดอยู่จึงไม่ได้ขัดอะไร “งั้นตกลงสิ้นเดือนนี้ไปเที่ยวทะเลกันนะ Rie อืม….นี่ก็ เก้าโมงแล้ว เราไปเที่ยวกันเถอะ น้องๆเช็คบิลด้วย อ่ะนี่ไม่ต้องทอนนะ” ชายหนุ่มคว้าข้อมือหญิงสาวพาเดินออกไปข้างนอก

“เฮ้อ! วันนี้เหนื่อยเป็นบ้าเลยแต่ก็สนุกดี Seya นี่น้าอารมณ์ดีได้ตลอดเลย นี่ล่ะมั้งเราถึงรักเขา”หญิงสาวพูดพึมพำกับตัวเองพร้อมกับ
เหลือบไปมองนาฬิกา “หา…. จะสี่ทุ่มแล้วเหรอเนี่ย รีบๆไปอาบน้ำดีกว่า พรุ่งนี้ต้องรีบไปทำงานแต่เช้า” พูดจบหญิงสาวก็เข้าไปอาบน้ำ  
เมื่อหญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำก็พบชายผมดำสนิทเนื้อตัวเปียกปอนยืนหันหลังให้เธอ “อ๊ะ! คุณเป็นใคร เข้าในห้องนี้ได้ยังไง”
ชายผู้นั้นเหมือนได้ยินคำพูดของหญิงสาวจึงหันมามองพร้อมนัยตาสีเลือด “คุณที่ฉันฝันเห็นบ่อยๆ…”เมื่อหญิงสาวพูดได้แค่นั้น
ชายหนุ่มผู้ชายก็เดินเข้ามากอดหญิงสาว “ชายผู้นี้ไม่ใช่คน” หญิงสาวพูดจบก็หมดสติไป ชายหนุ่มนัยตาสีเลือดยังร่างนั้นอยู่
ก่อนที่จะอุ้มไปวางบนเตียงอย่างแผ่วเบา แล้วมองด้วยแววตาเป็นสุขซึ่งแฝงปนไปด้วยความเศร้า “ Nanasae ฉันหาเธอพบแล้ว
เธอจะมาปลดปล่อยฉันแล้วใช่ไหม…” ชายหนุ่มก้มหน้าลงมามองหญิงสาวจนริมฝีปากของเขาจะแตะถึงหน้าผากของหญิงสาว
แต่เมื่อริมฝีปากของเขาแตะโดนหญิงสาวก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา “เอ๊ะ…เราฝันไปอีกแล้วเหรอ แต่เมื่อคืนเรานอนบนเตียงได้ไง
โอ้ย!ปวดหัว วันนี้คงต้องลางานนอนพักซะแล้ว เฮ้อ! โทรไปหา Seya ให้ลางานให้หน่อยดีกว่า” หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
โทรหาชายหนุ่ม แต่เธอเองก็ยังแปลกใจไม่หายเพราะตัวเธอยังเปียกชุ่มและยังไม่ได้เปลี่ยนเป็นชุดนอนแต่กลับนอนอยู่บนเตียงได้
“สวัสดีครับ Seya พูดสายอยู่ครับ” “Seyaเหรอ นี่ Rie นะ คือวันนี้ Rie ไม่สบายช่วยลางานให้หน่อยนะ Rie ปวดหัวมากเลยอยากนอนพัก” ชายหนุ่มฟังแล้วก็ตกใจ “หา! Rie ไม่สบายเหรอ งั้นผมจะลางานไปอยู่เป็นเพื่อนนะ” น้ำเสียงลุกลี้ลุกลนทำให้หญิงสาวรู้สึกขำในใจ
“ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยว Seya จะเสียงานเปล่าๆ Rie เกรงใจ” ชายหนุ่มยังมีน้ำเสียงลุกลี้ลุกลนเหมือนเดิม
“โธ่! Rie ผมไม่มีทาง เห็นงานดีกว่า Rie แน่นอน เอางี้อีก 15 นาทีผมจะไปที่ห้อง Rie นะ แล้วเจอกันนะ”
ชายหนุ่มเก็บของอย่างเร่งรีบจนทำของตกเสียงดังโครมครามเข้ามาในโทรศัพท์ก่อนที่เขาจะวางสาย หญิงสาวได้ยินก็หัวเราะกับตัวเอง
“Seya นี่ยังซุ่มซ่ามเหมือนเด็กๆเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ เฮ้อ! นอนพักก่อนดีกว่า” หญิงสาวหลับตาลงแล้วก็เริ่มเข้าสู่ภวังค์ในทันที “Nanasae… เธอมาหาฉันแล้ว เธอมาปลดปล่อยฉันแล้ว” ชายหนุ่มนัยตาสีเลือดกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจพร้อมกับ
จับมือหญิงสาวแน่น ซึ่งน้ำเสียงเช่นนี้หญิงสาวไม่เคยได้ยินมาก่อน
“เดี๋ยวค่ะ ดิฉันไม่ใช่ Nanasae แต่ดิฉันชื่อ Rie คุณคงจำคนผิดมั้งค่ะ” ชายหนุ่มยิ้มเยือกเย็นซึ่งทำให้รอยยิ้มนั้น
แปลกประหลาดมากเท่าที่หญิงสาวเคยเห็นมา “อ้อ…จริงๆแล้ว เธอชื่อ Rie หรอกเหรอ Nanasae เป็นชื่อที่ฉันตั้งให้เธอเองหล่ะ
เธอเองก็บอกฉันว่าชอบมาก” สีหน้าของชายหนุ่มผู้นั้นเศร้าลง “แต่ Nanasae ไม่ใช่สิ Rie เธอบอกฉันก่อนได้ไหมว่า
ทำไมเธอต้องจำฉันกักไว้ในทะเลนั่นด้วย มันทั้งมืด ทั้งเงียบ ทั้งหนาวเย็น ช่างทรมานเหลือเกิน เธอบอกฉันสิ บอกฉัน………”
ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงเศร้าโศกราวกับจะร้องไห้แล้วเขาก็จับแขนของหญิงสาวเขย่าอย่างแรง “โอ้ย ฉันเจ็บนะ” หญิงสาวร้องออกมาจนทำให้ชายหนุ่มที่กำลังนั่งมองเธอที่ข้างเตียงตกใจ “Rie Rie  เป็นอะไรหรือเปล่า ผมมาแล้วนะ” ชายหนุ่มจับแขนของหญิงสาวเขย่าเบา
หญิงสาวจึงค่อยๆลืมตา “Seya Rie  ฝันเห็นเขาอีกแล้วหล่ะ Rie กลัว” หญิงสาวผวาเข้ากอดชายหนุ่มด้วยความกลัว
ตัวสั่นระริกและที่แขนของหญิงสาวปรากฏรอยมือเป็นจ้ำแดงอย่างเห็นได้ชัด “ไม่เป็นไรนะ Rie ผมอยู่ที่นี่ทั้งคน” ชายหนุ่มกอดพร้อมกับลูบผมหญิงสาวอย่างอ่อนโยนด้วยความเป็นห่วงอย่างมากมาย “Seya อย่าทิ้ง Rie ไว้คนเดียวนะ Rie กลัว” หญิงสาวยังกอดชายหนุ่มไว้แน่น
เช่นเดิม “ครับ ผมจะไม่ทิ้ง Rie ไว้คนเดียวหรอก แต่ตอนนี้ Rie นอนลงก่อนนะ ผมว่า Rie  คงหิวแล้วใช่มะ ผมซื้อของมาทำโจ๊กสูตรพิเศษของผมให้ทาน รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยววันนี้พ่อครัวสุดหล่อจะลงมือเข้าครัวทำให้ทานเอง” ชายหนุ่มพูดเพื่อให้หญิงสาวคลายความกลัวลง
“จ้ะ เร็วๆนะ” หญิงสาวยิ้มอย่างคลายความกลัวลงบ้าง

“เสร็จแล้วคร้าบ คนป่วยโจ๊กร้อนๆ ทานเยอะๆเพื่อสุขภาพคร้าบ” ชายหนุ่มยกโจ๊กร้อนๆที่เพิ่งทำเสร็จมาให้หญิงสาว
ที่นอนอยู่บนเตียงด้วยหน้าตาสดใส แต่ในแววตาของเขาแฝงไปด้วยความเป็นห่วงระคนกังวลแต่หญิงสาวไม่ได้สังเกตเห็น
“เสร็จแล้วเหรอ เร็วดีนะ หอมจังเลย” หญิงสาวมีสีหน้าสดชื่นขึ้นแต่ยังแฝงความกลัวไว้ “มาผมป้อน Rie ดีกว่า” ชายหนุ่มนั่งลงข้างเตียง
และตักโจ๊กขึ้นมาป้อนหญิงสาว “หือ! ไม่ต้องหรอก Rie ไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย Rie ทานเองได้” หญิงสาวทำท่าจะลุกขึ้นมาตักทานเอง “ไม่เป็นไรน่า นานๆผมจะได้บริการคนที่ผมรักน่ะ อ่ะเอนตัวนั่งดีๆ อ้ำ อร่อยไหมครับ” ชายหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยน
“อืม อร่อยจังเลย ไม่รู้เลยนะว่า Seya ทำอาหารเก่งน่ะ” หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสีหน้าเป็นปกติแล้วทำให้ชายหนุ่มรู้สึกคลายกังวลลง “อืม ทำก็ไม่บ่อยหรอกแต่ถ้าอีกหน่อย ผมแต่งงานผมจะทำให้ภรรยาของผมกินทุกวันเลย” ชายหนุ่มพูดอย่างสุขใจ
ขณะที่ป้อนโจ๊กให้หญิงสาว “แหม…แล้วใครจะเป็นผู้โชคดีคนนั้นน้า” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงยียวน
“Rie นี่ชอบล้อผมอยู่เรื่อยเลย รู้ทั้งรู้ว่าผมน่ะหมายถึง Rie” ชายหนุ่มหน้าแดง หญิงสาวหัวเราะเบาๆโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าชายหนุ่มได้หยิบกล่องใบเล็กสีน้ำเงินเข้มออกมาจากกระเป๋า “Rie ขอมือซ้ายหน่อยสิ จะตรวจชีพจรว่ายังเต้นอยู่รึเปล่า” ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้น
“บ้า ถ้าไม่เต้นคงไม่ได้นั่งพูอย่างนี้หนอกน่า” หญิงสาวพูดกระเง้ากระงอดแต่ก็ส่งมือให้
“อ่ะ ผมใช้แหวนเงินวงนี้จองนิ้วนางข้างซ้ายไว้ก่อนนะ แล้วค่อยเปลี่ยนเป็นแหวนจริงทีหลัง” ชายหนุ่มสวมแหวนเงินวงเล็กที่สลักว่า
Seya & Rie ไว้ หญิงสาวเห็นก็หน้าเป็นสีชมพูจัด “อ่ะ พักผ่อนซะนะ Rie  จะได้หายเร็วๆ คืนนี้ผมจะค้างที่นี่เป็นเพื่อน
คุณจะได้ไม่ต้องกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียวไง” ชายหนุ่มยิ้มและลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดู “จ้ะ ดีเหมือนกัน” หญิงสาวยิ้ม

“ฮ้าว! นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วนะ อืม….ทำไมถึงง่วงอย่างนี้ อ๊ะ 4 ทุ่มครึ่งแล้ว มิน่าล่ะ ง่วงชะมัด Rie โทษทีนะ
นี่ขนาด Rie ไม่สบาย ผมยังชวน Rie คุยยันดึกเลย” ชายหนุ่มร่างสูงผมสีเทาเข้มหาวเป็นการใหญ่แล้วพูดตาปรือๆ
“ไม่เป็นไรหรอก Seya นานๆที Rie  จะได้คุยกะ Seya นานๆอย่างนี้ ง่วงแล้วไม่ใช่เหรอ นอนซะเถอะจ้ะ Seya” หญิงสาวพูดแล้วยิ้ม
ให้กับการกระทำของชายหนุ่มที่เหมือนเด็กๆ “จ้ะ…งั้นผมจะนอนข้างล่างข้างๆเตียงของ Rie ละกัน”ชายหนุ่มปูผ้าลงข้างเตียงและวางหมอนพร้อมลงนอนทันที
“โอ๊ะ! Seya ไม่ต้องนอนข้างล่างหรอก นอนบนเตียงด้วยกันก็ได้ เตียงกว้างออก” หญิงสาวพูดแล้วชี้ที่ไปตรงที่ว่างบนเตียง
“มันจะดีเหรอ Rie ที่จะนอนบนเตียงด้วยกันน่ะ” ชายหนุ่มหน้าาแดงจัดจนหญิงสาวหัวเราะ
“ฮะๆๆ จริงจ้ะ ฉันรู้ว่า Seya ไม่ทำอะไรฉันหรอก ออกจะเป็นสุภาพบุรุษ รีบนอนเถอะน่า เมื่อกี้ยังหาวอยู่เลยนี่”  
“อะ…OK” ชายหนุ่มพูดตะกุกตะกักแล้วก็นอนลงบนเตียง “จุ๊บ ราตรีสวัสดิ์จ้ะ Seyaหลับฝันดีนะ” หญิงสาวจูบหน้าผากชายหนุ่มที่นอนหน้าแดงกร่ำอยู่ “อะ…อือ ขะ..ขอบใจนะ Rie”

“Rie สวัสดีนะ เราเจอกันอีกแล้ว” ชายหนุ่มนัยตาสีเลือดนั่งบนพื้นทรายสีขาวที่มีคลื่นน้ำทะเลสีดำซัดเอื่อยขึ้นมาตลอดเวลา
โดยเขายิ้มให้หญิงสาวร่างบางอย่างอ่อนโยน “อะ…คุณ” หญิงสาวหน้าซีดลงแล้วถอยหลังไปด้วยความกลัว
“Rie อย่ากลัวเลย ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก เมื่อคราวก่อน ผมขอโทษ พอดีผมใจร้อนไปหน่อย แต่ผมเองก็รู้เหตุผลแล้วล่ะ
ผมจึงอยากคุยกับคุณ นั่งสิ ลมกำลังเย็นดีนะ” ชายหนุ่มกล่าวเยือกเย็น “อืม มีเรื่องอะไรคุยกับฉันเหรอ อืม..Saki”
หญิงสาวคลายสีหน้าหวาดกลัวลงและนั่งลงข้างๆชายหนุ่มนัยตาสีเลือด
“ดีใจจังที่ Rie จำผมได้ แต่เรียกผมว่า Saki อย่าเดียวก็พอนะ\" ชายหนุ่มยิ้ม
“จ้ะ Saki อืม….แล้วจะคุยกับฉัน มีเรื่องอะไรเหรอ” หญิงสาวนั่งมองไปทางทะเลสีดำ
“อืม…คุณรู้ไหมว่า ทำไมผมถึงมาหาคุณ Rie” ชายหนุ่มถาม “ไม่รู้สิค่ะ แต่ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับ Saki มากเลยนะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน”
หญิงสาวยิ้ม “ใช่สินะ คุณคงจำผมไม่ได้เหมือนตอนนั้นที่ผมจำคุณไม่ได้เหมือนกัน” ชายหนุ่มแสดงสีหน้าเศร้าขึ้นมาทันที
“ความจริง เราสองคนเคยเจอกันนะ หลายชาติหลายภพ เรื่องนี้มันยาวมาก แต่ผมจะเล่าให้คุณฟัง คุณจะได้หายข้องใจว่า
ผมมาหาคุณทำไม” “เรื่องเกิดขึ้นจาก เมื่อตอนสมัยเอโดะโน้น ตอนนั้น ผมเกิดเป็นลูกชายของขุนนางมีชื่อเสียงคนหนึ่ง
ซึ่งเพียบพร้อมทุกอย่าง ไม่ว่าจะหน้าตา ชื่อเสียง เกียรติยศ ชื่อของผมในตอนนั้นคือ Nobunanga Uayasu
ส่วนคุณในตอนนั้น เป็นลูกสาวของสาวใช้ในบ้านซึ่งเป็นคนที่สวยมาก เป็นกุลสตรีที่เพียบพร้อม ชื่อว่า Nasue
เราทั้งคู่เติบโตมาด้วยกันและรักกัน แต่ความรักของเราถูกกีดกันจากพ่อแม่ของผม ซึ่งเห็นว่าเรามีฐานะไม่เท่าเทียมกัน
โดยให้ผมไปศึกษาต่อที่อื่น ส่วนคุณก็ถูกฆ่าปิดปาก ก่อนเขาจะฆ่าคุณเขาบอกว่า ผมเป็นคนสั่งฆ่าเพื่อที่ผมจะแต่งงานใหม่
ได้โดยไม่ต้องกังวล และเมื่อเขาฆ่าคุณแล้วเขาก็กักขังวิญญาณคุณไว้ในทะเล เพื่อที่คุณจะได้ทรมานอย่างที่สุด
ส่วนผมเมื่อกลับมา ผมก็ได้รู้ว่าคุณหนีตามชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งไปซึ่งเป็นเรื่องที่พ่อแม่ผม ปั้นน้ำเป็นตัว ผมเสียใจมาก
และพ่อแม่ตอนนั้นของผมจับให้แต่งงานกับหญิงสูงศักดิ์คนหนึ่ง ต่อมาจากนั้นเมื่อพ่อแม่ผมเสียชีวิตผมจึงรู้ความจริงทั้งหมด
ด้วยความละอายใจต่อคุณ ผมจึงฆ่าตัวตายตามคุณไป” ชายหนุ่มเล่าด้วยน้ำเสียงเศร้าโศก “เศร้าจังแฮะ” หญิงสาวอุทาน
“ด้วยเหตุการณ์นั้นวิญญาณคุณจึงโกรธแค้นผมเป็นอันมาก คุณจึงขายวิญญาณให้แก่พระจันทร์สีเลือดเพื่อรอวันที่ผมจะมาเกิดและเอาวิญญาณของผมมากักขังไว้ เพื่อให้ผมลิ้มรสความทรมานที่คุณเคยพบมาบ้าง จนวันนั้นมาถึง ผมมาเกิดเป็น Saki จนเมื่อผมอายุ 23 ปี วิญญาณที่เคียดแค้นของคุณของเริ่มเข้ามาหาผมในความฝัน เพื่อหลอกล่อให้ผมติดกับ และผมก็ติดกับดักของคุณอย่างง่ายดาย
เพราะเมื่อผมฝันเห็นคุณครั้งแรกผมก็รักคุณซะแล้ว และเมื่อผมถึงทะเล คุณก็มาพบผม ผมจึงตั้งชื่อให้คุณว่า
Nanasae แปลว่า หญิงผู้มาจากท้องทะเลเพราะคุณขึ้นมาจากทะเล หลังจากนั้นคุณก็เอาวิญญาณผมมากักขังไว้ที่ๆคุณเคยอยู่
ผมถึงรู้ถึงความทรมานที่คุณเคยประสบมา แต่ผมเองก็เต็มไปด้วยความสงสัยว่า ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้กับผม
จนคุณไปเกิดเป็น Rie ผมจึงไปถามคุณว่า ทำไม” ชายหนุ่มเล่าถึงตอนนี้ก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้หญิงสาวเพราะตลอดเวลาที่เขาเล่านั้น
เขาก้มลงมองพื้นทรายตลอดเวลา “ ใช่สิ Saki คุณน่ะถูกกักวิญญาณในทะเลแล้วคุณขึ้นมาจากท้องทะเลได้ไงล่ะ” หญิงสาวทำหน้าสงสัย
“ก็พระจันทร์ไงล่ะ แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นอย่างเดียวหรอกนะ ผมเองก็ขายวิญญาณให้แก่พระจันทร์สีเลือดเหมือนกัน สังเกตที่นัยตาผมคุณก็รู้” ชายหนุ่มตอบและชี้ตรงดวงตา “อือ มันก็จริงนะ แต่เรื่องนี้คุณรู้ได้ยังไงล่ะ ตอนแรกคุณก็เข้ามาในความฝันของ Rie
แล้วถามไม่ใช่เหรอแล้วตอนนี้ทำไมรู้ล่ะ” หญิงสาวถามขึ้นอีก “พระจันทร์สีเลือดเป็นคนเล่าให้ผมฟัง”
ชายหนุ่มชี้ไปที่พระจันทร์สีเลือดที่ส่องสว่างบนท้องฟ้าสีนิลแล้วตอบหญิงสาวด้วยน้ำเสียงสดใสขึ้น
“งั้น ที่คุณมาหา Rie คงมาเพื่อเอาวิญญาณ Rie ไปกักขังเพื่อแก้แค้นใช่มะ” หญิงสาวพูดติดตลกแต่มันทำให้ชายหนุ่มสีหน้าเครียดขึ้นมาทันที “ใช่ เพราะนั่นเป็นทางเดียวที่จะปลดปล่อยวิญญาณของผมออกจากที่นั่นได้ แต่ Rie อย่าห่วงเลยผมไม่มีทางเอาวิญญาณของ Rieไปแน่ เพราะวิญญาณที่จะเอามากักขังนั้นน่ะไม่จำเป็นต้องเป็นคุณหรอกนะ จะเป็นใครก็ได้ที่เกี่ยวข้องกับคุณ” ชายหนุ่มพูดอย่างเยียบเย็น
“ผมเลยอยากจะขออะไร Rie สักอย่าง” “อะไรเหรอ” หญิงสาวกล่าวขึ้นทันควัน “ผมขอวิญญาณของชายหนุ่มที่เป็นคนรักของคุณ”
หญิงสาวหน้าซีดผาดไปทันที “อะ…อะไรนะ Saki” “ผมขอวิญญาณของคนรักของคุณ” ชายหนุ่มพูดซ้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่หนักและเยียบเย็นกว่าเดิม “ทำไมต้องเป็น Seya ด้วยล่ะ” หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงเครือและสั่นคล้ายจะร้องไห้
“เพราะเขาคือวิญญาณอีกครึ่งหนึ่งของผมน่ะสิ”ชายหนุ่มพูดและยิ้มอย่างเยือกเย็น
“ตอนที่คุณกักขังวิญญาณผมนั้นคุณกักขังวิญญาณของผมไปแค่ครึ่งเดียว วิญญาณของผมครึ่งหนึ่งจึงถูกกักขังและอีกครึ่งหนึ่งไปเกิดเป็นชายหนุ่มผมสีเทาเข้มซึ่งเป็นสีผมธรรมชาติที่หายาก และด้วยความที่เขาเป็นวิญญาณครึ่งหนึ่งของผม เขาจึงมีสัมผัสที่ 6 ดีมาก
ตอนนี้ผมว่าเขาคงมีลางสังหรณ์เกี่ยวกับผมแล้วหล่ะ แต่เขาคงไม่ได้พูดให้คุณฟัง ดังนั้น วิญญาณเขาจึงเหมาะสมที่สุดที่จะแทนผม
รองลงมาคงจะเป็นวิญญาณของคุณ” ชายหนุ่มพูดไปเรื่อยๆด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและไร้ความรู้สึก “งั้นฉันขอไม่ให้วิญญาณของเขานะ แต่ฉันของเอาวิญญาณของฉันให้แทน” หญิงสาวกล่าวอย่างไม่ลังเล
“ฮึ…คุณคงรักเขามากสินะ ถ้าผมเป็นเขาก็คงดีนะ แต่คุณแน่ใจนะที่คุณจะสละวิญญาณของคุณเพื่อเขา” ชายหนุ่มถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงมีเลศนัย “ฉันแน่ใจ”หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นซึ่งขัดกับน้ำตาที่ไหลออกมาเหลือเกิน
“โอเค ผมตกลงรับวิญญาณของคุณนะ งั้น วันที่คุณไปทะเลน่ะแหละ คุณจะได้พบผมโดยไม่ใช่ความฝันอีก เตรียมใจรับกับความทรมานอีกครั้งนะ Rie ผมพูดได้แค่นี้ อีกไม่นานเราคงเจอกัน” ชายหนุ่มพูดจบก็รวบตัวหญิงสาวมากอดแล้วหญิงสาวก็สะดุ้งตื่นขึ้น
ในสภาพที่น้ำตาอาบแก้ม “อ๊ะ! ฝัน  อีกไม่นาน เราคงต้องจากกันตลอดกาลแล้วนะ Seya ฉันคงคิดถึงคุณเหลือเกิน” หญิงสาวก้มลงจูบหน้าผากชายหนุ่มที่หลับอยู่อย่างนุ่มนวลและแผ่วเบา

“อือ ในที่สุดก็มาถึงซะทีทะเลที่แสนสวยงาม” ชายหนุ่มผมสีเทาเข้มกล่าวด้วยน้ำเสียงสดชื่นโดยมิได้สังเกตเลยว่า หญิงสาวนั้นมีสีหน้าเศร้าตลอดเวลา “ใกล้เวลาแล้วสินะ” หญิงสาวบ่นพึมพำกับตัวเอง “Rie พรุ่งนี้เราไปเล่น พาราชู้ตกันไหม บานาน่าโบ๊ตก็ดีนะ
หรือว่าจะไปดำน้ำกันดีล่ะ หยุดยาวทั้งที หรือจะเล่นทั้งหมดเลยดีล่ะ” ชายหนุ่มพูดโปรแกรมยาวเหยียดทำให้หญิงสาวยิ้มออก
“อืมทุกอย่างเลยแล้วกัน อือ นี่ก็เย็นมากแล้วนะ เอาของเข้าไปเก็บในบ้านพักแล้วเอาอาหารทะเลมาปิ้งกินกันดีกว่านะ Seya” หญิงสาวบอกชายหนุ่มที่กำลังขลุกอยู่กับโปรแกรมการทำกิจกรรมต่างๆ “อือ จริงด้วยหิวแล้วด้วย งั้นเรื่องเก็บของและทำอาหารเดี๋ยวผมจัดการเองนะ
ส่วนคุณไปอาบน้ำก่อนเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว พอคุณลงมาอาหารคงเสร็จพอดี อ๊ะ! ไม่ต้องเถียงนะ ผมทำเองดีกว่า คุณไม่ต้องช่วยหรอก นานๆจะได้พักผ่อนกับเขาสักที” ชายหนุ่มรีบดันหญิงสาวขึ้นห้อง ต่อมาสัก 15 นาที หญิงสาวลงมาก็พบว่าทุกสิ่งทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว “อ้าว! Rie อาบน้ำเร็จแล้วเหรอ อ๊ะ นี่ปิ้งปลาหมึกไปก่อนนะ ขอตัวไปอาบน้ำ แป๊บนึง อ๊ะๆ อย่าแอบทานก่อนนะ”
ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้น “จ้ะ แต่ถ้าช้าไม่รอนะ” หญิงสาวย้อนอย่างทันกัน
“คร้าบๆ เจ้าหญิง” ต่อมาไม่นานชายหนุ่มก็ออกมาแล้วทั้งคู่ก็ทานอาหารและคุยกันอย่างสนุกสนาน พออิ่มกันแล้วจึงเดินเล่นเลียบชายหาดแล้วหยุดนั่งพักกันโดยไม่ไกลจากที่พักเท่าใดนัก “เฮ้อ อิ่มจังเล้ย อร่อยด้วย” หญิงสาวพูดอย่างอารมณ์ดีทั้งๆที่จริง
ก็รู้สึกกลัวกับการที่จะต้องจากไปตามสัญญา “ก็ฝีมือผมนี่นาอร่อยอยู่แล้ว อ๊ะ Rie รออยู่นี่นะ ผมไปเอาของแป๊บหนึ่ง” ชายหนุ่มรีบเดินไปหยิบของ “Seya จำไว้นะ ฉันรักคุณเสมอ” หญิงสาวบอกชายหนุ่มก่อนที่จะลุกเดินไป เมื่อชายหนุ่มเดินลับตาไป
ร่างของชายนัยตาสีเลือดก็ปรากฎขึ้น “ได้เวลาแล้ว Rie” ชายหนุ่มกล่าว “จ้ะ” หญิงสาวตอบพร้อมกับมองตาชายผู้นั้น
แต่เมื่อหญิงสาวมองตาเขาก็เหมือนถูกมนตร์สะกด ตาไร้แววตา หญิงสาวค่อยลุกขึ้นแล้วเดินลงทะเลอย่างช้าๆ

“เอ๊ะ รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับ Rie” ชายหนุ่มคิดได้แค่นั้นก็วิ่งกลับมาหาหญิงสาวก็พบว่า
หญิงเดินลงทะเลไปได้ครึ่งตัวแล้ว “Rie ทำอะไรน่ะ Rie” ชายหนุ่มตะโกนเรียกหญิงสาวแต่เธอไม่มีท่าทีที่จะได้ยินเลย
เขาจึงรีบลุยน้ำทะเลลงไปหาหญิงสาวจนถึงตัวก็ดึงข้อมือไว้แล้วจับตัวเขย่า “Rie เป็นอะไรไปน่ะ” หญิงสาวจึงเริ่มรู้สึกตัว
“Seya ลาก่อน” หญิงสาวพูดออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบแล้วก็สลบไป “Rie”ชายหนุ่มอุ้มร่างหญิงสาวมาไว้ใต้ต้นไม้
โดยไม่ได้สังเกตว่ามีชายอีกคนหนึ่งยืนอยู่ “เธอเป็นของฉัน” ชายนัยตาสีเลือดกล่าว “นายเป็นใคร แล้วใครเป็นของนาย”
ชายหนุ่มผมเทากล่าว “Rie เป็นของฉัน เพราะเธอสละวิญญาณของเธอให้ฉันแทนวิญญาณนาย ดังนั้น เธอเป็นของฉัน”
ชายปริศนากล่าวด้วยเสียงราบเรียบ “เธอสละวิญญาณเพื่อฉันงั้นเหรอ ไม่ นายเอาวิญญาณของฉันไปแทนเถอะ มันควรเป็นฉันไม่ใช่ Rie” ชายผมเทาพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาชายนัยตาสีเลือด “ช่างรักกันจริงนะ งั้นฉันจะให้นายกับ Rie ไปอยู่ด้วยกันทั้ง 2 คน”
ชายนัยตาสีเลือดพูดพร้อมกับกำลังจะถอดวิญญาณของชายหญิงทั้งสองออกมา “หยุดก่อน…Saki” เสียงกังวานกล่าว “อ๊ะ! ท่าน Hemelmaze”
แค่ชายนัยตาสีเลือดได้ยินเสียงเท่านั้นก็นั่งคุกเข่าทันใดนั้นก็มีหญิงสาวผิวขาวผมยาวซึ่งมีสีนัยตา ริมฝีปาก สีผม
รวมทั้งสีเสื้อผ้าเป็นสีแดงทั้งหมด \"เจ้าไม่ต้องเอาชีวิตเขาทั้ง2คนหรอก”หญิงสาวนาม Hemelmaze กล่าว
“ถ้าไม่เอาวิญญาณของพวกเขา ข้าจะได้รับการปลดปล่อยอย่างไรเล่า ท่านพระจันทร์สีเลือด” ชายหนุ่มนัยตาสีเลือดแย้ง
“ข้าเห็นแก่ความรักของเจ้า และความรักของเขาทั้ง 2 คน ข้าจะปลดปล่อยเจ้าเอง” หญิงสาวยิ้ม “จริงรึนี่ ขอบคุณท่านมาก”
ชายหนุ่มนัยตาสีเลือดยิ้มอย่างเป็นสุขและนัยตาของเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท “ก่อนไปข้าขอพูดอะไรกับชายหนุ่มผู้นั้นก่อนได้ไหม” ชายหนุ่มนัยตาสีดำถาม “ได้สิ”หญิงสาวตอบ “Seya เจ้าดูแลหญิงที่ข้ารักให้ดีนะ แล้วข้าจะมาเอาคืนทั้งตัว หัวใจ และวิญญาณ ลาก่อนวิญญาณครึ่งหนึ่งของข้า” ชายหนุ่มพูดจบก็หายตัวไปพร้อมกับหญิงสาวนาม Hemelmaze “แหม หมดธุระก็จากไปดื้อๆเลยแฮะ”
ชายหนุ่มผมเทาเกาหัวแกรกๆแล้วก็อุ้มร่างหญิงสาวกลับเข้าที่พัก

“อืม อ๊ะ เรายังไม่ตายเหรอเนี่ย ที่นี่ที่ไหนน่ะ” หญิงสาวกล่าวอย่างตกใจ “ที่นี่ก็บ้านพักริมทะเลไงจ้ะ Rie”
ชายหนุ่มตอบพลางยกอาหารเช้ามาให้ “แหม มีเรื่องคอขาดบาดตายขนาดสละวิญญาณให้ผมเนี่ย ไม่ปรึกษากันสักนิด มันน่าตีนักเชียว”
ชายหนุ่มทำเสียงกระเง้ากระงอด “อ๊ะ Seya รู้ด้วยเหรอ” หญิงสาวทำหน้าแปลกใจระหว่างที่ทานอาหารเช้าอยู่บนเตียง
“ใช่แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกนะ เพราะเจอเขาแล้ว ชายหนุ่มตาสีเลือดน่ะ ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันล่ะ” ชายหนุ่มทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง “อืม เรื่องมันมีอยู่ว่า…………………………………………………(ตามที่เคยเล่ามาแล้ว)…………………………………………….ก็เท่านี้แหละ” หญิงสาวเล่าจบก็ดื่มน้ำ “แต่เรื่องแค่นี้คุณก็น่าจะปรึกษาผมบ้าง อย่างนี้ต้องทำโทษ” ชายหนุ่มดึงตัวหญิงสาวมากอดและหอมแก้มแรงๆ
“ว้าย! เจ็บนะ ตาบ้าปล่อย” หญิงสาวหน้าแดง “ไม่ปล่อยหรอก ผมจะไม่ปล่อยคุณไปไหนทั้งนั้น จนกว่าคุณจะบอกว่าคุณจะแต่งงานกับผมหลังจากกลับจากทะเลหรือเปล่า “ ชายหนุ่มแกล้งกอดหญิงสาวแรงๆ “โอเคๆ ตอบก็ได้ว่า……….”
หญิงสาวกล่าวแล้วเงียบไปเพื่อแกล้งให้ชายหนุ่มลุ้น “ตอบว่าอะไรบอกว่าสิ ไม่งั้นจะทำโทษอีกนะ”
ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าหอมแก้มหญิงสาวไปอีกที “ตกลงจ้ะแต่ตอนนี้ปล่อยได้แล้ว” หญิงสาวหน้าแดงจัด ชายหนุ่มได้ยินดังนั้น
ก็ดีใจจนลิงโลดแล้วหยิบแหวนเพชรใส่แทนแหวนเงินที่เคยใส่ไว้ “สุขสันต์วันเกิดจ้ะ Rie” หญิงสาวก็ตกใจ เพราะลืมไปว่าวันนี้เป็นวันเกิด “ขอบใจนะ Seya”หญิงสาวพูดจบก็วิ่งเข้าไปกอดชายหนุ่ม “ฉันจะดูแลเขาให้ดีตามที่นายสั่งไว้ Saki วิญญาณอีกครึ่งของฉัน”
ชายหนุ่มยิ้มอย่างสุขใจกับหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนเขา