[วันประกาศผลการเรียนต่อ ม. 4] - [วันประกาศผลการเรียนต่อ ม. 4] นิยาย [วันประกาศผลการเรียนต่อ ม. 4] : Dek-D.com - Writer

    [วันประกาศผลการเรียนต่อ ม. 4]

    เรื่องเลาเรื่องนี้เป็นความจริง และเป็นเรื่องของการประกาศผลการเรียนต่อ ลองอ่านดูนะครับ

    ผู้เข้าชมรวม

    666

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    2

    ผู้เข้าชมรวม


    666

    ความคิดเห็น


    4

    คนติดตาม


    0
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  10 พ.ย. 47 / 20:15 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      “วันประกาศผลการเรียนต่อม.4คือเมื่อวานนี้ วันที่ 31 ตุลาคม พ.ศ.2546”
      วันที่ทุกคนในโรงเรียนแห่งหนึ่งรอคอย
      การรับนักเรียนของโรงเรียนนี้ผมไม่ทราบว่าเหมือนโรงเรียนคุณท่านหรือเปล่า
      เขารับนักเรียนเข้าเรียนต่อจากจำนวนราว500กว่าๆ รับ200กว่า


      ผมเกือบลืมแนะนำตัวไปผมขออาศัยชื่อว่า “ถังขยะ” ความเป็นมาขอนามปากกานี้มาจาก การชอบรวบรวมขยะเช่นถ้าผมกินขนมเข้าไปจะเหลือถุงขนม  ผมจะเหลียวซ้ายขวาหาถังขยะแต่ถ้าไม่มีผมจะเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงเพื่อหาที่ทิ้งต่อไป  และเมื่อผมอยู่ในห้องผมจะสะสมเศษกระดาษเพื่อไปวาดเล่น  ผมชื่นชอบการวาดรูป  เออ…ใช่  
         ผมเกือบลืมเพื่อนห้องของผมจะมีเพื่ออยู่ 4 คน(อ่านได้ในเรื่อง Student of the dead
      ในหมวดแฟนตาซี )
      คนแรกอิสราหรือ เก้า   เพื่อนที่เส้นตื้น อารมณ์ดี
      คนที่สองคอป(ป๋อ)  เพื่อนที่มีใบหน้าคล้ายป๋อ(ดาราที่เป็นพระเอกช่อง7แสดงเรื่องมือปืนพ่อลูกอ่อน)เขามีนิสัยที่ชอบคิดพิเรน(แปลกๆ)  แต่เป็นคนที่รักเพื่อน
      คนที่สามชัช     เพื่อนหน้าเข้มเรียนดี คนนี้เทห์ ถึงตัวเล็กไปหน่อย
      คนสุดท้ายจืด  เพื่อนคนนี้ความจริงแล้วไม่ได้ชื่อจืดแต่หน้าของเขาจืด  นิสัยของเขานั้นความจริงแล้ว(เพื่อนบอกว่า)เมื่อก่อนเป็นคนเงียบขรึม  แต่บัดนี้อยู่คนละขั้วเลย  เขาเปลี่ยนเป็นคนพูดมา  เรียนเก่ง และชอบถามเรื่องที่น่าสนใจ เช่น
          “ทำไมเก้าถึงเตี้ยกว่าแมน”(แมนคน ที่ว่านี่เขาเป็นเพื่อนในห้อง  ลักษณะสวมแว่นสูงมาหรือที่เรียกกันในนามของเปรตบาง  และเรียกชื่อของภาราดร เพราะแมนเป็นนักเทนนิด  และเรียกเก่งด้วย รูปร่างสูงใหญ่มาก)  
      …บางที่อาจเป็นมุขพิลึกที่สุด(เป็นปริศานาลึกลับ)
      มาเข้าเรืองกันดีกว่า

         ในที่สุดวันที่สุดทุกคนรอคอยก็มาถึง  อาจเป็นวันที่หลั่งน้ำตาก็เป็นได้  สำหรับผมแล้วอย่างน้อยก็คนสายศิลปละ  ผมคิดให้กำลังใจตัวเอง  หลังจากฝ่ารถติดมาได้ก็เข้ามาภายในโรงเรียนเพื่อท่จะมาจอดที่สนามหน้าเสาธง  ผมนำเท้าเยียบลงบนพื้นที่ของโรงเรียน  โรงเรียนของผมที่อยู่มาตั้งแต่อนุบาลจนถึงบัดนี้คือ ม.3  โดยประมาณ8ปีได้ที่ผมอยู่  ผมเดินเข้าห้องเรียนตามปกติ  เสียงจ้อแจ้ของการพูดคุยในยามเช้า  ผมรีบเดินเพื่อนำกระเป๋านักเรียนวางลง  และพยายามหาสมุดคณิตเพื่อคัดลอกลงสมุดที่วางเปล่า  ผมทำโจทย์คณิตไม่ได้แต่ผมพยายามเข้าใจให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้  ถึงอย่างไรก็ตามการจัดห้องยังคงทำต่อไป  วันนี้ระดับชั้นม.3ในคาบภาษาอังกฤษได้จัดงานวันปล่อยผี  ผมพอจะรู้มาแล้วบางสำหรับการจัดงาน  จะมีการแสดงโชว์เรื่อง BALD (เรื่องของการล่าแวมไฟร์)  ห้องเรียนประดับประดาไปด้วยถุงขยะที่ติดกันข้างฝาบังแสงอาทิตย์ไปมาให้เข้ามาในห้องเรียน  
         การลอกของผมเป็นไปเรื่อย  ผมขอลอกจากป๋อ(คอป)  เพื่อนบอกกล่าวให้รีบลอกไวๆ เพราะเดี้ยวส่งไปทัน  คาบแรกของวันนี้เป็นการอบรมที่มีทุกสุข  การร้องเพลงเพื่อสรรเสริญพระเจ้า  พอการลอกจบผมก็รีบวิ่งไปกับป๋อเพื่อไปเข้าแถวก็เข้าโรงละคร(เป็นสถานที่ทั้งนมัสการและกิจกรรมต่าง  ความจริงแล้วโบสถ์ก็มีแต่พี่ม.4ม.5ใช้อยู่เราจึงต้องใช้โรงละครไปก่อน  พอผมเดินมาสถานที่เข้าแถวก็มาเจอกับเม็ดฝน  ฝนนะตกประปาย  ครูจึงให้เราเข้าไปในโรงละครเพราะอย่างไรก็ต้องมีการอบรมและแบ่งข้อคิดอยู่แล้ว  ผมเดินเข้าไปยังโรงละคร  ในนั้นแบ่งเป็น2แถว  ตรงกลางเป็นทางเดิน(อาจจะไม่เรียกว่าทางเดินเพราะมันแคบ) ผมกับป๋อไปนั่งปลายแถว  เราพูดคุยกันถึงเรื่องต่างๆ  และเงียบเมื่อครูมาให้ข้อคิด  หลังจากได้ให้ข้อเรียบร้อยแล้ว  ครูที่พิจารณานักเรียนที่จะได้ขึ้น ม.4ก็มาขึ้น   ผมนั่งฟังอย่างตั้งใจ  และครูได้บอกว่าคาบที่6 เราจะได้เข้ามาในที่แห่งนี้อีกครั้งเพื่อมาฟังผู้อำนวยการพูด    
          
      วันนี้ท้องฟ้าอยู่ครึมๆ เงียบเหงาจริงๆ

        พอถึงคาบที่อังกฤษ  การแสดงการก็เริ่มขึ้น  บรรยากาศในห้องเรียนมืด  มีแสงบางที่เกิดจากการติดเย็บถุงขยะบังแสงไม่ดี  การแสดงผ่านไปอย่างรวดเร็ว  ต่อไปเป็นการเล่นผีถ้วยแก้ว  ผมไม่เชื่อสักเท่าไรนักเพราะอาจมีคนขยับเองแต่ก็ไม่ได้ลบหลู่  
            พอจบจากคาบอังกฤษถึงเวลาเข้าไปฟังคำพูดของผู้อำนวยการโรงเรียน  การฟังพูดนี้มีบางคำที่ผมไม่ชื่นชอบนัก  มันเป็นคำจากบางของครูพิจารณาขึ้น ม.4  “ไม่ได้ก็คือไม่ได้”  บางคนอาจจะบอกว่าก็ไม่เห็นเป็นไรนี้  แต่สำหรับผม  มันเป็นไร  แน่   อยากที่บอกผมอยู่โรงเรียนนี้หลายปี   การจากลาเป็นสิ่งที่ผมคิดว่านต้องมี  แต่คำพูดคำนี้นะ  มันพูดง่ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  แต่ห่างมองไปลึกแล้ว  มิตรภาพที่ผมสั่งสมมานานเพื่อนรัก  และบรรยากาศแบบนี้หมดไป  ผมไม่รู้จะอธิบายยังไรดี  

      หลังจากที่ฟังคำพูดเสร็จทุกคนก็รีบดิ่งตรงไปยังห้องตน  แต่ก็ทีจังหวะมาขัดจนได้เมื่อระดับชั้นอื่นตั้งเข้ามาสอบจึงต้องจัดโต๊ะก่อน

      ครูเรียกตามเลขที่  

      ผมมีเลขที่ต้นๆ

      ผมรับใบ

      อืม

      ผมค่อยๆแกะแม็กซ์เย็บกระดาษออกมันมีสองตัว  

      ตัวหนึ่งอยู่ซ้าย  ตัวหนึ่งอยู่ขวา

      เอาละเราก็ได้พยายามจนถึงที่สุดเท่าที่เราจะทำได้แล้ว
      อย่างน้อยสายศิลป์หรอกน่า

      ใช่  สายศิลป์ก็ยังดี (ผมคิด)

      ผมค่อยลื่นมือลงเผยชื่อของผม

      หัวใจตื่นแรง

      ลื่นมืออีกหน่อย  

      พ                              


      รึ่



      !

      มีตัวหนังสือเป็นกระจุกลงด้านล่าง

      แต่มีตัวหนังสือหนาๆตัวหนึ่งเด่นชัดขึ้น

      ผมไม่อยากมอง

      เออ…….

      ผมค่อยอ่านจากบรรทัดแรกจนถึง…………




      คำว่า- - - - - -  - -


      ท่




      -
      -
      -
      ไม่

      ผ่





      เก



      ฑ์

      กา



      คัด

      เลื






      !!!

      เออ……

      ตาผมเหมอลอย

      เด็กผู้หญิงสองคนหันมาถามผม
      “ติดไหม”
      ผมยังมีกะจิตกะใจเล่นอยู่ได้ (ความจริงแล้วเป็นคนทีชอบล้อเล่น)ผมยิ้มอย่างไรความรู้สึกอยู่นาน
      “ไม่ติด”
      เก้าหรืออิสราบอกกับผมก่อนหน้านี้ว่าถ้าผมไม่ติดเขาก็คงรู้ผลแล้วว่ามันจะเป็นเช่นไร
      ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปถามเก้าแต่เขาไม่ยอมแกะกระดาษ  
      “- - - ไม่ติดแล้วกูจะติดเหรอ”
      “ลองแกะ  มันอาจจะติดก็ได้”
      เขาแกะกระดาษและให้ผมและเพื่อนอื่นๆดู
      ไม่ติดเหมือนผมเลย

      เพื่อนผมอีกคนตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
      เย่ย่ย่ย่ยย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
      ชัชนั้นเอง

      ผมเดินไปดูป๋อ  เขาก็ไม่ติดเช่นกัน เขาบอกผมแต่แรกว่าถ้าไม่ติดก็ปลงเถอะ   และดูจืดที่ถือใบไปมาอย่างละรื่นเขาติดสายวิทย์
      “ขอจับ ใบที่ติดหน่อย”ผมพูด
      ใบที่ติดจะเหมือนกันจะมีช่องเช็ค3ช่อง


      เมื่อผมเดินออกมาพบกับคนมากมาย  ในจำนวนนั้นผมเห็นผู้หญิงตัวเตี้ย  ร้องไห้ตาของเธอแดง  เธอกอดแม่ของเธอ(ผมคิดว่าอย่างนั้นเพราะหน้าตาคล้ายคลึงกันมาก )  ผมเดินจากไปคนเดียวทิ้งเก้าให้พูดคุยกับเพื่อน  ผมเดินอย่างไม่สนโลก   หลังจากซื้อมันทอดกิน  แล้วก็เดินไปโดยหารู้ไม่ว่ารถตู้ข้างหลังจะชนเอา  
      “ปิ๊บ”
      ผมเหลียวไปดูเล็กน้อยก่อนหันไปเดินอย่างเคยโดยไม่รู้สึกกลัวตาย  
        ผมนั่งกินอย่างเป็นทุกข์อีกครั้ง  และอ่านเมอร์ลินผู้วิเศษ หนังสือที่ยืมมาจากหอสมุด  แต่กระนั้นมันไม่ได้ทำให้ผมหายทุกข์ใจเลย  ผมนั่งเหมอลอยต่อไปและคิดถึงคำพูดที่ว่า  “ที่นี้ไม่ใช่คำตอบสุดท้าย”
      อนาคตของผม  ผมอยากเป็นสัตวแพทย์  ผมอยากรักษาสัตว์  แต่ผมไม่เก่ง  การเป็นสัตวแพย์นั้นต้องเรียนสายวิทย์ แค่สายศิลป์ยังไม่ติดจะไปสายวิทย์  จะได้เรื่องเหรอ  ครูก็บอกว่า  ถ้าผมเรียนไปก็ถูไถ่ไปจนจบ ม.4 แต่ถ้าเราต้องใจละจะรอดไหมผมคิด

      เมื่อแม่ผมรู้เรื่องเข้าก็ร้อนหนาวทันที  ผมบอกแม่ว่า
      “กลับบ้าน อยากกลับบ้าน”

      หลังเมื้อเย็นของวันนั้นผมเริ่มทำใจได้  เพื่อนผมโทรมาหา
      “ฮัลโหล”
      “นี่บาสนะ(เพื่อนผมเองของฟิตเรียนตอนท้ายถึงแม้ว่า  เกรดออกมาจะเป็นภาษาคอมไปสักหน่อย คือ 1  0 มี3บาง เขาเป็นอิสลาม  และผมรู้จักเขาตั้งแต่ ป.2 และอยู่ในกลุ่มชุมชนวิทย์  ชุมชุนสัตววิทยา   )”
      “อืม”ผมพูด
      “ข่าวดี ข่าวร้าย”
      “ข่าวร้าย”
      “แล้วบาสละ”
      “ข่าวร้าย”
      “ อ้อ..ไปเรียนซ่อมคอมด้วยกันไหม”
      “ อ้อ..ยังอยากเป็นสัตวแพทย์อยู่  อืม  เรียนสายสามัญต่อดีกว่า”
      “ ก็แล้วแต่นาย”
      “แล้วอยู่ที่ไหน”ผมถามเพราะได้ยินเสียงรบกวนเป็นเสียงรถ
      “อยู่บ้าน”
      “แล้วจะไปไหนไหม”
      “เดี้ยวไปละหมาด(ถ้าเขียนผิดต้องขอโทษด้วยนะครับ)”
      “อืม”
      “แล้วจะไปเรียนจริงๆเหรอ สายอาชีพเนี่ย”
      “อืม”
      “เห็นว่าเรียนจบแล้วเตะฝุ่นก็มี”
      “อะไร”ผมรู้สึกว่าเพื่อนผมไม่เข้าใจคำว่าเตะฝุ่น
      “ก็ไม่มีงานทำไง แล้วจะทำไง”
      “ก็เปิดร้านซิ”
      “อ้อจริงด้วย”
      หลังจากได้พูดคุยกันมา
      “งันแค่นี้ก่อนนา”
      “สวัสดี”
      “สวัสดี”    

      ต่อไปก็คงเป็นทางเดินทางไปสู่ข้างนอก  และหนทาง  ผมไม่รู้ว่ามันจะสว่างเท่าใดแต่ผมรู้ว่าพระเจ้าจะนำทางผมไป  และพระองค์จะนำชีวิตของผม  ผมของเป็นกำลังใจให้คนที่เป็นเช่นดังผมหรือ  ผู้ที่มีความทุกข์  ขอให้พระเจ้าทรงนำทางทุกท่าน  และอวยพระพร
      อธิษฐานทูนขอในพระนามพระเยซูคริตส์เจ้า  
      อาเมน……………..

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×