...แค้นลึก อาฆาตร้าย...

เนื้อเรื่อง

ฉันเห็นคลื่นทะเลซัดสาดบ้านเรือนและผู้คนที่กำลังวิ่งหนีสุดชีวิตอย่างดุเดือดไกลๆ ในวันท้องฟ้าสว่างไสวสวยงาม ไม่น่าเชื่อว่าความสวยงามนั้นจะทำร้ายมนุษย์นับแสนนับล้านคนเพียงไม่กี่นาที... ฉันวิ่งไปหาเพื่อนๆซึ่งยืนออหน้าประตูโรงแรมสูงสิบชั้น เสียงผู้คนแตกตื่นเบียดเสียดขึ้นบันไดแคบๆเพื่อช่วยชีวิตตัวเองดังอื้ออึง ฉันมั่นใจว่าหากไม่ทำอะไรสักอย่าง ฉันคงตายแน่นอน...


          “ทุกคน...ตรงโน้นมีโรงแรมอีกแห่ง คนยังไม่ไปด้วย รีบไปเถอะ เดี๋ยวน้ำจะมา!” ฉันตะโกนร้องบอกด้วยท่าทางจริงจัง เพื่อนฉันหันควับมามองเป็นเชิงสงสัย หากร้อนรน

          
          “ยัยขิง จริงเหรอ?” เพจ เพื่อนของฉันเอง เธอค่อนข้างสวยสะดุดตากับเพศตรงข้าม โดยเฉพาะผมยาวดกดำนั้น
    

          “จริงสิ” ฉันชี้ไปทางอีกฝั่งของฟากถนนเหมือนมันอยู่ใกล้นี่เอง เมื่อผู้คนกรูกันลงมาแล้ววิ่งตามทางที่ฉันบอก บันไดก็ไร้เสียงอึกทึกทันที
    

          “เดี๋ยวขิง...เธอจะไปไหน...รีบไปโรงแรมโน้นกันเถอะ ข้างบนของที่นี่ยังมีอีกเยอะนะ”
    

          “ฉันจะไปเอาของข้างบนแปปนึง เธอไปก่อน”
    

     ฉันผลักร่างเพจอย่างแรง แล้ววิ่งขึ้นข้างบนสุดความสามารถเท่าที่มี...
    
    
     น้ำทะเลล้นทะลักเข้ามาในตัวโรงแรมรวดเร็วเหลือเกิน ชั่วพริบตาทะเลก็สูงเท่าตึกสองชั้น...และสามชั้น มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ราวกับจะดึงทุกสิ่งจมสู่ใต้วารีอันน่ากลัว
    

     ฉันวิ่งหนีขึ้นบันไดกว่าห้าชั้นแล้ว ทว่าทะเลยังคงไล่ตามฉันมาติดๆ พอถึงชั้นหก...ฉันได้ยินเสียงใครคนหนึ่งตะโกนเรียกฉัน
    

          “ขิง...ช่วยด้วย!” เพจลอยบนผิวน้ำไม่ไกลจากตัวฉัน หากฉันเอื้อมมือลงไปช่วยเธอก็ถึงแล้ว เธอร้องเรียกซ้ำๆอย่างน่าสงสาร “ช่วยฉันที ขิง” เธอจับเชือกที่ผูกติดกับเสาโรงแรมเอาไว้ และอีกไม่นานมันต้องขาดผึงแน่
    

     ฉันยื่นมือให้เธอจับ นิ้วเรียวยาวเอื้อมขึ้นมา...อีกนิดเดียวฉันก็จะช่วยเพจได้แล้ว ทันใดนั้น ท่อนไม้ใหญ่ซึ่งรอยตามแรงน้ำพุ่งเข้ากระแทกตรงศีรษะของเพจพอดี
    

     เพจใช้มือกุมศีรษะทันที เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
    

          “ขิงช่วยฉันด้วย ฉันไม่ไหวแล้ว” คลื่นน้ำไหลเชี่ยวกราก พัดพาสิ่งของรวมทั้งร่างผู้คนให้ลอยตามแล้วจมดิ่ง คล้ายเส้นทางแห่งความตาย มือใช้กุมหัวนั้นยืนมาให้ฉันอีกครั้ง มันโชกเลือดแดงสดดังวิญญาณชั่วร้ายควานหาคนช่วยกลางอากาศอย่างน่าขยะแขยง “ช่วยฉันทีขิง” เธออ้อนวอนเสียงสั่นเครือ หากฉันกลับยืนมองมือเปื้อนเลือดนิ่งนาน “ช่วยฉันทียัยขิง”
    

          “ขอโทษนะ” ฉันถอยหลังชิดกำแพงขาว ช่างน่ากลัวและน่าเกลียดเกินกว่าที่ฉันจะรับไหว จึงตัดสินใจไม่ช่วยเธอ เมื่อเชือกขาด ตัวเพจก็รอยตามแรงคลื่นน้ำจากไปต่อหน้าต่อตา สักพัก...ร่างบางนั้นก็ถูกมัจจุราชล่องหนดึงลงสู่ประตูนรกเบื้องล่าง...

    

     เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งอาทิตย์ ฉันกลับมาได้อย่างปลอดภัย ในขณะที่ยังไม่พบศพของเพจเลย แต่ฉันเชื่อว่าเธอตายแล้ว ไม่จมน้ำตายก็คงอดอยาก คืนนี้ฉันขับรถเพื่อกลับบ้านหลังจากทำงานดึกดื่น...ฉันชะเง้อมองถนนข้างหน้าเพราะรถมันติดมาก ซึ่งผิดวิสัยที่ควรเป็น ควันไฟพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้ายามราตรี เสียงร้องโวกเวกโวยวายดังแต่ไกล
    

          “เฮ้ย! ไฟไหม้!”
    

     ฉันเปิดประตูรถแล้วออกแรงวิ่งไปดูเหตุการณ์ทันทีตามคนอื่นๆที่ปล่อยรถไว้เบื้องหลังอย่างไม่กลัวหาย
    

     อาคารเก่าๆดูไม่มั่นคง ถูกน้ำฉีดแรงจนเกิดเสียงคล้ายกับจะร้าว รวมทั้งคนควบคุมร้องสั่งเจ้าหน้าที่ภายในตึกเชียบขาดและดุดันระคนกลัวๆในสิ่งที่เขากำลังคิด...
    

          “ออกมา ออกมา! ออกมาจากตัวอาคารเดี๋ยวนี้ !”
    

     ฉันมองข้างบนตึกนั้นด้วยความรู้สึกหวั่นๆเช่นเดียวกับผู้เห็นเหตุการณ์ พลันสายตาก็เหลือบเห็นเงาผู้หญิงลางๆ คล้ายเธอกำลังก้มสบใบหน้าฉันเหมือนกัน เสียงร้าวดังสนั่นทั่วพื้นที่ใกล้ๆ ทันใดนั้น...อาคารก็ถล่มลงมาอย่างไร้ปรานี ฉันหมอบติดดินที่สุดเท่าที่จะทำได้ เศษซากอาคารหล่นกระเด็นนับร้อยชิ้นทั้งรอยบนอากาศและล่วงใส่ผู้คนเบื้องล่าง
    
  
          “อะไรนี่” เจ้าหน้าที่ตำรวจครางหากแฝงแววเลื่อนลอยเศร้าสร้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพียงไม่กี่นาทีเมื่อครู่ ฉันค่อยๆลุกขึ้นดูซากตึกถล่มด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย...
    

     ดุจความตายอยู่เพียงไม่กี่ก้าวของฉันเท่านั้น



     ฉันผ่านเหตุการณ์น่ากลัวถึงสองครั้งติดต่อกัน ฉันเฝ้าภาวนาว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก อย่างน้อยฉันคงไม่อยู่บริเวณนั้น รถไฟฟ้าวิ่งแล่นผ่านสถานีแล้วสถานีเล่าตามปกติ ฉันค่อนข้างร้อนใจด้วยซ้ำหากต้องพลาดการประชุมอีกไปกี่นาทีข้างหน้า
    

     ผู้โดยสารคนหนึ่งลุกขึ้นยืนเพื่อให้ฉันนั่ง ฉันก้มศีรษะแทนการกล่าวขอบคุณ
    

     ฉันนั่งดูขาตัวเองจากกระจกใสบานใหญ่ฝั่งตรงข้าม หากอยู่ดีๆก็มีเงาผู้หญิงมากั้นกลาง ฉันเอียงคออย่างสงสัย... เงานั้นยืนใกล้ฉันแค่เอื้อม ทั้งๆที่ฉันมองไม่เห็นร่างของหญิงสาวผู้นั้นเลย ความกลัวแล่นขึ้นมาจุกลำคอ จะกรีดร้องก็มิได้ จะลุกหนียิ่งไม่ได้ เพราะฉันไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนเหมือนมีก้อนกินหนักทับตัวฉันอยู่
    

     สปอร์ตไลท์ข้างนอกฉายแสงวูบวาบเข้ามาในตัวรถ ดวงตาฉันเบิกกว้างทันที รวมทั้งปากอ้าค้าง... ฉันเห็นแล้ว เงาของผู้หญิงคนนั้น...ผมยาวดกดำเปื้อนเลือดโชกจนเปียกชุ่ม ใบหน้าขาวซีดไร้โลหิต มือเรียวยาวยื่นมาทางฉัน ดวงตาเปิดโพลงจนแทบถลนออกเบ้า
    

          “...เพจ...” ฉันครางเบาๆ พอสิ้นแสงสว่าง เงานั้นก็อันตรธานไปรวดเร็ว
    

     จู่ๆภายในรถไฟฟ้าที่ฉันนั่งก็กระเทือนอย่างรุนแรง ร่างผู้คนที่ยืนล้มลงราวโดมิโน่ ทั้งทับร่างของฉันและไม่ทับ ทุกอย่างมืดสนิทจนมองอะไรไม่เห็นทั้งสิ้น

    

     เหตุการณ์ทั้งสามเหตุการณ์ที่ผ่านมา ทำให้ฉันกลัว ยิ่งตอนที่สบดวงตาโตของเพจยิ่งทำให้ฉันกลัวจนลืมหายใจ ลืมกระทั่งจะกลืนน้ำลายลงคอ...
    

     ฉันขับรถในยามค่ำคืน ถนนไร้ยานพาหนะและผู้คนเดินสัญจร ฉันเข้าใจว่ามันดึกแล้ว ฉันพยายามดับความหวาดระแวงโดยการเปิดเพลงดังๆกลบเสียงประหลาดที่อาจจะเกิดขึ้น ตัวฉันโยกย้ายไปมาตามจังหวะมันส์ๆอย่างเพลิดเพลิน
    

     ...ร่างหญิงสาวผมยาวยืนกลางถนน...


     ฉันเหยียบเบรกกะทันหันจนล้อเสียดสีกับเบรกเสียงดังเอี๊ยดสนั่น ฉันนั่งรอในรถ ให้เธอหลีกทาง ทว่าเธอก็ยังคงยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น
    

         “นี่คุณหลีกทางหน่อยสิคะ”
    

     ถนนเลนซ์เดียวอย่างนี้ เธอต้องเป็นฝ่ายหลบเท่านั้น หากเธอยังไม่ขยับเขยื้อนสักนิด ฉันชะโงกหน้าออกมาทางกระจกรถ
    

          “นี่คุณ มันอันตรายนะ หลีกไปสิ” ฉันสั่งเสียงดุและหยาบคาย ถ้าอยู่นานคงเจอแน่...
    

          “ฉัน...ไม่...หลีก” เธอตอบเยือกเย็น ฉันขมวดคิ้วอย่างรำคาญ
    

          “ทำไมถึงไม่หลีก มันอันตรายนะคุณ ไม่ห่วงชีวิตบ้างรึงัย”
    

          “ฉัน...ไม่...ห่วง”
    

     เธอค่อยๆเงยหน้ามองฉันช้าๆ
    

     ...ดวงตาโปนถลนมองฉัน ผมยาวดกดำเปื้อนเลือดโชก นิ้วมือเรียวยาวกวักเรียกฉัน เธอยิ้มอย่างอาลัยอาวรณ์...
    

          “ขิง...ฉัน...คิดถึง...เธอ...ไป...กับ...ฉัน...นะ” เธอพูดเสียงยาวด้วยความเย็นยะเยือก  
    

     หัวใจฉันหยุดเต้นชั่วขณะ ความกลัวแล่นขึ้นจากก้นบึ้งจิตใต้สำนึก ปลายมือปลายเท้าเย็นเชียบพร้อมกับปิดหน้าปิดตาอย่างหวาดกลัว
    

          “เพจ...อย่ามาหาฉันเลย ฉันขอโทษ” ฉันอ้อนวอนเกือบร้องไห้ พอมองไปยังเบื้องหน้า เงานั้นก็หายไปอีกครั้ง
    

     ฉันไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้ว!!!!!!
    

     ฉันขับรถด้วยความเร็ว ฉันกลัว...กลัวเหลือเกิน ความรู้สึกผิดมันเกาะกุมจิตใจฉัน นับจากวันที่ร่างของเพจลอยตามกระแสน้ำเชี่ยวกราก
    
    
     ด้านข้างรถสีกับแนวกำแพงเสียงดังสนั่น เพียงไม่กี่เมตรก็จะพ้นซอยบ้าๆนี้แล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้น...
    

     แสงไฟตามถนนใหญ่ยามค่ำคืนค่อนข้างสลัว และน่าวังเวง แต่ไม่เป็นไร…แค่ผ่านจุดนี้ ทุกอย่างจะจบ...


          “ขิง...ไป...กับ...ฉัน...นะ”


     เพจกระซิบข้างหูฉัน ใกล้เสียจนรับรู้ได้ถึงความเย็นยะเยือก รวมทั้งกลิ่นศพ...


     ฉันมองผ่านกระจกหลัง เห็นใบหน้าซีดเซียวนั้นชิดเส้นผมของฉัน นิ้วมือแห้งจับไหล่ช้าๆเบาๆ


          “อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”


     ฉันหักพวงมาลัยอย่างฉับพลันด้วยความตกใจระคนหวาดกลัว กระจกข้างหลุดกระเด็นไปทางด้านหลัง ทว่าฉันไม่แคร์ รีบทะยานรถโดยเร็ว เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้


     ล้อหน้าเกยกับฟุตบาทสูงกว่าห้านิ้ว ตัวฉันกระแทกกับประตูขวาเต็มแรง บอกกับความเร็ว...รถจึงพุ่งไปข้างหน้าแล้วค่อยๆเอน...เอน...และเอน ฉันรับรู้ได้ถึงความว่างเปล่าในขณะที่รถพลิกคว่ำกลางอากาศ ก่อนจะตกสู่พื้น เพดานรถถูไถกับพื้น กระทั่งศีรษะสัมผัสผิวอันหยาบกร้านของปูน...เรื่อยๆ...เรื่อยๆ...



     ฉันมึนหัวมาก จึงค่อยๆลุกขึ้นมาช้าๆ เบื้องหลังคือเปลวเพลิงท่วมรถของฉัน มันคงไหม้นานแล้ว ซากก็เลยดำราวเถ้าถ่าน ฉันใช้มือกุมศีรษะ เดินเข้าใกล้ตัวรถ...ซึ่งมีร่างคนนอนอยู่


     ...น่ากลัว น่าเกลียด น่าขยะแขยง...


     ดวงตาเบิกโพลงกว้าง แขนยังคงตั้งตรงชี้ฟ้า นิ้วมือหงิกงอไม่เป็นรูป เลือดไหลลินจากตรงโน้นตรงนี้เริ่มแห้ง กะโหลกเปิดจนเห็นสมองเละๆคล้ายวุ้น


     ฉันกรีดร้องเสียงแหลมสนั่น...


     “ผู้ตายชื่อ...” ผู้ชายร่างสูงสองคนพูดกัน พลางมองร่างนั้นอย่างสลดและสยดสยอง “เรารีบไปโรงพยาบาลกันเถอะ เดี๋ยวต้องไปโรงพักอีก” เขาเสนออีกฝ่าย ซึ่งได้รับการพยักหน้าตอบ...


     ฉันรู้สึกเหนื่อยล้าจนต้องพิงรถโรงพยาบาล เวลานั้น ฉันมองเงาตัวเองจากกระจกข้างของรถ  ฉันตะลึง...


     ...ดวงตาฉันเบิกโพลงอย่างไม่รู้ตัว นิ้วมือเปื้อนเลือดหงิกงอ ใบหน้าเปื้อนเลือกโชก...กะโหลกเปิดเห็นชิ้นเนื้อสมอง...
นี่ฉันตายแล้วเหรอ...ฉันตายแล้วเหรอ...


     ...ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!...