เรื่องน้ำเน่าของเราสองคน

เนื้อเรื่อง

ปอกับอาร์ตคบกันได้ 7 เดือนแล้ว  แต่พอเข้าเดือนที่ 8 อาร์ตก็เริ่มเปลี่ยนไป  จากที่เคยอ่อนโยนกลายเป็นเย็นชา…
“ปอ  เราเลิกกันเถอะ  เราคงเข้ากันไม่ได้หรอก  เป็นเพื่อนกันดีกว่า”
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่อาร์ตพูดกับปอ  

2-3 วันต่อมา  มีคนเห็นอาร์ตเดินควงกับยัยแพร ห้อง 5  และหลังจากวันนั้นไม่มีใครได้เห็นรอยยิ้มอย่างมีความสุขของปออีกเลย....
“ยัยปอ  เป็นอะไรไปน่ะ  ปกติเห็นซนอย่างกะลิง”  แพท  เด็กหนุ่มรุ่นเดียวกับปอเข้ามาทัก
“เปล่า  ไม่มีอะไรหรอก”  ปอหันหน้าหนี
“คิดเรื่องอาร์ตอีกแล้วหรอ  โถ่  คิดมากไปได้  เปลี่ยนมาชอบเราซะก็หมดเรื่อง  ฮ่าๆ”  แพทแซว
ปอหันมามองหน้าแพทอย่างซีเรียส
“ล้อเล่นน่า อย่าคิดมาก”  แพทรีบแก้ตัว
“นายก็เล่นๆกับฉันเหมือนกันสินะ”  ปอพูดกับตัวเองเบาๆ
“เฮ้ย!!ปอ  ไปดูหนังกันมั๊ย  เราเลี้ยงเองก็ได้  เอาป่าว?”  แพทชวน
“ไม่ไป”  ปอตอบสั้นๆพร้อมกับหันหน้าหนีอีกครั้ง
“นะนะ  ทำไมล่ะ  ปกติชอบไม่ใช่หรอ  ของฟรีน่ะ”  แพททำหน้าทะเล้นใส่ปอ
“บอกว่าไม่ก็ไม่สิ”  ปอสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที
\"บอกว่าไม่ก็ไม่สิ\"  แพททำเสียงล้อเลียน
\"แพท!!\"  ปอทำคิ้วขมวด
“ทำไมต้องตวาดใส่เราด้วยล่ะ  เราหวังดีนะ  เราไม่อยากเห็นปอเป็นแบบนี้เลย”  แพทเริ่มน้อยใจ
ปอไม่ได้พูดอะไรต่อ  ได้แต่หลบหน้าแพทแล้วเดินแยกมาอีกทาง

“ปอ!!  วันหยุดคราวนี้ไปทะเลกันมั๊ยจ๊ะ”  ฝน  เพื่อนสนิทของปอตะโกนมาแต่ไกล
“พวกยัยเอ๋ก็ไปด้วยนะ  พวกผู้ชายก็จะไปด้วย แต่ไม่รู้ว่ามีใครบ้าง คนเยอะน่าสนุกดีอออก ไปเถอะนะปอ” ฝนตื๊อ
“ก็ได้ๆ  นานๆไปเที่ยวบ้างก็ดี”  ปอเริ่มใจอ่อน
“โอเค  เจอกัน10โมง  ที่หน้าสถานีรถไฟนะ”  ฝนบอกอย่างดีใจ

ที่หน้าสถานีรถไฟ  
“ขึ้นรถกันได้แล้วจ้ะทุกคน”  เสียงยัยโบว์ตะโกนเรียกเพื่อนขึ้นรถมาแต่ไกล
“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”  เสียงคุ้นๆ  เข้ามาทักปอ
“สบายดีมั๊ย?”  อาร์ตถาม
อาร์ตนั่นเอง มากับยัยแพรซะด้วย  ปอรีบหันหน้าหนีทันที  แต่แล้วก็หันกลับมา
“คงสบายมั้ง  ก็ดูเอาเองสิ”  ปอโกรธ
“อ้าว  เราพูดด้วยดีๆนะ”  อาร์ตเริ่มรำคาญ
“ยังมีหน้ามาถามอีก  ก็อาร์ต....  ช่างมันเหอะ”  ปอเริ่มน้ำตาคลอ  จึงรีบเดินขึ้นรถไฟไปหาที่นั่ง
“ปอ...เป็นอะไรน่ะ  ร้องไห้เหรอ”  เสียงที่อบอุ่นอีกเสียงกำลังปลอบโยนปอ
“เปล่า  ฝุ่นมันเข้าตาน่ะ” ปอโกหกทั้งๆที่น้ำตายังไหลอาบแก้ม
“มีอะไรก็บอกเราได้นะ”  แพทพูดพร้อมกับยิ้มให้ปอ
ปอไม่พูดอะไร  ได้แต่นั่งร้องไห้  แพทค่อยๆเช็ดน้ำตาให้ปออย่างอ่อนโยน
“ถ้าเป็นแพท  แพทคงไม่ทำให้ปอเสียใจอย่างนี้หรอก”  แพทพูดกับปอ  ขณะที่เธอร้องไห้จนหลับไป

ถึงทะเลแล้ว  แดดร่มกำลังดี  ทุกคนก็ลงเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน  ยกเว้นปอ  เพราะภาพของอาร์ตกับแพรยังคงวนเวียนอยู่ต่อหน้าเธอ  อาร์ตกับแพรเล่นน้ำกันอย่างมีความสุข ปอได้แต่มองแล้วน้ำตาคลอ
“น้ำมะพร้าวหน่อยมั๊ยครับคุณผู้หญิง?  จะดื่มก็ดี  ล้างหน้าก็ได้นะครับ  ฮ่าๆ” แพทแกล้งแซวเล่น  แต่ปอนิ่งเฉย  ไม่พูดอะไรเลย
“เป็นอะไรอีกล่ะเนี่ย  ยังร้องไห้ไม่พอหรอ  ให้ยืมอกเอามั๊ย”  แพทพูดติดตลกพร้อมกับแอ่นอกไปทางปอ
ปอส่ายหน้า  พร้อมกับฝืนยิ้มให้แพท
“งั้นเราไปเดินเล่นกันดีมั๊ย?” แพทชวน
“อืม”
ทั้งสองเดินเลาะไปตามชายฝั่ง  ปอได้แต่ก้มหน้ามองเม็ดทรายที่โดนคลื่นซัดลงทะเลไปเรื่อยๆ  ทั้งสองเดินไปโดยไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ  แต่ในใจของปอกลับรู้สึกสบายใจขึ้นอย่างประหลาด
“กลับกันเถอะ  เย็นแล้ว  เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะรอ”  แพทเอ่ยปากชวนกลับ
“ไม่มีใครรอปอหรอก”  ปอพูดอย่างเศร้าๆ
“ปอ...อย่าพูดอย่างงี้อีกนะ  ทุกคนเค้าเป็นห่วงปอนะ  แพทก็ด้วย”  แพทยิ้มให้ปอ
เมื่อเดินกลับมาถึงที่พัก  เพื่อนๆกำลังจับคู่เล่นเกมกันอย่างสนุกสนาน
“อ้าว  แพท....ปอ  มาเล่นด้วยกันสิ  กำลังสนุกเลย”  ฝนตะโกนเรียกเพื่อน
“เล่นมั๊ยปอ”  แพทถาม
“อืม”  ปอตอบสั้นๆ

หลังจากเล่นไปได้สักพัก  ปอซึ่งแอบมองอาร์ตอยู่ตลอดนั้น  ได้แต่เหม่อลอย  ไม่ได้สนใจเกมที่เล่นเลย
“ไม่สนุกหรอ”  แพทถาม
ปอไม่ตอบ  ได้แต่นั่งก้มหน้า  เหมือนกำลังคิดเรื่องอาร์ตอยู่
“งั้นเราไปนั่งเล่นกันตรงโน้นดีมั๊ย”  แพทชวน  พร้อมกับชี้ไปอีกฟากนึง  ที่ๆไกลจากอาร์ต
“อือ”  ปอลุกเดินตามแพทไป
“แพทไปสนุกกับเพื่อนๆเถอะ  ปออยู่คนเดียวได้” ปอพูดขณะกำลังนั่งลงอย่างช้าๆ
“ไม่หรอก  เราก็เหนื่อยเหมือนกัน  ขี้เกียจเล่นแล้ว”  แพทหาข้ออ้างเพื่อจะได้อยู่ข้างๆปอ
“อืม”  ปอตอบเบาๆ
“แพทเป็นห่วงปอนะ”  แพทพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง
“อืม  ขอบใจมากนะ”  ปอพูดอย่างเศร้าๆ
“ถ้าปอเป็นคนรักของแพท  แพทจะทำอย่างที่อาร์ตทำกับปอมั๊ย”  ปอถามแพท
“อยากรู้หรอ  ถ้าปออยากรู้ก็ต้องลองสิ  ฮ่าๆ”  แพททำหน้าทะเล้น
“ บ้าสิ  ชั้นจะไปรักนายได้ไง”  ปอพูดอายๆ
“นั่นสินะ  ก็เรามันไม่หล่อ  ไม่รวย  ไม่มีอะไรดีเลยนี่นา  ใครจะไปดีเหมือนอาร์ตล่ะ”  แพทน้อยใจ
“แต่ถึงแพทจะไม่ดียังไง  อย่างน้อยแพทก็จะอยู่ข้างๆปอเสมอนะ”  แพทพูดขึ้นอีกพร้อมกับยิ้มให้ปอ
ปอได้แต่นั่งก้มหน้า
\"เฮ้ย  กลับบ้านกันได้แล้ว\"  บอล  เด็กหนุ่มอีกคนในกลุ่มตะโกนเรียกเพื่อนๆ
หลังจากนั่งรถไฟกลับถึงกรุงเทพแล้ว
\"ปอ  เดี๋ยวแพทไปส่งที่บ้านนะ  ดึกแล้ว  กลับคนเดียวไม่ดี\"
\"ไม่เป็นไรหรอก  ลำบากแพทเปล่าๆนะ  แพทก็คงเหนื่อยแล้วล่ะ  ปอกลับเองได้\"  
\"ไม่เป็นไรๆ  แพทอยากไปส่งปอ ไม่งั้นคืนนี้แพทคงเป็นห่วงปอจนนอนไม่หลับแน่เลย\"
\"อืม  งั้นก็ได้\"  ปอเริ่มใจอ่อน  จริงๆแล้ว  ในใจปอก็อยากจะมีใครอยู่เป็นเพื่อนแก้เหงาเหมือนกัน
แพทจึงนั่งแท็กซี่ไปส่งปอที่บ้าน เมื่อถึงบ้านปอ
\"ฝันดีนะ ปอ ห่มผ้าดีดีล่ะ\"
\"อืม  ขอบใจนะ  บ๊ายบาย\"  ปอพูดจบแล้วเดินเข้าบ้านไป
\"แพทรักปอนะ\"  แพทพูดขึ้นเบาๆ

หลายเดือนต่อมา  ปอเริ่มทำใจได้มากขึ้น
“เย็นนี้ไปกินไอติมกันมั๊ย?”  แพทชวน
“อื้อ  ไปสิ”  ปอตอบอย่างร่าเริง
“ปอ...แพทอยากจะบอกว่า...แพท...เอ่อ..แพท….”
แพทยังพูดไม่จบ  อาร์ตก็เดินเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน
“ปอ...อาร์ตขอโทษ  อาร์ตรู้แล้วว่าไม่มีใครแทนที่ปอได้จริงๆ  เรา...ดีกันเหมือนเดิมนะ”  อาร์ตพูดอย่างไม่อายแพท
“เอ่อ...คือ...”  ปอไม่รู้จะพูดอะไรดี
“ไม่เป็นไร  งั้นเย็นนี้เราไปทานข้าวด้วยกันนะ  จะได้คุยกันด้วย  เราไม่ได้คุยกันนานแล้วนะ  อาร์ตคิดถึงปอมากเลย”  
“แต่ปอนัดกับแพท....”ปอยังพูดไม่จบแพทก็เดินเข้ามา
“ไม่เป็นไรหรอกปอ  วันนี้เราไม่อยากกินแล้ว  ไว้วันหลังก็ได้”  แพทพูดพร้อมกับเดินจากไป

เย็นนั้นปอไปคุยกับอาร์ต
“อาร์ตเป็นคนทิ้งปอไปเองนะ  แล้วตอนนี้จะขอคืนดีกัน  มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ”  ปอเริ่มใจแข็ง
“ก็.....”  อาร์ตกำลังจะแก้ตัว
“อาร์ตรู้มั๊ยว่าปอเจ็บแค่ไหน ที่อาร์ตทำแบบนี้  เห็นปอเป็นของเล่นหรือไง  พอเบื่อก็โยนทิ้ง  พออยากเล่นก็หยิบมาเล่นอีกอะ”  ปอเริ่มโมโห
“ปอ...อาร์ตไม่ได้ตั้งใจ  ต่อไปนี้อาร์ตจะไม่ทำอีกแล้ว สัญญาเลย  ยกโทษให้อาร์ตนะ”
“ปอยกโทษให้ก็ได้”
“จริงหรอปอ”
“อืม  แต่...เราคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วล่ะ”  ปอตัดขาดจากอาร์ต
“เพราะไอ้แพทใช่มั๊ยปอ  อาร์ตจะไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง” อาร์ตพูดอย่างโมโหก่อนจะเดินออกจากร้านไป

วันต่อมา

“เฮ้ย!!  ไอ้แพท  นายรั้งปอไว้ใช่มั๊ย”  อาร์ตดึงคอเสื้อแพทจะหาเรื่อง
“อะไรวะ  ของแบบนี้ใครดีใครได้สิโว้ย”  แพทพูดพร้อมกับยักคิ้วให้อาร์ตแล้วเดินหนี
“เดี๋ยว!!”  อาร์ตตะโกนเรียก  พอแพทหันมา  อาร์ตก็ต่อยเข้าที่หน้าแพทอย่างจัง  ปอวิ่งตามมาพอดี  
“หยุดนะ!!  อาร์ต”  ปอตะโกน
“ก็มันกวนตีนก่อนนี่ปอ”  อาร์ตชี้หน้าแพท
“เราเปล่าน๊าปอ”  แพททำเสียงอ้อน
\"ไอ้...\" อาร์ตกำหมัดขึ้นอีก
“พอเถอะอาร์ต  ต่อไปนี้ไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตปออีก”  ปอพูดอย่างโมโห
“เออ  ไปก็ได้  คงคิดว่าตัวเองสำคัญตายล่ะ”  อาร์ตพูดถากถางพร้อมกับเดินจากไป
“แพทเป็นอะไรมากรึเปล่า”  ปอถามด้วยความเป็นห่วง
“ปอเป็นห่วงเราหรอ”  แพทเริ่มอ้อนอีกครั้ง
“บ้า  ชั้นแค่ถามดูเฉยๆ”  ปอทำคิ้วขมวด
“ฮั่นแน่!!  เป็นห่วงเค้าก็ไม่ยอมรับ”  แพทแซว
“บ้า”  ปอเริ่มหน้าแดง
“เอ...หรือว่าจะแอบรักเราด้วยเนี่ย”  แพทแกล้งอีก
“ไม่มีทาง  ชั้นเนี่ยนะจะรักคนอย่างนาย”
“ฮ่าๆ”  แพทหัวเราะกลบเกลื่อนความรู้สึกเจ็บลึกๆในใจ

จนกระทั่งวันสอบวันสุดท้าย
  
“เป็นไงปอ  ทำข้อสอบได้มั๊ย”
“ไม่ได้เลย  เฮ้อ...แล้วอย่างนี้จะเรียนจบกะเค้ามั๊ยเนี่ย”  ปอถอนหายใจ
“ต้องจบสิ  แล้วเราไปเข้ามหาลัยที่เดียวกันนะ”  แพทให้กำลังใจ
“อืม  ถ้าปอเก่งอย่างแพทก็คงดีนะ”  ปอยิ้มเจื่อนๆ
พอตอนเย็น  ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน
“กลับก่อนนะปอ”  แพทบอก
“อื้ม”  ปอตอบสั้นๆพร้อมกับยิ้มให้แพทที่กำลังเดินแยกไปอีกทาง  
ตกเย็น  ปอนึกขึ้นได้ว่าลืมของไว้ที่โรงเรียน  จึงคิดจะโทรไปชวนแพทไปเอาของเป็นเพื่อน

กรี๊งๆ...กรี๊งๆ  เสียงโทรศัพท์มือถือของแพทดังขึ้น
“สวัสดีค่ะ” เสียงผู้หญิงมีอายุคนหนึ่งรับสาย
“เอ่อ...สวัสดีค่ะ  ใช่โทรศัพท์แพทรึเปล่าคะ”  ปอถามอย่างสุภาพ
“ใช่จ้ะ”
“ขอสายแพทหน่อยค่ะ”
“เอ่อ...แพทเค้าคงมาพูดไม่ได้หรอกจ้ะ...แพทถูกรถชนน่ะ  ตอนนี้อยู่ห้องไอซียู”  ผู้หญิงคนที่รับสายพูดด้วยเสียงเศร้าๆปนสะอึกสะอื้น
“รถชน”  ปออุทานกับตัวเอง
ปอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง   แล้วรีบไปโรงพยาบาลทันที
“หนูมาเยี่ยมแพทค่ะ”  ปอพูดกับคุณพ่อคุณแม่ของแพท
“เข้าไปสิ  แพทเค้าคงอยู่ได้อีกไม่เท่าไหร่ ” คุณพ่อของแพทพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
“แม่ว่าแพทเค้าคงอยากเจอหนูมากๆเลย   หมอบอกว่า  ถ้าเป็นรายอื่นๆป่านนี้คงไปสวรรค์แล้วล่ะ  แพทรอหนูอยู่นะจ๊ะ  รีบเข้าไปเยี่ยมสิจ๊ะ” คุณแม่ของแพทพูดขึ้นทั้งน้ำตา
“แพท...ปอมาเยี่ยมแพทแล้วนะ...แพทตื่นขึ้นมาคุยกับปอสิ”  ปอเรียกแพทเบาๆ
“แพท...ลืมตาสิ...นี่ปอนะ”  ปอพยายามเรียกอีก
แพทค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ  ดวงตาของแพทดูอ่อนเพลียมาก  ทั้งตัวมีแต่สายระโยงระยางติดเต็มไปหมด  

“ปอหรอ...??” แพทถามขึ้นเบาๆ

“อื้ม  ปอมาเยี่ยมแพท  แพทรีบๆหายนะ  จะได้ไปดูหนังกันไง  แพทสัญญาว่าจะเลี้ยงปอนะ จะเบี้ยวปอหรอ?  แล้วยังมีไอติมอีก  เรายังไม่ได้ไปกินด้วยกันเลยน๊า  ห้ามเบี้ยวด้วย” ปอฝืนทำเป็นร่าเริง

“ปอ...แพทคงรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับปอไม่ได้แล้วล่ะ...แพทขอโทษนะ”  แพทพูดขึ้นช้าๆอย่างจริงจังแล้วกุมมือปอไว้แน่น

ปอไม่ได้พูดอะไรต่อ  แต่น้ำตาเริ่มเอ่อล้นดวงตา  แล้วไหลออกมาอย่างช้าๆ

“ปอร้องไห้ทำไม  อย่าร้องไห้สิ  แพทไม่อยากเห็นปอร้องไห้นะ  สัญญานะว่า  จะไม่ร้องไห้อีก”  
ปอยิ้มให้แพท  พร้อมกับปาดหยดน้ำตาที่แก้มทิ้ง

“ต่อไปจะไม่มีใครคอยเช็ดน้ำตาให้ปอแล้วนะ  เพราะฉะนั้นอย่าร้องไห้ล่ะ  ปอต้องดูแลตัวเองดีดีนะ  แพทมาช่วยดูแลไม่ได้แล้วนะ  รู้มั๊ย”  แพทยิ้มให้ปอแล้วเอามือลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน
ปอเริ่มน้ำตาไหลอีกครั้ง
แพทค่อยๆบรรจงเช็ดน้ำตาให้ปอ  ด้วยแรงเฮือกสุดท้ายที่พอจะมีอยู่

“ต่อไป  แพทก็คงไปอยู่บนฟ้าแล้วล่ะ  แพทจะคอยดูปออยู่ไกลๆนะ  จะไม่ให้ใครมารังแกปอได้หรอก  แพทจะคอยปกป้องปอเอง”

“แพท...”  ปอร้องไห้อย่างหยุดไม่ได้

“อย่าร้องสิ  สัญญากับเราแล้วไง”  แพทปลอบ

“แพทดีใจนะที่ได้เกิดมาเป็นเพื่อนกับปอ  ถ้าชาติหน้ามีจริง  แพทก็อยากเกิดมาเป็นเพื่อนปออีกนะ”

“ปอ...แพทคงต้องบอกปอว่า  ลาก่อน  จนกว่าเราจะได้พบกันอีก  แพทจะรอปออยู่บนโน้นนะ  ใช้ชีวิตให้มีความสุขล่ะ  ใช้ชีวิตแทนแพทด้วยนะ   แพทอยากให้ปอรู้ไว้เสมอว่าแพทจะเป็นกำลังใจให้ปอตลอดไป”

“แค่ได้รู้จักปอ  ชาตินี้แพทก็มีความสุขแล้วล่ะ  แต่แพทจะมีความสุขมากกว่านี้  ถ้าเห็นปอมีความสุขด้วยนะ  เพราะฉะนั้น  ถึงไม่มีแพท  ปอก็ต้องเข้มแข็งไว้นะ  แล้วซักวันนึง  เราคงได้พบกันอีก...”

“แพท...รักปอนะ...รัก...มาตลอด...และ...จะรัก...ตลอดไป....”  แพทพูดก่อนจะแน่นิ่งไป

“แพท!!!”  ปอพูดขึ้นเสียงดังพร้อมกับเขย่าตัวแพท

“แพทตื่นขึ้นมาก่อนสิ  แพท  อย่าทิ้งปอไปแบบนี้...แพท...”  ปอน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างหยุดไม่อยู่

“ปอรักแพท  ปอรักแพทได้ยินมั๊ย…แพท ..ตื่นขึ้นมาฟังสิ  ปอยังไม่ได้บอกแพทเลยนะ” ปอกอดร่างที่ปราศจากลมหายใจของแพทเอาไว้แล้วร้องไห้

“ลืมตาสิแพท…แพท!!!!!!”  ปอร้องไห้ไม่หยุด  ราวกับว่า  คนบนฟ้าได้พรากสิ่งที่สำคัญที่สุดไปจากเธอ...


หลังจากวันนั้น ปอมักจะมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วยิ้มเสมอ  เผื่อว่าแพทจะมองเธออยู่จากบนนั้น

“แพท  ปอเรียนจบแล้วนะ  เห็นมั๊ย  ได้เกรดดีด้วยล่ะ”  ปอพูดขึ้นพร้อมกับเงยหน้ามองท้องฟ้า  ราวกับว่าแพทที่อยู่บนฟากฟ้าก็กำลังมองเธออยู่เช่นกัน...

    “ถึงแพทกับปอจะอยู่กันคนละโลก  แต่ระยะห่างของเราสองคนมันไม่ไกลหรอก  มันจะเชื่อมต่อกันด้วยหัวใจของเราสองคน  ตลอดไป..”

“แพทจะอยู่ในใจปอเสมอ...และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป...”

“หลับให้สบายนะแพท”

ถ้าคุณรักใคร  อย่าลังเลที่จะบอกเค้า  แต่จงรีบบอก  ก่อนที่จะไม่มีเค้าคนนั้นให้บอกอีกต่อไป...


##อ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบยังไงก็คอมเม้นต์ไว้ได้นะคะ##
**ขอบคุณทุกๆคนที่อ่านจนจบด้วยค่ะ**