Min & jame ภาค 5

เนื้อเรื่อง

ภาค5
เท้าแรกที่เหยียบประเทศบ้านเกิด
ประเทศไทย.........ผมกลับมาแล้ว...
คิดถึงจริงๆ ควันพิษ.....น้ำเสีย ไม่ได้กลับมานานแล้วแทบขาดใจ
คิดถึงข้าวจานละ20 จ่ายข้าวจานละ400มานานแหละ
คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ น้องสาว เพื่อนๆ
เดินไปช่องตรวจคนเข้าเมือง สีหน้าผมแจ่มใส
ปลงตกตั้งแต่อยู่บนเครื่องแล้ว....
ผมไม่เศร้าแล้วล่ะเศร้าไปก็เท่านั้น
ผมจะเข้มแข้งจะเป็นตัวอย่างที่ดีให้มิน...
มีพบก็ต้องมีจากเป็นเรื่องธรรมดาแล้ว
เปิดมือถือที่ไม่ได้ใช่มานานหวั่นๆเหมือนกันว่ามันจะเสีย
มีข้อความเข้า2ข้อความ
ทำไมมันน้อยจัง-_-||||
ไปตั้งเกือบ2อาทิตย์........2ข้อความเจริญจริง
หรือเพื่อนๆจะลืมผมหมดแล้ว>_<
เปิดดูฉบับแรก
:จากแม่..........กลับบ้านเองไม่ว่างมารับโทษน่ะลูก:
โห............แม่ผมกลับบ้านทั้งทีทำงี้ได้ไงอ่า
ช่างเถอะครับความหวังยังมีอีกฉบับ
:โทษวะเจมมีประชุมด่วนไม่มีคนไปรับนะเว้ย........:
เห้ยไรว่ะเนี่ย.......กลับไทยทั้งทีไม่มีคนมารับเลย
ผ่านช่องตรวจคนเข้าเมือง.........
เศร้าเล็กๆ...............ไรวะรู้งี้กลิ้งอยู่กะมินดีกว่า
เดินเข็นกระเป๋าโดดเดี่ยว
มองคนเขามารับกันดูอบอุ่น
แม่ลูกคู่นึงยืนกอดกันดูอบอุ่น
แฟนมารับคนรัก แล้วผมล่ะไม่มีใครเลย......
เดินเข็นกระเป๋าไปเรื่อยๆเซ็งวะของฝากทีซื้อมาไม่ให้แล้วงอน
กินเองก็ได้(ว่ะ)T_T
เดินไปเรื่อยๆมีคนมาชนผมแทบล้ม
ใครว่ะอารมไม่ดีนะเว้ย............เดี้ยมีเรื่อง
เงยหน้าขึ้นจำได้ติดตา หน้าที่ลืมยากมากด้วยความเป็นเอกลักษณ์ของมัน
“นายบอย..........................!~”
“เห้ยเป็นไงวะ..........” มันยิ้มกวนตีนที่มุมปาก
“เพื่อนรัก.............นึกว่าจะไม่มีใครมารับกรูซะแล้ว”ซึ้งมันมากก็เที่ยวนี้แหละ
นี่ล่ะว้าคนติดแฟนลืมเพื่อนลืมฝูง........
“เวรนี่ได้ที........ด่าใหญ่ช่วยขนของเลย”ผมน้อยใจเล็กๆนะเนี่ย
เดี้ยวเซะว่ะใครบอกว่ากรูมารับคนเดียว............นู่นมรึงดูที่นั่งตรงนู้นดิ
มันชี้ไปที่ร้านเบอรเกอรคิง
ผมหันไปพ่อนั่งยิ้มอยู่ แม่นั่งข้างๆกับนายโอ้ตแล้วก็นายแนท
แม่โบกมือให้ ส่วนนายบ้าสองหน่อนั้น
นั่งกิน(ผลาญ)ไม่ลืมหูลืมตา
บอยช่วมผมเข็นกระเป๋า...........
“เห้ยไหนบอกมีประชุมกันไงวะ”ผมถาม
“หลอกควายเล่นๆว่ะสนุกดี”นายบอยตอบแถมขำ คิกๆให้ผมได้ยินอีก-_-|||||
“กรูเลยได้เห็นของดีว่ะ ได้เห็นคนตีหน้าเศร้า………เหมือนจะร้องให้ คิก คิก....”
ดูนายบอยหัวเราะสิครับกระตุ้นอวัยวะช่วงล่างจริงๆ
“เห้ยกวนวะ...........เหอ เหอ..... ตลกไม่ออกนะเว้ย”
“เออน่าหวัดดีพ่อตาแม่ยายกรูก่อน”ผมเดินมาถึงที่โต้ะอาหารแล้วครับ
นายบอยไม่พูดเปล่าสายตาเหลือบไปที่น้องสาวผม
ตบหัวสั่งสอนไปที
“สราด............ทะลึ่ง............ทะลึ่งน้องกรูยังเด็ก”
“เด็กไม่เด็กกรูไม่รู้ กรูรู้แค่มรึงไม่อยู่กรูจีบสบาย”
กวน......... มากขึ้นเยอะเลยครับปากคอนายบอยมันอัปเกรดมาช่วงปิดเทอมนี่แหละ
เดี้ยวผมคงต้องปรับเครื่องให้มันสักป้าบสองป้าบ
แต่ตอนนี้ได้แต่ยิ้มแล้วยกมือไหว้ครับ
พ่อคร้าบ แม่คร้าบ สวัสดีครับ...........กลับมาแล้ว
“อืมๆ..............กลับมาก็ดีแล้วลูก”พ่อผมตอบ
“เห้ยนายเจมกรูมีเรื่องจะฟ้องเว้ย..............”
“มรึงไม่อยู่นายบอยโทรหาน้องสาวมรึงใหญ่เลย” นายโอ้ตฟ้องใหญ่
“เหรอ..........แต่นายบอยบอกน้องมันเป็นแฟนแล้วนี่หว่า” นายแนทเสริม
-_-|||||เวงกรรม.................ไม่อยู่แพล็บเดียวพวกมันหม้อน้องซะแล้ว
พวกมันขำกันใหญ่ พ่อผมหันไปมองเลยเงียบ
มันลืมไปแล้วเหรอว่าพ่อแม่ผมนั่งอยู่นี่..........
เดี้ยวมีตาย^^”
“ไปเหอะว่ะ...........กลับบ้านเดี้ยวหาร้านอาหารกินซักร้านก่อนกลับ”
ผมบอกเพื่อนๆสุดแสบของผม
“พ่อครับแม่ครับกลับเหอะ...........ผมเหนื่อย”
“เดี้ยวสิวะ..........มีคนอีกคนที่อยากจะเจอมรึงอะ......”
ใครวะ-_-||||(มันจะกวนไรอีกป่าวเนี่ย)
นู่นเจ้แกไปเข้าห้องน้ำเลยเพิ่งมา
ผมหันหลังไปเห็นวาวายืนยิ้มให้อยู่
“เจมไปเที่ยวสนุกไหม..............ของฟากเราล่ะ”
“โหมาก็ทวงเลยน่ะ ซื้อมาให้แหละเดี้ยวค่อยเอา”
“อืมๆ..................เจมไม่อยู่วาวาคิดถึงน่ะ”
ผมงงเลยครับ
“อิ........อิ หน้าแดงด้วยล้อเล่นน่าล้อเล่น”
-_-ไม่มีคำบรรยายครับ
เนี่ยล่ะครับเก้าแรกที่ผมมาไทย
มีความสุขดีน่ะครับ
แต่................ไม่รู้จะมีพายุรอผมอยู่หรือเปล่า

กินข้าวเสร็จกลับบ้านว่าจะไปต่อซะหน่อย
แต่ไปไม่ได้แม่ไม่ให้ไปแถมพรุ่งนี้เปิดเทอม......
ดีเหมือนกันจะได้มาจัดหนังสือ ดีที่อยู่มหาลัยไม่มีการบ้าน
ถ้าเป็นตอนมัธยมคงตายแน่
มานึกๆดูชิวิตผมก็ตลกไม่เคยจะได้อยู่นิ่งๆเลยตั่งแต่รู้จักมิน
มีเหงา มีเศร้า มีโกรธ มีอะไรต่อมิอะไรมาให้ตื่นเต้นเสมอๆ
มีมินก็มีรสชาติชิวิต
แต่ตอนนี้ไม่มีเขาอยู่ข้างๆแล้วนะโว้ย
ผมบอกกับตัวเอง ผมก็ทำได้เพียงเข้มแข็งและรอคอยเขาเท่านั้น
พรุ่งนี้ต้องไปมหาลัย มหาลัยที่ไม่มีมินไม่อยากไปเลย
ยิ่งคิดยิ่งเครียด.....................
ไม่คิดมากแล้วครับนอนดีกว่า
ชิวิตผมหลังจากนั้นก็เรียนๆเล่นๆไปเรื่อยๆ
เจอสาวถูกใจบ้างแต่ภาพมินก็คอยย้ำให้อยู่เฉยๆ
ผู้หญิงที่ยุ่งด้วยมากที่สุดก็คงแค่วาวา(ก็กลุ่มเดียวกัน)
เพื่อนๆก็คอยให้กำลังใจ ผมก็ได้แต่รอครับ
รอวันที่มินจะกลับมาหัวเราะไปพร้อมๆกับผม
เรื่องดูเหมือนจะดำเนินไปเรียบๆง่ายๆของตัวมัน
ผมมีความสุขดีครับไม่ต้องห่วง........
วันนึงนายบอยนั่งเหม่ออยู่ใต้มหาลัย
หากใครผ่านไปผ่านมาคงหาว่ามันเก็กเป็นพระเอกมิวสิคแน่ๆ
(แต่ผมว่ามันเหมือนนายแบบอาหารหมู)
ผมเดินมาพร้อมนายแนทก็เลยเข้าไปทักทาย
นายบอยหันมาแป็บนึงแล้วมันก็หันไปเหม่อต่อ
-_-มันเป็นอะไรของมัน
เพื่อนทักไม่คุยด้วยเดี้ยวนี้มันหยิ่ง
เป็นไรวะกินมากไปอาหารไม่ย่อยเหรอผมถาม
“ป่าว...................”เฮ้อมันถอนหายใจยาว
มีไรก็บอกกันสิวะเผื่อจะช่วยๆกันได้
“บอกมรึงไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก”
เวง.....ดูถูกนี่หว่าบอกมาได้เลยเต็มที่วะได้ทุกเรื่องยกเว้นยืมตัง
มันหันมามองหน้าผมอีกรอบ.....
“ไม่เอาวะเอ็งปากเสียเดี้ยวไปบอกคนนู้นคนนี้หมด”
“เห้ยก็บอกมาสิวะไม่มีใครรู้หรอกกรูไม่บอกใครด้วยสัญญา”
“เอ่อ ห้ามบอกใครนะเว้ยความลับยิ่งชีพ”
“เออ ก็บอกมาสักทีสิวะ”
“คือ........กรู.....กรู......ชอบ....น้องปีหนึ่งคนนึงวะ”
“เห้ยอะไรนะ
มรึงไปชอบเด็กปี 1 เหรอ” ผมตกใจตะโกนออกมาดังลั่น
นายบอยลุกขึ้นตบกบาล
เว้ยเขารู้กันทั้งมหาลัยแล้วนายเวรเอ้ย......มรึงไม่ไปประกาศออกไมค์เลยล่ะ
ผมกุมหัวที่มันตบ(T_Tเจ็บอ่ะ)
“เห้ยเรื่องใหญ่นะเนี่ย................แต่ไม่แปลกว่ะเห็นมรึงสนคนนูนคนนี้ตลอด”
“คนนี้ไม่เหมือนกันวะ”
นายบอยหันไปมองฟ้า
“คนนี้กรูจริงจังนะเว้ย”
ผมฟังคารมมันแล้วอยากจะวิ่งไปอ้วกหลายต่อหลายรอบ
“เห้ยเรื่องนี้รู้กันแค่สามคนนะเว้ยกรู มรึง นายแนท ห้ามไปบอกใครเด็ดขาด”มันย้ำ
“ไม่ใช่สามคนสี่จ้ะ................”วาวาเสนอหน้ามากลางวง
วงแตกครับตกใจว่าวาวามาได้ไง
“คิดว่าคุยเรื่องอะไรกัน ที่แท้หนูบอยก็มีความรัก คิก คิก”หัวเราะแบบชั่วร้ายสุดๆ
วาวาเก่งมากครับเจ้แกแอบย่องมานั่งฟังจนรู้เรื่องแบบละเอียดเลย
“ไหนบอยคนไหนผู้หญิงผู้โชคร้ายเอ้ย...โชคดีคนนั้นพาไปดูหน่อย.....” วาวาแซว
“ไม่..............ยังไงก็ไม่บอกหรอกแค่นี้ก็แย่แล้ว”
อ้อเหรอ วาวา ยิ้มที่มุมปาก
“เดี้ยวรู้กัน......”
เธอเดินออกจากกลุ่มตรงไปที่น้องอุกาบาตปีหนึ่ง
คงไม่ต้องอธิบายถึงใบหน้าเธอนะครับชื่อคงบ่งบอกแล้ว
นายบอยกับพวกผมงงกับการกระทำของวาวา
หนังตานายบอยสั่นดิกๆ
วาวาไปกระซิบอะไรกับน้องแกก็ไม่รู้ชี้มาที่นายบอยด้วย
ขนาดผมไม่ใช่นายบอยยังเสียวสันหลังวูบๆ
ผมนึกในใจ เอาแล้วไงนายบอยเล่นกะใครไม่เล่น
วาวาเดินกลับมายิ้มแก้มปริ
“น้องเขาโอเคดี้ยวนัดเจอได้เลย”
“โอเคอะไรว่ะวาวา อะไรโอเค”นายบอยถาม
“เปล้าไม่มีไรหร้อก แค่เราเดินไปบอกว่าพี่บอยชมว่าน้องน่ารักดีอยากไปดูหนังด้วย”
“เห้ย....................ไม่ขำวาวาไม่ขำนรกชัดๆเงี้ยอ่ะ”
กรรมแล้วตูซวยสุดๆ นายบอยทำท่าแบบหมูโดนน้ำร้อนลวก
“ไปแก้ข่าวเลยโถ่ทำไมทำกับบอยหยั่งงี้”
“ได้................เดี้ยวไปแก้ให้ว่าเราดูผิดคนแต่.........ต้องพาเราไปดูน้องนางที่แกไปหลงชอบนะ”
วาวายื่นข้อเสนอ
ผมนับถือจริงๆกับความฉลาดบวกร้ายกาจของวาวา
นายบอยนิ่งไปคงใช้ความคิด
และแล้ววาวาก็ชนะครับ(เย้)
เดี้ยวเย็นนี้ผมจะได้เห็นหน้านางในฝันของนายบอยแล้ว

เลิกเรียนโอ้เย้.........พวกผมเก็บของทันทีกระตือรือร้นมากๆ
ไม่มีใครนั่งอู้เลยแม้แต่คนเดียว เก็บของแล้วยิ้มล่ารอนายบอย
“เฮ้ยๆเฮ้ย ใจเย็นๆกลัวไม่ได้เห็นหรือไงวะ”
“เห้ยไม่ได้ว่ะกรูกลัวมรึงเบี้ยวว่ะ”
ได้คราวเอาคืนก็ต้องเอาให้คุ้มใช่ไหมครับ ^^~
“โถ่บอยของพวกเรานะคนดีคำในคำนั้นอยู่แล้วเจมก็” วาวาขยิบตาให้นายบอย
คนอื่นจะมองหน้ารักครับแต่ผมมองแบบหน้ากลัวมากเลยครับ
สงสารนายบอย...................จริงๆน่ะครับ
ใช่ครับรู้ทั้งกลุ่มแต่ไปสนิทแล้ว5คนเอง
มีผม นายโอ้ต นายบอย นายแนท วาวา พวกผมเดินผ่านตึกแต่ล่ะตึกไปเรื่อยๆ
จนถึงตึกc นายบอยชูมือทำท่าหยุดแบบ ร.ด
มันหยิบบางสิ่งอออกมาจากกระเป๋าสะพาย
กระจกครับกระจก มันส่องซ้ายส่องขวาน่าหมั่นใส้มาก
“โห.....บอยเวอร์มาก หล่อแล้วค่ะหล่อแล้ว.........คนไหนล่ะมีรุ่นน้องตั้งเยอะแยะ”
วาวาแซว
นายบอยยังไม่พอครับหยิบน้ำหอมออกมาจากเป้อีก
บรรจงฉีดไปรอบๆตัวมัน มีสำรวจกลิ่นปากอีกต่างหาก
อะไรมันจะเวอรขนาดนั้น-_-|||||
“Okพร้อมแหละ” มันบอกพวกผม
วันนี้ผมได้เรียนรู้อะไรใหม่แล้วครับ
ความรักไม่ได้ทำให้คนตาบอดเท่านั้นน่ะครับ ทำให้คนบ้าได้ด้วย
“มรึงนำสิวะผม”บอกนายบอย
“ไม่เอากรูอาย” มันมาหลบหลังผมท่ามันตอนนี้น่ารักน่าเตะมากเลยครับ
นี่ล่ะครับผู้ชายอกสามศอก ผมว่าแปลกมากนายบอยมันเหมาะกับบทหน้าด้านหน้าทนมากกว่า
“แล้วจะรู้ไหมเนี่ยว่าคนไหนนายเวร”
“น่าเดี้ยวกรูเจอกรูจะบอกเองอายว่ะ”
ผมว่าที่นายบอยมาหลบหลังผมมันหน้าอายกว่าอีกเป็นไหนๆ
ช่างเถอะครับผมเลยต้องนำกลุ่มเดินไป
มีคนมองเยอะเลยครับ ผมไม่ค่อยกดดันเท่าไหร่หรอกครับ
เพราะผู้ชายส่วนใหญ่มองไปที่วาวาเสียมากกว่า
นี่ถ้าไม่มากลับพวกผมคงมีคนเข้ามาจีบแล้ว
จะให้ทำไงล่ะครับช่วงที่ผมไม่อยู่ไทยวาวาเขาไปซุ่มเข้าครอส์อะไรมาไม่รู้สวยขึ้นจมเลย
นายบอยชี้ไปที่โต้ะตัวหนึ่งมีผู้หญิงนั่งอยู่2คน
คนหนึงไม่น่ารักครับออกธรรมดาส่วนอีกคน
อุแม่เจ้าน่ารักสราดอ่า....................ตะลึงไป2วิ
น้องเขาผมสั้น..........ทำสีออกน้ำตาลเล็กๆผิวขาว ตัวเล็กนิดเดียว
ไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่านายบอยสนคนไหน
แล้วก็ไม่ต้องบอกอีกแหละครับว่าทำไมนายบอยถึงไม่กล้าเข้าไปคุย
นายบอยยืดตัวขึ้นครับดูมันเกร็งๆ
“เห้ยเห็นแล้วใช่ปะพอใจยังหัวใจกรูจะระเบิดแล้วนะเว้ย”
ผมหันไปมองหน้านายบอย แดงยังกะลูกตำลึงก็ไม่ปาน
วาวานิ่งครับราวกับจะถูกสั่นคลอนตำแหน่ง
วาวาเดินเข้าไปหาที่โต้ะของผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว
เธอคุยๆอะไรไม่รู้แล้วน้องเขาก็พยักหน้าวาวากวักมือเรียกพวกผมเข้าไป
นายบอยวางฟรอมมากเลยครับกว่ามันจะเดินตามมาได้แต่ล่ะเก้าผมไม่อยากจะพูดเลย
ที่นั่งเต็มหมดครับ นายบอยยังไม่ได้นั่งเลย(มาช้าเอง)
เหลือแต่ที่ข้างน้องคนนั้น
นายบอยตอนนี้ดูมันถ้าจะระเบิดแล้วครับกลัวมันเป็นลมเอา
“พี่ขอนั่งข้างๆได้ไหมครับ”
เสียงนายบอยทุ้มกว่าปรกติมากแล้วก็น่าหมั่นใส้กว่าปรกติหลายล้านเท่าเลยครับ
“ค่ะนั่งสิค่ะพี่ น้องเขาเสียงใสๆเล็กๆ”
ผมยังหัวใจเต้นเลย คงไม่ต้องบรรยายถึงนายบอยนะครับพี่แกแทบละลายอยู่ตรงนั้น
“นี่ไงน้องพี่ๆทีมกิจกรรม วาวาแนะนำ”
พวกผมหันไปหาวาวานึกในใจ กิจกรรมอะไร(วะ)
“พวกพี่จะจัดค่ายอาสาพัฒนานะน้อง.......ช่วยเหลือเด็กต่างจังหวัด
เนี่ยพวกพี่หาสมาชิกอยู่ น้องๆจะว่าไหมถ้าจะช่วยหาคนให้พี่น่ะถือว่าการกุศล”
น้องเขาคิดอยู่แป็บนึง
“ค่ะพี่แต่หนูไม่ค่อยมีเวลาน่ะค่ะ”น้องเขาตอบอ้อมแอ้ม
“อ้อไม่เป้นไรจ้ะ ชมรมพี่ไม่ต้องมาเข้าทุกวันเดี้ยวถ้าจะรวมพี่จะโทรนัดเอง
น้องๆอย่าลืมชวนเพื่อนๆมาให้พี่ละกันน่ะ เดี้ยวพี่ส่งรายละเอียดมาให้
ส่วนใหญ่ก็มีเข้าค่ายนิดหน่อยเอง”วาวาตอแหลได้อย่างแนบเนียนครับ
ถ้าพวกผมไม่รู้มาก่อนก็คงเชื่อไปเต็มๆแล้วล่ะครับ
“อ้อค่ะๆงั้นก็คงเข้าได้แล้วต้องทำไรมั่งค่ะเนี่ย”
“พี่ขอแค่เบอรโทรกับรูปนะน้องกันลืม...........ตอนนี้น้องมีไหมค่ะ”
น้องเขาหยิบกระเป๋าตังคขึ้นมาดู
“มีแต่รูปที่ถ่ายสตูดิโอได้ไหมค่ะ” น้องเขายื่นมาให้
“ได้จ้ะน้องขอบใจนะ”
วาวาหยิบมือถือขึ้น
น้องเอาเบอร์ให้พี่หน้อยเดี้ยวพี่จะโทรส่งเบอรไปให้จะได้ติดต่อพี่ได้
“ค่ะๆ”แล้วน้องเขาก็บอกเบอรมือถือมา.........
“พี่ชื่อวาวาน่ะแล้วน้องล่ะค่ะ”
“เจนค่ะพี่..............”
แล้วพวกผมก็แยกย้ายกับกลุ่มน้องๆ
พอเดินลับตึกวาวาก็ยื่นมือถือให้นายบอย
“เอ้าเบอรอยากได้ไม่ใช่เหรอ”
นายบอยตะลึง
“วาวา..............เรา.....เราขอบใจน่ะ”
นายบอยซึ้งมาก
เหตุการณ์นี้นายบอยคงยอมซูฮกวาวาไปอีกนานแน่ๆ
“ใครบอกให้ฟรีเดี้ยวไปเลี้ยงเซเวนเซ่นข้างมหาลัยเราเลย
ส่วนรูปถ้าอยากได้ก็..............เลี้ยงข้าวเราสักมื้อใหญ่ๆที่ฟูจิละกัน”
วาวายื่นข้อเสนอที่ไม่อาจปฎิเสธได้อีกแล้ว
นายบอยได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่รับคำวาวาๆ
เป็นผมไม่ยอมแน่กะอีแค่รูปกับเบอร์โทรเสียไปแล้วเกือบ2000อย่างงี้
แต่ผมดูนายบอยตอนนี้ผมว่าต่อให้เตือนมันยังไงมันก็คงไม่ฟังหรอกครับ
ผมหันไปมองวาวาๆ
เธอหันมายิ้มให้ผม
ผมยิ้มตอบ.........
ผมกลัววาวาจริงๆนะเนี่ย-_-||||
มินรีบกลับมาน่ะT_T
เจมกลัว........

นายบอยระยะนี่ทำตัวประหลาด
มันชอบเหม่อครับ.............
แถมชอบทำตัวโนเนะ........ทั้งๆที่หน้ามันก็ไม่ให้เลย
แต่ก็มีข้อดีนะครับ กลิ่นตัวมันไม่มีเลยแถมหน้ามันก็ใส
ขาวขึ้นด้วย แต่ผมยิ่งหมั่นใส้มันมากกว่าเดิม
มันโดนแดดไม่ได้ครับ เห็นแดดที่ไหนเป็นต้องหลบเข้าร่ม
พอชวนเตะบอลก็ร้อนไม่เอาเดี้ยวดำ เดี้ยวเหงื่อออก
ไปไหนก็เพ้อถึงน้องเจน น้องเจน
คิดถึงไปหมดซะทุกเรื่อง ทำหยั่งกะน้องเขาเป็นแฟนมันแล้ว
ใครจะเหล่หรือจะพูดถึงนอกจากมันเป็นไม่ได้
พอหมดชั่วโมงก็ชอบปลีกตัวไปคนเดียว
พวกผมก็เคยสะกดรอยตามมันไปดู
มันเล่นไปแอบมองน้องเขา
พอเข้าไปทักก็โกรธ เฉไฉไปเรื่อย
มันบอกมาคอยรักษาความปลอดภัยให้น้องเขา
(ผมว่ามันนี่แหละที่ไม่ปลอดภัย)
รักครับ รักมากเหลือเกินแต่มันก็ไม่กล้าเข้าไปคุยซักที
ผมว่าสักวันถ้ามีหมาคาปไปกินมันคงคลั่งตาย
วันหนึ่งนายบอยบ้าหนัก นั่งคุยโทรศัพท์หวานเชียวครับ
“น้องเจนเหรอพี่บอยนะ”
“ปล่าว จ้าแค่คิดถึงนะอยากได้ยินเสียงน้อง”
“เดี้ยวว่างๆไปกินข้าวกันนะจ้า”
“จะวันเกิดน้องเจนแล้วไว้เราไปเที่ยวกัน2คนน่ะ”
มันพูดอยู่หยั่งงี้แป้บนึงผมก็เข้าไปทักมัน
มันสะดุ้งเลยครับ
“เห้ย จีบน้องเจนติดตั่งแต่เมื่อไหร่วะไม่บอกเพื่อนเลยนะมรึง”
“กรูไม่ได้คุยกะน้องเจน” มันตอบ
“โคตรปากแข็งเลยก็เห็นอยู่ว่ามรึงเรียกน้องเจนจะน้องเจนจ๋า”
“ไม่ได้โทรเว้ยกรูแค่ซ้อมๆเอาไว้เดี้ยวทำใจได้ค่อยโทรไป”
ผมตะลึงเลยครับ..........
มันเก่งจริงๆคุยโทรศัพทคนเดียวก็ได้ด้วย
มันเรียกพลังรักครับ
แต่ผมว่าพลังบ้าแน่ๆ
แถมมันกำซับไม่ให้ผมบอกใคร
ไม่มีใครรู้ใช่ไหมครับ^^คนอ่านก็อย่าไปบอกใครน่ะรู้กันแค่เรา
ครั้งแรกที่นายบอยคุยกับน้องเจนผมยังจำได้อยู่เลย
ตอนที่จะโทรไปถามว่าจะไปค่ายไหม
วาวาบอกให้บอยโทรไป นี่คือโอกาศที่หาไม่ได้ง่ายๆ
นายบอยชูโทรศัพท์มองนานมากครับ
ย้ำว่านานจริงๆพวกผมก็คอยลุ้นอยู่
มันหายใจเข้าหายใจออกแถมเดินไปสำรวจตัวเองในกระจก
-_-||||น้องเขาจะเห็นไหมเนี่ย......
มีการกำสร้อยพระที่ห้อยคอด้วยกลุ้มกับมันจริงๆ
“เฮ้ยนายบอย ลำบากนักกรูโทรเองก็ได้นะเว้ย”นายโอ้ตบอก
เห้ยเดี้ยวเด่ะขอกรูทำใจก่อน หัวกรูตันไปหมดแล้ว
“ เวอรไปทำยังกะไม่เคยจีบหญิง
น้องเจนมรึงก็ผู้หญิงเหมือนกันละเว้ย”แนทบอกคงหมั่นใส้ไม่น้อยไปกว่าผม
แต่ที่ผมเงียบก็คือไม่อยากก่อสงครามกับมันครับ
มันชอบตอกกับมาว่ามรึงมีมินแล้วนี่จะห่วงไร ผมพูดต่อไม่ออกทุกที
นายบอยเดินไปหยิบกระดาษมา
มันบอกจะเอามาจดสคลิปเรื่องที่จะคุยกะน้องเขา
ไม่มีใครพูดออกครับ ให้ตายเถอะ
กว่ามันจะได้เป็นแฟนน้องเขาคงอีกปีสองปีแน่ๆ
เผลอๆไม่ได้เป็นด้วยมั้งครับ....-“-
วาวาหยิบโทรศัพทขึ้นมาครับ
เครื่องนายบอยที่วางบนโต้ะนั่นแหละ
คงหมั่นใส้นายบอยไม่มากก็น้อย
เธอกดเบอรแบบเร็วมากๆไม่รู้ว่าทำได้ไง
เธอนิ่งไปแป็บนึง.....
“น้องเจนเหรอ...........พี่วาวาน่ะค่ะเรื่องค่ายเดี้ยวจะเอาไงคุยกะพี่บอยนะ
เขารับผิดชอบเรื่องสมาชิกน่ะ จ้าๆพี่ติดธุระน่ะเดี้ยวจะทำต่อ”
แล้ววาวาก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้นายบอย ที่
นิ่ง อึ้ง ทึ่ง..............และค้างไปแล้ว
“คุยกะน้องเขาหน่อย ไม่รับน้องเขาจะเสียความรู้สึกน่ะ”
นายบอยทำหน้าแบบเอาอีกแล้วเหรอวาวา
แต่ในที่สุดมันก็ต้องทำใจรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล............น้องเจนเหรอครับ”

“คุยกะน้องเขาหน่อย ไม่รับน้องเขาจะเสียความรู้สึกน่ะ”
นายบอยทำหน้าแบบเอาอีกแล้วเหรอวาวา
แต่ในที่สุดมันก็ต้องทำใจรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล............น้องเจนเหรอครับ”
“ค่ะ............พี่บอยเหรอ”
“ครับ....”
“น้องเจนน่ะค่ะ..พี่บอยมีอะไรจะคุยกะเจนเหรอค่ะ”
“เอ่อน้องเจน........หาสมาชิกได้กี่คนแล้วครับ”มันถามแบบเป็นการเป็นงานมากเลยครับ
“เจนก็รวมๆเพื่อนๆได้หลายคนแล้วล่ะค่ะ
เดี้ยวเจนจะจดชื่อแล้วเอาไปให้น่ะ”
“ครับๆเอ่อน้องเจน............
คือว่า.........น้องเจน...........พอจะ”นายบอยอ้ำอึ้ง
“พอจะอะไรค่ะ?”
“พอจะ...........เอ่อไม่มีอะไรครับไม่สำคัญอะไรหรอก”
นายบอยถอนหายใจเฮือกใหญ่แต่ผมนี่ซิถอนหายใจดังกว่ามันอีกเซ็งมันจริงๆเลย
เซงเลยทำไมป็อดงี้วะ นายบอยหันมาดูหน้าพวกผม
เอาแล้วครับผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้
“น้องเจน.............”
“ค่ะ ค่ะ มีไรค่ะ” น้องเขาคง งง เพราะนายบอยทำเสียงแบบจริงจังมาก
“คือน้องพอจะว่างไหมครับวันนี้พี่อยากนัดไปคุยกันนะครับ
เรื่องงานชมรม..............................”
ผมตะลึงครับ
นายแนทถึงกับตบมือให้
วาวายกนิ้ว............นี่สิลูกผู้ชายตัวจริง
น้องเขาเงียบครับปล่อยพวกผมลุ้น
“ค่ะ...................เดี้ยวเจอกันหลังเลิกเรียนนะค่ะรอได้หรือเปล่า”
“รอได้สิครับ ต่อให้ฟ้าถล่มโลกทลายก็จะรอครับ”
“โหพี่บอย เวอรจริงๆเอาเป็นว่าเย็นนี้เจอกันน่ะค่ะ” น้องเขาจะวางแล้วล่ะคงรำคาญนายบอย
“จ้าๆ..................เดี้ยวเจอกันน่ะครับ น้องเลิกกี่โมงล่ะพี่จะได้โทรไปถูก”นายบอยคว้าโอกาศเต็มที่
“4โมงค่ะพี่อยาจจะสายนิดหน่อยนะค่ะ”
“อืมสวัสดีครับ”
“ค่ะสวัสดีค่ะ”
น้องเขาวางไปแล้วครับ.......
แต่นายบอยยังคงล่องลอยในโลกแห่งความฝันตามันเหม่อลอย
ยิ้มคนเดียว..........อยู่อีกเกือบนาที
“บอย บอย บอย” วาวาสะกิด
“อะไรเหรอวาวา.........”
“เย็นนี้จะไปหาน้องเขาใช่ไหม”
“อืมสินี่เรียกว่าเดทใช่ไหมวาวา” นายบอยถาม
“เออสิน้องเขาต้องมีใจให้แกแน่ๆเลย”วาวาเชียร
“จริงเหรอวาวา วาวาคิดว่างั้นจริงๆน่ะ”
“อืมจริงสิบอยเดี้ยวเราจะสอนให้เลยว่าจะจีบน้องเขายังไง”
“ขอบใจมากวาวา สอนเราหน่อยสิทำไง”
“เดี้ยวสิใจเย็น เออบอยช่วยไรเราหน่อยดิ”วาวาหันไปมองนายบอย
“อะไรวาวาอะไรที่เราพอจะทำได้”นายบอยกระตือรือร้นส่วนผมคิดในใจ
นายบอยอย่ากับดักนายบอยT_T ไม่ๆๆๆๆๆๆ
คือยังไงเราก็ช่วยบอยมาเยอะแล้ว บอยช่วยเราคืนสักอย่างได้ป่ะเพื่อนกันไง
วาวาเอาหน้าขาวๆไปใกล้นายบอย
“อะไรล่ะก็บอกมาสิวาวาเพื่อนกันเกรงใจไปได้”
“คืออ่ะนี่วาวาเปิดกระเป๋าหยิบกระดาษมาใบนึง
“เนี่ยบอยเดือนนี้วาวาโทรศัพท์เยอะไปหน่อย บิลมันเลยงบมาตั้ง2000
บอยช่วยวาวาออกหน่อยสิ”
นายบอยถอยหลังไปสองเก้าครับชะงักเลย
“วาวาเดินตามไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
นะบอยนะ น่ะค่ะ แค่นี้ช่วยกันไม่ได้เหรอ”
วาวาเกาะนายบอย
“โถ่วาวา เราไม่ไหวหรอกมั้ง”
บอยอ่ะ.......... วาวาปล่อยมือ
“เออแค่นี้ไม่ได้น่ะ” วาวาตีหน้าเศร้าๆ
“เปล่าๆวาวาไม่ใช่....”
“บอยอะใจร้ายมากเลย ทีเราน่ะอะไรก็นึกถึงบอยก่อน
เนี่ย.....ทีเราน่ะแค่นี้ช่วยไม่ได้ จำไว้ล่ะกัน” วาวาหน้าบึ้งงอนใหญ่เลย
ผมได้แต่เอาใจช่วย อย่าบอย ใจแข็งไว้กับดักนะเว้ย(ครั้งที่2)
ไม่กล้าออกเสียงกลัวจะเป็นเป้าแทนนายบอย
ไม่ง้อก็ได้ วาวาเดินหนี
นายบอยเดินตามดึงแขนวาวาไว้
“เดี้ยววาวา........เราจ่ายให้ก็ได้ เดือนนี้เท่านั้นน่ะ”
“อืมจริงป่ะ” วาวาทำท่าดีใจ
“บอยน่ารักจังเลย ใจดีงี้น่ะถ้าวาวาเป็นน้องเจนน่ะรักบอยตายเลยล่ะ”
“จริงปะเนี่ย”นายบอยยิ้ม
“จริงสิจริง” วาวายื่นบิลให้
นายบอยรับบิลมามันยิ้มใหญ่ หารู้ไม่บนหัวมีเขาโค้งยาวสวยงามแหล่ะ
“ขอบใจน่ะบอยฝากด้วยเดี้ยวเราช่วยเชียรเต็มที่”
วาวาเอียงคอให้นายบอยยิ้มเล็กน้อย
“นั่งเลยนั่งเดี้ยวติวเข้มให้”
แล้ววาวาก็สอนเทคนิคให้นายบอยมากครับ
มากจนพวกผมงงเลยว่าผู้หญิงเดี้ยวนี้เก่งและรู้มากขนาดนี้เชียว
หมดเลยครับกับสาวหน้าใสไร้เดียวสาครั้งแรกที่ผมได้พบ
(เธอไม่ไร้เดียงสาอ่ะ-_-|||||)
หลังจากติวเข้มผมไม่รู้นายบอยฉลาดขึ้นหรือว่าโง่ขึ้นน่ะครับ
แต่อีกไม่นานก็จะถึงเวลานัดแล้ว....

บอย............บอย.....เห้ยนายบอย
นายบอยสะดุกเฮือก.........
ถึงเวลานัดแล้วน่ะโทรไปบอกน้องเขาได้แล้วมั้ง
“เออ ไม่ต้องเตือนเว้ยเริ่มชินแล้ว”
นายบอยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานัดแนะกะน้องเขา
“นนี้นะครับอืมๆที่ร้านเซเวนเซ่นน่ะ จ้ะข้างๆมหาลัยนั่นแหละ
ครับอีก10นาทีเจอกัน”
นายบอยปิดโทรศัพท์ยิ้มมุมปาก
“เสร็จกรู”
“เห้ย.............อะไรเสร็จว่ะ วาวาสอนไรมรึงเนี่ย บ้าไปแล้วเหรอ”
“เหอะมรึงไม่รู้อะไรเสียแล้วเดี้ยวนี้ผู้หญิงชิบผู้ชายมั่นใจ
และกรูก็มั่นใจมากเลยตอนนี้”.......
เอาล่ะกรูไปก่อนน่ะ มันลุกขึ้นหยิบกระเป๋าสะพาย
มรึงคอยดุเถอะไม่เกิน3วันว่ะ-_-|||||
มันหันมาโบกมือให้ผม ท่าทางมันยังกะพระเอกลิเก
ผมได้แต่มองตามไป อีกสามวันจะทำไมเนี่ยหวังว่ามันคงไม่อกหักน่ะ
ผมขี้เกียจปลอบ
นายบอยเดินไปแล้วครับส่วนผมกะอีกซัก10นาทีจะตามไปแอบดูเวลาสถานที่ก็รู้แล้ว
นายแนทสะกิดผมมันมาจากไหนก็ไม่รู้ มีนายโอ้ตดูดบุหรี่เงียบ....เดินตามมา
มันหยิบสิ่งนึงออกจากกระเป๋า
กล้องvod.......
“เอามาทำไมว่ะ” ผมงงจริงๆ
“กรูเอามาอัดภาพคนอกหักว่ะเผื่อแบล็คเมย์มันได้ในอนาคต”
มันทำหน้ามีเลศนัย หัวเราะด้วยขอบอกชั่วโคตร
“เวงกรรม......มรึงรู้ได้ไงว่ะว่ามันจะอกหัก”
“แล้วคุณคิดว่าน้องเขาจะสนใจนายบอยอะป่าว”
ผมส่ายหน้า
“เออก็เห็นม่ะนักวิเคราหะเกมอย่างมรึงยังว่าไม่รอดเลย
ถ้านี่เป็นบอลก็เหมือนให้แมนยูไปแข่งกะทีมมหาลัยเราน่ะ
กรูต่อ10ลูกครึ่งเลย”
ถ้านายบอยได้ยินคำนี้วันนี้โลกคงไม่สงบสุขแน่ๆเลยครับ-_-
เออไปก็ไปแต่วาวาไม่ไปด้วยเหรอ ผมว่าเจ้แกมีส่วนทุกเรื่องน่ะ
“มรึงช้าไปแล้วว่ะ......วาวากะนายโจมันแอบซุ่มไปก่อนเราอีก
วาวาบอกจะปลอมตัวไรเนี่ยแหละ ไปเหอะชักช้าว่ะ”
ผมได้แต่เดินตามไปครับในใจก็ลุ้นครับ
ลุ้นให้นายบอยแห้วรับประทาน.....เอ้ย.....สมหวังครับ^^”
ภาพแรกที่ผมเห็นคือนายบอยที่ลงทุนไปซื้อตุ้กตาตัวเบอเร่อจากร้านกิ้บช้อปข้างมหาลัย
ไม่แน่ใจเหมือนกันไม่แน่มันอาจซื้อมาจากบิ้กซีก็ได้มั้ง
เพราะนั่งรถไปไม่ไกลเท่าไหร่
เย้ดโด้-_-||||นั้นตุ้กตาตัวล่ะ199บาทโหนายบอยจีบหญิงทั้งทีไม่ลงทุนเลย
มันไม่อายคนเลยครับมันยืนคอยหน้าเซเว่น
คนผ่านไปผ่านมาอย่างตรึมอะมีบางคนชี้มันด้วย
นายบอยเอ้ยมรึงไม่สงสารตัวเองก็สงสารน้องเขาเหอะ
ถุงอะไปหามาใส่มีไหม.........
เห้ยมาแล้วนายเจมนายบอยเอาตินสะกิดผม
ก็ดูอยู่ด้วยกันมันจะสะกิดผมทามมายเนี่ย-_-||||
น้องเจนเดินมากับเพื่อนคนนึง
วันนี้น้องเขาน่ารักผิดปรกติ
อย่าหาว่าผมสายตาดีเลยครับน้องเขาต้องโปะแป้งมาแน่ๆ
น้องเขาแต่งตัวเพื่อนายบอยเหรอนี่
น้องเจนยิ้มให้นายบอยยื่นตุ้กตาให้น้องเขาต่อหน้าต่อตาเพื่อนเขาเลย
เจนอึ้งไปเลยครับ
น้องเขาทำหน้าแบบสุดๆเลยจะให้บรรยายไหมครับ
ผมว่าอย่าดีกว่า...................
พี่บอยถือให้เจนก่อนได้ม่ะเจนอายอ่ะค่ะ น้องเจนบอก
“เหรอแต่พี่ไม่เห็นอายเลย”
มันยังยัดเยียดตุ้กตาให้น้องเขา
จะอายได้ไงอ่ะก็หน้านายบอยหนาพอๆกะกระเบื้องตราช้างเลย
“ถือให้เจนหน่อยล่ะกัน น่ะค่ะ”
ได้ๆแต่เจนจับตุ้กตาก่อนน่ะบอกว่ารับแล้ว
อะเหอยังกะประเคยของพระ-_-||||
น้องเขาคงเริ่มเสียใจแล้วครับที่หลวมตัวมา
ผมว่าถ้านายบอยไม่ใช่รุ่นพี่คงโดนคำพูดที่สาหัสไปแล้ว
เอ่อลืมบอกไปครับตุ้กตาเป็นรูปเป็ดนะครับ ที่หัวโตๆปล่อยลมตัวนิดเดียวน่ะครับ
เจนเอามือแตะแป็บนึงแล้วก็ลาเพื่อนเดินเข้าเซเวนเซ่นกับนายบอย
ไปนรกย่อยๆล่ะน้องเอ้ยผมคิด
โทรศัพท์ดัง...........
ผมรับ.... “ฮัลโหลครับ”
“เจมวาวาน่ะมายัง นายบอยเข้ามาแล้วน่ะเดี้ยวเรารายงานผลให้”
“เห้ยวาวาเหรอ อย่าเลยไม่ดีอะเสียมารยาท...... เดี้ยวนายบอยจับได้มีเคืองหรอก”
ผมพยายามห้าม
“ไม่ได้หรอกเจม พลาดคราวนี้ก็เหมือนตกข่าวอ่ะเดี้ยวเราเกาะติดแล้วรายงานเอง
ถึงจะถอยตอนนี้ก็สายไปแล้วล่ะ”
“แล้วบอยมันจำวาวาไม่ได้เหรอไงออกมาเถอะ”
“ย.ห....อย่าห่วงเรามากะเพื่อนเราคนนึงบอยไม่รู้จักหรอก โจก็ใส่หมวกส่วนวาวานั่งหันหลัง
เดี้ยวหน่วยข่าวส่งเรื่องไปให้”
วาวาพยายามเต็มที่เก่งจริงๆ
“บอยมาแล้วน่ะเจมเดี้ยววาวาจะเสียบแฮนฟรีน่ะอาจไม่ตอบ”
“อืมๆ ......สู้ๆ”ผมนั่งที่โต้ะม้าหินในมหาลัยกัน3คน
เปิดลำโพงให้ดังได้ยินทั่ว
ใจเต้นรอผลรายงานจากวาวา.....ลุ้นกว่าดูบอลอีก
“เจม.......” เสียงวาวาดังมาจากโทรศัพท์
“ว่าไง...... “ผมตอบกลับไป
“นายบอย........มันชมว่าน้องเขาน่ารัก น้องเขาดีน้องเขาสวยล่ะ
เสี่ยวชิบเลยอ่ะ............คิกๆ”
“กรรมอย่าไปว่ามันดิ
แล้วได้ยินมันพูดได้ไง.....ใกล้ขนาดนั้นเชียว”
“ก็มันนั่งโต้ะตัวหลังฉันเลยเนี่ย.....แถมคุยเสียงดังอีกต่างหาก”
ยายวาวา.............
ว้าย........
เอามานี่
ตุบ......
เห้ยเกิดไรขึ้น?
ผมถาม ไม่มีเสียงตอบโทรศัพท์ตัดไปแล้ว
ผมนายแนทนายโอ้ยมองหน้ากัน
ซิบหายแล้ว!!!!!!!!
เห้ยนายบอยใจเย็น
ผมนึกในใจวาวาตายแน่................
ผมไม่ผิดใช่ไหมครับผมเตือนวาวาแล้วน่ะ
ผมวิ่งอ้อมรั้วมหาลัยผ่านร้านอาหาร(ยุ้งข้าว)
โดยมีนายแนทกับนายโอ้ตตามมา
ผมผลักประตูเข้าร้านและตกใจกับภาพที่เห็น
วาวาเลือดอาบร่าง แขนหักดูไม่เป็นรูป
เลือดกลบปากมีนายบอยถือเก้าอี้หอบหายใจอยู่....
ไม่ผมมาช้าไปหรือ................
............................................
............................................
...........................................
แต่ภาพที่เห็นผมคิดไปเองครับ
ความจริงแล้ววาวาแค่ล้มไปกองอยู่ที่พื้นเท่านั้น
ผมเข้าไปดึงวาวาขึ้น
“เป็นอะไรไหม”
“เปล่าเจมไม่เป็นไรหรอก” วาวาตอบผมเอามือกุมก้น
“อู้ย...........หักหรือเปล่าก็ไม่รู้ซ้ำหมดเลย”
“เห้ยบอยทำอะไรวาวาว่ะเกินไปป่าวเนี่ย”
ผมไม่คิดเลยว่านายบอยจะทำร้ายผู้หญิงลง
นายบอยส่ายหน้า..............
“ปล่าวกรูไม่ได้ทำอะไรน่ะ
วาวาเขาตกใจเสียงกรูแล้วจะวิ่งหนีแล้วหกล้มหัวทิ่มเอง”
ผมหันไป
“สรุปวาวาโง่เองว่างั้นเถอะ”
“โถ่เจมถามจริงชาตินี้เจมไม่เคยหกล้มใช่ป่ะเคืองน่ะ”
-_-ดูวาวาย้อนสิครับแสบถึงทรวงจริงๆ
เสียวสันหลังวูบ............
รังสีอำมหิตแผ่ขยายมาจนขกลุกซ่า
“สรุปพวกมรึงมาแอบดูผมกะน้องเจนใช่ม่ะ?”
ผม นายโจ วาวา หลบตาวูบวาบ
“เจมก็วาวาก็บอกแล้วว่าไม่เอาไม่อยากมาแอบดูเป็นไงล่ะบอยโกรธแล้วเนี่ย”
ผมสะดุ้งเฮือก
สรุป.....
ผมผิดช่ายมะT_Tยายวาวาเอาผมเป็นแพะรับบาป
ทำกันลงจำไว้เลยฟ้องมินด้วย
นายบอยหันมา...................สายตาเย็นชาผิดมนุษย์
ผมกลืนน้ำลายลงคอพยายามทำหน้าแบบหนูปล่าวนะหนูไม่ผิด-_-||||
“เจม.............เดี้ยวมีเรื่องคุยกันยาวเลยว่ะ”
นายบอยทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากร้านไปกะเจน
>_<กรรมครับกรรม
วาวาจำไว้ ไม่ได้ว่าหรอกแต่ก็จะจำไว้
“โหเจมบอยท่าจะโกรธจริงเนี่ยพาน้องเจนไปไหนแล้วก็ไม่รู้”
วาวาเข้ามาชวนคุย
“.....................”ผม
“เจมตามไปดูต่อกันม่ะเนี่ยไม่สบายใจเลย”
“……………”ผม
“เจมเป็นไรพูดด้วยไม่พูดด้วยเนี่ย”
“…………….”ผม
เจมวาวาขอโทษโกรธเหรอนี่ๆวาวจี้เอวผม
ขี้เกียจคุยครับอารมไม่ดีมาก
วาวาเอาแต่ใจผมว่าน่ารักดีน่ะแต่แบบนี้มันเกินไป
ผมเดินออกจากร้าน
เสียรมครับ เสียใจด้วย เสียความรู้สึกและเสียเวลาจริงๆที่เป็นห่วง
“เจม...................เดี้ยวสิโกรธเหรอ”
วาวาตะโกนไล่หลัง
หงุดหงิดครับไม่อยากไปลงที่วาวาผมไปก่อนล่ะ
เดินไปที่รถบ่นอุบอิบ
รถจอดหลังตึกc อีกไกลซิบ
เอออะไรก็กรูอะไรก็กรู...แมร่งไม่เคยดีสักอย่าง
ทำผิดหัดรับมั่งป่าววะ ผมก็คัดค้านมาตลอดเอาแต่ใจชิบหาย
หยิบบุหรี่ที่ไม่ได้สูบมานานแล้วขึ้นมาจุดไฟ
มือก็บิดกุญแจรถ
เปลี่ยนเกียรเท้าเหยียบคันเร่ง
“เออไม่ยุ่งแมร่งแหละหงุดหงิดว่ะ”
มือถือดังผมขี้เกียจรับโยนลงเบาะข้างคนนั่ง
วาวาอีกแหละครับตามคาดหมาย
ขับรถออกจากที่จอด
ไปเดินเล่นเดอะมอลบางกะปิดีกว่าอารมไม่ดีครับ
วาวาโทรมาหลายครั้งนะครับแต่ไม่รับหรอกเดี้ยวต้องไปเครียลกับนายบอยอีก
ผู้หญิงอย่างวาวา..........ก็อย่างที่บอกอะครับฉลาดเกินไปฉลาดจนคนข้างๆเดือดร้อน
ผมโกรธผมจะผิดหรือเปล่า
จะขับรถพ้นซอยมหาลัยอยู่แล้วครับ
ตุบ..........
เสียงบางอย่างกระทบข้างรถ

วาวาครับวาวา.......เจ้แกเตะประตูรถผมเลย
ผมลงฉุนจัด....จอดรถเข้าข้างทาง
ผมเดินลงรถมองหน้าวาวาอีกตาก็เหล่ประตู
-_-+บุบป่าวว่ะหวงนะเว้ย
วาวาเอามือเท้าสะเอว
ผมมือนึงล้วงกระเป๋าอีกมือยังถือบุหรี่อยู่
เอ่อ.............ต่อยปากผู้หญิงจะผิดไหมครับ
“วาวาจะเกินไปป่าวเนี่ย.............”ผมถาม
“งี่เง่าเอาแต่ใจขนาดนี้เลิกยุ่งกันไปดีกว่า”
วาวามองหน้าผม
“มองงั้นจะเอาไงวาวามีอะไรข้องใจก็ว่ามาดิ เอาแต่ใจอีกดิ
คิดแต่ตัวเองเคยมองคนอื่นบ้างม่ะ ดีเป็นผู้หญิงน่ะเป็นผู้ชายโดนไปแล้วนิสัยงี้อ่ะ”
สายตาวาวาที่มองผมตอนนี้ไม่รู้คิดอะไรอยู่มันมีหลายอารมเหลือเกินล่ะมั้งครับ
โกรธ หงุดหงิด อดีต และความเป็นเพื่อนตีกันมั่วไปหมด
................................................
ผมไม่มีไรจะพูดแล้วไม่อยากด่าด้วย
วาวาก็เงียบครับ.....................
นายโจนายโอ้ตนายแนทยืนอีกข้างของถนน
มันคงรู้กันแล้วล่ะครับว่าศึกนี้ไม่ควรจะยุ่ง
“เอาไงล่ะทำไงถึงจะหายโกรธให้เรากราบเจมเอาไหม”
วาวาถามตาเธอแดงน้ำใสๆไหลออกมา
ร้องไห้อีกแหล่ะผู้หญิง
สู้ไม่ได้เถียงไม่ออกอะไรก็ร้องไห้ไว้ก่อน
แต่มันก็ได้ผลน่ะครับ...เจ็บนิดๆ
แต่............ผมเองก็ไม่ยอมหรอก
“ก็แค่พูดให้เข้าใจวาวาก็ปรับตัวสิ
ไม่ใช่ให้คนอื่นปรับเข้าหาวาวา..........
หัดปรับเข้าหาคนอื่นซะบ้างเราก็คนน่ะความอดทนก็มีจำกัดเหมือนกัน”
“เจมบ้า”
วาวาโยนกระเป๋าถือใส่ผม
ตามด้วยหนังสือในมือ(เข้าแง่งหน้า-“-)
ตบท้ายด้วยรองเท้า(อันนี้เฉียดๆ)
นายตอนหนังสือเข้าหน้าผมมีคนตะโกนว่า
สุดติ่งด้วย-_-(ใครวะ)
แล้ววาวาก็เดินงอนผมเข้าร้านกาแฟหัวมุมไป
ลำบากผมอีก
ต้องเก็บรองเท้ากระเป๋าหนังสือหอบตามไปเคียรลที่ร้าน
ผมก็ยังสงสัยว่าผมทำไมยังต้องใจดีเก็บให้
ทั้งๆที่เราโกรธกันอยู่
บรรยากาศในร้านตึงเครียด
ลูกค้าออกไปแล้วสองคน
เจ้าของร้านเดินเข้าหลังร้าน
วาวาร้องให้ ผมโกรธ
บทสรุปคราวนี้ไม่ดีแน่เลยครับ
ติดตามตอนต่อไปครับ

“เจมใจร้าย.............มากด้วยไม่เคยเข้าใจเราเลย วาวาก้มหน้าร้องไห้”
“เข้าใจอะไรล่ะวาวาเราก็ทำดีที่สุดแล้วนี่
อะไร.......อะไรก็ยอมให้อะไรที่ไม่พอล่ะ.....
วาวาน่ะไม่เคยพอหรอก............”
วาวาฉุนจัดมือหนังสือที่เก็บมาให้ขว้างผม
“ไม่พอใจก็ใช้แต่กำลังเป็นผู้หญิงนิเอาสิเอาเลยไม่หลบด้วยปามาสิ”
“หยุดเจม..........หยุดพอเลย”
“.................เราไม่อยากทะเลาะกะเจมนะ .
“เราก็ใช่ว่าอยากทะเลาะกะวาวา.........แต่เราก็คนน่ะวาวาโกรธเป็น”
………………………
“แต่เจมก็ไม่ใช่ผู้ชายใจแคบใช่ไหม เจมจะไม่ยกโทษให้คนที่มาขอโทษเหรอ”
....................................
ผมอึ้งใช่ผมคิดๆดูผมก็งี่เง่าไม่สมกับเป็นผู้ชายเลย
“เราก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่ยกโทษให้นิแค่อยากอยู่คนเดียวซักพักแค่นั้น
ทำไมไม่ได้เหรอ” ผมโวย
“แล้วมันช่วยอะไรได้ล่ะ วาวาอยากคุยกะเจมนิ”
“ทำไมต้องไม่คุยกันล่ะ” วาวาถาม
“แล้วทำไมต้องคุยกันล่ะ” ผมถามตอบ
“ไหนวาวาลองพูดมาสักคำสิ สักคำที่แสดงให้เห็นว่าวาวาเสียใจน่ะ
พูดได้ไหม”
“เจมจะโกรธอะไรนักหนาแค่นี่เอง”
“พูดได้ไหมยังไม่ตอบเลย ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง”
“เจม........” วาวาโกรธหน้าแดงเลยครับ
อะไรก็พูดมาสิ........
“วาวา.........ชอบเจมน่ะ”
เห้ยไรเนี่ย
ผมงงสิครับทะเลาะกันอยู่วาวาเล่นอะไรแค่บอกขอโทษแบบจริงจังผมก็หายโกรธแล้ว
“ที่วาวาเอาแต่ใจก็แค่อยากให้เจมสนใจ
เราผิดมากเหรอเราก็รู้เจมมีมินแล้ว เราเป็นได้แค่เพื่อน เพื่อนใช่ไหม
มีค่าบ้างไหมสำหรับเจมอ่ะ”
ผมนิ่งมองวาวา
นี่ยังไม่ตัดใจอีกเหรอ(วะ)
“วาวามันผิดต่อมินนะแล้วก็ไม่ดีต่อวาวาเองด้วย
วาวาจะรักทำไมอ่ะ รักแล้วปวดใจก็รู้นี่ว่ามันเป็นไปไม่ได้” ผมบอก
“เจมเคยชอบเราบ้างหรือเปล่าล่ะ”
วาวาถามผม
“มันไม่เกี่ยวน่ะเราแค่อยากได้ยินแค่คำขอโทษเอง”
“อย่าเปลี่ยนเรื่องเจม ทีเรายังไม่เปลี่ยนเลย”
วาวามองผม
“ก็บอกมาสิว่าเคยชอบกันมั่งหรือเปล่า” เธอย้ำคำถาม
“ไม่ตอบได้ไหม?” ผมถาม
“เราไม่อยากแบ่งแยกว่ารักหรือเกลียด ชอบหรือไม่ชอบตอนนี้หรอก
แค่นี้ก็แย่พออยู่แล้ว”
“ไม่น่ะเจมเราจริงจัง.................ตอบมาไม่ชอบเราจะได้ไป
เราจะได้เลิกยุ่งกันไปเลย” เธอยื่นคำขาด
“แต่ถ้าชอบก็มาเป็นแฟนเรา............ห้ามปฎิเสธ”
ทุกคนในร้านนี่เป็นพยาน
เงียบ..............
คนมุงเริ่มเยอะ.......ความโกรธมันหายไปแล้วมีแต่ความคิดที่ตีกันมั่ว
ไปหมด
จะตอบว่าไงจะทำยังไง?
ไม่เป็นแฟนก็เลิกคบไปวาวาพูดเป็นคำสุดท้าย

กลืนน้ำลายลงคอพูดไม่ออก
เพื่อนกับแฟนแตกต่างตรงไหน
ทำไมผู้หญิงต้องพยายามเป็นเจ้าของด้วย
“ถ้าเราตอบว่าไม่ล่ะวาวา”ผมลองถามดู
“ก็เลิกคบไปต่อแต่นี้เจมกับวาวาขาดกันเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน”
..................................
ไม่ดีแน่-_-||||
ทำใจไม่ถูกจะตอบว่ายังไง
“กว่ามินจะกลับอีกนานคบกับวาวาไปก่อนคงไม่เป็นไร”
“ไม่ได้มินรู้คงเสียใจแน่”
“แต่นี้กำลังจะเสียเพื่อนไปน่ะเพื่อนสนิทด้วย”
“นิสัยงี่เง่างี้คบเป็นแฟนหงุดหงิดตายเลย”
“แต่วาวาก็น่ารักน่ะเผลอๆมากกว่ามินด้วย”
“มันไม่ดีน่ารักแล้วไงเรารักมินอ่ะ”
“แต่ก็ไม่ได้เกลียดวาวาใช่ไหม”
จิตใจผมตีกันยุ่งไปหมด
ตอนนี้ถ้าผมพูดอะไรออกไปสักคำคงแก้ตัวไม่ได้
คนเยอะข่าวก็ต้องเยอะตาม.....
ทุกคนเงียบแล้วรอคำตอบจากผม
“ว่าไงเจมจะตอบว่าไง”
วาวาเร่งคำตอบ
เหงื่อเม็ดเป้งๆผลุดขึ้นบนหน้าผม
คิดหนักยังกะมันจะตัดสินชะตาชิวิตผมเลย
ผมอยากหนีไปจากตรงนี้จริงๆ
“เรา.........เรา.......รัก...”
ผมกลืนน้ำลายพูดต่อไม่ออก
วาวามองผมคำตอบกำลังจะชัดเจนแล้ว
“เรารัก....มินน่ะวาวา”
วาวาเงียบไม่พูดอะไร
“อืมเราเข้าใจ”
เธอหยิบกระเป๋าหนังสือเดินหันหลังให้ผม
“ต่อไปเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะเจม”
…………………….
“ลาก่อน”
“เดี้ยววาวา
เรารักมินน่ะ.............รักมากแต่ก็ไม่ได้บอกว่าไม่ชอบวาวา
ให้เราตอบตอนนี้คงไม่ได้หรอกขอเวลาเราได้ไหม”
“ได้.........”
วาวาหันมายิ้มให้
เราให้1นาที
ตอบมาสิเราขี้เกียจยืนนานเมื่อย
สมองผมคิดหนัก
ตามองไปรอบๆทุกคนในกลุ่มยืนดูอยู่
พี่เข้าของร้านที่ออกจากครัวมาดูมือนึงถือกาแฟไปด้วย เพลิดเพลินราวกับดูละครทีวี
ยามหน้ามหาลัยก็ยังมา สงสัยนึกว่าเกิดจราจรขึ้น
แม่ค้าทิ้งร้านมาเป็นพยานความรักของผม
วาวาถ้านี้เป็นแผน ก็โหดร้ายเกินไปแล้ว ผมคิด
วาวายืนมองผมตาแดง
ไม่ว่าใครมาเห็นก็ต้องนึกว่าผมทำเธอร้องไห้แน่ๆ
นี่ละครับสังคมไทย
ผู้ชายผิดเสมอ
“จะหมดเวลาแล้วเจมบอกมาสิ”
อืม............
เรารักวาวาน่ะ!!!!!!

“จริงเหรอเจม.....เจมรักเราจริงๆเหรอ”
วาวาถามผม
“อืม..............แต่”
“แต่อะเจมแต่อะไร.....”
“ไม่ใช่รักแบบแฟนนะ เราเป็นเพื่อนกันหยั่งงี้ดีแล้ว”
“ได้สรุปเจมเลือกหยั่งงี้ใช่ม่ะ วาวาไม่มีค่าสำหรับเจมเลยล่ะสิ”
“เราไปแล้วน่ะ.........”วาวาเดินจากผมไป
“เราไม่อยากทิ้งมินน่ะแล้วก็ไม่อยากเสียวาวาไปด้วย
อาจดูเอาแต่ใจแต่เราว่าเธอสองคนสำคัญไม่น้อยกว่าเราเลย
ผมตะโกนไล่หลัง”
วาวาหันมา
“นั่นก็แปลว่าเจมหลายใจ
เลือกสิเลือกสักคน”
วาวาทิ้งกระเป๋าลงพื้น......
“นี่เจมคิดว่าวาวาไม่อายเหรอ ผู้หญิงบอกรักผู้ชาย
คิดดูสิว่าคนอื่นเขาจะคิดกันยังไง
แต่เราไม่เห็นแคร์เลย เรารักเจมขนาดนี้
แค่นี้เจมให้เราไม่ได้ใช่ม่ะ”
วาวาถามมองหน้าผม
“ก็บอกไงว่ารัก
ไม่อยากเสียเธอไป....
แต่แบบเพื่อน......”ผมตอบเสียงแผ่ว
“ทำไมล่ะเจมวาวาไม่ดียังไง มีคนมาจีบวาวาเยอะแยะวาวาไม่เคยสนเลย
หรือวาวาไม่ดีพอสำหรับเจม”
“ไม่ใช่ไม่ดีพอวาวา” ผมตอบ
“วาวาดีมาก ดีเกินพอด้วยซ้ำ...
แต่เราให้ความสำคัญกับมิน
เราเคยบอกรักมินเคยฟันฟ่าไปกับมิน
เราผู้ชายน่ะ...........ความรู้สึกที่ให้คำสัญญามันลบไม่ได้ง่ายๆหรอก”
“ก็นั่นแหล่ะเจมพูดเองน่ะ”
วาวาเดินเข้ามาใกล้
“เจมเคยสัญญาว่าจะดูแลวาวา จะไม่ทำให้วาวาเสียใจ
ตอนนี้วาวาเสียใจน่ะเสียใจมาก
เจมผิดสัญญาแล้วเห็นไหมนี่เหรอที่เจมสัญญากะเราไว้”
ผมอึ้ง..........ใช่ผมเคยสัญญาว่าจะดูแลวาวา
...............................
“วาวาไม่เข้าใจเหรอ
ทำไมต้องบังคับเรา
เป็นเพื่อนธรรมดาไม่ได้เหรอ
ทุกวันนี้เราก็เหมือนแฟนกันอยู่แล้ว
เราอยู่ด้วยกันยิ้มให้กันเที่ยวด้วยกัน.....”
ผมจับไหล่วาวาพยายามบอกเธอ
“เจม.................ไม่เข้าใจหรอก
ความรู้สึกของผู้หญิง เวลารักใครสักคน
ยังไงก็ได้รู้ไหม
เวลาเจมยิ้มให้วาวาเรารู้สึกดีน่ะ
แต่พอวาวาคิดว่ายิ้มของเจมจริงๆแล้วมีใว้เพื่อนมิน
มันก็เจ็บใจบอกไม่ถูก
ยิ่งเจมทำดีกะเราเท่าไหร่เรายิ่งเจ็บปวด
รู้ไหม...........”
วาวากอดผมร้องให้หนักขึ้น
“สัญญาไงเจม เจมสัญญากะเราแล้ว
จะดูแลเราไม่ใม่ใช่เหรอ จะไม่ทิ้งเราไม่ใช่เหรอ
เจมอย่าจากเราไปน่ะ เรารักเจมไงเข้าใจไหมเจมก็บอกว่ารัก”
“อืมขอโทษ................วาวาดูนี่น่ะ”
ผมกำหมัดให้วาวาดู
ผั้วะ.................
ผมชกหน้าตัวเองเลือบอาบปาก
“นี่ส่วนที่เราทำให้วาวาเสียใจ......”
ผั้วะ...............
ผมชกแก้มอีกข้าง....
“นี่ส่วนที่ทำให้วาวาร้องไห้.......”
ผั้วะ...............
ผมชกไปที่เดิมซ้ำอีกที
.นี่ส่วนที่เรารักษาสัญญาไม่ได้”
ผมเงื้อหมัดอีกครั้ง
วาวาจับเอาไว้
“เจมอย่าเราเข้าใจแล้วอย่าทำหยั่งงี้”
วาวาเอามือเช็ดเลือดให้ผม
“ขอโทษน่ะ ผมบอกกับวาวา”
“เจม...........”วาวามองผม
“เจมบ้ารู้ไหมบ้ามาก........เราไม่รักผู้ชายอย่างงี้หรอก
คนอะไรโง่ชกตัวเอง”
“อืมขอบใจน่ะ” ผมยิ้มให้วาวา
“เรายังเป็นเหมือนเดิมใช่ไหมวาวา........เพื่อนกัน”
วาวาไม่พูดอะไรเดินไปขอน้ำแข็งมาประคบปากให้ผม
“ครั้งนี้จะปล่อยไปก่อน.............ละกัน”
ก็ยังดีครับอย่างน้อยผมก็ยังไม่เสียเพื่อนคนนี้ไป
ผมเดินออกมาจากร้านกับวาวา
ฝูงชนเริ่มเลิกมุง มีเพียงเพื่อนๆผมยืนอยู่
“มรึงแน่มาก”นายโอ้ตบอกผม
“เป็นกรูเสร็จเจ้วาวาไปแล้ว”
วาวาหันไปมองนายโอ้ต
นายโอ้ตเงียบไปเลยครับ
ไม่มีคำบรรยายใดๆทั้งสิ้น
เจ้แกโหดจริง^^ครับ
สายตาก็เพียงพอแล้ว


ปัญหาดูเหมือนจะจบแต่มันไม่เป็นอย่างงั้น
วันต่อมาผมเจอหน้ากับนายบอย
สายตาของเราสองคนเปลี่ยนไป
มันไม่เหมือนเดิมเลย
“นายบอยมีไรก็พูดมาสิว่ะ อย่ามองงี้ไม่ชอบ”
“แล้วจะทำไมว่ะที่มรึงยังยุ่งเรื่องกรูได้เลย”
นายบอยพูด
“ก็กรูบอกแล้วว่าไม่ใช่กรู กรูไม่ได้วางแผน”
“เหรอ.....?.
“ไม่ใช่มรึงแล้วจะใครว่ะ......วาวาเหรอ”
.ผมอึ้ง.........ใช่ครับวาวาผิดแต่ผมจะบอกไปหยั่งงั้นเหรอ”
ผมเงียบ
.....................
“เห็นป่ะมรึงเงียบก็หมายถึงมรึงนั่นแหละตัวการ นายบอยโวย”
“กรูเสียใจวะ ที่มรึงเห็นกรูเป็นตัวตลก สนุกมากไหมล่ะไปแอบดูอ่ะ
ขำล่ะสิเอาอีกไหมว่ะกรูจัดให้”
ผมถอนหายใจ
“เออ........ขอโทษได้ไหมล่ะกรูผิดเอง”
“ไม่ว่ะ...........จบแล้วว่ะเจมกรูเสียใจมาก”
นายบอยเดินไปนั่งที่โต้ะ
“อย่าว่าไรเลยว่ะกรูเครียด เอาไว้กรูขอตัดสินใจก่อนว่าจะเป็นเพื่อนมรึงต่อดีหรือเปล่า”
ผมพูดอะไรไม่ออก
ถ้าผมบอกความจริงจะเกิดอะไรขึ้น
วาวาใช่ไหมที่จะต้องรับเคราะห์?
แต่ผมทำไม่ได้หรอก
“เห้ยนายบอย...........”
มันไม่หันมามองผมอีกด้วยซ้ำ
นี่แหละครับผมจำได้เสมอเลย พ่อผมสอนไว้เสมอล่ะ
ว่าผู้ชายน่ะยังไงก็ได้ จะแตกกันก็มีแค่สองเรื่องเท่านั้น
เงิน......
กับ
ผู้หญิง.....
ขาดรสชาตินะครับ
เวลาที่เคยอยู่ด้วยกันหัวเราะด้วยกัน
เวลาที่เคยกอดคอคนคนนึงไปไหนต่อไหน
แล้ววันนี้ไม่มีมันอยู่ข้างๆ
เหงาว่ะ
ผมบอกกับตัวเอง
นึกย้อนไปวันแรกที่เจอมัน
ที่ห้องวิชาอังกฤษหนึ่ง ครั้งแรกที่เจอไม่ถูกชะตาเลย
คนอะไรหน้าตากวนอวัยวะช่วงล่างซิบหาย
เข้ามาไม่รู้จักใครเลยนอกจากนายแนท
นี่ใช่ไหมครับที่เขาเรียนเพื่อนใหม่สังคมใหม่
ชั่วโมงแรกค้นพบแล้วครับ
นายบอยนอกจากหน้ามันจะกวนแล้วปากมันก็ยังกวนด้วย
“เห้ย.............มีไรวะ”
“ทำไมวะ”
“เชี่ย.....ไรวะ”
คำพูดติดปากของมัน ผมพูดเองคงไม่หงุดหงิดหรอกครับแต่นี้ออกมาจากปากมัน
บ่อยซะด้วย.........กวนตีนครับมากๆ
ผมอุตสาหทักมันน่ะ
“เห้ยหวัดดีชื่อไร” ผมถาม
“ถามพ่อมรึงดูเด่ะ”ดูมันตอบสิครับ
ขันติครับขันติยิ้มๆให้มันไป
“แหนะด่าแมร่งยังยิ้มบ้าป่าว”
ปึด...................เสียงบางอย่างในตัวผมขาดลง
“สราดเอาไงวะไปดาดฟ้ากะกรูไหม” ผมท้าแมร่งเปรี้ยว
HE NEED SOMETHING ครับ
“เออ.......มรึงกล้าก็ไป”
“ไปไหนบอกมาเลยสาดไม่ถอยว่ะ”
นายบอยโชว์เปรี้ยว
เดี้ยวรู้ครับเดี้ยวรู้หมู่หรือจ่า
ทะเลาะกันเงียบครับ ทั้งห้องรู้กันแค่สามคน
ผมนายบอยนายแนท.......
ขอจารยเข้าห้องน้ำ
จารยไม่ให้ไปผมจะนั่งต่อ นายบอยเก๋าเดินออกนอกห้อง
ทำท่าทางแบบทำไมว่ะก็กรูจะไปอ่ะ
ในเมื่ออีกฝ่ายเก๋าผมคงไม่หงอย
ยกมือไหว้จารยเดี้ยวมาครับ......เดินตามมันออกไป
นายแนทนั่งเงียบ
กรูไม่รู้ กรูไม่เห็น กรูไม่รู้จักมรึง
......................
...................
ออกมานอกห้อง2คนมองหน้ากัน
นายบอยหัวเราะเคี้ยกๆ(กวนส้นเท้ายิ่งนัก)
“นึกว่าจะหางจุกตูดเสียแล้วว่ะ ป่ะตามกรูมา”
ไร้สาระไหมครับเรื่องที่เกิด
แต่ศักดศรี.....ครับศักดศรีผมถอยไม่ได้แล้ว
วันนี้ล่ะครับต้องปากแตกแด้กไม่ได้ไปข้างหนึ่ง
ยืนบนดาดฟ้าผมข้างนึงนายบอยข้างนึง
มีลมพัดเบาๆไม่รู้มันมาจากไหน
ถ้านึกฉากตอนนี้ไม่ออกก็ไปหาหนังจีนมาดูซักเรื่องนะครับ
แบบว่าใช่เลย..............
ผมถอดเสื้อพาดไว้ที่ประตู เดี้ยวยับครับผมจะเรียนต่อ
เห้ยมรึงจะปล้ำกรูเหรอว่ะ แมร่งเกย์เก๋า
มันยังกวนตีน เพิ่มความต้องการทางกระทืบคนให้พุ่งสูง
ผมวิ่งไปหามันครับปากมันอยู่ไม่ไกลผมกำหมัดแน่น
แต่ระยะห่างมันไกลเกินไปมันเลยหลบได้ฉิวเฉียด
มันชกสวนมาทีท้องน้อยผม
จุกครับจุกแต่ผมไม่งอตังกลัวเสียฟรอม์
มันยิ้มครับสงสัยภูมิใจที่เปิดผมได้ก่อน
“จิ้บๆว่ะ”
ผมฝืนตัวชกมันอีกครั้งคราวนี้โดนเต็มๆ
มันโง่ครับมันโง่ไม่หลบหมัด
ผลัดกันซัดปากคนล่ะทีสองทีไม่มีใครยอมครับ
แต่ล่ะหมัดที่ออกไปแรงขึ้นเรื่อยๆ
ผมมึนครับขอยอมรับว่านายบอยหมัดหนักจริงๆมวยมันใช่ได้เลย
มันคงหาเรื่องคนอื่นไว้เยอะแน่ๆ
ผมเจอมันต่อยกลิ้งไปที่ข้างประตู
มีไม้ถูพื้นเก่าๆอยู่อัน
ผมกำด้ามมันได้นายบอยตกใจหน้าเสีย
“เห้ย.................ตัวๆ”อาวุธไม่เกี่ยว มันรีบบอก
ผมหยิบไม้ขึ้น โยนไม้ไปอีกทาง
“เออ...........กรูก็ผู้ชายมาต่อเว้ย ยังไหวไม่เลิกหรอก”
ผมซัดปากซ้ายนายบอยสวนด้วยขวา
อาการมันออกเรื่อยๆแล้วครับ
ผมก็คงจะแย่ไปน้อยกว่ามัน มีเลือดไหล่ออกจากหว่างคิ้วผมด้วยหมัดมันแหลมน่าดู
นายบอยก็ตาบวมไปข้างสังเกตได้ว่ามันไม่หลบแล้วคงกะระยะไม่ได้แล้วมั้งครับ
เลยกำหมัดแลกกับผมเอา ผั้วะๆเสียงหมัดกระทบเนื้อดังเป็นจังหวะ
ก่อนที่จะถึงจุดสิ้นสุด
ก่อนที่จะมีคนใดคนนึงล้ม
เสียงของคนนึงดังขึ้น
“หยุดพวกเธอทำอะไรกัน”
ระฆังหมดยกครับ.......

อาจารยฝ่ายปกครองยืนอยู่
ความกลัวเข้ามาในใจของผม
อะไรวะวันแรกก็จะโดนบัญชีดำเสียแล้ว
“ทำอะไรกันดูสิเลือดเลอะเทอะไปหมดเลย”
อาจารย์พูด พลางกวาดสายตาดูสารรูปพวกผม
“ตามอาจารย์มาเดี้ยวนี้”
อาจารยบอกพลางเดินนำพวกผมไป
เดินลงบันไดซวยอะไรไม่รู้
ในใจก็นึก อาจารย์จะทำอะไรแล้วจะโดนอะไรมั่ง
ถ้าถูกไล่ออก!!!!!
ตั่งแต่วันแรกจะเอาหน้าไปสู้พ่อได้ยังไง
แม่จะเสียใจไหมผมคิดไปเรื่อยๆ
ไม่น่าเลยกรู......
ผมน่าจะอดทนกว่านี้
จะได้ไม่ต้องมาเสียใจ...........
เจ็บตัวเรื่องเล็กครับเจ็บใจนี่สิเรื่องใหญ่
ผมเดินตามอาจารย์มาเรื่อยๆ
มีนายบอยเดินตามมาผ่านนักศึกษาหลายคน
บางคนก็มองบางคนก็ซุบซิบ
มันคงแปลกใช่ไหมที่มีคนต่อยกันตั่งแต่วันแรกที่มหาลัยเปิด
ไม่เป็นไรครับผมถือว่าเป็นการเปิดตัว
“เห้ย......กลัวเหรอว่ะ”
นายบอยถามผม
ผมหันไปมองหน้ามัน
“เออ.....กลัวสิว่ะ” ผมตอบ
จะโดนเข้าห้องปกครองของมหาลัยทะเลาะตั่งแต่วันแรกจะโดนอะไรบ้างก็ไม่รู้
ถ้าบอกไม่กลัวก็โกหก ถ้าบอกกลัวก็เหมือนขี้ขลาด
แต่ผมขอบอกมันตรงๆนี่แหละครับ
“กรูก็กลัวว่ะ” นายบอยบอกผม
ประโยคที่ทำให้ผมประหลาดใจมาก
“กรูหนักกว่ามรึงอีกกรูนักเรียนทุนออกจากที่นี่ไม่รู้ว่าต้องไปที่ไหน”
นายบอยพูดมันเอามือล้วงกระเป๋า
“พ่อกรูก็ดุทำงานก็หนัก......กรูไม่อยากให้เขาเสียใจว่ะ”มันพูดกับผม
“หน้าอย่ามรึงฉลาดขนาดได้ทุนเชียวเหรอว่ะ” ผมถามมัน
“อ่าวเห็นงี้กรูเก่งนะเว้ย ที่กรูทำเก๋าก็ยังไม่รู้ว่าจะปรับตัวกับเพื่อนใหม่ยังไง”
ผมกับมันยังเดินต่อไปเรื่อยๆ ความเงียบเข้ามาแทนที่
ลิพฟเปิดออกผมกับนายบอยก้าวตามอาจารย์เข้าไปข้างใน
นายบอยผิงมุมนึงผมก็มุมนึง
“กรูขอโทษว่ะ”
นายบอยพูดไม่มองหน้าผม แค่เบาๆเท่านั้นมั้งที่ผมได้ยินจากปากมัน
“นี่พวกเธออย่าคุยกัน..........เข้าไปได้แล้ว”
อาจารย์พาผมมาห้องฝ่ายระเบียบนักศึกษา
ก้าวเข้าไปห้องว่างเปล่า
ผมเหลือบดูนาฟิกาเที่ยงพอดีเขาคงไปพักเที่ยงกันหมดแล้ว
อาจารย์พาพวกผมไปที่โต้ะของท่าน
นั่งลงหันมามองพวกผม
เอามือมาประสานกันเหมือนคิดอะไรอยู่
ทะเลาะกันทำไม........ อาจารย์ถามผม
“ผมผิดเองครับอาจารย”
นายบอยพูดขึ้นผมหันไปหามัน
“ผมเป็นคนหาเรื่องเป็นคนท้าเป็นคนกวนเขาก่อน”
นายบอยมองหน้าอาจารย์
มันจะเท่ไปแล้ว
ผมคิด.................
มันกะจะรับผิดทั้งหมดไว้คนเดียว
“ไม่เลยครับอาจารย์ผมนี้แหละผิด
ผมไม่อดทนเองถ้าผมอดกลั้นกว่านี้อีกซักหน่อยเรื่องคงไม่เกิด”
ผมเดินเข้าไปใกล้อาจารย์
“ถ้าจะลงโทษก็ลงโทษที่ผมเถอะครับ”
“เห้ยได้ไง” นายบอยดึงผมกลับ
“มันไม่ผิดครับจารย์ผมผู้ชายก็ทำกล้ารับ ผมไม่เสียใจหรอก”
“แล้วกรูไม่ใช่ผู้ชายหรือไง” ผมถามมัน
“หุบปากไป.......อย่าแสล่นกรูรับเอง”
“เห้ยก็กรูไม่ยอมอ่ะต่อยกันมันเจ็บทั้งคู่ก็ต้องรับด้วยกันดิ”
มันกระชากคอเสื้อผม
“มรึงยังมีอนาคต........ยังไงกรูก็เลวกรูขอเหอะว่ะกรูไม่อยากเสียใจทีหลัง”
ผมสะบัดออก
“แล้วมรึงคิดว่ากรูอยากเหรอ”
ผมกับนายบอยมองหน้ากัน ลืมไปแล้วครับว่าอาจารย์ยังนั่งอยู่
“หยุด หยุด หยุด...........”
เสียงอาจารย์หยุดการทะเลาะของพวกผม
“ฉันไม่เข้าใจพวกเธอเลยจริงๆ”
อาจารย์ให้พูดทีล่ะคนบอกเหตุผลให้อาจารย์ฟังหน่อยสิ
“ทีล่ะคนเอ้านายก่อน”
อาจารย์ชี้ไปทางนายบอย
“บอกมาสิทำไมถึงทะเลาะกัน”
...................................
..................................
............................
นายบอยเกาหัว
“ผมลืมไปแล้วครับ” มันตอบ
อาจารย์ตกใจหันมาทางผม คงหวังมั้งครับหวังจะได้ยินคำตอบที่ดีกว่า
“ผมก็ลืมไปแล้ว”
อาจารย์ถอนหายใจดังเฮือก
หยิบกระดาษที่จะเขียนรายงานยกขึ้นให้พวกผมดู
นี่จะมีแค่ครั้งเดียว อย่าหวังจะมีครั้งหน้าอีก
อาจารย์ฉีกกระดาษแผ่นนั้นทิ้ง
โยนลงถังขยะ
“ไปล้างหน้าให้เรียบร้อย”
อาจารย์พูดแค่นั้น
บ่นหิวๆออกนอกประตูไป
ทิ้งไว้เพียงผมกับนายบอยที่มองกันอยู่
“เชี่ยวะ” นายบอยพูด
“เออว่ะรอดได้ไงว่ะ” ผมยิ้มให้มัน
มันนิ่งไปแป็บนึงก่อนที่จะยิ้มตอบผม
นี่ล่ะครับ สาเหตุเล็กๆที่ไม่ค่อยธรรมดาที่ผมกับนายบอยมาเจอกัน
มันเป็นเพื่อนผม แล้วผมก็เป็นเพื่อนมัน
ก็แค่นั้นเอง.....
เป้นเพื่อนกันต้องมีเหตุผมเหรอครับ
ผมกับนายบอยขำกันทุกทีเมื่อมาย้อนความหลังเรื่องนี้
เชื่อไหมครับ ทั้งผมกับมันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าทะเลาะเรื่องอะไร

........ ผู้หญิงคนเดียว.......
ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายบอยมันจะแคร์เขามากกว่าผม
ผมทำอะไรผิด..........ทำไมนายบอยมันต้องโกรธขนาดนี้
ผมผ่านอะไรกับมันมาเยอะ
ผมเชื่อลึกๆว่าคำว่า เพื่อน มิตรภาพ.....
ของผมกับมันไม่เปราะบางขนาดนั้น....
ทุกวันนี้ผมเจอหน้านายบอยมันไม่มองหน้าผม
ผมก็ไม่ได้แครมันเท่าไหร่
อยู่กลุ่มเดียวกัน ไปไหนด้วยกัน เรียนด้วยกัน
แต่ไม่คุยกัน ผมไม่รู้จะเรียกอะไรดี
วาวาถามผม ทำไมถึงไม่คุยกับบอย
“ถามมันดูเองสิ” ผมบอก
พอวาวาไปถามมันก็ให้ไปถามผม
วาวาพยายามที่สุดที่จะสานรอยร้าว
เธอก็คอยถาม ทำไม และเพราะอะไรแต่ไม่มีใครตอบได้
ช่วงเที่ยงวันนั้น ทั้งกลุ่มเฮฮาคุยกันสนุกสนาน
แต่เรื่องต้องมาสะดุดทุกครั้งที่ผมกับนายบอย
ผมเงียบมันเงียบ
....................ผมสรุป
กร่อย......
ไม่สนุกเลยตอนนี้
วาวาทนไม่ได้มั้งครับลุกขึ้นเดินออกจากโต้ะไป
เธอไปนั่งโต้ะตัวถัดไปเงียบๆคนเดียว
ทุกคนงง....วาวาเป็นอะไร
“เป็นอะไรทำไมไปนั่งตรงนั้น”ผมถาม
“ก็เบื่อ ไม่สนุก ไม่อยากนั่ง”
วาวาลุกขึ้นทุบโต้ะ
อึดอัดเข้าใจไหม เพื่อนกันทำไมต้องทะเลาะกัน
มีอะไรก็พูดกันสิ หรือหมั่นใส้กันมากก็ไปต่อยปากกันไปเลย
ไม่ใช่มานั่งอึดอัดกันแบบนี้
พอวาวาหยุดพูด
ผมกับนายบอยมองหน้ากันสราดมองไมวะผมคิด-_-||||
วาวาเดินเข้ามา
ยืนเท้าซะเอวท่าประจำที่เธอทำเสมอเวลาไม่พอใจ
“ไหน..........บอกมาสิทะเลาะกันเรื่องอะไร”
วาวามองพวกผม
ผมกับนายบอยหลบตากันวูบวาบ
อนาคตวาวาน่าจะไปทำงานเป็นยาผมซ่า ผมว่าชิวิตมันคงแน่
“ก็นายเจมมันทำตัวหมาๆ” นายบอยพูด
มันก้มหน้าเหมือนเด็กสำนึกผิด
“เรื่องของเราก็ตามไปยุ่งพาเพื่อนๆไปดูเห็นเราเป็นเหมือนตัวตลก
เพื่อนหยั่งงี้คบได้เหรอวาวา”
นายบอยถาม
วาวานิ่ง.............เธอกำลังคิดอะไรอยู่
“บอย เจมไม่ได้เป็นคนชวนไปหรอกน่ะ”
วาวาพูดเบาๆเสียงเธออ่อยไปมาก
“เราเอง”
“อะไรนะวาวา” นายบอยถาม
“เราเองแหละที่ชวนทุกคนไปแอบดูเธอ
เราเองแหละที่เป็นคนนำแถมยังไม่ยอมรับผิด
เราเองแหละที่เป็นต้นเหตุให้พวกนายทะเลาะกัน”
.................
.................
นายบอยตกใจ ส่วนผมเหรอผมจะทำอะไรได้
เมื่อความจริงมันออกให้เห็นๆกันแล้ว
“ทำไมวาวาทำแบบนี้” นายบอยโฏรธลุกขึ้นยันโต้ะมองหน้าวาวา
“ขอโทษ....”วาวาเสียงอ่อย
“แล้วทำไมไม่บอกเรา.........”มันหันมามองผม
“นายเจม......ทำไมไม่พูดว่ะ”
“พูดไปได้อะไรล่ะยังไงมรึงก็ต้องโกรธใครสักคน
ถ้ามันต้องมี ก็ให้เป็นกรูเหอะ”
ผมบอก
“จบได้ยัง..............”นายโอ้ตขัด
“ป้าๆเอาข้าวหมูกรอบมาอีกจานนายโอ้ตตะโกนสั่ง”
“แดกข้าว...........”เรื่องแค่นี้เพื่อนกันให้กันไม่ได้ใช่ป่ะ
“กรูหิวกินได้แล้ว.....”
“โว้ย……………………” นายบอยคำราม
วาวาตกใจ ผมก็ด้วย ดูท่าเรื่องยังไม่จบง่ายๆ
นายแนทถอยไปตั้งหลังที่โต้ะข้างๆแล้ว
นายบอยชูมือหน้าตาจริงจัง สายตาของมันมองมาที่ผมกับวาวา
“ป้า................
...............................
...............................
เอาข้าวหมูกรอบมาอีก4ลงบัญชีผมผมจ่ายเอง”
นายบอยยิ้ม............
“แทนคำขอโทษมันพูดสั้นๆ”
“แดกซะให้มันหายไปในกระเพาะ”
อย่าหาว่าผมโง่เลย เอาเป็นว่ากว่าผมจะเข้าใจมุขมันก็ปาไปเกือบนาที
ผมยกมือให้มันมันยกมือมาแปะกับผม
ดังเผี้ยะ
“ดังซิดีมันแสดงความปึ้ก”
ผมพูดออกมาแทบจะพร้อมมัน
กลุ่มผมใช้มานานแล้ว
กำมือกันแน่น.........มีมือเล็กๆมาวางด้านบนอีกมือ
“ลืมเราได้ไง” วาวาบอก
“ขอโทษน่ะ” วาวาพูด
“เราก็ขอโทษ” ผมบอก
“กรูก็ขอโทษว่ะ” นายบอยตาม
แล้วเสียงหัวเราะก็กลับมาในกลุ่มผม
(มื้อนั้นกินล้างผลาญ วาวาซัดคนเดียวไปสามจาน บอกว่าจะล้างแค้นนายบอย
นายโอ้ตกินไป3 นายแนท3 นายโจ4 ผม2 ค่าน้ำขนมอีกเพียบ บทสรุปนายบอยกระเป๋าฉีก
.......................อาเมน..................\\^O^/)เจ้ามือจงเจริญ


ความรักของนายบอยยังคงดำเนินต่อไป
พวกผมก็ได้แต่เอาใจช่วย ไม่มีใครอยากจะขัด
กลัวเล่นกับมันจะเป็นปัญหาอีก
ความจริงผมว่านายบอยไม่ใช่คนอารมณ์ร้าย
แต่พอเป็นเรื่องของน้องเจนมันจะจริงจังมากกกกกกกกก
วันนี้มีสอบนายบอยคอยโทรถามโทรตามเป็นห่วง
มีดินสอหรือยัง เตรียมรองเท้ามาหรือเปล่า
อ่านหนังสือเข้าใจไหม บัตรนักเรียนล่ะ มันรอบคอบมากก่ะน้องเขา
ผมนับถือมันครับ
อย่างน้อยผมว่านายบอยก็มีความรับผิดชอบมากขึ้น
เป็นผู้ใหญ่ขึ้น
พอนายบอยส่งน้องเจนเสร็จมันก็หันมา
“เห้ยนายเจม......”
“อาราย” ผมตอบแบบขี้เกียจเมื่อคืนอ่านหนังสือดึกง่วงครับง่วง
“ไปซื้อดินสอ2bเป้นเพื่อนกรูหน่อย”
“อ่าวเวงกรรมแล้วของมรึงอ่ะ”ผมถาม
“ให้น้องเจนไปแล้ว –“-.
ผมก็เดินไปซื้อกับมันที่ร้านข้างมหาลัย
พอซื้อเสร็จกะว่าจะไปงีบต่อที่ใต้ตึก
นายบอยก็สะกิดต่อ
“เห้ยเดี้ยว........”(อารายอีกว่ะ-_-+)
“ไปเช่าเนคไทกะกรูก่อน”
หมดเลยครับหมด ความนับถือที่ให้มันตะกี้ กลายเป็นลมตดไปแล้ว
ขนาดเนคไทมันยังไม่เตรียม
เอาเหอะคนเราก็พลาดกันได้ผมคิด
เดินตามมันไปเช่าเนคไท
พอเช่าเสร็จกะก็จะเข้าห้องสอบแล้ว
นึกในใจ
เอาว่ะได้งีบ20นาทีก่อนเข้าห้องก็ยังดี
“นายบอยยิ้มกวนๆ”
“ไรอีกว่ะ......”
กรูลืมบัตรนักเรียน
!!!!!!!!!!!!-_-++++++++++
บทสรุปครับ
เข้าห้องสายไป2นาทีเจริญ.......
คิดว่าผลสอบคงจะไม่ค่อยดีครับ
อารมตอนสอบแบบหงุดหงิด
อยากเตะนายบอย
เวลาเกือบสองเดือนที่นายบอยตามจีบน้องเขา
โทรคุยกันคอยรับคอยส่ง
ไปเดินเล่น ติวสอบ
มันพยายามครับ พยายามมาก....แต่มันก็ไม่สารภาพรักซักที
คำตอบทุกครั้งที่ถามมันเกี่ยวกับเรื่องนี้
ก็คือมันกลัว
กลัวน้องเขาจะไม่ได้คิดอย่างที่มันคิด
กลัวว่าจะเสียน้องเขาไป กลัวว่าทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม
“น้องเขามีความสุขกรูก็สุขแล้ว” มันบอกผม
นายการจริงจังกับผู้หญิงสักคนมันเปลี่ยนคนได้จริงๆ
ผมว่าน่ะ
ตอนนี้นายบอยดูขึ้น ไม่บ้าบอดูสุขุมแถมยังมีอารมขัน
มันจะหาสารพัดเรื่องมาเล่าให้น้องเขาฟัง
ให้น้องเขาตลก หัวเราะ มีความสุข
แล้วมันก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากน้องเขาเลย
กรูยังไม่เคยจับมือเลย มันบอยผม!!!!!
ผมตะลึงกับคำตอบของมันนะครับ เพราะขนาดคนเพิ่งรู้จัก
นายบอยยังหาเรื่องจับมือกับเขาจนได้เลย
น้องเจนในสายตาผมนะครับ
ไม่ได้สวยเริด ก็แค่ขาวๆทำผมแบบเกือบยาวกึ่งๆ-_-|||
นิสัยดีร่าเริง เข้ากับคนง่าย หุ่นก็งั้นๆ
แต่นับวันอาการนายบอกยิ่งหนัก
รักน้องเขา รักมากๆๆจนบรรยายไม่ได้
ผมทำได้แค่หวังครับ
หวังให้นายบอยสมหวัง หวังว่าวักวันมันจะมีโอกาศ
จูงมือน้องเขาเดินไปไหนต่อไหนด้วยกัน
วันนั้นผมไปดูหนังกับเพื่อนๆ
หนังสนุกครับมันมาก
เรื่อง จูออน หลอนชิบ นายโอ้ตอินมากมีตอนนึงมันกรี้ดลั่นโรง
ผมตกใจมันมากกว่าผีอีก
นายเวร-__-อยู่ดีๆก็ร้อง
วาวานั่งข้างผมเกาะแขนแน่น
นายแนนนิ่งครับไร้อารมสังเกตได้จากมันหลับไปแล้ว
แถมกรนเบาๆอีกตั่งหาก
หนังจบก็เดินออกกันจากโรง
คุยโม้สนุกกันไปเรื่อย
“ผีมากรูจะเตะให้กลิ้งเลย”นายบอยบอก
ผมยกมือขึ้นมาไหว้
“สาธุขอให้มาจริงๆเหอะ”
มันเสือกเตะผม-_-
ไหนบอกไม่กลัวไงหัวเราะกันเฮฮา
เดินออกมาหน้าทางออก
แล้วผมก็แทบไม่เชื่อกับภาพที่ผมเห็น
ผมเห็นเจนควงแขนกับผู้ชายคนนึง.......
นายบอยยังไม่เห็นเลยครับ
“นายบอยนายนั่นไรอะไปดูกัน” ผมชี้ไปอีกทาง
ผมผิดไหม......ผมแค่ไม่อยากทำร้ายจิตใจเพื่อน
นายบอยเสือกฉลาด
มันคงคิดว่าผมคงจะกันไม่ให้มันดูสาวสวยๆ
รีบดันผมให้หลีกทาง
“หลีกๆมีของดีต้องแบ่งสิวะ”
ภาพที่ๆนายบอยเห็นคงไม่ต่างกับผม
นายบอยนิ่งไปแล้วครับ-“-

ภาพของคนที่รัก...เคยแครเขามากๆ
เดินควงกับใครก็ไม่รู้ที่ดูดีกว่า
นายบอยคุมสติ
“คงเป็นพี่หรือไม่ก็เพื่อนเขามั้ง”นายบอยบ่นพึมพัม
นายบอยเดินเข้าไปหา
ฝืน..........ยิ้มให้เจน
ผมเดินตามไปเป็นแบ็คนายบอย
เอาตรงๆผมก็อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง
“น้องเจน....”นายบอยทักเบาๆ
แต่น้องเขาถึงกับสะดุ้งหันมามองนายบอย
มือที่ควงแขนผู้ชายคนนั้นค่อยๆคลายออก
เจนหลบตาบอยทันทีทีสบตากัน
“เจนมาดูหนังเหรอครับ” นายบอยถาม
เจนหยักหน้าให้บอย
“มาดูกับใครไม่เห็นแนะนำเราเลย”นายบอยถามอีก
เจนนิ่งไปแป็บนึง
“พี่นพนี่พี่บอยค่ะ เพื่อนของเจนที่มหาลัย”
น้องเจนแนะนำให้รู้จักกัน
คำว่าเพื่อนมันปวดใจเหลือเกินน่ะผมว่า
ความรู้สึกของนายบอยแทบจะระเบิดละมั้งตอนนี้
แต่มันก็ยังมองเจนราวกับจะถามว่า
ที่ผ่านมาเราคิดไปเองใช่ไหม?
น้องเจนไม่มองหน้าบอยไม่รู้เพราะอาย หรือ ไม่กล้า
“ส่วนนี่.......”เจนหันไปมองผู้ชายคนนั้น
พี่นพค่ะ.......แฟนของเจนเอง
นายบอย.......แทบล้มทั้งยืน
ผมมองตามันตามันแดงแล้วครับ กำหมัดแน่นข้างๆตัว
มันปิดตาราวกับจะนึกถึงบางสิ่ง
เจน............เจนคิดว่าพี่เป็นยังไง นายบอยถาม
พี่บอย.......ก็เป็นคนดีเป็นพี่ชายคนนึง เจนตอบเธอเกาะแขนของนายนพแน่น
ใช่สินะ.....คนดีก็เป็นได้แค่คนดี
...................................
“ที่ผ่านมาพี่บ้าไปเองใช่ไหมเจน พี่คิดไปเองใช่ไหม
หรือพี่เป็นแค่คนโง่ ของเล่นที่เจนเบื่อก็ทิ้ง”
นายบอยพูด
มันเอามือล้วงกระเป๋าก้มหน้านิ่ง
น้องเจนก็นิ่ง จะทำยังไงจะพูดอะไรดี
ตรงนั้นเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรแม้แต่นายนพ
มันเป็นเรื่องละหว่างคนสองคนเท่านั้น
“ใช่ไหม ไม่เคยรู้สึกดีๆกับพี่เลย”
นายบอยจับไหล่น้องเจน
“ไม่ใช่ว่าเจนไม่เคยรู้สึก......เจนก็เคยคิดน่ะพี่บอย
แต่...............มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะพี่
เราเป็นพี่น้องกันเถอะ”
คำพูดสุดท้ายของน้องเขา
หนึ่ง.....ในเหตุผมของการบอกเลิกยอดนิยม
หนึ่งในวิธิทำร้ายใจคนที่รุนแรงที่สุด
บอกว่าไปตายซะยังจะดีซะกว่า
“นะ พี่เราจะได้สบายใจทั้งคู่ไงล่ะ
น่ะค่ะพี่น้องกัน.....”
นายบอยคิดหนัก มันคงเครียดมากมือสั่น
มันกัดฟันแน่น
คำพูดที่ออกมาจากปากแสดงว่าน้องเจนไม่เคยรักมันเลย
น้องเจนทำไม่ถูกน่ะผมว่า
ถ้าน้องเขารักนายบอยเพราะสงสารแบบนี้
อย่ารักเลยดีกว่ามันทำร้ายกันเปล่าๆ
เจ็บปวด เสียใจ เสียความรู้สึก
นายบอยเดินถอยหลังจากเจน
หันไปมองหน้านายนพ
“นายต้องดูแลเขาให้มากกว่าที่เราดูแล นายต้องรักเขามากกว่าที่เรารัก
ต้องตามใจเขา อย่าโกรธถึงแม้บางครั้งเจนจะงองแง
ให้นึกว่านั่นแหละคือความน่ารักของเขา
อย่าทำเขาเสียใจ หรือมีน้ำตา ถ้ามีสักคนที่จะร้องก็ขอให้เป็นนาย
นายคนที่พยายามเพื่อเขาที่สุดแล้ว
อย่าทิ้งเขาน่ะ ผู้หญิงอย่างเจนหายาก
นายบอยพูดจบน้ำตามันปริ่มๆแทบจะไหลแล้ว
เจน.....ดูแลตัวเองน่ะ
ต่อไปพี่คงมาดูแลแบบนี้ไม่ได้
เสียใจ ดีใจก็คิดถึงพี่ได้น่ะพี่จะคอยเป็นกำลังใจเสมอ
ถ้าหากสักวัน
เจนเหงาหรือต้องการใครก็ขอให้คิดถึงพี่........
คนที่ไม่เคยโกรธหรือเสียใจเลยที่รักเจน
นายบอยเดินออกมาจากกลุ่ม
หันหลังก่อนที่เจนจะเห็นน้ำตา
แม้นาทีสุดท้ายมันก็ยังขอจะเข็มแข็งในสายตาน้องเขา
ผมเดินตามออกมา
ผมสัญญากับตัวเองว่าจะไม่แซวมันเรื่องนี้แน่ๆ
มันเจ็บ เกินไปที่จะเอามาเล่น
ผมว่านายบอยก็รู้ว่าเจนก็ยังคงมองตามอยู่
แต่มันก็ไม่หันไป
นายบอยคงกลัว กลัวว่าหันไปมันคงจะเดินจากไปจากจุดนี้ไม่ได้
พวกผมเดินมาจนสุดทางเดินลับตากว่าที่จะมีคนมองเห็น
นายบอยร้องไห้ ร้องแบบไม่อายใคร แบบที่ไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้ว
“กรูเท่ไหมว่ะเมื่อกี้นายบอยถามผม”
มันถามทั้งๆที่น้ำตาอาบหน้า
“เท่ที่สุดเลยว่ะ” ผมตอบ
“กรูก็แค่อยากให้น้องเขามีความสุข
เจนอยู่กับเขา คงมีความสุขกว่าอยู่กับกรู ใช่ไหม?”
ผมไม่ตอบ........
ผมได้แต่หวัง หวังให้นายบอยมันจะลืมเจนได้
เท่านั้นเอง................

น้องเจนยังอยู่ตรงนี้ ตรงที่เดิมและไม่มีวันหายไป
นายบอยชี้ที่อกตัวเอง..............
สามวันแล้วที่น้องเจนทิ้งบอยไป
อาการของบอยไม่น้อยกว่าของผมตอนที่ไปรอมินที่หน้าบ้านเลย
เหงาเศร้า ไม่มาเรียน
ผมอุตสาหขับรถไปลากมันมาจากบ้าน
สิ่งที่ผมได้มาก็คือซากศพเดินได้
ราวกับศพที่ไร้หัวใจไปแล้ว
ถามมันก็ตอบแค่ อือ หรือไม่ตอบเลย
ฟังอาจารย์สอนก็ไม่รู้เรื่อง
ฟังอาจารย์สอนเลขจู่ๆมันก็ร้องไห้
ตูจะบ้าตาย-_-||||
มันเศร้าตรงไหนวะนายเรื่องเส้นตรงเนี่ย
วาวาได้แต่ส่ายหัว
หัวใจมันอยู่ที่เจนแล้ว......วาวาบอกผม
เรื่องนี้นายบอยผิดหรือเปล่า
ผมว่ามันไม่ผิดนะ
ถึงมันจะโง่ จะหม้อยังไง
แต่มันก็รักน้องเขาจริงๆ
ผิดเหรอที่จะรักโดยไม่ถาม
ผิดเหรอที่จะขอรักเขาโดยไม่มีอะไรตอบแทน
เรื่องนายบอยตอกย้ำผมหลายอย่าง
ผมคิดถึงมินนะ.....
ความรู้สึกที่รักใครสักคนอยากให้เขาอยู่ใกล้ๆ
ผมเข้าใจดีเลยล่ะ.....
ยิ่งรักมาก ยิ่งเจ็บมาก
หากรักแล้วเจ็บปวด อย่ารักเลยดีกว่า......
ผมเคยคิดน่ะ ไม่รักมินแล้ว
จะลืมมิน เธอกับผมไกลเกินไป เป็นไปไม่ได้หรอก
ผมเคยให้เหตุผลกับตัวเอง
ทำได้สองวันจะบ้าตาย
ยิ่งพยายามจะลืมเธอ
ก็ยิ่งคิดถึงเธอมากขึ้น มากขึ้นทุกที
เลยไม่พยายาม ปล่อยให้หัวใจมันรักมันคิดถึงอยู่แบบนี้
มิน........จะคิดถึงเราแบบที่เราคิดถึงมินหรือเปล่าน่ะ?
รักข้างเดียวมันเจ็บปวดนะครับ
...........................................
เรียนเสร็จ....
ผมว่าจะไปส่งบอยที่บ้าน
พวกผมก็เดินกันไปที่จอดรถ
นายบอยเริ่มพูดบ้างแล้ว
อยู่กับเพื่อนๆมันคงจะสบายใจขึ้นบ้าง.....
มีคนคอยให้กำลังใจมัน มีคนกวนประสาท
อยู่ๆนายบอยก็หยุด
เดินเข้าข้างทางหลบเข้าไปในร้านอาหารไม่พูดไม่จา
“น้องเจนว่ะ”มันบอก
มันไม่กล้าจะเจอหน้าน้องเขาละมั้ง
มันได้แต่เงียบๆ มองดูน้องเขาห่างๆ
พวกผมมองตาม
นับวันน้องเขายิ่งน่ารักขึ้น
ยิ่งน่ารักมากผมยิ่งแค้นแทนนายบอย
เพื่อนผมไม่ดีตรงไหน ผมอยากจะถามน้องเขาจริงๆ
หวังว่าน้องเขาจะมีความสุขดีน่ะ
นายบอยบอกผมแค่นั้น
มันรอน้องเขาเดินผ่านไป.......
มองน้องเขาจากข้างหลัง
น้องเขาเดินไกลออกไปทุกทีทุกที
ไกลออกไปราวกับจะออกไปจากชิวิตของบอย
“ไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะพบ
ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะบอกเขาว่าอะไร
เสียใจนะเสียใจมาก
รักน่ะรักมาก
แคร์ที่สุด แคร์กว่าอะไรทั้งหมด
เราแค่อยากให้น้องเขา คิดถึงเขาบ้างสักเสี้ยววินาทีก็พอ
อย่างน้อยเราก็ยังอยู่กับเขาแม้แต่ในความทรงจำ”
นายบอยพูดกับผม
ผมได้แต่นิ่ง................
“ไปบอกกับน้องเขาสิ พูดกับกรูไม่ได้อะไร”
ผมเดินนำมันไม่อยากจะไปปลอบ
เรื่องอย่างงี้ต้องเข้มแข็งเองเข้าใจเองตัดใจได้เอง
ยิ่งปลอบยิ่งคิดถึง ยิ่งเสียใจ
ลืมซะเถอะถ้าหากต้องปวดใจแบบนี้
โกหกตัวเองก็ได้ว่ายังมีเขา
มีเขาอยู่ข้างๆแบบนี้......อย่างน้อยก็มีความสุขกว่า
ก่อนไปลานจอดรถ
บอยแวะซื้อหนังสือฟุตบอล.....
ก็ดีทำอย่างอื่นจะได้ไม่คิดถึงน้องเขา
............................
เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น
แสดงถึงลูกค้าคนอื่นที่เข้ามาในร้าน
ไม่รู้ชะตากรรมหรือเพราะเจ้าเล่นตลก
ชายคนนึงสบตากับผู้หญิงคนที่เพิ่งเข้ามาในร้าน
“พี่บอย.....”
น้องเจนพูด
เจนกับบอยมองหน้ากัน...
ผมนึกในใจ
เดินผ่านไปแล้วแล้วจะย้อนมาหาอะไร
บอยเอื้อมมือไปหาน้องเจน
หยิบกระเป๋าถือที่วางไว้
เดินออกจากร้านไป
ราวกับว่าไม่มีน้องเขาอยู่ตรงนั้น.....
น้องเขาทำหน้าเศร้าๆหันไปทางนายบอย
ดูเหมือนน้องเขาอยากจะทักแต่ทักไม่ได้
หลังของนายบอยดูจะไม่ใช่หลังอันเดิมที่น้องเขาเคยเกาะเล่นแล้ว
ผมนับถือนายบอย......
รักเขามั้งเลยยอมให้เขาขนาดนี้......
หรือเกลียดเขาแล้ว เกลียดขนาดไม่อยากจะพูดด้วย
แล้วเวลาก็ผ่านไป
.........................
1วัน...........2วัน........
จนผ่านมาเกือบสองอาทิตย์
นายบอยหายดี และไม่คิดถึงน้องเขาอีกแล้ว
ไม่มีน้องเขามันก็อยู่ได้....มันพูดให้ผมฟัง
นายบอยเริ่มเหล่หญิงใหม่ แต่มันก็ไม่สนใครใหม่สักที
มันก็อยู่อย่างงี้แหละครับ
อยู่กับเพื่อนๆสบายใจกว่ายังไงก็ไม่ทิ้งมัน
นายบอยเคยบอกผมครับว่าจะลองจีบวาวา
แต่แผนนี้ก็ต้องพับเก็บในสองวัน
เนื่องจากวาวารู้แล้ว
แล้วบอกนายบอยว่า
เพื่อนกันน่ะ (เสียงแบบเย็นชา)
เหอ เหอ วาวาเลือดเย็นมากนายบอยหน้าซีด
หลบตาวาวามาซุกผม....
“กรูไม่เอาแล้วผู้หญิง กรูกลัว”
-_-ผมหวั่นนะครับ กลัวสักวันนายบอยจะเป็นเกย์
ไป้นายบอยชิ่วๆ มาเกาะงี้เสียวนาเว้ย
แล้วผมก็เอาเท้าเขี่ยมัน
...........................
......................
วันนึงพวกผมไปเล่นบาสที่แป้นในมหาลัย
กว่าจะเลิกก็เย็นแล้ว
เดินถือลูกบาสหยอกล้อกันมา
กะจะไปเข้าห้องน้ำที่ตึกลงทะเบียน
มีคนนึงนั่งที่โต้ะหินอ่อนรออยู่
เธอมองมาที่พวกผม
แล้วสายตาก็หยุดที่นายบอย
น้องเจนครับ......
ดูเธอเศร้าๆ ไม่ร่าเริงเหมือนทุกวันทุกครั้งที่ผมเห็น
ไม่มีพี่นพอะไรของเธอคอยอยู่ข้างๆเหมือนเดิม
เธอยิ้มให้บอย นายบอยไม่ยิ้มตอบ
“เห้ยเจมไปเหอะ” บอยบอก
พวกผมเดินออกมาโดยทิ้งน้องเจนไว้เบื้องหลัง....
น้องเขาเป็นอะไรหรือเปล่า
ผมแอบเป็นห่วงในใจ
ไปเข้าห้องน้ำนายบอยเปิดน้ำลดใส่หัว
มันจะใจแข็งขนาดทนดูคนที่มันเคยรักเจ็บได้เหรอ
“นายบอย.......มรึงไม่ไปดูน้องเขาหน่อยเหรอว่ะ” ผมถาม
นายบอยไม่ตอบ
“น้องเขาหน้าเป็นห่วงนะอาจจะทะเลาะกันแฟนมาก็ได้”
บอยยังนิ่งปล่อยให้น้ำไหล่ผ่านหัวไหลมาทีซอกคอ
มันทำราวกับสายน้ำได้กั้นเสียงของผมไม่ให้ไปถึงมัน
มันปิดน้ำ เงยหน้าขึ้น
น้ำไหลจากผมโชลมทั่วตัวนายบอย
มันมองมาที่ผมยิ้มๆ
“น้องเขาจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวกะกรูจริงไหม”
มันยักคิ้ว เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดหัว
“เขาไม่ใช่แฟนกรูนะเว้ย........เขามีคนที่ดูแลเขาได้แล้ว”
“ถ้ากรูไปยุ่ง เขาคืนดีกัน
กรูก็เป็นได้แค่หมาหัวเน่าตัวนึง ต้องมานั่งลืมน้องเขาอีกเหรอไงว่ะ”
ผมถอนหายใจ
“แล้วมรึงคิดว่าทำหยั่งงี้ถูกแล้วเหรอ”
ผมถาม มันอึ้งไปหน่อยนึง
“น้องเขามาหามรึงนะเว้ย ไหนมรึงเคยบอกน้องเขาว่า
มรึงจะอยู่ข้างเขา เสียใจอะไรมาหามรึงได้”
ผมหยิบผ้าในมือพาดบ่าลุกขึ้น
“หรือนั่นเป็นแค่......ลมปากวะ”
ผมปล่อยให้นายบอยคิดเงียบๆ
ผมทำได้แค่พูดให้มันฟังให้มันคิดเอง ถ้ามันไม่ไปผมก็คงทำไรไม่ได้
อีก ผมทำหน้าที่เพื่อนให้ดีที่สุดแล้ว
นายบอยทุบข้างฝาห้องน้ำ
แล้วมันจะดีเหรอว่ะ มันถามผม
“ถามตัวเองสิวะผมตอบ
มรึงคิดว่าดีไหมล่ะปล่อยน้องเขาเสียใจคนเดียวแบบนี้”
แล้วเสียงโทรศัพท์ของนายบอยก็ดังขึ้น......

..........
.........
ผมกับนายบอยหยุดพูด
ผมคงไม่ต้องบอกละมั้งว่าใครโทรมา
นายบอยเดินไปที่โทรศัพท์หยิบขึ้นมาดูชื่อช้าๆ
“น้องเจน”
มันหันมาบอกผม
กรูจะรับดีไหมว่ะ มันถามผม
ผมไม่รู้ได้แต่ส่ายหน้า.....
ตัดสินใจเองเถอะ.......
อยากรับก็รับไม่อยากรับก็ตัดๆไป
เรื่องอย่างนี้อยู่ที่ใจ รักเขาอยู่ไหมยังแคร์เขาอยู่มั่งหรือเปล่า
เสียงโทรศัพท์ยังดังเรื่อยๆ
นายบอยถือโทรศัพท์แน่น
แล้วก็กดปุ่มรับสาย
“ฮัลโหล.....”
เสียงของบอยส่งไปตามสาย แต่ไม่มีเสียงตอบ
มีแต่เสียงของใครบางคนที่ร้องให้อยู่
“พี่บอย....เจนขอโทษ”
บอยนิ่ง มันหยุดฟังราวกับรอคำนี้มาตลอด
“เป็นอะไรไปเจน” เสียงของบอยแสดงความเป็นห่วง
ห่วงผู้หญิงคนนึง.......ที่เคยทิ้งมันไป
เจนไม่ตอบ........
“พี่บอยมาเจอเจนหน่อยได้ไหมค่ะ.......”
น้องเจนถาม
ผมดีใจแทนบอย.....ในที่สุดน้องเขาก็กลับมาหามัน
“ไม่ล่ะเจน..........เราอย่าเจอกันอีกเลย”
คำตอบมันทำผมแทบล้มทั้งยืน
บอยคิดอะไรของมันกันแน่
“พี่ไม่ว่าง ไม่มีเวลาแล้วล่ะเจน”
…………………..
………….
“พี่บอย.......” เจนพูดเบาๆ
“หยุดเถอะเจน พี่เหนื่อยแล้วล่ะกับรักที่ทรมานแบบนี้
รักคนมีเจ้าของ รักแล้วเจ็บ
เจนรู้ไหมว่าพี่เจ็บปวด เจ็บมาก.....
เจนรู้สึกยังไง จะเข้าใจพี่ไหม
ที่เห็นคนที่เรารักเขาเดินกอดใคร
อ้อมแขนที่ควรจะเป็นของพี่
รอยยิ้มที่เจนเคยให้พี่ เพื่อพี่...
แต่วันนี้มีเพียงเพื่อเขา...
พี่ไม่เหลืออะไรแล้วเจน
ตั่งแต่วันที่เจนทิ้งพี่ไป.....
อย่าเลยเจนอย่าทำให้พี่เจ็บปวดอีกเลย”
บอยพูดออกมาเป็นชุด ราวกับไม่อยากให้น้องเขาตอบกลับได้
หรือนี่เป็นสิ่งที่บอยเก็บไว้มาตลอดกันแน่
“แต่........” น้องเจนพยายามพูดต่อ
ไม่เหมือนเดิมแล้วล่ะเจน
พี่ขอโทษพี่อาจจะเป็นผู้ชายใจแคบ ทำให้เจนผิดหวัง
อาจเป็นผู้ชายไร้เหตุผล แต่พี่ก็ทำได้แค่นี้
เพื่อเจน และเพื่อตัวพี่เองเราลืมกันซะเถอะ....
ขอโทษ.....”
น้องเจนเงียบไปเลยครับ
นายบอยก็นิ่งไปด้วย
ต่างคนต่างรอคำตอบของอีกผ่าย
“เจนจะรอพี่ที่ใต้ตึกmน่ะ.......”
น้องเจนบอกนายบอยแล้วก็ตัดสายไป
บอยไปแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อแล้วเตรียมตัวจะกลับ
“เห้ยนายบอยทางไปตึกmไม่ใช่ทางนั้น” ผมบอกมัน
“แล้วใครบอกว่ากรูจะไปมันบอกผม”
มันเดินออกประตูด้านข้างมหาลัยไปพร้อมกัน
“เดี้ยวเขาก็กลับไปเอง”มันบอก
พวกผมเดินไปที่รถ ขับออกมาเรื่อยๆตัดถนนออกไปที่รามคำแหง
นายบอยหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดตัวนึง
สูดลมหายใจยาวแล้วพ่นออกมาเป็นควันสีขาว
“ตลกว่ะ สุดท้ายกรูก็เป็นได้แค่นี้
คนดี พี่ชาย แล้วก็เพื่อน”
มันยิ้มๆราวกับจะเยาะเย้ยตัวมันเอง
“มรึงรู้ได้ไงวะ.......เขาอาจเห็นมรึงเป็นมากกว่านั้นก็ได้”
รถติดไฟแดงพอดี นายบอยหันมาหาผม
“กรูรู้ล่ะกัน” มันบอก
“กรูดูก็รู้แล้วว่าอะไรที่กรูเป็น กรูรักเขาเขาก็ไม่รักกรูหรอก”
มันโว้ยวายเท้าเหยียบคันเร่ง เบิ้ลน้ำมันดังลั่นถนน
“บ้าว่ะ” ผมบอก
“บ้ามาก กรูสงสารน้องเจนจริงๆ”
นายบอยหันมามองผม
“ทำไมวะ มันถามผม สงสารน้องเขาทำไม”
“ก็มรึงไร้เหตุผลไง
เขาเคยบอกสักคำยังวะว่าไม่ชอบมรึง”
ไฟเขียวแล้ว มีรถบีบแตรไล่
“แมร่ง”
นายบอยเหยียบคันเร่งไปต่อ
“ยังไงเอาให้กรูเข้าใจ”
“น้องเขายังไม่เคยบอกเลยนะเว้ย ว่าเกลียดมรึงไม่ชอบมรึง
แค่น้องเขามีแฟนแล้ว.......
นายคนใจแคบ!
ไหนบอกรักเขา แค่นี้มรึงยังทำให้เขาไม่ได้เลย”
“มรึงไม่ใช่กรูมรึงก็พูดได้สิว่ะ”
“เออสิวะ.................ถ้ากรูเป็นมรึงกรูจะทำให้ดีกว่านี้”
นายบอยเงียบเลี้ยวรถกลับเข้าซอยมหาลัย
“เห้ยไปไหนวะ” ผมถาม
“มรึงว่าน้องเขายังรอกรูอยู่ไหม?.


จอดรถที่ด้านหน้ามหาลัย มันกระโดดลงรถ
เห้ยฟากด้วย
อ่าวเวง-_-กลายเป็นคนขับรถไปแล้ว
เพื่อเพื่อนได้เสมอ
เออ.....จับน้องเขาให้ได้นะเว้ยผมชูนิ้วให้มัน
มันชูตอบ
“สู้แค่ตายว่ะ......”
แล้วบอยก็เดิน เดินไปตึกที่เจนอยู่
นานแล้วที่ผมไม่ได้อยู่คนเดียว
ที่จอดมหาลัยผมหายาก
ผมวนรถอยู่หลายรอบ ไม่อยากเอาไปที่จอดรถเสียดายตัง
แล้วก็คงไม่นานด้วย........
บอยจะยิ้มหรือจะร้องไห้กลับมา อีกไม่นานก็จะรู้แล้ว
ผมจอดรถใต้ต้นไม้ที่หนึ่ง
ปรับเบาะ แล้วนอนพิง แอรเย็นๆกับเพลงเพราะๆ
ใต้ต้นไม้ยามเย็น
คนน้อยแล้ว.........
มินตอนนี้ที่อเมริกาคงดึก
ลืมเจมไปหรือยังน่ะ ผมคิด
หยิบมือถือขึ้นมาดู.....
เปิดภาพเก่าๆของมินมาทีละภาพทีล่ะภาพ
มีทั้งภาพที่มินตั้งใจให้ถ่ายกับถ่ายตอนหลุดๆ
ยังไงมินก็ยังน่ารักเสมอ
อย่างน้อยภาพของมินก็ทำให้ผมรู้สึกว่ามินยังอยู่ใกล้ๆ
มิน.......เจมยังเหมือนเดิมนะ
ยังเป็นเจมคนเดิมเสมอ
มินล่ะเปลี่ยนไปหรือเปล่า
ผมสะบัดหน้าลบภาพมินทิ้ง
เพ้องี้ไม่ดีแน่ๆ.........ผมไม่เป็นไรน่ะแค่เหงาแค่นั้นเอง
นานแล้วครับ
นายบอยยังไม่โทรมา ยังไม่ตามตัวสักที
ผมเลยตัดสินใจลงจากรถ
มันคงไม่ว่าถ้าผมจะแอบไปดูซะหน่อย
ผมล็อครถแล้วเดินควงกุญแจเข้ามหาลัย
ถ้าไปเจอนายบอยนั่งซึม
ผมจะทำยังไงดี.....
จะปลอบมันยังไง.....
มันยากกว่าการสอบอีก
ผมคงปลอบมันไม่ได้ ไม่รู้จะปลอบมันยังไง
ตอนนี้ ผมก็ไม่ได้รู้สึกดีไปกว่ามันเท่าไรห่หรอก
คิดถึงมินครับ..........
ผมเจอนายบอยแล้ว นายบอยที่ยืนอยู่ตรงหน้าน้องเจน
“พี่เข้าใจเจน.........พี่เข้าใจ......”
คือคำพูดเดียวที่ผมพอจะจับใจความได้
บอยเข้าใจอะไรน้องเขากันแน่
ผมหลบข้างเสา......
ออกไปตอนนี้คงไม่ดีแน่
น้องเจนมองตากับนายบอย
ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา
บอยนั่งข้างๆ
ลูบหัว พยักหน้าและยิ้มให้
ทั่งคู่จับมือกัน....
บอยยังยิ้มอยู่อย่างนั้น
แต่ผมดูมันเป็นรอยยิ้มที่เศร้าเหลือเกิน
เวลาตอนนั้นดูเหมือนจะมีแค่คนสองคนเท่านั้น
คนนึงบ้า
บ้ายิ้มให้คนที่ไม่เคยยิ้มตอบ...
เจนรับโทรศัพท์
เธอนิ่ง.........พูดอะไรสองสามคำแล้วมองบอย
บอยได้แต่พยักหน้า
มันยังยิ้มอยู่อย่างนั้น
น้องเขาลุกขึ้น
ค่อยๆดึงมือของเธอออกจากมือนายบอยช้าๆ
เธอยิ่งร้องไห้หนักราวกับยิ่งเสียใจอะไรบางอย่าง
บอยยังยิ้ม ยิ้มให้เจนอย่างนั้น
ยิ่งยิ้มเจนยิ่งร้องไห้
บอยยังไม่ยอมปล่อยมือ
มันพูดอะไรให้น้องฟังเป็นคำสุดท้ายๆ
คำที่ทำให้น้องเขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้น........
น้องเขามองมือถือสลับกับมองนายบอย
แล้ว.......
น้องเขาก็ตัดสินใจดึงมือออกจากบอยช้าๆ
ก้มหัวให้ ราวกับแทนคำขอโทษ
แล้วจากไป
บอยยังนั่งอยู่อย่างนั้น.....
นาน............................................
..........................
.................
.............
......
ราวกับจะไม่ลุกขึ้นอีก
มันยังมอง มองเขาเดินไปจนลับตา
มันนั่งก้มหน้าราวกับผู้แพ้
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ระหว่างมันกะน้องเจน.....
คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว
ใช่ครับผมต้องรู้ให้ได้...
ผมเดินไปหา
ทักมันเบาๆ
แต่ ไม่มีแม้เสียงตอบกลับ.........


ผมยังนั่งข้างบอย
ผมจะรอครับ จะรอจนกว่ามันจะพร้อม
ที่จะเล่าทุกอย่างให้ผมฟัง
“นายเจม” เสียงนายบอยสั่นๆ
“เออไม่ต้องพูด กรูเข้าใจ...”
บอยถอนหายใจยาว
“น้องเขาไปหาพี่นพแล้วว่ะ”
“เหรอ กรูดูไม่ออกเลยมั้ง
ไปเหอะว่ะบอย คืนนี้กรูจะปลอบมรึงเองว่ะ
ไปหาอะไรดื่มกัน....”
“ยัง...........ยังไปไม่ได้ว่ะ” มันบอก
ผมหันไปหามัน
“ทำไม”
“พี่นพเขาบอกจะมาหากรู....”มันบอก
“เหรอ ก็แค่พี่นพเขาจะมาหา”
เห้ย........
ผมตะโกน
“อะไรน่ะ พี่นพ เขาจะมาทำไมว่ะ”
“กรูไม่รู้ ถ่ารู้กรูคงไม่เงียบอย่างนี้”
นายบอยเกาหัวมันก็คงอยากถามว่าทำไม
“แล้วน้องเจนเขาไปตามว่างั้น”
“อืม.......แต่กรูไม่อยากเจอพี่เขาเลยวะ
ไม่รู้จะคุยเรื่องอะไร
แต่.......น้องเจนนะสิบอกให้รอ”
แล้วยั่งงั้นน้องเขาจะร้องไห้ทำไมว่ะ....
กรูไม่รู้ น้องเขาไม่บอกกรูพยายามปลอบแล้วแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
...................................
เจม
เออก็พูดมาสิว่ะ ผมด่า
กรูจะรอดีไหม
กรูอยากหันหลังว่ะ ให้น้องเขา
กรูก็แค่พี่ชาย.....
น้องเขาไม่ได้รักกรูหรอก
ผมนิ่ง....................
ก่อนที่ผมจะทันได้ตอบอะไรมัน
น้องเจนกับผู้ชายคนนึงก็เดินมาด้วยกัน
ตรงมาที่พวกผม
พี่นพกับเจนนั่นเอง.....
นายบอยลุกขึ้น
ยิ้มให้น้องเจนกับพี่เขา
หวัดดีพี่ นายบอยพูด
พี่เขาพยักหน้ารับ
นายบอยตอนนี้อยากจะหนีก็คงหนีไม่ได้แล้ว
หาที่นั่งกันก่อนไหมพี่เขาบอก
......................
แล้วเราก็พากันไปร้านcoffee worldข้างมหาลัย
เรานั่งกันที่โต้ะม้านั่งข้างนอก
พี่เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาเคาะสูบ
.......................
ผมมองพี่เขา ผมก็ยอมรับนะ
ว่าพี่นพดูดี แล้วดูเป็นผู้ใหญ่กว่านายบอยมาก...
เสื้อมียีห้อ รองเท้าราคาแพง
นาฟิกายังโรเล็ค หน้าก็ออกนายแบบ
ขาว ตี๋ สูง หุ่นนักกีฬา
เรียกได้ว่าเพอรเฟ็ค
น้องเจนเลือกถูกแล้วผมคิด
ถ้าผมเป็นผู้หญิงก็คงเลือกพี่เขาเหมือกัน
ที่ผมพูด......
ไม่ได้หมายความว่าบอยไม่ดี
บอยดีครับ ดีมาก แต่มันก็แค่ผู้ชายธรรมดาคนนึง
มันแตกต่าง แตกต่างกับพี่เขามากจริงๆ
พี่เขาสั่งกาแฟคล่องแคล่ว ยื่นเมนูให้น้องเจน
ปล่อยให้นายบอยเก้ๆกังๆสั่งแกแฟอยู่
เรายังไม่เริ่มคุย........
ทุกคนมองหน้ากัน.......
จะเริ่มยังไง.....
อะไรที่เกิดขึ้นกันแน่
พี่เขาดูเป็นผู้ใหญ่ ผมดูออกว่าพี่เขาเครียด.....
มาดที่แตกต่างเหลือเกิน
พี่เขาดูดีนะ หลังตรง ไม่ได้เก็กแต่ดูเท่ด้วยซ้ำ
ผมหันไปมองนายบอย
นั่งงอตัวเล็กน้อย มือวางไว้ข้างลำตัว
แถมเขย่าขาอีกตั้งหาก
เอ่อ...........บอย
เสียงพี่นพทำลายความเงียบ......
ทุกคนหันไปมองพี่เขา
พี่ถามหน่อย.........ชอบเจนใช่ไหม
เอ่อพี่ ผมว่า.... นายบอยอ้ำอึ้ง
“ตอบมาชอบใช่ไหม
ใช่หรือไม่ใช่ แค่นั้น........”
น้องเจน ผม แล้วก็พี่นพมองไปที่นายบอย..
“ใช่ครับพี่ ผมชอบเจนชอบมาก ชอบไม่น้อยกว่าพี่”
พี่เขานั่งผิงหลังไปที่เก้าอี้
แล้วถ้าพี่ไม่ให้คบล่ะน้องบอยจะทำยังไง
ผมจะทำอะไรได้ละพี่ พี่เป็นแฟนเจน.......
ผมก็เชื่อว่าน้องเจนอยู่กับพี่คงมีความสุขมากกว่าอยู่กับผม
ผมมันไม่มีอะไร ไม่ได้หล่อ ไม่ได้รวย
ไม่มีอะไรซักอย่าง
ใครว่าบอยไม่มี........ พี่นพพูด
บอยมีสิ่งที่พี่ไม่มีอยู่.....
“อะไรล่ะพี่” นายบอยถาม
“บอยมีเจนไง
ตั่งแต่วันที่เราเจอกันที่โรงหนัง
บอยรู้ไหมว่าเจนเหม่อ เจนยิ้มน้อยลง
พี่ก็ผู้ชายบอย พี่ดูก็รู้ว่าเจนเครียดเรื่องบอย”
.........................
ตอนแรกพี่ก็ไม่คิดอะไรหรอก พี่คิดว่าพี่ดีพอ ดีพอที่จะรักน้องเจนได้
แต่มันไม่เหมือนเดิมแล้ว
......................
เจนที่เจนบอกพี่เปลี่ยนไป พี่มีใครหรือเปล่า....
พี่ขอบอกนะว่าพี่ไม่เคยเปลี่ยน เจนเคยดูตัวเองไหม ว่าคนที่เปลี่ยนไปก็คือเจนเอง
พี่ก็ยังเป็นคนเดิม คนที่พูดน้อย
แต่ทุกคำที่พี่บอกเจนมีความหมาย......
.......................
ตอนนี้เราก็อยู่กันแค่นี้......
เจนพี่จะถามครั้งเดียวเท่านั้น.....
เจนรักใคร....เลือกมาเลยเอาสักคน
........................
น้องเจนที่นั่งเงียบมานาน ยิ่งคิดหนักเธอกุมหัว....
คำถามที่ยากที่จะตอบ
การเลือกระหว่างผู้ชายที่ดีสองคน ไม่มีใครด้อยไปกว่ากันและกันเลย
น้องเขานั่งอยู่นาน เวลาผ่านไปแต่ละนาที นาที
ทุกคนเงียบรอฟังเพียงคำตอบ
แต่ที่แน่ๆต้องมีสักคนนึง
ที่ต้องเจ็บ
...........
จะหัวเราะหรือร้องไห้ เดี้ยวก็จะได้รู้แล้ว
“พี่..........

“พี่..........พี่บอยพี่นพ.....
เจน.......เลือกไม่ได้หรอกค่ะ” น้องเจนเงียบก้มหน้า
จะว่าเจนยังไงก็ได้........
จะว่าหลายใจ มักมาก โลเล ว่ามาเลยเจนยินดีรับ
เจนรับผิด รู้ทั้งรู้ค่ะว่ามันไม่ดี
แต่เจนทำร้ายใครไม่ได้
“พี่บอยค่ะ” น้องเจนหันไปหาบอย
เจนรักพี่บอยค่ะ
แต่..........เจนก็รักพี่นพมากเหมือนกัน
............................
.......................
เจนรู้น่ะว่าพี่บอยกับพี่นพก็รักเจนมาก
เจนไม่เคยมองนะว่าใครดีใครเสียกว่ากัน
เจนว่าพี่นพเป็นผู้ใหญ่ดูแลเจนได้
พี่นพอบอุ่นน่ะค่ะ อบอุ่นมาก...
แล้วเจนก็เชื่อคำที่พี่นพบอกเจนทุกคำ คำว่ารักคำว่าห่วง
ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้เจน....
พี่นพคอยเป็นห่วง เจนยังจำได้น่ะ คืนที่เราเคยเดินจูงมือไปด้วยกัน
เวลาที่พี่นพบอกรักเจน ของขวัญทุกอย่าง
ความทรงจำมากมายที่ดีๆ
พี่ให้เกียรติเจน แล้วก็ดีไม่แพ้ใครๆ
..........................
..................
พี่บอยค่ะ พี่บอยเป็นหลายๆอย่างสำหรับเจนนะค่ะ
พี่บอยห่วงเจน รักเจน เจนรู้ รู้มากกว่าใครด้วย
แต่เจนทรยศใครไม่ได้จริงๆ
เจนหวังนะ หวังว่าวันที่พี่บอยเจอเจนที่โรงหนัง
พี่บอยจะเกลียด จะโกรธเจน
เพราะเจนทำไม่ได้หรอกที่จะให้บอกเลิกพี่
แต่พี่บอยก็ยิ่งทำให้เจนซึ้งใจ
แทนที่พี่จะโกรธ จะเกลียด
พี่ก็ยังคอยห่วงเจนอยู่เสมอ
ยังแครเจน พี่บอยให้เจนพอแล้วค่ะ ความรักที่ให้แค่นี้ก็มากจนแทบตายแล้ว
เจนรู้น่ะว่าพี่จะคอยไปถามคนนู้นคนนี้ว่าเจนสบายดีไหม
ขาดอะไรหรือเปล่า
..........................
..................พี่คงไม่อยากให้เจนลำบากใจใช่ไหมค่ะ
แต่อย่าทำอย่างงี้อีกเลยน่ะค่ะพี่
ทำอย่างนี้มันเท่เกินไป
...............................................
เจนถอนหายใจเงยหน้าขึ้นมายิ้ม
จบแล้วค่ะ คำพูดของผู้หญิงเอาแต่ใจคนนึง
ทั้งบอยและนพนั่งเงียบ
เจนยังยิ้ม แต่มีน้ำใสๆไหลลงมาจากตา.....
ขอโทษ...........
.......................
เจนก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ขอโทษค่ะ
แทบจะเวลาเดียวกัน
มีมือสองมือยื่นผ้าเช็ดหน้าให้
นั่นยิ่งทำให้เจนน้ำตาไหล......
อย่าทำอย่างนี้ อย่าดีไปกว่านี้อีกเลย........
พี่ไม่โกรธพี่ให้เจนเลือก เลือกเลยเจน
คนที่คิดว่าเจนจะอยู่ด้วยแล้วมีความสุขที่สุด......
พี่นพพูด พี่เขานั่งเอนหลังแล้วปิดตา
เจนรู้ไหม............ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน....
มันทำให้พี่เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปมาก
ก่อนพี่มาเจอเจน
พี่ก็แค่เด็กเที่ยวคนนึง............ไม่เคยรักใครไม่รู้ว่ารักเป็นยังไง
พี่จะเรียนไม่จบด้วยซ้ำ เกรดพี่ไม่ถึง ยังไงซ่ะก็โดนออก
ตอบที่พี่พบเจนครั้งแรก พี่ยอมรับน่ะ
ว่าพี่ไม่ชอบเจนเลย........พี่จะหลอกเจนจะทำให้เจนรักพี่มากๆแล้วก็ทิ้งไป
พี่เห็นเป็นเรื่องสนุกท้าทาย
กับการที่จะหลอกสาวน้อยที่จบมาจากโรงเรียนหญิงล้วนแบบเจน
แต่...............พอพี่เริ่มรู้จักเจนมากขึ้น คนที่รักซะเองก็คือพี่...
พี่ยอมรับว่าไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้
เข้าใจพี่...........และก็เป็นห่วงพี่จริงๆ
พี่มีความสุขมาก....พี่รู้จักเจนดีน่ะดีจนพี่รู้ว่าเจนรักใครคนอื่นแล้ว
พี่จะไม่บังคับเจน......ก็แค่ไม่อยากจะฉุดดึงเจนไว้
อยากให้เจนเข้าใจพี่ หากพี่ดีไม่พอ
ไม่มีค่าพอแม้จะทำให้ผู้หญิงคนนึงรัก
พี่ก็ยินดีจากไป......
..............................
เจน.........พี่ก็รู้สึกไม่น้อยไปกว่าพี่นพ เจนก็รู้ว่าพี่บอยพูดไม่เก่ง
แต่พี่ก็รักเจน ไม่น้อยกว่าพี่เขา
พี่อาจมีไม่เท่าเขาในหลายๆอย่าง แต่เชื่อพี่สิเจน
พี่จะไม่มีวันทำให้เจนร้องให้......
พี่จะขยัน ทำตัวให้ดีมากขึ้นมากกว่าพี่นพให้ดู
..................................
พี่ก็จะไม่บังคับเจนน่ะ
พี่ก็ยินดีจากไป.....เหมือนกัน

.................................
เรื่องชักจะไปกันใหญ่ เรื่องตึงเครียดมาก ผมอยู่ตรงนั้น
ขนาดมันไม่ใช่เรื่องชองผม
ผมยังไม่สบายใจ
ถ้าให้ผมเป็นเจน ผมก็คงตัดสินใจไม่ได้หรอก
เจนร้องให้หนักขึ้นหนักขึ้น ไม่รับผ้าเช็ดหน้าของใคร
เธอรู้ รู้ว่าการแสดงออกของเธอทุกๆอย่างตอนนี้
อาจจะทำร้ายจิตใจของใครสักคน
ผมดูก็รู้ว่าทั้งพี่นพกับบอย ก็อยากที่จะปลอบเจนทั้งคู่
แต่ทั้งคู่ก็ได้แต่อยู่ตรงนั้น......
ผมเดินไปหยิบทิชชูในร้านมาให้
ไม่กล้าให้ผ้าเช็ดหน้ากับเจนครับ
อาจตายได้-_-|||||
เจนลุกขึ้น.....
ไม่ค่ะ เจนไม่เลือก......หากมีสักคนที่จะไปก็ควรเป็นเจน
ลาก่อนค่ะพี่บอยพี่นพ.......
เจนทำท่าจะจากไป
ฮ่ะๆๆ นายบอยหัวเราะสนุกสนาน.....
เจนเชื่อเหรอ เชื่อเหรอว่าเรารักเจนจริงๆ
เจนหันมา.....
หมายความว่าไงค่ะพี่บอย อะไรน่ะค่ะ
นายบอยยิ้มที่มุมปาก....
ก็หมายความว่า พี่จีบเจนเล่นๆน่ะสิ
เจนมีอะไรดี อะไรที่จะทำให้พี่รัก สนุกน่ะเข้าใจป่าว
หน้าอกก็แบน หน้าก็จืด ขาวไปก็เท่านั้น
พี่เห็นเจนว่างพี่เลยจีบไว้ควงแค่นั้นแหล่ะ
ใครเสียใจ....
เข้าใจป่ะว่าแกล้งกลุ้มน่ะ....
จะมีใครอะไรก็ไม่เห็นจะแครเลย
พี่แค่เจ็บใจ อยากให้พวกน้องแตกกันก็เลยแกล้งไปงั้นแหล่ะ
สนุกจ่ะตาย.....
เปรี้ยง......เสียงหมัดกระทบปากเล่นทำเอานายบอยกลิ้งไปกองบนพื้น
เห้ยทำไม ทำงี้ว่ะ พี่นพกระโดดค่อมตัวนายบอย
ต่อยซ้ำเข้าไปอีก สองสามตุ้บ
หมัดพี่นพเร็วปานความคิด
มรึงกะลังเล่นกับความรู้สึกของน้องเขานะเว้ย
พี่นพกระชากเสื้อ
“ขอโทษซะขอโทษน้องเขา.......”
นายบอยลุกขึ้นหันไปมองทางน้องเจน
เสื้อผ้าบอยเลอะเทอะมอมแมม
น้องเจนมองมาที่นายบอย
สายตายังเชื่อในบอย
“พี่บอยไม่จริงใช่ไหมค่ะพี่บอยโกหกเจนจริงเหรอค่ะ”
นายบอยเอามือปาดเลือดที่มุมปาก
“จริงสิ ก็แค่สนุก....”
พี่นพซัดปากนายบอยไปอีกตุบ
“ไป มรึงไปไกลๆน้องเจน อย่าให้กรูเห็นมรึงอีก”
พี่นพชี้มือไปที่ประตู....
“เออ กรูไม่อยู่ให้ต่อยหรอกโว้ย”
นายบอยเดินล้วงกระเป๋าเดินออกไปนอกร้าน.......
........................................................
นายบอยคิดอะไรอยู่กันแน่
ผมรู้ว่ามันรักน้องเจนมาก มันไม่แกล้งแน่ๆผมรู้ดี
“ป่ะเจน เรากลับกันเดี้ยวพี่ไปส่ง พี่นพพูด”
จูงมือเจนที่ร้องให้กำลังจะออกนอกร้าน
ค่ะ เจนพูดเธอคงเสียใจมากแน่ๆ
แต่......ขาของเจนก็ไปสะดุดเข้ากับสิ่งหนึ่ง
กระเป๋าตังสีดำของนายบอย
น้องเจนก้มเก็บ หยิบขึ้นมามองดู
น้องเจนเปิดมันออก ด้านในไม่ค่อยมีตังนัก
แต่มีภาพน้องเจนอยู่ทุกช่องใส่บัตร
ทุกภาพเป็นรูปที่เจนยิ้ม
ไม่มีช่องว่างแม้แต่นิดเดียว..
น้องเขาดึงรูปใบใหญ่ใบหนึ่งออกมาดู
พลิกรูปดูแล้วก็ไปสะดุดกับประโยคประโยคนึงหลังรูป

:เจนเด็กกรูห้ามพวกมรึงยุ่งนะเว้ย กรูเตือนแล้วน่ะว่ารักเขาโคตรๆใครยุ่งตาย:
จากพี่บอย แฟนน้องเจน

ประโยคที่นายบอยเขียนไว้กันเพื่อนแอบเปิดกระเป๋าตังมันเล่น.....
แต่ตอนนี้ กับทำให้เจนอึ้งไปเลย
หากไม่รักหากไม่แคร์ มีหรือจะคิดถึงเขาขนาดนี้
“พี่บอย................. ทำไม.....”เจนพูด
เจนวิ่งออกจากร้าน
ปล่อยมือ.....................ของพี่นพที่จับอยู่.............

เจน พี่นพได้แต่เรียกตาม
น้องเจนหยุดยืนหันมา
พูดให้ได้ยินเบาๆแค่ว่าขอโทษแล้วก็จากไป
เจนวิ่งตามบอย
กลางคืนแล้ว......
มีเพียงแสงจากนีออนตามถนนกับรอบๆมหาลัยเท่านั้น
เราคุยกันนานจนลืมเวลาเชียวเหรอ
บอยเดินโซซัดโซเซอยู่ไม่ไกล
น้องเจนตะโกนเรียกแล้วพุ่งเขาสวมกอด
บอยตกใจ......
ถามแค่ว่า ทำไม ทำไมแต่ก็ยังกอดเจนไว้ ไว้ในอ้อมแขนของเขา
“เจนโง่ โง่มากรู้ไหมที่ไม่เลือกพี่นพ” บอยบอก
แต่หน้าของมันก็ยิ้ม
ราวกับว่ามันเวลานี้มีความสุขที่สุดในโลก
ถ้ามีสักคนที่โง่ก็คงเป็นมันล่ะครับ คนโง่ที่เสียสละจนผมไม่กล้าจะทำตาม
“เจน...........เป็นแฟนพี่น่ะ” นายบอยถาม
“ค่ะ”เจนตอบทั้งๆที่สวมกอดบอยไว้
ไม่ว่าใครจะว่ายังไง จะถูกหรือผิด
อะไรจะเกิดขึ้น.......ทุกอย่างจะทำให้เรายิ่งเติบโตไปพร้อมๆกัน
พี่นพนิ่ง ยืนข้างๆผม
หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด
“พี่เสียใจไหม............. “ผมถาม
“แรกๆก็เสียน่ะ........แต่จะทำไงได้พี่แพ้แล้ว”
พี่นพเดินออกไปจากผม....
“ฝากบอกเจนด้วยนะ
ขอให้มีความสุข”
....................................
บอยกับเจนยังไม่รู้เรื่อง
ทั้งคู่เดินจูงมือกันกับมา มาหาผม
“พี่นพล่ะค่ะ” เจนถามผม......
“เขาไปแล้วล่ะเจน เขาฝากบอกด้วยว่าให้เจนมีความสุข”
น้องเจนยืนนิ่งอีกแล้ว
ผมไม่รู้น้องเขาคิดอะไร
จะไล่ตามพี่นพแล้วทิ้งบอยเอาไว้ตรงนี้หรือเปล่า
ถนนยิ่งเปลี่ยว
มหาลัยผมกลางคืนไม่มีคนมากนัก
น้องเจนยกมือขึ้นป้องปาก
“พี่นพค่ะขอบคุณค่ะ เจนจะไม่ลืมเลย”
เธอตะโกนดังลั่น
พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลริน
...............................
..............................
เธอทรุดลงกับพื้นถนนร้องไห้
ขอบคุณค่ะพี่ ขอบคุณ เจนพูด
บอยฉุดเจนขึ้น............
ให้เจนซบอกแล้วลูบหัวปลอบใจ
“เข้มแข็งเจน.......อย่าเสียใจเลย
พี่สัญญาว่าจะทำให้เจนดีกว่าพี่นพ พี่สัญญาว่าจะทำตัวให้ดีที่สุด”
ทั้งคู่กอดกันร้องไห้............
รักเป็นจุดเริ่มของความสุขและเจ็บปวดไปพร้อมกัน
หากจะรักต้องพร้อมจะสูญเสีย ต้องเสียสละเพื่อคนที่ตนรัก
หวังว่าทุกคนจะได้เจอตัวจริงของทุกๆคน
ผมเชื่อว่าทุกคนมี
ลองมองดูรอบๆ อาจจะมีใครสักคนที่คอยห่วงคุณอยู่ก็ได้
..........................................
จบภาค5ติดตามต่อภาค6ครับ