The little chair in blue house

เนื้อเรื่อง

ตึง...ตึง...ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับได้ยินเสียงนี้ เสียงที่จะบอกผมว่าผมได้ออกจากบ้านเกิดของผมมาแล้ว รถบรรทุกคันนี้จะพาผมไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ที่แห่งนั้นผมจะมีเพื่อนมากมายเลยล่ะ เอี๊ยด!!!เสียงรถบรรทุกเบรก แสดงว่าผมได้มาถึงสถานที่แห่งนั้นแล้ว ผมตัวสั่นไปหมดไม่รู้ว่าจะทักทายเพื่อนใหม่อย่างไรดี และแล้ว ก็มีผู้หญิงท่าทางใจดีคนหนึ่ง มาอุ้มผมไป เธอกอดผม ผมอายจนไม่รู้จะพูดอย่างไรเลยล่ะเธอพาผมไปที่ห้องกระจกติดริมถนน แล้วเธอก็จัดการนำผมไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเล็กๆน่ารักตัวหนึ่ง ผมรู้สึกรักเก้าอี้ตัวนี้ขึ้นมาทันทีมันนุ่มมากเวลาผมนั่ง
ผมได้เหลือบมองไปทางด้านซ้ายมือของผม ผมเห็นเพื่อนคนใหม่ของผมแล้ว เขากำลังร้องไห้อยู่ ผมเลยถามเขาว่าเขาเป็นอะไร เขาตอบผมด้วยน้ำเสียงเศร้าๆว่า “พรุ่งนี้ฉันจะไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว” “ทำไมล่ะ” ผมถามต่อด้วยความสงสัย เขาบอกผมว่า”พรุ่งนี้จะมีเด็กผู้หญิงท่าทางใจร้ายคนหนึ่งมารับฉันไปอยู่ด้วย ทำยังไงดีฉันไม่อยากไปเลย ฮือ ฮือ” สิ้นเสียงพูดของเขาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอีกครั้งหนึ่ง ผมเพิ่งรู้ว่าเค้าชื่อมล พี่มลเข้ามาอุ้มเพื่อนคนใหม่ของผมออกไป ผมแอบบ๊าย บายเขาในใจเงียบเงียบ “โชคดีนะเพื่อน” ผมกระซิบกับสายลมที่โชยมาทางผมเบาเบา พอเขาออกไปแล้วผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยคนเดียว ผมได้ทอดสายตาออกไปทางถนน ผมเห็นเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง ยืนมองและยิ้มมาทางผม ผมส่งสายตาไปที่เขาและยิ้มหวานที่สุด เท่าที่ผมเคยยิ้มออกไป ทำไมผมจึงทำเช่นนั้นทั้งๆที่ผมยังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเธอเลย เพราะผมรู้สึกถูกชะตากับเธอขึ้นมาน่ะสิ และแล้วหนึ่งในเด็กผู้หญิงกลุ่มนั้นก็เดินเข้ามาที่บ้านของผม เธอเข้ามาคุยกับพี่มลแล้วชี้มาทางผม เธอลาพี่มลแล้วเธอก็กลับบ้านด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข คืนนี้...ผมนอนไม่หลับเลย ผมนึกไม่ออกว่าเธอกับพี่มลคุยอะไรกันเมื่อตอนเย็น ผมชักตื่นเต้นแล้วสิ ผมเผลอคิดไปเองว่า เธอจะมารับผมไปอยู่กับเธอในบ้านสีฟ้า วันรุ่งขึ้นเธอมาที่บ้านผมอีก เธอเดินมาอุ้มผม ผมตัวสั่นไปหมด ไม่อยากให้เธออุ้ม แต่เมื่อ มืออันอ่อนนุ่มน่าสัมผัสของเธอแตะมาที่ตัวผม ผมก็ยอมให้เธอกอดแต่โดยดี เธอกระซิบบอกผมว่า”ไปอยู่ด้วยกันนะ” ผมเริ่มน้ำตาไหลเมื่อสิ่งที่ผมคิดไว้เป็นความจริง ผมต้องย้ายไปอยู่กับเธอ ผมต้องจากพี่มลผุ้แสนดี และเก้าอี้ตัวเล็กตัวนั้นไปแล้ว ผมร้องไห้จนผมหลับไป “นี่เธอตื่นได้แล้ว” ผมค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วเธอก็อุ้มผมลงจากรถ ภาพข้างหน้าที่ผมเห็นคือบ้านสีฟ้าหลังที่ผมฝันว่าจะได้มาอยู่ ผมกระโดดโลดเต้นดีใจ แม้ว่าในใจลึกๆแล้ว จะอดคิดถึงพี่มลผู้แสนดี และเก้าอี้ตัวเล็กตัวนั้นไม่ได้ “นี่เธอ” ผมสะดุ้งเมื่อเธอมาเรียกขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ “ฉันจะเรียกเธอว่าอะไรดีนะ” เธอพูดกับตัวเอง “เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันชื่อน้ำพุ ส่วนเธอชื่อน้ำพองเข้ากันดีนะ” น้ำพองเหรอผมคิดในใจและรู้สึกชอบชื่อนี้ขึ้นมาทันที เธอพาผมเข้าไปที่ห้องนอน เธอบอกผมว่าจะไปหาเสื้อตัวใหม่มาให้ผมใส่ พอเธอเดินออกไป ผมก็ล้มตัวนอนและหลับตาลงทันที โดยไม่สนใจฟังเสียงใดๆทั้งสิ้น “นี่เธอตื่นได้แล้วจ้ะ” ผมลืมตามองแต่นี่ไม่ใช่น้ำพุเป็นพี่มลต่างหาก และที่นี่ก็ไม่ใช่ห้องนอนของผมแต่กลับเป็นห้องกระจกติดริมถนน นี่ผมฝันเป็นตุเป็นตะได้นานขนาดนี้เชียวหรือนี่ ผมก็เป็นแค่ตุ๊กตาหมีธรรมดาๆตัวนึง สิ่งที่ผมฝันมันคงเป็นจริงไปไม่ได้หรอก ผมรู้สึกผิดหวังจึงคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยและทอดสายตาไปทางถนนที่ว่างเปล่า แล้วสายตาของผมก็ไปหยุดกับสิ่งๆหนึ่ง ใช่แล้ว ผมเห็นเขา ผมเห็นเขาจริงๆด้วย น้ำพุ เธอกำลังเดินมาเปิดประตูบ้านผม มาคุยกับพี่มล และยิ้มมาทางผม แล้วเธอก็เดินออกไปด้วยสีหน้าอันเปี่ยมไปด้วยความสุข คืนนี้...ผมนอนไม่หลับเลย พลางบอกกับตัวเองว่าถ้าพรุ่งนี้เธอมารับผม ผมจะไม่ลืมบอกเธอว่าให้นำเก้าอี้ตัวเล็กไปอยู่ในบ้านสีฟ้าด้วยกัน..........