แฟนฉัน

เนื้อเรื่อง อัปเดต 15 ต.ค. 46 / 21:43

ไม่ว่ากี่ครั้งที่ฉันเปิดดูหนังสือรุ่น หรือไม่ก็friendshipที่บรรจุเรื่องราวต่างในสมัยประถมเอาไว้ เมื่อฉันเปิดไปที่หน้านึง หน้าที่มีรูปลีโอนาโด้ ดิครับปิโอ้ แปะไว้อยู่ ลายมือของเด็กผู้ชายคนนึงที่เซ็นfriendshipให้กับฉัน มันทำให้ฉันนึกย้อนกลับไปในสมัยประถม ฉันเรียนอยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งเป็นโรงเรียนประถมเล็กๆในถนนจรัญฯ ฉันก็จำอะไรไม่ค่อยได้มาก เพราะฉันเรียนโรงเรียนนั้นตั่งแต่อนุบาล3 ตอนนี้เรื่องราวต่างๆมันก็เริ่มจะเลือนรางลงไปทุกที ฉันมีแก๊งที่ซี้ปึกกันเลยอยู่4คน ก็จะมีฉัน ปอ โอ๋ แล้วก็เอ๋ เอ๋นี่จะมาหลังสุด เพิ่งจะย้ายมาตอนป.4 พวกเรา4คนไม่ว่าจะไปไหนก็จะไปด้วยกัน โดยเฉพาะปอกับฉัน ได้ชื่อว่าเป็นปาท่องโก๋ได้เลย ในตอนพักเราก็จะมาวิ่งเล่นกันที่สนาม กิจกรรมที่เล่นกันบ่อยที่สุดก็คือบอลลูนโป้ง แต่ไม่ได้เล่นกัน4คนหรอกนะ ยังมีคนอื่นมาเล่นด้วยอีก แล้วก็จะมีอีกแก๊งนึง เป็นเก๊งเด็กผู้ชาย มีกันอยู่6คน มีจั๊ก เต้ วิวัฒน์ ปัญญา ชัยยศ แล้วก็พิพัฒน์ แก๊งนี่แหละตัวดีที่สุด จะชอบมาก่อกวนเวลาพวกเราเล่นกันทุกดี ส่วนมือสังหารที่จะมาจัดการกับพวกนี้ก็คือฉันแล้วก็โอ๋ จะต้องมีการลงไม้ลงมือกันทุกวัน ที่จริงแล้วเรา2กลุ่มถือว่าสนิทกันมากเลย ฉันมาลองนึกๆดูว่าถ้าวันไหนพวกจั๊กไม่มาแกล้ง พวกฉันก็คงเหงาเหมือนกัน เหมือนกับว่าโลกมันสงบสุขเกินไป ฉันกับจั๊กมักจะถูกจับนั่งด้วยกันตลอด เพราะที่โรงเรียนฉันจะให้เข้าแถว ตัวเล็ก(เตี้ย)อยู่หน้า ตัวใหญ่อยู่หลัง ซึ่งฉันกับจั๊กเนี่ยแหละตัวเล็กสุดแล้ว พอไปถึงห้อง ครูก็จะจับผู้ชายกับผู้หญิงให้นั่งเป็นคู่ๆ ก็หยิบมาจากแถวเนี่ยแหละ ฉันกับจั๊กยืนคู่กันตลอด ก็เลยได้นั่งคู่กันตลอด แต่จะว่าไปแล้ว เอ๋ก็ตัวเล็กกว่าฉันอีก แต่ไม่รู้ว่าทำไมฉันกับจั๊กก็ยังได้นั่งด้วยกันอยู่เหมือนเดิม ตอนป.6เนี่ยแหละที่ความทรงจำยังเหลือเยอะสุด ทุกเช้าพอฉันไปถึงโรงเรียน ฉันก็จะขึ้นไปที่ตึกอนุบาล (จิงๆก็เป็นตึกเดียวกับที่ฉันเรียนอยู่เนี่ยแหละ แต่ว่าฉันจะเรียนอยู่ชั้น3 แต่อนุบาลจะเรียนอยู่ชั้น2) เพื่อที่จะไปช่วยครูทำความสะอาด ยกเก้าอี้อะไรพวกนี้อ่ะ ดูเหมือนเป็นเด็กดีไงไม่รู้ แต่จิงๆแล้วครูประจำชั้นห้องชั้น ครูลักขณา เค้าสั่งให้เด็กทุกคนจะต้องมีสมุดเล่มเล็กๆไว้เล่มนึง ไว้พอช่วยงานครูแล้วก็จะให้ครูเซ็นให้ 1เทอมต้องให้ได้100ลายเซ็น อาจจะเป็นเรื่องนี้ก็ได้ ทำให้ตอนนี้ฉันเห็นคนลำบากทีไรก็ต้องเข้าไปช่วย นิสัยนี่ก็ปลูกฝังกันได้แฮะ พอเข้าเรียน ฉันก็ต้องเจอกับจั๊กอีกตามเคย อีตานี่ชวนทะเลาะจิงๆ ถ้าวันไหนไม่กวนบาทาแล้วจะลงแดงให้ได้ มีอยู่ครั้งนึง เป็นการต่อสู้ที่ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย จั๊กกับ......เล่นเอาไม้บรรทัดรุมตีฉัน ถ้าลำพังคนเดียวอ่ะ ฉันสู้ได้สบาย แต่อันนี้มัน2คน แต่เรื่องก็จบลงที่ครูมา ยังมีเรื่องตลกๆอีกเรื่องนึง พวกเราเล่นบัดดี้กัน ไม่ครบทุกคนหรอกนะ ฉันก็จำไม่ค่อยได้แล้วว่ามีใครเล่นมั่ง แต่ที่รู้ก็คือเราจะจับฉลากกัน แล้วถ้าใครเป็นบัดดี้ใครก็ต้องคอยช่วยเหลือคนนั้น แล้วก็มีวันนึง ต้องไปเรียนนอกห้อง ถือหนังสือกันเดินออกไป แล้วบัดดี้ก็เริ่มปฏิบัติการ พอคนนึงช่วยอีกคนนึงถือของ คนที่เป็นบัดดี้ก็ต้องช่วยอีก แล้วก็ช่วยกันไปอย่างนี้เรื่อยๆ สลับกองหนังสือวนๆๆๆๆๆๆ จนในที่สุดก็เริ่มรู้สึกว่าไม่มีอะไรดีขึ้นมา ก็เลยเลิกเล่นดีกว่า มีอยู่ครั้งนึง ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันจะยิ่งใหญ่เหนือจั๊กมาก ก็คือเราแข่งกันว่าใครจะลอกบนกระดานเสร็จช้าที่สุด ถ้าใครแพ้(คนที่เสร็จก่อน)จะต้องเป็นทาสของคนชนะ ซึ่งฉันก็ใช้วิธีโกงสุดๆ55555 ฉันแกล้งทำเป็นเขียนเสร็จแล้ว แล้วทำเป็นลืม “เออว่ะ ลืมไปเลยว่าแข่งอยู่ อ่ะๆเราแพ้แล้ว” แล้วจั๊กก็ถูกเราหลอก นั่งทำไปอย่างสบายใจ พอเสร็จ “จั๊กเสร็จแล้วหรอ” “อืม” “ อ่ะ ของเราลืมไม้โทตรงนี้นี่น่า” ..... “เราเสร็จที่หลัง เราชนะ จั๊กเป็นทาสเราซะดีๆ” เห็นความชั่วร้ายของเรารึยัง 5555555 แต่จั๊กก็ไม่ยอม โวยวาย เราก็นั่งรอซักพัก รอให้จั๊กลืม ก็ชวนคุย “จั๊กมีลายเซ็นป่ะ” “เซ็นให้ดูหน่อยดิ” แล้วเราก็หยิบกระดาษเปล่าๆแผ่นนึงขึ้นมาให้จั๊กเซ็น พอจั๊กเซ็นให้เราดู เราก็เอากระดาษแผ่นนั้นอ่ะ ขึ้นมาเขียนๆ แล้วกระดาษเปล่าๆที่มีลายเซ็นจั๊กอยู่ก็กลายเป็นหนังสือสัญญายินยอมจะเป็นทาสเรา 555555 ความชั่วร้ายของเราเริ่มโผล่อีกครั้ง ในที่สุดจั๊กก็ต้องยอมเป็นทาสเรา แต่เป็นได้ไม่นานก็เลิกเพราะไม่เห็นสนุกเลย......... ในตอนเย็นหลังเลิกเรียน แก๊งของเราจะเหลือแค่2คน คือฉันและโอ๋ เพราะปอกับเอ๋ต้องกลับบ้านเร็ว ส่วนแก๊งของจั๊กก็เหลือเต้ แล้วก็วิวัฒน์ ส่วนใหญ่ตอนเลิกเรียนแล้วก็จะไม่ค่อยจะยุ่งกันเท่าไร ต่างคนต่างอยู่ จะมีบ้างที่แวะมากวนประสาทกันเล็กน้อย มีอยู่ครั้งนึง ตอนนั้นโอ๋แขนเดาะอยู่ แล้วเต้ไปกวนประสาทอะไรก็ไม่รู้ โอ๋กระชากเสื้อที กระดุมหลุดเลยอ่ะ ขอย้ำว่าตอนนั้นโอ๋แขนเดาะอยู่ ทำได้ไง!!!! ทุกๆวันในตอนนั้นก็ดำเนินไปเรื่อยๆ เหมือนอย่างทุกวัน ตามประสาเด็กๆ ทะเลาะกันบ้าง ดีกันบ้าง แล้วอยู่มาวันนึง จั๊กก็มาบอกกับเราว่ามีคนชอบเราอยู่ พอหลังจากวันนั้นไม่กี่วัน จั๊กก็มาบอกว่าคนนั้นก็คือเต้ จั๊กบอกว่าเต้ชอบเราอยู่ เราจำไม่ได้แล้วว่าตอนนั้นรู้สึกยังไง แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ชีวิตก็ดำเนินไปเหมือนแต่ก่อน จะมีแปลกไปก็วันนึง ตอนนั้นกำลังเรียนอยู่ แล้วเม้าส์แตกกับจั๊กมากไปหน่อย โดนครูด่าแล้วก็จับจั๊กย้ายที่ แล้วก็เอาเต้มานั่งข้างๆเราแทน ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรที่ครูถึงเลือกเต้ แต่ได้ผลชะงักเลยแหละ ทั้งคาบ เรานั่งเงียบสนิด ไม่พูดเลยซักแอะ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แล้วเวลาก็ผ่านไป จนพวกเราก็กำลังจะจบป.6 เป็นธรรมดาที่จะมีการเซ็นfriendshipให้กัน เราก็เช่นกัน และในfriendshipของเราก็หน้านึงที่เต้เป็นคนเซ็น หน้านั้นเป็นหน้าที่แปะรูปลีโอนาโด้ ดิครับปิโอ้ไว้ มีคำคำนึงที่เราอาจคิดเอาเองว่าคำนี้เป็นคำสัญญาจากเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เขาเขียนไว้ว่า “จะไปรับถึงหน้าประตูโรงเรียนเลย” คำพูดคำนี้ทำให้เด็กผู้หญิงอย่างเรารอ รอเด็กผู้ชายที่เขียนข้อความนี้มาหา แต่เด็กผู้ชายคนนั้นก็ไม่มา เวลาผ่านไป3ปี เรา2คนได้เจอกันอีกครั้งที่งานเลี้ยงรุ่น ระหว่าง3ปีนั้นก็มีคุยกันบ้างแต่รวมๆแล้วก็ไม่ถึง10ครั้งเลยมั้งในรอบ3ปี และหลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ......... บางทีเราอาจเจอกันอีกครั้งที่งานแต่งงานของคนใดคนนึงในอีกไม่กี่ปีข้างหน้านี้ก็ได้....................................................