มีอีกมั้ย..ใคร ทีเหมือนเธอ.. - มีอีกมั้ย..ใคร ทีเหมือนเธอ.. นิยาย มีอีกมั้ย..ใคร ทีเหมือนเธอ.. : Dek-D.com - Writer

    มีอีกมั้ย..ใคร ทีเหมือนเธอ..

    เมื่อเธอจากไป..ไม่มีวันกลับมา

    ผู้เข้าชมรวม

    1,694

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    0

    ผู้เข้าชมรวม


    1.69K

    ความคิดเห็น


    57

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  รักดราม่า
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  29 พ.ค. 46 / 20:45 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    นิยายแฟร์ 2024
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      เที่ยงวันนี้ก็ร้อนอีกเช่นเคย..พระอาทิตย์ก็ยังขึ้นกลางหัวผมเสมอ..ผมวุ่นอยู่กับการเรียนรอบเช้าที่แสนน่าเบื่อซึ่งผมก็ได้แต่รอเวลาพักเที่ยงเพราะหิวมากแล้ว
               ทุกๆครั้งที่ผมมานั่งอยู่โรงอาหาร   ผมและเพื่อนอีก8คนก็มักจะมีเรื่องเล่าสู่กันฟังเสมอๆ...และมันก็พูดกันว่ามีเด็กนักเรียนเข้าใหม่  ซึ่งเธอน่ารักพอที่จะมีคนนับสิบมารุมตอมเธออยู่...เดินผ่านไปที่ไหนก็มักจะมีเสียงแซวตามมาตลอด ผมเห็นหน้าเธอไม่ถนัดนักแต่สายตาผมก็ดีพอที่จะดูออกว่าเธอน่ารัก...แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก..แต่ดูจากท่าทางแล้วเธอน่าจะเป็นเด็กเรียบร้อยซึ่งต่างกับผมพอควรเลย
            วันเปิดภาคเรียนวันแรก....ครั้งนั้นที่เธอเดินผ่าน...ช่วงเวลานั้นผมถูกใจของตัวเองสั่งให้รักเธอตั้งแต่ตอนนั้น
      ผมขอร้องให้เพื่อนขอเบอร์โทรฯให้ ในใจก็คิดว่าถ้าได้แล้วจะกล้าโทรไปเหรอวะ...ซึ่งส่วนตัวแล้วผมเป็นคน  
      ขี้อายมากถึงมากที่สุด..ผมกดเบอร์ครั้งแล้วครั้งเล่าก็กดไม่ครบ9หลักสักทีผมทำใจครู่หนึ่ง...เอาวะเป็นไงเป็นกัน
      “สวัสดีค่ะ”
      “เอ่อ...สวัสดีครับขอสายแอนหน่อยครับ”เสียงของผมในตอนนี้สั่นมากๆสั่นจนขยับปากพูดแทบจะไม่ได้เลย
      “พูดอยู่ค่ะ...นั่นใครเหรอ”
      “เราชื่อมินนะ....แอนว่างพอจะคุยด้วยมั้ย”
      “วันนี้ไม่ว่างนะ..เราจะไปงานวันเกิดแม่”
      ผมหยุดคิดครู่หนึ่ง....เธอคงไม่อยากคุยกับเรา...แต่เสียงเธอน่ารักจริงๆ
      “งั้นไม่เปนไร...วันหลังเราโทรมาได้มั้ย”
      “อืม....ได้...งั้น...แค่นี้นะ....สวัสดีค่ะ”
      หลังจากวันนั้นผมก็เริ่มโทรไปหาเธอบ้างแต่ไม่บ่อยเท่าคนอื่นที่โทรมาจีบเธอ
      เพื่อนในกลุ่มมักจะคอยสมน้ำหน้าผม...หน้าอย่างผมน่ะเหรอใครจะมาชอบ
      ทุกครั้งที่โทรไปผมมักจะเป็นคนหาเรื่องพูด... ถ้าเรื่องคุยหมดเมื่อไหร่นั่นหมายถึงการวางโทรศัพท์
      เธอและผมมีอะไรที่คล้ายกันบ้าง...จึงพอคุยกันได้
      ผมคิดตลอดว่าเราคงเป็นได้แค่เพื่อน...เพราะเธอเพรียบพร้อมทั้งหน้าตาและฐานะ เรียนเก่ง…ส่วนผมน่ะเหรอ
      หาดีอะไรไม่ได้เลย  แต่....ใครจะคิดล่ะว่าของแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องสำคัญเลย....มันอยู่ที่ใจของเรามากกว่า
      2 เดือนกับการคุยโทรศัพท์กับเธอ...ผมแทบจะนับได้เลยว่าเธอพูดไปกี่คำ แต่ช่วงเวลาที่ได้คุยกับเธอมันเป็นความสุขที่สุดของผมในเวลานั้น....เพื่อนมักบอกว่าทำไมถึงไม่บอกความในใจให้เธอรู้ล่ะ...
      ก็เพราะผมไม่กล้าพอน่ะสิ....กลัวว่าถ้าบอกไปความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กันนั้นจะหายไป.....แต่ถ้าไม่บอกไปเราก็ไม่อาจจะรู้ความในใจของกันและกันได้...คืนนั้นเราก็คุยโทรศัพท์กันเหมือนทุกวันที่คุยกัน....
      “แอน...มินอยากถามอะไรหน่อยได้มั้ย”
      “ได้สิ”
      “ตั้งแต่คุยกันมาแอนว่ามินเป็นคนแบบไหน”
      “ไม่รู้สิ”
      “เหรอ...งั้นถามอีกนะ”
      “แอนชอบมินมั้ย”
      เธอเงียบไปครู่ใหญ่....เธอคงจะตอบว่าไม่หรือเราคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน โอ๊ยย...ไม่อยากคิดเลย
      “ชอบ........ค่ะ”
          
      เวลานั้นผมคิดว่าคงเป็นความฝันแต่ไม่ใช่...มันเป็นเรื่องจริงเธอชอบ ช่วงเวลานั้นผมทำอะไรไม่ถูก
      ได้แต่สั่นดีใจอยู่ตลอดเวลา...ผมตั้งสมาธิแล้วถามเธอต่อ
      “แล้วอยากรู้มั้ยว่ามินชอบแอนหรือเปล่า”
      “อยากสิ”
      “มินไม่ได้ชอบแอนครับ”
      “อ้าว ทำไมล่ะ”
      “แต่มินรักแอนมากครับ”
      ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นผมคิดไปได้ยังไง...ผมไม่เคยพูดหวานๆแบบนี้กับใครเลย เธอคงเป็นคนแรก...
      หลังจากวันนั้นเรา2คนก็ได้รู้จักกันมากขึ้นนิสัยของเธอจริงๆแล้วเป็นคนออกจะบ๊องๆแต่นั่นก็เป็นความน่ารัก
      อย่างหนึ่งที่ผมไม่เคยเบื่อเธอเลย ผมมักจะคิดอยู่เสมอๆว่าคนน่ารักอย่างเธอทำไมถึงต้องมาชอบคนแบบผม
      ผมถามเธอหลายครั้งแต่ก็มักจะได้คำตอบที่เหมือนเดิมเสมอ เธอชอบที่ผมเป็นผม ซึ่งมันก็ทำให้ผมงงพอควร
      แต่ผมก็ไม่เค้นที่จะถามอะไรเธอมากนัก แต่เธอจะรู้หรือเปล่าว่าเธอเป็นกำลังใจของผมจากชีวิตที่แสนจะน่าเบื่อ
      ของคนๆหนึ่ง วันๆเอาแต่เล่นๆเรียนไม่เคยจริงจังกับอะไรซักอย่าง...เธอเป็นคนเปลี่ยนแปลงผม ผมคิดอยู่ตลอดเวลาว่าถ้าผมไม่ไล่ตามเธอให้ทัน ในอนาคตเธอจะรักเหรอ ถ้าไม่ตั้งใจทำอะไรจริงจัง เธอจะไว้ใจเหรอ
      ผมเริ่มหันมาสนใจกับการเรียนมากขึ้นและเลือกที่จะจับกีฬาเพียงอย่างเดียวจากเมื่อก่อนที่ผมเล่นเป็นสิบๆอย่าง
      ผมไม่รู้ตัวเองว่าทำไปไม ถ้าวันหนึ่งเธอทิ้งไปผมจะไม่ฆ่าตัวตายเลยเหรอ หัวใจของผมในตอนนั้นให้เธอไปหมด
      ผมถามเธอว่ารักผมแค่ไหนเธอก็มักจะบอกว่าก็รัก รักมากและจะรักตลอดไป...เธอบอกว่าเธอเชื่อใจผมว่าผมจะรักเธอ...แล้วผมจะมีเหตุผลอะไรที่จะไม่เชื่อใจเธอ  ผมกับเธอมักจะมีเรื่องขัดใจกัน แต่หลังจากที่มีเรื่องกัน
      มันก็ทำให้เรารักกันและรู้นิสัยกันมากขึ้นกว่าเก่า
             จากวันนั้นมาจนวันนี้เป็นเวลา 1 ปีแล้วผมอยากจะขอบคุณที่คอยเป็นกำลังใจให้ผม....
      ขอบคุณสำหรับเสียงน่ารักๆ...ทุกครั้งที่ได้ยินมันทำให้ผมรู้สึกสดใสมากขึ้น...
      “แอน...ถ้าวันนึงเราไม่ได้อยู่ด้วยกันล่ะ”
      “ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะค่ะ”
      “มินกลัวว่าในอนาคตเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันน่ะสิ”
      “ถึงเราไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ใจเราก็ไกล้กันนี่คะ”
      “แอนคิดแบบนั้นเหรอ”
      “ค่ะ”
      เรื่องนี้ผมเคยถามเธอมานานแล้ว....มันได้หวนกลับมาในวันหนึ่งวันที่เธอจากไป.....ไม่มีวันกลับมา
      “แอนครับ พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันนะ”
      “ค่ะ ไปสิเจอกันกี่โมงคะ”
      “เจอทีเดิมนะครับ 8โมง”
      “ค่ะแล้วเจอกัน”
      วันนั้นผมตื่นสายจึงทำให้ผมไปช้ากว่าเวลานัดมาก...ผมไปถึงที่แต่กลับไม่เจอเธอทั้งๆที่ปกติแล้วเธอเป็นคนที่ทนต่อการรอคอยมาก...ผมจึงโทรไปที่บ้านซึ่งก็ออกมานานแล้ว ผมนั่งอยู่สักพักก็ไม่เห็นเธอ จึงถามป้าที่ขายหนังสือ
      “ป้าครับเห็นเด็กผู้หญิงขาวๆหน้าตาดีตัวไม่สูงมากเดินอยู่แถวนี้มั้ยครับ”
      ป้าคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็บอกว่า
      “ใช่เด็กเมื่อเช้าที่ถูกรถชนหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ เพราะเมื่อเช้ามีเด็กถูกรถชน”
      ผมตกใจมากและก็หวังว่าคงไม่ใช่เธอนะ
      “ลักษณะเป็นอย่างที่ผมบอกเลยเหรอครับ”
      “เอ...ป้าก็ไม่ค่อยแน่ใจนะรู้แต่ว่าเป็นเด็กผู้หญิง”
      “งั้น...ขอบคุณครับ”
      ผมโทรไปที่บ้านอีกครั้งหนึ่งแต่คราวนี้ไม่มีใครรับสายผมจึงโทรเข้ามือถือของพ่อแอนซึ่งผมก็ไม่กล้าโทรไปเท่าไหร่...ผมได้คำตอบจากพ่อไม่ดีเท่าไหร่ท่านบอกว่าแอนอยู่โรงพยาบาลโดนรถชนเมื่อเช้า อาการหนักมาก
      ผมจึงรีบตามไปที่โรงพยาบาลทันที เวลานั้นผมทำอะไรไม่ถูกระหว่างทางน้ำตาที่ไม่เคยออกจากตาผมมาหลายปี
      กลับทะลักออกมาอย่างไม่ขาดสาย  ผมได้แต่พร่ำบ่นอยู่คนเดียวว่า “แอนอย่าเป็นอะไรนะ” ผมไปถึงโรงพยาบาล
      พบพ่อกับแม่ของแอน แม่ของแอนร้องให้จนเป็นลมสลบไปส่วนพ่อของแอนก็เดินวนไปวนมาตลอด
      ประมาณ 3ชั่วโมงหมอออกมาจากห้องผ่าตัดพร้อมสีหน้าที่ตึงเครียด พ่อแอนบึ่งเข้าไปหาคุณหมอทันที
      “แอนเป็นยังไงบ้างครับ”
      “ทำใจดีๆไว้นะครับ...ตอนนี้หมอได้ช่วยชีวิตไว้แล้วแต่ยังไม่พ้นขีดอันตราย”
      “หมายความว่าไงครับ”
      “เป็นตายเท่ากันครับ”
      เวลานั้นทุกคนสีหน้าเครียดมากส่วนผมก็ได้แต่ก้มหน้าร้องให้...เวลานั้นผมอยากเข้าไปหาแอนมากแต่คุณหมอไม่
      อนุญาต...ผมกลับบ้านทั้งน้ำตา แม่ของผมแปลกใจเพราะแกไม่เคยเห็นผมร้องให้เลย
      “มินเป็นอะไรไปลูก”
      “วันนี้มินไม่สบายครับ ข้าวเย็นไม่ต้องทำนะมินจะนอนแล้ว”
      คืนนั้นผมได้แต่ภาวนาเพื่อขอให้แอนปลอดภัยผมขอร้องให้พระเจ้าโปรดอย่าเอาคนดีๆแบบเธอไปเลย จะมีใครอีกมั้ยที่ดีเท่าเธอจะมีอีกมั้ยกับเสียงหัวเราะเบาๆจะมีใครอีกมั้ยที่เหมือนเธอ......
      วันนี้ผมออกจากบ้านแต่เช้า...ผมพบพ่อของแอนอยู่หน้าห้องพ่อแอนเอ่ยปากสั้นๆว่า
      “แอนคงอยากพบน่ะเข้าไปสิ”
      ลักษณะท่าทางของแอนยังเหมือนเดิมเพียงแต่มีสายอะไรต่ออะไรไม่รู้เต็มไปหมด
      แอนเหลือบมองผมแล้วก็มีน้ำตาไหลออกมาแอนพูดอะไรมากไม่ได้เพราะทุกครั้งที่เธอพูดเธอจะเจ็บไปทั้งตัว
      ผมเข้าไปกุมมือของแอนพร้อมกับน้ำตา
      “แอนครับ..แอนต้องอดทนนะมินจะอยู่ข้างๆ”
      สีหน้าของแอนบอกกับผมซึ่งผมก็พอรู้ว่าเธอจะพูดอะไรเธอเจ็บมากเธอจะทนมันไม่ไหวอยู่แล้ว
      “อดทนไว้นะแอน อีกไม่นานมันก็หายนะ”
      วันนั้นผมนั่งเฝ้าแอนอยู่ทั้งวันแล้วก็ครุ่นคิดว่าผมเองที่เป็นตัวต้นเหตุ...ถ้าวันนั้นผมไม่ชวนเธอไปเที่ยว
      เธอคงไม่ต้องเป็นแบบนี้...ทำไมคนดีๆอย่างเธอต้องมาเป็นแบบนี้ทำไมไม่เกิดขึ้นกับผมแทนนะ.....
      ก่อนกลับผมนั่งคุยกับพ่อแอนอยู่ครู่หนึ่งท่านบอกว่าถ้าแอนรอดก็ปาฏิหาริย์เพราะหมอบอกว่า
      โอกาสรอดน้อยมาก.....ผมเดินซึมๆกลับบ้านเป็นวันที่ 2 ผมได้แต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่พูดไม่จากับใครทั้งนั้น
      เพื่อนๆผมที่รู้เรื่องก็โทรมาปลอบแต่มันก็ไม่ช่วยทำให้ผมดีขึ้นเลยซักนิด....คืนนั้นผมหวนมาคิดเรื่องอดีตของเรา
      ทั้ง2คนยิ่งผมคิดมากขึ้นเท่าไหร่มันก็ทำให้ผมร้องให้ออกมาทุกครั้งผมภาวนาขอร้องพระเจ้าทุกคืนผมไม่หวังอะไรแล้วในตอนนี้ ผมขอเพียงแค่ให้เธอปลอดภัยเท่านั้น
      เช้าวันนี้ผมก็ยังไปเยี่ยมแอนเหมือนเคย....แต่ผมกลับไม่พบแอนอยู่ที่ห้อง                                                             ผมเดินไปถามพยาบาลเธอบอกว่าแอนช็อคตอนนี้เธออยู่ห้องไอซียู...เวลานั้นผมกังวลมากผมหวังว่าแอนคงจะปลอดภัยนะแต่เมื่อผมเจอพ่อแอนเห็นพ่อแอนร้องให้ผมก็พอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
      “แอนเสียแล้ว”
      คำพูดสั้นๆของพ่อเธอมันทำให้ผมเหมือนตายทั้งเป็นทำไมล่ะ....ทำไมถึงต้องเอาคนดีๆอย่างเธอไปปาฏิหาริย์
      สำหรับคนดีๆอย่างเธอไม่มีเลยเหรอ...ผมเข้าไปในห้องกอดร่างของเธอทั้งน้ำตา
      “แอนครับ...แอนล้อมินเล่นใช่มั้ย  ทำไมแอนต้องหนีมินไปด้วย   ที่เราเคยสัญญากันแอนลืมไปแล้วเหรอ แอนนนนน แอนตื่นขึ้นมาสิครับ แอนนนนนน!!!”
      ผมร้องให้แทบจะเป็นบ้า....ตอนนี้ผมได้สูญเสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตผมไปแล้ว ผมไม่เหลืออะไรแล้ว
      หลังจากนี้ผมจะไล่ตามใครล่ะ...แล้วผมจะต้องทำเพือ่ใครอีก จะมีใครอีกมั้ยครับที่เหมือนเธอ
      จะมีอีกมั้ยที่ดีเท่าเธอ...นิสัยบ๊องๆที่ผมเห็นประจำ  เสียงหัวเราะเบาๆที่เคยได้ยินเสมอๆ เรื่องกลุ้มใจที่
      มักจะปรึกษากันประจำจากวินาทีจะไม่มีคนๆนี้อีกแล้ว........
            จากวันนั้นถึงวันนี้เป็นวลา 3 ปีแล้วผมยังไม่เจอผู้หญิงคนไหนที่เหมือนเธอเลยซักคน ทุกครั้งที่คิดถึงแอน
      ผมจะมองขึ้นไปบนฟ้าอยู่เสมอ ผมเห็นเธอกำลังยิ้มให้...เธอจะเป็นกำลังใจให้ผมอยู่ข้างบน     ถึงแม้เธอจะไม่
      อยู่ข้างๆผมแล้ว...แต่ผมยังจำคำๆหนึ่งที่เธอเคยบอกผมว่า “ถึงเราไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ใจเราก็อยู่ใกล้กันนี้คะ”
      ใช่ครับแอน...ใจของเราจะอยู่ใกล้กัน....เรา2คนจะอยู่ด้วยกันตลอดไป.......

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×