เรื่องหมา ๆ ของพะโล้ - เรื่องหมา ๆ ของพะโล้ นิยาย เรื่องหมา ๆ ของพะโล้ : Dek-D.com - Writer

    เรื่องหมา ๆ ของพะโล้

    คัยที่เลี้ยงหมาสมควรอ่านอย่างยิ่ง

    ผู้เข้าชมรวม

    401

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    401

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  30 พ.ย. 46 / 14:48 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      หมาน้อยตัวหนึ่ง มันมีสีน้ำตาลขนยาวน่ารักและเป็นที่รักของทุกคนในบ้าน ด้วยนิสัยตะกละของมันทุกคนเลยเรียกมันว่า “พะโล้” ครอบครัวนี้ได้ไปขอเจ้าพะโล้มาเลี้ยงจากคนรู้จัก ตอนนี้เจ้าพะโล้อาศัยอยู่ได้เกือบ ๆ ครึ่งปีแล้ว และมันก็มีความสุขมากจริง ๆ เจ้าพะโล้จะมีเพื่อนเล่นอยู่คนหนึ่งชื่อว่าน้องอาย อายเป็นลูกสาวของเจ้านายพะโล้มีนิสัยร่าเริงและเล่นกับมันอยู่เป็นประจำ เมื่อเธอกลับจากโรงเรียนอนุบาลก็จะวิ่งมากอดปล้ำกับเจ้าพะโล้ ตอนนอนอายก็ต้องเอามันไปนอนด้วย อายเป็นคนเดียวในบ้านที่มันรักและหวงที่สุด ส่วนเจ้านายผู้หญิงที่เป็นแม่ของอาย หลังจากไปส่งอายในตอนเช้าแล้ว เขาก็จะกลับมาพาพะโล้ออกไปเดินเล่นบริเวณรอบ ๆ หมู่บ้าน ส่วนเจ้านายผู้ชายก็จะออกไปทำงานแต่เช้าก่อนที่อายกับพะโล้จะตื่นเสียอีก มันไม่เคยรู้สึกเหงาหรือว้าเหว แม้บางครั้งจะต้องอยู่เฝ้าบ้านเพียงตัวเดียวก็ตาม แต่หลังจากที่เจ้านายของมันกลับมาก็จะมีอาหารอร่อย ๆ มาฝากมันเสมอ
                ทุก ๆ วันผ่านไปอย่างช้า ๆ แต่ความรู้สึกนั้นมันรวดเร็วเหลือเกิน ไม่นานนักอายก็เรียนอยู่ชั้นประถมส่วนพะโล้ก็เป็นหนุ่มและมีอายุเพิ่มมากขึ้นทุก ๆ อย่างเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ยกเว้นอายเพื่อนรักของมันที่เดี๋ยวนี้เธอดูเหินห่างไป จากที่แต่ก่อนเคยคลุกคลีกันอยู่เป็นประจำ แต่ตอนนี้เหมือนมันจะสนิทกับเจ้านายผู้หญิงมากกว่าเสียอีก ถึงแม้จะเป็นแบบนั้นความรู้สึกของมันก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่ว่ายังไงก็ตามอายคือคนที่มันรักที่สุด ทุกวันตอนอายกลับบ้านมันก็จะเห่าและวิ่งกระโดดเข้าไปหาอย่างดีใจ ละก็มีบางครั้งที่อายไม่สนใจมันเลย...แต่ก็ดูเป็นเรื่องปรกติไปแล้ว และจากที่แต่ก่อนอายจะเอามันไปนอนในห้องด้วยเป็นประจำ เดี๋ยวนี้ก็นอนบ้างไม่นอนบ้างแล้วแต่อารมณ์ของเขา ซึ่งตัวมันเองก็เข้าใจดี เพราะยังไงซะเจ้านายผู้หญิงและเจ้านายผู้ชายก็ยังเหมือนเดิม
                 วันต่อมาก็เหมือนปรกติ  มายไปโรงเรียนส่วนเจ้านายผู้หญิงก็นำมันออกไปวิ่งเล่นกัน และในตอนเย็นนายผู้ชายกลับมาพร้อมกับอายที่มีหน้าตายิ้มแย้ม มันก็วิ่งไปทักทายเหมือนเดิม อายลูบหัวพะโล้และวิ่งตามนายผู้ชายเข้าไปในรถ สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับพะโล้ อายหยิบลูกมาตัวหนึ่งออกมาจากท้ายรถและบอกว่านี้เป็นน้องสาวของพะโล้ชื่อ ป๊อกกี้ มันมีขนหยิกสีขาว ซึ่งพะโล้คิดว่าเป็นหมาที่น่าเกลียดที่สุดเท่าที่มันได้เคยพบเห็นมา มันรู้สึกไม่พอใจกับสมาชิกใหม่ของบ้าน มันจึงเดินเข้าไปดมกลิ่นอยู่นานพร้อมกับขู่..ไปเรื่อยจนอายเดินเข้าไปอุ้มป๊อกกี้มาและตีพะโล้ด้วยความไม่พอใจ ความหมั่นไส้ได้เกิดขึ้นกับพะโล้ ...ทุกคนในบ้านดูเหมือนจะยินดีกับหมาหน้าตาน่าเกลียดจนลืมมันกันหมดแล้ว  แม้แต่นายผู้หญิงที่เคยรักมันตอนนี้ก็หันไปสนใจแต่เจ้าหมาน่าเกลียด ....พะโล้ได้แต่นอนมอง... มันไม่เคยหดหู่ใจอย่างนี้มาก่อนเลย มันนอนอยู่นิ่ง ๆ ซักพักหมาตัวเล็กก็วิ่งเข้ามาเล่นกับมัน พะโล้ไม่สนใจและเกิดอาการรำคาญมากกว่า มันอยากจะไล่กัดลูกหมาตัวนี้ให้ตายแต่ก็ได้แค่คิดขืนทำมีหวังมันต้องตายคาทีนเจ้าของเป็นแน่ วันนี้มันก็ได้นอนข้างนอกอีกตามเคย เพราะมายเอาหมาตัวใหม่เข้าไปนอนแทนมันแล้ว พะโล้รู้สึกน้อยใจอย่างบอกไม่ถูก มันรู้สึกเหมือนไม่มีใครรักมันอีกแล้วตั้งแต่มีหมาตัวใหม่เข้ามา ตอนนี้มันหมั่นไส้ป๊อกกี้ที่สุดและพยามคิดวิทีที่จะให้เจ้านี้ออกไปจากบ้านนี้ให้ได้
                เช้าของวันต่อมา ป๊อกกี้ได้วิ่งออกมาจากห้องของมายไปหาพะโล้ซึ่งกำลังกินข้าวอยู่  มันพยามจะแย่งอาหารในชามของพะโล้ พะโล้เลยวิ่งไล่งับมันด้วยความรำคาญ ป๊อกกี้ร้องเสียงดังจนเจ้านายผู้หญิงต้องเดินมาดุพะโล้ ผิดอีกแล้วเหรอเนี้ยพะโล้คิดในใจ มันหมดอารมณ์ที่จะทำอะไรทั้งนั้น มันเลยเดินไปนอนทั้ง ๆ ที่มันยังกินไม่ค่อยอิ่ม “พะโล้มานี้เร็วลูก ออกไปเที่ยวกันเร็ว...” เจ้านายผู้หญิงเรียกมัน แต่ต้องขอโทษที่มันเมินเฉยไม่ไปตามคำเรียกร้อง เพราะมันเบื่อที่ทุกคนสนใจมันน้อยกว่าลูกหมาตัวใหม่ ตอนนี้มายจะเอาเจ้าตัวเล็กไปนอนด้วยทุกวัน ส่วนตัวพะโล้ก็ต้องนอนข้างนอกบ้างบางครั้งก็ไปนอนที่ห้องเจ้านายผู้หญิง มันรักมายมากแต่เดี๋ยวนี้มายไปเคยแยแสมันเลย ทุกวันมันได้แต่กินกับนอน สำหรับพะโล้เวลามันผ่านไปช้าเหลือเกิน คงไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของหมาตัวหนึ่ง ที่น้อยใจจนอยากจะหนีออกจากบ้านไปให้พ้น ๆ แต่มันก็ทำไม่ได้เพราะมันไม่สามารถทิ้งเจ้านายสุดที่รักของมันไปได้ ...
                อาการของพะโล้ที่ทุกวันซึมเศร้ากินน้อยไม่เหมือนปกติ ทุกคนในบ้านเริ่มสังเกตเห็นอาการผิดปรกติของพะโล้และก็รู้ด้วยว่าเป็นเพราะอะไร ทุกคนในบ้านยังรักพะโล้เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เพียงแต่อาจจะมีบางอย่างเท่านั้นที่พวกไม่มีเวลาให้พะโล้เหมือนเดิม ทุกคนต้องมีหน้าที่และความรับผิดชอบมากขึ้นรวมทั้งมายด้วย ส่วนป๊อกกี้ลูกหมาตัวเล็กก็พยามจะเล่นกับพะโล้ มันอยากให้พะโล้ยอมรับมันเป็นเพื่อนซะที  และที่พะโล้ไม่รู้เลยก็คือป๊อกกี้จะมาอยู่บ้านนี้แค่เดือนเดียวเท่านั้น ป๊อกกี้เป็นหมาของบอส(ผู้จัดการ)ของพ่อมาย หรือเจ้านายผู้ชายของพะโล้ หรือสามีเจ้านายผู้หญิง...... เนื่องจากบอสนายใหญ่คนนี้ต้องบินไปต่างประเทศเป็นเวลานาน 1 เดือนจีงเอาป๊อกกี้มาฝากไว้กับเจ้านายของพะโล้
                พะโล้ได้รู้ความจริงจากปากป๊อกกี้หมาน้อย เนื่องจากป๊อกกี้ทนเห็นพะโล้ซึมเศร้าเพราะความเข้าใจผิดไม่ไหว พะโล้รู้สึกดีใจมาก.. ที่มันรู้ว่าตัวมันคิดไปเองทั้งนั้น ทั้ง ๆ ที่ทุกอย่างก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม และทุกคนก็ยังรักมันเหมือนเดิม สันติสุขก็กลับมาสู่ครอบครัวนี้อีกครั้ง พะโล้สนิทกับป๊อกกี้มากขึ้นพวกมันได้นอนในห้องมายทุกวัน หลังจากที่มายเห็นว่าพะโล้เป็นมิตรกับป๊อกกี้แล้ว แต่ก่อนมายกลัวว่าถ้าให้พะโล้นอนกับป๊อกกี้แล้วมันจะกัดกันก็เลยแยกกันนอนดีกว่า พะโล้เริ่มเข้าใจทุกอย่างและมันก็มีเพื่อนเพิ่มขึ้นอีกแล้ว แต่ไม่นานนักป๊อกกี้ก็ต้องกลับไปหาเจ้านายของมัน พะโล้เฝ้าแต่คิดว่าซักวันจะมีโอกาสได้เล่นกับป๊อกกี้อีก พะโล้ท่าทางซึมอีกแล้วมันรู้ว่าเพราะอะไร มันคิดถึงลูกหมาสีขาวตัวเล็กที่พึ่งจากมันไปเมื่อไม่นานมานี้เอง มายเดินเข้าไปกอดพะโล้และถามว่าเป็นอะไรทำไมไม่กินข้าว....และมันก็อยากจะตอบว่า ไม่ได้เป็นอะไรแค่เข้าใจผิดนิดหน่อยฮับ.....  
                เวลาผ่านไปนานมาก.... ก็มีการกำเนิดลูกหมาคอกแรกของครอบครัวนี้ “ออกแล้ว ๆ ๆ”เสียงมายที่โตเป็นสาวร้องเอะอะ ทุกคนคอยลุ้นโดยเฉพาะคุณพ่อตัวใหม่ ก็คือเจ้าพะโล้นั้นเอง มันแอบได้เสียกันหลังจากป๊อกกี้ได้ถูกนำมาฝากเลี้ยงไว้... ทุกคนยินดีกับความรักของทั้งคู่ยกเว้นแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น คือบอสใหญ่ที่หัวเสียมากหลังจากที่รู้ว่าหมาตัวเองตั้งท้องโดยสุนัขที่ต่างสายพันธุ์ ถึงแม้อย่างนั้นเข้าก็ยื่นลุ้นอยู่ห่าง ๆ ในใจก็คงจะอมยิ้มเล็ก ๆนั้นแหละ... พ่อแม่และลูกอีก 3 ตัว ที่มีหน้าตาน่ารักแบบพิลึก ๆ ก็อยู่กันแบบมีความสุข โดยมีเจ้านายทั้ง 4 คอยดูแลอย่างอบอุ่น...
                                                           ความสุขนั้นไม่จำเป็นต้องค้นหา เพียงแค่เรามองหาจากสิ่งที่อยู่รอบตัวเรา  
                                                           และไม่นานนักก็จะรู้ว่าความสุขนั้น มันเกิดขึ้นได้เพียงแค่เรายิ้มหรือ
                                                           หัวเราะไปสิ่งรอบ ๆ ข้าง หรือคนพิเศษที่เข้าใจเราที่สุด................

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×