+*+*+วันนี้เธอรักฉันมั้ย+*+*+*

เนื้อเรื่อง

นิ่ม:เฮ้ยย ฟ้า พี่แพทๆๆๆๆๆ
ฟ้า:ไหนๆยัยนิ่ม
นิ่ม:นั่นไง ใต้อาคาร2นั่นไง
ฟ้า:ใช่จิงๆด้วยยยย น่ารักจังเลยยย
นิ่ม:ไปบอกพี่เค้าเลยดิ
ฟ้า:บ้าหรอแ ก ฉันไม่กล้าหรอกก
นิ่ม:ยัยฟ้าใจเสาะแล้วพี่เค้าจะรู้มั้นหน่ะ
ฟ้า:แล้วรู้กับไม่รู้มันต่างกันตรงไหนอ่ะยัยนิ่มพี่เค้าก็มีพี่เฟิร์นอยู่ทั้งคน
นิ่ม:เอ่อนั่นดิ แต่แกก็ต้องบอกเพื่อนความสบายใจนะวุ้ยย
ฟ้า:เอาเถอะน่ายัยนิ่ม

ฟ้า:อุ้ยยย ขอโทษคะ
แพท:ขอโทษคับ น้องเป็นอะไรป่าวคับ
ฟ้า:มะ มะ มะ ไม่เป็นไรคะ ขอโทดนะคะ
แพท:อ้าวน้องมาขอโทษพี่ทำไมอ่ะคับ พี่ชนน้องนะ
ฟ้า:ม่ายรู้คะ
แพท:น้องคนนี่ไปไหนซะละนะ

ฟ้า:ตายแล้วยัยนิ่มชั้นชนกะพี่แพทอ่ะ
นิ่ม:ที่ไหนวะ
ฟ้า:หน้าลิฟท์อ่ะ
นิ่ม:แล้วพี่เค้าว่าไงบ้างวะแก
ฟ้า:ไม่ว่าไงอ่ะ ฉันวิ่งหนีออกมากก่อน
นิ่ม:แกเนี่ยนะ ยัยฟ้า จิงๆเลยนะ
  
แพท:อ้าวน้องคนนั้นหนิที่ชนกันแล้วไม่พูดไม่จาวันนั้น น้องเปนไรมากป่าวคับ
ฟ้า:ปะ ปะ ปะ ป่าวคะ ไม่เปนไร
แพท:คับ ไม่เปนไรก็ดีแล้วนะ นี่คับของขวัญ
ฟ้า:ของใครคะ
แพท:เดี๋ยวก็รู้คับบ

ฟ้า:กล่องเพลงสวยจังเลยยัยนิ่ม
นิ่ม:พี่เค้าให้แกหรอ
ฟ้า:ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันพี่เค้าไม่บอก
นิ่ม:แน่ๆเลย
พิมพ์:ฟ้า ชอบมั้ยจ๊ะกล่องดนตรี ฉันอุตส่าไปซื้อที่แคนาดานะ พอดีฉันไม่ว่างเลยฝากพี่แพทมาให้
ฟ้า:พิมพ์เป็นน้องพี่แพทหรอ อืมขอบคุณนะสำหรับของขวัญ
นิ่ม:ยัยฟ้าอย่าคิดมากน่า
ฟ้า:ฉันรู้ตัวดีนะนิ่ม ว่าฉันก็เหมือน หมาแหงนมองเครื่องบิน ฉันทำใจได้ละละ
นิ่ม:โธ่ยัยฟ้า

ตี๊ดดดดดดด
ฟ้า:สวัสดีจะ พิมพ์ว่าไงจ๊ะ มีไรให้ฟ้าช่วยหรอ
แพท:อ๋อ สวสัดีคับน้องชื่อฟ้าหรอคับ
ฟ้า:คะ คะ ค่ะ
แพท:พอดียัยพิมพ์ฝากพี่ให้บอกน้องว่า เดี๋ยวจะไปรับมาบ้านหนะคับ
ฟ้า:อะไรนะคะ ไปบ้านหรอคะ ฟ้าไปไม่ได้หรอกคะ คุณพ่อไม่อยู่
แพท:ไม่เปนไรคับ เดี๋ยวพี่ไปรับเองนะ
ฟ้า:ไม่เปนไรคะเสียเวลาป่าวว
แพท:อย่าเสียน้ำใจพี่สิคับ
ฟ้า:งั้นขอพูดกะพิมได้มั้ยคะ
แพท:อ๋อ คับๆ
ฟ้า:พิมพ์หรอ พิมฉันขอโทดนะฉันไปไม่ได้ ไม่มีใครไปส่ง
พิม:ก็เดี๋ยวฉันให้พี่แพทไปรับไง
ฟ้า:จะดีหรอ
พิม:ดีสิจ๊ะ ฟ้าจ๋า
ฟ้า:แล้วขากลับละ
พิม:น่าเดี๋ยวก็ให้พี่แพทไปส่งดิ
ฟ้า:น่ะ ก็ได้จ๊ะ แต่พี่เธอออออ
แพท:ไม่เปนหรอกคับ

ปรื๊ดดดดดดดดดด
แพท:เชิญคับบน้องฟ้า
ฟ้า:คะ คะ ค่ะ เกรงใจจังเลยนะคะ
แพท:ขึ้นรถก่อนดีกว่าคับ
ฟ้า:ค่ะ
แพท:ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอกนะคับ พี่ก็เหมือนพี่ของน้องนั่นแหละคับ
ฟ้า:ค่ะ
5ชม.ผ่านไป
ฟ้า:พิมเรากลับก่อนนะ
พิม:จะกลับละหรอ  แล้วนั่นเธอจะไปไหน
ฟ้า:ไปเรียกแท๊กซี่ไง
พิม:ก็บอกแล้วไงเดี๋ยวให้พี่แพทไปส่ง มันอันตรายนะฟ้า
ฟ้า:เอ่อ……..คือว่าจะดีหรอ
แพท:คับบอกแล้วไงไม่ต้องเกรงใจคับ ยังไงพี่ก็ต้องไปรับเฟิร์นอยู่ดีนะ
ฟ้า:ขอบคุณนะคะ

แพท:เดี๋ยวพี่ไปรับพี่เฟิร์นก่อนนะคับ แล้วเดี๋ยวพี่ไปส่ง
ฟ้า:เอ่อ…..ค่ะ
เฟิร์น:แพทนั่นใครหรอ หน้าตาน่ารักจัง
แพท:อ๋อ เพื่อนยัยพิมหน่ะเฟิร์น
เฟิร์น:แล้วชื่ออะไรแล้วเรียนชั้นไหนแล้วคะเนี่ย
ฟ้า:เอ่อ….ม.4คะ ชื่อ ฟ้าคะ พี่…….เฟิร์น
เฟิร์น:อายุน้อยกว่าพวกพี่ๆไป2ปีเองนะจ๊ะ แต่ทำไมพี่แก่จัง
ฟ้า:ไม่หรอกคะพี่เฟิร์นน่ารักมากเลยคะ
เฟิร์น:ขอบใจนะจ๊ะ แต่ไม่รู้พี่แพทเค้าคิดงั้นป่าว
แพท:บ้าน่า เฟิร์นน้องเค้าอยู่นะ พูดงี้ผมก็เขินดิ
ฟ้า:……ไม่เป็นไรหรอกคะ…..

ฟ้า:ขอบคุณมากที่มาส่งนะคะ
แพท:ไม่เปนไรคับ น้องฟ้า
เฟิร์น:แล้วเจอกันนะจ๊ะ ฟ้า เจอกันก็ทักบ้างละ
ฟ้า:ค่ะ ราตรีสัวสดิ์นะคะ


ถึงพี่แพท……
พี่แพทฟ้ารู้สึกดีกับพี่แพทตลอดมา ไม่รู้ว่าพี่แพทจะรังเกียจฟ้ารึปล่าว แต่อยากน้อยๆฟ้าก็อยากบอกความร็สึกบ้างว่าฟ้า แอบปลื้มพี่มากนะคะ ถึงแม้ว่าพี่จะมีพี่เฟิร์นแล้วก็ตาม
จาก ฟ้า…… 12/12/47

ฟ้า:เขียนจดหมายฉบับแรก เฮ้อ……เศร้า

นิ่ม:ฟ้าเปนไงบ้างเหนยัยพิมบอกว่าไปเที่ยวบ้านพิมมาหรอ
ฟ้า:อืมก็ดีนะ พี่แพทมาส่ง แต่มากับแฟนเค้า เฮ้ออออ

นิ่ม:พิมแกรู้มั้ยว่ายัยฟ้าหน่ะชอบพี่แพทของแก
พิม:จิงหรอออออ ชั้นไม่รู้ ก็ชั้นพึ่งกลับมาจากแคนาดานี่นา
นิ่ม:แกรู้แล้วแกจะช่วยยัยฟ้ายังงัย ในเมื่อพี่แพทของแกก็มีแฟนแล้ว
พิม:แต่ก็มีสิทนะแก พี่แพทเหมือนจะไม่ชอบนิสัยพี่เฟิร์นเท่าไหร่ ยัยฟ้าอาจมีสิทธิ์
นิ่ม:จิงหรอ

เฟิร์น:แพทเราเข้ากันไม่ได้ เราเลิกกันเถอะนะ
แพท:ก็ได้ถ้าเฟิร์นต้องการแบบนั้น แต่แพทก็จะรักพิมพ์ตลอดไปนะ ได้มั้ยเฟิร์น
เฟิร์น:ตามใจแพทแล้วกัน

ฟ้า:พี่แพทเป็นอะไรไปรึปล่าวคะ
แพท:พี่เลิกกับเฟิร์นแล้ว
ฟ้า:อย่าคิดมากนะคะพี่แพท ยังมีคนที่รักพี่แพทอีกเยอะคะ
แพท:ใครละฟ้า ไม่มี ไม่มีหรอก เขาพรันเอามือกับร่างที่ซีดขาวของฟ้าไว้
ฟ้า:เถอะน่า ต้องมีคะ พ่อ แม่พี่แพทไงคะ
แพท:พี่รู้ แต่พี่รักเฟิร์นมากนะ ฟ้าพี่จะทำยังไงดี
ฟ้า:ทำใจสิคะพี่แพท ทำใจยอมรับมันให้ได้

ถึงพี่แพทที่รัก…..
ฟ้าไม่รู้จะทำยังไงแล้วคะ ที่จะให้พี่แพทหันมองฟ้าบ้าง มีเพียงคำพูดเดียวที่แพทอยากจะบอกพี่แพทถึงแม้มันจะไม่มีค่าก็ตามมันก็คือคำว่า’’รัก’’ไงคะ
จาก น้องฟ้า….                                                         29/12/47

ฟ้า:ไม่ได้เขียนตั้งหลายวัน พอมาเขียนใหม่อีกรอบเศร้าใจหนักไปใหญ่

นิ่ม:มันจะดีหรอพิมไปลักจดหมายของยัยฟ้ามาแบบนี้
พิม:มันไม่ดีรึไงยัยนิ่มเพื่อนเราจะได้สมหวังซะที
นิ่ม:เอาก็เอา

แพท:น้องฟ้าน้องฟ้ารู้สึกยังไงกับพี่คับ
ฟ้า:ก็ชอบคะ พี่แพทเป็นคนดี เธอพยายามจะกลบเกลื่อน
แพท:น้องฟ้าตอบให้ตรงคำถามสิคับว่า รักหรือไม่รัก
ฟ้า:……เอ่อ…..แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรคะถ้าฟ้าจะบอกยังงัยพี่แพทก็มีพี่เฟิร์นอยู่เต็มหัวใจอยู่แล้ว
แพท:ตอนนี้พี่ไม่มีใคร แต่ก็ก็ไม่สามารถรักใครได้เช่นกัน แต่ถ้าเป็นฟ้าก็อาจจะมีความรักอีกครั้งก็ได้
ฟ้า:หมายความว่าไงคะ
แพท:ถ้าฟ้าบอกว่าฟ้ารักพี่ พี่ก็ยินดีที่ได้รักฟ้าเช่นกันนะสิคับ
ฟ้า:เอ่อ…ค่ะ……ฟ้ารักพี่ และฟ้ารอพี่ได้ จนกว่าพี่จะลืมพี่เฟิร์นคะถึงแม้ว่าจะทั้งชีวิตก็ตาม…….
แพท:ฟ้ารอพี่นะคับ พี่สัญญาว่าพี่จะลืมเค้าให้ได้ และจะเริ่มต้นใหม่กับฟ้า…….

ฟ้า:จดหมายหายยยยยยยยยยยยยยย นิ่ม พิม เหนจดหมายของเรามั้ย
พิม นิ่ม:ฉันเอาไปให้พี่แพทแล้ว
ฟ้า:ห๊า พวกเธอ…..
พิม นิ่ม:ชั้นขอโทดดดดดดด
ฟ้า:ไม่ต้องของโทดหรอก มันต้องขอบใจพวกเธอนะที่ทำให้ฉันมีโอกาสบ้างหน่ะ
พิม นิ่ม:จ้า เพื่อนรัก


ค่ะถ้าใคร อยากให้อยากได้เรื่องแนวแบบไหน ส่งมาบอกกันมั่งนะคะ...