รักนี้ที่ไม่สมหวัง

เนื้อเรื่อง

ณ มหา’ลัย ชื่อดังในจังหวัด.. กอแก้วหญิงสาว ก๋ากันปี 1 นั่งคุยอยู่กับเพื่อน ๆ ตรงม้านั่งหน้าอาคารหลังเลิกเรียน      
    อันตรา หรือที่เพื่อนๆเรียกกันว่า อัน เอ่ยขึ้น   “ นี่ยัยแก้วเมื่อไหร่แกจะหาแฟนกับเค้าได้สักทีพวกชั้นก็มีแฟนกันหมดแล้วเหลือแต่แกคนเดียวนี่จะเอายังไง  ”
    “ใช่ แล้วนี่ก็เลิกเรียนแล้วด้วย พวกชั้นเดี่ยวแฟนก็มารับกลับกันหมดเหลือแต่แกคนเดียวตามเคย ชั้นไม่อยากให้แกกลับคนเดียวนะ”  ส้ม  หรือสิริมล เอ่ยขึ้น
    “ไม่เป็นไรหลอกชั้นก็กลับขอชั้นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว พวกแกก็กลับไปกับ แฟน ของพวกแกเหอะชั้นกลับเองได้”  แก้วตอบโดยแน้นตรงคำวา แฟน ทั้งที่ในใจก็ต้องการที่จะกลับพร้อมเพื่อนๆ แต่ก็เห็นว่าเพื่อนๆ ของเธอมีแฟนกันหมดแล้ว เธอไม่ควรที่จะอยู่เป็น ก.ข.ค.ของใคร
    “นี่แกก็เป็นซะอย่างนี้แหละ พวกชั้นถึงได้เป็นห่วง” ส้มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
    “ไม่ต้องพูดมากเลยส้ม พี่ปอแฟนของแกมาโน้นแล้ว” แก้วเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นพี่ปอ หรือ ปวรินทร์ นักศึกษาปี 3 แฟนหนุ่มของส้มเดินเข้ามา
    “หวัดดีครับ น้องแก้ว น้องอัน แล้วก็น้องส้มคนสวยของพี่ปอสุดหล่อ” พี่ปอเอ่ยขึ้นเมื่อเข้ามาถึง
    “แหม พี่ปอมาถึงก็มีมดมาไต่เลยนะ  หวานจริงๆเลย อย่างนี้จะเชื่อได้รึป่าว” อันเอ่ยขึ้นด้วยความคุ้นเคย
    “เชื่อได้อยู่แล้วครับน้องอัน นู่นแฟนของอัน พี่ทีมเค้ามาโน่นแล้ว” ปอเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนหนุ่ม ทีม  ธีรวงศ์  นักศึกษาปีที่ 3 เช่นเดียวกับตน เดินเข้ามา
    “พี่ทีมมาแล้วเหรอคะอันกำลังบ่นว่าคิดถึงอยู่เลยเชียว” อันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นแฟนหนุ่มเดินเข้ามา
    “นี่อัน ชั้นยังไม่ได้ยินแกบ่นเลยสักคำว่าคิดถึงพี่เค้า” แก้วแกล้งล้อเพื่อน
    อันจึงหันไปพูดกับเพื่อน “นี่ยัยแก้วชั้นก็บ่นของชั้นในใจแล้วแกจะไปได้ยินไงล่ะ  เอ่อพี่ทีมขา แล้วนั้นพาใครมาด้วยคะ” ประโยคหลังอันหันไปถามกับพี่ทีมเมื่อเห็นคนี่เดินมาด้วยกับพี่เค้า
    “นี่พี่กิต จะ เพื่อนพี่เอง  แล้วนั้นก็น้องอันแฟนเรา น้องส้ม กับน้องแก้วเพื่อนของน้องเค้า” ทีมหันไปแนะนำน้องๆที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ
    “หวัดดีครับยินดีที่ได้รู้จักครับ” กิตเอ่ยขึ้น
    “หวัดดีค่ะ” อันกับส้มทักทายพี่กิตยกเว้นแต่แก้วที่ยังคงไม่พูดอะไรเอาแต่จ้องหน้าพี่กิต
    “ยัยแก้วเป็นอะไรไปเอาจ้องหน้าพี่กิตเค้าอยู่ได้” ส้มถามแก้วเมื่อเห็นว่ายืนนิ่งไป
    “ป ปล่าวไม่มีอะไร  หวัดดีค่ะ” ประโยคหลังแก้วหันไปทักกับพี่กิต
    “หวัดดีครับ” กิตทักพร้อมกับยิ้มให้นั้นทำให้แก้วรู้สึกว่าพี่กิตคือคนที่จะสามารถทำให้เธอมีความสุขได้เธอตกหลุมรักพี่เค้าเข้าแล้ว
    ดูเหมือนว่าอันกำลังรู้ว่าแก้วคิดเช่นไรจึงพูดออกไปว่า “พี่กิตคะ ไม่ทราบว่าเย็นนี้ว่างรึปล่าวคะ”
    “พี่ว่างอยู่แล้วครับเย็นนี้ไม่มีงานอะไร มีอะไรให้เหรอ” กิตถามไปด้วยความสงสัย
    “อ๋อ คือว่าอยากจะวานให้ช่วยไปส่งแก้วหน่อยค่ะ ไม่ทราบว่าจะได้มั้ยคะ” อันถามพร้อมกับดันแก้วไป
    “ยัยอัน เรากลับของเราได้ ไม่ต้องให้ใครไปส่ง”  ทั้งๆที่ก็ดีใจแต่คงทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้  ก็ผ้หญิงนิ่
    อันหันไปกระซิบกับแก้ว“ยัยแก้วเงียบไปเลย” แล้วหันมาบอกพี่กิตว่า “พี่กิตคะฝากด้วยนะคะ”  
                                             หลังจากนั้นทั้งหมดก็แยกย้ายกันกลับบ้าน โดยแยกกันเป็นคู่ๆ
               1 เดือนผ่านไป   ทุกคนเริ่มสนิทกันมากขึ้นรวมถึงแก้วด้วยที่ตอนนี้สามารถพูดกับพี่กิต ได้โดยที่ไม่ขัดเขินเช่นดังเก่า  แต่ในหัวใจของแก้วนั้นก็ยิ่งรัก พี่กิตมากขึ้นทุกวัน
                “พี่กิต ขา เสาร์นี้ไปเที่ยวกันมั๊ยคะ ”  ส้มเอ่ยถามขึ้น
                “เสาร์นี้เหรอครับ ว่างครับ ว่าแต่มีใครไปบ้าง  และจะไปที่ไหนกันล่ะ” กิตเอ่ยตอบเมื่อส้มถามขึ้น
                “ก็มีอัน ส้ม พี่ปอ พี่ทีม แล้วก็..แก้ว ค่ะ”  ส้มเว้นตรงช่วยท้ายเพื่อที่จะทำให้รู้สึกว่าสำคัญมาก แต่กิตนั้นก็ไม่ได้รู้สึกกับแก้วไปมากกว่าแค่คำว่า  ‘ รุ่นน้อง ‘  แล้วส้มก็เอ่ยต่อว่า “เราจะไปที่สวนสนุกกันค่ะ ไปคลายเครียดกัน”  กิตฟังดังนั้นจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “แล้วเราจะไปกันเมื่อไหร่ครับ ขอย้ำห้ามทุกคนเลทนะ”
                “เก้าโมงเช้าค่ะพี่ เจอกันที่หน้ามหา’ลัย รับรองว่าจะไม่เลท”  อันเอ่ยขึ้น
                “ โอเค นั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ  ไปครับแก้วกลับกัน” ประโยคหลังนั้นหันมาพูดกับแก้ว
               “ค่ะ” แก้วเอ่ยขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบมานาน พร้อมทั้งเตรียมตัวกลับบ้านและคิดว่าจะใช้โอกาสวันพรุ่งนี้บอกรักพี่กิต
    วันเสาร์ เวลาเก้าโมง หลังจากที่ทุกคนมาพร้อมกันที่  หน้ามหา‘ลัย  แล้วต่อรถไปสวนสนุกกัน  
เมื่อถึงสวนสนุก พี่ปอเอ่ยขึ้น ”เฮ้ยกิต คราวนี้เหมือนเดิมนะ แก ดูแลแก้วด้วยส่วนพวกชั้นจะไปเที่ยวกัน ไว้โทรนัดตอนกลับนะ บ๊ายบาย” หลังจากปอเอ่ยจบทุกคนก็แยกย้ายกันไป  กิตพาแก้วเล่นเครื่องเล่นต่างๆสักพักก็มาหยุดนั่ง  
แก้วตัดสินใจว่าจะบอกความในใจของตนเองกับรุ่นพี่คนนี้จึงเอ่ยขึ้น “เอ่อพี่กิตขาแก้วมีเรื่องจะพูดด้วยค่ะ” กิตฟังดังนั้นจึงหันหน้ามาถามเพราะเห็นว่าหน้าของแก้วนั้นดูจะเคร่งเครียด ว่า “มีอะไรจะพูดกับพี่เหรอ เห็นหน้าเคร่งเครียดเชียว”
               “เอ่อคือว่าแก้ว แก้ว เอ่อ รักพี่ค่ะพี่กิต แก้วรักพี่นะคะไม่รู้ว่าพี่จะรู้สึกแบบนี้กับแก้วบ้างรึปล่าว” กิตฟังดังนั้นถึงกับตกใจกับสิ่งใหม่ที่ได้รับรู้มาแต่แล้วกระนั้นเขาก็บอกกับแก้วว่า “พี่คงรักแก้วไม่ได้หรอกนะ เพราะพี่เองก็ไม่คิดที่จะมีความรักอีกหลังจากที่ต้องทำให้ใครเจ็บปวดมาแล้วหลายครั้งรวมถึงต้องเจ็บเองด้วย พี่จึงคิดที่จะไม่มีความรักอีกเพราะไม่อยากทำให้ใครต้องเจ็บปวดหัวใจ  พี่ขอโทษนะ ที่ไม่สามารถรักแก้วได้”
                “ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ  พี่ไม่ได้ผิดที่ไม่สามารถรักแก้วได้ เอ่อคือแก้วรู้สึกปวดหัวขอกลับบ้านก่อนนะคะฝากบอกพวกอันด้วยนะคะ” หลังจากที่พูดจบแก้วก็วิ่งออกมาพร้อมกับหยดน้ำที่ไหลมาจากดวงตา เพราะความรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้รับความรักตอบแทน จึงไม่สามารถห้ามน้ำตานั้นได้ ปล่อยให้มันรินไหลลงมาพร้อมกับความรู้คิดเข้าข้างตนเองที่คิดว่า ‘รุ่นพี่’ จะมีใจให้กับตนเองด้วย
หลังจากนั้นแก้วก็กลายเป็นคนที่ไม่พูดไม่จาไปทำให้หลายๆคนเป็นห่วง