....ความรักของฉัน....

เนื้อเรื่อง

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกสำหรับเค้า  ฉันยืนรอเค้าเป็นเวลานานมากแล้ว  แต่เค้าไม่รู้และดูเหมือนจะมองไม่เห็นฉันด้วย  ฉันรู้จักและผูกพันกับเค้าตั้งแต่เค้ายังอยู่อนุบาลแน่ะ  เค้ามักจะมาคุยเล่นกับฉันเสมอๆ  ไม่ว่าจะเหงา  เศร้า  มีความสุข  บางครั้งเค้าก็ชวนเพื่อนๆมาเล่นกับฉันด้วยนะ  
                ช่วงเวลาในวัยเด็กน่ะ  มันช่างงดงามและเปี่ยมไปด้วยความสุข  เค้ามาเล่าเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเค้าให้ฉันฟังบ่อยๆ  มีเรื่องกลุ้มใจอะไรก็มาบอกฉัน  ฉันไม่ได้นิ่งดูดายหรอกนะ  ฉันก็ให้คำปรึกษาเค้าต่างๆนาๆ  แต่ดูเหมือนว่าเค้าจะไม่เข้าใจ  ผลสุดท้าย......เค้าก็เดินจากไปด้วยสีหน้าที่ดีขึ้น  ฉันก็ทำได้แค่นี้ล่ะนะ  
    พอเค้าเริ่มโตขึ้น  เค้าก็เริ่มห่างฉันไป  ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไร  เค้าไม่ค่อยมาคุยกับฉันอีกเลย  เดินผ่านไปเฉยๆ  ทั้งๆที่เค้าเจอฉันทุกเช้า!!  หรือทุกเย็นด้วยซ้ำถ้าเค้าสังเกต  คงเป็นเพราะเค้าโตแล้วมั้ง  มีเพื่อนและสังคมใหม่ๆ  เค้าคงลืมเพื่อนอย่างฉันไปแล้ว  เพื่อนที่เป็นที่พึ่งของเค้าเสมอยามที่เค้าทุกข์  หรือสุข  ฉันทำได้แต่เฝ้ามองเค้าด้วยความหวัง....หวังว่าซักวัน.....เค้าคงเห็นฉันบ้าง  เพียงแค่หันมายิ้มก็ยังดี.....
    ฉันเฝ้ามองเค้าเติบโตมาโดยตลอด  คอยทักทายเค้าทุกเช้า  แต่ดูเหมือนว่าเค้าไม่ได้สนใจฉันเลย......ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังนั้นลับเข้าไปในร.ร.กับเพื่อนๆกลุ่มใหม่ๆ  ฉันเริ่มจะถอดใจและคิดว่าเค้าคงไม่มาหาฉันอีกแล้ว  แต่พอถึงตอนสายๆ.....สิ่งที่ฉันหวังไว้ตลอดก็มาถึง!!  เค้ามา  เค้ามาจริงๆด้วย!  ฉันดีใจจนไม่รู้จะอธิบายยังไงออก  เค้ามากับเพื่อนๆของเค้าและคนที่คอยพูดๆอยู่น่าจะเป็นครู  ทุกๆคนต่างถือกระดานไม้  มีคลิบหนีบกระดาษติดไว้  และพกดินสอมาคนละแท่ง  เค้าเดินมาที่ฉัน!  เค้าเดินมาแล้ว!!  เค้ายิ้มให้ฉัน  รอยยิ้มนี้ฉันจะไม่มีวันลืม  มันแฝงแววของความซุกซน  อ่อนโยน  และอบอุ่น  เค้านั่งลงแล้วมองฉัน  เค้าทำอะไรน่ะ??  เค้าบรรจงลากดินสอลงบนกระดาษ  เค้าหันมามองฉันอีกที  แล้วขีดๆเขียนๆ  ฉันรูปแล้วว่าเค้ากำลังวาดภาพฉันฉันรู้สึกดีใจมากที่เค้าเลือกฉันแทนที่จะเป็นอย่างอื่น  ฉันปล่อยให้เค้าวาดรูปฉัน  ฉันพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุด  เวลาผ่านไป  ฉันอยากรู้บ้างว่าเค้าวาดไปถึงไหนแล้ว  ฉันพยายามถามเค้า  แต่ดูเหมือนว่าเค้าจะไม่ได้ยิน  ดูเค้าจะตั้งใจในการวาดรูปมาก  ฉันเลยไม่อยากกวน  แม้จะมีเรื่องอยากคุยกับเค้ามากก็ตาม  แต่ฉันก็ปล่อยให้เค้าวาดรูปต่อไป.......จนกระทั่งครูเรียกให้ไปรวมกัน  เค้าลุกขึ้น  ส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะพูดว่า \" ขอบคุณ \" แล้วเดินจากไป  โอ้!  เค้าพูดกับฉันแล้วล่ะ!  ถึงมันจะเป็นเพียงคำสั้นๆคำเดียวก็ตาม  แต่มันมีความหมายสำหรับฉันมาก  ฉันไม่ได้ยินเสียงเค้ามานานมากแล้วนะ  แต่....อีกใจหนึ่ง  ฉันก็ไม่อยากให้เค้าลุกไปเลย  ฉันอยากให้เค้านั่งต่อ  นั่งข้างๆฉัน  คุยกับฉันนานๆ  ให้ลมเย็นๆตรงนั้นทำให้เค้าสบายใจ  ฉันอยากให้เค้าเป็นเหมือนเดิม....
    วันนั้นเป็นวันเดียวในรอบปีการศึกษานี้ที่เค้าคุยกับฉัน  ฉันรู้สึกโกรธและน้อยใจมาก  ฉันคิดว่าเค้าคงลืมฉันไปแล้วตั้งแต่วันนั้น  แต่แล้วฟ้าก็เข้าข้างฉันอีกครั้ง!!  เย็นวันนั้น  เค้าเดินเข้ามานั่งข้างๆฉัน  ฉันตื่นเต้นจนบอกไม่ถูกเลยแหละ  หน้าที่อิ่มเอมไปด้วยความสุขของเค้าก้มลงมองพื้นหญ้าก่อนจะพูดกับฉันว่า
\" นี่  รู้รึเปล่า  ว่าเราชอบคนๆนึงอยู่ \"
    อะไรนะ!!  เค้า......เค้าชอบใครกันล่ะ  ใน....ในเมื่อ.....ในเมื่อฉันเป็นคนนึงที่เค้าเคยรักมากที่สุด  และฉันก็รักเค้ามากที่สุดเหมือนกัน.....หรือว่านั่นมันเป็นอดีตสำหรับเค้าไปแล้วกันแน่?  ฉันคิดอย่างท้อแท้และผิดหวัง  แต่ฉันก็ยังรับฟังเค้าต่อไป  
\" ผู้หญิงคนนี้น่ารักนะ  เธอชื่อ \' ฟ้า \' ฟ้าเป็นคนร่าเริง  ใจดี  มีความมั่นใจในตัวเอง  มีเหตุมีผล  แถมยัง....น่ารักอีกต่างหาก \"
    เวลาเค้าหน้าแดงนี่ช้างน่ารักดีจัง  ฟ้าหรอ?  ใครกันนะ?  ทำไมฉันไม่เห็นเคยเห็น  ปรกติแล้วฉันจะเคยเห็นเพื่อนเค้าทุกคน  ผู้หญิงที่ชื่อฟ้าคงเป็นคนดีเอามากๆล่ะซินะ  ถึงทำให้เค้าของฉันแอบรักได้  ถ้าฉันเป็นฟ้าบ้างฉันคงดีใจไม่น้อยที่มีคนนิสัยดีๆ  น่ารักแบบเค้ามาชอบ
\" ตรงนั้นไง  เห็นรึเปล่า  นั่งอยู๋ตรงโต๊ะหิน  คนที่มัดผมสูงๆน่ะ  น่าตาน่ารักๆ  นั่งหันหน้ามาทางนี้น่ะ \"
    เค้าอธิบายให้ฟังเหมือนได้ยินที่ฉันบอก  ก็จริงนั่นแหละ  หน้าตาจิ้มลิ้มแบบนั้น  มีเพื่อนๆล้อมหน้าล้อมหลังแบบนั้นน่ะ  คงจะเป็นคนที่ดีจริงๆนั่นแหละ  ฉันเทียบไม่ติดเลย.....
\" เราแอบชอบเค้ามาตั้งแต่ ม.1 แล้วล่ะ  แต่ไม่กล้าบอกน่ะ  เรากลัวว่าคำตอบที่เราจะบอกเธอ  เธอจะปฏิเสธ  ถ้าปฏิเสธขึ้นมาเราคงรับไม่ได้.... \"
    โธ่  จะต้องกลัวอะไรล่ะ  ความรู้สึกเรา  เราก็ต้องบอกเค้าไปซิ.....ก่อนที่จะสายไป  เหมือนกับฉัน......ฉันพยายามปลอบใจเค้าอยู่นานทีเดียว  ฉันคอยบอกเค้าว่าให้บอกไปเถอะ  อย่างน้อยเราก็ได้บอกความรู้สึกของเราให้เค้ารู้  เค้าถอนหายใจเฮือกใหญ่
\" เรานี่ขี้ขลาดเนอะ  เอาล่ะ!  ขอบใจนะที่คอยฟังเรามาตลอด  เรากะว่า.....เร็วๆนี้แหละ  เราจะบอกเค้า  ถึงจะโดนปฏิเสธก็ไม่สนแล้วล่ะ \"
    นี่ซิ  เค้าล่ะ  มีความมั่นใจและมุมานะ  ฉันมองตามเค้าไป  เค้าวิ่งไปที่โต๊ะหินของ \' ฟ้า \' ดูฟ้าจะต้อนรับเค้าเป็นอย่างดี  ฉันภาวนาขออย่าให้เค้าต้องเจ็บเลย  เค้าเป็นคนร่าเริง  แจ่มใส  ตรงไปตรงมา  ถ้าฉันเห็นเค้าเจ็บล่ะก็.....ฉันคงเจ็บกว่าเค้าหลายสิบเท่า  และตอนนี้....ฉันก็เจ็บมากพออยู่แล้ว  หลายปีที่ผ่านมาเค้าคงไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาเลย  สำหรับเค้า  ฉันคือเพื่อนคนนึงของเค้าเท่านั้น  เฮ้อ!  ยิ่งคิดฉันยิ่งท้อและห่อเหี่ยวใจ.....
    หลายวันผ่านไป  ฉันเฝ้ามองทั้งคู่ด้วยความชื่นชมและยินดี  ถึงแม้ถาพนั้นมันจะเจ็บมากก็ตาม  แต่จะให้ทำไงได้  ก็ฉันรักเค้าข้างเดียวนี่นา  แค่เห็นเค้ามีความสุข  มาคุยกับฉันทุกวันแบบนี้ฉันก็ไม่เสียใจและไม่เบื่ออีกแล้วล่ะ  
    ในตอนนี้  สภาพร่างกายของฉันเริ่มอ่อนแอลงทุกที  ต้นตระกูลของฉันมีอายุสั้นกันแทบทั้งนั้น  ฉันก็คงจะเป็นหนึ่งในนั้นด้วย  แต่ฉันไม่อยากให้เค้ารู้ถึงความผิดปรกตินี้  ฉันได้แต่เก็บมันไว้  คอยช่วยเหลือและให้คำแนะนำมาตลอด  จนกระทั่งวันนึง.......อาการของฉันทรุดหนักลงกว่าทุกที  ฉันเริ่มรูแล้วว่าถึงเวลาของฉัน  แต่ฉันไม่อยากไปไหน  ฉันอยากอยู่ที่นี่ต่อไป  คอมดูว่าเค้าจะเป็นยังไงบ้าง  เค้าจะมีความสุขแค่ไหน  และถ้าฉันไปแล้ว....ใครล่ะ?  ใครจะมาคอยรับฟังปัญหาของเค้า  ใครจะคอยแสดงความยินดีกับเค้า  แต่แล้ววันหนึ่ง  ฉันก็ได้รูอะไรบางอย่าง.......
\" นี่  เราบอกฟ้าไปแล้วล่ะว่าเรารักเค้า  เค้าหน้าแดงมากเลยนะ  แล้วเค้าตอบว่าอะไรรู้มั๊ย?  เค้าก็ตอบว่าเค้าก็รักเราล่ะ!!  เรางี้ดีใจสุดๆไปเลยรู้รึเปล่า \"
    ฉันพยายามทำตัวให้ร่าเริงแต่มันก็กลบเกลื่อนมันไม่ได้หรอก  ดีนะที่เค้าไม่สังเกตเห็น  ฉันก็ไม่ต้องการให้เค้าเห็นเหมือนกันนั่นแหละ  ฉันอยากจะเก็บช่วงเวลาที่เค้ามีความสุขไว้........และแล้ววันเวลาก็ผ่านพ้นไป  เค้าเรียนจบออกมาพร้อมกับฟ้า  ซึ่งคบกันเป็นแฟนเรียบร้อยแล้ว  ทำไมฉันรู้น่ะหรอ?  เพราะเค้ามาเล่าเรื่องเค้ากับฟ้าให้ฉันฟังน่ะซิ  ถึงแม้ฉันจะเจ็บอยู่บ้างแต่ฉันก็มีความสุขที่เห็นเค้ามาเล่าให้ฉันฟังและให้ความสำคัญกับฉัน  วันสุดท้ายก่อนการปิดเทอม  เค้าเดินมาหาฉันพร้อมกับฟ้าและพูดกับฟ้าด้วยน้ำเสียงที่ไม่เคยพูดกับฉันมาก่อน...
\" ฟ้า  นี่ไงเพื่อนเรา  เค้าคอยรับฟังเรามาตลอดเลยนะ  ไม่ว่าจะเป็นวันไหนก็ตาม \"
\" สวัสดี  รู้จักเราแล้วซินะ  เอกเค้าก็เล่าให้เราฟังเกี่ยวกับเธอมาโดยตลอด \"
    ฟ้าพูดและทำความรู้จักกับฉัน  ฟ้าเป็นคนดีจริงๆ  เค้าเลือกผู้หญิงที่ดีที่สุดสำหรับเค้าแล้วล่ะ  ตอนนี้  ฉันเพียงแต่ทำหน้าที่........คอยดูอยู่ห่างๆเท่านั้น  เค้าและฟ้าคุยกับฉันซักพักก็จากไป  ฉันมองเค้าจนคล้อยหลังไป  ดูเค้าและฟ้าจะมีความสุขมาก  รอยยิ้มที่เค้ามีให้กันดูจะอบอุ่น  ฉันมองเข้ามาในร.ร.  เพื่อนๆของเค้าคุยจ้อเรื่องปิดเทอมกันใหญ่  ใบหน้ายิ้มแย้ม  บางคนก็พูดกันว่าได้เข้ามหา\'ลัยไหน  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเค้ากับฟ้าน่ะ  ได้เรียนมหา\'ลัยเดียวกัน  แต่คนละคณะ  ฉันอยากเก็บภาพวันนี้เอาไว้ตลอดไป.....
    วันเวลาผ่านไป  ร.ร.เงียบเหงา  ไม่มีน.ร.คนไหนมากันเลยแม้แต่น้อย  จะมีก็แต่พวกครูมาเคลียร์งานที่ค้างไว  และฉันก็รู้ด้วยว่าเวลาของฉันใกล้หมดเต็มที  ฉันไม่อาจฝืนมันได้อีกต่อไปทั้งๆที่ฉันฝืนมันตั้งแต่วันสอบวันแรกของเค้าแล้ว  ฉันมีความสุขนะ  ถึงแม้จะไม่มีใครมารับรู้ด้วยก็ตาม  ตลอดเวลาที่ผ่านมา  เค้าให้ความสำคัญกับฉัน  ถึงไม้จะไม่ใช่ในฐานะคนพิเศษก็ตามเถอะ  ฉันค่อยๆถอนหายใจ  นกน้อย 2-3 ตัวบินมาเกาะที่ฉัน  ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว  ฉันเริ่มรู้แล้วว่า  บนโลกใบนี้มีอะไรอีกมากมายที่ฉันไม่รู้จัก  มีผู้คนมากมายที่ทั้งรักและเกลียด  มีความรู้สึกหลากหลายอย่างผสมปนเปกัน  ฉันอยากเรียนรู้อะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย  แต่มันคงไม่เหลือเวลาให้ฉันอีกแล้ว........มันถึงเวลาของฉันแล้วล่ะ.............
\" ครูสัญญาคะ  ดิฉันคิดว่าต้นไม้ต้นนี้น่ะแก่มากแล้วนะ  แล้วก็เลยอายุขัยของมันแล้วด้วย \"
\" ผมเห็นด้วยครับ  ต้นไม้ชนิดนี้น่ะ  มีอายุได้จริงๆก็แค่ช่วงสอบเท่านั้น  แต่ก็คงไม่แปลกที่มันอยู่ได้จนถึงวันนี้  ตอนนี้ใบมันก็เหลืองร่วงหล่นมากขึ้นทุกที  ไว้ผมจะเรียกคนสวนให้มาตัดไปนะครับ \"
\" ดีค่ะ  เพราะถ้าปล่อยทิ้งไว้มันอาจอยู่ถึงช่วงเปิดเทอม  ดีไม่ดีอาจล้มครืนลงมาก็ได้  ไม่เนื้ออ่อนนี่นา \"
    คงต้องกล่าวลากันแล้ว  ฉันไม่มีเวลาอีกแล้วล่ะ  อายุขัยของฉันมันสั้นแบบนี้ล่ะ  ฉันล่ะอิจฉาเพื่อนๆของฉันที่มีอายุยืนๆจัง  เค้าได้เห็นคนที่เค้ารักดำเนินชีวิตไปเรื่อยๆ  ฉัน....จะจำภาพเหล่านั้น  วันที่พวกน.ร.มีความสุข  วันที่เค้าส่งรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นและอ่อนโยนมาให้  วันที่เค้าและฟ้าเดินจากฉันไปอย่างมีความสุข  เค้ามีคนที่คอยให้คำปรึกษาแล้ว  เค้ามีคนที่แทนที่ฉันแล้วแค่นี้ฉันก็หมดห่วง  ฉันอยากเก็บความเจ็บช้ำต่างๆไว้กับตัวเอง  และทิ้งความสุขต่างๆนาๆไว้ที่นี่  แต่ฉันขอ......อย่างเดียวเท่านั้นแหละ  ขอรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นของเค้าไปด้วย  เพื่อที่ฉันจะได้จดจำเค้าไปตลอด.............ชั่วนิจนิรันดิ์
..........................ในเวลาต่อมา................................
\" เฮ้!  มาดูนี่ซิ  ฉันเจอมันคนแรกนะ \"
\" อะไรๆๆ  ฉันก็เจอมันคนแรกเหมือนกันนะ \"
เสียงเด็กชาย-หญิง 2 คนทะเลาะกัน  ตรงหน้าของทั้ง 2 บนตอไม้ขนาดกลาง.....ที่ๆเคยมีต้นไม้ต้นหนึ่งเติบโตขึ้นมา  ตรงกลางเกิดรอยแยก.....ปรากฏต้นอ่อนของต้นไม้นั้น  มันมีสีเขียวอ่อนสดใส
ในอนาคต  มันจะต้องเติบใหญ่และเป็นเงาให้แก่เด็กน.ร.ในร.ร.แห่งนี้แทนผู้เป็นแม่ของมัน.........