สิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่

เนื้อเรื่อง

ฉันกอหญ้าเด็กสาวอายู 16 ปี ที่ไม่น่าจะมีบทบาทสำคัญอะไรเลย ถ้าฉันไม่ได้มาเจอกับต้นกล้า
ในวันที่ฉันได้เจอกับเขา วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนัก วันนั้นเป็นวันที่ฉันได้เสียแม่ไปตลอดกาล ฉันกำลังนั่งร้องไห้อย่างหนักแล้วเขาก็ผ่านมา
\"เธอร้องไห้ทำไม\"
ตอนนั้นฉันสังเวชชีวิตของตัวเองที่ต้องสูญเสียทุกอย่าง ฉันจึงปล่อยโฮออกมา
\"แม่ แม่ฉัน ท่านไปแล้ว ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว ไม่เหลือใครแล้ว\"
\"ไม่ใช่หรอก เธอไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกสักหน่อย เธอยังเหลือเพื่อนอีกมากมาย ทุกคนเป็นเพื่อนของเธอ เพียงแต่เธออาจจะมองไม่เห็นพวกเขาเท่านั้นเอง\"
ฉันมองหน้าผู้ชายคนนี้อย่างงงๆ หมายความว่ายังไง ทุกคนบนโลกจะมาเป็นเพื่อนฉันได้ยังไงกัน
\"ฉันชื่อ ต้นกล้า เธอชื่ออะไรล่ะ\"
\"ฉ...ฉันชื่อ กอหญ้า\"
\"ชื่อน่ารักดีจัง ยินดีที่ได้รู้จักนะ\"
\"อือ...\"
หลังจากที่ฉันได้รู้จักกับ ต้นกล้า แล้วฉันถึงรู้ว่าเขาก็อยู่โรงเรียนเดียวกับฉัน เราติดต่อกันมากขึ้น แล้วก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ และแล้ววันหนึ่งก็เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เราสองคนเปลี่ยนไป อยู่ดีๆ ต้นกล้าก็เดินเข้ามาแล้วพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้ฉันต้องอึ้ง
\"ฉันชอบเธอ กอหญ้า เธอรู้บ้างไหม เธอได้ยินไหมว่าฉันชอบเธอ\"
ตอนนั้นฉันทำอะไรไม่ถูก ฉันเพิ่งเคยรู้จักกับคำว่ารักเป็นครั้งแรก ฉันเลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าเวลาได้หยุดลงไปแล้ว แม้กระทั่งหัวใจของฉันก็หยุดเต้นไปด้วยเช่นกัน  แล้วฉันก็ตอบตกลงไป เพราะอะไรฉันก็ไม่รู้หรอก
ฉันกับต้นกล้าเราคบกันตั้งแต่ฉันอยู่ม.5 มีทะเลาะกันบ้าง แต่ฉันจะหายโกรธเขาภายใน 15 นาที จนตอนนี้ฉันเรียนแพทย์ ส่วนเขาเรียนวิศวะ ถึงจะเรียนกันคนละคณะแต่ความรักของเราทั้งสองยังคงเหมือนเดิม และอาจจะเพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำ
\"สัญญากับกอหญ้าอย่างนึงได้มั๊ย\"
\"อะไรล่ะ\"
\"เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนะ\"
ดูเหมือนเขาจะอึ้งไปเล็กน้อย แต่เขาก็ตอบมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า
\"ฉันสัญญา เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป\"
\"เราจะอยู่ด้วยกันอีก 100 ปี 200ปี\"
เนื่องจากฉันเรียนแพทย์ แล้ววิชาวิทย์ก็จะมีการทดลอง ระหว่างที่ฉันกำลังทำการทดลองอยู่นั้น หลอดทดลองของฉันก็เกิดแตก แล้วเศษแก้วก็กระเด็นเข้าตาของฉัน!!!!!!!!!!!!
\"โอ๊ย...โอ๊ย\"
ฉันร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด
<<<ฉันอยู่ที่ไหน ต้นกล้าช่วยฉันด้วย ฉันกลัว ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวโดยไม่มีใครอีกแล้ว ทำไมทุกอย่างถึงมืดอย่างนี้นะ>>>
\"ช่วยด้วย\"
แล้วฉันก็ได้ยินเสียงคนคุยกันข้างนอก
\"เธอจะมองเห็นมั๊ยครับ\"
เสียงนี้เป็นของ ต้นกล้า ฉันจำได้ดี
\"เธอต้องได้รับการเปลี่ยนดวงตาครับ ไม่งั้นก็...\"
ตาบอดเหรอ นี่ฉันจะต้องตาบอดงั้นเหรอ ไม่จริงใช่มั๊ย มันเป็นเพียงความฝันของฉัน อีกสักพักฉันก็จะตื่นขึ้นมา
\"เธอตื่นแล้วเหรอ กอหญ้า\"
\"ไม่จริงใช่มั๊ย ฉันไม่ได้ตาบอด ใช่ไหม ต้นกล้า มันไม่จริงใช่ไหม\"
แล้วน้ำตาเม็ดแรกของฉันก็ร่วงหล่นลงมา ฉันไม่ได้กลัวที่ต้องตาบอด แต่ฉันกลัว กลัวว่าต้นกล้าจะทิ้งฉันไป
\"อย่าร้องเลย ไม่ต้องร้องนะ กอหญ้า ฉันจะอยู่กับเธอ ฉันจะอยู้เคียงข้างเธอ ฉันไม่ทิ้งเธอไปหรอก\"
\"จริงๆ นะ เธอสัญญาแล้วนะ\"
ตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนกลับไปตอนทีแม่ของฉันตาย ช่างน่ากลัว น่ากลัวเหลือเกิน
\"ไปเที่ยว กันไหม\"
\"ฉันจะไปได้เหรอ ทั้งๆที่\"
\"ได้สิ\"
แล้วฉันกับต้นกล้าก็ไปเที่ยวกัน ฉันมีความสุขมากเลยล่ะ ถึงฉันจะมองไม่เห็นก็เถอะ
1 อาทิตย์ถัดไป
ฉันไม่ได้ยินเสียงของเขามาสักพักแล้ว ไปไหนนะ ต้นกล้า แล้ววันหนึ่งคุณหมอก็มาบอกฉันว่า
\"คุณจะได้รับการเปลี่ยนดวงตานะครับ\"
\"แล้วใครล่ะคะ\"
\"เขาไม่ประสงค์จะออกนามครับ\"
2 เดือนต่อมา
\"ลองลืมตาสิครับ\"
ฉันกระพริบ2-3หน ฉันมองเห็นแล้ว ในที่สุดฉันก็จะได้ไปถามต้นกล้าสักทีว่าทำไมเขาไม่มาหาฉันเลย
\"มีจดหมายถึงคุณครับ\"
ใครกันนะ
ฉันรับมันมาด้วยความงง พร้อมกับเปิดอ่าน
<<<ถึง กอหญ้า เจ้าหญิงน้อยของฉัน>>>
       ขอโทษนะ ที่ไม่ได้มาเยี่ยม ไม่ได้มาดีใจกับเธอที่สามารถมองเห็นได้อีกครั้ง ขอโทษจริงๆ กอหญ้า ฉันขอโทษที่ไม่สามารถรักษาสัญญาที่ว่าเราจะอยู่ด้วยกัน ฉันรู้ตัวดีว่าจะต้องตาย แต่ฉันก็ไม่กล้าตอบปฏิเสธเธอ ฉันกลัว กลัวว่าจะทำให้เธอต้องเจ็บปวด ต้องทำให้เธอต้องเสียใจ ฉันคงเห็นแก่ตัวมากใช่ไหม รู้ว่าอาจทำให้เธอเจ็บก็ยังมาขอคบกับเธออีก แย่จริงๆเลยนะ อย่าเศร้าไปเลยกอหญ้าที่ฉันต้องจากเธอไปเธอจำได้ไหมฉันเคยบอกว่าทุกคนบนโลกเป็นเพื่อนของเธอ ทุกคนจะอยู่เป็นเพื่อนเธอแทนฉัน พวกเขาจะเคียงข้างเธอเสมอรวมทั้งฉันด้วย ฉันจะคอยมองดูเธอบนนั้นนะ
        ป.ล สัญญานะคนดีว่าจะไม่ร้องไห้ เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวของฉันยิ้มให้มากๆนะอย่า... อย่าร้องไห้อีกกเลย
                                        <<<ต้นกล้า>>>
\"คนที่ฝากจดหมาย เป็นคนมอบดวงตาให้คุณ เสียใจด้วยนะครับ\"
น้ำตาของฉันค่อยๆไหลรินลงมา ต้นกล้านิสัยไม่ดี เธอปล่อยให้ฉันอ้างว้างอีกแล้ว เธอไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับฉัน ได้โปรด กลับมาเถอะ เอาดวงตาของเธอคืนไปก็ได้ ขอเพียงให้ฉันได้เธอกลับมา อย่าหนีฉันไปได้ไหม
และจากวันนั้นฉันก็ไปที่สุสานที่ฝังศพของต้นกล้า
\"ฉันจะรักษาสัญญาฉันจะไม่ร้องไห้อีก เธอก็ต้องรักษาสัญญาด้วยนะว่าเราจะอยู่ด้วยกันไม่ว่าจะเกิดชาติไหน และต้องไม่จากไปแบบนี้อีก พักซะเถอะ นอนหลับให้สบายนะ เทพบุตรของฉัน\"
อีก 2 ปีต่อมา
ถึงฉันจะได้เป็นแพทย์ตามที่ใจต้องการ แต่ฉันก็ยังอยู่เหมือนรอเวลาตายเท่านั้น ความหวังสุดท้ายของฉันก็คือ การได้ไปอยู่กับต้นกล้า เราจะอยู่ด้วยอย่างมีความสุข
ต้นกล้า เธอรู้มั๊ยตอนนี้ฉันเหลือเพียง ดวงตาของเธอที่ให้กับฉัน มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันเหลืออยู่จริงๆ แต่ต่อไปนี้เธอจะไม่ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว ฉันจะไปอยู่กับเธอด้วย ลาก่อนโลกมนุษย์ที่แสนสวยงาม ฉันกระโดดลงมาจากตึกสูง 12 ชั้น ฉันรู้สึกเหมือนนกที่กำลังโผบิน ฉันจะไปอยู่กับเธอแล้ว ต้นกล้าคอยฉันอยู่บนนั้นนะฉันจะไปหาเธอเอง.............

ดวงตาที่เศร้าหมอง น้ำตาที่ไหลริน ต่อจากนี้คงไม่มีอีกแล้ว จะไม่มีผู้ชายที่ชื่อ ต้นกล้า และผู้หญิงที่ชื่อ กอหญ้าอีกแล้ว แต่ความรักของพวกเขาจะยังคงอยู่................ชั่ว...............นิจนิรันจ์