อะไร็ามในีวินเราถ้าไ้มาอย่า่ายๆ มัน็ะไม่มีุ่าเท่าไร วามรั็เหมือนัน ถ้าทุอย่ามันลเอย่ายๆ้วยี มัน็ไม่่อยมีุ่า....แ่วามรัอผม ว่าทุอย่ามันะลัวไ้ ็้อใ้ทั้เวลาและวามพยายาม เพราะะนั้นเมื่อผมไ้มาแล้ว ผมะไม่มีวันปล่อยให้มันหลุลอยไปเ็า!
รั้แรที่ผมเอเ้าหิน้อยๆอผม ผมำไ้ วันนั้นเป็นวันเรียนปรับพื้นาน ม.1 วันแร อนนั้นพวเราเ็ ม.1 เพิ่ึ้นมาาารเ้าแถว ผมเินมาที่ห้อับเพื่อนๆ ผมเลือที่หน้าสุ เพราะสิทธ์ เพื่อนสนิทผมมันลืมเอาแว่นมา
“เธอๆ”เสียเ็ผู้หิ..ผมหันไปูว่าำว่า “เธอๆ” ใ่ผมรึเปล่า “เธอๆ โทษนะะ รนี้มีใรนั่รึเปล่าะ”เธอถามผม “ไม่มีฮะ”ผมอบเบาๆ...ผมแปลใัวเอมา...เธอเป็นเ็ผู้หิหน้าาธรรมา แ่อะไร็ไม่รู้มาสะิใผม ทำให้ผมประทับใเธออย่าบอไม่ถู..
ถึเวลาเลิเรียนสัที..อะไร็ไม่รู้มึนไปหม...เฮ้อ..นั่เรียนมาทั้วันยัไม่รู้ื่ออเธอเลย..แู่่ๆ็มีเหมือนเสียอะไรหล่น้าหลัผม..ผมหันลับไปู..โถ่ที่แท้ามเทพ (ปาา)หล่น “นี่ฮะ เรียน้วยันมาทั้วันยัไม่รู้ื่อเลย เราื่อพัน์..เธอื่ออะไรอ่ะ”ผมถาม “เราื่อหวาน”เธอบอแล้วส่รอยยิ้มที่น่าประทับใมาให้
เอาวะ อย่าน้อยเ็วันที่เรียน้วยัน็พยายามีสนิทไว้ละัน
วันสุท้ายที่เราไ้เรียน้วยันมาถึ อีประมา 10 นาที เรา็ะรู้ว่าเราไ้อยู่ห้อเียวันรึเปล่า
เฮ้ย..สวรร์แล้ัๆเลย ผมับหวานอยู่นละห้อ แถมห้อยัอยู่ห่าันั้ไล....เวรรรม
พอพวเราึ้น ม.1 ผมับหวานแทบะไม่ไ้เอันเลย..ถึบาทีเอ็ไม่ไ้ทััน เพราะหวานมัถูห้อมล้อม้วยเพื่อนาย-หิประมา 7 น...เฮ้อ..นี้อายอย่าผมะไปล้าทัไ้ไ..็ไ้แ่มอห่าๆ...มอเธอยิ้ม..มอเธอหัวเราะ แ่นั้น็เป็นสุใแล้ว...
พอึ้น ม.2 ผมไม่เยีในานี้มา่อน (ถ้าไม่นับอนสอบิ ม.1) ผมับหวานไ้อยู่ห้อเียวัน! ผมะไ้อยู่ห้อเียวับหวานถึ 2 ปี!
วันแรที่เปิเทอม ผมเินเ้าไปทัหวาน หวานทำหน้าๆ ผมำท่าทาอหวานมา..ไม่แปลหรอ ็สมัย่อนผมไม่ไ้ใส่แว่นนี่...ผมถอแว่นออ้าๆพร้อมบอว่า “พัน์ไ..ำไ้ป่าว” หวานพยัหน้าหึๆพร้อมส่รอยยิ้มมาให้ผม
ลุ่มผมับลุ่มหวานสนิทันเร็วมา หวานไม่รู้หรอว่าผู้ายอย่าผมแอบมอเธออยู่...และแล้วเรื่อที่หน้าเศร้า็เิึ้นับผมนไ้ เมื่อผมสัเุเห็นสายาอันอ่อนโยนอเธอมอเพื่อนในลุ่มสนิทอผม..
ท็อป...ผมไม่เถียว่ามันนิสัยี..็ใ่สิ...มันทั้หล่อ ทั้นิสัยี..สุุม เรียนเ่ ผู้ายี้เล่นอย่าผมะไปเทียบไ้อย่าไร...แ่ทำไมนะ..ทำไมมันถึไม่อบเธอ..และทำไมเธอถึไม่อบผม...ผมแอบเศร้าลึๆ แ่ผม็ยับอัวเอเสมอว่า “ไ้มอูเธอใล้ๆ็ีเท่าไรแล้ว”
ยิ่นานวัน วามรู้สึอผม่อยๆมาึ้นเรื่อยๆ เท่าที่ผมไ้ฟัมา ใรๆ็บอว่า่ววัย วัยนี้ มัน็เป็นแ่ป๊อปปี้เลิฟ..แ่ทำไมป๊อปปี้เลิฟอผมมันถึรึใผมไ้นานี้ หรือว่าเธอะไม่ใ่แ่นั้น..หรือเธอือนที่ใ่......ผมเล่าวามในใให้เพื่อนผมนนึฟั..นั่น็ือสิทธ์..เพื่อนสนิทที่สุอผม อนที่ผมบอรั้แร มันทำหน้าสุๆเหมือนไม่เื่อ เพราะั้แ่ไหนแ่ไร ผมบอสิทธ์เสมอว่าสเปผม้อาว สวย แ่หวานเป็นนน่าาน่ารัธรรมา แ่ผม็ไม่อายที่ะบอ ็มันอบนี่ หน้าาธรรมา แ่นิสัยี ถึเธออาถูใรหลายนมอว่านิสัยไม่ี ถ้าผมมอว่าีะอย่า.."ใระทำไม"
พอึ้น ม.3 ทุอย่า็ไม่่อย่าอะไราอน ม.2 มานั แ่มีอยู่อย่านึที่ผมรู้สึว่าผมโีเหลือเินือ..ผมไ้นั่้าๆหวาน..เฮ้อ..แ่็มิวาย มีไอ้ท็อปมานั่ใล้ๆ้วย
วันหนึ่ ผมื่นมาอนเ้า ผมรู้สึปวหัวเหมือนมีไ้ แ่วันนี้มีสอบอัฤษ ถ้าหยุมีหวัโนหัะแนนแน่ ยิ่เ๊แุๆอยู่...
พอผมสอบอัฤษเสร็ ผมเริ่มรู้สึว่าไม่ไหวแล้ว..เหื่อผมออเยอะ ัวผมร้อนมา เป็นเพราะเมื่อเ้า แม่วายาให้ผม แ่ผมเป็นโรเลียยาสุๆ ผมหยิบมาทิ้ที่ท่อน้ำหน้าบ้านแทนที่ะลืนลอ...แล้วอย่านี้ไ้มันะลไหมเนี่ย..ผมฟุบลับโ๊ะ ไม่มีใรสนใผม..แ่เธอ..น้ำหวานย้อมใผม.. “พัน์”หวานเรียื่อผม ผมเยหน้าึ้นมา หวานเอามืออันอ่อนนุ่มมาับที่หน้าผาอผม “นายมีไ้สูนี่”หวานทำเสียุผม ผมยิ้มแห้ๆให้เธอ หวานเินไปพูับอาารย์2-3ำแล้วเินลับมาหาผม “ไปห้อพยาบาลัน”หวานพูับผม...ผมรู้ัวว่าผมหน้าีล..ผมเลียารินยาที่สุ..แ่ถ้าเป็นพยาบาลนนี้.. “ิน็ินวะ”ผมบอัวเอ
พอถึห้อพยาบาล ุพยาบาลอผม็ัแทำทุอย่าให้ผม “ทานยาะ”หวานบอผม...ผมยิ้มแห้ๆ..ผมเลียารินยาที่สุ “พัน์..”หวานทําเสียุ ผมรับยาาเธอมา้าๆ “ิน”หวานุผม..ผมลืนยาลออย่ายาเย็น.. "นอนะนะ อาาระไ้ีึ้น”หวานพู้วยเสียอ่อนโยน ผมนอนลอย่าว่า่าย หวานเอาผ้าเ็หน้าอเธอทีุ่บน้ำมาเ็หน้าให้ผม...นี่เป็นรั้แรในีวิ..ที่ผมรู้สึอย่าป่วยนไม่อยาหายทีเียว...
วันสุท้ายอารแุ่ ม.้นมาถึ..ผมวันนี้ล่ะ ไม่ว่ายัไ..ผม็้อสารภาพให้ไ้ทีเียว...แ่แล้ว..ผม็เหลือบไปเห็นหวานยืนุยับท็อป เธอทำหน้าเหมือนโลทั้โลมีแ่เธอับท็อปเท่านั้น หวานุย้วยสีหน้ายิ้มแย้ม..สีหน้าที่มีแ่รอยยิ้มที่เ็มไป้วยวามสุ..สีหน้าที่เธอไม่เยมีเวลาุยับผมเลย
“เฮ้อ..ไม่ไ้เอท็อปั้ 3 เือน..อีทั้ไม่รู้ปีหน้าะไ้อยู่้วยันอีรึเปล่า”หวานพูับท็อป..อิา.ผมอิาไอ้ท็อปเหลือเิน...ผมอยาให้หวานพูับผมบ้า..สัรั้็ยัี..
เหมือนสวรร์แล้ผมอีแล้ว ผม้ออยู่นนละห้อับหวาน..ท็อปเอ็อยู่ห้อละห้อ..ผมไม่รู้สึีใเลย ผมสสารหวาน..ผมยอมทุ์...อแ่ให้หวานมีวามสุ..แ่นั้น็เพียพอแล้วสำหรับผู้ายอย่าผม
นับวันผมยิ่อยาท็อปมาึ้นเรื่อยๆ เพราะ่วหลัๆผมมัเห็นหวานทำหน้าเศร้า พอผมถาม หวาน็อบว่า..ท็อปเย็นา..ไม่ทั..ผมทำอะไรเพื่อเธอไม่ไ้หรอ ผมสสารหวาน...สสารเธอริๆ สิ่ที่ผมทำไ้..ผมทำไ้แ่..ทำัวเป็นเพื่อนที่ี อยปลอบใเธอเท่านั้น
และแล้ววันหนึ่ เวลาประมา 4 โมเย็น..ผมเินไปที่สวนหลัโรเรียนเพื่อไปหาอาารย์เรื่อโราน...แ่บัเอิ..ผมเห็นหวานับท็อป..ผม่อยๆลานไปแอบหลัพุ่มไม้ใล้ๆโยที่ไม่ให้ทั้สอเห็น..ผมรู้ว่ามันไม่ี..แ่ผมะทำ!
“ท็อป”หวานพู “มีอะไร”ท็อปถามลับ...ผมไ้ยินอย่านั้น ผมแทบอยาะระโออไปหน้ามัน “มีอะไร” พูมาไ้ไ... “หวานอบท็อป” ผมไ้ยินอย่านั้น ผมแทบเป็นลม..ผมรู้สึปวร้าวไปทั้ัว...หวานบอท็อปแล้ว.. “อโทษนะหวาน...เราิับเธอแ่เพื่อนเท่านั้น”ท็อปอบหวาน “ท็อป..แล้วลอเวลาที่เราอยู่้วยัน..ท็อปเยิับเรา...เินเลยำว่าเพื่อนไหม..”หวานพู้วยน้ำเสียเรียบๆ..ผมฟัออ..เสียอหวานฟัูเศร้าเหลือเิน..หวานปวร้าวนแทบทนไม่ไหวแล้ว “เราไม่เยิับเธอเินำว่าเพื่อนเลย”ท็อปพูแล้วหันหลัให้หวาน “เี๋ยว”หวานรา “อะไร” “ยัไ็เป็นเพื่อนัน่อไปนะ”หวานร้อ้วยเสียปริ..แ่็แฝไป้วยวามเ็บปว “อือ”ท็อปอบแล้วเินาหวานไป...หวานทรุัวลนั่ับพื้นเหมือนะร้อไห้..แ่ร้อไม่ออ..ผมลานออาหลัพุ่มไม้้าๆ
“หวาน”ผมเรียื่อหวาน แล้วุเ่าลนั่้าๆ “พัน์..นาย..” “อือ..อโทษทีนะ...เราผ่านมาพอี”ผมพู..ผมไม่สามารถเห็นวาอหวานไ้ หวาน้มหน้าลอ “เฮ้อ..อหันไ้”หวานเยหน้ามอผม้าๆ เธอแล้ยิ้ม..ยิ้มที่แฝไป้วยวามเศร้า “หวาน”ผมเรียื่อเธอ...วาอหวานเริ่มมีน้ำใสๆไหลออมา “พัน์..”หวานราื่อผม น้ำาาวาเธอไหลออมาเรื่อยๆเหมือนหยุไม่ไ้...ผมรู้ว่าเธอเ็บมา...เปลี่ยนันไ้ไหม..อผมเ็บแทนเธอไ้ไหม...ผมเอามือ้าหนี่ปาน้ำาให้เธอ อี้าหนึ่ับไหล่เธอไว้
“โฮๆๆๆๆๆ”หวานร้อไห้ออมาอย่าสุะลั้น...ผมสสารหวานเหลือเิน “ร้อออมาเถอะถ้าอยาะร้อ”ผมบอับหวาน้วยวามรัและห่วใย “ันไม่ีรไหน...ทำไม..ทำไม”หวานร้อ..ผมเอามือที่เ็น้ำาเธอมาปิที่ปาอเธอ “เ็มมะ”ผมพูยิ้มๆ “หวานอย่าพูอย่านั้นสิ หวานมี้อีั้มามาย นเราแ่ละนมี้อี้อเสียแ่าันไป..แ่ไม่ว่าอะไระเิึ้น..ผู้ายนนี้ะยัอยู่รนี้..ไม่ไปไหน..ะอยเีย้าผู้หิที่ื่อหวานเสมอ”ผมพูพร้อมมอาหวาน..ให้วาอผมบอวามในใ “เรารัหวาน”ผมพู..พูำที่อยู่ในใผมมาว่า 3 ปี....3 ปีที่ผมทนเ็บมันไว้ ผมไม่ล้าบอเธอเพราะลัวะเสียเธอไป..แ่รั้นี้..ผมอยาให้เธอรู้ ว่ายัมีนที่รัเธอ...
“สู้่อไปนะหวาน ถ้าเธอ้อารใรอยู่เีย้าเมื่อไร..หนึ่ในนที่เธอิถึ..อให้เป็นเรานะ..เราพร้อมเสมอ”
หลัาวันนั้น ผมเริ่มสปีัวเอโยารแสให้หวานเห็นว่าผมริใับเธอริๆ แ่ผมเอ็้อให้เวลาหวานเพื่อลืมท็อปเหมือนัน..แ่ไม่ว่ามันะอีนานนาไหน...ผมะรอ
ผมึ้น ม.5 ้วยวามรู้สึที่ีๆ โยเพาะผมมั่นใว่าหวานเริ่มมีใให้ผมบ้าแล้ว
าที่ผมเยรู้สึว่าสวรร์แล้ แ่อนนี้ ผมลับรู้สึว่าสวรร์อย่วย...ผมับหวานไ้อยู่ใล้ิันมาึ้น เรามีวามรู้สึีๆให้แ่ันและัน...ะว่าเอาริๆ อยู่นละห้อ็ีเหมือนัน เวลาเรียนะไ้ไม่วอแว
มีอยู่เรื่ออยู่เรื่อหนึ่ ที่ผมยัรู้สึแปลใัวเอไม่หาย...ั้แ่ผมสารภาพับหวานอน ม.4 เทอม้น ผมะแนนีึ้นอย่าน่าประหลา ผม็ๆอยู่เหมือนัน..อาเป็นเพราะผมลัวหวานเ็บปวนเรียนไม่รู้เรื่อ ผมเลย้อั้ใเรียนเพื่อนที่ะไ้เป็นิวเอร์ให้หวานเสียเอ...อย่าที่นโบราว่าริๆ ถ้าเราทำีโยไม่หวัสิ่อบแทน...เราะไ้ผลอบแทนลับมายิ่ว่าที่เราไ้ทำไป
และแล้ววันวาเลนไทม์..วันที่ผม้อทนทุ์อยู่ับวามเ็บปว...ในที่สุ..วันนี้มัน็เป็นวันแห่วามสุอผมเสียที
ผมนัุ่ยับหวานใ้้นไม้ให่อโรเรียน..ถึแม้ะเป็นารุยในานะเพื่อน็าม..ผม็ีใที่ผมมีโอาสอยู่ับเธอในโอาสพิเศษอย่านี้
“พัน์”หวานเรียื่อผม “๋า...”ผมานอบ “พัน์เยเหนื่อยหรือท้อับารรอใรสันไหม..รอนๆนั้นทั้ๆที่เ้าเยอบเพื่อนอพัน์ อีทั้เพื่อนๆอพัน์็ไม่สนับสนุนเท่าไรเพราะเธอหน้าาไม่สวย”หวานถามผม..ผมเ้าใว่าเธอหมายวามอย่าไรและหมายถึใร.. “อือ...ถ้าถามว่าเหนื่อยไหม..มัน็มีบ้านะ แ่ถ้าถามว่าท้อไหม เราอบไ้เลยว่าไม่เย”ผมอบหวานาวามรู้สึ “3 ปีว่าเียวนะ แถมเธอ็ไม่ใ่นที่สวยอะไร หน้าาธรรมา้วย้ำ”หวานถามผม “็เพราะเราไม่เยมอผู้หินนั้นที่หน้าาน่ะสิ..เรามอเธอนนั้นที่หัวใอเธอ หัวใที่แสนบริสุทธิ์ที่เ็มไป้วยวามีาม”
“เออ..ะพูยัไีล่ะ...เราเื่อใพัน์”หวานบอผมแล้วส่ล่ออวัเล็ๆให้ผม “เอ๋...”ผมร้ออย่าๆ “ให้เรา...แล้วเมื่อี๊หวานหมายถึ”ผมพโยแทบะไม่หายใ..ำพูเมื่อี๊เหมือนับหวานหมายถึโอเให้ผมเ้าไปูแลในใเธอไ้แล้ว “็อย่าที่พูล่ะ..เี๋ยว็ถอนำพูะเนี่ย”หวานพูแล้วหลบาผม “เฮ้ย อย่านะหวาน หวานเราสัานะ เราะไม่ทำให้หวานเสียใเ็า”ผมรับปา “อือ”หวานราเบาๆ..ผมหยิบมือหวานมาุมไว้ “นี่้า”ผมวาอุหลาบสีาวใส่มืออเธอ “เราำไ้ อนที่หวานพูเล่นๆับเราอน ม.2 ที่หวานบอว่าอุหลาบสีาว็เหมือนับวามรัที่บริสุทธ์..หวานำไ้ไหม”ผมพูแล้วมอหน้าหวานที่มีสีมพูอ่อนๆเ็มหน้า “อือ..”หวานพูแล้วเอาลีบอุหลาบไปนที่ริมฝีปาอเธอเบา...ผมยิ้มให้เธอ..ถึแม้วันนี้วามพยายามอผมะยัไม่ถึที่สิ้นสุ แ่มัน็แสผลออมาให้ผมเห็นแล้ว..นับั้แ่นี้ผมไม่้อารอะไรอีแล้ว..ผมมีรอบรัวที่อบอุ่น ารเรียนผมอยู่ในเ์ีเป็นที่พอใอพ่อแม่ เพื่อนฝูอผม็ริใับผม และที่สำัที่สุ..ผู้หิที่ผมรั็รัผมอบแล้ว....อนนี้ผมรู้สึว่าผมเป็นนที่โีที่สุในโลเลย
ผมไม่รู้ว่าผมับหวานะบันไปไ้นานนาไหน..ผมรู้แ่ว่าผมะประับประอวันนี้อเราให้ีทุ่ และะ้อทำพรุ่นี้ให้ีว่านี้..มันะเป็นอย่านี้ไปเรื่อยๆ...อย่าไม่มีที่สิ้นสุ..........
“ถึเธอนั้นะไม่ไ้สวยโเ่น
ั่เเ่นาวเ่นโรเรียนนี้
แ่เธอนั้นเป็นาวที่แสนี
หามอที่หัวใอันาม”
รั้แรที่ผมเอเ้าหิน้อยๆอผม ผมำไ้ วันนั้นเป็นวันเรียนปรับพื้นาน ม.1 วันแร อนนั้นพวเราเ็ ม.1 เพิ่ึ้นมาาารเ้าแถว ผมเินมาที่ห้อับเพื่อนๆ ผมเลือที่หน้าสุ เพราะสิทธ์ เพื่อนสนิทผมมันลืมเอาแว่นมา
“เธอๆ”เสียเ็ผู้หิ..ผมหันไปูว่าำว่า “เธอๆ” ใ่ผมรึเปล่า “เธอๆ โทษนะะ รนี้มีใรนั่รึเปล่าะ”เธอถามผม “ไม่มีฮะ”ผมอบเบาๆ...ผมแปลใัวเอมา...เธอเป็นเ็ผู้หิหน้าาธรรมา แ่อะไร็ไม่รู้มาสะิใผม ทำให้ผมประทับใเธออย่าบอไม่ถู..
ถึเวลาเลิเรียนสัที..อะไร็ไม่รู้มึนไปหม...เฮ้อ..นั่เรียนมาทั้วันยัไม่รู้ื่ออเธอเลย..แู่่ๆ็มีเหมือนเสียอะไรหล่น้าหลัผม..ผมหันลับไปู..โถ่ที่แท้ามเทพ (ปาา)หล่น “นี่ฮะ เรียน้วยันมาทั้วันยัไม่รู้ื่อเลย เราื่อพัน์..เธอื่ออะไรอ่ะ”ผมถาม “เราื่อหวาน”เธอบอแล้วส่รอยยิ้มที่น่าประทับใมาให้
เอาวะ อย่าน้อยเ็วันที่เรียน้วยัน็พยายามีสนิทไว้ละัน
วันสุท้ายที่เราไ้เรียน้วยันมาถึ อีประมา 10 นาที เรา็ะรู้ว่าเราไ้อยู่ห้อเียวันรึเปล่า
เฮ้ย..สวรร์แล้ัๆเลย ผมับหวานอยู่นละห้อ แถมห้อยัอยู่ห่าันั้ไล....เวรรรม
พอพวเราึ้น ม.1 ผมับหวานแทบะไม่ไ้เอันเลย..ถึบาทีเอ็ไม่ไ้ทััน เพราะหวานมัถูห้อมล้อม้วยเพื่อนาย-หิประมา 7 น...เฮ้อ..นี้อายอย่าผมะไปล้าทัไ้ไ..็ไ้แ่มอห่าๆ...มอเธอยิ้ม..มอเธอหัวเราะ แ่นั้น็เป็นสุใแล้ว...
พอึ้น ม.2 ผมไม่เยีในานี้มา่อน (ถ้าไม่นับอนสอบิ ม.1) ผมับหวานไ้อยู่ห้อเียวัน! ผมะไ้อยู่ห้อเียวับหวานถึ 2 ปี!
วันแรที่เปิเทอม ผมเินเ้าไปทัหวาน หวานทำหน้าๆ ผมำท่าทาอหวานมา..ไม่แปลหรอ ็สมัย่อนผมไม่ไ้ใส่แว่นนี่...ผมถอแว่นออ้าๆพร้อมบอว่า “พัน์ไ..ำไ้ป่าว” หวานพยัหน้าหึๆพร้อมส่รอยยิ้มมาให้ผม
ลุ่มผมับลุ่มหวานสนิทันเร็วมา หวานไม่รู้หรอว่าผู้ายอย่าผมแอบมอเธออยู่...และแล้วเรื่อที่หน้าเศร้า็เิึ้นับผมนไ้ เมื่อผมสัเุเห็นสายาอันอ่อนโยนอเธอมอเพื่อนในลุ่มสนิทอผม..
ท็อป...ผมไม่เถียว่ามันนิสัยี..็ใ่สิ...มันทั้หล่อ ทั้นิสัยี..สุุม เรียนเ่ ผู้ายี้เล่นอย่าผมะไปเทียบไ้อย่าไร...แ่ทำไมนะ..ทำไมมันถึไม่อบเธอ..และทำไมเธอถึไม่อบผม...ผมแอบเศร้าลึๆ แ่ผม็ยับอัวเอเสมอว่า “ไ้มอูเธอใล้ๆ็ีเท่าไรแล้ว”
ยิ่นานวัน วามรู้สึอผม่อยๆมาึ้นเรื่อยๆ เท่าที่ผมไ้ฟัมา ใรๆ็บอว่า่ววัย วัยนี้ มัน็เป็นแ่ป๊อปปี้เลิฟ..แ่ทำไมป๊อปปี้เลิฟอผมมันถึรึใผมไ้นานี้ หรือว่าเธอะไม่ใ่แ่นั้น..หรือเธอือนที่ใ่......ผมเล่าวามในใให้เพื่อนผมนนึฟั..นั่น็ือสิทธ์..เพื่อนสนิทที่สุอผม อนที่ผมบอรั้แร มันทำหน้าสุๆเหมือนไม่เื่อ เพราะั้แ่ไหนแ่ไร ผมบอสิทธ์เสมอว่าสเปผม้อาว สวย แ่หวานเป็นนน่าาน่ารัธรรมา แ่ผม็ไม่อายที่ะบอ ็มันอบนี่ หน้าาธรรมา แ่นิสัยี ถึเธออาถูใรหลายนมอว่านิสัยไม่ี ถ้าผมมอว่าีะอย่า.."ใระทำไม"
พอึ้น ม.3 ทุอย่า็ไม่่อย่าอะไราอน ม.2 มานั แ่มีอยู่อย่านึที่ผมรู้สึว่าผมโีเหลือเินือ..ผมไ้นั่้าๆหวาน..เฮ้อ..แ่็มิวาย มีไอ้ท็อปมานั่ใล้ๆ้วย
วันหนึ่ ผมื่นมาอนเ้า ผมรู้สึปวหัวเหมือนมีไ้ แ่วันนี้มีสอบอัฤษ ถ้าหยุมีหวัโนหัะแนนแน่ ยิ่เ๊แุๆอยู่...
พอผมสอบอัฤษเสร็ ผมเริ่มรู้สึว่าไม่ไหวแล้ว..เหื่อผมออเยอะ ัวผมร้อนมา เป็นเพราะเมื่อเ้า แม่วายาให้ผม แ่ผมเป็นโรเลียยาสุๆ ผมหยิบมาทิ้ที่ท่อน้ำหน้าบ้านแทนที่ะลืนลอ...แล้วอย่านี้ไ้มันะลไหมเนี่ย..ผมฟุบลับโ๊ะ ไม่มีใรสนใผม..แ่เธอ..น้ำหวานย้อมใผม.. “พัน์”หวานเรียื่อผม ผมเยหน้าึ้นมา หวานเอามืออันอ่อนนุ่มมาับที่หน้าผาอผม “นายมีไ้สูนี่”หวานทำเสียุผม ผมยิ้มแห้ๆให้เธอ หวานเินไปพูับอาารย์2-3ำแล้วเินลับมาหาผม “ไปห้อพยาบาลัน”หวานพูับผม...ผมรู้ัวว่าผมหน้าีล..ผมเลียารินยาที่สุ..แ่ถ้าเป็นพยาบาลนนี้.. “ิน็ินวะ”ผมบอัวเอ
พอถึห้อพยาบาล ุพยาบาลอผม็ัแทำทุอย่าให้ผม “ทานยาะ”หวานบอผม...ผมยิ้มแห้ๆ..ผมเลียารินยาที่สุ “พัน์..”หวานทําเสียุ ผมรับยาาเธอมา้าๆ “ิน”หวานุผม..ผมลืนยาลออย่ายาเย็น.. "นอนะนะ อาาระไ้ีึ้น”หวานพู้วยเสียอ่อนโยน ผมนอนลอย่าว่า่าย หวานเอาผ้าเ็หน้าอเธอทีุ่บน้ำมาเ็หน้าให้ผม...นี่เป็นรั้แรในีวิ..ที่ผมรู้สึอย่าป่วยนไม่อยาหายทีเียว...
วันสุท้ายอารแุ่ ม.้นมาถึ..ผมวันนี้ล่ะ ไม่ว่ายัไ..ผม็้อสารภาพให้ไ้ทีเียว...แ่แล้ว..ผม็เหลือบไปเห็นหวานยืนุยับท็อป เธอทำหน้าเหมือนโลทั้โลมีแ่เธอับท็อปเท่านั้น หวานุย้วยสีหน้ายิ้มแย้ม..สีหน้าที่มีแ่รอยยิ้มที่เ็มไป้วยวามสุ..สีหน้าที่เธอไม่เยมีเวลาุยับผมเลย
“เฮ้อ..ไม่ไ้เอท็อปั้ 3 เือน..อีทั้ไม่รู้ปีหน้าะไ้อยู่้วยันอีรึเปล่า”หวานพูับท็อป..อิา.ผมอิาไอ้ท็อปเหลือเิน...ผมอยาให้หวานพูับผมบ้า..สัรั้็ยัี..
เหมือนสวรร์แล้ผมอีแล้ว ผม้ออยู่นนละห้อับหวาน..ท็อปเอ็อยู่ห้อละห้อ..ผมไม่รู้สึีใเลย ผมสสารหวาน..ผมยอมทุ์...อแ่ให้หวานมีวามสุ..แ่นั้น็เพียพอแล้วสำหรับผู้ายอย่าผม
นับวันผมยิ่อยาท็อปมาึ้นเรื่อยๆ เพราะ่วหลัๆผมมัเห็นหวานทำหน้าเศร้า พอผมถาม หวาน็อบว่า..ท็อปเย็นา..ไม่ทั..ผมทำอะไรเพื่อเธอไม่ไ้หรอ ผมสสารหวาน...สสารเธอริๆ สิ่ที่ผมทำไ้..ผมทำไ้แ่..ทำัวเป็นเพื่อนที่ี อยปลอบใเธอเท่านั้น
และแล้ววันหนึ่ เวลาประมา 4 โมเย็น..ผมเินไปที่สวนหลัโรเรียนเพื่อไปหาอาารย์เรื่อโราน...แ่บัเอิ..ผมเห็นหวานับท็อป..ผม่อยๆลานไปแอบหลัพุ่มไม้ใล้ๆโยที่ไม่ให้ทั้สอเห็น..ผมรู้ว่ามันไม่ี..แ่ผมะทำ!
“ท็อป”หวานพู “มีอะไร”ท็อปถามลับ...ผมไ้ยินอย่านั้น ผมแทบอยาะระโออไปหน้ามัน “มีอะไร” พูมาไ้ไ... “หวานอบท็อป” ผมไ้ยินอย่านั้น ผมแทบเป็นลม..ผมรู้สึปวร้าวไปทั้ัว...หวานบอท็อปแล้ว.. “อโทษนะหวาน...เราิับเธอแ่เพื่อนเท่านั้น”ท็อปอบหวาน “ท็อป..แล้วลอเวลาที่เราอยู่้วยัน..ท็อปเยิับเรา...เินเลยำว่าเพื่อนไหม..”หวานพู้วยน้ำเสียเรียบๆ..ผมฟัออ..เสียอหวานฟัูเศร้าเหลือเิน..หวานปวร้าวนแทบทนไม่ไหวแล้ว “เราไม่เยิับเธอเินำว่าเพื่อนเลย”ท็อปพูแล้วหันหลัให้หวาน “เี๋ยว”หวานรา “อะไร” “ยัไ็เป็นเพื่อนัน่อไปนะ”หวานร้อ้วยเสียปริ..แ่็แฝไป้วยวามเ็บปว “อือ”ท็อปอบแล้วเินาหวานไป...หวานทรุัวลนั่ับพื้นเหมือนะร้อไห้..แ่ร้อไม่ออ..ผมลานออาหลัพุ่มไม้้าๆ
“หวาน”ผมเรียื่อหวาน แล้วุเ่าลนั่้าๆ “พัน์..นาย..” “อือ..อโทษทีนะ...เราผ่านมาพอี”ผมพู..ผมไม่สามารถเห็นวาอหวานไ้ หวาน้มหน้าลอ “เฮ้อ..อหันไ้”หวานเยหน้ามอผม้าๆ เธอแล้ยิ้ม..ยิ้มที่แฝไป้วยวามเศร้า “หวาน”ผมเรียื่อเธอ...วาอหวานเริ่มมีน้ำใสๆไหลออมา “พัน์..”หวานราื่อผม น้ำาาวาเธอไหลออมาเรื่อยๆเหมือนหยุไม่ไ้...ผมรู้ว่าเธอเ็บมา...เปลี่ยนันไ้ไหม..อผมเ็บแทนเธอไ้ไหม...ผมเอามือ้าหนี่ปาน้ำาให้เธอ อี้าหนึ่ับไหล่เธอไว้
“โฮๆๆๆๆๆ”หวานร้อไห้ออมาอย่าสุะลั้น...ผมสสารหวานเหลือเิน “ร้อออมาเถอะถ้าอยาะร้อ”ผมบอับหวาน้วยวามรัและห่วใย “ันไม่ีรไหน...ทำไม..ทำไม”หวานร้อ..ผมเอามือที่เ็น้ำาเธอมาปิที่ปาอเธอ “เ็มมะ”ผมพูยิ้มๆ “หวานอย่าพูอย่านั้นสิ หวานมี้อีั้มามาย นเราแ่ละนมี้อี้อเสียแ่าันไป..แ่ไม่ว่าอะไระเิึ้น..ผู้ายนนี้ะยัอยู่รนี้..ไม่ไปไหน..ะอยเีย้าผู้หิที่ื่อหวานเสมอ”ผมพูพร้อมมอาหวาน..ให้วาอผมบอวามในใ “เรารัหวาน”ผมพู..พูำที่อยู่ในใผมมาว่า 3 ปี....3 ปีที่ผมทนเ็บมันไว้ ผมไม่ล้าบอเธอเพราะลัวะเสียเธอไป..แ่รั้นี้..ผมอยาให้เธอรู้ ว่ายัมีนที่รัเธอ...
“สู้่อไปนะหวาน ถ้าเธอ้อารใรอยู่เีย้าเมื่อไร..หนึ่ในนที่เธอิถึ..อให้เป็นเรานะ..เราพร้อมเสมอ”
หลัาวันนั้น ผมเริ่มสปีัวเอโยารแสให้หวานเห็นว่าผมริใับเธอริๆ แ่ผมเอ็้อให้เวลาหวานเพื่อลืมท็อปเหมือนัน..แ่ไม่ว่ามันะอีนานนาไหน...ผมะรอ
ผมึ้น ม.5 ้วยวามรู้สึที่ีๆ โยเพาะผมมั่นใว่าหวานเริ่มมีใให้ผมบ้าแล้ว
าที่ผมเยรู้สึว่าสวรร์แล้ แ่อนนี้ ผมลับรู้สึว่าสวรร์อย่วย...ผมับหวานไ้อยู่ใล้ิันมาึ้น เรามีวามรู้สึีๆให้แ่ันและัน...ะว่าเอาริๆ อยู่นละห้อ็ีเหมือนัน เวลาเรียนะไ้ไม่วอแว
มีอยู่เรื่ออยู่เรื่อหนึ่ ที่ผมยัรู้สึแปลใัวเอไม่หาย...ั้แ่ผมสารภาพับหวานอน ม.4 เทอม้น ผมะแนนีึ้นอย่าน่าประหลา ผม็ๆอยู่เหมือนัน..อาเป็นเพราะผมลัวหวานเ็บปวนเรียนไม่รู้เรื่อ ผมเลย้อั้ใเรียนเพื่อนที่ะไ้เป็นิวเอร์ให้หวานเสียเอ...อย่าที่นโบราว่าริๆ ถ้าเราทำีโยไม่หวัสิ่อบแทน...เราะไ้ผลอบแทนลับมายิ่ว่าที่เราไ้ทำไป
และแล้ววันวาเลนไทม์..วันที่ผม้อทนทุ์อยู่ับวามเ็บปว...ในที่สุ..วันนี้มัน็เป็นวันแห่วามสุอผมเสียที
ผมนัุ่ยับหวานใ้้นไม้ให่อโรเรียน..ถึแม้ะเป็นารุยในานะเพื่อน็าม..ผม็ีใที่ผมมีโอาสอยู่ับเธอในโอาสพิเศษอย่านี้
“พัน์”หวานเรียื่อผม “๋า...”ผมานอบ “พัน์เยเหนื่อยหรือท้อับารรอใรสันไหม..รอนๆนั้นทั้ๆที่เ้าเยอบเพื่อนอพัน์ อีทั้เพื่อนๆอพัน์็ไม่สนับสนุนเท่าไรเพราะเธอหน้าาไม่สวย”หวานถามผม..ผมเ้าใว่าเธอหมายวามอย่าไรและหมายถึใร.. “อือ...ถ้าถามว่าเหนื่อยไหม..มัน็มีบ้านะ แ่ถ้าถามว่าท้อไหม เราอบไ้เลยว่าไม่เย”ผมอบหวานาวามรู้สึ “3 ปีว่าเียวนะ แถมเธอ็ไม่ใ่นที่สวยอะไร หน้าาธรรมา้วย้ำ”หวานถามผม “็เพราะเราไม่เยมอผู้หินนั้นที่หน้าาน่ะสิ..เรามอเธอนนั้นที่หัวใอเธอ หัวใที่แสนบริสุทธิ์ที่เ็มไป้วยวามีาม”
“เออ..ะพูยัไีล่ะ...เราเื่อใพัน์”หวานบอผมแล้วส่ล่ออวัเล็ๆให้ผม “เอ๋...”ผมร้ออย่าๆ “ให้เรา...แล้วเมื่อี๊หวานหมายถึ”ผมพโยแทบะไม่หายใ..ำพูเมื่อี๊เหมือนับหวานหมายถึโอเให้ผมเ้าไปูแลในใเธอไ้แล้ว “็อย่าที่พูล่ะ..เี๋ยว็ถอนำพูะเนี่ย”หวานพูแล้วหลบาผม “เฮ้ย อย่านะหวาน หวานเราสัานะ เราะไม่ทำให้หวานเสียใเ็า”ผมรับปา “อือ”หวานราเบาๆ..ผมหยิบมือหวานมาุมไว้ “นี่้า”ผมวาอุหลาบสีาวใส่มืออเธอ “เราำไ้ อนที่หวานพูเล่นๆับเราอน ม.2 ที่หวานบอว่าอุหลาบสีาว็เหมือนับวามรัที่บริสุทธ์..หวานำไ้ไหม”ผมพูแล้วมอหน้าหวานที่มีสีมพูอ่อนๆเ็มหน้า “อือ..”หวานพูแล้วเอาลีบอุหลาบไปนที่ริมฝีปาอเธอเบา...ผมยิ้มให้เธอ..ถึแม้วันนี้วามพยายามอผมะยัไม่ถึที่สิ้นสุ แ่มัน็แสผลออมาให้ผมเห็นแล้ว..นับั้แ่นี้ผมไม่้อารอะไรอีแล้ว..ผมมีรอบรัวที่อบอุ่น ารเรียนผมอยู่ในเ์ีเป็นที่พอใอพ่อแม่ เพื่อนฝูอผม็ริใับผม และที่สำัที่สุ..ผู้หิที่ผมรั็รัผมอบแล้ว....อนนี้ผมรู้สึว่าผมเป็นนที่โีที่สุในโลเลย
ผมไม่รู้ว่าผมับหวานะบันไปไ้นานนาไหน..ผมรู้แ่ว่าผมะประับประอวันนี้อเราให้ีทุ่ และะ้อทำพรุ่นี้ให้ีว่านี้..มันะเป็นอย่านี้ไปเรื่อยๆ...อย่าไม่มีที่สิ้นสุ..........
“ถึเธอนั้นะไม่ไ้สวยโเ่น
ั่เเ่นาวเ่นโรเรียนนี้
แ่เธอนั้นเป็นาวที่แสนี
หามอที่หัวใอันาม”
