ออนไลน์ คลายร้อน

เนื้อเรื่อง อัปเดต 11 มี.ค. 48 / 14:00

แก้ง! ปัง
เสียงประตูหน้าร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่เปิดปิดในระยะเวลาอันสั้นและดัง
“เอ่อ ขอโทษครับ แฮ่ะๆ”
ชายหนุ่มวัยนมแตกพานผู้ทำเสียงดัง เอ่ยขอโทษด้วยหน้าตาแหยๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ รับอะไรดีคะ”
พนักงานสาวผู้แสนน่ารักเอ่ยถามด้วยเสียงอันหวาน
“เอ่อ ผมขอกาแฟแก้ว น้ำส้มคั้นเย็นๆแก้ว และน้ำเปล่าขวดครับ”
ชายหนุ่มเก๊กเสียงหล่อตอบ
“รอสักครู่นะคะ”
พนักงานสาวตอบพร้อมกับยิ้มจนตาหยี

ต้น หนุ่มน้อยวัย 18 ปี ใบหน้าหวาน ผิวสีแทน รูปร่างบาง สูง ผู้หลบร้อนมาพักผ่อนกับครอบครัวที่เกาะแห่งนี้ เดินไปเลือกมุมนั่งที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ซึ่งตั้งติดกับหน้าต่างกระจกใสบานโต จุดที่ซึ่งเขาสามารถทอดสายตาดูชายหาดขาวเมื่อยามที่เขาละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ได้
ต้นเปิดโปรแกรมเกมส์ออนไลน์สุดโปรดของเขา - แร๊กนรก ระหว่างที่รอให้หน้าจอแสดงผล เขาก็แอบเหลือบมองหน้าพนักงานสาวสไตล์ไชนิสแล้วเบือนสายตาไปมองดูชายหาดขาวด้านนอก เขาต้องสะดุ้งตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงของสาวหมวย

“มากันสามท่านเหรอคะ จะให้เตรียมเก้าอี้เพิ่มไหมคะ” เธอถาม
“อ๋อ ไม่ครับ ผมมาคนเดียวครับ แต่อยากสั่งครั้งเดียวครับ” เขาตอบพร้อมกับยิ้มทะเล้นที่มุมปาก
“ค่ะ” เธอตอบ พร้อมกับวางเครื่องดื่มไว้บนโต๊ะ

    จริงๆ แล้ว ต้นไม่ชอบดื่มกาแฟ แต่เขาชอบที่จะสูดกลิ่นของกาแฟ แม่เคยหาว่าเขาเพี้ยนเวลาที่เขาสั่งกาแฟพร้อมกับน้ำส้มคั้นแก้วโปรด แต่เหตุผลจริงๆมากกว่าการชอบที่จะสูดกลิ่นของกาแฟก็คือมันเท่ห์ ใครๆก็พากันไปนั่งทอดอารมณ์ดื่มกาแฟกันทั้งนั้น ครั้นเขาจะสั่งแต่น้ำส้มคั้นทานอย่างเดียว พวกก็หาว่าเป็นตุ๊ดไปซะอีก

เฮ้อ อย่างว่าคนเกิดมาหน้าหวาน ก็งี้ มันเป็นกรรม คนที่เกิดมาหน้าตาขี้เหร่ก็กลุ้มใจ คนเกิดมาหล่อมันก็กลุ้มเหมือนกันล่ะหว้า

ต้นคิดถึงผลกรรมของการที่เกิดมาเป็นคนหล่อ แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นข้อความทักทายจากตัวการ์ตูนคุ้นเคยในจอ จึงเลิกคิดแล้วหันไปพิมพ์คุยแทน

Indy: ไงเพื่อน นานไม่ได้เจอ เป็นไงบ้างวะ
Hippy: สบายดีว่ะ เนี่ยมาเที่ยวกับครอบครัว หลังจากหยุดอ่านหนังสือมาราธอนมาเป็นเดือน แล้วนายล่ะเป็นไงบ้าง
Indy: ก็ดีอ่ะ เล่นเกมส์มันทุกวันเลย เนี่ยขนาดมาพักผ่อนกับครอบครัวนะ อยากแอบแว้บมาเลย อิอิ
Hippy: เหรอ เราเบื่ออ่ะ มันร้อนมาก เหลือบมาเจออินเทอร์เน็ตคาเฟ่ ก็เลยเข้ามาหลบร้อน หาอะไรทำ อะไรดื่มเย็นๆ เล่นอ่ะ เนี่ย ร้านเราพนักงานน่ารักสุดๆเลยนะเว้ย
Indy: เหรอวะ ร้านเราก็น่ารักว่ะ พนักงานนี้ขาวอวบอึ๋ม
Hippy: เหรอ อิจฉาว่ะ ร้านเราขาวหมวยน่ารักแต่ไม่อึ๋มเท่าไหร่อ่ะ แต่เสียงงี้มดไต่เลย
Indy: เหรอ ร้านเราเสียงแหลมเล็กไปหน่อยอ่ะ มันจั๊กกะจี้หูยังไงไม่รู้ แต่ยังไงก็ถือว่าใช้ได้ เมื่อกี้ก็เห็นลูกค้าข้างๆมันทำท่าหลีใส่ว่ะ
Hippy: เหรอวะ อืมม... อย่างนี้ถือว่ามีใบรับประกัน มีคนการันตีให้ในความน่ารักแล้วนะเว้ย ฮ่าฮ่าฮ่า
Indy: เบื่อว่ะ

ขณะนั้นเองพนักงานสาวเดิมผ่านเขาไปหาลูกค้าที่นั่งถัดไปกับเขาสามโต๊ะ แล้วถามด้วยน้ำเสียงมดไต่
“ต้องการรับอะไรเพิ่มไหมคะ รู้สึกว่าเครื่องดื่มคุณน้ำแข็งจะละลายหมดแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าผมต้องการผมจะบอกเองครับ แค่เห็นคุณในร้านก็เหมือนมีลมเย็นๆพัดผ่านผมแล้วล่ะครับ”

ลูกค้าหนุ่ม ร่างผอมบาง ขาวตี๋ ตอบพลางยักคิ้วข้างเดียวให้พนักงานสาว พนักงานสาวอมยิ้มแล้วเดินผ่านชายหนุ่มไป พลันสายตาของลูกค้าหนุ่มและต้นก็ปะทะกันอย่างจัง เกิดการประลองกำลังภายในผ่านดวงตาอยู่นานเกือบห้านาที หากแมลงวันตัวน้อยไม่แล่นผ่านเส้นทางต่อสู้นี้ซะก่อน

ฝากไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวก็รู้ใครดีใครได้

ต้นคิดในใจพร้อมกับหันไปพิมพ์คุยกับคนคุ้นเคยต่อ

Hippy: อ้าวทำไมล่ะ
Indy: Hippy คิดดูนะ เรากะว่าจะไปเที่ยวกับแก๊งค์ซะหน่อย เนี่ยพ่อแม่เราดันลากเรามาเที่ยวด้วย แถมเดี๋ยวต้องไปแจมกับครอบครัวเพื่อนพ่อแม่เราอีก เซ็งว่ะ ไม่มันส์เลย ถ้ามีลูกสาวค่อยว่าไปอย่าง แต่อย่างว่านะ ต่อให้มีลูกสาว หน้าตาพ่อแม่แบบนั้นสงสัยคงเป็นหมวยเกี๊ยะแน่เลย อิอิ
Hippy: ฮ่าฮ่าฮ่า เหมือนกันเลย เราก็กะว่าจะได้พักผ่อนอย่างสงบ ให้พ่อแม่เราจู๋จี้กัน ส่วนเราก็แวบไปทำซึ้งซะหน่อย ก็ทำไม่ได้ เดี๋ยวต้องไปกินข้าวกับเพื่อนแม่เหมือนกัน เนี่ย เขาก็มีแต่ลูกชาย ดูหุ่นพ่อแม่แล้วสงสัยต้องหุ่นแบบปลาวาฬขึ้นอืดแน่เลย เห็นแม่บอกว่าเขากินยังกับยัดนุ่นแน่ะ
Indy: อืม แล้วนี่นายไปเที่ยวทีไหนล่ะ
Hippy: เรามาเที่ยวเกาะทรายขาว ว่ะ
Indy: อ้าว เฮ้ย เราก็มาเที่ยวเกาะทรายขาวเหมือนกันว่ะ
Hippy: เหรอ ดีว่ะ เดี๋ยวงั้นนัดเจอกันดีกว่า จะได้ไปเที่ยวกันไง จะได้รู้จักตัวจริงกันซะที ว่าแต่ว่า Indy พักอยู่ที่ไหนล่ะ
Indy: เราอยู่โรงแรมหาดขาวทะเลฟ้าว่ะ แล้วนายล่ะ
Hippy: อ้าว เหมือนกันเลย แล้วตอนนี้อยู่ไหนวะ อย่าบอกนะว่าอยู่ร้านอินเทอร์เน็ต คาเฟ่ “อีคาเฟ่”
Indy: อืม แล้วนี่นายไปเที่ยวทีไหนล่ะ
Hippy: เรามาเที่ยวเกาะทรายขาว ว่ะ

เฮ้ย!
เสียงตะโกนดังลั่นมาจากลูกค้าหนุ่มหน้าตี๋ ซึ่งลุกขึ้นยืนมองซ้ายมองขวา แล้วก็ชี้หน้ามาที่เขา
“ไอ้ Hippy นั่นแกใช่เปล่า”
ลูกค้าหนุ่มพูดพลางเดิมเข้ามาหา
“อย่าบอกนะว่านายคือ”
ต้นถามกลับ
“ใช่แล้ว เราเอง ไอ้บ้าเอ๊ย แหมพิมพ์คุยกันได้อยู่ตั้งนาน”
ลูกค้าหนุ่มตอบ
“ไม่ใช่คุยมั้ง ฮ่าฮ่าฮ่า”
ต้นยิ้มมุมปาก แล้วหัวเราะ

    ทั้งสองจึงหันไปนั่งคุยกันแทนการพิมพ์ เพราะมันทำให้ไม่เมื่อยนิ้วกว่าเยอะ ระหว่างที่หนุ่มทั้งสองคุยกันอย่างออกรส และกำลังคิดเกมส์การแข่งกันจีนพนักงานสาวหน้าหมวย แม่ของต้นก็เข้ามาพร้อมพ่อและชายหญิงอีกคู่นึง

“อ้าว รู้จักกันแล้วเหรอ” แม่ถาม
“ใครครับ” ต้นตอบแบบงง
“อ้าว ก็ลูกลุงเอื้อยกับน้าเอ๋ไงจ๊ะ บูมน่ะ ไม่รู้จักแล้วคุยกันได้ไง” แม่ถามกลับ
“อ้าว นายเป็นลูกลุงเอื้อยกับน้าเอ๋เหรอ”
ทั้งสองมองหน้ากันแล้วหัวเราะในโชคชะตา ภายในวันเดียวกันอะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น
ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าโลกนี้มันช่างกลมนักซะจริงๆ