ความรักบนความต่าง

เนื้อเรื่อง

\"ทำไมทุกคนถึงอยากมีรักนักนะ\"เอมริกาเอ่ยเบาๆท่ามกลางเพื่อนๆพี่ๆที่เดินกันฉวัดไปมาเป็นคู่ๆ
ในโรงอาหาร....เทออิจฉาผู้คนที่จับมือเดินไปด้วยกันในวันวาเลนไทน์
คู่ที่เดินหัวเราะให้กันยิ้มให้กัน แต่เทอกลับต้องนั่งตัวคนเดียวทุกครั้งไปดังเช่นวันนี้...เหมือนเคย
        \"ยัยเอมจะไม่คิดหาใครบ้างหรอหน้าตาอย่างเทอน่ะฉันว่าอ๋อยแปปเดียวก็ได้เป็นฝูงแล้ว..\"เสียงหวานใส
ดังขึ้นทำเอาเอมริกาหลุดจากอะไรซักอย่างมามองที่ร่างของหญิงที่เดินบ่นแทรกขึ้นข้างๆเอมริกาออกปากเถียง
อย่างเบื่อๆ
             \"ก็มีแล้วยุ่งยากต้องคอยตามทุกวันระแวงกันว่าจะมีคนอื่นรึป่าวอีกอย่างเปลื้องตังค์จะตายไป
พอวันวาเลนไทน์ที่ไรก้ต้องซื้อของขวัญให้อีกด้วยไหนจะวันครบรอบที่คบกันวันเกิดวันบ้าวันบออะไรอีกแยะ
ก็เลยไม่อยากจะมีแล้ว\"       เอมริกาหญิงสาวตาหวานที่รวมๆกันแล้วจัดว่าน่ารักมากทีเดียวเอ่ยบ่นยาวกับเพื่อน
สาวที่ได้แต่ทำหน้าเบ้ใส่
            \"ก็เป็นซะอย่างเงี้ยมีก็แปลก งกก็งก อคติกับความรักอีกนะเฮ้อ\"     พิมพาเพื่อนสาว
ร่างสวยเจ้าของเสียงหวานนั่นก็เอ่ยขึ้นอย่าปลงๆ
           \"ว่าแต่พิมเหอะเป็นไงมั่งไอ้คุณชายสุรกิจนั่นอ่ะเป็นไง\"
เอมริกาหยอกล้อเพื่อนสาวพิมพาที่ออกจะหน้าแดงนิดๆเมื่อเอ่ยถึงชายหนุ่มคนรักของเทอ...
        \"ก็จะไงละกิดเค้าก็ดีนะเมื่อวานก็เพิ่งโทรหาพิมเอง\"พิมพาเอ่ยปากขึ้นอย่างเบาๆด้วยความอาย เอมริกาก็
ได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับท่าทางขัดเขินของเพื่อนสาวของเทอ      
      \"เอาเหอะๆเอมไม่อยากยุ่งเรื่องชาวบ้านเท่าไรนักหรอก\"
      เอมริกาพูดปัดๆไป พิมพาก็เอออ่อห่อหมกตาม  เมื่อทั้งคู่ลุกออกจากบริเวณที่พักของพวกเทอ
อาจถือได้ว่าที่นั่งประจำก็พบร่างชายหนุ่มคนหนึ่งหน้าคมเข้มหันมองเอมริกาอย่างแปลกใจ..และก็มองไป
รอบๆตัวเองก็หันมายิ้มให้ทั้งคู่และเดินจากไปรีบๆ..แต่ทั้งเอมริกาและพิมพาต่างก็ไม่ทันสังเกตว่าเกิด
อะไรขึ้นทั้งคู่หันมามองกันก่อนจะเดินจากตรงนั้นมา ณ บริเวณเก้าอี้คุยกัน   \"เอ่อ เอมนี่อ่ะ\"  เสียงคมเข้มของร่างชาย
คนนั้นก็เอาจม.ยัดใส่มือของเทอก่อนวิ่งไปช้าๆ..เทอส่ายหน้าก่อนเอาจม.นั่นขึ้นมาสำรวจพิจารณา
\"แอะอาจเป็นจม.รักก็ได้ยายเอมรู้จักยังจ๊ะ\"พิมพามองยิ้มๆมาทางเอมริกา ที่ทำหน้างงๆก่อนเปิดอ่านข้อความ
ข้างใน....
           ถึง เอม
                                   ไม่ว่าคุณจะได้จม.รักมาสักกี่ฉบับก็ตามผมขอเป็นจม.สักฉบับที่ให้คุณได้เปิดอ่าน
     ผมคงไม่อยากบรรยายอะไรมากมายกับความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณว่าผมรู้สึกอย่างไรเมื่อพบคุณ
     ผมไม่รู้จะบอกคุณยังไงเจอหน้าคุณแล้วใจมันเต้นรั่วทำอะไรไม่ถูกผมไม่กล้าบอกคุณตรงๆ.
      ว่าผมรู้สึกยังไง..ผมรักคุณ รัก รัก ไม่รู้ทำไมถึงรักคุณได้มากขนาดนี้มากเท่าที่ผู้ชายคนนี้จะรักใครได้
     ผมได้แต่หวังว่าคุณจะรับรู้ความในใจผมสักวันแต่ตอนนี้คุณคงแปลกใจว่าผมเป็นใครไม่ต้องห่วงนะ
     ครับถ้าคุณอย่ารู้ว่าผมเป็นใครให้ช่วยไปที่เรือนกระจกเวลาเลิกเรียนผมจะรอคุณอยู่ตรงนั้นแหละครับ
      ป.ล.ผมจะรอคุณจนกว่าคุณจะมานะครับ   แล้วพบกัน
                                                                                 รัก...

เมื่ออ่านข้อความจบความคิดแรกก็เข้ามาทันทีในหัวของเอมริกา..เค้าเป็นใคร..เค้าทำไมถึงไม่บอก...หรือ
หน้าตาของเค้าจะแย่มาก..ทำไมๆๆๆๆๆๆๆ  คำว่าทำไมดังก้องอยู่ในหัวของเอมนับร้อยครั้งก่อนเทอจะหลุดจากภวังค์
เมื่อพิมพาแย่งจม.มาอ่านเอมริกาได้แต่หน้าแดงเล็กๆเมื่อเห็นเพื่อนสาวยิ้มทีแล้วหันมามองที..
.......นั่นไงยายเอมเอ่ยในที่สุดพระเจ้าก็ประทานรักให้แล้วเพี้ยงขอให้ชายคนนี้สมหวังเหอะ....พิมพาคิด
เมื่ออ่านจม.จบก็ยื่นข้อเสนอทันที
  \"ไปซิเอมจะได้รู้ว่าเค้าเป็นใครกันแน่\"   พิมพาเอ่ยชวน...นั่นซิจะได้รู้ว่าใครกันที่เล่นตลกอย่างงี้...เอมคิดก่อนเรียงมาเป็นคำพูดช้าๆ  
\"ใครแกล้งเรานะ\"  เอมเอ่ยดังสีหน้าขุ่นมัวด้วยความสงสัย..
\"ยายเอมเอ๋ยรักไม่มีทางหลอกกันได้หรอกน้าถ้าไม่รักจริงเค้าคงไม่เขียนมาหรอกไปเหอะน่า
ไม่ต้องห่วงเลย\"   พิมพาพูดอย่างรำคาญนิสัยเจ้าเพื่อนตัวดีของเทอ...เอมริกาทำหน้าเบ้ก่อนหันมองพิม
\"งั้นพิมไปดูกานนะ\"    เอมเอ่ยชวนเพื่อนสาวของเทออย่างอ้อนๆ
\"โอ้ไม่ได้เลยอ่ะวันนี้กิดเค้าแข่งบาสเราก็คงต้องไปเชียร์เสียใจนะย่ะไปเหอะไปคนเดียวไม่ได้หรอ
อีกอย่างเอมไปเค้าก็คงพูดอะไรๆได้สะดวกกว่ามีพิมไปด้วยมีหวังเค้าได้แต่อ้ำๆอึงๆอายๆ\"พิมพาพูดแก้ตัว..
\"ว้างั้นเอมก็ไม่ไปนะถ้าพิมไม่ไปอ่ะ\"  เอมริกาเสนอขัด
\"อ้าวไงงี้แหละเอมมันเรื่องของเอมนะพิมไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่น\"  พิมพาพูดแก้ๆไปเรื่อย
\"คนอื่นที่ไหนก็เพื่อนกันน่านะไปเหอะๆๆๆๆๆ\"  เอมริกาเอ่ยอ้อนๆอีกครั้ง แต่พิมพากลับส่ายหน้าเชิดๆ
........เฮ้ออออออ ......\"ใครนะ\" เอมริกาเอ่ยเบาๆอย่างสงสัยเมื่อมายืนอยู่ ณ หน้าเรือนกระจกระยะ 2เมตรพอจะเห็นร่างชาย
หุ่นดีสูงในนั้น...เอมหายใจลึกๆ..พิมนะพิมทำไมไม่มาด้วยกันใจจะหล่นตาตุ่มแล้วนะ...แล้วเทอก็เดินเข้าไป.
ในเรือนกระจก......เสียงเปิดประตูกระจกใสก็ทำให้ร่างชายหนุ่มสูงสง่าค่อยๆหันหน้าแล้วเค้าก็ยิ้มให้เอมริกา
..เธอนึกสงสัยว่าคุ้นหน้าชายหนุ่มผู้นี้อยู่แต่เธอก็นึกไม่ออกเลยว่าใคร...หน้าคมเข้มหันมองหญิงสาวร่างเล็กกว่า..
พรางยิ้มกว้างแต่หน้าก็ออกอาการแดงฉานซึ่งไม่ต่างอะไรกับเอมเลยที่ทำอะไรไม่ถูกจะวางฟอร์มดุใส่ก็ไม่ไหว
\"สวัดดีครับเอม\"    เสียงคมเข้มดังออกจากริมฝีปากของชายหนุ่ม..
\"คะคะแต่คุณชื่ออะไรหรอคะอืมคุ้นหน้าจัง\" เอมริกาทักอย่างเป็นมิตร..
\"ฮ่ะๆๆหรอคับผมไม่ค่อยออกมาจากห้องเท่าไรนะคับอาจทำให้เอมไม่ค่อยได้เจอ \"ชายหนุ่มพูดถึงข้อเท็จจริง
\"อ่อมิน่าซิไม่คุ้นเลยละ \"   เอมเอ่ยปากยิ้มๆและมองผู้ชายคนนั้นอย่างสงสัย...
\"อ่อ..แหะๆผมลืมแนะนำตัวไปนะครับผมชื่อภพนะครับ\"   ภิภพเอ่ยปากแนะนำตัวเองพรางยิ้มไปด้วย..เอมริกาก็ยิ้มให้เช่นกันก่อน
ชูจม.รักที่คิดว่าเค้าคงส่งให้คิดอย่างไม่แน่ใจ..พอภิภพเห็นก็อดยิ้มกว้างอีกครั้งไม่ได้คราวนี้เกินกว่าจะมองหน้าเอมได้
เค้าจึงพูดกับต้มไม้ในเรือนกระจกแทน..\"ของผมเองละคับ.......\"ภิภพเอ่ยพรางก้มหน้าก้มตายิ้มใหญ่..ภาพนั้นก็ทำเอา
เอมริกานิ่งก่อนยิ้มกว้าง....\"นะแล้วนี่ภพเขียนเองหรอ\"เอมพูดพรางกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถแต่ก็ไม่พ้นสายตาแหลมคม
ของชายหนุ่มได้     \"ไม่ต้องทำหน้างั้นเลยนะเอมแหมส่วนน้อยที่จะรู้ว่าผมโรแมนติกแค่ไหนฮ่าๆๆ\"    เค้าหัวเราะดังโดยความอาย
ก็แน่ละใครจะรู้ว่านายภิภพคนเก่งเจ้าของประธานชมรมบาสและรองประธานนร.ที่ใบหน้าจะเข้มเอาจริงเอาจังกับงานจะ-
โรแมนติกกะคนอื่นเค้าเป็นด้วย เอมยิ้มกว้างก่อนจะพูดอะไรภิภพก็เอ่ยปากถามในคำถามที่เอมต้องอึงไปอย่างพิจารณา
       \"เอมคบกับผมได้ไหม\"   ภพเอ่ยเปรยๆใบหน้าของเค้าแดงฉานแต่สายตาก็ดูมั่นคงเสียเหลือเกิน..ทำเอาเอมกลับเป็นฝ่าย
ก้มหน้าด้วยความอายแทนซะนี่..ก่อนเทอจะขยับริมฝีปากช้าๆอย่างไม่มั่นใจเท่าไรนัก
..................แต่ด้วยความช่างสังเกตของนายภิภพเค้าก็
ยิ้มพรางเอ่ยปากพูดตัดก่อนหญิงสาวจะพูดอะไร..    \"ช่างเถอะครับผมรู้ว่าคุณคงยังตอบคำถามผมตอนนี้ไม่ได้เพราะคุณ-
ยังไม่รู้จักผมดีนักไม่เป็นไรๆผมเข้าใจเอาไว้วันไหนถ้าผมได้ใจคุณมาเมื่อไรก็บอกผมละกานนะครับ\"    ภพยิ้มชายหนุ่มที่ดู
หน้าคมเข้มนั้นเหตุผลใดรอยยิ้มของเค้าถึงดงามมีเสน่ห์อย่างเหลือเชื่อเช่นนี้นะ..เอมริกาตั้งคำถามในใจด้วยความสงสัย
แต่เทอก็ยิ้มให้เค้าช้าๆไม่พูดอะไร    \"ไปเหอะครับนี้ก็สายแล้วกลับด้วยกันไหมเอม\"   ชายถามอย่างรู้ดีว่าเอมกลับยังไงทางไหน
...ทำไมนะยายเอมริกาช่างพูดของพวกเราไปไหนเหตุใดเจอหน้าเค้าก็ได้แต่อือๆอ่อๆทำอะไรไม่ถูกเพียงนี้...
\"อือเอาซิ\"    เอมริกาเอ่ยพรางขยับตัวอย่างสดใสนำหลิ้วไปหน้าเรือนกระจกโดยมีภิภพวิ่งตามเยาะๆมาติดๆ........
แล้วทั้งคู่ก็มาอยู่ในระยะที่ใกล้กันพอที่เอมริกาจะได้กลิ่นหอมจากตัวของเค้าเอมริกายิ้มๆจนภิภพสังเกตเห็นใบหน้าที่เปื้อนด้วยความสุข
ก่อนเอ่ยขึ้นช้าๆขณะเดินด้วยกัน   \"เป็นไรเอมยิ้มจัง\"  เค้าเอ่ยทักขึ้นพร้อมยิ้มให้อย่างงงๆ..กำลังมีความสุขนะซิไม่รู้
ทำไมนะทั้งที่ยังไม่รู้จักดีก็อยากอยู่ใกล้ๆอยากฟังเสียงของเค้า...
           ไฟในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆที่มีเตียงอยู่ริมด้านหนึ่งถูกเปิดสว่างเมื่อร่างหญิงสาวเหวี้ยงกระเป๋าไปด้านหนึ่งก่อนทิ้งตัวกับเตียงนอน
และถอนหายใจ พรางบ่นรำพันกับตัวเองเบาๆ.\"เฮ้อออใจเต้นอไรหนักหนานะเอมริกา\"เทออดที่จะอมยิ้มไม่ได้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อ
3ชั่วโมงที่แล้ว  ภาพของชายที่สารภาพรักกับเทอนั้นก็หนุมรอบรอบเทอช้าๆแล้วเธอก็ปิดเปลือกตาลง
           \"เป็นไงบ้างเอมเมื่อวานนี้\" พิมพาเอ่ยทักเมื่อเห็นร่างหญิงสาวเอมริกาที่เอาแต่ยิ้มตั้งแต่เช้า..
\"ก็ไม่ไงอ่ะ\"   เอมตอบยิ้มเรียบๆ
\"เชื่อเหอะ\"   พิมพาตอบยิ้มกลับอย่างไม่ค่อยเชื่อเจ้าเพื่อนสาวตัวดีเท่าไรนักว่าจะไม่มีไร..
\"แล้วเค้าเป็นใครละ\"     พิมพาถามขึ้นอีกครั้ง
\"ก็ฉันไม่ค่อยรู้หรอกก็อย่างว่าฉันไม่เคยสนใจเท่าไรอยู่แล้วนี่น่าแต่หน้ากับชื่อเค้าคุ้นๆหูมากๆเลยละเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนอ่ะ\"
เอมริกาพูดอธิบายพรางนึกทวนอีกครั้งในหัว..
\"ชื่อไรหรอ\"    พิมพาเอ่ยถามอย่างอยากรู้..
.\"ภิภพน่ะ\"   เอมตอบ
\"อืมมมคุ้นเหมือนกันแหะนึกก่อน...เห้ย!!\"พิมมองหน้าเพื่อนสาวอย่างนึกได้
\"รองประธานนร.นี่หว่า....แล้วก็เป็นประธานชมรมบาสด้วยนะภิภพคนนั้นนะเองหรอรวยก็รวยหล่อก็หล่อเก่งอีก\"พิมพาเอ่ยตอบ
อย่างรู้ดี   ก็กิดแฟนหนุ่มอยู่ชมรมบาสพิมพาก็เคยได้ยินกิดผู้ถึงบ่อยๆแต่พิมพาไม่เคยสังเกตุเห็นรู้แค่ว่าเป็นคนหล่อรวยเรียนเก่งกิจกรรมดี
ซึ่งหายากเต็มที่จนเค้าจะขึ้นชื่อว่าของสงวนซะแล้ว...
\"ฉันไม่เห็นยักกะรู้เรื่องเลย \"เอมตอบอย่าง งงๆ
\"ก็อย่างเธอรู้ไรบ้างละจ๊ะ\"..พิมพาเอ่ยยิ้มๆอย่างรู้ใจเพื่อนสาว
\"อืม..แต่ฉันยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกับเค้านะ\"เอมริกายิ้มๆในขณะที่ลุกเดินตามพิมพาเมื่อออดเข้าแถวดัง
.......แล้วก็เป็นครั้งแรกที่เทอพยายามสังเกตุคนที่เดินผ่านไปผ่านมาอย่างใจจดใจจ่อแล้วเทอก็เห็นร่างชายคนนึงด้านหลัง
เหมือนภิภพมากๆเทอจึงสะกิดเพื่อนสาวพิมพาที่กำลังหาที่นั่งอยู่อย่างวุ่นๆพรางบอกว่า\" เห้ยพิมเด่วมานะ\"เอมริกาขอตัว
แล้วเดินไปสะกิดร่างหนุ่มคนนั้น..แล้วเค้าก็หันมาแต่..ไม่ใช่นี่หว่า
    \"มีไรจ๊ะ\"เสียงใหญ่ห้าวที่ถ้าได้ยินก็รู้ว่าคงดัดเสียงอย่างแน่นอนทักขึ้นมองเอมริกายิ้มๆ
   \"เอ่อ...ไม่มีไรหรอกคะขอโทดที\"..เอมพูดพรางยิ้มแหะๆพรางเดินถอยหลังไปอย่างอายๆ
  ...โครมมมม..แล้วเทอก็ชนเข้ากับชายหนุ่มคนนึง  เทอลุกขึนพรางขอโทดแล้วก็ก้มช่วยเก็บของที่กระจายเต็มที่
แล้วก็หันหน้ามองชายคนนั้น..\"ภพ\"เธอเอ่ยไปอย่างหลุดปากอึงๆอย่างดีใจ \"เอม\"ภิภพก็เอ่ยทักกลับพรางยิ้มกว้างไม่แพ้กัน
แล้วทั้งคู่ก็ช่วยกันเก็บข้าวของก็ยืนพร้อมกันช้าๆ...\"ร้อยพันปีไม่เคยเห็นภพเลย\"เอมทักในขณะที่เอาของคืนภพ
\"แหมภพก็ลงทางนี้ประจำอยู่แล้วละเอมต่างหากที่ไม่สังเกตุแล้วนี่มาทำไรแถวนี้ปกตินั่งตรงโน้นไม่ใช่หรอ\"ภิภพถามอย่างสงสัย
\"อืมก็ช่ายแต่อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็เท่านั้นแระ\"เอมเอ่ยอย่างปากแข็งว่าแท้จิงแล้วอยากเจอชายที่ยืนอยู่ตรงนี้ต่างหาก
\"หรอแล้วนี่กินไรรึยังละ\" ภพถามอย่างเป็นห่วง
\"กิน.เอ่อ..ยางเลยไปก่อนนะภพเด่วยัยพิมรอนานนะ\"เอมริกาเอ่ยเมื่อนึกได้ว่าเพื่อนสาวของตนหาที่นั่งอยู่
\"ไปนะไว้เจอกันใหม่\"เอมเอ่ยพรางเดินเร็วๆจากร่งชายหนุ่มที่ยืนยิ้มจนเพื่อนชายของเขาสังเกตุ.
\"ใครนะภพ\"ร่างชายตัวไรเรี่ยกับภพเอ่ยถามเมื่อเห็นเหตุการณ์
\"เอาเหอะนะวินจะกินไรละ\"เค้าตอบปัดพร้อมกับเปลี่ยนเรื่องทันที
\"อะแหนะไอ้ภพแกชอบอ่ะดิน่ารักดีนะเข้าใจเลือก\"นาวินเอ่ยทักยอกล้อเพื่อนหนุ่มอย่างกวนอารมณ์
\"เอาเหอะเราไปรอตรงนู้นดีกว่าตามไปแล้วกันนะ\"ภพเปลี่ยนเรื่องพรางหน้าแดง....
\"หลอกให้เนียนแล้วกันไอ้ภพ\"วินเอ่ยขัดอย่างรู้ใจ
\"วินเมื่อกี้ใครน่ะ\"หญิงสาวสวยที่เคยถูกผู้คนมองว่า...เป็นแฟนเก่า..ของภพเอ่ยขึ้น
\"ไอ้ภพไงไม่รู้จักหรอฟ้า \"วินเอ่ยพรางยิ้ม...
\"อย่ากวนนะวินฉันถามว่าเด็กคนเมื่อกี้ใครที่ตะกี้คุยกะภพอยู่นะ\"ฟ้าหรือชนิกาเอ่ยอย่างดุดุเทอเป็นสาวสวยตาคม
หุ่นดีที่เคยถูกมองว่าเป็นแฟนเก่าของภพแต่ภพกลับปฏิเสธมาตลอดว่าเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น..
\"อ่อไม่ใช่เด็กที่ไหนหรอกฟ้าก็เพื่อนร่วมชั้นกันแต่อยู่คนละห้องถ้าชื่อผมไม่รู้จักหรอก\"วินตอบ
\"อืม..ให้จริงเหอะหวังว่าภพคงไม่ได้ชอบยัยนั่นแล้วกัน\"ฟ้ายิ้มมุมปากก่อนเดินไปทางที่ภพกำลังนั่งอยู่
\"โหยัยนี่มีสิทธิไรว่ะ\"วินเอ่ยเบาๆอย่างไม่พอใจแล้วหันมองป้าที่ทำยังไม่เสร็จแล้วสั่ง..
\"ป้าเมื่อไรจะได้รีบหน่อยเด่วเพื่อนผมโดนยัยปีศาจกินไปเสียก่อน\"วินเอ่ยกับป้าที่กำลังวุ่นแล้วหันมองหญิงสาวอีกที
.......
    \"ภพทำไรอยู่\"  ฟ้าเอ่ยถามยิ้มๆแล้วก็นั่งตรงข้ามภพทันที  ชายหนุ่มหันมองอึงๆก่อนจะทำไม่สนใจอีกครั้ง
           \"ก็อย่างที่เห็นละฟ้า\"  ภพเอ่ยอย่างรำคาญหญิงสาวทำหน้าไม่พอใจเท่าไรแต่ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มได้
   \"ภพเสาร์นี้ไปดูหนังกับไหมจ๊ะมีเรื่องออกใหม่ตั้งเยอะแหนะ\"ฟ้าเอ่ยชวนอย่างอารมณ์ดี
        \"ผมไม่ว่างเสาร์นี้มีนัดแล้ว\"ภพตอบไม่มองหน้าฟ้าเพราะเสาร์นี้ที่จริงเค้าว่างทั้งวัน
  \"กับใครหรอ\"ฟ้าถามถึงเรื่องนักที่วางไว้ในวันเสาร์ของภพ
         \"อ่อ..ก็เพื่อนนะ\"ภพตอบพรางในหัวนึกถึงเอมริกาทันที
  \"แล้วเพื่อนนะใครหรอชื่ออะไร\"  ฟ้าถามอย่างเริ่มหมดความอดทนเมื่อชายหนุ่มตอบแต่ไม่มองหน้าเทอสักนิด
       \"เฮ้ภพๆๆๆๆมาแล้ว\"เสียงนาวินดังขึ้น..ภพหันมองอย่างดีใจสุดซึ้งแล้วมองหน้าเพื่อนที่เดินมาวางจานหน้าภพ
แล้วก็ไปนั่งข้างๆภพเบียดฟ้าออกไปเหมือนไม่เห็น...ภพยิ้มกว้างพรางขอบคุณด้วยสายตาเพื่อนชายของเขา
    \"โอ๊ย...วินไม่เห็นเรารึไง\"หญิงสาวสะบัดตัวลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ
\"อุ้ยขอโทดว่ะไม่เห็นจิงๆ\"  นาวินเอ่ยพรางทำหน้าเสียใจกวนๆ
   \"เชอะ\"   ฟ้าพูดก่อนจะเดินจากไปช้าๆ
\"ขอบจายว่ะวิน\"  ภพเอ่ยขอบคุณเพื่อนอย่างสุดซึ้งกับการกระทำของนายนาวิน
\"เออๆๆตอบมาคำเดียวยัยคนที่คุยกะแกตอนนั้นชอบเค้าใช่ป่ะชื่อไรว่ะ\"  วินถามอย่างสงสัยใคร่รู้
\"เออๆชื่อเอม..เอมริกาที่อยู่ห้อง4ไง\"  ภพอธิบาย
\" ห้อง4เนี้ยนะมิน่าไม่คุ้นหน้าแต่เด็กห้องนั่นเรียนไม่ค่อยใช้ได้ไม่ใช่หรอว่ะ\"  วินถามอย่างรู้ใจเพื่อนชายว่าสเปกเพื่อนคืออะไร
สเปกของภพที่จริงต้อง น่ารัก เก่ง ฉลาดแต่ทำไมถึงเลือกคนนี้ด้วย
\"เออก็ใช่อ่ะแต่ไม่รู้ทำไมซิ\" ภพเอ่ยอย่างไม่เข้าใจตัวเอง
\"ไม่รู้ๆๆ!!!ไอ้ภพแกอ่ะทำงี้ถ้าแกไม่ชอบเค้าจริงน่าสงสารเค้านะเว้ยไปหลอกเค้าป่าวๆ\"  วินเอ่ยทักพรางส่ายหน้า
\"เอาเหอะน่าเค้ายังไม่ตกลงกะเราเลยอย่าเพิ่งว่ากันซิว่ะ\"ภพขมวดคิ้วพรางนึกคำของเพื่อนตนเองที่จี้ใจดำเต็มๆ
              กริ๊งงง....เสียงออดหมดคาบสุดท้ายของสัปดาห์นี้ก็ดังขึ้นท่ามกลางเสียงเฮลั่นจากกลุ่มนักเรียนจำนวนหนึ่ง
เมื่อนักเรียนทำความเคารพก็ต่างแยกย้ายกันเดินกลับทันที..เอมริกายังคงเก็บของในขณะที่เพื่อนๆต่างเดินออกจากห้อง
ไปแล้วจำนวนหนึ่ง..
       \"เอมจะไปไหนรึป่าวเสาร์นี้\"ภพเอ่ยถามเมื่อเห็นเอมเดินลงบันไดซึ่งเค้าคงดักรออยู่ได้สักพักแล้ว
       \"ป่าวหนิมีไรหรอ\"  เอมถามต่อตามระเบียบในขณะที่ตาก็จ้องมองเพื่อนของภพหรือนายนาวินนั่นเอง
       \"เออนี่นาวินนะเพื่อนภพเอง\"  ภพเอ่นแนะนำเมื่อตาหวานของเอมไม่ได้มองที่เค้าแต่มองเพื่อนเค้าอย่างสงสัย
       \"หวัดดี\" เอมเอ่ยทักแล้วยิ้มด้วยความเป็นมิตร  \"ดีดี\" วินเอ่ยพรางยิ้มตอบกลับให้
       \"ไปก่อนละกันนะภพ\"เค้าตบหลังภพเบาๆให้รู้ตัวพรางหันยิ้มให้เอม\"กลับก่อนนะคับเอม\"เค้าบอกอย่างสุภาพ
      \"คะๆสวัดดีคะ\"เอมตอบกลับอย่างอ่อนโยนไม่แพ้กัน  \" เพื่อนภพดูสุภาพจังเลย\"  เอมบอกตามจิงอย่างที่รู้สึก
  แต่ดูไม่เข้าหูชายหนุ่มข้างหน้าเท่าไรนัก  \"อืมหวังว่าเอมคงไม่ได้เกิดชอบมันเข้าก็แล้วกัน \" ภพบอกอย่างหึงหวง
ทำเอมหัวเราะและส่ายหน้าทันที
      \"แล้วเสาร์นี้ทำไมหรอ \" เอมเอ่ยขึ้นเหมือนนึกได้
       \"เอางี้เอมมีเบอร์ติดต่อไหมเพื่อภพจะได้โทรไปได้นะ\"ภพแนะนำ
      \"เสียใจเลยภพเอมไม่มีมือถือนะ\"เอมพูดตอบอย่างน้อยใจที่ไม่ได้มีมือถือเหมือนเพื่อนคนอื่น
     \"เอ่อ....ไม่เป็นไรเบอร์บ้านก็ได้\"ภพยิ้มๆอย่างเสียใจนิดๆแต่ทำเอาเอมริกาคงเข้าใจผิดกับอะไรบางอย่างที่ว่าชายคนนี้คงไม่ได้ตั้งใจ
เธอทำหน้าเบ้ก่อนจะแก้อีกครั้งว่า.. \"แต่ถ้าแม่เอมรับจะว่าได้นะ\"   เอมริกาบอกตามตรง
     \"แหมเอมภพมีวิธีน่าบอกเหอะ\"ภพเซ้าซี้เอมริกาจึงจำใจต้องบอกเบอร์ไปพรางเน้นย้ำเวลาที่สะดวกของตนเองอีกครั้ง
    \"ครับๆๆรู้แล้วละ \"ภพตอบอย่างเข้าใจหลังจากเอมพูดเวลาและวิธีต่างๆกับภพแล้วเธอก็ยิ้มขึ้นมา
     \"แล้ววันนี้จะโทรไปละกันรอรับนะ\"ชายหนุ่มบอกอีกครั้งเมื่อต้องลงรถเมล์ในป้ายหน้า
     \"กลับดีดีนะครับ\"ภพเอ่ยพรางลุกขึ้นยืนเมื่อรถเมล์ชะลอเพื่อจอดภพก็ลงไปแล้วยิ้มให้เอมที่นั่งอยู่แล้วก็ทำท่าทาง
เหมือนว่าจะโทรไปเอมจึงพยักหน้ายิ้มๆ...
     เธอนั่งลงกับโซฟาอย่างเหนื่อยเต็มที่แล้วก็ถอนหายใจยาว...แล้วเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำรินใส่แก้วแต่แล้วก่อนจะได้
ดื่มแก้วนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ทำเอาเอมตกใจจนเกือบทำแก้วแตก..เธอวางแก้วลงกับโต๊ะที่แทบจะไม่เหลือกที่วางได้
ลงแล้วเดินไปช้าๆที่โทรศัพท์พรางรับขึ้นอย่างตื่นเต้นเธอไม่แค่ตื่นเต้นกับการรับโทรศัพท์ขนาดนี้มาก่อน
     \"ฮาโหลสวัสดีคะ\"เธอพูดตามแบบฉบับการรับโทรศัพท์ซึ่งปนกันมั่วระหว่างไทยอังกฤษแล้วเสียงที่ดูเหมือนจะดัดๆนิดๆ
ก็ทำเอาคนอีกปลายสายหัวเราะดังลั่น
    \"5555  อะไรว่ะเอมรอรับโทรศัพท์ใครย่ะแหมรับซะเสียงหวานเลยนะมีใครจะโทรมารึไง\"พิมพาเอ่ยแซวเมื่อเสียงที่เคยคุ้นกลับเปลี่ยนไป
    \"เออออออออ..เอาเหอะ ....เออๆๆ\"เอมลากเสียงยาวก่อนชักเพื่อนกลับสู่โลกแห่งความจริง
    \"เออไม่มีไรหรอกโทรมางั้นๆแระ\"พิมพาเอ่ยอย่างสบายอารมณ์
    \"เออเด่วนี้เห็นเห็นเป็นเครื่องทำความร้อนรึไงเอะอะก็จะโทรมาปลดปล่อยอารมณ์เบอะจิงๆ\"เอมริกาพูดขึ้นมาเล่นๆ
   \"ฮะๆๆอืมยังดีก่าเป็นแอร์จิงม่ะฉันจะเปิดตลอด24ชั่วโมงเลย\"พิมพาทักตอบ
   \"เออนะ\"เอมพูดลอยๆ
  \"ไม่มีไรแระเด่วคอยโทรไปใหม่นะแค่นี้ละ\"พิมพาบอกแล้วก็วางหูไป
กริ๊งงงง...เสียงโทรศัพท์ดังอีกครั้งหลังวางจากพิมไปไม่ถึง15 วินาทีเอมจึงตื่นเต้นอีกครั้งในใจแล้วก็ยกหูขึ้นรับสายอย่างเดิม
    \"ฮาโหลสวัดดีคะ\"เธอพูดกรอกไปตามสายช้าๆชัดๆ
   \"โทรมาใหม่แล้วนะจ้าาาา\"เสียงหญิงสาวที่เหมือนเพิ่งคุยไปเมื่อกี้ดังขึ้นอีกครั้ง
   \"โหยยยยัยพิมโทรมาใหม่พิมนี่เร็วจิงๆไว้ดึกๆดิค่อยโทรมาใหม่นะขอร้องหัวใจจะตกตาตุ่มหมดแล้ว\"เอมริกาสารภาพด้วยรอยยิ้ม
  \"อิอิเออๆๆๆเด่วโทรไปใหม่นะจ๊ะแค่นี้ละ\"อีกครั้งที่พิมพาวางไปอย่างไม่รอใคร.
เอมถอนหายใจอย่างหมดเรื่องแล้วเธอก็ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแล้วเสียงโทรศัพท์ขึ้นก็ดังอีกครั้งจนเอมเองก็เริ่มเหนื่อยใจแล้ว
พรางนึกในใจว่ายัยพิมต้องโทรมาอีกแน่ๆเลยเธอจึงรับอย่างไม่คิดอะไร
     \"สวัสดีคะที่นี่บ้านทรายทองไม่ทราบว่าจะเรียนสายกับใครคะ\"เอมทักอย่างกวนอารมณ์และธรรมชาติอย่างที่สุด
     \"สวัสดีครับขอสายเอมหน่อยครับ\"เสียงค้มเข้มดังมาตามสายจนเอมตกใจพรางคิดซวยแล้วไง
    \"เอ่อพูดอยู่คะ\" เอมเสียงเล็กลงทันที
    \"55555เอมหรอเมื่อกี้เกิดไรขึ้น\"ภพหัวเราะพรางจับเสียงให้พูดรู้เรื่อง
    \"แหมล้อไปๆๆ\" เอมบอกอย่างน้อยใจนิดๆแต่น้ำเสียงจิงจังก็ทำเอาอีกคนขนลุกทีเดียว
   \"อ่ะๆๆไม่ล้อแล้วๆๆ\" ภพเอ่ยอย่างยอม
    \"แล้วโทรมามีอะไร\" เอมพูดเสียงแข็ง
  \"ก็ไม่มีไรหรอกแค่วันพรุ่งนี้ว่างไหมไปดูหนังกันนะ\"ภพเอ่ยชวนอย่างอ้อนๆ
   \"พูดง่ายจังภพจะออกจากบ้านเอมได้ยากยิ่งกว่าปอกมะพร้าวเข้าปากอีกนะ\"เอมริกาพูดเสียงสูง
   \"เอ้าหรอ...อืมนะงั้นก็ไม่เป็นไรเอาไว้วันไหนเอมๆว่างก็โทรบอกภพแล้วกันนะ\"ภพเอ่ยอย่างสุภาพเพราะรู้ดีว่าคงไม่ใช่ง่ายๆ
ที่จะชวนไปและเค้าเองก็ไม่อยากเซ้าซี้มากนักมันและก็ทำให้เอมริกาเริ่มรู้สึกดีขึ้นเพราะเหมือนเค้าให้เกียรติเธอ..ในแง่มุมนึง
   \"อืมมม...\" เอมตอบกลับล้วสายโทรศัพท์ก็เมื่อร้างไม่มีใครพูดอะไรจนทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกัน
   \"อย่าเงียบดิ\"เสียงเข้มของชายหนุ่มประสานเข้ากันกับเสียงของหญิงสาวพร้อมกันอย่างเหลือเชื่อ
   \"55555\"แล้วก็เกิดเสียงหัวเราะดังลั่นก่อนจะเงียบอีกครั้งแล้วภพก็ตัดออกมา
    \"โอเคไม่กวนเอมแล้วนะภพไปก่อนแล้วกันไว้ดึกๆจะโทรอีกนะ \" ภพพูดขึ้นพรางหัวเราะ
    \"อืมได้จ๊ะเอมจะตะครุบโทรศัพท์ทันทีเลยแล้วกันถ้ามีเสียงขึ้น555\" เธอหัวเราะอย่างสบายอารมณ์
      \"แล้วเอมจะถามแม่ด้วยเรื่องดูหนังนะ\"เอมริกาย้ำอีกครั้ง
\"อืมดีขอให้ได้นะภพจะรอคำตอบถ้าได้ยังไงก็เอาเบอร์ภพไปหรือไม่ก็ภพโทรไปใหม่แล้วกัน\"ภพเสนอ
   \"เด่วเอาเบอร์ภพมาดีกว่านะเอมว่าถ้ายังไงจะได้บอกได้สะดวกกว่า\"  เอมเลือกที่จะให้ภพบอกเบอร์แล้วเค้าก็บอกเบอร์มันเป็นเบอร์มือถือ
ที่ไม่มีเลขอะไรซ้ำกันสักตัวเลยแต่เธอกลับนั่งทบทวนไปทวนมาเป็นร้อยๆครั้งจนจำได้แม่นย้ำ  
              โทรศัพท์ถูกยกขึ้นท่ามกลางแสงไฟขอบโต๊ะและความดีใจของหญิงสาวพรางกดเลขอย่างเร็วรวดเหมือนจำได้แม่น
มือของหญิงสาวจับโทรศัพท์แน่เมื่อดังตู๊ดแรกขึ้นเธอตื่นเต้นจนมีคนรับ
      \"ครับภพพูดครับ\"ภิภพเริ่มดังเป็นเสียงแรกในการสนทนาที่ยาวนาน
     \"ภพหรอนี่เอมนะเอมขอแม่ได้แล้วละไว้เจอกันที่......นะภพรู้จักไหม\"เอมเสนอที่นัดเจอกัน
     \"อืมรู้ซิงั้นก็ตามนั้นแล้วกันนะเอมไปถูกใช่ไหมระวังตัวด้วยนะเป็นผู้หญิงด้วยแล้ว\" ภพพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง
แต่ทำให้หญิงสาวยิ้มออกมาโดยความคิดที่เริ่มก่อตัวในหัวของเอมริกา...เป็นห่วงงั้นหรอ..เอมคิดอย่างเข้าข้างตัวเอง
แต่แล้วเธอก็วางจนได้เมื่อคุยกันมานานพอสมควรในการนัดเธอดีใจและตื่นเต้นกับวันใหม่ก่อนจะข่มตาลงนอนได้ช้าๆ
            เสียงนาฬิกาดัง...แต่มือของเอมริกากลับไปรับโทรศัพท์ซะอย่างงั้นเธอพูดสวัสดีกับเสียงสัญญาณก่อนจะลุกขึ้นมองนาฬิกา
อย่างรวดเร็วเมื่อตั้งสติได้พรางกดให้นาฬิกาหยุดแล้วขยี้ตามองนาฬิกาให้ชัดเพื่อดูเวลาอีกครั้ง..7โมงกว่าๆเองหรอ..เอมคิด
กะจะนอนต่อแต่เธอก็ตัดสินใจลุกไปอาบน้ำอย่างงัวเงีย...ซึ่งอย่างที่คาดเดาไม่ผิดขนาดตื่นเช้าแล้วแต่เธอก็ยังคงต้องเสียเวลา
กับการแต่งตัวไปไม่น้อยทีเดียวแต่ก็คุ้มที่แต่งตัวเสียนาน   เธอน่ารักมากเลยละไม่ได้ชมไรนะแต่พูดความจริง..มันดูเป็นชุดธรรมดาๆ
ชุดหนึ่งแต่ก็เข้ากับเอมดีเป็นกางกางขายาวเสื้อฮู้ดแขนยาวก็ทำเธอน่ารักไปอีกแบบ..เธอหมุนรอบตัวเพื่อสังเกตุตัวเองอีกทีก่อนทีจะ
โทรไปนัดกับภิภพอีกครั้งเพื่อเน้นย้ำว่าเธอจะออกจากบ้านแล้วแต่ก็ตกใจไม่น้อยเมื่อเสียงชายหนุ่มบอกตามสายเมื่อถามถึงที่อยู่ตอนนี้
   \"อ๋อ...ใกล้ถึงแล้วละ\"ภพบอกเรียบๆ..
   \"อืม..ๆๆ\"เอมริกาพูดเมื่อไม่ได้ตั้งใจฟังแต่พอจับคำได้
    \"อะไรนะ!!ใกล้ถึงแล้วหรอภพนี่เอมยังไม่ออกจากบ้านเลยนะ\"เอมริกาเหงื่อตกเล็กน้อย
  \"อืมก็รีบออกมาเหอะตอนนี้ห้างคงยังไม่เปิดเลยนะ\"ภพอธิบาย
   \"แย่จังเอมขอโทดนะภพที่คงต้องให้ภพรอนานนะแหะๆๆไม่ว่ากันหรอกใช่ม่ะ\"เอมเริ่มอ้อน.
  \"อืมๆๆรีบมาแล้วกันนะเอมภพรอใครไม่ค่อยนานด้วยถ้าไม่รีบมาภพจะรีบไปหาเลยนะ\"ภพเอ่ยหวานๆ
ทำเอมยิ้มกว้างกับคำพูดของเค้าแล้วเธอก็รีบวางสายแล้วก็ตัดสินใจนั่งมอเตอร์ไซค์ไปอย่างรีบที่สุดเท่าที่ทำได้ผมที่เคยสวยงามจึงดู
ยุ่งไปซะหมดเมื่อเทอลงจากรถได้ก็คว้าแบงค์ร้อยจากกระเป๋าทันทีแต่แล้วคนขับกลับไม่มีตังค์ทอนซะนี่เธอเองก็กลับไม่มีเศษตังค์เช่นกัน
เธอหาอยู่พักใหญ่พรางยิ้มแห้งๆให้คนขับที่ขมวดคิ้วอยู่นาน..
     \"แหมพี่ 5 บาทอ่ะหาไม่เจอจิงๆนะไม่เศษแล้วด้วย\"..เอมหันมองคนขับมอเตอร์ไซด์ที่หน้าตาคล้ายทหารเสียเหลือเกิน
งี้มีหวังไม่จ่ายตายแน่เลย...แต่แล้วมือของชายคนนึงก็ยืนเหรียญสิบให้กับคนขับพรางยิ้มให้เอมหญิงสาวเง้ยหน้ามองร่างชาย
อย่างช้าๆแล้วก็ยิ้มกว้างทันที
             \"เหอะๆๆขอบคุณนะไผ่ถ้าไม่ได้นายเราแย่แน่เลยอ่ะ\" เอมเอ่ยขอบคุณเพื่อนชายที่คบกันมาแต่เด็กๆแต่ตอนนี้ต่างโตเป็นหนุ่มแล้ว
ในตอนนี้พรางเดินเร็วๆไปในห้างทันที
            \"อือไม่เป็นไรหรอกแล้วนี่มาทำไรที่นี้ละ\" ไผ่ชายหนุ่มหน้าตาดีที่เคยเป็นเพื่อนข้างหน้ากับเอมสมัยเด็กๆถามขึ้นอย่างสงสัย
             \"ก็นัดเพื่อนไว้นะเด่วจะไปดูหนังกันนะ\"เอมริกาบอกตามตรง
           \"อ๋อนี่ไผ่ก็กำลังจะไปดูหนังเหมือนกันเลย\"ไผ่ยิ้มพรางเดินตามเอมจนมาถึงโรงหนัง
แล้วทั้งคู่ก็เดินมาด้วยกันจนเจอภิภพใส่ชุดเท่เชียวละหันมองมาพอดีเอมริกายิ้มให้เค้าแต่สายตาคมเข้มกลับมองที่ไผ่อย่างไม่ถูกชะตา
แล้วเอมริกาก็มองอย่างไม่มั่นใจในความปลอดภัยของเพื่อนชายตัวเองจึงรีบแนะนำทันที
        \"เอ่อ..ภพนี่ไผ่นะเพื่อนเอมเองจ๊ะบังเอิญเจอกันนะ\"เอมริการีบอธิบายทันที
       \"อ๋อหรอคับดีคับ\"ภพบอกอย่างเป็นมิตร แต่ดวงตากลับไร้ซึ่งความสดใสเลยสักนิด
       \"ดีครับ\"ไผ่ยิ้มๆพรางมองเอมริกา  แล้วนึกในใจ..เออเอาเข้าไปยัยเอมเกือบซวยแล้วไงเฮ้ออออ..
       \"แหะๆๆไปดูกันเหอะภพ\"เอมชวนภพไปดูพรางหันมองเพื่อนชายอย่างสงสัยแล้วก็ภามขึ้น
        \"อ้าวไผ่ไม่ได้นัดใครไว้หรอ\"เอมทักขึ้น...อย่านะๆห้ามตอบว่าใช่นะไผ่เอ๋ย..นานๆจะอยู่กะภพสองต่อสอง....เอมคิดพรางยิ้มแหยะๆ
     \"อืมก็ไม่ได้นัดใครไว้อ่ะมาดูคนเดียวเอง\"ไผ่ตอบพรางตามความจริงแต่เมื่อมองเอมที่ยิ้มๆแต่สายตาของเอมกลับจะกินเลือดกินเนื้อไผ่
       \"เอ่ออแต่..เปลี่ยนใจแล้วละเด่วโทรหาเพื่อนมาดูด้วยดีกว่าไปดูเหอะนะจ๊ะคุณเอมตามสบายนะครับภพ..\"ไผ่ตอบฝืนๆพรางเดินหยิบมือถือ
ขึ้นมากดเบอร์ใครไม่รู้แล้วก็ทำเป็นคุย..เอมยิ้มเล็กๆขอบคุณแล้วก็เดินประชิดภพไปดูโปรแกรมหนังทันที...
      \"เฮ้ออออออสนุกจังเลยภพแต่ว่านะพระเอกไม่น่าทำอย่างนั้นเลย\"เอมรีบวิจารณ์ถึงหนังที่เพิ่งดูมา...ภพยิ้มเล็กๆเออ ออตามเอมไป
     \"อือนะเอมนี่อารมณ์ดีจังนะ\"ภพพูดพรางมองใบหน้าที่เปื้อนด้วยรอยยิ้มที่ดูสดใสเหลือเกินเอมริกาชี้มาที่ตัวเองพรางทำหน้าเหลือเชื่อ
     \"หรออออออ\"เธอลากเสียงยาวพรางยิ้มกว้างอีกครั้ง...แล้วก็หัวเราะออกมา
แล้วพอทั้งคู่เดินลงมาจากการดูหนังก็ด้วยความบังเอิญอย่างสูงสุดฟ้าหญิงสาวสวยก็กำลังเดินซื้อของอยู่พอดีที่ชั้นล่างเมื่อบันไดเลื่อน
ไหลลงช้าๆภพก็พอสังเกตุเห็นร่างหญิงสาวได้อย่างถนัดตาแต่เค้าก็กลับหันหน้าเมินหนี
        \"ภพๆๆๆ\" เสียงที่ฟังดูแหลมสูงดังขึ้นพรางชูมือเรียกอย่างดีใจ
        \"ใครหรอ\" เอมถามพรางมองร่างเจ้าของหุ่นสวยหน้าตาสวยที่ดูเหมือนแต่งหน้าบางๆ
       \"เพื่อนน่ะ\"  ภพตอบอย่างไม่ใส่ใจแล้วก็ลงบันไดเลื่อนขั้นสุดท้ายมาเจอร่างฟ้าเต็มๆ
       \"อืมหรออออ\"  เอมรับคำลากเสียงอย่างสงสัย  
        \"แต่สวยจังเลย\"เอมกระซิบบอกภพตามที่สายตาเสนอพรางพิจารณาร่างของหญิงสาวที่รีบเดิน
มาใกล้ทั้งคู่พรางจับต้องเอมริกาด้วยสายตาที่คมสวยสง่าแล้วตั้งคำถามกับชายหนุ่มทันที...
       \"ใครนะภพ\"  ฟ้าชักเสียงต่ำพรางแววตามองด้วยสายตาดูถูก
       \"เอมน่ะเป็นเพื่อนภพเองละ\"ภพแนะนำเอม
       \"ดีคะ\"   เอมริกายิ้มให้ฟ้าแต่เธอกลับไม่ได้มีรอยยิ้มให้และไม่พูดอะไรก่อนจะยิ้มมุมปากแล้วมองอย่างพิจารณาแล้วก็มองภพอีกครั้ง
      \"ภพคะนี่มันเด็กห้อง 4 ไม่ใช่หรอที่เด็กมันเรียนไม่ค่อยจะใช้ได้กิจกรรมก็ไม่ค่อยทำอะไรนั่นนะภพเป็นเพื่อนกับมันทำไมล่ะ\" ฟ้าพูด
อย่างดูถูกคำพูดแต่ละคำเอมริกาก็ได้แต่นิ่งเงียบเพราะไม่กล้าจะทำอะไรแต่ทำไมต้องใช้สรรพนามแทนตัวเอมว่ามันด้วยอย่างงี้มันดูถูก
กันเกินไปแล้วนะแล้วเอมริกาคิดแค้นๆ
      \"ไม่เห็นจะเป็นไรเลยแล้วเด็กห้อง4 ก็ไม่เห็นจะไม่เก่งไรขนาดนั้นนี่น่าอย่างงานดีดีที่ได้รางวัลส่วนหนึ่งของร.ร.ก็มาจากเด็กห้อง4
นะเท่าที่ภพดูมาอย่าง ยุภาวดีก็ได้ท๊อปวิชาอังกฤษของระดับชั้นเลยนะฟ้าจะว่าห้องโดยรวมไม่ได้หรอกนะ\" ภพแก้ต่างแทนเอมที่รับฟัง
อย่างนิ่งเงียบ..
      \"แต่แหมภพเด็กมันยังด้อยกว่าห้องเราอีกนะดูจากคะแนนรวมก็น่าจะรู้ได้แล้ว\"ฟ้ายังคงตอกย้ำจนเอมทนไม่ได้อีกต่อไปจึงมองหน้าฟ้า
พรางน้ำตาคลอ
     \"นี่เทอ!เด็กห้อง 4 ถึงไม่ได้เรียนดีอะไรแต่ก็มีความเป็นมนุษย์มากกว่าเทอด้วยซ้ำไป\"เอมริกาคิดคำที่จะว่าฟ้าที่เจ็บแสบที่สุด
    \"ตายแล้วนี่แกด่าฉันหรอแต่จะว่าไปรู้ไหมดูๆแกก็คงไม่ต่างไรจากสภาพห้องเท่าไรนักรู้ไว้ซะด้วยว่าถ้าคิดจะจับภพละก็ฝันเถอะ
ภพเค้านะไม่ชอบน้ำหน้าอย่างเทอหรอกจนก็จนเรียนก็แค่ไปรอดแล้วใครเค้าจะชอบเทออย่ามาเดินกับภพดีกว่าเทอน่ะบังความ
สง่าของภพเค้าหมด\"ฟ้าเอ่ยอย่างหมั่นไส้
     \"พอเหอะฟ้า\" ภพเอ่ยดุๆอย่างรำคาญแต่เอมริกาก็เกินจะกั้นน้ำตาที่คลอเอ่อล้นเต็มที่ เธอร้องไห้พรางวิ่งจากไปตรงนั้นทันที
ฟ้าตกใจเล็กน้อยแต่เทอก็ยังคงยิ้มเรียกภพอย่างเตือนสติเมื่อเห็นภพวิ่งตามเอมไป
     \"ภพ\"ฟ้าตะโกนเรียกชายที่วิ่งไปเต็มแรงตามหญิงสาวร่างเล็กที่วิ่งไม่รู้ทิศทางจุดหมายข้างหน้าเลย
    \"เด่วซิเอม\" ภพร้องเรียก...แต่เอมริกายังคงวิ่งอยู่จนมือของชายหนุ่มคว้าแขนเล็กๆของเอมได้ทัน
   \"เป็นอะไรไป\"  ภพถามเมื่อหญิงสาวพยายามหลบหน้าซ่อนน้ำตาไว้
  \"เป็นอะไรไปเอม\"ภพถามย้ำอีกครั้งหวังได้คำตอบแต่เธอกลับส่ายหัวแล้วทวนคำของฟ้าในใจ.....
......พอเหอะเอมเทอแหนะมันก็แค่กระต๋ายจะไปหมายจันทร์ได้ยังไงกันละพอแล้วอย่ามีใจให้เค้าเลยนะเอม.....
  \"ร้องไห้ทำไม\"ภพถามอย่างเป็นห่วงแล้วดึงเอมให้หันมองที่เค้า
แล้วสายตาแดงกล้ำที่มีน้ำตาไหลรินเป็นทางไม่หยุดก็มองตาเค้าภพรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน
เมื่อมองเห็นน้ำตาของหญิงสาวที่เอ่อล้มจนได้เป็นทางสายตาของเอมดูแค้นจัดได้อย่างไม่น่าเชื่อตาหวานของเทอตอนนี้กลับ
ดูแค้นอย่างที่คนเห็นเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กันแต่เค้าก็ได้แต่ถามอย่างห่วงใยและปลอบให้หยุดร้อง
    \"เอมๆๆอย่าร้องนะ\"ชายหนุ่มบอกพรางจับเอมนั่งลงกับขั้นบันได
   \"ไปเหอะภพไปได้แล้ว\"เอมบอกเสียงแผ่วเบาจนภพเองก็ตกใจกับคำพูดที่ได้ยินอย่างไม่เชื่อหู
  \"อะไรนะเอม\"ภพถามอย่างเหลือเชื่ออีกครั้ง
   \"ไปซะภพภพมันดีดีพร้อมทุกอย่างภพมีคนดีดีให้เลือกภพทั้งหล่อทั้งเก่งทั้งรวยมีสาวอีกนับร้อยพันรอภพอยู่อย่าเสียเวลา
กันคนต่ำๆอย่างเอมเลยเอมมันแย่ไม่ดีอะไรดีซักอย่างภพนะเป็นฟ้าฟ้าที่กว้างใหญ่ดูดีแต่เอมมามันเหวเหวที่ไม่มีวันได้หรือแม้แต่จะคิด
กับฟ้าอย่างภพได้ไปได้แล้วภพ\"  เอมพยายามพูดเป็นคำพูดแต่น้ำเสียงก็ยังปนกับการสะอื้นอย่างดูถูกตัวเอง
  \"พูดอะไรกันเอมภพไม่เห็นรู้เรื่องเลยอะไรเหวอะไรฟ้า\"ภพบอกอย่างไม่เข้าใจ
  \"ไม่เข้าใจหรอภพว่าภพดีดีมากด้วยมากพอสำหรับคนต่ำๆอย่างเอม\"เอมพูดเมื่อนึกคำฟ้าที่แทงใจดำอีกครั้งในใจ
  \"ภพไม่สนอะไรทั้งนั้นภพไม่สนว่าเอมจะเป็นคนยังไงแต่เอมทำให้ภพมีความสุขที่สุดเอมทำให้ภพเจอกัยสิ่งที่หามานาน\"ภพพูดขึ้น
แต่เอมกลับเอาแต่ส่ายหัวทั้งน้ำตาแล้วยิ้ม
  \"ภพเอมก็อย่างที่ฟ้าพูดแระไม่มีไรดีซะอย่างนึงเลย\"เธอพูดถึงความจริงพรางสะอื้นอีกครั้งคราวนี้ภพกลับส่ายหน้าแทนเค้ายิ้ม
\"ภพไม่สนหรอกนะว่าเอมจะเป็นยังไงแค่ภพรักเอมรักมากด้วยรักมานานและจะรักต่อไปแล้วภพไม่สนอะไรทั้งสิ้นแระ\"ภพบอกพรางยิ้มกว้าง
เอมอึงเล็กน้อยเมื่อได้ฟังจากปากของชายคนที่เทอรักแต่เทอรักเค้าไม่ได้เพราะเค้าดีมากเทอไม่อยากทำลายชีวิตของเค้า
เอมยิ้มทั้งน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุดเธอไม่พูดอะไรเอาแต่ส่ายหน้า
    \"เอมรักภพบ้างไหม\"ภพถาม
   \"เอมรักภพไม่ได้\"เอมเอ่ยขึ้นอย่างเจ็บปวดที่สุดทั้งคนฟังเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กันเลย
   \"ทำไมละเอม\"ภพถามอย่างเจ็บปวด
   \"รักไม่ได้ภพเอมไม่อยากทำลายชีวิตภพ\"เอมพูดพรางร้องไห้หนักขึ้นอย่างเจ็บปวดเหมือนต้องพูดแบบนี้
   \"แล้ว..แล้วเอมเคยรักภพบ้างไหม\"ภพถามขึ้นอย่างเจ็บปวด....
....เคยหรอเคยรักหรอฉันรักเธอเลยละภพเอมรักภพเลยละไม่ใช่แค่คำว่าเคยเท่านั้นแต่..เรารักกันไม่ได้ภพไม่เข้าใจหรอ
เอมไม่อยากทำลายภพเพราะเอมมันไม่มีค่าพอคู่กับภพภพดีกว่าเอมคนต้อยต่ำมันละลายตัวเองนะภพที่ไม่ยอมเจียมใจตั้งแต่.
วันที่ภพก้วเข้ามาแต่เอมอยากบอกภพบอกว่าเอมรักภพมากรักตั้งแต่แรกเห็นเลยก็ได้แต่...
   \"ไม่เอมไม่รักภพ\"เอมร้องไห้พรางลุกขึ้ยวิ่งหนีไปทันทีทิ้งร่างที่ดูเหมือนไร้ความรู้สึกอยู่เบื้องหลังเทอไม่หันกลับมาอีกเลย
ภพได้แต่นิ่งเงียบกับคำพูดที่เอมพูดมันดังขึ้นในหัวของภพซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนคอยตามหลอกหลอนภพให้เจ็บปวดอย่างที่สุด
-------------------------------
      จากนั้นในวันรุ่งขึ้นเอมไม่พูดถึงพูดก็พูดน้อยลงกว่าเก่าจนพิมพาสังเกตุเห็นแต่พอถามก็ได้รับแค่การส่ายหน้าเท่านั้นพิมเป็นห่วง
เอมมากแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดีพิมถามเอมก็ไม่ตอบอะไรเอาแต่นิ่งเงียบจนพิมได้รู้ข่าวว่า..เมื่อวันอาทิตที่ผ่านมาเอมไปเที่ยวกับภพแล้ว
หักอกภพเต็มๆ..พิมรู้ดีว่าเพื่อนคงต้องไม่ทำอย่างที่ใครๆลือแน่ๆหรือไม่ก็อาจไม่เป็นความจริงที่เอมพูดพิมพาจึงเอ่ยถามเพื่อนสาว
อย่างเป็นห่วงเมื่อเอมริกาซึมเศร้าไปอย่างเหลือเชื่อข้าวปลาอาหารก็ไม่แตะสักนิด
          \"เอมเป็นอะไร\"พิมถามอีกเป็นครั้งที่ร้อยกว่าแล้วคำตอบที่ได้ก็เหมือนๆเคยเอมเอาแต่ส่ายหัวแล้วยิ้มให้อย่างฝืนๆ
         \"บอกพิมมาเหอะเอมพิมรู้หรอกน่าว่าเอมทำอะไรที่เอมไม่อยากทำเอาไว้ใช่มั้ย\"พิมพาทักขึ้นอย่างรู้ทัน
เอมเง้ยหน้ามองพิมช้าๆพรางน้ำตาเอ่อ...จนพิมเองก็ตกใจจนถามขึ้น
         \"ตายจิงเป็นอะไรไปเอม\"พิมพาพูดอย่างทำไรไม่ถูกเหมือนน้ำตาค่อยๆไหลจากสายตาที่มองพิม
        \"ป่าว\"เอมร้องไห้สะอื้นเมื่อเพื่อนแทงใจดำเทอ
       \"เอมๆอย่าร้องทำไมเอมพูดออกไปอย่างงั้นละเอมบอกภพใช่มั้ยว่าไม่รักเค้าพิมพอรู้น่า\"พิมพาเอ่ยทักอย่างรู้ดี
คราวนี้เอมพยักหน้าแล้วก็ก้มหน้าลงหลบสายตาของเพื่อน
     \"ก็ฟ้านะเค้าบอกว่าเอมมันแย่แล้วบังความสง่าของภพเอมไม่อยากทำลายชีวิตภพนะเอมไม่อยากให้ภพเสียใจเพราะเอม\"เอมตอบ
     \"แต่ที่เอมทำพิมว่าจะกลับทำให้ภพเค้าเสียใจยิ่งขึ้นนะ\"พิมตอบอย่างฉุนๆเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนถึงทำเช่นนั้นได้ลงคอ
     \"ก็.....\"เอมไม่รู้จะต่อปากคำว่าอย่างไรเพราะก็คงจริงอย่างที่เพื่อนเทอพูด
    \"พิมว่าทางที่ดีเอมควรไปขอโทดเค้าซะแล้วบอกความรู้สึกของตัวเองตรงๆให้เค้ารู้ด้วย\"พิมพาเสนอแนะ
    \"ถ้าไม่อย่างงั้นมีหวังเอมคงผอมตายหรือไม่ก็ไม่มีวันมีความสุขได้หรอกนะถ้าไม่บอกความรู้สึกให้เค้ารับรู้\"พิมเอ่ยพรางยิ้มให้เพื่อนที่
น้ำตาไหลเปื้อนหน้าเอมจึงลุกขึ้นแล้วเช็ดน้ำตาตัวเองพรางเข้าใจตัวเองแล้วจึงขอบคุณเพื่อนสาวพิมพาแล้วก็วิ่งออกจากตรงนั้นไปที่โรงอาหาร
ทันทีโดยความรีบ..
        \"เอ้าตามให้ทันนะหัวใจตัวเองเนี้ย.\"พิมพาพูดขึ้นเบาๆกับร่างเล็กๆของเพื่อนสาวที่วิ่งไปแล้วเทอก็ยิ้มขึ้นอย่างสบายอารมณ์
เอมริกาวิ่งมาจนเจอภพนั่งเศร้าๆอยู่ที่มุมนึงโดยมีนาวินหรือเพื่อนชายของภพนั่งมองอย่างงงๆแล้วฟ้าก็เดินเข้ามาเอมใจเสียเล็กน้อย
แต่เธอก็ไม่กล้วอีกแล้วเธอจะไม่มีวันเสียหัวใจตัวเองไปอีกครั้งแล้วเธอเดินเข้าไปหาภพที่ทันที..แล้วภพก็หันมองอย่างตกใจ
แล้วก็ก้มหน้าลงช้าๆ ฟ้าจึงหันมองมาที่เอมพรางบอกอย่างดูถูกอีกครั้ง....
        \"มาทำไมย่ะแกทำกับภพขนาดนี้ยังไม่พอใจอีกหรอ\"  ฟ้าเอ่ยขึ้น.....
แต่เอมก็ไม่สนใจเทอยิ้มให้ฟ้าทีหนึ่งก็บอกอย่างสุภาพว่า..\"ขอโทดเราไม่ได้มีเรื่องจะพูดกับเธอ\"เอมริกาเอ่ยขึ้นและยิ้มให้ฟ้า
แล้วก็หันมองภพที่ไม่ได้มองหน้าเอม..
      \"ภพ\"เอมเอ่ยช้าๆท่ามกลางสายตาของนาวินจับจ้องมองเอมอย่างเชียร์เต็มที่แล้วก็ตบหลังเองเบาๆก่อนลากฟ้าออกไปจากตรงนั้น
เอมยิ้มขอบคุณนาวินแล้วก็มองร่างชายที่ไร้ความรู้สึกข้างหน้า
      \"ภพจะให้โอกาสเอมได้ทำตามหัวใจของตัวเองรึป่าว\"เอมถามแต่ภพก็ไม่พูดอะไร
\"ถ้าสมมติมีผู้หญิงคนนึงรักผู้ชายคนนึงมากแต่เธอกลับปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองมาตลอดจนวันที่เธอไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเค้า
เธอจึงเข้าใจว่าความจริงแล้วนั้นเธอรักเค้ามากแค่ไหน\"เอมพูดต่อไปพรางมองหน้าภพ
     \"ภพ\"เอมเอ่ยเรียกภพอีกครั้งแต่อีกครั้งเช่นกันที่เค้ากลับไม่พูดอะไรเค้าไม่แม้แต่จะมองหญิงสาวที่ขอความเห็นใจเบื้องหน้าด้วยซ้ำ
     \"อืม..ถ้าภพไม่อยากพูดกับเอมก็ไม่เป็นไรหรอกนะแต่เอมอยากให้ภพรู้ไว้ว่าเอมรักภพนะรักมากด้วยเอมขอโทดที่พูดไม่ดีกับภในวันนั้น
ตอนนั้นเอมไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองไม่แคร์ความรู้สึกของภพแต่ตอนนี้เอมเข้าใจแล้วเข้าใจมาตลอดว่าเอมรักภพมาเสมอรักมากด้วยนะ\"
เอมยิ้มกว้างแต่สายตาของชายหนุ่มก็ยังคงเลือนลอยไม่มองหน้าเอมอยู่ดีเธอเจ็บแปลบเล็กๆแต่ก็ลุกขึ้นช้าๆอย่างปลงๆ
     \"เอมขอโทษภพจิงๆนะเอมรักภพ \" เอมบอกความรู้สึกของตนเองไปตามตรงแล้วก็มองภิภพอีกครั้งอย่างเจ็บปวดแล้วก็ลุกขึ้นหันหลัง
เดินจากไปอย่างช้าๆ..ชายหนุ่มเง้ยหน้ามองร่างที่เดินจากเค้าไปช้าๆก่อนลุกขึ้นแล้ววิ่งตามไปจับมือเธอไว้
   \"เอม\"เสียงเข้มคุ้นดังขึ้นข้างหลังจนเอมเองก็ดีใจเมื่อหันมองร่างชายหนุ่มที่จับมือเทอไว้แล้วก็ล้วงของสิ่งหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อ
แล้วใส่ลงที่มือของเอมพรางบอกเบาๆว่า.
     \"ยกโทษให้ก็ได้\"เค้าพูดพรางยิ้มกว้างเอมก็ยิ้มเช่นกันแล้วทั้งคู่ก็ยิ้มให้กันพอเอมแบบมือออกก็พบสร้อยจี้สีเงินสวยเส้นหนึ่ง
เป็นรูปหัวใจ..เอมยิ้มกว้างอีกครั้งหนึ่งเธอได้ทำตามหัวใจตัวเองแล้วในที่สุดเธอก็..ได้มีความรักกับเค้าสักทีเอมริกา
>>>>>>>>>>>>>>>THE  END<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
เบื้องหลัง.....
เอม--\"เย้ๆๆๆจบแย้วคะๆๆสนุกมั้ย\"
พิม--\"พอเลยยัยเอมออกเยอะสุดเลยอ่ะ\"
เอม--\"แหมพิมก็เยอะอ่ะ\"
พิม--\"ไรไรเค้าเนี้ยนะเยอะออกมานิดส์เดียวเองอะ\"
ภิภพ--\"เอาเหอะน่าๆๆเถียงกันทำไม\"
นาวิน--\"นั่นดิแต่ก็จบแล้วไว้เรื่องหน้าจะเป็นนางเอกให้ได้เลย\"
ภพ--\"โหวินแกบ้าหรอแกเป็นผู้ชายนะเว้ย\"
นาวิน--\"เออว่ะต้องเป็นพระเอกดิเออๆๆๆ\"
ฟ้า--\"เรื่องนี้เค้าโหดอ่ะไม่น่ารับเป็นฟ้าเลยยยยยยย\"
ฟ้า--\"ใครเขียนบทให้เราเล่นเนี้ย\"
คนเขียนบท--\"ฉันเอง\"
ฟ้า--\"นี่ทีหลังเขียนให้ฉันดูดีดีหน่อยซิย่ะ\"
คนเขียนบท--\"อ่อคะๆๆๆๆไว้ว่างๆนะคะจะให้ฟ้าเป็นตัวประกอบบ้างดีกว่านางร้ายเยอะ\"
ฟ้า--\"เออ!เห้ยไม่ใช่ต้องเป็นนางเอกซิ\"
คนเขียนบท--\"555555555555\"
เอม--\"เอาเหอะยังไงนางเอกเรื่องนี้ก็น่ารักเหมือนเดิม\"
ภพ--\"แหวะเอมหลงตัวเอง\"
เอม--\"ไรไรเค้าพูดความจริงย่ะ\"
พิม--\"เออๆๆ\"
ภพ--\"พระเอกก็หล่อ\"
วิน,ฟ้า,เอม,พิม,คนเขียนบท--\"โห....\"
เอม--\"จบแล้วนะคะหวังว่าจะมีตอนต่อไปนะ\"
คนเขียนบท--\"มีแน่คะถ้าคนแต่งไม่ขี้เกียจไปเสียก่อนนะ\"
ทุกคน--\"เอ้า555555555555555555\"
      ขอขอบคุณ...คอมพิวเตอร์ค่ะ...สำหรับ..การให้ที่เขียน
                              สมองคะ................สำหรับ..การคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้
                              นักแสดงทุกคนคะ..สำหรับ..การทำให้เรื่องราวดูมีความสดใส
                             หนังสือทุกเล่มที่เคยอ่าน...สำหรับ..การทำให้โลกกว้างขึ้น
                            เพื่อนๆทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต.........สำหรับ....การเป็นกำลังใจโดยที่ไม่รู้ตัว
                            คนเขียนหนังสือที่เราอ่าน......สำหรับ...การที่มีอะไรให้เราอ่านได้......
                            คุณพ่อคุณแม่พี่ๆญาติๆ.........สำหรับการ...ให้กำลังใจ
                          และขอบคุณอย่างที่สุด ผู้ที่มาอ่าน...............สำหรับ......การแค่เข้ามาอ่านแล้วทำให้คุณสนุกตามเรื่องได้
ก็เป็นความซึ้งใจอย่างที่สุดสำหรับนักเขียนคนนี้แล้วละคะ          
---------------------------------------------------------------------------.
จบวันที่ 13/10/46 เวลาโดยประมาณ 11.44.30น.

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ