มีอีกมั้ย..ใคร ทีเหมือนเธอ..

เนื้อเรื่อง

เที่ยงวันนี้ก็ร้อนอีกเช่นเคย..พระอาทิตย์ก็ยังขึ้นกลางหัวผมเสมอ..ผมวุ่นอยู่กับการเรียนรอบเช้าที่แสนน่าเบื่อซึ่งผมก็ได้แต่รอเวลาพักเที่ยงเพราะหิวมากแล้ว
         ทุกๆครั้งที่ผมมานั่งอยู่โรงอาหาร   ผมและเพื่อนอีก8คนก็มักจะมีเรื่องเล่าสู่กันฟังเสมอๆ...และมันก็พูดกันว่ามีเด็กนักเรียนเข้าใหม่  ซึ่งเธอน่ารักพอที่จะมีคนนับสิบมารุมตอมเธออยู่...เดินผ่านไปที่ไหนก็มักจะมีเสียงแซวตามมาตลอด ผมเห็นหน้าเธอไม่ถนัดนักแต่สายตาผมก็ดีพอที่จะดูออกว่าเธอน่ารัก...แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก..แต่ดูจากท่าทางแล้วเธอน่าจะเป็นเด็กเรียบร้อยซึ่งต่างกับผมพอควรเลย
      วันเปิดภาคเรียนวันแรก....ครั้งนั้นที่เธอเดินผ่าน...ช่วงเวลานั้นผมถูกใจของตัวเองสั่งให้รักเธอตั้งแต่ตอนนั้น
ผมขอร้องให้เพื่อนขอเบอร์โทรฯให้ ในใจก็คิดว่าถ้าได้แล้วจะกล้าโทรไปเหรอวะ...ซึ่งส่วนตัวแล้วผมเป็นคน  
ขี้อายมากถึงมากที่สุด..ผมกดเบอร์ครั้งแล้วครั้งเล่าก็กดไม่ครบ9หลักสักทีผมทำใจครู่หนึ่ง...เอาวะเป็นไงเป็นกัน
“สวัสดีค่ะ”
“เอ่อ...สวัสดีครับขอสายแอนหน่อยครับ”เสียงของผมในตอนนี้สั่นมากๆสั่นจนขยับปากพูดแทบจะไม่ได้เลย
“พูดอยู่ค่ะ...นั่นใครเหรอ”
“เราชื่อมินนะ....แอนว่างพอจะคุยด้วยมั้ย”
“วันนี้ไม่ว่างนะ..เราจะไปงานวันเกิดแม่”
ผมหยุดคิดครู่หนึ่ง....เธอคงไม่อยากคุยกับเรา...แต่เสียงเธอน่ารักจริงๆ
“งั้นไม่เปนไร...วันหลังเราโทรมาได้มั้ย”
“อืม....ได้...งั้น...แค่นี้นะ....สวัสดีค่ะ”
หลังจากวันนั้นผมก็เริ่มโทรไปหาเธอบ้างแต่ไม่บ่อยเท่าคนอื่นที่โทรมาจีบเธอ
เพื่อนในกลุ่มมักจะคอยสมน้ำหน้าผม...หน้าอย่างผมน่ะเหรอใครจะมาชอบ
ทุกครั้งที่โทรไปผมมักจะเป็นคนหาเรื่องพูด... ถ้าเรื่องคุยหมดเมื่อไหร่นั่นหมายถึงการวางโทรศัพท์
เธอและผมมีอะไรที่คล้ายกันบ้าง...จึงพอคุยกันได้
ผมคิดตลอดว่าเราคงเป็นได้แค่เพื่อน...เพราะเธอเพรียบพร้อมทั้งหน้าตาและฐานะ เรียนเก่ง…ส่วนผมน่ะเหรอ
หาดีอะไรไม่ได้เลย  แต่....ใครจะคิดล่ะว่าของแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องสำคัญเลย....มันอยู่ที่ใจของเรามากกว่า
2 เดือนกับการคุยโทรศัพท์กับเธอ...ผมแทบจะนับได้เลยว่าเธอพูดไปกี่คำ แต่ช่วงเวลาที่ได้คุยกับเธอมันเป็นความสุขที่สุดของผมในเวลานั้น....เพื่อนมักบอกว่าทำไมถึงไม่บอกความในใจให้เธอรู้ล่ะ...
ก็เพราะผมไม่กล้าพอน่ะสิ....กลัวว่าถ้าบอกไปความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กันนั้นจะหายไป.....แต่ถ้าไม่บอกไปเราก็ไม่อาจจะรู้ความในใจของกันและกันได้...คืนนั้นเราก็คุยโทรศัพท์กันเหมือนทุกวันที่คุยกัน....
“แอน...มินอยากถามอะไรหน่อยได้มั้ย”
“ได้สิ”
“ตั้งแต่คุยกันมาแอนว่ามินเป็นคนแบบไหน”
“ไม่รู้สิ”
“เหรอ...งั้นถามอีกนะ”
“แอนชอบมินมั้ย”
เธอเงียบไปครู่ใหญ่....เธอคงจะตอบว่าไม่หรือเราคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน โอ๊ยย...ไม่อยากคิดเลย
“ชอบ........ค่ะ”
    
เวลานั้นผมคิดว่าคงเป็นความฝันแต่ไม่ใช่...มันเป็นเรื่องจริงเธอชอบ ช่วงเวลานั้นผมทำอะไรไม่ถูก
ได้แต่สั่นดีใจอยู่ตลอดเวลา...ผมตั้งสมาธิแล้วถามเธอต่อ
“แล้วอยากรู้มั้ยว่ามินชอบแอนหรือเปล่า”
“อยากสิ”
“มินไม่ได้ชอบแอนครับ”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“แต่มินรักแอนมากครับ”
ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นผมคิดไปได้ยังไง...ผมไม่เคยพูดหวานๆแบบนี้กับใครเลย เธอคงเป็นคนแรก...
หลังจากวันนั้นเรา2คนก็ได้รู้จักกันมากขึ้นนิสัยของเธอจริงๆแล้วเป็นคนออกจะบ๊องๆแต่นั่นก็เป็นความน่ารัก
อย่างหนึ่งที่ผมไม่เคยเบื่อเธอเลย ผมมักจะคิดอยู่เสมอๆว่าคนน่ารักอย่างเธอทำไมถึงต้องมาชอบคนแบบผม
ผมถามเธอหลายครั้งแต่ก็มักจะได้คำตอบที่เหมือนเดิมเสมอ เธอชอบที่ผมเป็นผม ซึ่งมันก็ทำให้ผมงงพอควร
แต่ผมก็ไม่เค้นที่จะถามอะไรเธอมากนัก แต่เธอจะรู้หรือเปล่าว่าเธอเป็นกำลังใจของผมจากชีวิตที่แสนจะน่าเบื่อ
ของคนๆหนึ่ง วันๆเอาแต่เล่นๆเรียนไม่เคยจริงจังกับอะไรซักอย่าง...เธอเป็นคนเปลี่ยนแปลงผม ผมคิดอยู่ตลอดเวลาว่าถ้าผมไม่ไล่ตามเธอให้ทัน ในอนาคตเธอจะรักเหรอ ถ้าไม่ตั้งใจทำอะไรจริงจัง เธอจะไว้ใจเหรอ
ผมเริ่มหันมาสนใจกับการเรียนมากขึ้นและเลือกที่จะจับกีฬาเพียงอย่างเดียวจากเมื่อก่อนที่ผมเล่นเป็นสิบๆอย่าง
ผมไม่รู้ตัวเองว่าทำไปไม ถ้าวันหนึ่งเธอทิ้งไปผมจะไม่ฆ่าตัวตายเลยเหรอ หัวใจของผมในตอนนั้นให้เธอไปหมด
ผมถามเธอว่ารักผมแค่ไหนเธอก็มักจะบอกว่าก็รัก รักมากและจะรักตลอดไป...เธอบอกว่าเธอเชื่อใจผมว่าผมจะรักเธอ...แล้วผมจะมีเหตุผลอะไรที่จะไม่เชื่อใจเธอ  ผมกับเธอมักจะมีเรื่องขัดใจกัน แต่หลังจากที่มีเรื่องกัน
มันก็ทำให้เรารักกันและรู้นิสัยกันมากขึ้นกว่าเก่า
       จากวันนั้นมาจนวันนี้เป็นเวลา 1 ปีแล้วผมอยากจะขอบคุณที่คอยเป็นกำลังใจให้ผม....
ขอบคุณสำหรับเสียงน่ารักๆ...ทุกครั้งที่ได้ยินมันทำให้ผมรู้สึกสดใสมากขึ้น...
“แอน...ถ้าวันนึงเราไม่ได้อยู่ด้วยกันล่ะ”
“ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะค่ะ”
“มินกลัวว่าในอนาคตเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันน่ะสิ”
“ถึงเราไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ใจเราก็ไกล้กันนี่คะ”
“แอนคิดแบบนั้นเหรอ”
“ค่ะ”
เรื่องนี้ผมเคยถามเธอมานานแล้ว....มันได้หวนกลับมาในวันหนึ่งวันที่เธอจากไป.....ไม่มีวันกลับมา
“แอนครับ พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันนะ”
“ค่ะ ไปสิเจอกันกี่โมงคะ”
“เจอทีเดิมนะครับ 8โมง”
“ค่ะแล้วเจอกัน”
วันนั้นผมตื่นสายจึงทำให้ผมไปช้ากว่าเวลานัดมาก...ผมไปถึงที่แต่กลับไม่เจอเธอทั้งๆที่ปกติแล้วเธอเป็นคนที่ทนต่อการรอคอยมาก...ผมจึงโทรไปที่บ้านซึ่งก็ออกมานานแล้ว ผมนั่งอยู่สักพักก็ไม่เห็นเธอ จึงถามป้าที่ขายหนังสือ
“ป้าครับเห็นเด็กผู้หญิงขาวๆหน้าตาดีตัวไม่สูงมากเดินอยู่แถวนี้มั้ยครับ”
ป้าคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็บอกว่า
“ใช่เด็กเมื่อเช้าที่ถูกรถชนหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ เพราะเมื่อเช้ามีเด็กถูกรถชน”
ผมตกใจมากและก็หวังว่าคงไม่ใช่เธอนะ
“ลักษณะเป็นอย่างที่ผมบอกเลยเหรอครับ”
“เอ...ป้าก็ไม่ค่อยแน่ใจนะรู้แต่ว่าเป็นเด็กผู้หญิง”
“งั้น...ขอบคุณครับ”
ผมโทรไปที่บ้านอีกครั้งหนึ่งแต่คราวนี้ไม่มีใครรับสายผมจึงโทรเข้ามือถือของพ่อแอนซึ่งผมก็ไม่กล้าโทรไปเท่าไหร่...ผมได้คำตอบจากพ่อไม่ดีเท่าไหร่ท่านบอกว่าแอนอยู่โรงพยาบาลโดนรถชนเมื่อเช้า อาการหนักมาก
ผมจึงรีบตามไปที่โรงพยาบาลทันที เวลานั้นผมทำอะไรไม่ถูกระหว่างทางน้ำตาที่ไม่เคยออกจากตาผมมาหลายปี
กลับทะลักออกมาอย่างไม่ขาดสาย  ผมได้แต่พร่ำบ่นอยู่คนเดียวว่า “แอนอย่าเป็นอะไรนะ” ผมไปถึงโรงพยาบาล
พบพ่อกับแม่ของแอน แม่ของแอนร้องให้จนเป็นลมสลบไปส่วนพ่อของแอนก็เดินวนไปวนมาตลอด
ประมาณ 3ชั่วโมงหมอออกมาจากห้องผ่าตัดพร้อมสีหน้าที่ตึงเครียด พ่อแอนบึ่งเข้าไปหาคุณหมอทันที
“แอนเป็นยังไงบ้างครับ”
“ทำใจดีๆไว้นะครับ...ตอนนี้หมอได้ช่วยชีวิตไว้แล้วแต่ยังไม่พ้นขีดอันตราย”
“หมายความว่าไงครับ”
“เป็นตายเท่ากันครับ”
เวลานั้นทุกคนสีหน้าเครียดมากส่วนผมก็ได้แต่ก้มหน้าร้องให้...เวลานั้นผมอยากเข้าไปหาแอนมากแต่คุณหมอไม่
อนุญาต...ผมกลับบ้านทั้งน้ำตา แม่ของผมแปลกใจเพราะแกไม่เคยเห็นผมร้องให้เลย
“มินเป็นอะไรไปลูก”
“วันนี้มินไม่สบายครับ ข้าวเย็นไม่ต้องทำนะมินจะนอนแล้ว”
คืนนั้นผมได้แต่ภาวนาเพื่อขอให้แอนปลอดภัยผมขอร้องให้พระเจ้าโปรดอย่าเอาคนดีๆแบบเธอไปเลย จะมีใครอีกมั้ยที่ดีเท่าเธอจะมีอีกมั้ยกับเสียงหัวเราะเบาๆจะมีใครอีกมั้ยที่เหมือนเธอ......
วันนี้ผมออกจากบ้านแต่เช้า...ผมพบพ่อของแอนอยู่หน้าห้องพ่อแอนเอ่ยปากสั้นๆว่า
“แอนคงอยากพบน่ะเข้าไปสิ”
ลักษณะท่าทางของแอนยังเหมือนเดิมเพียงแต่มีสายอะไรต่ออะไรไม่รู้เต็มไปหมด
แอนเหลือบมองผมแล้วก็มีน้ำตาไหลออกมาแอนพูดอะไรมากไม่ได้เพราะทุกครั้งที่เธอพูดเธอจะเจ็บไปทั้งตัว
ผมเข้าไปกุมมือของแอนพร้อมกับน้ำตา
“แอนครับ..แอนต้องอดทนนะมินจะอยู่ข้างๆ”
สีหน้าของแอนบอกกับผมซึ่งผมก็พอรู้ว่าเธอจะพูดอะไรเธอเจ็บมากเธอจะทนมันไม่ไหวอยู่แล้ว
“อดทนไว้นะแอน อีกไม่นานมันก็หายนะ”
วันนั้นผมนั่งเฝ้าแอนอยู่ทั้งวันแล้วก็ครุ่นคิดว่าผมเองที่เป็นตัวต้นเหตุ...ถ้าวันนั้นผมไม่ชวนเธอไปเที่ยว
เธอคงไม่ต้องเป็นแบบนี้...ทำไมคนดีๆอย่างเธอต้องมาเป็นแบบนี้ทำไมไม่เกิดขึ้นกับผมแทนนะ.....
ก่อนกลับผมนั่งคุยกับพ่อแอนอยู่ครู่หนึ่งท่านบอกว่าถ้าแอนรอดก็ปาฏิหาริย์เพราะหมอบอกว่า
โอกาสรอดน้อยมาก.....ผมเดินซึมๆกลับบ้านเป็นวันที่ 2 ผมได้แต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่พูดไม่จากับใครทั้งนั้น
เพื่อนๆผมที่รู้เรื่องก็โทรมาปลอบแต่มันก็ไม่ช่วยทำให้ผมดีขึ้นเลยซักนิด....คืนนั้นผมหวนมาคิดเรื่องอดีตของเรา
ทั้ง2คนยิ่งผมคิดมากขึ้นเท่าไหร่มันก็ทำให้ผมร้องให้ออกมาทุกครั้งผมภาวนาขอร้องพระเจ้าทุกคืนผมไม่หวังอะไรแล้วในตอนนี้ ผมขอเพียงแค่ให้เธอปลอดภัยเท่านั้น
เช้าวันนี้ผมก็ยังไปเยี่ยมแอนเหมือนเคย....แต่ผมกลับไม่พบแอนอยู่ที่ห้อง                                                             ผมเดินไปถามพยาบาลเธอบอกว่าแอนช็อคตอนนี้เธออยู่ห้องไอซียู...เวลานั้นผมกังวลมากผมหวังว่าแอนคงจะปลอดภัยนะแต่เมื่อผมเจอพ่อแอนเห็นพ่อแอนร้องให้ผมก็พอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“แอนเสียแล้ว”
คำพูดสั้นๆของพ่อเธอมันทำให้ผมเหมือนตายทั้งเป็นทำไมล่ะ....ทำไมถึงต้องเอาคนดีๆอย่างเธอไปปาฏิหาริย์
สำหรับคนดีๆอย่างเธอไม่มีเลยเหรอ...ผมเข้าไปในห้องกอดร่างของเธอทั้งน้ำตา
“แอนครับ...แอนล้อมินเล่นใช่มั้ย  ทำไมแอนต้องหนีมินไปด้วย   ที่เราเคยสัญญากันแอนลืมไปแล้วเหรอ แอนนนนน แอนตื่นขึ้นมาสิครับ แอนนนนนน!!!”
ผมร้องให้แทบจะเป็นบ้า....ตอนนี้ผมได้สูญเสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตผมไปแล้ว ผมไม่เหลืออะไรแล้ว
หลังจากนี้ผมจะไล่ตามใครล่ะ...แล้วผมจะต้องทำเพือ่ใครอีก จะมีใครอีกมั้ยครับที่เหมือนเธอ
จะมีอีกมั้ยที่ดีเท่าเธอ...นิสัยบ๊องๆที่ผมเห็นประจำ  เสียงหัวเราะเบาๆที่เคยได้ยินเสมอๆ เรื่องกลุ้มใจที่
มักจะปรึกษากันประจำจากวินาทีจะไม่มีคนๆนี้อีกแล้ว........
      จากวันนั้นถึงวันนี้เป็นวลา 3 ปีแล้วผมยังไม่เจอผู้หญิงคนไหนที่เหมือนเธอเลยซักคน ทุกครั้งที่คิดถึงแอน
ผมจะมองขึ้นไปบนฟ้าอยู่เสมอ ผมเห็นเธอกำลังยิ้มให้...เธอจะเป็นกำลังใจให้ผมอยู่ข้างบน     ถึงแม้เธอจะไม่
อยู่ข้างๆผมแล้ว...แต่ผมยังจำคำๆหนึ่งที่เธอเคยบอกผมว่า “ถึงเราไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ใจเราก็อยู่ใกล้กันนี้คะ”
ใช่ครับแอน...ใจของเราจะอยู่ใกล้กัน....เรา2คนจะอยู่ด้วยกันตลอดไป.......