ความทรงจําช่วงปิดเทอม

เนื้อเรื่อง

เรื่องมันเกิดขึ้นตอนปิดเทอมวันที่17-21 ต.ค.46 พวกเราได้จะได้เดินทางไปพังงาและภูเก็ตเริ่มออกเดินทางเย็นวันศุกร์ที่17 ไปขึ้นรถที่บางลําภูผู้คนเยอะมากรถทัวร์จอดเป็น10ๆคัน เราเดินทางมุ่งสู่จังหวัดพังงาเวลาประมาร20.00น. ในรถคันนี้ไม่ได้มีเพียงแต่พวกเรายังมีเด็กๆๆร.ร.อื่นอีกเมื่อคณะทัวร์ได้เคลื่อนตัวไปเรื่อยๆๆ พี่ไกส์หลักๆๆมี1คนและมีผู้ช่วย2คนก้อได้แนะนําตัวคนแรก พี่เปิ้ล และอีกสองคนพี่พี และพี่ลี่ รถเราคลึกคลื่นกันมาก เมื่อขับมาถึง จ.ประจวบ ก้อมีนํ้าท่วมจึงนอนไม่หลับ แต่เมื่อผ่านระยะนํ้าท่วมเราก้อได้หลับ รุ่งเช้าวันที่18ต.ค.เมื่อเดินทางมาถึง จ.สุราษ เมื่อข้าพเจ้าได้ลืมตาขึ้นมองออกไปข้างหน้าต่างที่มีไอนํ้าเกาะตัาอยู่ทําให้รู้สึกว่าข้างนอกคงจะอากาศดีเย็นสบายเพราะยังคงมีไอความเย็นจากฝนที่ตกเมื่อคืนสิ่งที่ข้าพเจ้าเห็นเป้นสิ่งแรกคือ ภูเขาสีเขียว ลูกโตๆๆซึ่งปรกคลุมด้วยต้นไม่ไหญ่น้อยตามลัาดับและมีหมอกเป้นสายทางยาวลอยอยุ่ระดับเดียวกับภูเขาช่างเป้นภาพที่สวยงามมากยิ่งนัก ภูมิไจที่ยังมีสิ่งสวยงามเช่นนี้ขอบคุณธรรมชาติที่ยังคงสภาพไว้ได้หากแต่ไม่มีผู้ใดไปบุกรุกทําลายเสียก่อน หากเป้นเช่นนั้นอนาคตข้างหน้าคงไม่มีสิ่งสวยงามเช่นนี้ไว้ไห้ลุกหลานได้ภูมิไจไว่เลย เราเดินทางมาถึง จ.พังงาเมื่อลงเรือชมธรรมชาติที่อ่าวพังงา เช่น เขาพิงกัน ถั้าลอด เขาตะปู และเกาะปันหยี จากนั้นเดินทางสู่จ. ภูเก็ตไปชมพระอาทิตย์ตกที่แหลมพรหมเทพ ควารู้สึกที่ฉันขึ้นมาที่แหลมพรหมเทพ มันเป็นสถานที่อันแสนวิเศษเป็นจุดดึงดูดที่มีเสน่ห์ที่ทัาไห้รอยเท้านับพัน นับหมื่นได้เยื้องกายมาที่นี้มาที่จุดจุดนี้ จุดที่ข้าพเจ้ายืนอยู่เพียงเพื่อจะได้บันทึกความทรงจํากับความงามที่ธรรมชาติมอบไว้ไห้กับคนไทยอย่างเรานับว่าเป้นจุดที่เรายืนได้อย่างภาคภูมิไจ ยามสนธยาของทะเลนั้นทัาไห้ไจของเราเหมือนจะลอยไปละเมอไปไกล พอๆกับที่เรามองไปที่สุดขอบฟ้าและไม่รุ้ว่ามันสุดอยุ่ที่ไหน ดวงอาทิตกําลังลาลับไปพร้อมกับแสงอันอบอุ่นอีกไม่นานทุกอย่างจะผ่านไปและกําลังจะจบลงเพื่อเริ่มวันไหม่อีกครั้ง แล้วเดินทางเข้า โรงแรม แท้ที่จริงแล้วการมาครั้งนี้ข้าพเจ้ารุ้จักแค่เพื่อนของข้าพเจ้าคนเดียวคือ แอม ต่อมาก้อได้รุ้จักเพิ่มเติม พี่ออฟ พี่เนย น้องปิ่น น้องกิ่ง เจ้ามํา ทัาไห้เราได้มารุ้จักกัน
รุ่งเช้าวันอาทิตที่19ตค.ลงเรือไปเกาะพีพี เอาขาห้อยแกว่งไปแกว่งมาที่ขอบเรือโต้ไปกับลมทะเลและเสียงคลื่นที่โหมกันเข้ากระทบตัวเรือทะเลบอกไห้เราพักและปล่อยใจไห้คล้อยตามไปกับกระแสลมที่พาความสดชื่น พักทุกสิ่งที่คุณต้องคิดไห้เวลากับตัวเองมากขึ้นเพื่อรับกับกระแสลมที่จะผ่านเข้ามาเมื่อดํานั้าเสร็จ ก้อกลับโรงแรม แต่เราได้ไปเที๋ยวต่อที่หาดป่าตองกับพี่ไกสืวึ่งเราได้รุ้จักเพิ่มอีกคือพี่แซน พี่พัชและพี่กุล ยามคํ่าคืนแสงสี เพลิดเพลินมากเรากลับโรงแรมตอนเที่ยงคืน ไปต่อกันที่ห้องพี่ไก์เพื่อเราเรื่องสยองขวัญ เล่าได้ซักพัก เด็กร.ร.ที่มารถเดี๋ยวกับเราก้อมาร่วมด้วยจนถึงเวลากลับห้องตีหนึ่งกว่าๆๆ เราเดินกันเป็นกลุ่มจับมือเดินกันผลึกกําลังอันแรงกล้าเพื่อเดินฝ่าความมืด
รุ่งเช้าวันที่20ตค. วันนี้เก็บของสิ่งที่ดีไนวันนี้คือการได้ส่งรอยยิ้มไห้เพื่อนไหม่เมื่อคืน และพี่ไกส์ที่จัาเราได้คุยกันอย่างสนิท แล้วก้อเดินทางกลับกทม.ในการเดินทาง5วัน ข้าพเจ้าได้คําว่าเพื่อน พี่น้องกลับมา ถึงแม้รุ้จักกันเพียง5วัน มิตรภาพได้ก่อเกิดขึ้นที่นี้ที่แห่งนี้คุ้มค่าเหลือเกินที่ได้มา ความทรงจัาดูเหมือนว่าจะเต็มไปด้วยความยินดี ความสุข ความผูกพัน มันเต็มไปด้วยสีสัน ของชีวิตที่ทุกคนต้องผ่านช่างที่มีความสุข เพื่อวันหนึ่งที่มองย้อนกลับมาเราจะยินดีเสมอและหัวเราะกลับชีวิต เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากกัน กาลเวลาดูเหมือน อ้อนวอนไห้เราอยู่ต่อ อาลัยอาวรกับช่วงเวลาที่ไม่อยากไห้ผ่าน มันผ่านไปเร้วขึ้นทุกทีที่เราอยากไห้มันหยุดลงและต้องหักห้ามไจเพื่อไห้มันผ่านไป
ฉันบอกตัวเองว่า \" จะหาสักวันไปใช้ชีวิตใสๆๆกับวันฟ้าสวย ริมทะเล ผุกเปลนอนใต้ต้นมะพร้าว เสียงคลื่นลมทะเลผสมผสานเป็นความรื่นรม พาไห้อารมของเราสกชื่น ดื่มดํ่ากับความรุ้สึกเหนือคําบรรยาย ถึงแม้ว่าหากไปที่นั้นอีกครั้งได้ไปสถานที่เดิมๆๆแต่ยังๆๆผู้คนเดิมๆๆที่เราไปด้วยกันครั้งก่อนนั้นไม่ได้มากับเราด้วย แต่ก้อยังดีที่สัมผัสกับไอความสุขครั้งก่อนได้แต่ไจจริงๆๆอย่างจะไห้เป็นเหมือนก่อนทุกอย่างเจอ พี่เพื่อนน้อง อีกครั้ง รู้ว่าวันนั้นคงไม่มีอีกแล้วแต่ความสุขช่วงนั้นฉันได้เก็บไว้หมดแล้ว ถ้าคุณมีความทรงจัาที่ดีกับใครสักคน จงเอาความทรงจํานั้นไว้รอบตัวคุณแทนที่จะใส่ไว้ไนไจเพราะหัวไจสามารถแตกสลายได้แต่ความรุ้สึกนั้นอยู้รอบตัวคุณความรุ้ส฿กนั้นจะอยู่กับคุณตลอดไป นี้แหละคือความทรงจัาช่วงปิดเทอม