...รักครั้งแรก...

เนื้อเรื่อง

ในฤดูใบไม้ผลิ.....เปิดเทอมใหม่ อิฮาร่า ยูริ ได้เลื่อนชั้นขึ้นม.5 ยูริได้เดินมาหยุดหน้าโรงเรียนแห่งหนึ่งพร้อมพูดกับตัวเองว่า \"ที่นี่เหรอ ที่เรียนสำหรับเรา\" เธอยืนตลึงเมื่อได้เห็นบรรยากาศภายในโรงเรียนที่เธอกำลังจะได้เป็นสมาชิกใหม่ ในขณะนั้น เธอก็ได้ยินเสียงกริ่งเตือนให้นักเรียนเข้าแถวให้เรียบร้อย เธอจึงรีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าโรงเรียนอย่างกระชับกระเชง โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเธอถือได้ว่าเป็นคนมาสายไปซะแล้ว \"หยุดก่อน...ชั้นบอกให้หยุดไงหล่ะ เธอมาสายต้องมายืนตรงนี้นี่\"เสียงหนึ่งดังขึ้น ยูริหยุดชะงักพร้อมกับหันไปมองหน้าเจ้าของเสียงนั้น \"เธอมีสิทธิ์อะไรมามองหน้าชั้นเนี่ย เธอไม่รู้หรือไงว่าชั้นเป็นใคร ฉันน่ะลูก นิคุอิ มิซึเทรุนะ\"เสียงเดิมได้พูดขึ้น พร้อมกับมองยูริด้วยสายตาเหยียบหยาม ก่อนที่จะหันกลับไปเพื่อฟังครูใหญ่พูดต้อนรับเด็กนักเรียนใหม่ ยูริไม่ได้สนใจอะไรกับเสียงที่เค้าพูดแต่...ยูริยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเสียงที่กำลังพูดต้อนรับเด็กใหม่อยู่นั้นคือเสียงของคุณพ่อของเธอเอง เธอไม่ได้อยู่กับพ่อของเธอมาตั้งแต่เล็กเพราะพ่อของเธอทนความเจ้าชู้ของมาริโนะไม่ไหว จึงได้ทิ้งทั้งแม่และเธอมา หลังจากวันนั้นยูริก็ไม่เคยได้ยินข่าวของพ่ออีกเลย จนกระทั่งวันที่เธอได้ยินข่าวว่าโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งจะทำการเปิดรับสมัครนักเรียนเพิ่มหลังจากที่ไม่ได้เปิดรับสมัครมาร่วม5ปีแล้ว โดยที่เธอได้ยินลงท้ายข่าวนั้นว่า นิคุอิ มิซึเทรุ พ่อของเธอซึ่งเป็นครูใหญ่กำชับมาว่าปีนี้ต้องการรับแค่นักเรียนหญิงเท่านั้น ยูริดีใจมากเมื่อรู้ว่าพ่อของเธอยังมีชีวิตรอดอยู่เธอจึงได้ทำการกรอกใบสมัครมาเรียนที่นี่ แต่หารู้ไม่ว่า นิคุอิ มิซึเทรุ จำยูริไม่ได้แม้แต่น้อยทำให้ยูริ ต้องน้ำตาตก พร้อมกับปลอบใจตัวเองว่าอย่างน้อยก็ได้อยู่ใกล้ชิดพ่อแล้ว...\"และคนสุดท้ายที่ได้เป็นสมาชิกใหม่ในโรงเรียนแห่งนี้คือ อิฮาร่า ยูริ\" เสียงครูใหญ่ประกาศขึ้น ยูริเดินออกมาหน้าเสาธงพร้อมก้มทักทายเพื่อนๆ แล้วเดินขึ้นห้องไปอย่างเศร้าสร้อย \"มีแต่คนที่เราไม่คุ้น...ถึงจะใส่เครื่องแบบเหมือนกัน แต่ฉันไม่สามารถหัวเราะไปกับพวกเค้าได้\"เธอคิดขณะที่ได้เหลือบไปเห็นเพื่อนๆที่จับกลุ่มคุยกันอยู่หลังห้องอย่างสนุกสนาน\"ฉันน่ะ มีแต่เรียน...นอกจากนั้นไม่มีอะไรเลย  ไม่มีจริงๆ\"เธอคิดต่อพร้อมกับเดินไปยืนตรงระเบียงหน้าห้องเรียน\"ฉัน อยากจะหายไป...หายไปพร้อมกับสายลมจัง\"เอ๊ะนั่นใครนะ!!?...แล้วเค้ามายืนทำอะไรตรงนี้ เธอมองดูชายหนุ่มพร้อมกับนึกในใจว่าเธอก็ไม่ได้ต่างอะไรกับชายผู้นั้นมากนัก
    หลังเลิกเรียน เธอเดินกลับไปที่ห้องเพื่อจะเอาของที่เธอได้ลืมไว้ ระหว่างนั้นเธอก็ได้ยิน\"เราเลิกกันเถอะ...เราไปกันไม่ได้นะ\" อย่างนี้นี่เองผู้ชายที่เราเห็นกำลังโดนดาวโรงเรียนบอกเลิกอยู่หรอ เธอสงใสพร้อมกับก้าวขาลงไปข้างล่างเพราะเธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ในที่สุด\"อิฮาร่า ยูริ...รอฉันก่อน\"หล่อนชะงัก หันไปมอง เอ๊ะนั่น...ทำไมหมอนี่ถึงได้ตามเรามานะ เธอพยายามเร่งฝีเท้าเพื่อเดินออกห่างจากชูโง \"เอ่อ...ขอโทษนะ ยูริ เธอกำลังเข้าใจผิดนะ\" ยูริชะงักพร้อมกับพูดขึ้นว่า \"นายรู้...เอ๊ะแต่นายก็ไม่จำเป็นต้องมาบอกฉันหนิ\" ยูริรีบเดินออกห่างชูโงไป \"อะไรกันนะ!!?...ที่ทำให้เค้ามาบอกเราว่าเราเข้าใจผิด เข้าคิดอะไรอยู่กันแน่\" นี่คือสิ่งที่ยูริอยากรู้มากที่สุด
    ในขณะที่เธอเดินเข้าบ้านเธอได้ยินเสียงหนึ่ง...\"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง\" เสียงนี้ทำให้เธอต้องรีบวิ่งไปหลบ \"นี่...แม่มากับผู้ชายอีกคน ทำไมแม่ถึงได้มากับผู้ชายไม่ซ้ำหน้าเลย...\" สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ทำให้เธอได้รู้จักกับคำว่า \"รัก\" \"รัก...ที่เธอต้องการมันมานาน เธอตามหาหัวใจที่อยู่ที่ไหนสักแห่ง\" เธอทิ้งตัวนอนลงบนเตียง แล้วก็เผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย...ในเมื่อเธอรู้สึกตัว เอ๊ะนี่มันเช้าแล้วหนิ ตายหล่ะสายแล้วด้วย เธอรีบแต่งตัวพร้อมกับวิ่งลงมาข้างล่าง \"ลูก...ทานอะไรก่อนมั๊ย\"เสียงนี้ทำให้เธอถึงกลับชะงัก นี่เป็นครั้งแรกที่...แม่ของเธอ ได้เอาใจใส่เธอ เธอไม่อยากให้ช่วงเวลานี้หายไปเลย แต่ในที่สุดเธอก็ต้องตัดใจบอกกับแม่ว่า \"ไม่หล่ะค่ะแม่ สายแล้ว...\" พร้อมกับได้วิ่งออกจากบ้าน \"โอ๊ย...ขอโทษนะ\" เธอเงยหน้าขึ้นมองคนที่เธอพึ่งจะวิ่งชน อ๊ะ!นั่นนาย...\"ผมชูโง...ฮิรางามะ ชูโงน่ะ เป็นอาจารย์ที่โรงเรียนของเธอ\" เอ๊ะ นายคนนี้เป็นอาจารย์เหรอ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจมากนัก เธอรีบวิ่งมุ่งเข้าโรงเรียนพร้อมกับตะโกนกับมา \"ฉันยูริค่ะ\" เมื่อเลิกเรียนขณะที่เธอกำลังจะกลับบ้าน \"ยูริ...เลิกเรียนแล้วเราไปร้านเปิดใหม่หน้าสถานีกันมั๊ย\" ยูริทำหน้าเศร้าพร้อมกับพูดกับตัวเองว่า \"ขอโทษจริงๆนะ ยูโกะ วันนี้แม่ฉันมีแขกมาที่บ้าน ฉันต้องกลับบ้านเร็ว\" พร้อมกับเดินจากเพื่อนกลับบ้านไป โดยที่ไม่หันไปให้คำตอบยูโกะ
    \"กลับมาแล้วค่ะ...เอ๊ะนี่นาย มาทำอะไรบ้านฉัน...รึว่าเป็นคนรักของแม่ฉัน!!? ไม่เป็นไรที่นี่เปิดรับอยู่แล้ว วันนี้แม่ฉันกลับดึก อยู่รอมั๊ยหล่ะ\" ยูริรีบพูดแล้วเดินเข้าไปในครัว \"เดี๋ยวก่อนยูริ...ไปกินข้าวข้างนอกกับฉันมั๊ยหล่ะ\" ชูโงพูดพร้อมกับดึงมือยูริ \"แม่ชอบทำอะไรตามใจตัวเองอยู่เรื่อย...จะเป็นยังไงก็ไม่สนใจ ช่างเหอะไปกินข้าวคงไม่เป็นไร\" ยูริเผลอระบายอารมณ์ออกมา โดยที่ไม่รู้เลยว่าชูโง ได้ยินเรื่องทั้งหมด \"อ๊ะ...ฉันขอโทษ ถือว่าเมื่อกี้ฉันไม่ได้พูดอะไรแล้วกันนะ\" ยูริพูดกับชูโง \"เอ๊ะอยู่ดีๆทำไมเค้าถึงได้พามาที่ห้องนะ?\" ยูริคิด หลังจากที่กินข้าวเสร็จ...\"ยูริ ถ้าฉันเป็นแฟนแม่เธอ เธอจะรังเกียจมั๊ย...\" ยูริถึงขนาดอึ้งแม่เราไม่เคยพาชูโงมาที่บ้านหนิแล้ว...เอ้อช่างมันเถอะ เธอคิด แล้วก็พูดออกมา \"ไม่...แม่ก็ส่วนแม่\" เธอคงจะไม่รู้...ฉันน่ะแอบรักแม่เธอข้างเดียว เรื่องมันนานมาแล้ว แล้วฉันก็ถูกหักอกแล้วด้วย ทีแรกก็คิดว่าจะตัดใจ...แต่ว่า...ช่างเถอะเธอไม่ควรจะได้รู้... \"ฉันว่ามาเป็นแฟนฉันดีกว่า อย่าไปเป็นแฟนแม่ฉันเลย\" ยูริพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา นี่คือครั้งแรกที่ชูโงได้เห็นรอยยิ้มของยูริ ชูโงจ้องตาและยิ้มให้ยูริ เอ๊ะนี่มันก็มืดแล้วเธอกลับบ้านไปดีกว่านะ เมื่อชูโงรู้สึกตัวได้ลุกขึ้นพร้อมกับจะเดินออกมาส่งยูริ \"ไม่ค่ะ...ไม่ต้องไปส่งยูริกลับเองได้\" เธอได้เดินออกจากบ้านชูโง \"ถึงยังไงฉันก็รู้...ว่าเค้ายังลืมแม่ไม่ได้\" เธอนึกพร้อมกับเดินเข้าบ้าน ในขณะนั้นเสียงของแม่ดังขึ้น \"ไปไหนมาทำไมกลับมาดึกจัง\" เธอชะงักพร้อมตอบว่า \"เรื่องของหนูแม่อย่ายุ่ง ทีแม่ไปไหนมาไหนไม่เห็นจะเคยบอกหนูเลย\" เสียงแม่เริ่มเศร้าสร้อยมากขึ้น \"ยูริแม่ขอล่ะนะ อย่าไปพบเค้าอีก เค้าเป็นพ่อที่แท้จริงของลูกนะ...นิคุอิ มิซึเทรุ น่ะเค้าเป็นแค่พ่อเลี้ยงของเธอเท่านั้นนะ เค้ามีน้ำใจช่วยแม่เลี้ยงลูก...ลูกเข้าใจมั๊ย คนที่เป็นพ่อของลูกน่ะคือ นิคุอิ มิซิเทรุ เขาบอกว่าจะไปรับสอนพิเศษ แล้วเค้าก็ทิ้งแม่ไป\" ยูริถึงกลับน้ำตาไหล วิ่งขึ้นห้องไป...ทำไมนะ ทำไมเค้าต้องเป็นพ่อของเรา ทำไมฉันพึ่งมารู้...และแล้วยูริก็วิ่งออกจากบ้านไป \"นี่ คุณยูริออกจากบ้านไปแล้ว เค้ารู้เรื่องทั้งหมดของเราแล้วนะ คุณช่วยปลอบใจลูกที\" น้ำเสียงของผู้เป็นแม่และด้วยความรักลูกทำให้มาริโนะผู้เป็นแม่ ต้องโทรไปหาชูโง \"ครับ...ผมจะทำให้ดีที่สุดถึงแม้ว่าเราจะกลับไปเป็นแบบเดิมไม่ได้แล้ว ผมก็เข้าใจนะ\" ชูโงพูดขึ้นพร้อมกับวิ่งเพื่อไปที่ร้านของเอมิโกะ \"ยูริ ในที่สุดลูกก็มาที่นี่...พ่อดีใจนะที่เวลาที่ลูกไม่มีใครลูกก็กลับมาร้านของพ่อกับ...เอ่อช่างเหอะ ลูกเป็นไงบ้าง\" ชูโงถึงกับน้ำตาไหลแล้วกอดลูกอย่างอบอุ่น \"พ่อดีใจนะที่ได้เจอลูก เมื่อก่อนพ่อจนมาก จึงต้องออกไปหาร้ายได้พิเศษ แต่เมื่อพ่อกลับมาทุกอย่างมันก็สายไปแล้ว ลูกเองเมื่อโตพอที่จะได้รู้จักกับความรัก สักวันลูกจะต้องได้พบกับคนที่ลูกรักแน่นอน เหมือนกับที่พ่อกับแม่ได้พบรักกันในอดีต\" ชูโงพูดพร้อมกับเดินจากลูกไป \"แล้วสักวันจะต้องเป็นแบบนั้น\" ยูริน้ำตาตก...ลาก่อนรักครั้งแรกของฉัน...