id=1248)
แสงดาวแสงเดือนสาดส่อง              ยิ่งมองยิ่งหมองยิ่งเศร้า
เสียงเพลงขับกล่อมเบา เบา          สองเราอยู่ห่างร้างไกล
มองดาวยิ่งดึกนึกหวั่น                    ความฝันยิ่งหมดแรงคว้า
ใกล้ใจแต่ไกลลิบตา                  ตัวข้านั่งพลางถอนใจ
ในเสี้ยวแห่งความจำหนึ่ง              เสียงก้องยังกังวาลใส
คำพูดซึ้งหวานจับใจ                พูดไว้เป็นมั่นสัญญา
รักเรามีเศร้าเคล้ามา              ปัญหาใช่อยู่ที่ใจ
อยู่ที่ระยะทางห่างไกล            ไม่ใกล้เช่นใจสองเรา
ข้ามองท้องฟ้าพลางหาว                      น้ำค้างพร่างพราวหนาวกาย
กระชับเสื้อผ้าอุ่นได้            แต่ใจอุ่นไอรักเธอ
ข้าฝากสายลมบอกเธอ                  พบเจอเจ้าจงบอกด้วย
ว่ารักของข้าจะช่วย                  มอบความอบอุ่นให้เธอ
ความเหงาความเศร้าหายไป                    หัวใจเต้นแรงถี่ครั้ง
เมื่อเสียงมือถือข้าดัง                    จากนั่งข้าลุกขึ้นยืน
เสียงเธอดังจากปลายสาย                    คำพูดมากมายเอ่ยถาม
ว่าข้าเป็นอย่างไรบ้าง                            อ้วนผอมตรอมสุขเพียงใด
ใจข้ากลับมาเปี่ยมสุข                          จากทุกข์กลับมาเลือนหาย
ตอบเธอว่าข้าสบาย                      คิดถึงห่วงใยทุกวัน
เสียงเธอเบาลงอีกนิด                          กระซิบข้าคิดไหวหวั่น
เธอบอกว่าหากสักวัน                  เธอนั้นคงต้องจากไป
ข้าถามกลับว่าทำไม                        หัวใจพลันเจ็บจนชา
คงไม่ใช่เลิกรักหรอก                เธอบอกอย่างนั้นกับข้า
เป็นเพราะมะเร็งนำพา              ใจข้านั้นแทบหลุดลอย
เหมือนมีดกรีดคว้านในอก          เหมือนดั่งนรกแกล้งข้า
น้ำใสไหลรินจากตา                      ตัวข้าแทบขาดใจตาย
เธอร้องไห้ตามก่อนปลอบ              พูดปลอบว่าเธอรักข้า
ยังคงไม่ลืมสัญญา                  ต่อฟ้าที่ให้แก่กัน
แต่เมื่อเรื่องเป็นแบบนี้                    เรื่องที่ทำลายความหวัง
“สัญญา
” เธอสะอื้นเสียงดัง                หมดหวังหมดทางเป็นจริง
ข้าเช็ดน้ำตาอาบหน้า                            พูดว่าเธอยังมีหวัง
อุปกรณ์รักษาครบครัน                          หากทันรักษาท่วงที
เธอบอกมันสายเกินแก้                        ที่แย่แพทย์ยังหมดหวัง
เสียงสะอึกสะอื้นสลับดัง                  ทั้งเธอทั้งข้าปวดใจ
“จากนี้ขอจงรับรู้”                          เธอจะอยู่ข้างข้างกับข้า
ทุกที่ทุกกาลเวลา                    ขอข้าจงได้มั่นใจ
แม้เราไม่เคยใกล้กัน                    แต่ใจเรานั้นชิดใกล้
ถึงตัวเราอยู่แสนไกล                            แต่ใจรักมั่นผูกพันธ์
เธอเงียบก่อนพูดอีกว่า                        ห้ามข้าติดต่อกลับไป
จากนี้ขอให้บอกใจ                        ว่าเธอนั้นหมดเวลา
ข้าแย้งกลับไปว่าไม่                          เราใกล้จากกันนี่นา
ใยเธอไม่ปล่อยให้ข้า                          เฝ้าดูแลเธอจนตาย
เธอสูดหายใจลึกลึก            บอกข้าให้นึกดูว่า
หากเธอนั้นถึงเวลา                  น้ำตาข้าคงร่วงริน
ร้องไห้ครั้งเดียวดีกว่า                              บอกว่ามันจะดีขึ้น
ชีวิตข้ายังยั่งยืน                          จะฝืนตรมทุกข์ทำไม
แสงทองกระจ่างขอบฟ้า            เธอข้าลาครั้งสุดท้าย
จนกว่าจะถึงวันตาย                    ถึงตายข้าจะเฝ้าเธอ
เธอบอกว่าข้าน่าตี                      ยังดื้ออย่างนี้เสมอ
ข้าบอกว่าเพราะรักเธอ              พร่ำเพ้อเพราะเธอทุกวัน
สุดท้ายเธอให้ข้าคิด                เธอพูดอีกนิดหนึ่งว่า
ภพหน้าหากมีบุญญา                ขอข้ากับเธอใกล้กัน
ภพนี้เห็นทีต้องจาก                        ต้องพรากเพราะโรคหนักหนา
เธอบอกรักข้าอีกครา                ก่อนลาแล้ววางสายไป
มือถือหลุดจากมือข้า                  น้ำตายังคงเอ่อไหล
เสียงเพลงเคยดังเงียบไป                หัวใจหนาวเหน็บอีกครา
ข้านั่งมองดูตะวัน                  จากวันเปลี่ยนคืนเหมือนบ้า
ไม่สนใจกับกาลเวลา                      หมุนผ่านเนิ่นนานเรื่อยไป
เสียงโทรศัพท์แว่วดัง                จากปลายเตียงนอนของข้า
หวังให้เป็นเธอโทรมา            เผื่อถ้าสวรรค์เป็นใจ
ความหวังเลือนลางจางไป              หาใช่เบอร์เธอโทรเข้า
ข้านั่งก้มหน้าซบเข่า                  ไม่อยากพูดคุยกับใคร
เบอร์เดิมโทรเข้าอีกครั้ง              ข้ารับด้วยความรำคาญ
คิดด่าออกไปเสียบ้าง              แต่อ้าปากค้างแปลกใจ
“ฮัลโหลนั่นโอใช่ไหม”          เสียงในที่ก้องกังวาล
เสียงหนึ่งเมื่อครั้งวันวาน                เสียงหวานของตาลนั่นเอง
เธอบอกว่า”หมอทำได้”              ผ่าตัดผ่านไปฉลุย
ข้าดีใจกระโดดเตียงนอนกระจุย            เธอพูดคุยปกติอย่างดีใจ
(ฉากจบเป็นกลอนแปดฮะแล้วใช้เพลงนี้ประกอบนะครับ
http://www.kapook.com/newmusicstation/play.php?id=1248)
เหตุการณ์นี้ผ่านไปใจข้านึก        ความรู้สึกข้างในเมื่อได้คิด
ข้าสัญญากับเธอแล้วไม่ผิด          ได้ใกล้ชิดสมใจที่ไฝ่ปอง
แว่วเสียงเพลงเคยได้ยินแว่วยินมา        ใจของข้าเปี่ยมความสุขหมดทุกข์แค้น
“รักของเราไม่ว่าไกลไร้เขตแดน”      ข้าหยิบแหวนคิดในใจก่อนให้เธอ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น