บันทึก(รัก)ผ่านสายฝน

เนื้อเรื่อง

บันทึก(รัก)ผ่านสายฝน
ฝนตกกระหน่ำอย่างหนัก เสียงหยดน้ำฝนตกกระทบกับผืนดินคล้ายเสียงดนตรีบรรเลง ความเย็นเยือกทำให้ฉันต้องลุกจากที่นอนอันอบอุ่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ ห้องยังคงมืดสนิท อาศัยแสงไฟจากถนนและแสงจันทร์สลัวๆทำให้มองเห็นอะไรๆได้ฉันนั่งที่โต๊ะทำงานซึ่งเอกสารต่างๆยังคงวางระเกะระกะ นั่งมองหยดน้ำฝนที่ยังคงติดกับหน้าต่างบานโตใกล้ๆโต๊ะทำงาน อากาศเช่นนี้ทำให้ร่างกายของฉันเริ่มสั่น ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับบรรยากาศอย่างนี้ มันเป็นบรรยากาศเดิมๆ ความรู้สึกเดิมๆที่ฉันสัมผัสได้ ฝนยังคงตกเช่นเดิม ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเพียงไรฉันยังคงนั่งอยู่อย่างนั้น  ทุกครั้งที่ฝนตกอารมณ์ที่คิดถึงของฉันกำลังทำงาน ฉันกำลังคิดถึงใครคนหนึ่ง ใจกำลังล่องลอย
ออกไป………ความคิดกำลังกลับไปยังอดีตอีกครั้ง
    หลายปีที่แล้วฉันจะกลัวทุกครั้งเมื่อไรที่ฉันนอนหลับแล้วต้องตื่นขึ้นมาเจอกับความหนาวเย็น ต้องทนฟังเสียงฝนตกซึ่งมันไม่น่าฟังเลย ฉันหวาดกลัวอยู่ในห้องมืดๆ ไม่นานนักก็มีใครคนหนึ่งเข้ามาโอบกอดฉัน เปิดไฟ ให้ห้องสว่างไสว ชวนฉันนั่งมองฝนที่กำลังตก ฉันอบอุ่นและคุ้นเคยกับความรู้สึกแบบนั้น คนๆนั้นคือ ลุง ของฉัน ลุงของฉันท่านเป็นคนใจดี อบอุ่น เราสองคนสนิทกันมาก ท่านเป็นคนเลี้ยงฉันตั่งแต่เล็กๆ ความรักของฉันที่มีให้ลุงนั้นเปรียบได้ดั่งสายฝนที่กำลังตกอย่างหนักอยู่กระมัง หลายครั้งเมื่อฝนตกเราสองจะนั่งมองหยดน้ำฝน แล้วพูดเรื่องเรื่อยเปื่อย บางครั้งลุงของฉันท่านจะเล่านิทานให้ฉันฟังบ้าง เล่าโน่นเล่านี่เสมอ ดูเหมือนว่าฉันกำลังฟังนิทานหลอกเด็ก แต่ฉันก็ชอบสิ่งที่ท่านเล่า มันเป็นความรู้สึกพิเศษสำหรับฉันที่มีช่วงเวลาดีๆนั่น
    หลายปีต่อจากนั้น เมื่อฝนตกทีไรการกระทำของฉันและท่านยังคงเป็นปกติ เหมือนกับเข็มนาฬิกาที่ยังคงหมุนเวียนเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าลุงของฉันท่านจะไม่สบายเสียกระมัง ท่านอายุมากแล้วฉันรู้ดี ฉันดูออกว่าท่านคงไม่สบาย ดูท่านผอมลงไปมาก แต่รอยยิ้มบนมุมฝีปากยังคงไม่เปลี่ยนไปเสมอและคืนนั้นฉันจำได้ดี ฝนตกกระหน่ำอย่างหนักท่านเข้ามาในห้องของฉัน โอบกอดฉันไว้ มันเป็นอ้อมกอดที่ไม่เหมือนเดิม ท่านผองลงกว่าเดิมเยอะ ฉันคิดว่าคงเพราะท่านไม่สบาย เรายังคงนั่งมองฝนที่กำลังตกและพูดคุยกันเหมือนเดิมการสนธนาระหว่างฉันกับท่านดูเหมือนจะไม่เป็นปกติเหมือนดั่งก่อนฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแต่ความรู้สึกของฉันมันบอกอย่างนั้น คงเป็นเพราะฝนที่ตกอย่างไม่ลืมหูลืมตาทำให้ฉันรู้สึกหนาวเย็น ความกลัว หวาดระแวงก่อตัวขึ้นเล็กๆ  ภายในใจ ดูเหมือนลุงของฉันท่านจะดูความรู้สึกของฉันออก ท่านยิ่งโอบกอดฉันแน่น ท่านพูดกับฉันว่า “หนูอย่ากลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลย ฝนตกมันเป็นสิ่งที่สวยงาม ใครๆเขาก็ว่า ฟ้าหลังฝน มักสวยงาม ลุงเชื่อย่างที่เขาพูดกัน แต่เราเอาแน่เอานอนไม่ได้หรอกลูก ตอนเช้าท้องฟ้ามีสีสวย เห็นปุยเมฆสีขาว อะไรๆก็สวยงามแต่พอตกตกบ่ายท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำ ฝนกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตา ฝนตกไม่ต่างอะไรกับชีวิตคนหรอกลูก สักวันมันคงต้องดับ มนุษย์เราไม่อาจฝืนกฎของธรรมชาติได้” ฉันไม่เข้าใจกับสิ่งที่ท่านพูดนัก แต่น้ำตาของฉันมันคลอเบ้าตา ไม่นานนักหยดน้ำตาใสๆไหลอาบหน้าไม่ต่างอะไรกับสายฝนที่กำลังตก ลุงยังคงโอบฉันไว้อย่างนั่น ท่านถามฉันว่า “โตขึ้นหนูอยากเป็นอะไรลูก” ฉันไม่ลังเลที่จะตอบกลับไปว่า
“โตขึ้นหนูจะเป็นหมอค่ะ หนูจะได้รักษาลุง หนูจะไม่ทำให้ลุงเจ็บ หนูสัญญาค่ะ ลุงรอหนูนะค่ะ”
ฉันให้คำตอบท่านเร็วเหลือเกิน คำตอบนั้นมันไม่ได้ผ่านสมองคิด แต่มันถูกกลั่นกรองจากหัวใจดวงน้อย ฉันพูดออกไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพร่างอย่างยั้งไม่อยู่ ลุงของฉันท่านไม่พูดอะไรสักคำได้แต่เช็ดน้ำตาให้ฉันส่งยิ้มให้ฉันและโอบกอดฉันไว้ ฉันตื่นมาตอนเช้า เมื่อคืนฉันไม่รู้ว่าฉันเผลอหลับไปตอนไหนและไม่รู้ว่าลุงท่านออกไปเมื่อไหร่ ฉันคิดว่าหรือไม่ท่านคงนอนกับฉันในห้อง ฉันคิดโทษตัวเองหากเป็นอย่างนั้นเมื่อคืน ท่านคงหนาวแย่ ฉัน ลุกขึ้นนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือมองแสงสีทองของตะวัน มองบรรยากาศยามเช้าผ่านหน้าต่างบานโต ยังคงมีหยดน้ำฝนเกาะติดอยู่ ที่หน้าต่างบานเดิม ฉันรู้สึกถึงวันใหม่ที่สดใส บรรยากาศรอบๆบ้านมันช่างดูสวยงาม ฉันเริ่มเชื่ออย่างที่ลุงของฉัน
ท่านบอกแล้วสิว่า “ฟ้าหลังฝนมักสวยงาม” ดูๆไปแล้วโลกใบนี้ก็สวยงามไม่แพ้วันวาน สีของท้องฟ้าดูสดใสไม่ต่างอะไรกับใจของฉันนัก  
ไม่นานนักฉันลงไปชั้นล่างเจอกับญาติๆและพ่อแม่นั่งพร้อมหน้าพร้อมตา ป้าวิ่งมากอดฉัน น้ำเปียกๆสัมผัสกับไหล่ของฉัน ป้าบอกฉันว่า ลุงจากเราไปแล้ว จากไปตั่งแต่เมื่อคืนหลังจากกลับมาจากห้องของฉัน ฉันไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น นี่ฉันต้องเสียลุงที่ฉันรักไปหรือไร เมื่อคืนคงเป็นครั้งสุดท้ายที่ลุงตั้งใจมาลาฉัน ฉันได้แต่ร้องไห้อย่างเสียสติ ฉันยังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้น
    ตอนนี้ฝนยังคงตกพรำๆ ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องซึ่งแต่ก่อนเป็นโต๊ะเขียนหนังสือ เวลาผ่านมาแล้ว 9ปี ความรู้สึกของฉันคงไม่เปลี่ยนตามกาลเวลา ฉันยังคงนึกถึงวันๆนั้น คิดถึงลุงที่ฉันรักซึ่งตอนนี้ท่านไปอยู่บนสวรรค์ที่ห่างไกลและสวยงามอย่างไม่มีความกลับ มันเป็นบรรยากาศเดิมๆ ความรู้สึกเดิมๆ สถานที่เดิมๆ เปลี่ยนตรงที่ตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นหมออย่างที่ 9 ปีก่อนที่ฉันได้สัญญากับลุงไว้ แต่ตอนนี้ฉันเป็นนักเขียน….เป็นนักเขียนที่กำลังจดอารมณ์ ความรู้สึกที่มีต่อท่านผ่านปากกาลงบนสมุดบันทึกสีเทาเล่มโปรด มันคงเป็นบันทึกรักที่สอดแนบด้วยความคิดถึง ฉันอยากฝากความรู้สึกนี้ผ่านสายฝนที่กำลังตก…ฝากบอกกับลุงของฉัน ผู้ที่ฉันรัก ฉันได้แต่หวังว่า
เม็ดฝนหลายพันเม็ดอาจจะแทนหัวใจของฉัน สักวันมันอาจจะไปตกที่ใดที่หนึ่ง มุมใดมุมหนึ่ง อาจจะเป็นมิติใดมิติหนึ่ง ที่ๆลุงของฉันท่านสามารถสัมผัสได้กับความรู้สึกที่ฉันมีทั้งหมดนี้