ไม่เกินมอง

เนื้อเรื่อง

ในชีวิตเราแต่ละคนนั้นต้องมีการเดินทางไม่ว่าจะเป็นเด็ก  วัยรุ่น  ผู้ใหญ่  หรือแม้กระทั้งตอนเราตายไป   แต่ในการเดินทางของเรานั้นจะไม่คอยจะใส่ใจกับสิ่งที่อยู่รอบข้างเราเท่าไรนัก  ก็เหมือนการที่คนเราสนใจสิ่งอื่นที่ไม่ทำให้เราสุขใจมีแต่ความทุกข์ความเศร้าเท่านั้น  แต่คนเราก็ยังสนใจกับมันจมปลักกับมันมากมาย  สิ่งที่ดิฉันเรียกว่ามันนั้นก็คือความรัก   ในการเปรียบเทรียบความรักของแต่ละคนอาจไม่เหมือนกัน   บางคนอาจจะคิดว่ามันเป็นต้นไม้  เพราะการที่รักจะเกิดขึ้นได้นั้นต้องอาศัยการดูแลกว่าจะโตกว่าจะยั่งยืนนั้นต้องใช้เวลา  ก็เหมือนกับความรักที่เราต้องใช้เวลาในการที่ทำให้มันมีความแข็งแรงเพื่อที่จะสู้กับสิ่งที่จะเข้ามาซึ่งสิ่งเหล่านั้นก็คืออุปสักดิ์ในความรักเรานั้นเอง  ถ้าเราปลูกความรักเราไม่ดีก็จะล้มในที่สุด  และนี่คือความรักของคนที่คิดกันทั่วไป   แต่ของดิฉันนั้นความรักคือ \"รถโดยสารประจำทาง\" หรือที่เราเรียกกันรว่า \"รถเมล์\"  ที่ดิฉันเปรียบความรักของดิฉันว่ารถเมล์นั้น เพราะ  ในวันหนึ่งของดิฉันที่คิดว่าเปรียมไปด้วมความเงียบเหงาสำหรับดิฉัน  ดิฉันได้สังเกตเห็นผู้คนที่รอรถเมล์นั้นบางคนก็รอนานมากแล้วแต่คันที่ต้องการก็ยังไม่มาเสียที่  แต่บางคนเพิ่งมาก็ได้เจอคันที่สามารถกลับบ้านได้ทันที่ บางคนที่ได้ขึ้นคันที่จะพาเรากับบ้านได้แล้วนั้น  แต่พอเราขึ้นไปจริงๆๆกับรู้ตัวอีกทีว่าเราขึ้นผิดคัน  เราก็ต้องลงมาและเพื่อรถรถคันที่จะส่งเราถึงบ้านได้อย่างแน่นนอน  ไม่ว่านานแค่ไหนเราก็ต้องรอต่อไป  เพื่อการกับบ้าน ที่ดิฉันพูดมาทั้งหมดนี้ไม่ใช่สอนวิธีการรอรถเมล์นะคะ  แต่ที่ดิฉันจะบอกก็คือสิ่งต่อไปนี้  การรอรถเมล์นนั้นก็เหมือนกับคนเราที่รอความรักอยู่บางคนอาจจะรอนานมากกว่าที่จะเจอคนที่เราคิดว่าเป็นคนที่ใช่สำหรับเราตอนนั้น  แต่บางคนรอเพียงแป็บเดียวก็เจอคนที่คิดว่าใช่    ก็เหมือนกับที่รอรถเมล์ที่ได้พูดไป  และเมื่อเราได้เจอคนที่ว่าใช่แล้วแต่เมื่อนานไปเราก็ได้รู้ความจริงว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการเราก็ต้องมองหาสิ่งที่ใช่กับเรามากที่สุด  ก็จะเปรียบเหมือนการขึ้นรถผิดคัน  ไม่ว่าคนที่ใช่ตัวจริงของเราจะทำให้เรารอนานแค่ไนเราก็จะรอจนกว่าเขาคนนั้น  และเขาคงรอเราเราอยู่เช่นกัน  แต่ความรักไม่เหมือนกับรถเมล์ส่วนหนึ่งตรงที่ว่า  ถ้าความเป้นจริงของการรอรถเมล์นั้นมันมัสายเดียวกันแต่มีหลายคันทำให้เรานั้นจะได้กลับบ้างอย่างแน่นนอน  แต่ความรักนั้นคนคนนั้นมีเพียงคนเดียวเท่านั้น  และบางคนที่รอนั้นอาจจะไม่ได้เจอกับคนคนนั้นก็ได้...........................
                      ที่ว่านี้คือการที่เรานั้นได้มองสิ่งรอบตัวเราก็อาจจะทำให้เราคิดอะไรบางอย่างได้  โดยที่เราไม่ต้องรอให้ใครมาบอกเรา *.*