T_T วันที่เธอเปลี่ยน T_T

เนื้อเรื่อง

มันอาจจะยาวหน่อยนะคะ

สิ่งที่คุณกำลังจะได้อ่านต่อไปนี้  มันไม่ใช่เรื่องราว  ไม่ใช่กลอน  ไม่ใช่นิยาย  ไม่ใช่บทประพันธ์  แต่มันคือ… “ ความรู้สึก “  ที่ผู้หญิงคนหนึ่งมีต่อรุ่นพี่คนหนึ่งของเธอ  แม้เธอจะพบกับเขาได้ไม่นาน  รู้จักเขายังไม่ดีพอ  แต่เธอก็มีความรู้สึกดีดี  ความปรารถนาดีให้เขาเสมอมา  เธอไม่หวังว่าเขาจะมารักเธอ  เธอขอแค่เพียงว่าให้เขาหันมามองเธอบ้าง  อย่าทำเหมือนรังเกียจเธออย่างนี้เลย  อย่าทำเหมือนเธอไร้ความรู้สึก   ขอแค่เขาเปิดโอกาสให้เธอได้พิสูจน์ตัวเองก็เพียงพอแล้ว

“ ความรู้สึกดีดี “  ที่เธอมีให้เขาเริ่มต้นขึ้นเมื่อตอนที่เธอได้มีโอกาสไปเข้าค่ายเมื่อตอนปิดเทอมนี้ล่ะ ( ก็ไม่นานเท่าไหร่หรอก )  ค่ายนี้ถูกจัดขึ้นโดยพี่ๆจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง ( มากๆ ) ของเมืองไทย  ใครๆก้อยากที่จะเรียนมหาวิทยาลัยนี้  ค่ายนี้จัดขึ้นสำหรับน้องๆ ม.4 และ ม.5  เป็นค่ายเกี่ยวกับการแนะแนวการศึกษา  การเอนทรานซ์  การเลือกคณะ  แนะนำคณะต่างๆ  และก็ยังมีการเรียนการสอนอีกด้วย  รวมระยะเวลาก็ 5 วัน 4 คืน  แรกๆเขาช่างดีกับเธอนักแต่ทำไมช่วงหลังเขาถึงทำเหมือนรังเกียจเหมือนไม่อยากรู้จักเธอเยี่ยงนี้เล่า  และนี่ก็คือเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างการเข้าค่ายของ  เขา… สตาฟรุ่นพี่จากมหาวิทยาลัยชื่อดัง  และเธอ…  สาวน้อย ม.5 ที่มาเข้าค่ายแห่งนี้

วันแรกที่เธอไปถึงค่าย  เธอก็ได้พบกับเขา  เขาไม่ใช่คนหล่อ  ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจหรือมีเสน่ห์เหมือนพี่ๆที่เป็นสตาฟคนอื่นนัก  เธอเองก็ไม่ได้สนใจอะไรเขามากมาย  ไม่คิดด้วยซ้ำว่าเขาคนนี้จะเป็นคนที่เธอ…รู้สึกดีๆด้วย  พอแยกย้ายกันเข้าที่พักเสร็จน้องๆที่มาเข้าค่ายก็ถูกพี่ๆสตาฟเรียกมารวมตัวกันรวมทั้งเธอด้วย  คือพี่ๆจะแบ่งน้องออกเป็น 12 กลุ่มแถมยังให้แต่ละโรงเรียนแยกกันด้วยอีกต่างหาก  T_T   ซึ่งคำที่ใช้แทนคำว่ากลุ่มนี้คือคำว่า  “ บ้าน “  บ้านซึ่งถูกรวบรวมไปด้วยความอบอุ่น  ความห่วงใย  การช่วยเหลือ และ  มิตรภาพ  เธอกับเขาไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันหรอกนะแต่บ้านของเธอและเขาอยู่ใกล้กัน
กิจกรรมแรกที่ทำก็คือ  จาก 12 บ้านก็จะแบ่งออกเป็น 4 กลุ่มแล้วก็แยกกันไปฟังพี่ๆพูดเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ เช่น วิธีการอ่านหนังสือ  ชีวิตในมหาวิทยาลัย อะไรประมาณนี้แหละ  เขาเป็นคนพากลุ่มเธอไปฟัง  เรื่องแรกที่เธอได้ฟังก็คือวิธีการอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบ  พี่ๆแต่ละคนก็จะมาแนะนำว่าตัวเองมีวิธีอ่านหนังสืออย่างไรจึงเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งนี้ได้  และก็มีพี่คนหนึ่งเรียกชื่อเขาพร้อมกับพูดชื่อคณะที่เขาเรียนขึ้นมาเพื่อให้เขาพูดวิธีการอ่านหนังสือของเขาว่ามีอะไรจะเสริมจากที่พี่คนอื่นๆพูดบ้างไหม  
เพราะชื่อคณะที่เขาเรียนนี่เอง  ทำให้เธอเริ่มที่จะให้ความสนใจเขา  เธออยากเรียนคณะนี้มาก ๆๆๆๆๆๆๆๆ  หลังจากนั้นเธอก็ให้ความสนใจเขาเรื่อยมา  และนี่ก็คือ…การเริ่มต้นความรู้สึกดีๆที่เธอมีให้เขา
หลังจากที่ฟังพี่ๆพูดจบหมดทุกกลุ่มแล้วเราก็แยกย้ายไปทานอาหารกลางวันกัน  เมื่อทานอาหารกลางวันเสร็จแล้วเราก็มารวมตัวกันที่ห้องประชุม  ระหว่างที่รอให้ชาวค่ายมาพร้อมกันกลุ่มเธอก็จะนั่งอยู่กันเป็นกลุ่ม  ทีนี้เขาและเพื่อนสนิทของเขาก็เข้ามานั่งเล่นกับกลุ่มของเธอ  เขาน่ารักมากนะ  มาเล่นเกมนู้นเกมนี้  เธอนั่งมองเขาตลอดเลย  ส่วนเพื่อนของเธอเกือบทั้งกลุ่มก็นั่งมองเพื่อนสนิทของเขาเช่นกัน ( ก็เพื่อนเขาหล่อนิน่า  แต่ถึงหล่อยังไงเธอก็ไม่มีทางสนใจหรอกเพราะเธอชอบเขาแค่คนเดียว  รึป่าวน๊า ? )  พอทุกคนมารวมตัวกันหมดแล้วกิจกรรมต่อไปก็คือจะมีคนจากกรมแรงงานอะไรประมาณเนี้ยล่ะมาให้เราทำแบบทดสอบเกี่ยวกับความถนัด  เธอมักจะแอบมองเขาเป็นประจำ  ด้วยความที่เธอนั่งแถวหน้าสุดและเขาก็อยู่ข้างหน้าสุดเช่นเดียวกัน  เขาเป็นคนตีกลองให้กับค่ายนี้สลับกันกับเพื่อนสนิทของเขา ( ขอบอก…เพื่อนสนิทเขานะหล่อมาก  ป๊อปที่สุดในค่ายเลยก็ว่าได้ )  หลังจากที่ทำแบบทดสอบเสร็จก็จะเป็นการแนะนำคณะว่าคณะต่างๆนั้นเขาเรียนเกี่ยวกับอะไร  เรียนกันอย่างไร  ก็พี่ๆจากคณะต่างๆก็มาแนะนำกันเรื่อยๆจนมาถึงเขา  คณะของเขานั้นออกมาแนะนำพร้อมกัน 3 คนซึ่งแต่ละคนก็จะเรียนภาควิชาที่ต่างกันออกไป  เธอเองมองเขาตลอดเลยล่ะเวลาที่เขาออกมาพูด  แววตาของเธอดูชื่นชมเขาอยู่มาก
หลังจากที่แนะนำคณะต่างๆไปส่วนหนึ่งแล้วพี่ๆก็ปล่อยพวกเราไปอาบน้ำกัน  หลังจากที่อาบน้ำเสร็จกลุ่มของเธอ( ที่มาจากโรงเรียนเดียวกันนะไม่ใช่กลุ่มที่พี่เขาแบ่งให้ )  ก็มารวมตัวกันที่หอประชุมและเขาพร้อมด้วยเพื่อนสนิทของเขาก็เข้ามาเล่นกับกลุ่มของเธอ  เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักมาก ( เฉพาะในสายตาของเธอนะ )  เสร็จแล้วเราก็ไปทานข้าวกัน  เวลาทานข้าวนั้นเธอแอบมองเขาตลอดเวลาเพราะโต๊ะที่เขานั่งนั้นอยู่หน้าโต๊ะของเธอ  บางครั้งเขาก็หันมาพร้อมกับเจอสายตาที่เธอมองเขาอยู่พอดี  หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จพวกเราก็รวมตัวกันในห้องประชุม  ระหว่างที่รอให้ทุกคนมาพร้อมกันนะ  เขากับเพื่อนสนิทของเขาก็เข้ามานั่งที่กลุ่มของเธอ  มาพูดคุยและเล่นเกมกัน  คราวนี้เธอมีโอกาสได้นั่งติดกับเขาด้วยล่ะ  ติดกันเลย  เธอแทบจะอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้จังตรงที่เธอมีเขาอยู่เคียงข้างเช่นนี้  หลังจากที่ทุกคนมาพร้อมกันแล้วก็มีกิจกรรมนันทนาการต่างๆ  ก็เต้นกันนะก็พวกเพลงเชียร์ที่มหาวิทยาลัยที่พี่ๆเขานำมาสอนอะไรประมาณนี้ล่ะ  ก็จะยืนกันเป็นวงกลม  กลุ่มของเธอที่มาจากโรงเรียนเดียวกันก็ยืนเต้นอยู่ด้วยกัน  ซึ่งวันนี้ยังไม่มีใครออกท่าทางมากนัก  คงเป็นเพราะวันแรกมั้งคงยังไม่คุ้นกับสิ่งต่างๆ  แต่เขานะเต้นได้แบบสุดๆเลยอ่ะ  เสร็จแล้วพวกเราก็แยกย้ายกันไปนอน

วันที่ 2 ของการเข้าค่าย  กลุ่มของเธอตื่นก่อนพี่ๆสตาฟ  มีพี่สตาฟเพียงคนเดียวเองที่ตื่นมา  พอเธออาบน้ำเสร็จก็สวนทางกับเขาซึ่งกำลังจะไปอาบน้ำพอดี  เขาถอดเสื้อเปลือยด้านบนด้วยล่ะ อิอิ  แต่เธอไม่ได้สังเกตุอะไรหรอกนะ  เธอมัวแต่มองหน้าเขาแล้วก็เขินน่ะ  คนอะไรไม่รู้น่ารักมากๆๆๆ  พอทุกคนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ไปทานอาหารเช้ากัน  แล้วก็มาแบ่งกลุ่มใหม่ซึ่งจะแบ่งเป็นทั้งหมด 7 กลุ่มก็ตามวิชาที่พี่เขาจะสอนนั่นแหละ  ก็จะมี  เลข ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ ไทย สังคม อังกฤษ  วิชาแรกที่เธอเรียนก็คือภาษาไทย  หลังจากนั้นเธอก็ไปเรียนคณิตศาสตร์
ซึ่งวิชาคณิตศาสตร์นี่เอง  เขาคนนั้นของเธออยู่ห้องนี้ด้วยล่ะ  เขาไม่ถึงกับว่าเป็นคนสอนหรอกนะ  เป็นคนคอยช่วยเสริมมากกว่า ( คนที่สอนน่ะเหรอภายหลังเธอสืบทราบมาว่าคนที่สอนเลขเธอน่ะเป็นศิษย์สำนักเดียวกับเธอด้วยล่ะ อืม  เข้าเรื่องเขาต่อดีกว่าเนอะ )  ก็ที่พี่เขาสอนน่ะพี่เขาสอนแคลฯ  ซึ่งงเธอก็ยังไม่เคยเรียนมามันก็ต้องงงถูกไหม ?  ก็ไม่เชิงว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะแต่มีบางส่วนที่งงอยู่ก็เท่านั้นเอง  พอพี่ที่สอนให้ทำโจทย์น่ะ  เธอก็งงนะก็เขาคนนั้นยืนอยู่ตรงนั้นพอดี  ซึ่งเขาก็อธิบายให้เธอฟังนะ  แต่เร็วมากๆไม่สามารถทำให้เธอหายงงได้ เหอๆๆ  แล้วก็มีพี่คนอื่นรวมทั้งพี่ที่สอนน่ะมาอธิบายให้พร้อมกับทำให้ดูว่ามันมายังไงๆ  คราวนี้อ่ะเธอรู้เรื่องแล้ว  ก็มีข้อต่อไปเรื่อยๆ  แล้วก็มีอยู่ข้อหนึ่งเขาก็มาอธิบายให้เธอฟัง  คือเธอจะนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียนนั่นแหละ  แล้วเขาก็ยืนอยู่ไง  ที่นี้อ่ะตัวมันก็เกือบจะใกล้กัน ( นึกภาพออกกันใช่ไหมคะ  คือว่าเธออ่ะนั่งอยู่แล้วเขาน่ะยืนอยู่ซึ่งตัวจะเยื้องๆกับเธอไง  แล้วแบบว่าแขนของเขากับเธออ่ะจะชนกันอยู่แล้ว  ถ้ายังนึกภาพไม่ออกนะเรียกเขามาสิเดี๋ยวทำให้ดู  อิอิ )  แล้วเขาก็สอนเธอไป  เข้าใจดีแฮะ  แล้วก็อีกข้อหนึ่งน่ะเธอรู้แล้วว่าต้องทำยังไงก็เกือบจะเสร็จแล้วล่ะแต่ว่าเธอก็ต้องเรียกเขามาอีก  ไม่ใช่อะไรหรอกนะ  เธอคิดเลขไม่เป็นอ่ะ  มันเป็นเศษส่วนกำลังลบหรืออะไรเนี่ยล่ะ  เลขมันยุ่งๆอ่ะ  แล้วก็ข้อต่อไปอะไรก็ไม่รู้งงมากๆ  ตอนแรกมีพี่อีกคนหนึ่งมาสอนเธอก็เกือบได้แล้วล่ะแต่ทีนี้มันผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย  แล้วเขาก็คิดให้เธอต่อแล้วมันก็ยังไม่ได้อีก  แบบว่าข้อนี้คิดหลายรอบมากๆเลยอ่ะแต่สุดท้ายก็สำเร็จมาได้  อยากบอกว่าข้อนี้อ่ะเขาทำให้เธอดูทั้งข้อเลยล่ะ  ลายมือเขายังอยู่ในสมุดเธออยู่เลย  ก็อย่างที่บอกนั่นแหละข้อนี้มันยากไงก็ต้องใช้เวลาทำนานหน่อย  แต่เธอซึ่งมีเขาอยู่เคียงข้าง ( เว่อร์ไปม๊ะ จริงๆแล้วก็แค่อธิบายนั่นแหละ )  เพราะมีเขาอยู่ข้างๆนี่เองจึงส่งผลให้เธอทำโจทย์อันแสนยากข้อนี้เสร็จก่อนคนอื่น    ทีนี้ระหว่างที่รอคนอื่นๆอยู่นั้นเธอก็ได้มีโอกาสคุยกับเขา  ก็คุยเกี่ยวกับเรื่องคณะ เรื่องที่เขาเรียนนั่นแหละ  ก็ถามประมาณว่าเรียนอยากไหม  เรียนยังไง  มันแบ่งออกเป็นกี่สาขาวิชา  ก็คุยกันไปเรื่อยๆนะ  เธอดูจะมีความสุขมากๆ  แล้วเธอก็บอกเขาด้วยว่า  เธออยากจะเป็นรุ่นน้องของเขา  เธอรักคณะที่เขาเรียนอยู่มาก  พอเรียนเลขเสร็จก็ไปทานข้าวกันแล้วตอนบ่ายก็มีเรียนสังคมอีกวิชาหนึ่ง
พอเรียนเสร็จแล้วก็มารวมตัวกันที่หอประชุมก็แนะนำคณะกันต่อ  ก็จะเป็นการแนะนำคณะที่เหลืออ่ะที่ยังไม่ได้แนะนำไปเมื่อวานนั่นแหละ  เธอนั่งมองเขาตลอดเลย  มีบางครั้งที่เขาก็หันมาสบตากับเธอพอดีเลย  เขาจะนั่งอยู่ตรงบันไดทางขึ้นเวทีกับเพื่อนสนิทของเขา ( คนที่หล่อๆนั่นแหละ )  เขาน่ารักดีเนอะ  เธออยากรู้จักเขาให้มากกว่านี้จัง
พอแนะนำคณะเสร็จพี่ๆเขาก็ปล่อยให้ไปพักไปอาบน้ำแต่วันนี้กลุ่มของเธอไม่ได้อาบหรอกนะ  จะอาบกลางคืนเลยน่ะ  แล้วก็ไปทานข้าวกันเสร็จ  พอตอนกลางคืนวันนี้มีบูมบ้านด้วยล่ะ  นั่นแหละก็บูมกันพอหลังจากบูมบ้านเสร็จแล้วก็เต้นกันต่อ  วันนี้กลุ่มเธอออกลีลาได้แบบสุดๆเลยอ่ะ  และที่สำคัญ…วันนี้เธอได้เต้นกับเขาด้วย  เธอได้เต้นคู่กับเขา  เพลงโรตี อ่ะ  เธอกับเขาได้เต้นด้วยกันได้เต้นคู่กัน  คืนนี้ช่างเป็นอีกคืนหนึ่งที่วิเศษสุดสำหรับเธอ  แล้วก็แยกย้ายกันเข้านอน  

วันที่ 3 ของเธอกับการใช้ชีวิตร่วมกับเขานะค่ายนี้  วันนี้มีเรื่องหน้าเศร้าอยู่อย่างหนึ่งก็คือ  เย็นวันนี้เขาต้องกลับบ้านจะมาใหม่ก็คงเป็นพรุ่งนี้เช้า  แต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะเขาไปตอนกลางคืนนี่นา  วันนี้ก็เหมือนกับทุกวัน  เริ่มต้นตอนเช้าก็ทานข้าว  เขาก็ทานของเขาไป  เธอก็มันแต่แอบมองเขาอยู่นั่นแหละ  ทานข้าวเสร็จแล้วก็ไปเรียนกัน  วิชาแรกชองเธอก็คือ ฟิสิกส์ และก็ต่อด้วย อังกฤษ จ้า  พอเธอเรียนเสร็จก็มาที่หอประชุม  วันนี้มีใครก็ไม่รู้จากสโมสรอะไรสักอย่างเนี่นล่ะมา present  face  ด้วยล่ะ ( แต่ถ้าไม่ได้ทุนจากสโมสรนี้ก็แย่อยู่เหมือนกันน๊า  มา present face นิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก เนอะ ) แล้วคนจากสโมสรเนี้ยเค้าก็พูดๆๆๆๆๆ  ทีนี้ตอนเค้าจะกลับนะเค้าให้พวกเราร้องเพลงกันด้วยล่ะ  เพลงนั้นก็คือเพลง  ขอให้เหมือนเดิม  ของวงบูโดกัน น่ะ   เวลาที่ร้องเพลง  เธอก็มองเขาตลอดเลยแถมทำตาซึ้งใส่เขาด้วย  เธอทำราวกับว่าเธอร้องเพลงนี้ให้เค้าฟังล่ะ  ก็เพลงนี้ความหมายดีนี่  เธอร้องเพลงไปก็ฝันในใจไปว่า  เขากับเธอร้องเพลงนี้ให้กัน  มองตากันซะซึ้งเชียว  เธอก็ได้แค่ฝันอ่ะนะเพราะในความเป็นจริงแล้ว  คงไม่มีโอกาสหรอก  เขาไม่ให้โอกาสเธอเลย ( ถ้าไม่เชื่อลองอ่านต่อไปสิว่าเขาใจร้ายขนาดไหน T_T )
พอคนจากสโมสรที่มา present  face  กลับไปแล้วก็ไปทานข้าวกลางวันกัน  พอทานข้าวเสร็จแล้วเธอกับเพื่อนของเธอก็มีโอกาสเดินสวนกับเพื่อนสนิทของเขา ( คนที่หล่อๆคนเดิมนั่นแหละ  คนอะไรก็ไม่รู้มองกี่ทีก็ไม่เคยเบื่อเลย )  เธอให้เพื่อนของเธอถามเพื่อนสนิทของเขาว่าเขามีแฟนรึยัง ?  คำตอบที่ได้มานั้นก็คือ…..
คือ………..
คือ………….
เขายังโสดจ้า  เขายังไม่มีแฟน  อย่างนี้เธอก็มีสิทธิ์ล่ะสิ  เย้ๆๆๆ  ดีใจจัง  เขายังไม่มีแฟน  
พอทานข้าวเสร็จแล้วก็เข้าหอประชุมกัน  พี่ๆเค้าก็จะมีเกมให้เล่นซึ่งแบ่งออกเป็น 4 ฐาน  ก็จะมีฐานวิทยาศาสตร์  คณิตศาสตร์  อังกฤษ  ภาษาไทย  ก็จะให้ตอบคำถามนั่นแหละ  ไม่มีอะไรมากหรอก  พอเสร็จจากฐานแล้วพี่ๆเค้าก็จะแบ่งกลุ่มเป็นความสนใจในด้านต่างๆแล้วให้น้องๆชาวค่ายไปเลือกฟังเอาเองตามความสนใจ  ก็จะมีอย่างเช่น คอมพิวเตอร์  คิดวิเคราะห์  สัตว์  พืช  เยอะแยะมากๆๆๆๆๆ   แต่ว่า…ไม่มีกลุ่มไหนที่ตรงใจเธอสักกลุ่มเลย  มันก็มีกลุ่มที่เกี่ยวกับที่เธอสนใจนะแต่ว่ามันก็ยังไม่ตรงใจเธอซะทีเดียว  นั่นก็คือ  กลุ่มคิดวิเคราะห์นั่นแหละ  พอฟังกลุ่มนี้เสร็จแล้วเธอก็เดินดูกลุ่มอื่นเรื่อยๆเผื่อว่าจะมีกลุ่มไหนตรงกับความสนใจของเธอแบบสุดๆอ่ะ  แต่ว่าก็ไม่มี  เหอๆๆๆ   พอเธอไม่รู้จะไปกลุ่มไหนเธอก็เลยมาที่กลุ่มคอมพิวเตอร์   ซึ่งตอนแรกนะคนเยอะมากๆๆๆๆๆ  แต่ตอนนี้คนเริ่มบางตาแล้วล่ะ  คนที่พูดกลุ่มนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกก็เพื่อนสนิทของเขาคนที่หล่อๆนั่นแหละ ( คนอะไรไม่รู้ป๊อปมากๆ )  เธอก็บอกเพื่อนเขาว่าไม่เห็นมีกลุ่มของวิชาที่เธอชอบเลย  พี่เค้าก็บอกว่าต้องคุยกับเพื่อนเขา ( ก็เขาคนที่เธอชอบนั่นแหละ )  แต่ว่าตอนนี้เขากลับบ้านไปแล้ว  แย่จัง !  เธอก็คุยกับเพื่อนของเขานะว่าเธอชอบวิชานี้แบบสุดๆเลยอ่ะ  จริงๆแล้วอ่ะนะ  เธอรักวิชานี้มากกกกกกก  และก็เพราะวิชานี้เช่นเดียวกันที่ทำให้เธอชอบเขา  
พอเสร็จจากตรงนี้แล้วก็ไปทานข้าวเย็นกัน  แย่จังเนอะวันนี้เขาไม่อยู่เธอก็ไม่รู้จะมองใครเหมือนกัน  ทานข้าวเสร็จบางส่วนก็ไปอาบน้ำกันแต่ว่ากลุ่มของเธอก็ยังไม่อาบอีกตามเคย  กลุ่มเธอก็เข้ามานั่งเล่นในหอประชุมแล้วเธอก็ได้มีโอกาสคุยกับเพื่อนสนิทของเขา ( คนเดิมนั่นและ )  คุยกันไปคุยกันมาก็วกมาคุยเรื่องเขาจนได้  คุยกันเรื่องวิชาและคณะที่เธอชอบอ่ะจ้ะ  คุยกันยังไงก็ไม่รู้  เพื่อนเขาก็ให้เบอร์เขากับเธอ  เธอได้เบอร์เขาแล้ว  ดีใจมากๆๆๆ  แทบจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่  จนเพื่อนของเธอต้องสะกิดให้เธอรู้สึกตัวว่าเพื่อนของเขางงแล้วนะว่าเธอเป็นอะไร  แหม…ก็คนมันดีใจนี่นา  
พอกลางคืนวันนี้ก็มีกิจกรรมกันต่อ  วันนี้มีประกวดด้วยล่ะ  ขอเรียกการประกวดนี้ว่า Miss Newspaper  ก็แล้วกันนะเพราะว่าที่โรงเรียนของเธอเคยมีการประกวดแบบนี้  ก็ไม่มีอะไรมากหรอกพี่ๆเค้าจะมีหนังสือพิมพ์ให้แล้วก็ให้เราประดิษฐ์ชุดจากหนังสือพิมพ์ใส่นั่นแหละ  หลังจากการประกวดเสร็จพี่ๆเค้าก็ให้เข้านอนเพราะว่ามันดึกมากแล้ว  วันนี้ไม่มีเต้นจ้า  

วันที่ 4 ซึ่งเป็นคืนสุดท้ายของการเข้าค่ายแล้วนะ  ตื่นเช้ามากิจวัตรประจำวันก็ปกติเหมือนกับทุกวันเพียงแค่วันนี้เวลาทานข้าวเช้าเธอไม่ได้มองเขานั่นเอง  ก็เขายังไม่กลับมานี่นา  เสร็จแล้วเธอก็ไปเรียน เคมี และ ชีววิทยา  หลังจากเรียนเสร็จเธอก็มองหาเขาตลอดเลย  เขามายังน๊า  เอ๊ะ  นั่นเขานี่นา  เย้ๆๆๆ  เขากลับมาแล้ว  เรียนเสร็จแล้วก็มารวมกันที่ห้องประชุมพี่ๆเค้าก็จะมีสมุดเล้มเล็กๆเหมือนเฟรนด์ชิปแจกให้เอาไว้ให้ใครเขียนก็ได้ แล้วเราก็ไปทานข้าวกลางวันกัน  พอทานเสร็จเธอก็เข้ามาในห้องประชุม  เขายืนอยู่กับเพื่อนของเขา  เธอก็เดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับขอป้ายสตาฟของเขา  เขาก็บอกเธอว่าเป็นพรุ่งนี้แล้วกันเพราะเขาต้องใช้อยู่  ก็ไม่มีปัญหานะ  แล้วเธอก็บอกเขาว่าเฟรนด์ชิปอ่ะเธอจะให้เขาเขียนเป็นคนสุดท้ายนะ   เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากให้เขาเขียนเป็นคนสุดท้าย  คงเป็นเพราะว่าเธอไม่อยากให้คนอื่นอ่านมั้ง  หรือไม่ก็อยากจะบอกเขาทางอ้อมมั้งว่าเขาจะเป็นคนสุดท้ายของเธอ  โอ้…  คิดได้ไงเนี่ย  แล้วเธอก็เดินไปให้พี่คนอื่นๆเขียนนะ  ส่วนเพื่อนเขาน่ะเหรอคนต่อคิวรอให้เขียนยาวมากๆ  พอได้เวลาแล้วพี่ๆเค้าก็เรียกรวมแล้วก็ให้เข้าฐาน 4 ฐานซึ่งพี่ๆเค้าก็จะพูดเกี่ยวกับ  ทุนในหมาวิทยาลัย  โควต้าต่างๆ  ถ้าเอนท์ไม่ติดจะทำไง  และวิธีการเลือกคณะ  นั่นแหละก็ฟังพี่ๆเค้าพูดเค้าแนะนำกัน  ได้ประโยชน์และสาระมากๆ  พี่ๆเค้าใจดีเนอะที่มาจัดค่ายนี้ให้  เขาเองอยู่ในฐานที่เกี่ยวกับเรื่องทุนต่างๆ  ก็เขาเป็นเด็กทุนนี่นา  ทุนของประเทศซะด้วยสิ  เก่งเนอะ  
พอเสร็จจากตรงนี้แล้วพี่เค้าก็จะแบ่งออกเป็นกลุ่มต่างๆซึ่งจะแบ่งเป็นตามคณะต่างๆในมหาวิทยาลัย  เราอยากเรียนอะไรก็ไปฟังคณะนั่นน่านแหละ  เธอก็ไปฟังนะ  ฟังคณะของเขานั่นแหละ  ก็อย่างที่บอกตั้งแต่แรกแล้วไงว่าเธออยากเรียนคณะนี้มาก  เธอนั่งหน้าสุดเลยล่ะ  ไม่ห่างกับเขามากนะ  ห่างกันแค่นิดเดียวเอง  แต่…ถึงแม้ตัวเธอกับเขาจะห่างกันไม่มากนัก  แต่ความรู้สึกของเธอนั้นช่างห่างกันเหลือเกิน  วันนี้เขาดูห่างเหินกับเธอมากนะ  เธอพยายามถามเขาเกี่ยวกับเรื่องคณะ  แต่เขาก็ไม่ยอมตอบ  มีพี่อีกคนหนึ่งตอบแทน  ทั้งๆที่เขาควรจะเป็นคนตอบคำถามของเธอมากกว่าเพราะเขาเรียนคณะนี้โดยตรง  ( แต่ยังไงก็ขอบคุณพี่คนนั้นนะคะที่ช่วยตอบให้  ขอบคุณค่ะ )  แต่พอคนอื่นถามนะเขาตอบด้วยล่ะ  ไม่ใช่ว่าเธอคิดไปเองหรอกนะ  ถ้าลองมองแววตาเขาจะรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลง  ดูเขาเปลี่ยนไปมาก  เหมือนไม่ค่อยอยากยุ่งกับเธอ  รังเกียจเธอเลยก็ว่าได้  เอ…หรือเป็นเพราะว่าเพื่อนของเขาบอกเขาว่าเธอชอบเขา  แต่คงไม่หรอกมั้ง  วันนี้เป็นวันที่เธอรู้สึกแย่นะ  อะไรที่ทำให้เขาเปลี่ยนได้เช่นนี้  ทั้งท่าทาง  สายตา  คำพูด  และการกระทำ
เสร็จแล้วก็ไปทานข้าวกันเราก็ไปทานข้าวเย็นกัน  วันนี้มีการแสดงของแต่ละบ้านด้วยล่ะ  พอทานข้าวเสร็จเธอก็เลยไปซ้อมการแสดง  พอถึงเวลาแสดงก็นั่นแหละออกมาแสดงกัน  พอการแสดงของน้องๆเด็กค่ายจบลงก็มีการแสดงของพี่ๆสตาฟ  เขาแสดงด้วยล่ะ  น่ารักดีเนอะ  เธอนั่งแถวหน้าสุดเลย  จะได้เห็นเขาชัดๆไง  เขาแสดงได้ดีมากเลยในสายตาเธอนะ  พอเสร็จจากการแสดงแล้วก็เต้นกันต่อแหละ  วันนี้เธอไม่ได้เต้นกับเขาหรอก  เต้นกับพี่อีกคนหนึ่งน่ะ  ซึ่งพี่คนนี้ก็น่ารักมากๆ  เธอได้จับมือพี่เขาด้วย  อิอิ  พอเต้นเสร็จตอนแรกพี่ๆเค้าจะให้พอแล้วล่ะแต่ว่าพวกเราชาวค่ายไม่ยอมก็เลยได้เต้นต่ออีกนิดนึง  เสร็จแล้วพี่เค้าก็ให้มานั่งสวดมนต์ไหว้พระนั่งสมาธิเตรียมเข้านอนนั่นแหละ ( ก็เหมือนทุกคืนอ่ะค่ะ )  แต่พอนั่งสมาธิกันเสร็จพี่เค้าก็บอกว่าให้นั่งเข้ามาติดๆกันหน่อยแล้วก็ห้ามลืมตานะ  พวกเราชาวค่ายทุกคนก็ทำตามแต่โดยดี
ระหว่างที่พวกเรานั่งหลับตาอยู่นั้นก็มีพี่คนหนึ่งพูดเกี่ยวกับค่ายนี้  พูดความรู้สึกที่มี  พี่เค้าพูดดีมากๆเลยอ่ะ  ซึ้งมากๆ  แล้วเธอก็รู้สึกว่าไฟจะดับลงแล้วเธอก็ได้กลิ่นเทียน  หลังจากนั้นพี่ๆเค้าก็ร้องเพลงให้ฟัง 2 เพลง  เธอก็ไม่รู้หรอกนะว่าเพลงนี้คือเพลงอะไร  แต่…เพลงนี้ทำให้เธอและชาวค่ายอีกหลายคนร้องไห้   ทุกคนตกอยู่ในภวังค์แห่งความเศร้า  ไม่มีใครอยากให้คืนนี้มาถึงคืนที่เราทุกคนจะต้องจากกัน  ไม่มีใครอยากให้ค่ายนี้ต้องจบลง  ทุกคนอยากอยู่ที่นี่ที่ค่ายนี้ค่ายที่เปี่ยมไปด้วยความรัก  มิตรภาพ  ความรู้สึกและความทรงจำดีดีที่มีร่วมกัน  สิ่งดีๆที่พี่ๆทุกคนมอบให้  พอพี่ๆเค้าร้องเพลงจบพี่เค้าก็ให้ทุกคนลืมตา  สิ่งที่เธอเห็นก็คือเสียงไฟจากเทียนที่พี่ๆเป็นคนจุดรายล้อมอยู่รอบตัวเธอ  หยดน้ำตาใสๆเปื้อนอยู่บนใบหน้าของทุกคน  หลังจากนั้นก็จะมีพี่แต่ละคนมาพูดความรู้สึกของตัวเอง  ยิ่งเห็นพี่ๆร้องไห้  ยิ่งได้ฟังพี่พูด  เธอยิ่งเศร้าหนัก  เธอไม่อยากจากที่นี่เลย  เธอสังเกตเขา  เธอมองหน้าเขา  เหมือนอยากจะจำหน้าเขาไว้นานๆ  เขาคนนั้นของเธอเหมือนจะร้องไห้  พอพี่ๆพูดเสร็จพี่ๆเค้าก็ให้น้องๆพูดบ้าง  ใครอยากพูดอะไรก็ได้  ก็จะมีอยู่คนหนึ่งเค้าให้พี่ๆหลับตาแล้วก็ร้องเพลง  ดวงจันทร์ในคืนแรม  ของปาน  ให้พี่ๆเค้าฟัง  พี่ๆเค้าร้องไห้  เค้าเศร้า  เค้าก็คงรู้สึกเหมือนกับเธอและชาวค่ายทุกคนว่าไม่อยากให้ค่ายนี้ต้องจบลง  หลังจากนั้นเราชาวค่ายทุกคนก็นัดกันว่าพอพูดจบแล้วจะร้องเพลง  ไม่มีเธอวันนั้น ไม่มีฉันวันนี้  ของ ดี2บี ให้พี่ๆ  พอพวกเราชาวค่ายร้องเพลงจบพี่เค้าก็จะมีการผูกข้อมือให้ด้วยด้ายสีชมพู ( ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกนะว่าด้ายน่ะสีชมพู  พอเปิดไฟดูถึงจะรู้  เพราะระหว่างที่ผูกข้อมือนั้นแสงสว่างที่ใช้มีเพียงแค่แสงจากเทียนที่พวกพี่ๆเค้าจุดเท่านั้น
พี่คนแรกที่เธอให้ผูกก็คือพี่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอพี่เค้าผูกให้เธอที่ข้อมือด้านขวา  ระหว่างที่ผูกนั้นพี่ๆเค้าก็จะพูดไปเรื่อย  พูดให้ข้อคิดเราให้เราตั้งใจเรียน  พูดได้แบบว่าซึ้งมากๆ  หลังจากที่พี่คนแรกผูกเสร็จทุกคนในค่ายก็จะกระจัดกระจายกันใครอยากให้พี่คนไหนผูกก็ไปหาพี่คนนั้น  ซึ่งพี่เค้าจะนั่งกันเป็นวงกลมแบบตอนที่ยืนจุดเทียนร้องเพลงนั่นแหละ  เขา…เป็นคนที่ 2 ที่เธอให้ผูกข้อมือ  เธอให้เขาผูกข้อมือซ้าย  ตอนแรกเขาก็งงนะว่าทำไมให้ผูกด้านซ้ายเพราะเขาเห็นว่าพี่คนแรกที่ผุกให้เธอน่ะผูกด้านขวา  แต่เอก็ไม่ได้บอกอะไรเขาไป  เขาก็ถามเธอว่าอยากเข้าคณะอะไร ( คำถามนี้นะพี่ๆเกือบทุกคนจะถาม )  เธอก็ตอบเขาไปว่าเธออยากเป็นรุ่นน้องของเขา  เธออยากเรียนคณะเดียวกับเขา  พอเขาพูดเสร็จเธอก็บอกเขาว่าเธอขอโทรไปหาเขาได้ไหม  เขาก็ตอบเธอว่าได้  ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นเพื่อไปให้พี่คนอื่นผูกต่อนั้นเธอยื่นมือไปให้เขา  เธอขอเขาจับมือ ( ใจกล้าจริงๆเลย )  เขาก็ยื่นมือมาให้เธอจับแต่โดยดีนะ   หลังจากนั้นเธอก็ไปให้พี่คนอื่นผูกต่อแล้วก็วกกลับมาที่พี่ที่เป็นเพื่อนสนิทของเขาซึ่งนั่งอยู่ข้างๆเขานั่นแหละ  แต่ ณ เวลานี้เขาไม่ได้ผูกข้อมือให้ใครแล้ว  เพื่อนสนิทของเขาก็ถามเธอด้วยคำถามเดียวกันว่าอยากเรียนคณะอะไร  เธอก็บอกชื่อคณะไปพร้อมกับบอกว่าอยากเป็นรุ่นน้องของเขา  เขาหันมามองด้วยล่ะ  พอเพื่อนสนิทของเขาผูกข้อมือให้เธอเสร็จเธอก็กะว่าจะมานั่งคุยกับเขาเพราะว่าเขาว่างอยู่  แต่ช้าไปเสียแล้วมีใครที่ไหนก็ไม่รุ้ 2 คนมานั่งคุยกับเขาก่อน  ฮือๆๆๆๆๆ  เธอก็ไม่ได้อะไรนะเธอก็ยืนรออยู่แถวๆนั้นนั่นแหละ
ทีนี้เพื่อนสนิทของเธอนั่งคุยกับพี่อีกคนหนึ่ง ( รู้จักกันมานานแล้ว) ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับที่เขานั่งอยู่  ติดกันเลยล่ะ  ด้วยความที่รู้ใจเพื่อนไงเพื่อนของเธอก็เลยชวนเธอไปนั่งด้วย   ก็เข้าทางเธอเลยล่ะเธอก็ไปนั่ง  แถมนั่งติดกับเขาด้วยนะ  แต่ว่าตอนนี้เขาก็ยังคุยกับเด็กค่าย 2 คนนั่นอยู่คุยกันเรื่องเรียนอ่ะ  ( เธอแอบได้ยินมา )  พอ 2 คนนั่นลุกไปแล้วก็เป็นโอกาสของเธอสิทีนี้ที่จะได้คุยกับเขา  เธอหันไปเรียกเขา  เขาหันมามองเธอ  แล้ว…..
แล้ว…………
แล้ว………..
แล้ว………เขาก็ลุกออกไป  เขาลุกออกไปนอกหอประชุมเลย   เขาเดินจากเธอไป  ทั้งๆที่เธอเรียกเขา  ทั้งๆที่เขาก็ได้ยินเธอเรียก  ทำไมล่ะ  มันเกิดอะไรขึ้น  ทำไมเขาถึงทำกับเธอแบบนี้  เขาเห็นเธอเป็นอะไร  เขาช่างใจร้ายนัก  ทำอะไรไม่คิดถึงความรู้สึกของเธอเลย  เธอก็มีหัวใจเหมือนกันนะ  เธอทำอะไรผิดเหรอ  ทำไมเขาถึงเย็นชาห่างเหินหมางเมินเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันแบบนี้  เธอก็ได้แต่งง  งง  และ งง  เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำ  เธอหันไปหาเพื่อนสนิทของเขาแถมพาลใส่เพื่อนสนิทของเขาอีก  เหอๆๆๆ    สักพักเธอก็เห็นเขาเดินเข้ามา  ตรงมาที่เธอ  เอ…หรือเขาจะเปลี่ยนใจกลับมาหาเธอนะ  เธอเริ่มใจชื้นขึ้นมานิดแล้ว  เมื่อกี๊เขาอาจจะไปเข้าห้องน้ำก็ได้เนอะ  แต่เปล่าเลย  ไม่ใช่อย่างที่เธอหลอกให้ตัวเองดีใจเลย  เขาเดินเลยเธอไป  ไปนอนตรงโซฟา  เฮ้อ…  สักพักพอเขาลุกขึ้นมา  เธอก็ยิงโทรศัพท์ไปที่เบอร์ของเขา  จะดูว่าเขามีปฏิกิริยาไหม  เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูด้วยล่ะ  ก็แค่นั้นเองไม่มีอะไร  พออีกสักพักนึงพี่ๆเค้าก็ให้ไปนอน  ก็มันดึกแล้วนี่น่า  เกือบจะตี 3 แล้วอ่ะ  ระหว่างเดินจะไปที่พักนั้นเธอก็คุยกับเพื่อนสนิทของเขา  จะว่าไปก็พาลเอากับเพื่อนเขานั่นแหละ  พอถึงที่พักแล้วเธอกับเพื่อนของเธอก็ไปเข้าห้องน้ำกัน  ทีนี้ตอนจะขึ้นไปนอนน่ะมันจะต้องผ่านห้องพักของพี่สตาฟก่อนไง  แล้วเพื่อนของเธอก็คุยกับพี่สตาฟอยู่แต่ว่าไม่ได้เข้าไปในห้องนะ  เธอก็เห็นเขานอนอยู่  เธอก็ทักเขาประมาณว่านอนแล้วเหรออะไรประมาณเนี้ย  เขาก็ตอบอะไรมาสักอย่างเนี่ยล่ะแต่น้ำเสียงเขาเย็นชามากๆ  เหมือนไม่อยากคุยกับเธอเลย  พอเธอเห็นเขาเป็นแบบนี้เธอก็เดินไปเลย  แบบว่าไม่ไหวแล้วอ่ะ  มันสุดๆแล้ว  เธอต้องรีบไปให้พ้นจากตรงนี้  พ้นจากสายตาที่เขาจะสามารถมองเห็นเธอได้  เธอไม่อยากให้เขาเห็นเธอในขณะที่เธอกำลังอ่อนแอ  

วันที่ 5 วันสุดท้ายของการอยู่ค่าย  ถึงเวลาแล้วเหรอเนี่ยที่เธอต้องจากเขาไป  เธอไม่อยากให้เวลานั้นมาถึงเลย  ตอนเช้าก็ไปทานข้าวกัน  นี่เป็นมื้อสุดท้ายแล้วที่เธอจะได้ทานข้าวพร้อมกับมองเขาไป   พอทานข้าวเสร็จเธอก้เจอเขาตรงที่เก็บจานข้าวอ่ะ  เธอก็ถามเขาถึงป้ายสตาฟที่เธอขอไว้เพราะเธอไม่เห็นเขาใส่ป้ายสตาฟแล้วนี่  เขาก็บอกว่าอยู่ในหอประชุม  แล้วพอทานข้าวเสร็จก็เข้าหอประชุมกัน  ก็ระหว่างที่รอประธานมาปิดเธอก็ไปให้พี่ๆคนอื่นเขียนเฟรนด์ชิปต่อ  แล้วทีนี้ประธานที่จะมาปิดค่ายก็มาถึง  ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก  ผ.อ. เก่าโรงเรียนของเธอเองมากับอาจารย์อีกคนหนึ่งก็อาจารย์ที่โรงเรียนของเธอนั่นแหละ  พอพิธีปิดค่ายเสร็จสิ้นลง  พี่ๆเค้าก็ให้แยกย้ายกันกลับบ้าน  แต่ก็มีบางส่วนที่อยู่ให้พี่เขาเขียนเฟรนด์ชิปต่อรวมทั้งเธอด้วย  พอเธอเห็นว่าเขาว่างไม่ได้เขียนเฟรนด์ชิปให้ใครแล้ว  เธอก็เดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับทวงป้ายสตาฟ ( กลัวไม่ได้ เหอๆๆ )  แล้วเขาก็ลุกไปหยิบมาให้เธอ  เย้ๆๆ  เธอได้ป้ายสตาฟของเขาแล้ว  แล้วเธอก็ยื่นเฟรนด์ชิปของเธอให้เขา  เขาก้ถามว่านี่เขายังไม่ได้เขียนให้เธออีกเหรอ  เหอๆๆ  ช่างไม่ได้จำอะไรเลย เฮ้อ..  แล้วเขาก็เขียนเฟรนด์ชิปให้เธอ  และนี่ก็คือข้อความที่เขาเขียนให้เธอ
To น้อง… (ชื่อเธออ่ะ )
ขอให้น้อง….(ชื่อเธออีกเช่นกัน)  ตั้งใจเรียนตั้งใจอ่านหนังสือ
เยอะๆนะครับ  จะสมหวังตามที่ตั้งใจไว้นะ
ครับ  จะได้เป็นน้องพี่ตามที่พูดไว้
มันไม่อยากหรอกหากเราพยายาม
ก้าวไปให้ถึงฝันนะ
Good  luck
แล้วเขาก็ลงชื่อเขา  แต่เขาไม่ได้ให้เบอร์หรือเมลล์เธอไว้เลย  สักพักเธอก็เลยเดินไปขอเมลล์เขา  เขาก็เขียนให้ด้วยล่ะ  แหม…จะไม่เขียนให้ได้ไงล่ะก็อุตส่าห์ขอทั้งที  พอผู้คนเริ่มบางตาเธอก็ยืนอยู่ตรงนั้นนั่นแหละตรงที่เขาอยู่  เธอเรียกชื่อเขาอีกแล้ว  แต่ไม่รุ้จะคุยอะไรหรอกนะ  แล้วสักพักเธอก็ให้เขาเซ็นป้ายชื่อของเธอ  เขาก็เซ็นให้ด้วยล่ะ  ป้ายชื่ออ่ะเธอให้เขาเซ็นคนเดียวเลย  แล้วเธอก็ถามชื่อจริงและนามสกุลของเขา  ถึงวันนี้เขาจะเย็นชาห่างเหินและดูหมางเมินกับเธออย่างไรเธอก็ไม่สนแล้วล่ะ  ยังไงเธอก็จะคุย  ไม่ว่าเขาจะทำหน้าเหมือนไม่อยากคุยยังไงเธอก็จะคุยกับเขาอยู่ดี  ก็นี่…มันวันสุดท้ายที่เธอจะได้อยู่กับเขาแล้วนะ  หลังจากวันนี้ก็ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนเราถึงจะได้เจอกัน  เธออยู่กับเขาสักพักนึงพอผู้คนเริ่มทยอยกันเข้ามาตรงนี้เธอก็ถอยสิ  เธอก็ไปให้พี่คนอื่นเขียนเฟรนด์ชิปต่อ  สักพักเธอก็เห็นเขาเดินลงมา  เดินรอบๆหอประชุมดูนู่นดูนี่  เธอก้มองเขาตลอดเลยนะแล้วเธอก็เดินเข้ามาหาเขา  ตอนนั้นรู้สึกว่าเพื่อนของเธอจะคุยกับเขาอยู่นะ   เธอก็เลยแกล้งๆเดินเข้าไปหาเพื่อนเธอ  อิอิ  แล้วสักพักเขาก็เดินไปอีกทางหนึ่ง  เธอก็ได้แต่มองตาม  
แล้วสิ่งที่เธอไม่คาดคิดมันก็เกิดขึ้น   อีกแล้วครับท่าน ( ย่อหน้านี้ขอระบายหน่อยนะคะ  ขอบคุณค่ะ )  มันทำแบบนี้กับเธออีกแล้ว  มันทำแบบนี้ต่อหน้าเธอ  สิ่งที่มันทำกับเธอนั้นเคยเกิดขึ้นแล้วเ ครั้งนั้นเธอไม่ได้ว่าอะไรมันเพราะนั่นคือครั้งแรก  เธอคิดไปในทางที่ดีว่ามันไม่รู้(ทั้งๆที่ความจริงมันก้รู้อ่ะ)  มันไม่ได้ตั้งใจ  แต่ครั้งนี้เธอไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว  เธอโมโหมากๆ  มันทำให้เธอโมโหจนเธอลืมชื่อจริงของเขา ( ว้า…แย่จัง  แต่เธอลืมจริงๆนะ  นี่ก็กะว่าจะถามที่เพื่อนสนิทเขาแทนอ่ะว่าเขาชื่ออะไร )  มันไม่น่าทำแบบนี้กับเธอเลย  เธอกำลังจะได้เป็นคนเดียวในค่ายที่……  แต่ดูมันทำดิ  อืม…ขอระบายแค่นี้ก็แล้วกันนะคะ  เดี๋ยวเรื่องมันจะไปกันใหญ่  ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ  ช่างมัน  คิดวะว่าทำบุญทำทานให้….. ก็แล้วกัน  มาเข้าเรื่องต่อดีกว่า
สักพักด้วยความที่เธอโมโหเธอก็เลยละสายตาจากเขา   เธอก็ทำนู่นทำนี่เรื่อยเปื่อย  จนพี่ๆเค้าจะกลับกันแล้ว  เอ…เขาหายไปไหนนะ  เธอไม่เห็นเขาเลย  อีกสักพักหนึ่งเอกับกลุ่มเพื่อนของเธอก็เดินไปที่รถที่เค้ามาจอดรอรับพวกพี่ๆ  พี่ๆเค้ากำลังจะไปแล้ว  ฮือๆๆๆ  ร้องไห้กันอีกแล้ว  รถใกล้จะออกแล้ว  แล้วเขาหายไปไหนล่ะ  เธอและเพื่อนของเธอเดินไปที่รถ  ร่ำลาพวกพี่ๆเสร็จเธอก้ถามเพื่อนสนิทของเขาว่า  เขาหายไปไหน  เพื่อนเขาบอกว่า  เขากลับบ้านไปแล้ว  แงๆๆๆๆ  กลับไปตอนไหนเนี่ยเธอไม่เห็นรู้เลย  สักพักพอพี่ๆเค้ากลับกันหมดแล้วเธอก็โทรหาเขา  เธอก็บอกเขาว่าเธอโทรมาลาเขา  เมื่อกี๊เธอยังไม่ได้ลาเขาเลย  ไม่รู้ว่าเขากลับตั้งแต่ตอนไหน  ก้คุยกันสักพักนึงแล้วก็วาง  

นี่ก็คือเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างการเข้าค่าย  หลังจากค่ายจบลงเธอก็ติดต่อกับเขาอยู่นะ  เธอส่งเมลล์ไปหาเขาทันทีที่เธอกลับถึงบ้าน  อีก 2 วันต่อมาเธอก็หาเบอร์บ้านของเขาได้  เธอโทรไปหาเขาที่บ้าน  เขาก็งงนะว่าเธอเอาเบอร์เขามาได้อย่างไร  เธอก็บอกเขาว่าเธอเอามาจากเนต  เขาก็ถามว่าหามาได้ยังไง  เธอก็เลยบอกเขาว่าก็หาๆเอาอ่ะ  ก็วันนั้นที่ถามนามสกุลไง ( ถึงเธอจะจำชื่อเขาไม่ได้แต่เธอก็ยังจำนามสกุลเขาได้อยู่ )  เขาก็พูดเสียงเบาๆค่อยๆประมาณว่า  ไม่น่าบอกเลย  ดูเขาพูดกับเธอสิ  ทำไมล่ะ  เธอน่ารังเกียจมากนักเหรอ  ทำไมเขาต้องพูดกับเธอแบบนี้ล่ะ  ไม่รักษาน้ำใจกันเลย  แล้วก็คุยกันแป๊บนึงเธอก็ถามเขาว่าเธอโทรมากวนรึป่าว  เขาก็บอกว่า ไม่กวนแต่เขาบอกเธอว่าเขากำลังจะโทรหาเพื่อน  อืม…มันหมายความว่าไงล่ะ  เขาไล่เธอทางอ้อม  เขาไม่อยากคุยกับเธอ  พอได้ยินดังนั้นเธอก็วางสิ  จะคุยต่อทำไม  เขาไม่อยากคุยด้วยนี่  

หลังจากนั้นอีก 2 วันเธอก็โทรหาเขาอีก  คราวนี้เธอโทรเข้ามือถือเขา  ก็คุยกันได้แป๊บเดียวเองอ่ะ  ก็เสียงเขาเหมือนไม่อยากคุยกับเธอเลย  เธอถามเขาว่าคุยได้รึป่าว  ว่างไหม  เธอโทรมากวนรึป่าว  แค่นั้นล่ะเหมือนเข้าทางเขาเลย  เขาถามเธอว่ากี่โมงแล้ว  เธอก็บอกว่าบ่ายโมง  ( ทั้งที่จริงๆอ่ะเกือบจะบ่ายโมงครึ่งแล้ว  แต่ที่ตอบไปแบบนั้นก็เพราะว่าครั้งล่าสุดที่เธอดูนาฬิกาน่ะมันบ่ายโมง  ลืมไปว่ามันผ่านมานานแล้ว  เหอๆๆ )  เขาก็บอกว่าเขามีนัดเพื่อนตอนบ่ายโมงครึ่ง  ฮือๆๆ  เขาไล่เธอทางอ้อมอีกแล้ว  เธอก็เลยต้องวางโทรศัพท์  คิดดูสิถ้านัดเพื่อนจริงนะเขาต้องไปตั้งนานแล้วสิ  เพราะตอนที่เขาบอกมันก็บ่ายโมง 28 นาทีแล้วนะ  ที่เขาทำแบบนี้มันหมายความว่าไงอ่ะ

แล้วเธอก็โทรหาเขาอีก  เธอก็ถามนู่นถามถามนี่เขาไป  แล้วเธอก็ถามเบอร์พี่ที่ค่ายกับเขา  เขาก็ไม่รู้อะไรเลยอ่ะ  เหอๆๆ  เธอก็คุยกับเขา  อีกไม่กี่วันเขาจะไปมหาวิทยาลัยเพื่อทำอะไรสักอย่างเนี่ยล่ะ  แล้วก็เปิดเทอมวันที่ 27 ต.ค. นี้  เธอคุยกับเขาได้ประมาณ 2 นาที  เอาอีกแล้วครับท่าน  เขาบอกเธอว่าโทรศัพท์มา  เธอก็ต้องให้เขาไปรับโทรศัพท์ เฮ้อ...เมื่อไหร่จะได้คุยอีกเนี่ย

เหตุการณ์หลังจากเข้าค่ายจนถึงวันนี้ก็มีเพียงเท่านี้ล่ะ  ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวันต่อๆไปเรื่องราวระหว่างเขากับเธอจะดำเนินไปอย่างไร  แต่มีหลายสิ่งที่เธออยากบอกกับเขานะ  ถ้าเขาได้มีโอกาสเข้ามาอ่านก็ขอให้รับรู้ด้วยแล้วกันว่า….

คุณและหลายๆคนที่ไม่เคยรู้จักเรามาก่อนคงคิดว่า…ที่เรารักวิชานี้  อยากเรียนคณะนี้เป็นเพราะคุณ  หลายคนคงจะคิดอย่างนั้น  แต่เราขอบอกให้คุณรับรู้และเข้าใจไว้เลยนะว่า  เพราะว่าเรารักวิชานี้และอยากเรียนคณะนี้ต่างหาก  จึงทำให้เราอยากรู้จักคุณให้มากกว่านี้  จึงทำให้เราชอบคุณ  ทำให้เรารู้สึกดีๆกับคุณ

จริงๆแล้วเราก็ไม่รุ้หรอกนะว่าเราชอบคุณรึป่าว  มันเป็นความรู้สึกที่ว่าเราชื่นชมคุณมากกว่า  เราอยากเป็นแบบคุณ  อยากมีโอกาสที่จะเรียนแบบคุณมาก  มันเลยทำให้เราอยากอยู่ใกล้ชิดคุณ  หรือไม่ก็เราอาจจะชอบคุณจริงๆก็ได้

เราไม่รู้นะคะว่าคุณเปลี่ยนไปเพราะสาเหตุใด  ทำไมคุณถึงได้เย็นชาหมางเมินและเหินห่างกับเราเช่นนี้  เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิด  ช่วยบอกให้เราเข้าใจหน่อยได้ไหม  หรือเป็นเพราะว่าคุณรู้ว่าเราชอบคุณ  คุณถึงได้ไม่อยากยุ่งกับเราอย่างนี้  

คุณเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่วันนั้นวันที่เราได้เบอร์คุณมา  เราไม่รู้นะว่าเพื่อนคุณบอกรึป่าวว่าเรามีท่าทีว่าชอบคุณ  คุณอาจจะรู้เองก็ได้เนอะ  เพราะช่วงหลังเราก็แสดงออกมากเหมือนกัน  เป็นความผิดของเราเองล่ะ

ถ้าเป็นเพราะเหตุผลนี้แล้วล่ะก็เราอยากให้คุณลืมมันนะ   เราก็แค่อยากมีพี่ชาย  มีคนรู้จักที่เรียนในคณะที่เราต้องการ  ก็แค่นั้นเอง  อย่าคิดมากสิ

เราอยากให้คุณกลับมาเป็นเหมือนเดิม…ได้ไหม?  เหมือนวันแรกๆที่คุณยังคุยดีๆกับเราไง  อย่าทำเหมือนว่าไม่อยากคุยกับเราหรือรังเกียจเราเลยนะ  แต่…ถ้าคุณรังเกียจเราจริงๆแล้วล่ะก็  บอกเรามานะ  เราจะไปจากชีวิตคุณทันที  จะไม่มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตคุณอีกเลย

เพียงคุณบอกมาคำเดียวว่า…ไม่อยากยุ่งกับเรา  เราจะไปจากคุณทันที  เราทำได้ทุกอย่างเพื่อความสบายใจของคุณ  เพื่อคุณเราทำได้ทุกอย่าง

ขอโทษนะถ้าที่ผ่านมาเราทำให้คุณไม่พอใจ

สุดท้ายนี้…เราอยากรู้เหตุผลนะว่าทำไมคุณถึงเย็นชากับเราแบบนี้   ทำ-ไม-วะ-! ( ไม่ได้หยาบคายนะ  แต่คำนี้ขอบอก…ฮิตมากในค่ายอ่ะ อิอิ)

ลองฟังเพลงนี้ดูนะ

วันนี้เธอแปลกจัง   วันนี้เธอแปลกไป
ทำไมวันนี้ดูเธอไม่เหมือนกับทุกวัน
ทำไมวันนี้ไม่ยอมพูดคุยกับตัวฉัน
ไม่ยอมทักกัน…อย่างเคย
จากเพื่อนสนิทกัน  จากเพื่อนที่เข้าใจ
ทำไมวันนี้ดูราวกับคนไม่คุ้นเคย
เธอหลบสายตาฉัน  แล้วทำเป็นเฉยๆ
ไม่รู้เลย…เพราะอะไร
คงมีใครบอกให้เธอได้รู้เรื่องจริงในใจฉัน
และเธอเองก็คงไม่อยากรับมัน
เธอจึงทำแบบนี้…

ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันขอ…ให้เธอลืมได้ไหม
ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันขอ…ให้เธอไม่ต้องสนใจ
แค่คนแอบรักเท่านั้น…ไม่สำคัญเท่าไหร่
ฉันขอได้ไหม…ให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม

จะไม่ไปบอกใคร…ให้ช่วยพูดกับเธอ
จะไม่มาเผลอไม่คิดกับเธออย่างนี้อีก
จะเป็นแค่เพื่อนกัน…ขอแค่ได้ใกล้ชิด
ในคราวนี้ฉันสัญญา

ขอบคุณทุกคนนะคะที่อ่านจนจบ  เราอยากให้ตอนจบของเรื่องนี้จบแบบมีความสุขจัง  เฮ้อ...