เฮอร์ไมโอนี่...ฉันฝันถึงเธอ

เนื้อเรื่อง

......พรุ่งนี้แล้วสินะ พรุ่งนี้เราก็จะได้พบกันอีกครั้ง โดยไม่ต้องฝันอีกแล้ว......
เป็นความคิดที่อยู่ในใจของ รอน ......โรนัลด์ วิสลีย์......

เช้าวันใหม่เป็นวันเปิดเทอมของโรงพ่อมดแม่มดและเวทย์มนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ ครอบครัววิสลีย์ เต็มไปด้วยความวุ่นวาย ทุกคนต้องไปที่สถานรถไฟ ให้ทันเวลา รอนเจอแฮร์รี่ที่สถานนีรถไฟคิงส์คอร์ต หลังจากผ่านแผงกั้นมาแล้ว รอนก็ได้พบ

......เฮอร์ไมโอนี่......

“สัวสดีแฮร์รี่ สวัสดีรอน” เสียงทักทายคุ้นหูดังขึ้น รอนดีใจที่ได้ยินเสียงนี้
“สวัสดีเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ทักกลับไป
“อืมมม หวัดดี” รอนว่า
“พวกเธอเป็นยังไงกันบ้าง ปิดเทอมนี้ดีไม๊” เธอถาม พร้อมกับที่เดินขึ้นรถไฟสีแดง
“ก็เหมือนเดิมล่ะ แล้วเธอล่ะอ่านหนังสือเรียนจบหมดรึยัง” แฮร์รี่ถามไปตามปกติ และมองหาห้องว่าง เพื่อจะได้คุยกันอย่างเป็นส่วนตัว
แฮร์รี่เจอห้องว่างและเดินเข้าไป อีกสองคนเดิมตามเข้ามาเสียงรอนพูดต่อว่า
“นั่นสินะ หรือว่าเธอไปเที่ยวกับครัมล่ะปิดเทอมที่ผ่านมาน่ะ” รอนพูดจาประชด
“ก็ติดต่อกันบ้างน่ะนะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเบา ๆ เธอก้มหน้าไม่ยอมสบตากับรอน

แฮร์รี่เห็นถึงความผิดปกตินี้  แต่ก็ได้แค่คิดว่าทั้งคู่มีอะไรกันรึเปล่า ไม่ถามออกไปตรง ๆ
“ฮึ งั้นเหรอ ติดต่อกันบ้าง เจ้านั่นมันชอบเธอจริง ๆ เลยนะ” รอนยังประชดเหมือนเดิม
“เราเป็นเพื่อนกันเท่านั้นล่ะ” เธอตอบกลับ คำตอบที่รอนไม่ได้ยิน เพราะสมองยังคิดสับสน
“เออนี่ แล้วคิดว่าปีนี้เราจะเจออะไรสนุก ๆ มั้ย” แฮร์รี่จงใจเปลี่ยนเรื่องคุย
ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากเพื่อนทั้งสองคนอีกเลย จนกระทั่งเปลี่ยนไปนั่งรถม้า

“อืมมม อากาศหนาวจริงนะ” แฮร์รี่ส่งเสียงทำลายความเงียบ
ยังคงไม่มีเสียงตอบ
“เฮอร์ไมโอนี่ ครัมพูดเรื่องอะไรกับเธอบ้างในจดหมายที่ติดต่อมาน่ะ” แฮร์รี่แสร้งถาม
......และได้ผล......
รอนหันขวับไปที่เฮอร์ไมโอนี่อย่างรวดเร็ว “นั่นสิ คุยอะไรกันบ้าง คงมีความสุขล่ะสิ” ท้ายสุดก็ยังคงประชดอยู่
“ก็คุยเรื่องทั่ว ๆ ไปน่ะล่ะ ครัมถามว่าที่โรงเรียนเรามีกิจกรรมอะไรสนุก ๆ บ้าง แล้วครัมก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวเองให้ฟัง ก็แค่นั้นล่ะ”
“อ๋อ เหรอน่าสนใจดีนะ มีเพื่อนต่างโรงเรียน” แฮร์รี่ว่า
“นั่นสิ น่าสนุกดี” รอนพึมพัม แล้วเงียบไปอีก

......นั่นสินะ แปลกจริงด้วย ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่คู่นี้เป็นอย่างนี้ เราไม่ได้สังเกตเลย เมื่อไหร่กัน......
ความคิดบังเกิดขึ้นในใจแฮร์รี่
ทั้งสามจบวันนี้ด้วยการเงียบ ไม่เอ่ยปากคุยกันจนเพื่อน ๆ ในบ้านกริฟฟินดอร์อดแปลกใจไม่ได้ ว่าทั้งสามทะเลาะกันรึเปล่า

<><><><><>

เช้าวันต่อมา บ้านกริฟฟินดอร์ต้องเรียนวิชาปรุงยากับพวกสลิธิรีน ทั้งสามจึงได้ต่อปากต่อคำกับ มัลฟอย ตามปกติวิสัย
“ไงพอตเตอร์ ปิดเทอมนี้นายไปทำอะไรมาล่ะ ท่าทางผอมเพรียวเชียวนะ คงกินดีอยู่ดีสิท่า” มัลฟอยว่า
“ก็คงไม่เท่านายหรอกมัลฟอย พ่อนายคงขายของผิดกฎหมายได้ราคาดีสินะ ถึงได้ดูดีขึ้นขนาดนี้” แฮร์รี่ตอบกลับทำเอามัลฟอยโกรธจนหน้าขาวซีด เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ
“ไปกันเถอะ อย่าไปยุ่งกับคนอย่างนั้นเลยแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ว่า
“ฮึ! อ้าววิสลีย์นายเป็นใบ้เหรอ หรือปิดเทอมที่ผ่านมานายอกหักรึไง ถึงได้เงียบนัก” มัลฟอยเห็นผิดวิสัยที่รอนจะไม่ต่อว่าอะไรเขาสักคำ
“นายมันดีแต่ปากมัลฟอย” รอนท่าทางโกรธจัดเดินหนีไป เฮอร์ไมโอนี่มองตามพลางถอนใจ
แฮร์รี่สังเกตความผิดปกติต่าง ๆ สะสมเอาไว้ในสมอง

......นั่นไง เราควรแน่ใจแล้วใช่มั้ยเนี่ย จะทำยังไงดีน้าาา......
หลังจากรับประทานอาหารเย็น ทั้งสามคนก็มารวมกับเด็กคนอื่นในห้องนั่งเล่นของกริฟฟินดอร์ แฮร์รี่คุยกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่สลับกันไปมา เพราะทั้งคู่ยังไม่ยอมคุยกัน จนกระทั่งคนอื่นเข้านอนกันหมด แฮร์รี่เริ่มง่วง
“เอ่อ…รอนเราจะไปนอนรึยังเนี่ย ฉันรู้สึกง่วงน่ะ” แฮร์รี่ว่า
“อืมมม นายไปก่อนเถอะ” รอนว่า แฮร์รี่เข้าใจในทันที
......ดีจริง จะคุยกันแล้วสิ พรุ่งนี้ทุกอย่างคงดีขึ้นแน่......

<>แฮร์รี่ถูก พรุ่งนี้จะไม่เหมือนเดิม<>

หลังจากแฮร์รี่ลับตาไป ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ยังคงนั่งเงียบอยู่สักพัก จนกระทั่ง…
“เธอชอบครัมใช่มั้ย” เสียงรอนทำลายความเงียบ
เฮอร์ไมโอนี่มองรอน แล้วก้มหน้าลง อาการของเธอทำให้รอนเงียบไปอีก ใต้ความเงียบนั้นกลับหวาดหวั่น
......จริงเหรอเนี่ย ทำไมนะ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้......
ความเจ็บปวด เริ่มบังเกิดขึ้นในใจของรอน เขากำลังว้าวุ่น

<><><><><>

เฮอร์ไมโอนี่เข้าใจคำถามนั้น  เข้าใจดีทุกอย่าง รวมทั้งตัวเธอเอง
......อยากจะรู้งั้นเหรอ ก็ได้ฉันจะบอก......
“เปล่าหรอก ฉันกับครัมเราเป็นเพื่อนกัน แค่เพื่อนกันเท่านั้น” ประโยคหลังเธอพูดย้ำ
รอนที่กำลังรู้สึกสับสน หันมามองเธอ สายตามีคำถาม
......เธอพูดจริงใช่มั้ย......
“งั้นเหรอ แค่เพื่อนกันเท่านั้นเหรอ ดีนะ” รอนพูดแล้วยิ้ม

ในที่สุดเขาก็รู้สึกเหมือนถูกปลดปล่อยจาก...ความสับสนที่ขังเขาเอาไว้
เพียงแต่พันธนาการบางอย่างกลับยังขังเขาไว้แน่น

“ไปนอนเถอะรอน มันดึกมากแล้ว เธออาจจะตื่นสาย” เฮอร์ไมโอนี่ว่า
“อืมม ถ้าเธอง่วง ฉันไปนอนก็ได้” รอนพูดอย่างอารมณ์ดี
“แล้วมันเกี่ยวอะไรล่ะเนี่ย” เฮอร์ไมโอนี่ออกจะดีใจที่รอนกลับมาเป็นเหมือนเดิม

เธอลุกขึ้น “ไปเถอะรอน” แล้วเดินไปทางบันได
รอนลุกตาม แล้วเดินไปอีกทาง แต่รอนก็หันกลับมา
“เฮอร์ไมโอนี่” เขาส่งเสียงเรียกให้พอได้ยิน
เฮอร์ไมโอนี่หันมา แต่รอนยืนเงียบ ทั้งสองมองหน้ากันอยู่พักนึง

“มันจะดีมั้ยถ้าเราสองคนฝันถึงกันน่ะ” อยู่ ๆ รอนก็พูดขึ้นมา
รอนรอคำตอบ......รออย่างไหวหวั่น

เฮอร์ไมโอนี่เงียบ เธอก้มหน้าอีกครั้ง
......จะตอบดีรึเปล่า มันจะดีรึเปล่านะ เอา…ก็ได้......
“รอน ฉันจะฝันถึงเธอ” พูดจบเธอก็วิ่งขึ้นบันไดหายไป

รอนยิ้ม รอยยิ้มที่มีความหมาย
......ฉันก็จะฝันถึงเธอ เฮอร์ไมโอนี่ ฝันดีกว่าทุกวัน......

<><><><><>

......ถ้าเธอจะรู้รอน ฉันคิดถึงเธอมากกว่าใคร......

[^_^][^_^][^_^][^_^][^_^]