สักวันฉันจะเป็นนักร้อง

เนื้อเรื่อง

ฝันที่ยิ่งใหญ่...คือสิ่งใดที่ฉันตามหา
                                                  
                                                   ฝันอยากเป็น...ดวงดาราที่อยู่คู่ฟ้า บนนภา

       คำขึ้นต้นของฉัน หมายถึง ความฝัน ที่มีอยู่ใน หัวใจของหลายๆคน  ฝันที่อยากจะเป็น ฝันที่อยากจะทำให้ได้
       ฝันที่รอคอยความหวังว่าสักวันจะต้องเป็นจริง ฉันเป็นคนนึงที่มีความฝัน ความหวัง ความรักในสิ่งที่ฉันทำ ฉันอาจไม่ใช่
       คนที่น่าตาดี ไม่ใช่ผู้หญิงที่หุ่นสวยงาม ไม่ใช่คนที่ร้องเพลงไพเราะน่าฟัง แต่ฉันคือคนนึง ที่ฝันอยากจะเป็นนักร้อง
       ความกดดันมีอยู่มากมายในรอบๆตัวฉัน แต่ฉันพยายามจะฝ่าฟั่นมันเพื่อไปให้ถึงจุดหมาย หวังว่าสักวันฝันของฉัน
       จะได้เป็นจริง ความฝันของฉันมันเริ่มมาจาก ตอนเด็กๆฉันอยู่ที่โรงเรียนเอกชนแห่งนึงในจังหวัดนนทบุรี ทุกๆวันพุธ
       จะมีวิชาขับร้อง และ เล่นดนตรี ส่วนวันศุกร์จะมีวิชานาฎศิลป์ เมื่อถึงวันพุธหรือวันศุกร์ฉันจะรู้สึกดีใจมากเป็นพิเศษ
       เพราะฉันจะได้เรียนในวิชาที่ฉันชอบ คุณครูที่สอนวิชาขับร้องจะนั่งที่เปียโน ส่วนฉันและเพื่อนๆจะไปยืนล้อมรอบ
       คุณครูเพื่อที่จะร้องเพลง ที่คุณครูกำลังเล่น ฉันมองคุณครูด้วยความชื่นชม เพราะคุณครูของฉันท่านร้องเพลงได้ไพเราะ
       แถมท่านยังเล่นดนตรีเก่งอีก ฉันให้ความสนใจในวิชานี้เป็นพิเศษ จนมีอยู่วันนึงที่คุณครูท่านให้จดหมายฉบับนึงแก่ฉัน
       และเพื่อนๆให้นำกลับไปให้ผู้ปกครอง เมื่อฉันกลับไปถึงบ้านฉันได้นำจดหมายฉบับนี้ไปให้คุณแม่ของฉันดู ท่านได้อ่าน
       ออกเสียงเพื่อที่จะให้ฉันได้ทราบเรื่องในจดหมายด้วย

คุณแม่: เรียนท่านผู้ปกครอง  เนื่องจากทางโรงเรียนได้เปิดรับการสอนดนตรี
           ให้แก่นักเรียนที่มีความสนใจในทางด้านวิชาการดนตรี ซึ่งทางโรงเรียน
            จะรับสอนในเครื่องดนตรีตามนี้  อิเล็คโทน เปียโน ไวโอลิน ขลุ่ยฝรั่ง
            ขิม จะเข้ ระนาด ซึ่งจะมีการเรียนการสอนใน
            วัน จันทร์ พุธ ศุกร์ ( 16.00-17.00น.)
            วัน เสาร์   อาทิตย์  (9.00-10.00น.)
             หากท่านผู้ปกครองสนใจ กรุณากรอกใบสมัคร พร้อมเงินจำนวน 2500 บาท


        เมื่อคุณแม่ของฉันท่านอ่านจบ ท่านมองหน้าฉัน ฉันได้พูดกับท่านไปว่า
ดิฉัน:    แม่ค่ะ หนูอยากเรียนเปียโน
คุณแม่: จะเรียนไปทำไม เอาไปใช้ในอนาคตก็ไม่ได้ แม่ว่าอย่าเรียนเลย เสียเวลา

       ตอนนั้นฉันยังเด็กก็ได้แต่เออออตามคุณแม่ของฉัน  เวลาตอนเย็นในช่วงเวลาที่ฉันต้องรอรถโรงเรียนมารับกลับบ้าน
       ฉันจะได้ยินเสียงเปียโนดังมาจาก หอประชุมตลอด ฉันเสียใจได้สักพัก พออายุประมาณ10ขวบเห็นจะได้ มีเพื่อนของฉัน
       คนนึงเขามาชวนฉันไปเรียนดนตรี ฉันบอกเขาว่า ต้องถามแม่ก่อน ฉันรีบกลับบ้านไปถามแม่ ทันที แม่ถามฉันว่า

คุณแม่:  อยากจะเรียนอะไร
ดิฉัน:     เปียโนค่ะแม่ หนูอยากเรียนเปียโน
คุณแม่:  เรียนแล้วจะเอาไปทำอะไร

        ฉันหาคำตอบไม่ได้ ได้แต่เพียงความเงียบ ฉันรู้สึกคับแค้นใจตนเอง ที่หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ แต่ด้วยความที่ฉันอยากเรียน
เปียโน ฉันเลยไปคุยกับคุณพ่อของฉัน ท่านถามฉันว่า

คุณพ่อ:  อยากเรียนอะไร
ดิฉัน:     อยากเรียนเปียโนค่ะ
คุณพ่อ:  แต่พ่ออยากให้เรียนอิเล็คโทนมากกว่า  พ่อให้เรียนก็ได้ แต่เรียนอิเล็คโทน

       คุณพ่อของฉันท่านมีเพื่อนที่เล่นอิเล็คโทนด้วย และเล่นเปียโน เพื่อนคุณพ่อของฉันแนะนำให้ฉันเรียนอิเล็คโทนมากกว่า
เขาบอกฉันว่าเล่นคล้ายๆกันเพียงแต่ว่าอิเล็คโทนจะต้องใช้ขาด้วยเท่านั้น ฉั นคิดในใจแต่เพียงว่า ถ้าเรียนอิเล็คโทนได้ก็เล่นเปียโน
ได้เช่นกัน ฉันจึงตัดสินใจเรียนอิเล็คโทนตามที่เพื่อนคุณพ่อแนะนำ แต่พอฉันได้ไปเรียนกลับไม่เป็นไปอย่างที่คิดไว้ ทั้งที่เล่นก็
เหมือนกัน เพียงแต่อิเล็คโทนจะมี2ชั้นกับ1ขาเท่านั้น แต่ฉันกับเรียนอย่างไม่มีความสุข ฉันเบื่อมาก และเกิดความไม่อยากเรียน
พอพักหลังฉันเริ่มดื้อไม่ยอมไปเรียน จนในที่สุดก็ยกเลิกการเรียนไป จนฉันอายุได้15ปี ฉันได้ย้ายมาอยู่โรงเรียนใหม่ ฉันได้เรียนร้องเพลง กับคุณครูท่านนึง ซึ่งเป็นคุณครูสอนศิลปินที่มีชื่อเสียงมาแล้วหลายคน แต่มันก็เป็นเพียงแค่วิชานึงในคาบเรียนเท่านั้น ฉันกลับบ้านไปขอคุณแม่เรียนร้องเพลง เพราะฉันชอบในวิชานี้ คุณแม่บอกฉันว่า

คุณแม่: เรียนเดี๋ยวก็เลิกอีก ไม่เอา

ดิฉัน:   แม่ค่ะ หนูขอโอกาสอีกสักครั้งนะค่ะ ให้หนูได้เรียนอย่างที่ใจหนูต้องการบ้าง

คุณแม่: ก็ได้

        ฉันดีใจมาก และได้ไปบอกคุณครูในเช้าของอีกวันที่โรงเรียนทันที