ไดอารี่ของซึบาสะ

เนื้อเรื่อง อัปเดต 12 มี.ค. 48 / 12:15

11-3-03
สามวันก่อนก่อนฉันเข้าเรียนไฮสคูล  ฉันยังคงไอออกมาเป็นเลือดเพราะงั้นฉันเลยต้องฝืนไปในที่ที่ฉันเกลียดที่สุดนั่นคือ โรงพยาบาล  แต่แล้วฉันก็พบว่ามีเนื้องอกอยู่ในปอดฉัน  ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรเพียงคิดว่าผ่าตัดก็คงหายแต่พ่อโกรธมาก  แล้วเราก็นัดหมอผ่าตัดทันที  จากนั้นฉันเริ่มรู้สึกว่าเหมือนคนบ้า…ฉันยิ้มได้แต่ต่อหน้าโนโซมิเท่านั้น  หลังจากนั้นครึ่งปี  ฉันต้องย้ายโรงเรียน  ฉันทำตัวเป็นอันธพาลขึ้นทุกวันจนฉันได้เข้าเรียนที่เมโอ  ฉันได้เจอเพื่อนที่ดีๆที่นั่นแต่ฉันก็ยังเลิกทำตัวเกเรไม่ได้  ฮะ ฮะ  
ฉันต้องไปโรงพยาบาลครั้งแล้วครั้งเล่า  และคำพูดของหมอที่ว่าฉันไม่เป็นไรแล้ว  ฉันจึงลืมเรื่องมะเร็งไป  ฉันมีชีวิตอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งวันหนึ่ง...ประมาณเมื่อเดือนที่แล้ว  กระดูกมือฉันหักตอนต่อสู้  ฉันเลยต้องไปเอ็กซเลย์ที่โรงพยาบาลใกล้โรงเรียนของโนโซมิ  และฉันก็พบมันโยคุงแต่ก็ไม่ได้สนอะไรมัน  แต่สิ่งที่ดึงดูดฉันคือผู้หญิงที่ข้างๆมันที่ครั้งหนึ่งเคยอยู่เคียงข้างฉันนั่นคือโนโซมิ    ฉันจูบโนโซมิทั้งทั้งที่เธอปฏิเสธ  พอฉันกลับมาบ้านฉันก็โทรหาเธอให้เธอออกมาถ่ายรูปกัน  เธอก็เอาแต่พูดว่าไม่   ฉันคงเป็นผู้ชายที่เลวนะ  ที่ทำแต่สิ่งที่เธอเกลียด
วันนี้ทั้งวันฉันเอาแต่อ้อนวอนให้เธอออกมาถ่ายรูปกับฉันแต่ก็ต้องเลิกลัม  วันถัดมาฉันต้องไปโรงพยาบาลของแม่มันโยคุง  ฉันอยากจะไปกับโนโซมิจัง เฮ้ยแต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก และก่อนจะไปฉันได้ส่งข้อความไปหาโนโซมิว่าขอโทษและบอกว่าฉันรักเธอ...  ฉันโทรหาเธอเป็นพันๆครั้งแต่เธอก็ไม่รับสาย  สงสัยเธอคงเกลียดฉันเข้าไส้แล้วมั้ง  ฮะ ฮะ   ฉันคิดว่าถ้าฉันเจอมันโยคุงที่โรงพยาบาลฉันจะอัดมันแต่สิ่งที่ฉันกลับเจอคือข่าวร้าย  มะเร็งมันกลับมาอีกแล้ว  ภาพเอ็กซเลย์ทำให้ฉันถึงกับช็อกเพราะนั่นไม่ใช่เนื้องอกแต่มันเป็นเนื้อร้าย
“ เธอเคยผ่าตัด? ”  
“ ครับ แต่เขาบอกว่าผมหายแล้ว!   เอ็กซเลย์ใหม่เถอะครับ ผมว่ามันต้องผิดพลาดแน่ๆ ”
“ เธอไม่ได้ไอบ่อยๆเหรอ  เคยสังเกตไหม  ”
แม่ของมันโยคุงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง  แต่ในหัวฉันว่างเปล่า  ฉันคิดว่ามันก็เป็นการไอธรรมดาแต่มันกลับเป็นเนื้อร้าย
“ เธอเห็นรูปไหม  มันใหญ่เอาการเลย  เธอต้องติดต่อโรงพยาบาลเอาไว้  ฉันจะบอกโรงพยาบาลที่เธอจะไปรักษา ”
ทำไมฉันต้องมาโรงพยาบาลนี้ด้วย...  แปลกเนอะที่น้ำตาฉันไม่ไหลแต่สิ่งเดียวที่ฉันคิดคือโนโซมิ  โอกาสที่ฉันจะอยู่ถึง3ปียังไม่ถึงยี่สิบเปอร์เซนต์เลย   ดังนั้นฉันจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ไม่ได้  เธอจะต้องไม่เสียใจเรื่องที่ฉันตาย  ดังนั้นฉันจึงทำตัวเหมือนไม่เป็นไร  จนกว่าฉันจะมั่นใจว่าโนโซมิจะเกลียดฉันจริงๆ  จากนั้นฉันได้นัดรุ่นพี่ปี1มาหาที่ร้านcoffeeที่โนโซมิกับมันโยคุงนั่งกันอยู่  เมื่อฉันไปถึงได้แอบมองโนโซมิฉันรู้สึกว่าหัวใจมันเจ็บจิ๊ดๆและฉันก็พยายามไม่สนใจแต่ใจก็แอบคิดนิดนึง  ฉันได้ทำท่าทำทางสนิทสนมกับรุ่นพี่จนโนโซมิต้องเดินออกจากร้าน  ฉันอยากให้เธอโกรธจังแต่มันคงเป็นเกลียดแทน  ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากตอนที่โนโซมิเดินออกนอกร้านแต่ทำไงได้ล่ะเพราะเธอคือคนที่สำคัญสำหรับฉันนี่  จากนั่นฉันก็ลองทำหน้าบึงๆในห้องแต่พอตาฉันบึงปากฉันกลับยิ้ม  พอปากบึงตากลับยิ้มแทน  ฉันลองหลายครั้งแต่แล้วก็สำเร็จ  เวลาที่เจอโนโซมิหน้าฉันบึงมาก  ทำเหมือนฉันกับเค้าไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่สิ่งที่ทำให้บึงไม่ได้ก็คือใจที่มันคอยแต่จะยิ้มเมื่อเจอโนโซมิ  แย่แล้วพ่อมาตามเดี่ยวค่อยเขียนต่อพรุ่งนี้ไปล่ะ