The Dream Come Ture - The Dream Come Ture นิยาย The Dream Come Ture : Dek-D.com - Writer

    The Dream Come Ture

    ความรักที่ไม่สามารถรักกันได้ เพราะเธอและเขาอยู่คนละ..............

    ผู้เข้าชมรวม

    736

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    736

    ความคิดเห็น


    2

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  หักมุม
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  11 ธ.ค. 46 / 15:38 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      ยามบ่ายที่มีแสงแดดอ่อนอ่อน แสงแดดเกือบครึ่งหนึ่งถูกก้อนเมฆบดบังกั้นแสงที่จะสาดส่องลงมายังพื้นดินแผ่นนี้ เสียงนกร้องขับร้องจิ๊บๆ เป็นบรรยากาศที่เกือบทุกคนคิดว่าน่านอนที่สุด  และก็มีหญิงสาวคนหนึ่งนอนอยู่บนตึกเก่าโทรมที่ไม่มีใครคิดว่ามีคนอาศัย แต่ภายตกอย่างพออยู่ได้ ข้างรอบตัวเธอมีหนังสือวางรายรอบรอบตัวเธออยู่ และยังมีถุงขนมมีมากมายที่ถูกทิ้งในถุงพลาสติกใสข้างๆตัวเธอ  มีหนังสือก้างปิดหน้าเธออยู่  ก้อนเมฆเริ่มเคลื่อนตัวออกจากลำแสงพระอาทิตย์ทำให้แสงแดดที่สาดส่องลงมาที่หญิงสาวคนนี้อย่างจัง หญิงสาวเริ่มรู้สึกว่าแสงแดดส่องมา สาวน้อยพลิกตัวค่อยๆลุกขึ้นมาจากเสื่อแล้วบิดตัวผ่อนคลายความเมื่อยล้า แล้วยังมองตรงไปข้างหน้า แล้วหันซ้ายหันขวาเมื่อมองหาอะไรซักอย่าง แล้วใบหน้าเธอก็ปรากฏรอยยิ้มอันแสนหวานปนเศร้าออกมาให้เห็นกัน เธอลุกขึ้นไปด้านข้างที่เฉียงออกไปอีกหน่อย จะปรากฏเห็นเป็นรูปปั้นสุนัขที่ดูด่างดำเนื่องผ่านลมและฝนมานาน  เธอก้าวไปนั่งยองๆข้างๆรูปปั้นสุนัข และเอามืออันเบาน้อยลูบหัวสุนัขราวกับว่ามันมีชีวิต  “ด็อกกี้ แกอยู่นี้นานแล้วเนอะ เบื่อไหมล่ะ เบื่อไม่ได้น่ะ แชมพูมาหาทุกวันอย่างนี้ ห้ามเบื่อน่ะ “ สาวน้อยยิ้มเบาๆให้กับด็อกกี้  “คิดถึงแกจัง ถ้าแกยังอยู่ แกคงจะเหงากว่านี้อีก เพราะ พ่อกับแม่ก็ต่างคนต่างทำงาน
      ไม่เห็นอบอุ่นเหมือนเมื่อก่อนเลย แต่พวกเขาก็เอาใจใส่ดีน่ะ แต่น้อยครั้งน่ะที่จะเป็นพ่อ ส่วนมากแม่ที่เข้าใจแชมมากกว่าคนอื่น”
      ว่าแล้วเธอก็หันหลังพิงกับด็อกกี้ แล้วแหงนมองท้องฟ้าดังเดิม  แต่นั่งไปสักแป๊ปหนึ่ง เสียงท้องร้องของแชมพูก็ดังขึ้น เธอหันมามองท้องแล้วก็ลูบเบา “หิวอีกแล้ว งั้นฉันไปกินข้าวก่อนน่ะ ด๊อกกี้ บาย”ว่าแล้วสาวน้อยก็เดินไปเก็บข้าวของทั้งหลายที่กองเกลื่อนไว้ ในเปลใบย่อม  
      แล้วเธอก็เดินลงบันไดมาเรื่อยๆในใจก็คิดว่าจะกินอะไรดี  แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างที่ไม่คุ้นเคยนอนอยู่บนโซฟาแสนรัก


      **************………………………………………………****************

      แชมพูหยุดชะงักตรงขั้นบันไดเลย แล้วมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวังมากที่สุด ไม่เห็นมีอะไรที่น่าแปลกกว่าที่ชายคนนั้นมานอนบนโซฟาของเธอแล้ว  เธอรีบย่องเบาที่สุดที่จะทำได้ใจหนึ่งก็สั่นด้วยความกลัว แต่อีกใจหนึ่งก็อึดสู้ เธอมองหาของที่จะใช้ของป้องกันตัวได้แต่ไม่มีอะไรเลยที่จะใช้ได้ เธอมองหาอย่างสิ้นหวังไปเรื่อยๆ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่ามีแปรงทาสีอันใหญ่อยู่ด้านในต้องผ่านทางโซฟาไปเอา
      ในใจแชมพูเริ่มขัดแย้งกันเอง ในใจหนึ่งก็จะไปเอาแต่อีกใจหนึ่งไม่กล้าที่จะเข้าไปเอา และแล้วแชมพูก็อึดว่าที่จะไปเอาดีกว่า
      แล้วสาวน้อยก็ค่อยก้าวเดินอย่างเบาๆคล้ายพวกขโมยย่องเบากัน เธอเดินไปใกล้โซฟา เธอก็กลั้นหายใจไปด้วย อีกนิดเดียวก็ถึงแปรงทาสีอันใหญ่แล้ว ชายคนนั้นหันข้างนอนตะแคง จึงมีเสียงเกิดขึ้น แชมพูที่กำลังจะถึงแปรงสีกลายเป็นวิ่งไปตั้งหลักที่เดิมทันที
      (แปลกแฮะไม่มีเสียงด้วย) “ใจเย็นแชมพู ใจเย็นแชมพู” เธอพูดพร้อมเอามือทาบหน้าอกไว้ เสียงหัวใจเต้นดังมากจนได้ยินมาข้างนอกเลย “เห้ย! ไม่เอาแชมพู แกเก่งไม่ใช่เหรอ แกต้องทำให้ได้” แชมพูพยายามปลาบใจตัวเอง คราวนี้ ก็ย่องไปหยิบสำเร็จ
      เป็นแปรงที่ไว้ทาสีบ้าน “เนี่ยน่ะ ใหญ่ของแกไอ้แชม” แชมพูบ่นกับตัวเองอีกรอบ ว่าแล้วสาวน้อยก็ย่องเข้าไปใกล้ชายแปลกหน้าคนนั้น เธอเข้าไปใกล้จนถึงข้างโซฟา ในมือก็กระชับแปรงทาสีเอาไว้อย่างดี แชมพูกำลังพิจารณามองหน้าเขา แต่แล้วท้องที่หิวของเธอก็ร้องขึ้นเสียงดังสนั่นหวั่นไหว แชมพูหน้าเสียเล็กน้อย พร้อมก้มมองที่ท้องของตัวเอง “อดทนหน่อยจิเดี๋ยวจัดการไอ้หมอนี้ก่อนแล้วไปกินข้าวกันน่ะ” เธอเอามือลูบท้อง พอเงยหน้ามาอีกที ก็เห็นชายแปลกหน้าคนนั้น นั่งมองเธออย่างงงๆ

      **************………………………………………………****************

      แชมพูจะกรี๊ดก็กรี๊ดไม่ออก  เธอจึงเอาแปรงทาสีตีเขาไปอย่าไม่ยั้ง  “ไม่เอา เจ็บ  คุณตีผมทำไมเนี่ย” เขาพูดพร้อมกับปัดป้องไม่ให้แชมพูตีเขา  แชมพูไม่ตอบ ตีเขาหนักเรื่อยๆ “ไม่เอา” เขาพูดอีกครั้ง แชมพูก็ยังตีอยู่ เขาคงเห็นว่าไม่ได้การแล้วถ้าปล่อยไปอย่างนี้ คงไม่รู้เรื่องแน่ เขาหันควับมองหน้าแชมพูอย่างโกรธๆ  แล้วจับข้อมือเธอที่ถือแปรงอยู่ พร้อมกับบิดอย่างรวดเร็ว จนแปรงเข้ามาอยู่ที่มือเขาได้
      แชมพูหยุดชะงัก มองหน้าเขา แล้วก็มองมือของตัวเอง มองสลับไปสลับมา แล้วก็ร้องกรี๊ดดังลั่น  ชายคนนั้นถึงกับต้องปิดหูตัวเอง  แชมพูกรี๊ดแล้ว วิ่งรอบๆอาคาร  ปากก็พร่ำบอกว่า อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันกลัวแล้ว เธอก็ยังคงวิ่งอย่างนี้ต่อไปเป็นวงกลมสัก 6-7 รอบ
      แล้วเธอก็ชะงัก เดินมาหาชายคนนั้น ด้วยท่าทางเดินเอียงคล้ายคนเมา แชมพูกำลังจะเงื้อมือต่อยเขา แต่เธอก็ล้มลงเสียก่อน
      “อะไรของเขาเนี่ย” ชายคนนั้นเอ่ยขึ้น แล้ว ก็อุ้มเธอไปยังโซฟา เอายาดมให้ดม แล้วพัดให้แชมพู  เขานั่งรอแชมพูฟื้นแต่ไม่มีทีท่าสักทีเขาจึงไปหาอะไรกินก่อน กลับมาอีกที แชมพูยังคงหลับอยู่  เขานั่งกินพร้อมมองแชมพูไป  เขาจึงได้รู้ว่า เวลามองผู้หญิงหลับก็น่ารักไปอีกแบบ เขาช่วยเก็บอุปกรณ์ต่างๆที่แชมพูทิ้งไว้เกลื่อนกลาด  เขามองภาพวาดที่แชมพูวางไว้อย่างดี มีมากมาย เขาเองก็ชอบการวาดรูปเหมือนกัน  เขากำลังดูไปเรื่อยๆ หันมาอีกที เห็นแชมพูนั่งกินข้าวที่เขาซื้อมาอีกกล่องอย่างเอร็ดอร่อย  เขาอมยิ้มพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้แชมพู
      “อร่อยจริงน่ะ แม่สาวน้อย” แชมพูชะงักแล้วก้มหน้ากินต่อจนหมด แล้วเธอก็ลุกขึ้นมาจากโซฟา  เตรียมตัวต่อสู้เต็มที่ “เข้ามาเลย ฉันมีแรงแล้วจากข้าวของนายแล้ว” เธอวางท่าอย่างกะนักมวยมีการแยบซ้ายขวาโชว์ด้วย  เขามองแชมพูอย่างเอ็นดูแล้วก็จะทนกลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้ว เขาจึงระเบิดหัวเราะออกมา  “หัวเราะอะไรไม่ทราบย่ะ ไอ้คนที่แอบเข้าบ้านคนอื่น” “ก็คุณน่ะซิ ตลกฉิบเป๋งเลย เนี่ยไม่กลัวข้าวกล่องมียาพิษเหรอจ๊ะ “ “ไม่กลัวย่ะ ฉันเห็นนายนั่งกินอยู่ตั้งนานแล้ว ฉันจึงกล้ากินไง” “อ๋อ …ฟื้นตั้งนานแล้วก็ไม่บอกกัน”
      “เรื่องอะไรฉันต้องบอกคนอย่างนายด้วยล่ะ” แชมพูเถียงกลับไปกลับมา “เนี่ยคุณนั่งลงแล้วฟังผม” เขาเอ่ยอย่างใจเย็น “ทำไมฉันต้องนั่งลง(ทำปากแบะ) นายคิดว่าฉันจะยอมเชื่อคนอย่างนายเหรอ ไม่มีทาง” “อ่ะ งั้นยืนฟังก็ได้” “ทำไมมีอะไรจะพูด” “ก็ผมต้องขอโทษที่เข้ามาบ้านคุณ แต่ผมนึกว่าที่นี้มันร้างเสียอีก ผมเหนื่อยก็เลยแอบงีบหลับเท่านั้นเอง” “จริงอ่ะ” “จริงซิครับ”เขาพงักหน้า    
      “ผมไม่ใช่ผู้ร้ายหรอน่าคุณ……..อะไรครับ”   แชมพูจึงตอบกลับไปอย่างห้วนๆ “แชมพู”  แชมพูมองจ้องชายแปลกหน้าแล้วถามต่อ
      “แล้วนายล่ะ เป็นใครมาจากไหน  อยู่ตรงไหนของกรุงเทพ  พ่อแม่ทำงานอะไร ปล่อยลูกมาหลับในบ้านคนอื่นได้ไงล่ะ อ่ะตอบมาจิ”
      เขามองหน้าแชมพูแล้วกำลังจะเอ่ย “ไม่ต้องมาช้าเลย แต่งตัวก็ดีอ่ะ ไม่น่าทำตัวน่านี้เลย แล้วเงินก็คงมีอ่ะดิ แต่ทำไม ทำไมไม่ไปเปิดโรงแรมนอน หรือกลับบ้านไปนอนย่ะ” แล้วแชมพูก็หยุดพูด “อ้าว…..ไม่พูดต่อล่ะ นึกว่าคุณเป็นโรคพูดมากเสียอีก “เขากล่าวอย่างยิ้มๆ
      แชมพูมองจ้องหน้าเขาอย่างกินเลือดกินเนื้อ แล้วเธอก็ไปหยิบแปรงที่วางอยู่ มาเงื้อจะพาดเขา “จะบอกดี หรือจะบอกต้องเจ็บตัวก่อนฮ่ะ”
      “โอเค โอเค บอกก็ได้  ผมชื่อ นทีพันธ์  ครับ” “ชื่อ นทีพันธ์ ชื่อเพราะดีนิ”  แชมพูเอ่ยขึ้นเบาๆพร้อมจับคางอย่างใช้ความคิด
      “แล้วผมก็ไม่ใช้โจรด้วยนะคุณ ผมแค่ง่วงนอน เมื่อคืน อ่านหนังสือเยอะไปหน่อยน่ะ พร้อมเดินมาแถวนี้ก็ง่วงเลยหาที่นอนน่ะ
      เจอที่นี้ที่เดียวที่เข้ามานอนได้แล้วไม่กลัวคนมาตามด้วย” “เอ๊ะ…ทำไมต้องมีคนตามด้วยล่ะ” น้ำหาทางหลีกเลี่ยงกลัวแชมพูจะรู้ความจริง

      **************………………………………………………****************

      “ไม่มีอะไรหรอก แค่คนที่บ้านนะ” “คนที่บ้านเหรอ” แชมพูถามอย่างคาดคั้น “แหม..บ้านคุณไม่มีคนพวกนี้เหรอแบบว่าแม่นมอย่างเนี่ย” น้ำมองรอบๆตัวแล้วเห็นรูปวาดจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “เนี่ย …..คุณวาดภาพพวกนี้เหรอ สวยดีน่ะ” จากที่แชมพูโกรธๆอยู่กลายมายิ้มแก้มแทบปริเลย “ใช่….ฉันวาดเอง ก็ต้องสวยตามเจ้าของน่ะ” แชมพูทำหน้าเชิดนิดๆ แต่น้ำกลับมองว่า แชมพูน่ารัก
        แชมพูพูดพร่ำเกี่ยวกับงานตัวเองเรื่อยไป โดยไม่เห็นว่าน้ำจ้องเธออยู่  เธอพูดจนไม่ได้ยินเสียงน้ำเธอก็หันมาเห็นสายตาของน้ำ
      ที่จ้องเธอยู่  แชมพูหันมาถลึงตาใส่น้ำพร้อมถามเสียงขุ่นๆว่า “จ้องทำไมย่ะ”  น้ำยิ้มให้แชมพูอย่างกวนๆ “เปล่าซะหน่อยไม่จ้องหน้าเธอ
      แต่ผมเธออ่ะ มีอะไรติดอยู่ล่ะ” ว่าแล้ว น้ำก็เอื้อมไปที่ผมของแชมพู แต่แชมพูถอยหลังห่างไป “อะไรมีอะไรติดที่หัวของเขาเหรอ” แชมพูพยายามเอาสิ่งที่ติดออกจากหัว แต่ไม่มีอะไรเลย “ไม่เห็นมีอะไรเลย เธอหันมองจ้องตาน้ำอีกครั้ง  น้ำถึงกับสะดุ้งของสายตาอันเฉียบคมของแชมพู “ ก็…….ไม่มีอะไรติดไง”  น้ำพูด แล้วเตรียมจะวิ่งหนี พร้อมกับร้องเพลง “หลอก….สบายใจจัง  หลอกกี่ครั้ง ก็ยังเป็น……..”
      แชมพูฟังถึงกับยัวะ แต่เธอแกล้งทำเป็นไม่โกรธ น้ำเห็นเธอไม่โกรธก็ไม่สนุก จึงเดินกลับมาที่โซฟาเหมือนเดิม “ไม่สนุกเลย
      เธอไม่เห็นโกรธเลย  ไม่มันส์เลยอ่ะ “ น้ำพูดขณะนั่งลงที่โซฟาอีกครั้ง  ซึ่งเห็นแชมพูนั่งหันหลังให้อยู่ “แชมไม่ไม่โกรธจริงๆน่ะ”
      แชมพูพูดแบบกัดฟัน แล้วเธอก็หันมาพร้อมหับแปรงสีที่ชุ่มไปด้วยสี ทั้งสองมือ “ไม่โกรธจริงน่ะ”  เธอเอาสีสะบัดไปที่น้ำ  
      “เป็นไงนายน้ำ สะใจฉันจริงๆเลย”  ส่วนน้ำเปียกไปทั่วตัวแล้ว เขาวิ่งเข้ามาหาแชมพูแย่งแปรงสีให้ป้ายแชมพูบ้าง ทั้งสองเล่นกันอย่างสนุก  
      **************………………………………………………****************

            สุดท้ายทั้งสองก็เหนื่อยมานั่งทรุดตัวกับพื้นโดยหันหลังทั้งสองเข้าหากัน”เหนื่อยจังเลย” แชมพูเอ่ยเบาๆ  “ก็เหนื่อยอ่ะดิ เล่นอะไรก็ไม่รู้เธออ่ะ” น้ำต่อว่าเล็กน้อย “แล้วก็เห็นเธอเล่นด้วย ยังจะมีหน้ามาว่าเขาอีก” แชมพูเอ่ยอย่างงอนๆ “กลับไปเลยไป ที่นี้ไม่ต้อนรับแล้ว” แชมพูลุกขึ้นพรวดทำให้น้ำที่นั่งอยู่จะหงายหลังเลย น้ำรีบทรงตัวแล้วยันตัวขึ้นมา ประจันหน้ากับแชมพู “กลับก็ได้
      ถ้าแชมพูอยากให้กลับ มันก็เย็นแล้วด้วยล่ะ” น้ำยกนาฬิกาขึ้นมาดู  ก่อนจะหันมามองแชมพูอีก “ไปก่อนน่ะ”  “เชิญ อยากไปก็ไปซิ”แชมพูกอดอกมองน้ำที่เดินออกไปก่อนจะตะโกนเรียก “พรุ่งนี้มาอีกน่ะ” น้ำที่เดินอย่างช้าๆคล้ายกับว่าต้องการให้แชมพูเรียกเขา
      ซึ่งมันก็จริงพอได้ยินแชมพูเรียก เขายิ้มที่มุมปาก “ ได้ซิ พรุ่งนี้ จะเอาข้าวมาเลี้ยงน่ะ โอเช่น่ะ”  “โอเช่”  แชมพูตะโกนกลับ แล้วเธอก็มองเขาไปจนลับตา  แล้วหันกลับมามองห้องที่เต็มไปด้วยสีที่เขาและเธอเล่นกันเมื่อกี้นี้ ถึงกับโขกหัวตัวเอง” ไอ้แชม เห็นไหม สกปรกหมดเลย “ ว่าแล้วเธอก็เดินไปเก็บข้าวของให้เรียบร้อยได้ประมาณครึ่งห้อง ก็มีเสียงโทรศัพท์ดัง เธอรีบควานหาโทรศัพท์ เห็นเบอร์ถึงกับยิ้ม
      “ฮัลโหล แม่เหรอค่ะ” “ค่ะ เดี๋ยวกลับแล้วค่ะ” “ไม่ต้องหรอกค่ะเดี๋ยวแชมกลับเองค่ะแม่ ไม่ต้องห่วงค่ะ แชมพูแข็งแรงออกจะตายไปงั้นแค่นี้น่ะค่ะอีก 10 นาทีเจอกันน่ะค่ะ”แชมพูเดินออกตึกได้มาสักพักหนึ่งจนมาใกล้ถึงซอยบ้านของเธอซึ่งก็ไม่เปลี่ยวนัก แต่ก็ปลอดคนไม่มีคนเลยสักคน  เธอเดินไปอย่างรีบๆเพราะบรรยากาศที่เงีบยสงัดแถมความวังเวงเป็น2เท่าแชมพูพยายามเดินให้เร็วที่สุดแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นรถหรูขับตามมา แล้วจอดเทียบทาง “เฮ้ย ..อะไรว่ะ  ทำไงดีว่ะ  ใจเย็นๆเว้ย” แชมพูพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึก และเดินไปอย่างร้อนรน
      สายตาก็สอดส่ายหาของที่จะป้องกันตัวเอง แชมพูเจอไม้เบสบอลที่วางไว้ที่ทิ้งขยะ “โห ไม้เบสบอลนี้หน่า โชคเข้าข้างแล้ว”
      เธอรีบวิ่งไปหยิบไม้เบสบอล หันมา ตั้งท่าจะฟาดคนที่เดินตามหลังเธอมา  แต่พอหันมาก็ตกใจยิ่งกว่าเดิม เพราะ คนที่ตามเธอคือน้ำ
      นายตัวแสบนั้นเอง “อะไรกันแชมพู   ผมเรียกคุณตั้งนานไม่หันแถมวิ่งหนีมาเอาไม้เบสบอลอีก ถ้าอยากได้ก็จะพาไปซื้อ เอาไหมล่ะ”
      เขากอดอกมองเธออย่างยียวน  “ ไม่อยากได้ หรือว่านายจะเอานี้แทน” แชมพูเอาไม้เบสบอลวิ่งไล่ตีกับน้ำอย่างสนุกสนาน
      เสียงดังจนคนแถวนั้นตะโกนว่าเลย ทำให้ทั้งสองหันมาหัวเราะให้กันและกัน

      ************………………………………………………****************

          “ขอบคุณ น่ะ แต่ที่หลังไม่ต้อง” แชมพูเดินออกจากรถ เห็นนายน้ำนั่งทำหน้างงอยู่จึงชะโงกหน้าเข้ามาบอกว่า “ล้อเล่นน่ะ
      มุขไง ไม่ทันซะเลยนายน้ำคลองแสนแสบ” ว่าแล้ว แชมพูก็เดินยิ้มร่าเข้าบ้านไป ส่วนน้ำก็ยิ้มและรู้สึกดีๆที่ได้รู้จักผู้หญิงคนนี้ พอแชมพูเดินเข้ามาในบ้านก็เจอแม่ที่นั่งรออยู่ เธอจึงรีบเข้าไปประจบอ้อนอย่างกะเด็กๆ แต่นายน้ำกลับบ้านเจอพ่อที่เป็นท่านฑูต  “ขอโทษคุณพ่อ
      ผมออกไปขับเล่นกินลมน่ะครับ”  “พ่อไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ร้อนตัวไปได้” “เปล่าไม่ได้ร้อนตัวน่ะครับ” “ไปกินข้าวเถอะ พ่ออิ่มแล้วล่ะ” “ครับ นมสาย มีอะไรให้กินบ้างครับ”  น้ำเดินเข้าไปนมสาย พ่อน้ำมองไปอย่างเอ็นดู แต่ก็ต้องกลุ้มใจถึงอนาคตของเขาที่แม่วางแบบไว้ให้ตลอดเลย

      **************………………………………………………****************

      เช้ารุ่งขึ้น  แชมพูตื่นขึ้นมาเร็วกว่าปกติ แล้วอาบน้ำแต่งตัวเตรียมที่จะไปบ้านหลังที่2เพื่อไปวาดรูปตามที่เธอชอบ  แม่คอยเธอเฝ้าบอกแชมพูว่าให้ไปทำงานได้แล้ว นี้ก็จบมา ปีกว่าแล้ว แต่เธอก็ขอให้เธอได้ค้นหาตัวเองแล้ววาดรูปตามที่เธอต้องการก่อน อายุ23 เธอจะมาทำงานที่บริษัทของพ่อเธอแน่ แต่ตอนนี้ ขอให้ได้ทำอย่างที่ต้องการก่อน เพราะเธอจบปริญญาตอนอายุแค่ 20เท่านั้น ซึ่งเมื่อเธอพูดอย่างนี้
      พ่อกับแม่จึงต้องตามใจเธอ เมื่อแชมพูมาถึงบ้านหลังที่ 2ของเธอก็ลงมือเก็บข้าวของทันที ปากก็พร่ำบ่นไปเรื่อยตามประสาของแชมพู  หลังจากที่แชมพูมาประมาณ 2 ชั่วโมง น้ำก็มาพร้อมกับขนมกับของกินมากมาย “เนี้ย ซื้อให้ใครกินจ๊ะ  เยอะเชียว “ แชมพูพูดหยอกน้ำ
      “ก็ให้คนที่ใส่เสื้อสีฟ้าไง” น้ำพูดขำๆ แชมพูมองเสื้อตัวเองที่เป็นม่วง แล้วก็ทำหน้างง “ ไง เสื้อสีฟ้า ไม่เห็นเลย “ น้ำพูดอย่างกวนๆ”
      อยู่กับ2 คนยังมีหน้ามาถามอีกว่าให้ใครกิน ก็ต้องเจออย่างนี้แหละ” น้ำเดินเข้ามาช่วยแชมพูเช็ดพื้นให้สะอาดเหมือนเดิม อย่างอารมณ์ดี
      แต่แชมพูกลับหน้างอ จนน้ำต้องเข้ามาง้อ แล้วก็แกล้งให้แชมพูหัวเราะโดยทำท่าตลกๆ ซึ่งก็ได้ผลแชมพูก็หายโกรธ แล้วทั้งสองก็ช่วยกันทำความสะอาดอาคารแห่งนี้จนดูไปอาคารใหม่ขึ้นมากทันตา แต่เฉพาะให้ตัวอาคารเท่านั้นน่ะ “แล้วข้างนอกล่ะ แชมพู ไม่ทำความสะอาด
      เหรอ” น้ำถามอย่างสงสัย  “ ไม่หรอก ไม่อยากให้เขารู้ว่ามีคนอยู่ข้างในนี้ ให้เขาคิดว่าเป็นบ้านร้างอย่างเนี้ยแหละ ดีแล้ว
      ไม่อยากเจอคนที่อยากเจอน่ะ” “ใครเหรอ” “ไม่……..บอก” “บอก  ไม่ได้เหรอ” “ ไม่ได้” “ โอเค ไม่บอกก็ไม่บอก งั้นมากินข้าวกันเถอะ”น้ำเดินตรงไปที่ถุงข้าวกินมากมาย แล้วก็หยิบนู่นหยิบนี้มาให้แชมพูจนวางกองไปหมดเลย แชมพูไม่แต่มองตาปริบๆ
      “พอแล้วแค่นี้ ก็เยอะแล้ว” แชมพูเอ่ยเบา น้ำหันมามองก็หัวเราะที่รอบตัวแชมพูมีแต่ของกวางเต็มไปหมดเลย แล้วเขาก็มาหยิบออกไปบ้าง ส่วนแชมพูก็นั่งยิ้มเอียงอายอยู่คนเดียว

      ************………………………………………………****************

      เกือบทุกวัน น้ำและ แชมพูก็ต้องมากินข้าวกลางวันด้วยกันทุกวัน แล้วก็วาดรูปแลกเปลี่ยนความคิดของการวาดรูปกัน วันเวลาผ่านไปเกือบเดือนกว่าจนทั้งสองสนิทกันมาก ความรักก็เริ่มก่อตัวในหัวใจของคนทั้งสอง แต่ไม่มีใครที่กล้าจะบอกอีกฝ่าย  น้ำกลัวที่แชมพูจะไม่ชอบเขา ทั้งที่จริงแชมพูปลื้มเขามานานแล้ว ส่วนแชมพูก็ไม่กล้าที่จะคิดว่าน้ำจะชอบผู้หญิงกระโดกกระเดกเช่นเธอ  น้ำกลัวที่ต้องจากแชมพูไปเพราะทางบ้านเขารู้เรื่อง แต่วันที่เขากลัวก็เป็นจริง

      **************………………………………………………****************

          เช้าวันหนึ่ง   น้ำตื่นนอนแล้วก็แต่งตัวเพื่อหาแชมพูเช่นเคยทุกวัน แต่คราวนี้ แม่ของเขานั่งอยู่หัวโต๊ะกินข้าว”อรุณสวัสดิ์ครับ คุณแม่” “อรุณสวัสดิ์จ๊ะ วันนี้จะออกไปไหนอีกล่ะ ไปทุกวันไม่เบื่อเหรอลูก” คุณหญิงประกาพรรณถามขึ้นมาระหว่างทานกาแฟ น้ำพยายามซ่อนอาการตกใจไว้ “ก็ไปเที่ยวนะครับนานเราจะไปมานะครับก็เพลินอย่างนี้ล่ะครับ”น้ำกินข้าวต้มอย่างเร็ว “ไปก่อนน่ะครับ” น้ำบอกพร้อมลุกขึ้นจากโต๊ะ “เดี๋ยวก่อนน้ำ” คุณหญิงเรียกน้ำเอาไว้ น้ำตกใจเป็นครั้งที่2 แต่ก็พยายามรักษาอาการตัวเองให้ดีที่สุด “ครับแม่” “วันนี้  แม่ให้กลับบ้านไม่เกินเที่ยงนะลูก” “ทำไมล่ะครับ”  “กลับมาก็รู้เอง ไปเถอะ” “ครับ คุณแม่”น้ำรีบเดินออกไปโดยไม่เห็นสายตามาดมั่นของแม่เขา

      ************………………………………………………****************

      “เฮ้อ” เสียงถอดหายใจของน้ำเป็นรอบที่ 10 จนทำให้แชมพูต้องหันมามองอย่างสงสัย “เป็นอะไรไป นายคลองแสนแสบ” ถามอย่างลอยขึ้นขณะที่นั่งวาดรูปอยู่ “ไม่รู้ว่าจะดีหรือร้าย แต่น้ำว่าต้องไม่ค่อยดีแน่ๆ” “อะไรไม่ดีล่ะ” แชมพูหยุดวาดแล้วหันมามองเขาอย่างสนใจ ภายในใจที่ว้าวุ่นของน้ำค่อยเย็นๆลงเมื่อเห็นหน้าของสาวน้อยที่คอยเป็นห่วงเป็นใยเขาเสมอ “ไม่เป็นไรมากหรอก วาดรูปต่อเถอะ” น้ำหันมาวาดรูปโดยใช้การวาดรูปเป็นเกราะกำบังไม่ให้เขาคิดถึงเรื่องอื่น แชมพูยังคงงงกับน้ำอยู่ แต่เห็นน้ำไม่สบายใจ เธอก็ไม่สบายใจเลยเหมือนกัน  แต่เธอไม่รู้จะทำอย่างไงก็ได้แต่เฝ้ามองเขาอย่างเงียบ

      **************………………………………………………****************

      “กลับมาแล้วครับคุณแม่” น้ำกลับมาบ้านให้เวลาเที่ยงตรง “กลับมาตรงเวลาดีนิลูก”คุณประกาเอ่ยกับน้ำ “แล้วแม่มีอะไรที่จะบอกกับน้ำเหรอครับ”น้ำกล่าวอย่างกังวลเล็กน้อยแต่พยายามซ่อนความกังวลไว้ในหน้าอันเฉยของเขา “ น้ำลูกจบมากี่ปีแล้วล่ะ” “2 ปีครับ” “เวลาน้ำอายุเท่าไหร่กันลูก” น้ำเงยมองหน้าแม่ไม่รู้ว่าแม่จะมาไม้ไหน “ก็ประมาณ 23 ครับ” “งั้นลูกก็ควรไปทำงานได้แล้วใช่ไหม” “ใช่ครับ” “ งั้น อาทิตย์ ลูกต้องไปโลกของเราได้แล้วนะไปอยู่กับคุณป้าประกายเพชร อยู่ที่นู่น ทำงานที่นู่นด้วยน่ะ ทำบริษัทเรานั่นแหละ ลูก” คำสั่งของคุณหญิงประกาทำให้ผู้เป็นลูกรู้สึกหนักใจอย่างใหญ่หลวง เขาก็อยากที่ไปทำงานแต่เวลามันกระชั้นชิดอย่างนี้ เขาจะมีโอกาสที่ได้อยู่กับคนที่เขารักอีกแค่อาทิตย์เดียว มันชั่งทำให้ใจเขาปวดร้าวจริงๆแต่เขาก็ฝืนทำตัวปกติเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้เป็นแม่  เขารู้ว่า แม่ดูออกว่าเขาไม่เต็มใจที่จะไปแต่แม่ก็คิดว่าจะทำทุกอย่างให้ลูกสบาย     

      ************………………………………………………****************

      หลังจากวันนั้น น้ำก็มักจะมีของติดมือติดมือมาให้แชมพูทุกวัน  ดอกไม้บ้าง พวงกุญแจบ้าง กิ๊บติดผมหรืออะไรที่เขาจะซื้อให้แชมพูได้ แชมพูก็งงกับอาการของเขาเล็กน้อยแต่ก็ชอบใจที่เขาซื้อของน่ารักๆมาให้ตลอดเวลา
      2 วัน  ก่อนจะไป น้ำก็มาแชมพูเมื่อเดิมแต่วันนี้เขาขอร้องให้แชมพูนั่งใกล้ๆเขาตอนวาดรูป “ทำไมล่ะ ต้องใกล้ทำไม วาดรูปไม่ถนัด ไม่นั่งอ่ะ นั่งที่เดิมดีแล้ว” แชมพูยกเก้าอี้ไปยังตำแหน่งเดิม “ งั้นแชมวาดรูปผมซักผมน่ะครับ
      ได้ไหมแชมพู” น้ำกล่าวอย่างอ้อนวอน แชมชั่งใจสักครู่ก่อนยกเก้าอี้มานั่งคู่กับน้ำแล้ววาดภาพไปด้วยกันอย่างสนุก  เมื่อภาพเสร็จอย่างมาก็สวยอย่างไม่อย่างเชื่อ อย่างอ่อนโยนและสดใสของแชมพูบวกกับความขี้เล่นมีสไตล์ของนายน้ำ ภาพออกมาเป็นทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยดอกไม้หลากหลายสี มีน้ำตกเด่นตระง่า และมีหนุ่มสาวนอนบนทุ่งหญ้านัยน์ตาของทั้งสองดูชวนฝันจ้องตาและกุมมือเมื่อเป็นสัญญาณว่าเขาจะไม่พรากจากกัน(ถ้านึกไม่ออกก็คล้ายภาพในstar wars ตอน กองทัพโคลนจู่โจม ที่อมิดาร่าพบกับแอคาคินในสวนดอกไม้)
      “ออกมาสวยดีเนอะ” น้ำพูดเบาๆ “แต่แชมว่าน่ะน้ำ ไม่น่าวาดดอกไม่ที่อยู่บนมือผู้หญิงเลยอ่ะ” แชมพูมองอย่างพินิจพิเคราะห์ “แชมพูวาดเหมือนแหวนเลยอ่ะ” “ก็แหวนไงล่ะแชมพู แหวนที่ทำด้วยดอกไม้แถวนั้นแต่ก็มีค่ามากสำหรับหญิงผู้นั้น เพราะคนรักมอบให้กับเธอ” “โอ้โห……..น้ำจิตนการสูงส่งกว่าแชมอีก” แชมพูทำเสียงตื่นเต้นและแสดงท่าทางชื่นชม น้ำก็มองเธออย่างเอ็นดู
      “แล้วใครจะเก็บภาพนี้ล่ะ” แชมพูถามขึ้นขณะที่ทั้งสองกำลังเซ็นลายเซ็นตรงด้านหลังของภาพ “ก็แชมไง น้ำให้แชมเก็บ”
      “แล้วน้ำไม่เอาหรอกเหรอ” “ไม่อ่ะ ไม่มีที่เก็บแล้ว” แชมยืนใช้ความคิดว่าน้ำจะได้รูปไปได้ไงโดยไม่ต้องแบกกลับบ้าน “นึกออกแล้ว” “นึกอะไร”
      “น้ำมีกล้องป่ะ” “มีซิ” “เอามาเลย” น้ำยื่นกล้องดิจิตอลให้แชมพู  แชมพูหาเก้าอี้มาต่อเป็นขากล้องแล้วก็ตั้งเวลา
      ลากตัวน้ำไปถ่ายรูปกับภาพวาดพร้อมตัวเธอ “แค่นี้ น้ำก็ได้ภาพกลับบ้านแล้ว” “งั้นน้ำขอถ่ายวีดีโอแชมแล้วกัน” น้ำไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ถ่ายวีดีโอแชมพูเลย  สาวน้อยน่ากล้องก็ตั้งท่าไม่ยอม แต่สุดทายก็มาเป็นนางแบบให้จนได้ “ติ๊ก ติ๊กติ๊กติ๊ก”เสียงปลุกจากโทรศัพท์ของน้ำ
      “น้ำกลับก่อนน่ะแชม”  “ บ๊าย บายจ๊ะ” “ไปน่ะครับ” “จ๊ะ พรุ่งนี้มาอีกน่ะ” แชมพูยังไม่รู้เรื่องที่เขาต้องไปทำงานที่โลกของเขา
      เขาไม่กล้าที่จะบอกแชมพู ไม่กล้าที่เอ่ยว่าเขาต้องจากไปแล้วเขาได้แต่เดินออกไปอย่างเงียบหงอยกว่าทุกวัน
      1วันก่อนจะไป    น้ำออกจากบ้านมาค่อนข้างสายเพราะเขาไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขาจะไปที่ไหน  
      วันนี้เขาจะต้องบอกลาแชมพูสักที
      เขาเดินเข้าไปในตึกอย่างเศร้าที่ต้องจากที่นี้ไป  น้ำมองหาแชมพูไม่ว่าจะที่โต๊ะวาดภาพ  โต๊ะอาหาร ห้องน้ำ หรือ
      กระทั่งโซฟาอันแสนรักของแชมพู ซึ่งตอนนี้เขาก็รักโซฟาอันนี้ไม่น้อยกว่าแชมพูแล้ว เพราะมันทำให้ได้อยู่ใกล้ชิดกับเธออันเป็นที่รัก
      แล้วเขาก็นึกออกว่า แชมพูอยู่ที่ไหน  ชายหนุ่มรูปงามค่อยๆเดินขึ้นบันไดไปทีละขั้นทีละขั้นอย่างเชื่องช้า
      น้ำเดินขึ้นมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายแล้วผลักประตูออกไป เห็นแสงแดดอ่อนสาดส่องมากระทบตาของเขา เขามองท้องฟ้าที่สดใส มีลมพัดอ่อนๆพัดผ่านตัวเขาไป น้ำมองหาคนๆนั้น ซึ่งเธอนอนหลับอยู่บนเสื่อที่หนังสืออยู่วางรายรอบรอบตัวเธออยู่ และยังมีถุงขนมมีมากมายที่ถูกทิ้งในถุงพลาสติกใสข้างๆตัวเธอ  มีหนังสือก้างปิดหน้าเธออยู่ น้ำมองเธออันเแป็นที่รักราวจะจ้องจำเธอไปชั่วกาลไม่ว่าอย่างไงเขาก็จะจดจำเธอตลอดไป เขาค่อยเดินเข้าไปหาแชมพู แล้วย่องตัวสัมผัสแก้มอันใสอมชมพูของเธอ “ ผมรักคุณมากนะแชมพู”
      น้ำมองหน้าแชมพูอย่างจดจำว่าครั้งหนึ่งเขาเคยรักกับหญิงบนโลกมนุษย์ที่แสนจะอ่อนโยนและน่ารักเพียงนี้
      “ไม่ว่าอย่างไง ผมจะไม่มีวันลืมคุณแต่คุณต้องลืมผมแชมพู ผมจากโลกของผมมานานแล้ว ผมต้องกลับแล้วล่ะ คุณหญิงแม่
      ท่านต้องให้ผมไปโลกของผมกับคุณป้า ไปทำงานที่นั่น ผมไปน่ะแชมพู” น้ำค่อยเอามืออันอันนุ่มของเขามาทาบที่หน้าของแชมพู
      แล้วเกิดแสงสีเขียวสดสว่างใสขึ้น แล้วเขาเดินลงไปอย่างช้า แล้วรอยเท้าที่เขาเคยเหยียบบนตึกแห่งนี้ค่อยๆจางหายไปพร้อมกับตัวของเขา

      **************………………………………………………****************
      ก้อนเมฆเริ่มเคลื่อนตัวออกจากลำแสงพระอาทิตย์ทำให้แสงแดดที่สาดส่องลงมาที่หญิงสาวคนนี้อย่างจัง หญิงสาวเริ่มรู้สึกว่าแสงแดดส่องมา สาวน้อยพลิกตัวค่อยๆลุกขึ้นมาจากเสื่อแล้วบิดตัวผ่อนคลายความเมื่อยล้า แล้วยังมองตรงไปข้างหน้า แล้วหันซ้ายหันขวา
      เมื่อมองหาอะไรซักอย่าง แล้วใบหน้าเธอก็ปรากฏรอยยิ้มอันแสนหวานปนเศร้าออกมาให้เห็นกัน เธอลุกขึ้นไปด้านข้างที่เฉียงออกไปอีกหน่อย จะปรากฏเห็นเป็นรูปปั้นสุนัขที่ดูด่างดำเนื่องผ่านลมและฝนมานาน  เธอก้าวไปนั่งยองๆข้างๆรูปปั้นสุนัข และเอามืออันเบาน้อยลูบหัวสุนัขราวกับว่ามันมีชีวิต  “ด็อกกี้ แกอยู่นี้นานแล้วเนอะ เบื่อไหมล่ะ เบื่อไม่ได้น่ะ แชมพูมาหาทุกวันอย่างนี้ ห้ามเบื่อน่ะ “ สาวน้อยยิ้มเบาๆให้กับด็อก “เมื่อกี้ฉันฝันว่า “เจอกับผู้ชายคนหนึ่ง  เขาชื่อน้ำล่ะ เขาหล่อมากๆ เขาชอบวาดรูปเหมือนกับฉัน แล้วฉันก็แอบรักเขาล่ะ
      “ แชมพูยิ้มอย่างอ่อยโยนและหัวเราะกับความฝันของตัวเอง “แล้วฉันก็วาดรูปกับเขาเป็นรูปที่สวยมากๆเลยล่ะ ด๊อกกี้
      แต่……….เอ๊ะ ทำไมความฝันครั้งนี้มันเหมือนจริงๆมากเลย มันเหมือนว่าเขามีชีวิตจริง ความรู้สึกว่ามีเขาอยู่ (แชมพูลูบแก้มตัวเองที่น้ำจับ)
      ฉันเหมือนได้สัมผัสเขาล่ะ ทำไมน่ะ ฉันถึงรู้สึกอย่างนั้น”แชมพูเดินไปข้างหน้าแล้วแหงนมองฟ้าที่ดูสดใส แล้วเธอก็เห็น มีอะไรบางอย่างลอยอยู่ท้องฟ้า มันมีแสงรอบๆตัว มันหยุดมองเธอสักครู่ก่อนบินจากไปอย่างรวดเร็ว “เมื่อกี้อะไรอ่ะ “
      แชมพูค่อยลืมตาขึ้นหลังจากหยีตามองมันเมื่อกี้ แล้วเธอก็กำลังจะเดินจากไป มีแหวนดอกไม้ หล่นมาใส่หัวของแชมพู  
      “เอ๊ะ ..อะไรอ่ะ” แชมพูหยิบขึ้นมา “แหวนนี้น่า จะใส่ได้ไหมน่ะ”
      แชมพูค่อยใส่แหวนที่นิ้วกลางมันคับจนเธอต้องถอดออกมาใส่นิ้วนางข้างขวาแต่ก็ใสไม่ได้อีก คราวนี้เธอจึงใสนิ้วนางข้างซ้าย ซึ่งมันเหมือนเป็นใจ ใส่ได้พอดีเลย “ใส่ได้แฮะ “ แชมพูยกมือขึ้นมามอง แล้วก็ยิ้มไปกับแหวน
      “น่ารักดีเนอะ ใครน่ะ ทำตกลงมา แต่บ้าเหรอแชม ใครจะทำตกลงมา ที่นี้ไม่มีตึกที่สูงกว่าบ้านเราแล้ว”แชมพูมองรอบๆที่มีแต่อาคารที่เตี้ยกว่า มันก็ทำให้ใจหวิวได้เหมือนกัน   “ไปกินข้าวดีกว่าหิวแล้ว” แชมพูเดินลงไปข้างล่างอย่างอารมณ์ดี
      เธอเดินออกไปจากตึกอย่างเร็วไม่ทันมอง ภาพวาดที่คราวเธอวาดกับน้ำที่มีผ้าคลุมไปอย่างดี
      ครั้งนั้นคงเป็นครั้งสุดท้ายที่น้ำกับแชมพูได้เจอกันและใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุข มันคงจะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆสำหรับน้ำและแชมพู เพราะเขาและเธออยู่ต่างโลกต่างมิติกัน  
      “ลาก่อนนะ แชมพู ผมจะไม่ลืมคุณ “

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×