-เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่าง เอ๋กะเปา  เป็นเรื่องที่ฉันแต่งให้เพื่อนสนิทของฉัน  เรื่องก็มีอยู่ว่า
เหตุเกิดในรร...........ที่อยู่ในกรุงเทพ (ล้อเล่นคงไม่ถือสานะ)  ตรงหน้าห้องส้วมที่หอมที่สุดในประเทศไทย
ที่นั้นมีเด็กสองคนคนนึงเป็นช อีกคนนึงเป็นญ  เค้ากำลังทำอะไรกันอยู่เอ่ย?!?!?!ต้องติดตามอ่านกันนะเคอะ
“ปีนี้เราก็อยู่ป.6 กันแล้วนะปีหน้าเราจะไปสอบเข้ารรอื่นแล้วอ่ะ” เอ๋พูดกะเปาเพื่อนสนิท  ที่รู้จักกันมาตั้งแต่อนุบาล 1 (โห!!!โค-ตะ-ระ นานเรยฟร่ะ)  “หรอเราก็กะว่าจะไปสอบเข้ารร.อื่นเหมือนกันนะ  ว่าแต่เอ๋จะไปสอบเข้าที่ไหนอ่ะ” เปาถาม “เราว่าบ่อดิน2อ่ะ” “จิงดิที่เดียวกับเราเลยนะ หวังว่าปีหน้าคงได้อยู่รร.เดียวกันอีกนะ”  เปาทำหน้าดีใจยังไม่เคยทำมาก่อนตั้งแต่หายใจได้(คือหลุดออกมาจากท้องแม่น่านแหละ)
เหอๆไม่เบื่อกันอีกหรอเนี่ย (ชานว่านะ)  จริงแล้วเปาแอบชอบเอ๋มาตั้งแต่ป.1แต่เอ๋ไม่เคยรู้  เตยก็แอบมีใจให้เปาอยู่ไม่น้อยอ่ะก็แค่0.000001% เท่าน้านง่ะ (น้อยหรือเยอะฟ่า) 
แผนการของเปาเริ่มขึ้นแล้ว  เป็นแผนการอะไรน๊าลองอ่านดูจิ  “เอ่อ...เตยเรามีเรื่องจะบอก”เปาหน้าแดงเป็นลูก....อะไรก็ได้ที่มานสีแดงกว่ามะเขือเทศซะอีก
“เรื่องไรหรอ” เตยถามอย่างน่าฉงนสงสัย
“เอ่อคือว่า ....”เปาอ้ำอึ้งไม่ยอมถามซะที
“เอ๊ะ!!!นี่จะบอกไม่บอกเนี่ย รำคาญแล้วนะเฟ้ย..” เตยเริ่มโมโหโทสะหน้าตาเคียดแค้นยังกะไม่ได้กินเลือดกินเนื้อคนมาชาติกว่าๆ
“เอ่อเราบอกก็ได้คือ ...เราอะ.แอบชอบเตยมาตั้งนานแล้วอ่ะ” เปาหน้าแดงอีกแล้วแดงกว่าตะกี้นิดSนึง(คือมันเติมSด้วยคนที่รู้ภาษาอังกฤษก้อจะรูว่าเติมSหมายความว่ากระไร
คงไม่ต้องให้อิชานอธิบายนะเคอะ) 
“เออ..พูดแค่นี้ก้อรู้เรื่องแล้วมัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้ โด่”  เตยพูดอย่างใส่อารมณ์
เปาเงียบไป เอ๊ะ!!!ทำไมเตยมานไม่ตื่นตระหนกตกใจไรเลยซักกะติ๊ดนึงเลยหรอเนี่ย  เปานึกในใจสงกะสัยว่าเตยมานคงโดนสารภาพรักจนหน้าหนาไปแล้วมั้งเนี่ย (แหวะจะอ้วกวะทั้ง 2 คนคนแต่งสะอิดสะเอียนมาก)
อยู่ๆเตยก็หน้าแดงขึ้นมาทันทีทันใดเแล้วก้อพูว่า “ตะกี้เปาบอกว่ารักเราหรอ”  SUDDENLY (ทันทีทันใด) ทั้งสองก้อหน้าแดงทั้งคู่อย่างไม่ได้นัดหมาย (เหมือนวัน...วันอะไรหว่าทีพระสงฆ์จำนวน1250รูปมั้งนะมาประชุมกันโดยมิได้นัดหมาย ผู้แต้งเองยิ่งห่วยพระพุทธอยู่) 
เปาตอบไปว่า “ช่าย แล้วเตยรักเรามั้ย” แล้วหน้าแดงบนหัวก็มีภูเขาไฟระเบิด
เตยอึ้งกึ๋งกึ๋งไปเลย “คือ..อ่านะเราว่ามานยังเร็วเกินไปอ่ะ  ที่จะมีความรักเราขอคิดดูก่อนแล้วกานตอนที่เราอายุ 50 ค่อยบอกได้ป่ะ”
“จิงดิ อายุ50จะบอกหรองั้นเราจะรอจนถึงวันนั้น” เปาท่าจะบ้าไปแล้วคูณผ้อ่าน
“ไม่ว่าจะนานแค่ ไหน ถึงตายก็จะกลับมา อยากให้เทอรอจนถึงเวลานั้น”  เตยพูด  (คือผู้แต่งอินกะโคนันมากเกินไปจน..มันออกมางี้อ่ะ)
“งั้นเราจะรอนะเตย” ทั้งสองเกี่ยวนิ้วโป้งสัญญากันบ้าสิเกี่ยวก้อยต่างหาก (ผู้แต่งเบลอเล็กน้อยS)
ความรักของทั้งคู่ได้ก่อตัวขึ้นภายในสถานที่อันพึงประสงค์ที่น้อยคู่รักจะมาสารภาพกันที่นี่ นั่นก้อคือห้องส้วมที่รร.พระมารดานินจานุเคราะห์แห่งนี้....(คงไม่มีใครเค้ามาสารภาพรักกันที่ส้วมหรอกนะอิอิ)
และแล้วก็มาถึงวันสอบเข้ารร.บ่อดิน 2 “ เตยทำได้ป่าวอ่ะ” เปาถามเมื่อสอบเสร็จกันหมดแย้ว
“ทำได้อ่ะ  แล้วเปาล่ะทำได้ป่ะ”  “ทำได้สิ เราว่าเราได้เต็มนะ”  จริงแล้วเปาอ่ะทำไม่ด้เรยแต่ต้องโกหกเตยว่าทำได้เพราะเดี๋ยวเตยจะเสียใจที่ไม่ได้อยู่รร.เดีนวกานกะคนรัก 
(น่าเศร้าจริงๆน่าฉงฉาน  แต่นี่เหมือนนิสัยจิงของเปามานชอบบอกว่าได้เลขเต็ม แหวะ)
“ หรอ เก่งจังนะเปา” เตยชมยกใหญ่  เปายิ้มจนแก้มปริไปถึงลูกกะตา(เว่อร์ป่าวแต่นี่คือนิยายต้องเข้าใจนะเคอะคุรผู้อ่าน)
แล้ววันประกาศผลสอบเข้าก็มาถึง  แท่นแทนแท้น...  ตกลงว่าทั้งเปาและเตยสอบเข้าได้ด้วยกานทั้งคู่ค่ะ  ทั้งสองดีใจกานยกใหญ่  เปาก็งงตัวเองว่าที่จริงตัวเองทำไม่ได้หนิทำไมเข้าได้ฟระ  สงสัยคงเป็นเพราะกามเทพไม่อยากแยกเราออกจากกาน  (ไอ้เพ้อฝันเอ้ย)  แต่อุปสรรคยังไม่หมดเพียงเท่านี้ต้องคอยติตามกานต่อไป  แล้วรร.บ่อดิน2ก็นัดเด้กนร.ให้มาสอบคัดห้อง
นี่แหละคืออุปสรรคของพวกเขาที่ต้องฟันฟ่าต่อไป  สู้เข้าฮิตาชิ อิมเมจโจต๊าย... (ผู้แต้งอินกะโฆษณามากไปหน่อย)
ถึงวันสอบคัดห้อง เร็วเหมือนสั่งขี้มูก (เปรียบได้ซกมกจัง) 
“เนี่ยถ้าเราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกานก็ไม่ต้องเสียใจไปนะเปา” เตยรู้สึกสยิวว่าาเค้ากะเปาไม่ได้อยู่ห้องเดียวกานอย่างแน่ยืนเอ๊ยนอน
“อือ  ไม่ได้เตยยังไงๆเราก็จะอยู่ห้องเดียวกะเตย” เปาตอบท่าทางมุ่งมั่น
และแล้วก็ถึงวันปฐมนิเทศน์ของม.1  (ไมมานเร็วจังง่ะผู้แต่งยังสั่งขี้มูกครั้งที่แล้วไม่เสดเรย  เงียบไปเรยไอ้ซกมก)
ทั้ง 2 คนก็มาดูห้องเริ่มดูตั้งแต่ 1/1 “เอ๊ะ เปาเปาได้อยู่ห้องนี้แหละ” “จิงดิแล้วเตยอยู่ห้องนี้ป่ะ”  “ไม่อ่ะ”เตยตอบอย่างหน้าเศร่าสร้อยหงอยเหงา  เปามองดูที่ป้ายชื่ออีกรอบดูแล้วดูอีกๆเป็น 20-30 รอบจนคนข้างหลังเค้าด่าเอา “เอ้ยนายจะดูไปถึงไหนวะ  คนอื่นจะดูมั่ง” เปากลัวจนหัวหดเพราะหน้าตาเขายังกะมาเฟีย  กล้ามใหญ่บึก เนี่ยนะสภาพเดะม.1
เปาพูดปลอบใจเตย “ไม่เปนไรเตย เด๋วดูห้อง 2 ก็ได้เพื่อห้องใกล้กานไม่เปนไรหรอก”  “จ่ะ” เตยตอบหน้าตายังกะผีตายซาก  เปาก็ดูไปเรื่อย2ก้อแล้ว 3 4.5...จนมาห้องสุดท้ายคือห้อง 8  จึงจะพบชื่อเตย
“OH! No OH! My God”  เปาอุทาน”ทำไมไกลกันมากๆเลยอ่ะ  ไม่จริงรับไม่ได้ไม่จิง”  เตยแหกปากตะโกนโดยไม่อายผีสางนางไม้  จนคนเค้าหันมากานทั่ว  เปาหน้าไม่ด้านพอจึงลาก(กระชาก)ไปที่อื่นก่อนที่จะหาปีบมาคลุมหัว
“ ไม่จริง ใช่ไหมเปา บอเราดิว่ามันเป็นฝัน”  เตยพูดตอนนี้ทั้งน้ำตา น้ำยายไหลลงมาที่หน้าเตยไปหมดแย้ว
“เอ่อ คือถ้าเราบอกเตยว่ามานจิงง่ะ มานไม่ใช่ฝันล่ะ” เปาพูดทั้งที่หน้าเศร้าไม่แพ้กัน
เตยใช่มืออันใหญ่โตมโหฬารตบเข้าไปที่หน้าเปาแรงมาก  จนหน้ายุบไปแล้วไปโผล่อีกด้านนึง
เปาคิดว่าเตยคงโกรธที่เปาไม่เสียใจที่ไม่อยู่ห้องเดียวกัน “เตยเอ่อ...คือเตยโกรธเราหรอ”  เปาถามแล้วเอามือกุมที่หน้าที่โดนตบจนหน้าเสียทรง  เตยไม่ตอบอะไรเพียงบอกว่า”เปาเจ็บมั้ย” เปานึกในใจโหถ้าไม่เจ็บหน้าคงโบกปูน 100 ชั้นน่ะสิ  “เจ็บสิเตย ทำไมเตบตบเราอ่ะ”  “อ่อ เราก็อยากแค่ลองดูว่ามันไม่ใช่ความฝันเท่านั้นเองง่ะ”  เตยตอบมาหน้าตาเฉย  เปานึก(อีและ)โถ อีบร้าไมไม่ตบหน้าตัวเองเข้าไปวะมาตอบคนอื่นน่าจะตื๊บทีนึง  เปาก้อปลอบใจเตย”ไม่เปงไรเดี๋ยวปีหน้าคงได้อยู่ห้องเดียวกันแหละน่า”  “จ่ะเตยจะพยายามเพื่อเปานะ”(หวานซึ้ง)
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น