ฉันจะรอ...

เนื้อเรื่อง

มาถึงวันนี้   ก็คงจะ5เดือนแล้ว   ที่เขาหายไปอย่างไร้วี่แวว   แต่ฉันก็ยังรอคอยอย่างไม่สิ้นหวัง   แม้ว่ามันจะมีโอกาสน้อยมากที่เขาจะกลับมาอีกครั้ง  ฉันยังคงยึดมั่นในคำพูดสุดท้ายของเขา   ที่เขาให้ไว้กับฉัน  เขาบอกกับฉันว่า \" ให้เชื่อใจเขา…ไม่ว่าเขาจะหายไปนานแค่ไหนก็ตาม \"
          
          ฉันเชื่อ   เชื่อใจเขามาโดยตลอด    และฉันก็จะเชื่อใจเขาตลอดไป
          
          เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันรู้จักคำว่า   รักโดยไม่มีเหตุผล    ฉันรักเขาโดยไม่มีเหตุผลและเขาก็รักฉันโดยไม่มีเหตุผลเหมือนกัน   ฉันเคยถามตัวเองหลายต่อหลายครั้งว่าทำไมฉันถึงรักเขา   แต่คำตอบที่ได้ทุกครั้งก็คือ   ฉันไม่รู้   และในที่สุดฉันก็เลิกถามตัวเอง   เพราะฉันคิดว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่มานั่งคิดหาเหตุผลว่าฉันรักเขาเพราะอะไร   แค่ในตอนนี้ฉันรู้ว่าฉันรักเขาก็เพียงพอแล้ว
          
          ส่วนตัวเขาเอง   ฉันก็เคยถามเหมือนกันนะ   ว่าเขารักฉันเพราะอะไร   คำตอบที่ได้เหมือนๆกับฉันนั้นแหละ   เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน
        
          เขาเข้ามาในชีวิตฉันในช่วงเวลาที่ฉันกำลังสับสน   เพราะตอนนั้นฉันกำลังผิดหวังกับสิ่งฉันทุ่มเท   ฉันเสียใจ   ฉันท้อแท้   ในตอนนั้น  ฉันรู้สึกว่าไม่มีใครจริงใจกับฉันสักคน   ฉันรู้สึกว่าฉันไม่เหลือใครอีกแล้วไม่เหลือใครเลย   ฉันไม่มีความสุข   ฉันไม่อยากจะพูดกับใคร   ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น   ฉันมีชีวิตอยู่ไปวันๆอย่างไร้ความรู้สึก   ฉันไม่ไว้ใจใครอีกเลย   ฉันอยู่ตัวคนเดียว   ฉันไม่มีเพื่อนสนิท   ถ้าจะมีก็มีแต่เพื่อนที่คุยๆกันธรรมดาๆ   ฉันไม่อยากจะสนิทกับใครมาก   เพราะว่าฉันกลัว   กลัวว่าฉันจะถูกทิ้ง   ฉันกลัวว่าฉันจะเสียใจอีก   ใครๆก็รู้ว่าฉันเป็นคนที่คิดมาก   และฉันก็เป็นคนจริงจังกับชีวิต   ฉันไม่อยากจะถูกทิ้งบ่อยๆ   ไม่ว่าใครก็ตามที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนสำคัญของฉัน   เขาจะรู้ได้เลยว่าไม่อยากจะเสียฉันไป   เพราะฉันเป็นคนที่  ถ้ารักใครแล้วก็จะทำเพื่อคนๆนั้นอย่างสุดกำลัง   ฉันเป็นคนที่ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้คนที่ฉันรักมีความสุข   ฉันไม่ใช่คนดี   แต่ฉันเป็นคนที่รักใครรักจริง
          
           ฉันผิดหวังที่ฉันไม่เคยคบกับเพื่อนคนไหนได้นานสักคน   และฉันก็ไม่กล้าที่จะคบกับใคร   ไม่กล้าเลย   วันๆหนึ่งของฉันก็ได้แต่อยู่ตัวคนเดียว   คุยกับตัวเอง   ฉันเหงา   ฉันต้องการแค่ใครสักคนที่จริงใจกับฉัน   ขอแค่คนเดียวเท่านั้นเอง   ฉันต้องการแค่นั้นจริงๆ   แต่ฉันต้องการอย่างเงียบๆ   โดยที่ไม่บอกให้ใครรู้   เพราะฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการนั้น   มันมีทางเป็นไปได้ยากมาก
          
          จนวันที่ฉันได้เจอกับเขา   เราสองคนพูดคุยกัน   คุยกันไปไม่นานเท่าไร   แต่ว่าเขากลับรู้ใจของฉันไปหมดทุกอย่าง   เขารู้ว่าฉันมีเรื่องไม่สบายใจ   ฉันเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับเรื่องที่ฉันผิดหวังมา   ฉันเล่าไปก็หัวเราะไป   หัวเราะแบบประชดตัวเอง   หัวเราะทั้งๆที่น้ำตาจะไหลอยู่แล้ว   เขาฟังฉันเล่าอย่างไม่เบื่อ  
          
          พอฉันเล่าจบ   น้ำตาของฉันมันก็เริ่มไหล   แล้วเขาก็ถามกับฉันว่า   “ ตอนนี้…เธอต้องการอะไรจากเรา ”   ฉันบอกว่าฉันไม่ต้องการอะไรเลย   แต่เขาก็ยังถามต่ออีกว่า   “ เธอต้องการอะไร...เราจะทำให้เธอ ”   ฉันยังคงปากแข็งบอกเขาไปว่าฉันไม่ได้ต้องการอะไร   เพราะฉันคิดว่าสิ่งฉันต้องการนั้นมันดูงี่เง่ามาก   ถ้าฉันบอกเขาไป   เขาคงขำแย่   แต่แล้วฉันก็บอกเขาไปว่า   ฉันต้องการเพื่อนที่จริงใจ   ขอแค่คนเดียวก็พอแล้ว  
          
          “ โอเค…เราจะเป็นให้เธอ…เราจะเป็นเพื่อนที่จริงใจ ”   เขาบอกกับฉัน   ฉันอึ้งมากกับสิ่งที่ฉันได้ยิน   ฉันไม่มีอะไรจะพูดอีก   ที่มีก็คงมีเพียงน้ำตาที่ยังไหลอย่างไม่มีวันสิ้นสุด   ฉันไม่ได้พูดอะไรสักคำ   ได้แต่ฟังเขาพูดอยู่ฝ่ายเดียว   เขาพูดไปฉันก็ร้องไห้ไป
          
          เขาบอกกับฉันว่า   “ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป…ชีวิตเธอเป็นของเรา…เมื่อไหร่ที่เธอคิดว่าตัวเธอเองไม่เหลือใคร…ให้รู้ว่ายังมีเราคนนี้เสมอ…ให้คิดว่าเราอยู่ในฐานะเป็นเงาของเธอ…เธอคุยกับเรา…ก็เหมือนกับว่าเธอคุยกับตัวเอง…ให้เธอคิดว่า…เราเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ…ตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องสนใจใครทั้งนั้น…สนใจเราคนเดียวก็พอ…แคร์เราคนเดียวก็พอ…เราคงไม่มีเวลาให้เธอ…เราคงไปนั่งลูบหัวเธอไม่ได้เมื่อเธอร้องไห้…เราคงไปนั่งกินข้าวกับเธอไม่ได้…เราคงไปส่งเธอกลับบ้านไม่ได้…หวังว่าเธอคงเข้าใจเรานะ…เพราะฉะนั้นเธอจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป…ขอให้เธอร้องไห้กับเรื่องนี้เป็นครั้งสุดท้าย… ”
          
          พอเขาพูดจบ   ฉันดูสดใสขึ้นเป็นกอง   ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว   ฉันยังมีเขา   คนที่จริงใจกับฉัน   ฉันรู้สึกดีมากที่ได้คุยกับเขา   รู้สึกดีที่ได้รู้จักคนอย่างเขา   เขาทำให้ฉันไว้ใจเขา   ทั้งๆที่ฉันไม่เคยไว้ใจใคร   เขาเข้ามาทำให้ฉันเปลี่ยนแปลงตัวเอง   จากที่ชอบอยู่คนเดียวก็กลายเป็นไปคุยกับเพื่อนๆมากขึ้น   จากที่ไม่ได้เลี้ยงสัตว์ก็กลายเป็นว่ามีสัตว์ตัวโปรดจะได้ไม่เหงา   จากที่ฉันเคยอ่อนแอก็กลายเป็นเข้มแข็งมากขึ้น   เขาทำให้อะไรๆของฉันเปลี่ยนไป   ถ้าไม่มีเขาในวันนั้น   ฉันก็คงกลายเป็นพวกเด็กมีปัญหาไปแล้ว
          
          ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงดีกับฉันนัก   ฉันเคยถามเขาว่า   ทำไมถึงดีกับฉันมากขนาดนี้   เขาตอบมาว่า   “ เพราะว่าเรารักเธอ ”   แล้วฉันก็ถามเขาอีกว่า   ทำไมถึงรักฉัน   “ ก็ไม่รู้เหมือนกัน…ว่าทำไมเราถึงรักเธอ…เรารู้สึกว่าเธอไม่น่าจะทำให้เราผิดหวัง…เรารู้แค่นั้นเอง ”   นี่แหละ   คำตอบของเขา
          
          ตั้งแต่ที่ฉันได้รู้จักกับเขา   ฉันได้พบว่าชีวิตของฉันไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด   ชีวิตฉันดูมีค่ามากขึ้น   ฉันมีเขาไว้คิดถึงอยู่ทุกวัน   ฉันคิดถึงเขาตลอดเวลาด้วยซ้ำไป   คืนไหนที่ฉันไม่ได้โทรคุยกับเขา   ฉันก็จะนอนไม่ค่อยหลับ  
          
          ก่อนหน้าที่ฉันจะได้รู้จักกับเขา   ฉันเป็นคนที่นอนแต่หัวค่ำ   แต่พอได้เจอเขา   ฉันแทบไม่ได้นอนเลย   ฉันอยากคุยกับเขาจนกว่าฉันจะหมดแรง   จนกว่าฉันจะไม่มีเสียง   จนกว่าโลกจะแตก   จนกว่าฉันจะไม่มีลมหายใจ      
          
          ทุกๆครั้งที่ฉันได้พูดได้คุยกับเขา   ฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นเล็กๆน้อยๆจากน้ำเสียงของเขา   รู้สึกถึงความเป็นห่วงเป็นใยจากน้ำเสียงของเขา   รู้สึกถึงความรักที่บริสุทธิ์จากน้ำเสียงของเขา   ฉันรู้สึกถึงมันได้   มันช่างมีความสุขเหลือเกิน   เหมือนกับว่าไม่มีใครจะมีความสุขเท่าฉันอีกแล้ว  
          
          สิ่งที่เขามักจะถามฉันอยู่เสมอๆก็คือ   “ คิดถึงเรามั้ย ”   แล้วฉันก็ตอบเขาทุกๆครั้งว่า   ฉันคิดถึงเขาทุก ลมหายใจ   ฉันไม่ได้พูดเกินความจริง   เพราะฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ   ฉันรู้สึกดีทุกครั้งที่ฉันบอกเขาว่า   ฉันคิดถึงเขา   และฉันก็รู้สึกดีทุกครั้งที่เขาบอกฉันว่า   “ เราคิดถึงเธอนะ ”   มันตื้นตันมาก   เพราะโดยปกติแล้ว   ไม่เคยมีใครพูดคำนี้กับฉันเลย   และฉันก็ไม่เคยพูดกับใครเลยด้วย   พอฉันได้รู้จักเขา   คำว่าคิดถึงก็ออกจากปากฉันมากขึ้น   เขาทำให้ฉันรู้ว่า   การที่เรารู้สึกอะไรกับใคร   ก็ควรจะบอกให้เขารู้   อย่าคิดว่าเขาคงจะรู้อยู่แล้ว   เพราะการที่เราบอกความรู้สึกบางอย่างออกไป   อาจจะทำให้เขามีกำลังใจมากขึ้นก็เป็นได้                
          
          เดี๋ยวนี้ฉันเลยกลายเป็นคนที่ชอบพูดความในใจที่ฉันมีอยู่กับคนมากมาย  ถึงแม้ว่าคนบางคนจะมอง  ว่าการที่เราบอกความรู้สึกออกไปบ่อยๆ  จะดูเหมือนว่าความรู้สึกนั้นมันไม่จริงใจ  แต่ว่าฉันไม่คิดอย่างนั้นเลย  ฉันกลับมองว่ามันเป็นเรื่องที่ดีเสียอีก  ที่เราจะบอกสิ่งที่เรารู้สึกให้อีกฝ่ายได้รับรู้  เพราะว่าชีวิตของคนเราไม่แน่ไม่นอน  วันพรุ่งนี้จะได้อยู่เห็นแสงตะวันรึเปล่าก็ยังไม่รู้  แล้วถ้าเราไม่บอกความรู้สึกต่างๆที่เรารู้สึกต่อกันในวันนี้  เราอาจจะไม่มีโอกาสได้บอกมันให้อีกฝ่ายได้รับรู้อีกเลยก็เป็นได้  
        
          แต่ว่าความรู้สึกของวันนี้ช่างต่างกับวันนั้นเหลือเกิน  

          เสียงของเขาที่ฉันเคยได้ยินอยู่ทุกๆวัน   ในวันนี้   ฉันแทบจำเสียงนั้นไม่ได้แล้ว

          ฉันไม่อยากให้ใครเป็นเหมือนกับฉัน  ที่ต้องมานั่งโทรหาเขาอยู่ทุกวันๆ  วันละหลายๆครั้ง  ทั้งๆรู้ว่าไม่มีคนรับ  แต่ฉันก็ยังจะโทร  เพราะว่าจริงๆแล้ว  ฉันก็หวังลึกๆอยู่ในใจ  ว่าสักวันนึงฉันคงโชคดีได้มีโอกาสได้ยินเสียงของเขาอีกครั้ง  มันจะมีวันนั้นไหม  ฉันไม่รู้  ฉันรู้เพียงแต่ว่า  เขาจะต้องกลับมา
              
          แล้วถ้าเขากลับมา  ฉันจะบอกกับเขาว่า  “ คิดถึงนะ…รักมากด้วย  หายไปไหนมา  คนใจร้าย  ทิ้งให้เราอยู่คนเดียวตั้งนาน ”      
          
          ในบางวัน  วันที่ฉันมีเรื่องไม่สบายใจ  ฉันไม่รู้จะบอกกับใคร  ไม่รู้จะระบายกับใคร  ไม่รู้จะปรึกษากับใคร  ฉันก็จะโทรไปหาเขา  แล้วก็พูดอยู่คนเดียว  คิดไปเองว่า  เขากำลังฟังฉันพูดอยู่อย่างตั้งใจ  กำลังพูดปลอบใจฉัน  ให้กำลังใจฉัน  “ อย่าร้องไห้สิ  ร้องทำไม  เรื่องมันผ่านไปแล้ว  ไปล้างหน้าล้างตาซะไป ”  เขาจะต้องพูดกับฉันอย่างนี้  แล้วฉันก็จะต้องบอกกับเขาไปว่าฉันไม่เป็นอะไรแล้ว    
          
          มันน่าขำสิ้นดีใช่ไหม  ที่ฉันมานั่งพูดอยู่คนเดียว  ฉันนี่มันบ้าจริงๆ  แต่การที่ฉันทำอย่างนั้น  มันช่วยให้ฉันมีกำลังใจมากขึ้นเยอะ  มันทำให้ฉันรู้ว่า  ฉันยังมีเขาที่ยังคอยให้กำลังใจฉันอยู่ห่างๆ  ถึงฉันจะไม่ได้ยินมันจากปากเขา  แต่ฉันก็สามารถรับรู้มันได้  รับรู้ด้วยหัวใจที่อ่อนล้าเต็มทีแล้ว                                              
          
          ฉันพยายามบอกกับตัวเองเสมอว่า  เขายังอยู่ตรงนี้  อยู่ข้างๆฉัน  อยู่เป็นกำลังให้ฉัน  ฉันมีเขา  ฉันก็จะไม่เสียใจอีกต่อไป  ฉันจะต้องเข้มแข็ง  ฉันจะไม่ร้องไห้  ฉันบอกตัวเองอยู่อย่างนี้  แต่ฉันไม่เคยทำมันได้เลยสักครั้ง  ฉันยังคงร้องไห้อยู่อย่างนี้  ฉันไม่สามารถห้ามน้ำตาของฉันให้มันหยุดไหลได้  ที่ฉันทำได้ก็คงแค่นั่งเช็ดน้ำตา  น้ำตาที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีวันหยุดไหล  และฉันคงจะทำได้แค่นี้จริงๆ  
          
          หากว่าฉันสามารถจะทำอะไรได้มากกว่านี้  ฉันก็คงจะทำไปแล้ว  ฉันจะตามหาเขา  หาไปจนกว่าจะพบ  ไม่ว่ามันจะยากลำบากแค่ไหนก็ตาม  แต่ฉันไม่สามารถทำมันได้  เท่าที่ฉันทำได้  ก็คือ  เชื่อใจเขา  ว่าเขาจะต้องกลับมาอีกครั้ง  กลับมาอยู่ตรงนี้   ที่ๆมีเพียงเราสองคน

          จะรอ…เธอนะคนไกล
          จะรอ…ต่อไปจนวันนั้น
          จะรอ…จนวันได้พบกัน
          จะรอ…จนวันนั้นวันของเรา

สุดท้ายนี้   ไม่ว่าเขาจะกลับมาหรือไม่กลับมา   ฉันอยากจะบอกกับเขาว่า “ ฉันจะรอ…”