โรบิน

เนื้อเรื่อง

โรบิน
โรบิน น้อยอยู่อย่างสันโดษท่ามกลางฤดูใบไม้ผลิ ในวัย10 ขวบ
จะมีใครรัก โรบิน บ้างไหม?
จะมีใครมาทำให้เจ้าท้องอิ่มไหมหนอ?
จะมีใครสวมกอดตัวที่สั่นเทาของเจ้าไหมหนอ?
จะมีใครมาทำให้เจ้ายิ้มบ้างไหมหนอ?
จะมีใครมาเข้าใจถึงความเหงาหงอยของเจ้าไหมหนอ?
จะมีใครมาทำให้เจ้ามีความสุขบ้างไหมหนอ?
    
โรบิน ตัวน้อยๆ ต้องอยู่โดดเดี่ยว
จะมีใครมาทำให้ท้องเจ้าอิ่มไหมหนอ?
เจ้าเห็นขนมปังวางอยู่บนโต๊ะ เจ้าอยากกิน แต่ไหนล่ะเงิน
เจ้าวิ่งตรงไปที่ร้านเบเกอรี่ท่ามกลางสายฝน
เงินของเจ้าซื้อได้เพียงเศษของขนมปังเท่านั้น
เจ้าเดินออกมาแล้วชนกับชายแปลกหน้า
ขนมปังของเจ้าหลุดลอยไปอยู่กลางถนนที่เปียกฝน
เจ้าช่างโชคร้ายมีรถวิ่งมาเหยียบขนมปังถุงนั้น
เจ้ายืนนิ่ง หยิบสร้อยออกมาเปิดเร็คเก็ตดูรูปพ่อแม่ของเจ้า
น้ำตาของเจ้าซึมออกมาจากตา
เจ้ากำสร้อยนั้นไว้แน่น แล้ววิ่งต่อไป
เจอหญิงสูงวัย เจ้าร้องขอเศษขนมอาหาร

    โรบิน ตัวน้อยๆ
จะมีใครมาสวมกอดตัวที่สั่นเทาของเจ้าไหมหนอ?
เจ้านั่งงอตัวพิงอยู่กับกำแพงด้วยความหนาว
มีหญิงสองแม่ลูกเดินผ่านมาและมองเจ้า
หญิงคนหนึ่งช่างเหมือนกับแม่ของเจ้ายิ่งนัก
เจ้าลุกขึ้นและยื่นมือออกไปยังหญิงผู้นั้น
หญิงคนนั้นหันมามองเจ้า
และเดินจากเจ้าไปพร้อมกับเด็กหญิงอีกคน

    โรบิน ตัวน้อยๆ
จะมีใครมาทำให้เจ้ายิ้มบ้างไหมหนอ?
ทุกคนที่เดินผ่านเจ้าต่างมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มมีความสุข
แต่เจ้ากลับไม่เคยยิ้มเลยสักครั้ง
ทำไมหนอ  โรบิน ตัวน้อยๆ จึงไม่เคยยิ้ม

    โรบิน ตัวน้อยๆ
จะมีใครมาเข้าใจถึงความเหงาหงอยของเจ้าไหมหนอ?
มีลุงคนหาเสียง ใจดีคนหนึ่ง มายืนหน้าเจ้า
คว้ามือข้างหนึ่งของเจ้าออกมา
และวางเงินใส่มือของเจ้าปึกหนึ่ง
ลุงคนนั้นเดินจากเจ้าไปพร้อมโบกมือลาเจ้า
เงินในมือของเจ้าช่างมีค่ามากมายเหลือเกิน
มีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนมองเจ้าอยู่ไม่ไกล
แล้ววิ่งตรงมาที่เจ้า ชนเจ้าอย่างแรงจนเจ้าล้มลง
ชายหนุ่มผู้นั้นวิ่งจากไปพร้อมกับเงินของเจ้า
เจ้าอยากจะไขว่คว้าเงินของเจ้าคืนมา
แต่เจ้าทำได้เพียงมองตามชายผู้นั้นด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย

    โรบิน ตัวน้อยๆ
จะมีใครให้ความสุขกับเจ้าไหมหนอ?
เจ้าเดินตรงไปเรื่อยๆ
เจ้าหยุดพักบนพื้นหญ้าสีเขียวใต้ต้นไม้ใหญ่
เบื้องหน้าของเจ้าไม่มีใคร
นอกจากแผ่นดินที่เต็มไปด้วยแสงสี

    โรบิน ตัวน้อยๆ
จะมีใครให้ความรักกับเจ้าไหมหนอ
“ฉันไงล่ะ”

    โรบิน ตัวน้อยๆ
ได้ยินเสียงหนึ่งที่ดังมาจากที่ไกลแสนไกล
เจ้ามองหาที่มาของเสียงนั้น
เบื้องหน้าของเจ้าเป็นเหมือนกับโลกใหม่
เต็มไปด้วยแผ่นดินต้นไม้ และลำธาร
ที่นี่ไม่มีใครนอกจากเจ้าโรบินตัวน้อยๆ
“กลับมาสู่อ้อมกอดของฉัน….
ทุกอย่างล้วนเกิดจากฉันทั้งนั้น…..
มาสิ…..
กลับไปอยู่กับฉัน”

โรบิน ยิ้มเป็นครั้งแรก
กางแขนออกรับความสุข
เหมือนเด็กได้รับการอุ้มจากพ่อแม่

    ณ จุดที่ โรบินนั่งก่อนหน้านี้
ณ บัดนี้ไม่มีใคร
โรบิน ตัวน้อยๆ
จะมีใครให้ความรักกับเจ้าไหมหนอ?
และพื้นธรณีก็พูดกับ โรบิน ว่า
    “ฉันไงล่ะ”

โรบินได้พบกับความสุขในที่ที่บางคนไปไม่ถึง
โรบินได้พบกับคนที่เขารอคอยมาตลอดชีวิตที่นั่น บุคคลที่เขาเฝ้าฝันถึงมาตลอด เมื่อครั้งก่อนที่เขาจะอยู่ที่นี่ภาพนั้นเลือนราง แต่ตอนนี้ภาพนั้นใกล้เข้ามา ชัดขึ้นๆ และใกล้เข้ามา
ภาพบุคคลทั้งสองที่ดูอบอุ่น น่าไว้วางใจ และให้ความรู้สึกปลอดภัยอย่างที่สุดกำลังเปิดแขนรอรับให้เขาเดินเข้าไปหา เบื้องหลังพวกเขาทั้งสามยังมีบุคคลอีกกลุ่มหนึ่งที่มองดูและยิ้มให้กับพวกเขา
ที่แห่งนี้โรบินจะมีแต่ความสุข พบเจอสิ่งที่ตัวเขาต้องการ และรอคอยมาตลอด
บางครั้งความสุขที่ได้อาจจะไม่พบเมื่อครั้งที่มีชีวิตอยู่เสมอไป บางคนอาจจะไม่เคยพบกับความสุขเมื่อครั้งที่มีชีวิตอยู่เลยก็ได้ แต่บางคนอาจมี อาจพบเจอสิ่งที่ต้องการมากกว่าใครบางคนหรือเท่าใครบางคน หรือแม้แต่น้อยกว่าใครบางคน
แต่อย่างไรก็ตาม ความสุขยังมีอยู่ในโลกเสมอ ไม่ว่าวันนี้โรบินหรือใครๆอาจจะไม่มีความสุข แต่ความสุขก็ยังรอเขาอยู่ เพียงแค่เขาเอื้อมมือไขว่ขว้ามันมา บางครั้งอาจจะได้มาอย่างยากลำบาก แต่บางครั้งก็ได้มาง่ายแค่เพียงเอื้อมมือออกไป ขอเพียงมีความกล้าที่จะยื่นมือออกไปเท่านั้น............