ตำนานนาฬิกาสีขาว และรักครั้งแรกของผม

เนื้อเรื่อง

เมื่อคืนหลังจากที่โซซัดโซเซกลับมาจากหอเพื่อนมาแล้ว ก็ไม่มีอะไรทำ นั่งเล่นเพลิน ๆ ตาเหลือบไปเห็นสมุดบันทึกสีเขียวที่ได้มาตอนตอบปัญหาเยอรมันตอน ม.4 ผมเลยถือโอกาสใช้เวลากับสมุดเล่มนี้จนเกือบเที่ยงคืน...อ่านไปหลาย ๆ เรื่อง ทำให้คิดถึงชีวิตและความทรงจำสมัยม.ปลาย อ่านจนเกือบจบเล่ม ก็สะดุดอยู่ที่เรื่องนึง ไม่ได้อ่านต่อ...ผมมาหยุดที่เรื่องของ \"นาฬืกาสีขาว\"

ตำนานนาฬิกาขาวถือได้ว่าเป็นปฐมบทความรักของผมทีเดียว แม้ว่ามันจะผ่านไปกว่าเจ็ด แปด ปีแล้วก็ตาม ทุกอย่างก็ยังมีชีวิตในความทรงจำของผมเสมอ...

ย้อนกลับไปเมื่อผมอยู่ ม.5 ตอนนั้นโลกของผมยังเต็มไปด้วยความฝัน ความสนุก การที่มีเพื่อนที่ไม่ใช่เพื่อนที่คร่ำเคร่งกับการเรียนอย่างในปัจจุบัน ทุกอย่าง...สวยงามไปหมด...

ความรักครั้งแรกจริง ๆเริ่มต้นตั้งแต่ม.4 แต่ก็มาผลิดอกออกผลตอนม.5 ปลาย ๆ ทุกอย่างเริ่มต้นในวินาทีแรกที่ผมเจอ \"ว\" ยืนรอรถกลับบ้านในเย็นวันหนึ่ง ความรู้สึกแรกคือ \"ใช่เลย\" ผมไม่ได้รู้สึกรู้เข้าไปถึงภายในจิตใจของเค้าตั้งแต่แวบแรกหรอกว่าเป็นคนยังไง แต่ยอมรับว่าภายนอกนั้น Spec เลยจริง ๆ หลังจากวันนั้นก็ไม่มีอะไรคืบหน้าหรอกครับ เพราะไม่อยากให้ใครในห้องรู้มาก เพราะก็ไม่เคยคิดจะให้ใครช่วยทำให้มันเป็นจริงขึ้นมา (ลึก ๆ ก็คิดว่ายังไงมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว) หลายเดือนผ่านไป เพื่อน ๆ เริ่มบอกว่า \"ว\" ส่งสายตาให้ผมหลายรอบ ความรู้สึกตอนนั้นดีใจมาก แต่ก็ยังไม่อยากจะแน่ใจเต็มร้อย เริ่มๆ หา \"พยาน\" ในกลุ่มเพื่อนมากขึ้น เพื่อเสริมความมั่นใจ ทุกคนพยักหน้า และบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าบางสิ่งที่ดี ๆ ได้เกิดขึ้นแล้ว...
จากที่ไม่เคยคิดจะให้ใครช่วย ผมก็หันหน้าไปพึ่งเพื่อนสนิทคนหนึ่งในสมัยนั้น ซึ่งเป็นผู้ที่กว้างขวางในโรงเรียน รู้จักคนเยอะไปหมด ซึ่งคงเป็นเพราะเพื่อนคนนี้เคยเป็นประธานนักเรียนมาหลายสมัยนั่นเอง แน่นอนว่าการช่วยเหลือกันย่อมไม่ได้มาเปล่า ๆ สิ่งที่เพื่อนคนนี้ต้องการแลกก็คือ \"การช่วยเหลือเล็ก ๆ น้อยๆ ระหว่างการสอบเยอรมันครั้งต่อไป\" นั่นเอง ผมไม่เคยทำ และไม่คิดอยากจะทำด้วย แต่ก็ตอบตกลงไป เพราะคิดว่าการทำผิดเล็ก ๆ น้อยๆ เพื่อแลกกับมิตรภาพกับ \"ว\" ย่อมไม่เป็นการเสียหายอะไรนัก

หลังจากนั้นไม่นาน วันที่ 23 กรกฎาคม 2540 ผมก็เริ่มเห็นสัญญาณของความเปลี่ยนแปลง ผมสังเกตเห็นว่า \"ว\" เดินผ่านห้องที่ผมเรียนและหันมามองที่ที่ผมนั่งอยู่ กลับไปกลับมา ถึง...7 รอบ... บอกตรง ๆ ว่ามีความสุขมาก ปนงงเหมือนกันว่าเพื่อคนที่ว่ามันทำอะไร หรือทำได้อย่างไร ถามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมบอก ไม่เป็นไร เรื่องนั้นไม่สำคัญแล้ว รอลุ้นต่อพรุ่งนี้ดีกว่า ระหว่างนั้น ไม่ค่อยมีอะไรคืบหน้า บวกกับยุ่ง ๆ เรื่องเรียนด้วย ผ่านมาถึงเดือนกันยายนปีเดียวกัน ทุกอย่างเริ่มทวีความรุนแรง เรื่องเริ่มกระจายไปทั่วม.ห้าแล้วโดยเฉพาะห้องผม 5/18 และห้องของเค้า 5/13 ต้องยกความดีความชอบให้กับเพื่อนคนที่ว่าจริง ๆ เหมือนกับว่าตอนนั้นทุกฝ่ายกระพือข่าวให้หนักขึ้นเรื่อย ๆ แต่ปฎิกริยาจาก \"ว\" ก็ไม่มีอะไรนอกจาก ยิ้มทุกครั้ง ที่เพื่อนๆ เขาแซว (แต่แค่นั้นก็ทำให้ใจคนบางคนเตลิดไปได้จริงไหม)

วันที่ 12 กันยายน 2540 ถือเป็น Pointe (ภาษาละคร) ของการเริ่มต้นเลยทีเดียว ... เค้ามองผม... เค้ามองเห็นผมแล้ว....หลังจากนั้น เค้าก็มองผมมากขึ้น มากขึ้นเรื่อย ๆ

วันเวลาล่วงเลยมาถึงปลายปี นั่นหล่ะคือการเริ่มต้นของตำนานนาฬิกาสีขาว....

ตอนนั้นคิดใหญ่เลยว่าจะซื้ออะไรให้กับ \"ว\" ดี ตอนแรกเพื่อนบอกให้ซื้อ Play Station ให้ เราก็ โอ้ ตอนนั้นยังเป็น Play 1 อยู่เลยราคาตั้งเป็นหมื่นไม่ไหวอ่ะ น้ำหอมดีมั๊ยน่า ไม่เอาดีกว่า เผื่อกลิ่นไปตรงใจเค้า หรือจะใช้หรือเปล่าก็ไม่รู้ จนแล้วจนรอด เอาอะไรดีว่ะที่ เราจะรู้ได้ว่าเค้าใช้ไม่ใช่ แล้วมันจะอยู่ติดตัวเค้าตลอดเวลา (เพื่อนบอกว่า กางเกงใน เลยเจอถีบไปหนึ่งป๊าบ)

อะไรดี...เค้าใช้แล้วเราเห็น แล้วอยู่ติดตัวด้วย อะไรดีๆๆๆๆๆ.....

นาฬิกาข้อมือ...



มันช่างเป็นไอเดียที่สุดจะฉลาดอะไรปานนั้น ต่อไปนี้ล่ะ ทุกครั้งที่ผมมองไปที่เค้า ผมจะเห็นนาฬิกาเรือนนี้ที่ข้อมือเค้าตลอดปี...และตลอดไป อิอิ

คิดได้ดังนั้นแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือสำรวจราคา นาฬิกาข้อมือมีตั้งเยอะนะคุณ แล้วมันก็ต้องเป็นอะไรที่พิเศษจริง ๆ ด้วย จะซื้อของกะหรั่ว ๆ มาให้ได้ไง (ย้ำว่าต้องการเขียนว่า \"กะหรั่ว\" จริง ๆ นะฮะ) เดินแหลก ห้างแถวบ้าน แถวโรงเรียน เสรี ซีคอน เอ้อ ตอนนั้นนาฬิกาที่ฮิตก็นี่เลย Baby - G กับ G -Shock น่ะ แต่ราคามันไม่ได้ถูก ๆ เหมือนทุกวันนี้นะ ตอนนั้นอ่ะ ที่เล็งไว้ก็...5600... คิดดูแล้วกันครับ เด็กผู้ชาย มอห้ากับเงิน 5600 จะเอามาจากไหน เวลาก็งวดเข้ามาแล้วด้วย คิดไปคิดมา ทำไงดีว้า ขอพ่อขอแม่ คงโดนด่าแน่ ๆ ว่าแล้วก็ไปหยิบเทป Soundtrack หนังเรื่อง Flinstone\'s มา (หนังนานแล้วฮะ แต่ซื้อตอนอยู่มอสาม) เปิดฟัง ๆ ไป... ต้องเรียกว่าเทปให้ลาภจริง ๆ ในปกเทปมีเงิน Dollars อยู่ครับ ซ่อนอยู่ประมาณ 120 ดอลล์ ประมาณว่าเทปเนี้ยซื้อตอนไปเที่ยวเมกา แล้วญาติแบบให้เงินมา ก็ซ่อนเล่น ๆ ไม่มีไร แล้วประจวบเหมาะ ปี2540 เศรษฐกิจดีมากกก ดอลล์นึงเอาไปแลกได้ 60 -80 บาท ไปเลย ไปธนาคาร (ใครอ่านตรงนี้อย่าเพิ่งด่าว่าโง่นะครับ - เพราะผมไม่เคยรู้สึกโง่เลย) แลกมาได้ ได้เงินก้อนใหญ่มากทีเดียว ก็ชวนไอ้ประธานนักเรียนนี่ล่ะ ไปด้วยกัน ไปซื้อที่เสรี เพราะเล็งไว้แล้ว เป็นนาฬิกาสีขาว G Shock ซ้วย สวย สีขาว หิมะ เพื่อนมันก็บอกว่า เฮ้ย อันนี้เหมาะข้อมือเขาขาว ๆ อ่ะนะ ต้องให้ใส่อันนี้ ก็โอเค ๆ คุณเอ๋ย ตอนควักเงินะ ตัวแทบปลิว ไม่เคยเอาเงินออกจากกระเป๋ามากขนาดนี้ทีเดียวเลย ...

เดินออกมาจากร้าน ไอ้เพื่อนมันก็บอกว่า \"มึงต้องการกล่องสวยๆ เว้ย\" ก็เลยไปฉกกล่องกระดาษสามาได้ ใบละสี่สิบบาท ห้า ๆ แล้วก็การ์ดสวย ๆ ห่ออย่างดี เอากลับบ้าน...

เอาละ พรุ่งนี้จะเอาไปให้เค้าละ... นอนไม่หลับบอกตรง ๆ อ้อ ในกล่องไม่ได้มีแค่การ์ดแล้วก็นาฬิกานะ มีเทปเพลงด้วย อัดไว้ให้ จำไม่ได้แล้วว่าเพลงไรบ้าง เอ๊ย จำได้ลาง ๆ มี \"รักใช่ไหม\" (ประกอบละครไรก็ไม่รู้) \"ฉันรักเธอ\" อืม แล้วก็ของโบว์ สุนิตาไรนี่ล่ะ จำไม่ได้ละ ใส่กล่องอย่างดี เตรียมเอาไปให้ในวันรุ่งขึ้น...

วันนั้นเป็นวันสอบครับ เป็นวันสอบวันสุดท้าย ผมบอกตรงๆ ว่าไม่กล้าเอาไปให้เอง ก็เลยต้องฝากเพื่อนในกลุ่มของ \"ว\" เอาไปให้ ตอนแรกเพื่อน ๆ มันก็คะยั้นคะยอว่าให้ไปให้เอง จะบ้ารึไงฟะ อายจะตายอยู่แล้ว อีกอย่างกลุ่มของ \"ว\" ก็เป็นกลุ่มใหญ่มาก เพื่อนๆรายล้อม เอาไปให้โดนแซวแน่ ๆ ก็นั่นล่ะ วานเพื่อนไป

อ้อ ขอแทรกหน่อยนึง จำเรื่องเทปอัดได้มั๊ยครับ ปรากฎว่าลืมเอามาครับ 555 เปิดในกล่องแล้ว อ้าวทำไมเทปหาย เอาละสิ มารู้ตัวตอนมาถึงโรงเรียนแล้ว ตอนนั้นหกโมงสี่สิบห้าละ ทำไงดีว่ะ เอาว่ะๆ นั่งมอเตอร์ไซกลับไปเลย แล้วคุณคิดดูให้เค้าบึ่งไปบึ่งกลับระหว่างหน้าโรงเรียนแถว ๆ พัฒนาการ ไปถึงบ้านแถวบางนา ลมตีหน้าแรงมาก ๆ จำได้ว่าพอลงมาจากรถอ่ะ หน้าชาเลย หมดไปหนึ่งร้อยบาท กลับไปถึงบ้าน...หาเทปไม่เจอ... จนป่านนี้ก็ยังหาไม่เจอ อะไรของมันวะ เลย เออๆ ช่างมัน ไม่เอาเทปก็ได้ ให้แค่นี้ก็หรูละ

ตัดกลับมา ผมก็เอากล่องให้เพื่อนของ \"ว\" ไปแล้วก็นั่งรอคำตอบ แน่นอน ไม่ได้นั่งหรอก เดินวนไปวนมาหน้าห้องสอบเหมือนคนรอเมียคลอดลูก สุดท้ายผ่านไปราว ๆ สิบนาที เพื่อนคนเดิมก็กลับมา ในมือไม่มีกล่องของขวัญ





...เธอรับของๆ ผมครับ....




ดีจ๊าย ดีใจ รีบเข้าไปหาเพื่อนถามว่าเป็นไงบ้าง เพื่อนก็บอกว่า \"ว\" ก็รับ แล้วก็บอกว่ากล่องสวยดี บอกแล้ว บอกแล้ว อิอิ แต่เค้าก็ถามกลับมาด้วยว่าทำไมไม่เอามาให้เองละ...แหม ถามมาได้ แล้วทำไม \"ว\" ไม่เดินขึ้นมาเอาท่ามกลางเพื่อน ๆ ของพี่ละจ๊ะ!

หลังจากนั้นก็มีธุระต้องไปทาสีห้องที่ตึก10 แต่ตอนนั้นสอบตึก 13 ใครอยู่เตรียมพัฒน์มาก่อนจะรู้ว่ามันก็ต้องเดินข้ามไปนานเหมือนกัน ลงจากตึก เห็นแล้วครับ ผมเห็นแล้ว กลุ่มของ \"ว\" นั่งอยู่ข้างหน้าผม เอาไงดี ผมชั่งใจครับ ผมชั่งใจ ผมเห็นแล้ว หยิบดอกไม้มาดึงไปเรื่อย ๆ เอาไรดี ไปข้างหน้าตึก ไปข้างหลังตึก ไปข้างหน้าตึก ไปข้างหลังตึก สุดท้ายยยย เอาว่ะ




ไปข้างหลังตึกดีกว่า 555




ก็เดินผ่านไปทางหลังตึก 11 พร้อมกับเพื่อน ๆ แล้วก็พยายามจะหลบหน้าเค้าวันนั้น เฮ้อ...ดีใจจริง ๆ แล้วปีใหม่ก็ผ่านไปด้วยดี ใจอยากให้ถึงวันเปิดเทอมเร็ว ๆ จะได้ดูนาฬิกาขาว ๆ สวยๆ บนข้อมือของ \"ว\"

เปิดแล้ว!!! โรงเรียนเปิด ก็รีบไปแต่เช้า \"ว\" อยู่ไหนว่ะ หาตั้งนาน เดินไปเดินมา (แต่ก็เดินด้วยความระมัดระวัง) ... เห็นแล้ววว ข้อมือของ \"ว\"...




ว่างเปล่า ไม่มีนาฬิกาอะไรทั้งนั้น




\"ว\" ไม่ใส่นาฬิกาของผมครับ ทำไมล่ะ ไม่รู้จะทำไงตอนนั้นก็เสียใจ ปนงง ๆ ไปถามเพื่อน เพื่อนบอกว่านาฬิกาน่ะ ยังไม่ได้เอาเข้าบ้านเลย เพราะกลัวพ่อแม่ถาม ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไร เราก็ไม่ว่าไร รอไปแล้วกัน รอนานเข้านานเข้า ก็ปรากฎเห็นนาฬิกาละ...แต่ไปอยู่บนข้อมือของเพื่อนของเธอ เพื่อนคนนั้น เพื่อนคนนี้...วนมันทั้งกลุ่ม นี่ทำไมเรื่องถึงเป็นอย่างนี้เนี่ย ทรมานมาก ๆ บอกตรง ๆ ร้องไห้แบบไม่รู้วันรู้คืน ร้องจนกลายเป็นคนตาตี่ไปเลย สงสัยว่าทำไม ทำไม และทำไมเค้าต้องทำงี้ด้วย


เวลาผ่านไปหลังจากนั้นอีกสามปี ผมเผอิญเห็น \"ว\" เดินกับคนที่คิดว่าน่าจะเป็นแฟนที่สยาม ไม่ค่อยเศร้าเหมือนเดิมแล้ว แต่ว่ามันก็เจ็บอยู่ลึก ๆ เหมือนกัน...ข้อมือเธอยังว่างเปล่าเหมือนเดิม

มีความลับอย่างหนึ่งที่ไม่เคยเขียนให้อ่านเลย ตั้งแต่ช่วงเวลาในตอนแรกจนถึงตอนนี้ ผมไม่เคยพูดกับ \"ว\" แม้แต่คำเดียว แล้ว \"ว\" ก็ไม่เคยพูดกับผมด้วยเช่นกัน ผมทุ่มทุกอย่างลงไปแม้ว่าจะไม่เห็นทางออกข้างหน้า แต่ผมทำไปแล้ว... ใครจะว่าโง่ ว่าอะไรก็ตาม ผมไม่สน เพราะผมคิดว่าตอนนั้นโอกาสของผมมีครั้งเดียว และต่อไปก็ไม่รู้จะมีแล้วหรือเปล่า มอห้าแล้วนะ อีกปีหนึ่งก็จะต้องจากกัน ถ้าไม่ทำตอนนี้ จะให้ทำตอนไหน ผลสรุปออกมามันเจ็บ มันเศร้า มันฝังใจ แต่ผลสรุปของเรื่องนี้อาจจะเละเทะกว่านี้ก็ได้ ถ้าผมไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย

สุดท้าย ในฐานะที่เป็นความรักแรกของผม \"ว\" เป็นคนที่ผมรักในหัวใจตลอด ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน และมีความสุขกันดีมากแล้ว (ถึงแม้ว่าเค้าจะอ่านถึงตรงนี้แล้วก็โกรธอยู่อิอิ) ขอบอกไว้เลยว่า เวลาผ่านไปแค่ไหน ผมก็ยังมีเค้าอยู่ เป็นความทรงจำที่ดีเสมอ แต่ถึงวันนี้เค้าจะกลับมา ผมก็จะไม่กลับไป ความรักมันเกิดขึ้นตรงนั้น แล้วมันก็ผ่านไปนานแล้วด้วย ขอมีความสุขกับปัจจุบันดีกว่า

ขอบคุณเพื่อน ๆ เตรียมพัฒน์ ม.5/18 และ 5/13 รุ่น16 ทุก ๆ คนที่มีส่วนช่วยเหลือ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน
ขอบคุณตัวเอง...ที่เขียนมาจนถึงตรงนี้ได้
และก็ขอบคุณสมอง ... ที่ยังจำเรื่องดี ๆ นี้ได้อย่างแม่นยำ