NON LOVE????
              “ฟ้าเธอทำไมการเรียนเธอแย่ลงมากเลยล่ะ” ฉันไม่สนใจคำพูดของเพื่อนๆหรอกถึงยังไงเราทำดีที่สุดได้แค่นี้ก็ควรจะพอใจและภูมิใจดีกว่าที่จะไปนั่งเสียใจและโดดตึกตายเหมือนเด็กเรียนหลายๆคนเมื่อปีก่อนๆได้ 2.97 เป็นเกรดเฉลยของฉันที่ต่ำที่สุดในห้อง โรงเรียนนี้ไม่รู้จะเข้มงวดไปถึงไหนก็ไม่รู้ฉันมักจะบ่นในใจแบบนี้เสมอเมื่อมีปัญหาทุกคนในห้องจึงจับตามองฉันว่าจะโดดตึกเหมือนเด็กปีก่อนๆรึเปล่าแต่ก็เปล่าเลยฉันคิดว่าอาจจะสูงไปด้วยซ้ำสำหรับเด็กโรงเรียนอื่น  เบื่อแล้วคิดเรื่องอื่นดีกว่าอย่างเช่น ..อืม
อ้อ ..เรื่องที่ประมาณว่า
. ฉันได้เล่น Chatที่จริงก็ไม่น่าเล่นซักเท่าไหร่แต่  มันเป็นที่เดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าเป็นกันเองดีไม่เห็นหน้านี่สิ่สามารถคุยได้ทุกเรื่องไม่ต้องอ่ำอึ้งและเอียงอายกันหรือรับกันไม่ได้ ฉันได้รู้จักกับชายคนนึงเรียนอยู่ ม.5 เท่ากันเขาสุภาพมาก และรับฟังปัญหาของฉันได้
    Nut: สวัสดีครับว่าไงครับฟ้า วันนี้สบายดีหรอครับ
    Fa: ไม่ค่อยสบายใจค่ะ วันนี้มีเรื่องให้หนักหัวอีกแล้ว
    Nut: บอกมาสิครับผมอาจช่วยฟ้าแก้ปัญหาได้นะ
    Fa:  วันนี้เพื่อนดูถูกว่าเรียนไม่เก่งอ่ะ
  Nut: ไม่ต้องน้อยใจหรอก เพราะฟ้าทำดีที่สุดแล้วไม่ใช่หรอผมเชื่ออย่างนั้น
    Fa:  หรอคะ อืม..เดี๋ยวฟ้าขอตัวก่อนนะคะวันนี้มีรายงานเยอะไว้คุยวันหลังนะคะ
  Nut: ครับ Good bye
ฉันได้คุยกับนัทมานานหลายเดือนแล้วคุยกันตั้งแต่เดือนมกราคมตอนนี้ก็เดือนพฤษภาคมแล้วรวมกันก็เกือบ ห้า เดือนได้แล้ว ยิ่งได้คุยกับเขาฉันยิ่งรู้ว่าเขาดีเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ เลยอีกด้านนึงก็มีข่าวที่อึกกะทึกคึกโคมเกี่ยวกับเรื่องchat ว่ามีแต่ข้อเสียเป็นมุมมืดของสังคมอีกด้านอะไรทำนองนั้น แต่พวกเขาไม่มีวันรู้หลอกสิ่งที่ร้ายๆนั้นที่จริงมันไม่น่ากลัวอย่างที่คิดยังไงก็มีส่วนนึงที่มีคนดีๆอยู่ด้วย ที่ฉันมั่นใจเช่นนั้นก็เพราะ ฉันกับนัทเราแค่พิมพ์คุยกับเท่านั้นเองไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งถามถึงเรื่องส่วนตัวของ กันและกันเลยแต่ก็มีบ้างที่เราทั้งคู่รู้สึกเบื่อกับการพิมพ์ Chat กันอย่างนั้น ฉันจึงให้เบอร์มือถือกับเขาไป พอให้เสร็จนัทเขาก็โทรเข้ามาเลย เราคุยกันในวันนั้นนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้แต่คิดว่านานมากจนมือถือร้อนเลย พอเวลา 23:30 น.เราก็ล่ำลากันขอตัวไปนอน หลายวันมานี้ฉันยังเคยคิดว่าถ้าเขาอยากเจอฉันขึ้นมาแล้วจะทำยังไงถึงกระนั้นฉันต้องเจียมตัวไว้เสมอว่าเราหน้าตาไม่ดีไม่มีใครเค้าจะมาสนใจหรอกแต่เมื่อฉันยิ่งคุยกับเค้าฉันรู้สึกสนิทกันคนๆนี้มากขึ้นๆจนฉันรักเขาคนนั้นแล้วจริงๆ เวลาผ่านไปอีก หกเดือนแล้วถ้าวันไหนที่ไม่ได้คุยก็เหมือนอะไรบางอย่างมันขาดหายไปเอาหล่ะวันนี้ฉันจะลองถามเขาดูว่าเขารู้สึกเหมือนกันไหม ไม่นานเขาก็โทรเข้ามาเหมือนกับรู้ว่าฉันกำลังคิดถึงเขาอยู่
“ ฮัลโหล นัทหรอหวัดดีค่ะ ” “ฟ้ายังไม่รู้เบอร์บ้านนัทเลยขอได้ไหมคะ”
“ ได้สิครับ 02-xxx-xxxx ”
“ขอบคุณค่ะเอ่อนัท”
“ ว่าไงครับ”
“ ฟ้ามีอะไรอยากถามนัทหน่อยคือ คืออ..นัทรักฟ้าหรือเปล่า ”
“ รักสิ ครับ รักตั้งนานแล้วฟ้าไม่รู้หรอ ผมแค่ไม่กล้าบอกเท่านั้นเอง”
หลังจากที่เราได้คุยกันเสร็จ ฉันก็มานั่งคิดว่า ถ้าเราเป็นแบบนี้ดำเนินความรักแบบนี้มันคงจะต้องเปลืองค่าโทรศัพท์ของนัทเขาแน่ๆเลย แต่ถ้าได้เจอกันฉันคิดว่าเขาต้องรับไม่ได้และลำบากใจมากแน่ๆส่วนตัวฉันรักเขาจนหมดหัวใจหน้าตายังไงฉันก็รับเขาได้หมด ช้าไม่ได้แล้วเราต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ฉันจัดการล้างหน้าเช็ดด้วยผ้าสะอาดแล้วเอามะเขือเทศมาพอกไว้ที่หน้ารวมทั้งแตงกวากับโยเกริตอีก ดู ..ดูเราช่างน่าสมเพศเสียจริงๆเลย แค่ความรักและแค่ผู้ชายที่ตัวเองรักคนเดียวเท่านั้นกลับทำให้เราเปลื่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ ฉันทำแบบนี้อยู่ สอง สัปดาห์แต่เออหน้าเราก็ดูดีขึ้นเยอะเลยเหมือนกัน คุยกันมายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาอยู่โรงเรียนอะไรเพราะไม่อยากรู้เรื่องส่วนตัวเดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่ให้เราและเขาต้องลำบากใจไปซะ  อีก 1 อาทิตย์ก็จะวันเกิดเขาแล้วเอาไงดีหน้าตาก็ไม่เคยเห็นอีกอย่างเราก็ยังไม่พร้อมซะด้วย
รักคนๆนึงและทุ่มเทอะไรบางอย่างเพื่อเขามันช่างทำยากจริงๆเลย ฉันตัดสินใจจะไม่ถามที่อยู่จากปากของเขารู้สึกว่ามันจะไม่เป็นการเซอไพรส สักเท่าไหร่ ฉันจึงไปสอบถามกับแหล่งที่ให้บริการทางนี้โดยเฉพาะ โดยบอกเบอร์ให้กับโอเปอเลเตอร์เพื่อสืบที่อยู่ของเขาพอได้มาแล้วก็จดบันทึกเก็บไว้เวลาส่งพัสดุเขียนชื่อเล่นของผู้รับก็คงได้มั้งอีกอย่างขี้เกรียจถามเขา แต่เอะถามก็ดีเหมือนกันรู้ไว้ก็ไม่เสียหายฉันจึงโทรไปหาเขาคุยเรื่องอื่นสักพักฉันก็วกมาถามถึงชื่อและนามสกุลของเขาเขาก็บอกให้แต่โดยดีเขาชื่อ ณัฐพล เจตปรีดีวัช ฉันได้ฟังเท่านั้นแหล่ะฉันถึงกับอึ้งไปเพราะเขาคนนี้เป็นเพื่อนในห้องเรียนเป็นคนที่เกลียดฉันที่ฉันเรียนไม่เก่งแถมยังเป็นคนเดียวที่ไล่ออกจากกลุ่มรายงานของเขาจนฉันมานั่งทำอยู่คนเดียวแบบนี้ ฉันบอกขอตัวว่าตอนนี้มีธุระกระทันหันแล้วก็ล่ำลากันเหมือนทุกวัน แล้ววางสาย ฉันมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้เอามากๆในตามีแม่น้ำทั้งเจ็ดสายรวมอยู่ในตาก่อนที่จะเอ่อล้นออกจากดวงตาแล้วทรุดลงเหมือนคนหมดแรงฉันโยนมือถือลงบนที่นอนอย่างแรงด้วยความช้ำใจแสนสาหัส เขาเป็นนกสองหัวด้านหนึ่งเขาเป็นคนที่ดีสุภาพรับฟังความคิดเห็นของฉันอยู่เสมออีกด้านของเขาทั้งเลวไม่มีจิตใจเมตตาหยิ่งยะโสมากใครๆก็รู้ว่าฉันกับเขาไม่ถูกกันมาเทอมนึงแล้ว ทำไม? ทำไม? ต้องเป็นอย่างนี้แล้วเขาโกหกชื่อเล่นอีกต่างหากทำให้ฉันไม่เอ่ะใจในตอนแรกเลยด้วยซ้ำไปฉันหยิบกล่องของขวัญทั้งน้ำตาบรรจงห่อด้วยกระดาษสาอย่างสวยงามไม่นานเขาก็โทรมาอีกฉันได้แต่มองเท่านั้นเพราะถึงตอนนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่าฉันจะเกลียดเขาหรือจะรักเขาดี ถ้าเขารู้ว่าคนที่เขารักเป็นคู่อริในห้องเดียวกันนั่นเองแล้วเขาจะรักฉันไหม? อีกหนึ่งอาทิตย์ต่อมา ตอนนั้นเป็นเวลา สองทุ่ม ฉันเดินออกจากบ้านท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก กล่องของขวัญที่ฉันถือถูกห่อถุงมาอย่างดีไม่ต้องแปลกใจเลยว่าฉันเดินออกไปไหนเพราะคนที่ฉันรักที่สุดและเกลียดที่สุดเขาอยู่บ้านตรงข้ามกันนั่นเองพอมาถึงหน้าบ้านของเขาฉันยืนร้องไห้อยู่พักใหญ่ แล้วก็หันไปพิงกำแพงแล้วทรุดนั่งลง ตอนอยู่ในห้องเรียนเขาเกลียดฉันนักหนาขนาดนั้นแล้วนับภาษาอะไรกับตอนนี้ถ้าเขาเห็นหน้าฉันกับกล่องของขวัญยังไงเขาก็คงไล่ตะเพิดหนีแน่ๆฉันวางกล่องของขวัญไว้หน้าประตูบ้านของเขาแล้วเดินจากไปพอมาถึงห้องของฉันก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นไม่ต้องถามเลยว่าใครโทรเข้ามาฉันเดินเข้าไปหยิบมือถือทำการปิดเครื่องแล้วเอาซิมการ์ดออกพรุ่งนี้ว่าจะไปซื้อเบอร์ใหม่เอาซะเลย แล้วที่ผ่านมาเป็นปีมันหมายความว่ายังไง มันมีค่าอะไรในหนึ่งปีนั้น ที่คบและรู้จักกันมามันคือศูนย์กับศูนย์ในตอนนี้
.
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น