เจ้าชาย..โจร

เนื้อเรื่อง

คืนที่เงียบสงัดของวันนั้น  เป็นวันที่ฉันไม่อาจลืมมันได้เลยทั้งชีวิต  แม้มันจะไม่ยาวนานนักแต่ฉันก็พอใจ  ทุกวันนี้ฉันยังเฝ้ารอเขาอยู่ แม้จะไม่มีทางรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนก็ตามที
    ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ รอบตัวฉันล้อมรอบด้วยผู้ชายแต่ทำไมฉันไม่ยักมีแฟนกะเขาก็ไม่รู้  เอ..หรือเพราะว่ารอบตัวฉันมีผู้ชายล้อมรอบตั้งสี่คน โถ..แต่นั่นก็เป็น พ่อ พี่ชาย คุณอา และก็คุณตาของฉันทั้งนั้นนะ จะว่าก็ว่าเถอะฉันไม่มีเวลาไปหาหนุ่มๆหรอก  เพราะผู้ชายแถวบ้านของฉันทำงานกันหมดแล้ว ก็อยากจะออกไปทำความรู้จักกับเขาตอนเช้านะ แต่นาฬิกาเจ้ากรรมดันเสียงเบาเกินกว่าจะปลุกฉันน่ะสิ แต่ไม่รู้ทำไมพอทุกคนในบ้านได้ยินเหตุผลนี้ทีไรต้องหัวเราะจนท้องแข็งทุกที ก็แน่สิ!พวกเขาบอกว่าอาการอย่างนี้มันเรียกว่า\"ขี้เซา\"  แต่ฉันสาบานนะ ฉันไม่ใช่คนขี้เซาเลย เพียงแค่หลับสนิทเป็นตายเท่านั้น..คุณเห็นด้วยกับฉันไหม..
    ฮึ!วันนี้ทุกคนใจร้ายกะฉันอีกแล้ว เขาไม่ยอมให้ฉันออกจากบ้าน เขาบอกว่าคืนนี้จะวางแผนจับโจรที่แหกคุกกัน รักบ้านเมืองกันจังนะขนาดคุณตาเดินไม่ไหวยังอุตส่าอาสาอีก แล้วอย่างนี้ฉันจะมีเวลาไปหาเจ้าชายของฉันได้เหรอ คิดดูสิบ้านก็ออกจะใหญ่โตมีเพียงสาวน้อยน่ารักเท่านั้นที่ต้องนั่งแก่วเฝ้าบ้านเพียงลำพัง มีหวังต้องเฉาตายแน่เลย ทานข้าวคนเดียว ดูโทรทัศน์คนเดียว เบื่อนะ.. นี่ก็2ทุ่มแล้วเข้านอนดีกว่าเผื่อความสวยของฉันจะไม่สร่างหายไปไหน คืนนี้ลมเย็นดีนะ อากาศก็น่านอนดวงดาวก็ลอยอยู่เต็มฟากฟ้า เฮ้อ!ทำเอาฉันอยากนอน เมื่อเปิดประตูห้องแล้วเห็นเตียงอยู่ตรงหน้าสัญชาตญานความสาวจึงเริ่มออก ฉันสามารถกระโดดวืดเดียวถึงเตียงได้อย่างช่ำชอง ว้าว..เตียงนุ่มๆ..ผ้าห่มขาวสะอาด..หมอนใบโต..พร้อมกลิ่นหอมของเทียนหอมบนหัวเตียง..ฉันเริ่มหลับตาพริ้มและปิดสนิทในที่สุด
    ทำไมถึงน่าเบื่อนะ วันนี้กลับแปลกที่ฉันไม่อยากนอน ฉันค่อยๆยันกายลุกจากที่นอนก่อนจะพาร่างอันบอบบางไปยืนอยู่ข้างหน้าต่างอย่างหงอยเหงา สายลมเอื่อยพัดมาหาฉันทำเอาเส้นผมที่ยาวสลวยของฉันอดสั่นคลอนไม่ได้ ไฝที่ปากของฉันก็ได้ออกมาเที่ยวบินเพราะไร้เงาของผมกำบังก็วันนี้ ฉันค่อยๆทอดสายตาลงไปยังสนามหญ้าเบื้องล่าง พลัน!สายตาของฉันก็สะดุดอยู่ที่ชายผู้อยู่บนหลังม้า แม้จะใส่ชุดดำแต่ก็ดูสง่างามยิ่งนัก \" จะ..เจ้าชาย..เจ้าชายจริงๆด้วย\" เขายิ้มให้ฉันก่อนจะใช้กำลังภายในกระโดดมาหาฉันที่หน้าต่าง เขาคุกเข่าตรงหน้าฉันก่อนจะค้อมศรีษะลงจุมพิตที่มือฉันเบาๆ ฉันอายเหลือเกิน เขาค่อยๆลุกขึ้นยืนตรงหน้าฉัน มือของเขานั้นค่อยๆปัดผมที่ละใบหน้าของฉันออกทีละนิด เจ้าชายคนนี้ช่างซุกซนนัก เขาค่อยๆมองหน้าอันสะสวยของฉันก่อนจะพูดว่า \"ไฝของคุณสวยจริงแม่นาง\" คำพูดของเขาทำเอาใบหน้าอันดำเมี่ยมของฉันแดงขึ้นมาทันที เขาค่อยๆก้าวเข้ามาหาฉันแล้วก็นั่งมองตากันบนเตียงเดียวกันนี้ เราประสานสายตาก่อนจะผละตาออกจากกันอย่างรู้ใจ แม้จะสงสัยว่าเจ้าชายอะไรมาอยู่แถวนี้แต่ก็อดปลื้มใจไม่ได้นะว่าเรานี่ก็มีวาสนาเหมือนกัน
    \"เปรี้ยง!!\" เสีงปืนดังขึ้นเฉียดองค์ชายรูปงามของฉันไปเล็กน้อย เขาค่อยๆผละออกจากฉันยังไม่ทันไร พ่อของฉันก็มายืนตระหง่านตรงหน้าก่อนจะตามมาด้วย พี่ชาย คุณอา คุณตา และใครต่อใครอีกมากมาย พวกเขาตรงไปหาเจ้าชายของฉันแล้วก็ลากเขาออกไปจากห้อง ฉันงี้น้ำตานองหน้า ไม่..ไม่นะ..อย่าพรากเจ้าชายของฉันไป ไม่มีใครฟังเสียงเสียงของฉันเลย ไม่นะ..ไม่เอา..เอาเจ้าชายของฉันมา ไม่นะ..ม่ายยยยยยย..ย!
    \"เจ้าชาย..เจ้าชาย..\" ฉันลืมตาขึ้นก็พบว่าฉันไม่ได้นอนอยู่ที่เดิมแต่ว่ามันคุ้นๆนะ ใช่แล้ว!มันคือโรงพยาบาลนั่นเอง ฉันมองเห็นพ่อที่กำลังเฝ้าไข้ฉันอยู่จึงรีบลุกขึ้นนั่งแล้วถามพ่ออย่ารีบร้อน \"พ่อๆเห็นเจ้าชายไหม\" ทุกคนมองหน้ากันก่อนจะขำกันยกใหญ่ \"อ้อ ที่แกไม่ขัดขืนเพราะละเมอว่าเขาเป็นเจ้าชายรึ\" ฉันโกรธคำแหย่ของพี่ชายมาก \"ฉันอยู่กับเจ้าชายแต่พวกพี่แหละมาพรากฉันไป\" คราวนี้ทุกคนหัวเราะใหญ่จนพ่อต้องเฉลยให้ \"อีสำลีคนที่มึงอยู่ด้วยทั้งคืนน่ะเป็นโจรที่พวกข้าตามหาอยู่นะ เองคงฝันไปล่ะสิ\" \"ข้าเห็นมันกำลังลวนลามแกเลยยิงสวนไปให้ แต่เห็นแกไม่ตอบโต้มันข้าก็เป็นห่วง  ที่แท้แกก็ขี้เซานอนไม่ตื่นนี่เอง\" ทุกคนหัวเราะชอบใจก่อนจะเดินจากฉันไปทิ้งให้ฉันนั่งงงอยู่คนเดียว \"โถ่เอ๊ย!นั่นโจรหรอกรึ\" ฉันถอนหายใจก่อนจะหลับตาลงเพราะเสียดายเจ้าชายองค์นันเหลือเกิน
    ทุกวันนี้แนยังเฝ้าติดตามข่าวของเขา และออกตามหาเขาตามเรือนจำต่างๆ ด้วยความหวังลมๆแล้งๆว่าจะเจอเขา อ๊ะๆฉันไม่ได้ตกหลุมรักเขานะ แต่ว่าที่ทำเพราะอยากให้เขารับผิดชอบ ฉันน่ะไม่อยากฝันค้างเขารับบทเป็นเจ้าชายแล้วก็ต้องรับให้จบสิ ทุกวันนี้ฉันก็ยังตามหาเขาอยู่นะ..หึ..หึ..