เรื่องของคน2คนที่ไม่ได้เกิดมาคู่กัน

เนื้อเรื่อง

ทุกครั้งที่ฉันมองดูทะเล ฉันคิดเสมอว่ามีสิ่งหนึ่งที่ธรรมชาติสร้างมาให้มีทั้งความแปลกและความสวยงาม ท้องฟ้ากับทะเลในความเป็นจริงอยู่หางไกลกันอย่างมากมาย แต่ที่เส้นขอบฟ้า จะดูคล้ายกับว่า ฟ้ากับทะเลได้มาบรรจบกัน ฉันมองสิ่งมหัศจรรย์นี้มาตลอด และแอบคิดว่าสักวัน
ตัวฉันอาจจะมีโอกาสเป็นอย่างทะเลที่ได้สัมผัสกับท้องฟ้าบ้าง แต่วันนี้เมื่อมีเหตุการณ์บางอย่างผ่านเข้ามาในชีวิต และเมื่อได้มองเส้นขอบฟ้ากับทะเลอีกครั้ง ฉันจึงได้เข้าใจในบางสิ่งบางอย่าง..... ทะเลมั่นคงต่อท้องฟ้าเสมอ ทะเลไม่เคยหนีหายจากท้องฟ้าไป เหมือนกับดวงตะวัน ที่ทิ้งท้องฟ้าไป ทำให้ท้องฟ้าหมดความสว่างสดใส ทะเลไม่เคยเอาเปรียบท้องฟ้าเหมือนดวงจันทร์และดวงดาว ที่ใช้ท้องฟ้ายามมืดมิดทำให้ตนเองดูสวยงาม แต่ทะเลจะอยู่ดูแลและคอยแคร์ท้องฟ้าเสมอ เมื่อใดที่ฟ้าสดใสเป็นสุข ทะเลก็จะดูสดชื่นมีชีวิตชีวาไปกับท้องฟ้าด้วย เมื่อใดที่ท้องฟ้าแปรปรวน ทะเลก็จะเศร้าหมอง ดังจะบอกกับท้องฟ้าอันเป็นที่รักว่าตนเป็นห่วงท้องฟ้าเพียงใด และเมื่อท้องฟ้ามีน้ำตา ทะเลก็จะคอยรองรับความโศกเศร้านั้นไว้ด้วยใจที่ภักดี และจะคอยเวลาที่น้ำตาฟ้าเหือดแห้งไป กลับมาเป็นท้องฟ้าที่สดใส...อีกครั้ง ทะเลซื่อตรงต่อท้องฟ้าเช่นนี้เสมอมา และก็จะเป็นเช่นนี้ตลอดไป... แต่ฉันไม่รู้ ว่าทะเลจะรู้สึกเหมือนฉันตอนนี้หรือไม่ เพราะตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า... ไม่ว่าทะเลจะรักท้องฟ้าสักเพียงใด ท้องฟ้าก็ไม่เคยแม้แต่จะโน้มตัวลงมาสัมผัสกับทะเล... ที่เส้นขอบฟ้านั้น เป็นเพียงภาพลวงตาที่ดูคล้ายกับว่าท้องฟ้าได้ลงมาแตะกับทะเลเท่านั้น... ตัวฉันตอนนี้ เปรียบเหมือนทะเล และฉันก็จะรัก...และมั่นคงกับท้องฟ้า ที่แสนจะงดงามของฉัน อย่างเดียวกันกับที่ทะเลได้ทำ....ตลอดไป... เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ไม่ใช่ความผิดของฟ้า แม้แต่เพียงนิด ที่ไม่เคยโน้มลงมาใกล้ทะเล แต่ผิดที่ตัวของทะเล ที่เกิดมาต่ำต้อย ไม่คู่ควรกับท้องฟ้าที่แสนงดงาม....เท่านั้นเอง
\"ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่เคยรักแพรเลย แต่แพรก็ยังจะขอรักเค้าต่อไป\" นี่เป็นคำพูดที่ฉันมักจะได้ยินจากแพรอยู่เสมอๆ
แพรเป็นเด็กสาวน่ารัก สดใส ที่ยึดมั่นกับความรักที่เธอมีให้กับคนๆหนึ่ง แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เธอก็ไม่เคยเปลี่ยน ยังคงรักเค้าเท่าเดิมอยู่เสมอ เค้าก็เช่นกันยังคงเหมือนเดิมอยูเสมอ เคยให้แพรเป็นแค่เพื่อนได้เท่าไหน วันนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้นตลอดมา ---
วันแรกที่แพรได้พบหนึ่ง เป็นวันปฐมนิเทศชั้นม.4 ของร.ร.รัฐบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งแพรเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่
\"ขอโทษค่ะ ห้องประชุมไปทางไหนคะ\" แพรถามเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่แถวๆนั้น
\"ปฐมนิเทศม.4เหรอครับ ไปด้วยกันมั้ย\" หนึ่งถาม แพรพยักหน้า พลางยิ้มน้อยๆแทนคำตอบ
\"เด็กใหม่หรอ ชื่ออะไรครับ เราหนึ่งนะ\" เค้าชวนคุยระหว่างทาง \"แพรค่ะ\" เด็กสาวตอบ
\"อืม แล้วอยู่ห้องไหนเนี่ย อ้าว... \" หนึ่งหันไปมองเพื่อนกลุ่มใหญ่ที่เดินมา แล้วหันมาบอกแพร \"เราไปก่อนนะ แล้วเจอกัน\"
แพรยิ้มให้หนึ่งแทนคำลา พร้อมทั้งเก็บความประทับใจที่เจอหนึ่งตั้งแต่ครั้งแรกไว้ในใจ
หลังจากวันปฐมนิเทศแพรก็ได้เจอกับหนึ่งอีก เป็นเพราะเค้าและเธออยู่ติดกัน แพรมักจะแอบมองหนึ่งอยู่เสมอๆ แต่ก็ไม่ได้คุยกัยบ่อยนัก
จนวันหนึ่ง หนึ่งไปมีเรื่องกับเด็กร.ร.อื่นและถูกพักการเรียน ทำให้แพรเป็นห่วงมาก วันนั้นแพรโทร.ไปหาหนึ่ง \"หนึ่งเหรอ นี่แพรนะ เป็นไงบ้าง เจ็บไหม\" แพรยิงคำถามใส่เป็นชุดๆด้วยความเป็นห่วง \"ค่อยๆถามก็ได้ ไม่เป็นไรมากหรอก\" หนึ่งตอบ \"แล้วเรื่องนั้นล่ะ...แม่ว่าไงบ้าง\" แพรหมายถึงเรื่องที่หนึ่งถูกพักการเรียน \"ก็โดนเทศน์ไปแล้วล่ะ นี่นึกไงโทร.มาเนี่ย\" \"ก็... เป็นห่วงน่ะ\" \"ห่วงเราเนี่ยนะ โอ้ย ยังไม่ตายหรอก\" \"งั้นแพรไปนอนนะ ฝันดีค่ะ\" \"ครับ หวัดดีครับ\" แพรวางโทร.ลงด้วยหัวใจอันสุขล้น แล้วไม่นานก็หลับไป หนึ่งอาทิตย์ที่หนึ่งโดนพักการเรียน แพรก็โทร.หาหนึ่งอยู่เสมอๆ จนถึงคืนสุดท้ายก่อนที่หนึ่งจะได้มาร.ร. หนึ่งถามแพรว่าทำไม ถึงโทร.มาหาเค้าอยู่ทุกวัน แพรก็สารภาพไปตามตรงว่าชอบหนึ่ง ซึ่งหนึ่งก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่ตอบรับ... แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
ใกล้วันวาเลนไทน์เข้าทุกที แพรเริ่มนั่งคิดว่าจะให้อะไรกับหนึ่ง และถ้าเธอให้เค้าไปแล้ว เค้าจะรับไว้หรือไม่... คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่ผ่านมาเหมือนปกติ ต่างกันที่ว่าพรุ่งนี้ก็จะเป็นเช้าของวันแห่งความรักที่หนุ่ม สาวหลายๆคนรอคอย \"หนึ่งอยากได้อะไรหรอ\" แพรถาม \"อะไรก็ได้ แพรจะให้เราหรอ\" \"งั้นมั้ง พรุ่งนี้7โมงเช้าที่ประตูหน้านะ\" \"อืม เราจะรอนะ หวัดดีครับ\"... แล้วเช้าวันนี้ก็มาถึง \"happy valentineครับ\" หนึ่งยืนหน้ามาบอกแพรที่รออยู่ \"อ่ะ แพรให้\" เด็กสาวพูดพลางยืนช่อดอกลิลลี่ขาว ดอกไม้โปรดของหล่อนให้ชายตรงหน้า \"happy valentineเช่นกันค่ะ\" \"เราไม่มีอะไรให้นะ\" \"ไม่เป็นไรหรอก แค่หนึ่งยอมรับของจากแพรก็มากพอแล้ว\" \"แพร... คือเราจะบอกแพรว่า...\" \"อะไรหรอหนึ่ง\" แพรถาม พลางจ้องหน้าหนึ่งตาใสแป๋ว ทำให้เค้าพูดอะไรต่อไม่ออกทีเดียว \"ป่าวหรอกจะเข้าแถวแล้ว ไปเหอะ เอ่อ... คืนนี้โทร.มาด้วยนะ มีเรื่องจะบอก\" \"จ้า งั้นแยกกันตรงนี้เลยนะ อย่าบอกเพื่อนล่ะว่าแพรให้\" \"ครับ\" หนึ่งตอบรับสั้นๆ แววตายังกังวลอยู่เล็กน้อยที่ไม่ได้พูดสิ่งหนึ่งกับหญิงสาว คืนนั้นแพรโทร.หาหนึ่ง ตามที่สัญญาไว้ \"หนึ่ง มีอะไรจะบอกแพรหรอ\" \"ไม่มีอะไรแล้วล่ะ\" \"งั้นที่แพรเคยถามหนึ่งล่ะ ตอบได้รึยัง\" \"คือ...\" \"ให้โอกาสแพรได้มั้ยอ่ะหนึ่ง\" หนึ่งยังคงเงียบต่อไป \"หนึ่งไม่รักแพรหรอ\" \"ป่าว ไม่ใช่นะ\" \"งั้นอะไรล่ะ ถ้าหนึ่งไม่ตอบแสดงว่าตกลงนะ\" แพรทึกทักเอาเอง แล้ววางสายลงไป ก็จะให้หนึ่งตอบได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเค้าไม่ได้รักเธอเลย แต่ในเมื่อเค้าไม่ตอบรับ ก็หมายเค้าไม่ปฏิเสธความหวังดีของแพรด้วย แพรยังคงเป็นฝ่ายโทร.ไปหาหนึ่งก่อนอยู่เสมอ จนวันหนึ่ง เค้าก็โทร.มาหาแพร เพื่อชวนไปเรียนพิเศษช่วงsummerซึ่งก็อยู่แล้วที่แพรจะต้องตอบรับ ก็แพรไม่เคยปฏิเสธหนึ่งเลยสักครั้งนี่น่า
ด้วยความใกล้ชิดอะไรๆก็เปลี่ยนแปลงได้ หนึ่งเริ่มโทร.หาแพรบ้าง ไปทานข้าว ดูหนังกัน แต่ก็หมายได้หมายความว่าเค้าจะรักเธอมากกว่าเพื่อน หนึ่งเริ่มให้แพรก้าวเข้ามามีบทบาทกับชีวิตของเค้ามากขึ้น แม้เพียงในฐานะเพื่อนรัก ก็ทำให้แพรดีใจมากแล้ว ตลอดเวลาที่เรียนพิเศษด้วยกันในช่วงsummer แพรทำอะไรหลายๆอย่างให้หนึ่งมากมาย จนจะเรียกว่าเป็นหน้าที่เลยก็ว่าได้ ทั้งโทร.มาปลุกตอนเช้า จดเลกเชอร์ไว้ให้หนึ่ง ยามเมื่อเค้าไม่มาเรียน คอยโทร.ถามว่าถึงบ้านรึยัง สบายดีรึป่าว พรุ่งนี้จะมาเรียนมั้ย ฯลฯ บางวันหนึ่งก็มาเที่ยวบ้านของแพร จนสนิทกับพ่อ-แม่ และพี่ชายของแพรไปโดยปริยาย ช่วงเวลานี้ทำให้แพรมีความสุขมาก แต่อย่างว่า เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ
ไม่นานนัก ปีการศึกษาใหม่ของ ม.5ก็เริ่มขึ้น ทำให้หนึ่งกับแพรไม่ได้เจอกันบ่อยเหมือนที่ผ่านมา วันหนึ่งแพรเดินผ่านหน้าห้องหนึ่ง เห็นหนึ่งกำลังคุยกับรุ่นพี่คนนึงอยู่ \"พี่เม\" รุ่นพี่ม.6 สวย เรียนเก่ง บ้านรวย มีข่าวลือว่ามาชอบหนึ่ง และดูเหมือนหนึ่งก็จะชอบพี่เมด้วย คนนี้หรอพี่เม น่ารักดีนะ แพรคิดอยู่ในใจ แต่หนึ่งก็บอกกับแพรว่าเค้ากับพี่เม ไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่รู้ว่าที่พูดมาเพราะแคร์แพร หรือว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ แล้วสิ่งที่เค้าแสดงต่อกันล่ะ หวานออกปานนั้น ถ้าไม่ใช่แฟนแล้วจะเรียกว่าอะไร แพรอยากจะถามหนึ่ง แต่กล้าไม่กล้าได้แต่คิดอยูในใจ การที่หนึ่งสนิทกับพี่เม
ทำให้แพรกับหนึ่งหางกันไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไปปีนึงเต็มๆ พี่เมออกจากร.ร.ไปอยูมหาลัย
ทำให้เค้าทั้ง2คนเลิกกัน แต่หนึ่งก็ยืนยันคำเดิมว่าเค้ากับพี่เมไม่เคยเป็นอะไรกัน
หนึ่งบอกกับแพรว่า \"ก็หนึ่งจะมีใครได้ยังไงล่ะ ในเมื่อหนึ่งสัญญากับแพรไว้ว่า
ตราบใดที่แพรยังตัดใจจากหนึ่งไม่ได้ หนึ่งก็จะยังไม่มีใคร\"
\"หนึ่งแคร์คำสัญญาขนาดนั้นเชียวหรอ\" แพรถามหนึ่งเสียงสั่นเครือดวงตาคู่กลมโต
เริ่มมีน้ำใสๆไหลมากลบ หนึ่งจ้องหน้าแพรพร้อมกับบอกด้วยน้ำเสียงที่จริงจังว่า
\"ทำไมเราจะไม่แคร์ล่ะแพร ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่เราให้แพรแทนของขวัญวันเกิด
จำไว้นะแพรว่าหนึ่งพูดคำไหนคำนั้น\" เธอพยักหน้าช้าๆ ปล่อยให้น้ำตาแห้งเหือดหายไปเอง
แพรไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือไม่ เธอผิดมั้ยที่ขอหนึ่งมากมายถึงเพียงนี้
แต่จะทำไงได้ล่ะในเมื่อเธอรักเค้ามาก... มากจนไม่อยากเสียเค้าไป
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของปีสุดท้ายที่แพรจะได้ใช้ชีวิตอยู่ในร.ร.แห่งนี้
ห้องของแพรได้ต้อนรับเพื่อนใหม่คนหนึ่ง ชื่อ\"โอม\"
ซึ่งโอมเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่เป็นวันแรก ที่หลังห้องริมหน้าต่างข้างหลังแพรที่เคยว่าง
จากวันนี้มันเป็นที่ของโอม
ด้วยความที่เป็นเด็กใหม่อาจจะยังไม่รู้อะไรหลายๆอย่างในร.ร. ทำให้แพรต้องคอยแนะนำ
และพาโอมไปนู่นไปนี่อยู่เสมอ ทำให้โอมกับแพรสนิทกันในไม่ช้า และ ด้วยความน่ารัก
สดใส บวกกับความมีน้ำใจของแพร โอมจึงแอบปลื้มแพรอยู่เล็กๆ
แพรมักจะเล่าเรื่องของเธอกับหนึ่งให้โอมฟังอยู่เสมอ
วันไหนที่เธอมีความสุขเธอก็จะหัวเราะ ร่าเริง แต่วันไหนที่เธอเศร้า อ่อนแอ
ก็จะมีโอมคอยปลอบใจ ความสงสารที่โอมมีให้แพร เริ่มก่อตัวเป็นความรักทีละเล็กละน้อย
แต่โอมก็ไม่เคยบอกให้แพรได้รู้
เพราะโอมรู้ว่าตลอดเวลาใจของแพรมีแต่หนึ่งคนเดียวเท่านั้น
ไม่ว่าตัวเค้าจะทำดีแค่ไหน แพรก็คงไม่มีวันตัดใจจากหนึ่งได้...
ความใกล้ชิดของโอมและแพรทำให้มีข่าวลือว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน
จนวันนึงหนึ่งโทร.มาหาแพร \"แพรหรอ สบายดีมั้ย\" นานแล้วที่แพรไม่ได้ยินเสียงนี้
แต่เธอก็ยังคงจำได้ดีไม่เคยลืมเลือน \"ก็ดี หนึ่งล่ะ ไม่ได้คุยกันซะนาน\"
\"ก็เรื่อยๆน่ะ ใกล้เอนแล้วแพรจะสอบเข้าที่ไหนหรอ\" \"ยังไม่รู้เลย
หนึ่งล่ะสถาปัตย์เหมือนเดิมรึป่าว\" \"อืม ยังจำได้อยู่หรอ\"
\"แพรไม่เคยลืมอะไรที่เกี่ยวกับหนึ่งหรอก\" เธอตอบ \"แล้วเป็นไงบ้าง...เพื่อนใหม่น่ะ\"
\"ก็ดีอ่ะ ทำไมหรอ\" หนึ่งเงียบไปนิดก่อนจะพูดต่อ \"มีแฟนแล้วไม่บอกเพื่อนหรอ\"
\"ใครว่าล่ะ\" \"อ้าว ไม่ได้เป็นแฟนหรอ ก็เห็นออกจะสนิทกัน จนลืมเพื่อนคนนี้\"
\"แพรไม่เคยลืมหนึ่งนะ\" แพรพูดเสียงเรียบๆ จนหนึ่งรู้สึกผิด \"ขอโทษละกันที่เข้าใจผิด
แพรยังไม่มีแฟนก็ดี จะเอนแล้วตั้งใจอ่านหนังสือล่ะ จะได้เรียนที่เดียวกัน\"
\"แพรจะพยายามนะ\" \"งั้นไปอ่านหนังสือเหอะ หวัดดีครับ\" \"ค่ะ ฝันดีนะ\"
หลังจากหนึ่งวางไปแพรก็เริ่มหน้าเครียดขึ้นมา มันก็อยู่แล้วแหละ
คนเก่งอย่างหนึ่งคงติดได้ไม่ยาก แต่แพรล่ะ
เรียนแทบจะไม่รอดแล้วเธอจะติดที่เดียวกับเค้าได้อย่างไร
แต่ด้วยความที่เธอรักเค้ามาก แพรจึงพยายามตั้งใจอ่านหนังสือทั้งวันทั้งคืน
จนพ่อ-แม่และคนรอบข้างเป็นห่วง โดยเฉพาะโอม
แต่โอมก็เข้าใจว่าเพราะอะไรแพรจึงทำเช่นนี้ ดังนั้นเค้าจึงไม่อาจห้ามเธอได้
คงทำได้เพียงคอยเป็นกำลังใจ และคอยดูแลอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา
แล้วผลการสอบครั้งแรกก็ออกมา หนึ่งติดโควต้าไปเรียบร้อย ส่วนแพรก็...
อยู่แล้วล่ะ คนเรียนไม่เก่งอย่างเธอต่อให้พยายามแค่ไหน มันคงไปถึงตรงนั้น
กับหนึ่งไม่ได้หรอก แต่ผลการสอบครั้งแรกที่ออกมา ก็ไม่ทำให้แพรย่อท้อ
เธอยังคงพยายามต่อไป ด้วยเวลาที่เหลืออยู่กับโอกาสอันน้อยนิด
แต่พลังแห่งรักมันช่างยิ่งใหญ่ซะเหลือเกิน จนสิ่งใดๆ ก็ไม่อาจต้านทานได้
แล้วสิ่งที่ว่าความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่นก็เป็นจริง
แพรเอนติดสถาปัตย์ จุฬาฯ ที่เดียวกับหนึ่ง รวมทั้งโอมด้วย
แต่เมื่อเข้ามาแล้วทุกอย่างก็ไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิด
แพรเครียดและเรียนหนักอย่างมาก
เพราะหัวสมองของเธอไม่ได้ถูกสร้างมาไว้ให้ใช้งานด้านนี้
แต่ก็ยังดีที่มีโอมคอยเป็นกำลังใจให้เสมอ ส่วนหนึ่งเมื่อเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัย
ด้วยความเข้มเล็กๆ กวนหน่อยๆ ทำให้เค้ากลายเป็นเดือนของคณะไป
จากนั้นก็มีสาวหลายๆเข้ามาในชีวิเค้า แต่หนึ่งก็ไม่ค่อยสนใจใครเท่าไรนัก
จนมาพบกับฝ้ายดาวจากคณะข้างๆ ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ไปกันได้ด้วยดี
เมื่อแพรรับรู้ทำให้เธอเครียดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก \"หนึ่งคบกับฝ้ายหรอ\"
แพรถามด้วยเสียงไม่พอใจ ซึ่งเมื่อก่อนเธอไม่ใช่คนอย่างนี้ \"อืม ทำไมหรอ\" หนึ่งถาม
\"ก็ไหนหนึ่งเคยสัญญากับแพรแล้วว่า...\" หนึ่งสวนขึ้นมาก่อนแพรจะพูดจบ
\"มันนานมาแล้วนะแพร ที่สำคัญแพรก็มีโอมแล้วนิ\" \"ป่าวนะหนึ่ง โอมเค้าไม่ได้\"
แพรยังพูดไม่ทันจบโอมก็เดินมา \"นั่นไงล่ะ มาโน่นแล้ว เราไปก่อนนะ\"
หนึ่งทิ้งให้แพรยืนร้องให้อยู่คนเดียว
โอมเดินเข้ามาหาแพรที่ร้องไห้ไม่หยุดจนเป็นลมไป โอมจึงพาแพรไปร.พ.
เมื่อหมอออกมาโอมจึงเดินไปถาม \"เป็นยังไงบ้างครับ\" \"คือ...
หมอขอคุยอะไรด้วยหน่อยนะครับ คือว่า......\" ------
โอมยืนฟังสิ่งที่หมอบอกเล่าอย่างไม่อยากจะยอมรับความจริงที่ได้ยิน
พ่อและแม่ของแพรขอร้องไม่ให้โอมบอกให้แพรรู้ เพราะกลัวว่าแพรว่าเสียใจ
โอมโทร.ไปบอกให้หนึ่งมาเยี่ยมแพรแต่หนึ่งก็ไม่เคยจะว่าง จนถึงวันที่แพรออกจากร.พ.
โอมได้ขอร้องให้หนึ่งมารับแพร ซึ่งทำให้แพรดีใจเป็นอย่างมาก
เมื่อออกมาแล้วสุขภาพของแพรก็ไม่ดีขึ้น ทั้งยังอ่อนแอ จนไม่สามารถไปเรียนได้
แพรเริ่มสงสัยว่าตัวเองเป็นอะไร แต่ก็ไม่มีใครบอกเธอได้
โอมเพียงแต่บอกว่าคุณหมอบอกว่าแพรเครียดเรื่องเรียนมากไป ทำให้ร่างกายอ่อนแอ
แพรอาการไม่ค่อยจะดีขึ้น ที่สำคัญดูแพรไม่ค่อยจะมีความสุขเลย
โอมทนเห็นคนที่ตนรักเป็นอย่างนี้ไม่ได้ จึงตัดสินใจเล่นเรื่องทั้งหมดให้หนึ่งฟัง
ถึงแม้หนึ่งจะไม่ได้รักแพรแบบที่แพรรักหนึ่ง แต่หนึ่งก็ตกใจ และเสียใจมาก
เพราะอย่างน้อยแพรก็เป็นเพื่อนคนนึงที่หนึ่งรักมาก และแพรก็ดีกับหนึ่งเสมอ
หนึ่งโทษว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะความผิดของตน
เพราะถ้าแพรไม่มุ่งมั่นที่จะสอบเข้าที่เดียวกับเค้า
แพรคงไม่เครียดมากจนเป็นแบบนี้หนึ่งจึงเลิกกับฝ้ายเพื่อแพร
หนึ่งตัดสินใจให้เวลาของตัวเอง กับชีวิตที่เหลืออยู่ของแพร แวะมารับแพรไปทานข้าว
ดูหนัง ไปเที่ยวทะเลที่แพรชอบ และทำทุกอย่างเท่าที่จะทำให้แพรได้...
\"แพรมีความสุขจังเลยหนึ่ง\" หญิงสาวหันมายิ้มให้หนึ่งอย่างสดชื่น
ซึ่งหนึ่งก็ฝืนยิ้มตอบให้แพร ด้วยความสงสารแพรยิ่งนัก เธอช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลย
ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานนัก \"หนึ่ง.... แพรขออะไรหนึ่งอย่างนึงได้ไหม\" \"ได้สิ
กี่อย่างก็ได้เราให้แพรได้หมดล่ะ\" \"จริงนะ\" \"อืม\" \"งั้น ถ้าแพรตาย....\" \"แพร
อย่าพูดอย่างนั้นสิเราไม่ชอบเลย\" หนึ่งพูดเสียงเครือ และดุแพรไปในที
\"หนึ่งแพรพูดจริงๆนะ แพรรู้ตัวเองดีว่าคงอยู่ได้อีกไม่นาน สัญญากับแพรนะ
ถ้าแพรเป็นอะไรไปหนึ่งต้องเอาอังคารแพรมาลอยที่นี่ แพรชอบที่นี่มากนะหนึ่ง
แพรไม่คิดเลยว่าแพรจะได้มายืนที่นี่กับหนึ่ง แพร... แพรรักหนึ่งนะ\"
แพรโผเข้ากอดหนึ่ง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม หนึ่งก็เช่นเดียวกัน
เค้ายอมร้องไห้ให้แพรเห็นเป็นครั้งแรก \"ไม่... แพรต้องไม่เป็นอะไร
แพรรักเราไม่ใช่หรอ แพรไม่อยากอยู่กับเราแล้วหรอ\" หนึ่งพูดพลางเช็ดน้ำให้แพร
เป็นครั้งแรกที่เค้าทำอย่างนี้กับแพร และคงเป็นครั้งสุดท้ายที่มีโอกาสจะได้ทำ
แพรเงียบไปพักใหญ่จนหนึ่งเริ่มเอะใจ \"แพร... แพร แพรตื่นสิ แพรเป็นอะไร
แพรอย่าหลับนะ ตื่นมาคุยกับหนึ่งสิ แพร...หนึ่งรักแพรนะแพรได้ยินไหม หนึ่งรักแพรนะ
แพรฟื้นขึ้นมาฟังหนึ่งสิ....\" หนึ่งเขย่าร่างที่ไร้วิญญาณของแพร
แต่แพรก็ไม่ตื่นมารับรู้อะไรอีกแล้ว สิ่งที่หนึ่งพูดวันนี้
คือคำที่แพรอยากฟังมาตลอด แต่แพรก็ไม่เคยได้ยินมัน ตั้งแต่วันนั้น 5
ปีมาแล้วที่ทั้งสองได้รู้จักกัน ความรักของแพรที่มีต่อหนึ่งเป็นรักแรกพบ
แต่ความรักที่หนึ่งมีให้แพรนั้นมันเริ่มก่อตัวทีละเล็กละน้อย
จากเพื่อนจนมากกว่านั้น แต่กว่าที่หนึ่งจะรู้ตัวมันก็สายไปแล้ว แพรไม่สามารถรับรู้มันได้อีกต่อไป -----
ไม่ว่าตอนนี้แพรจะอยู่ไหนรับรู้ไว้นะว่าเรารักแพร
ถ้าโลกหน้ามีจริงหวังว่าเราคงจะได้พบกันนะ....หนึ่ง.